TROUBADOERKE  WENST IEDEREEN EEN GELUKKIG EN VOORSPOEDIG NIEUWJAAR !

We wensen jou, en hen die jou omringen
het allerbeste voor het nieuwe jaar
Geluk in grote en in kleine dingen
maar bovenal: gelukkig en met elkaar!

Een jaar vol vreugde
en zonneschijn
Waarin ziekte,verdriet en pijn
grote onbekenden zijn.

Troubadoerke trekt de wereld in. Niet voor lang en ook niet ver weg, ik ben over enkele dagen al weer terug.
Ik ga naar NL, shoppen in Brunssum, de stek waar 'My dutch lover' leeft en woont, en naar Heerlen waar mijn favoriete boetiek is.
Kertmis vierde ik in mijn bed, ziekjes, maar wat chemische stuff en enkele kannen thee later voel ik mij al weer beter.
Alvast goed genoeg om mij voor te nemen dat ik van oud naar nieuw duchtig ga feesten. De bloemetjes eens goed buitenzetten, want dat is lang geleden. Een mens zou het nog verleren potjandorie!

En bij een feest hoort een feestelijke outfit bij. Zwart, grijs en rood zijn de kleuren bij uitstek, las ik in mijn magazine 'Feeling' en ik geloof hen graag want het zijn ook mijn favoriete kleuren.
Mijn rode laarsjes heb ik al, nu de rest nog!

En als ik effe tijd heb tussen het shoppen door om een kiekje te nemen, dan zet ik ze hier neer. Kunnen jullie mee kiezen.
En nu ga ik pakken.
Tot de volgende....!

IN HET GEKKENHUIS....

De verpleegster komt een kamer binnen, en ziet daar een patiënt die doet alsof hij een auto bestuurt.
De verpleegster vraagt hem: "Meneer Kolder, wat ben je aan het doen?"
Waarop Kolder antwoordt: "Stoor mij niet, ik kan nu niet praten, ik rij naar Parijs."
De verpleegster wenst hem een goede reis toe en gaat verder met haar werk.
In de namiddag komt zij opnieuw bij Kolder aan, juist op het moment dat hij zijn ingebeelde auto tot stilstand brengt met piepende remmen.
Zij vraagt hem: "En, hoe is het nu, meneer Kolder?"
"Pfft" zucht Kolder, "Ik ben juist in Parijs aangekomen , ik moet nu eerst rusten."
"Dat is prima" sust de verpleegster. "Ik ben blij dat je een goede reis gehad hebt."
Ze verlaat zijn kamer, en gaat aan de overkant van de gang de kamer van Fons binnen.
Die zit op het bed ferm te masturberen.
"Maar Fons, wat ben jij aan het doen?" vraagt ze verwonderd.
Waarop Fons antwoordt: "Ik ben de vrouw van Kolder aan het neuken, nu hij in Parijs zit

Kolder en Fons maken een uitstapje. Ze gaan langs een rivier wandelen. Opeens valt Fons in het water. Zonder te aarzelen springt Kolder hem na en redt hem. "Wie zo onzelfzuchtig handelt," zegt de directeur van de inrichting 's avonds tegen de redder, "moet een gezond mens zijn. Morgen word je ontslagen, omdat je genezen bent."

Wat later loopt een bewaker lijkbleek naar de directeur en fluistert hem iets in het oor. "Wat verschrikkelijk," zegt deze ernstig en zegt tegen de held: "De man die u gered hebt, heeft zojuist zelfmoord gepleegd." "Dat kan ik me niet van hem indenken," zegt Kolder, "toen ik hem daarnet nog te drogen hing, was hij nog helemaal in orde."

De penis vraagt om salarisverhoging

De penis is het belangrijkste onderdeel van het mannelijke lichaam. Vandaar dat de penis in een brief salarisverhoging vraagt.........

Ik, de penis, verzoek bij deze om een salarisverhoging en wel om de volgende redenen:
Ik verricht lichamelijke arbeid;
Ik werk in grote dieptes;
Bij alles wat ik doe ga ik als eerste met mijn hoofd naar binnen;
Ik heb in de weekenden en met feestdagen geen vrij;
Ik werk in een vochtige omgeving;
Ik krijg overwerk niet betaalt;
Ik werk op een donkere werkplek waar weinig tot geen ventilatie is;
Ik werk bij hoge temperaturen;
Mijn werk stelt me bloot aan besmettelijke ziektes.

De Penis kreeg na het versturen van de brief de volgende reactie.....

Nadat we Uw verzoek doorgenomen hebben en de door U aangevoerde argumenten in overweging hebben genomen, heeft het managementteam besloten Uw verzoek te weigeren, en wel om de volgende redenen:

U werkt geen uren achter elkaar;
Na korte periodes van arbeid valt U tijdens de werktijd in slaap;
U volgt niet altijd de orders van het managementteam op;
U blijft niet altijd op Uw toegewezen plek, maar bezoekt ook vaak andere plaatsen;
U neemt geen initiatief; er moet druk op U uitgeoefend worden en U moet gestimuleerd worden om aan het werk te gaan;
Aan het eind van Uw dienst laat U Uw werkplek altijd erg rommelig achter;
U houdt zich niet altijd aan de veiligheidsmaatregelen, zoals bijvoorbeeld het dragen van beschermende kleding;
Ruim voor Uw 65e gaat U al met pensioen;
U bent vrijwel nooit in staat om dubbele diensten te draaien;
U verlaat soms Uw toegewezen plek, voordat U Uw werk voor die dag af heeft;
En als laatste reden willen we U erop wijzen, dat U bij het binnengaan en bij het vertrek van Uw werkplaats constant wordt gezien met het dragen van twee verdacht uitziende zakken.

Het jaareinde nadert met rasse schrede en koude voeten. Het is de tijd van het jaar dat iedereen een terugblik werpt op het afgelopen jaar. Zo ook dit blondje. Lees en lach!

Januari - Nieuwe sjaal teruggebracht naar winkel, was veel te strak.

Februari - Ontslagen bij apotheek omdat ik vergeten was de flessen te labellen? Zucht, die passen toch nooit in de typemachine!!

Maart - Voelde me trots..... Puzzel van 100 stukjes was na 6 maanden af! Er stond 2-4 jaar op de doos!!!!

April - Uren vastgezeten op roltrap bij C&A. Er was een stroomstoring.!!!!

Mei - Geprobeerd ranja te maken, maar zoveel water als er bij moest paste niet bij in dat blik van de ranja. Van die instructies klopt ook geen barst!!!!

Juni- Geprobeerd om te gaan waterskiën, maar kon nergens een meer vinden met zo´n kabelbaan erboven.

Juli- Heb een wedstrijd borstcrawl verloren met het zwemmen. Kwam er later achter dat alle andere deelnemer vals speelden. Ze gebruikten allemaal hun ARMEN!!!!!

Augustus - Mezelf buiten de auto gesloten in een fikse regenbui. Uren op de wegenwacht gewacht. Auto van binnen helemaal nat geworden, omdat het zonnedak open stond.

September- 3 weken op hondenuitlaatweide gestaan met hond. Er kwam niemand die hem ging uitlaten. NOEM HET DAN NIET ZO!!

Oktober - Haat M &M's..... stomme dingen, kun je bijna niet afpellen.

November - Kon 112 niet bellen....."duh"..... stom nummer ook, iedereen weet toch dat er geen "11" knopje op een telefoon zit. Hebben ze vast niet goed !!

December - 4,5 dag kalkoen gebraden! In de instructies stond 1 uur per pond. Ik weeg 109 pond, hebben ze vast niet goed want smaakte helemaal niet lekker!!!

Er zijn geen domme vragen, enkel domme antwoorden, dat zegt althans het spreekwoord.
Ik spreek dat tegen want af en toe krijg je wél héél domme vragen toegespeeld. Ik geef jullie graag enkele voorbeelden:

Toen ik verhuisde stond voor de deur de verhuiswagen en een resem aan kartonnen dozen. Vraagt de buurvrouw "Ga je verhuizen?" !!!! Mijn antwoord: "Nee hoor, één keer in de week pak ik alles in dozen, dan tel ik ze, en vervolgens pak ik ze weer uit, het is een hobby van me!" Domme vraag toch!

En dan deze: Ik sta met een lekke fietsband langs de kant. Komt een man voorbij en vraagt: "Band lek?"
Mijn antwoord: "Nee hoor, ik rijd altijd met twee platte fietsbanden, maar onderweg heeft die éne zichzelf plots opgeblazen."!!! Is dat dom, of is dat dom!

My dutch lover is een verwoede sportvisser. Komt er een man naast hem staan en kijkt naar zijn in het water hangende net: "Heb je die allemaal gevangen?" "Nou nee" antwoord hij, ik heb een praatje gehouden met hen,heb gezegd dat hun vijver sterk vervuild is en zodoende sprongen ze vanzelf in mijn net."

Nog ééntje? Vooruit dan.
Verleden week ga ik met dochterlief tanken. Komt een man naar ons toe en vraagt: "Aan het tanken?"
Mijn antwoord: "Nou nee, deze pomp hing als gadget aan de wagen bij de aankoop.!"

Wat me dan nog het meeste verrast is dat die mensen jou aankijken alsof je oerdom bent!

Ik heb van politiek geen kaas gegeten, zoals de Nederlanders het zo mooi kunnen zeggen, heb weinig met politiek te maken gehad en ook nooit te ambitie bezeten naar meer.
Ik ben een simpel Vlaams volksmeisje en ik wil dit graag blijven, want ik ben fier op MIJN Vlaanderen, op MIJN Antwerpen, wat niet wil zeggen dat ik de ogen sluit voor de problemen die er zijn, ik volg óók het nieuws!

Na 177 jaar (gedwongen?) eenheid, verkeert België momenteel in een identiteitscrisis. Waar het land vroeger nog partijen had die het gehele volk vertegenwoordigden, zijn er nu enkel nog Vlaamse en Waalse partijen die onafhankelijk van elkaar opereren .De tegenstellingen tussen Nederlandstalige en Franstalige zijn zo groot, dat er meer en meer stemmen opgaan die pleiten voor een splitsing van de federale staat België.
Wat is daarbij de oplossing?

RTL-nieuws en TNS NIPO peilde naar de mening van de Nederlander over het fusioneren van Vlaanderen met Nederland. Ruim 55% van de Nederlandse bevolking ziet dit wel zitten. 19% is van mening dat het Nederland koningshuis aan het hoofd moet staan, 16% ziet de samenvoeging als het ultieme moment om beide koningshuizen af te schaffen. Een op de zeven Nederlanders (14 procent) is van mening dat het België zoals wij dat nu kennen, niet zal blijven voortbestaan. Ongeveer vijf op de zes (83 procent) denkt echter dat het land zal blijven zoals het is. Ongeveer een kwart van de Nederlanders (27 procent) onderschrijft de stelling 'Vlaanderen en Wallonië moeten gescheiden worden'
(bron: Het nieuwsblad)

Mijn gedacht:
Vlaanderen onafhankelijk? Ik ben min of meer geneigd om ja te zeggen.
Fusioneren met Nederland? Nee! Ik moet Balkenende niet zo en hun sociale voorzieningen zijn ook niet je dat. Wanneer ik zie wat My Dutch Lover maandelijks neertelt (111€ met een eigen risico van 150e per jaar) aan zijn "zorgverzekeraar" (Nederlanders heben als eerste het Amerikaans systheem ingevoerd en de ziekenfondsen afgevoerd en vervangen door private maatschapijen) dan kan ik enkel maar euforisch blij zijn met de bijdrage die ik moet leveren. Waarom zijn de Nederlanders zo tuk op een fusie met Vlaanderen? Wij hebben een beter fiscaal stelsel, we zijn Bourgondischer. We zijn in hun ogen gezellige dommeriken. Geschikt voor andere en betere uitbuiting?
Het afschaffen van het koningshuis? Volmondig Ja! Laat ze zichzelf maar bedruipen.We hebben voldoende andere (meer) bekwame mensen die ons kunnen vertegenwoordigen in het buitenland. Ik meen dat een Goedele Liekens en een Helmut Lotti meer impact kunnen hebben dan een stuntelende prins Filip.
Ook nog een Jean-Marie Dedecker die zijn steentje rumschoots heeft bijgedragen als Judo coatch. J.M.D. die gisteren terecht opmerkte dat onze koning discrimineert.
Een koning die enkele weken terug nog enkel als schertsfiguur mocht fungeren, en nu de redding van België moet zijn. Een koning die partijen uitsluit die hen niet zinnen en de stem van het Vlaamse volk daarbij volkomen negeert.
Nee, ik heb van politiek geen kaas gegeten, maar ik maak me nu wel enigszins boos over zoveel geklungel.
Moesten u, of ik, in onze loopbaan zoveel dwarsheid aan de dag hebben gelegd bij onze baas, hij had ons sito presto naar het stempellokaal verwezen.

Als er nu één ding is waarin jullie mij niet moeten proberen te begrijpen, dan zijn het wel mijn slaapgewoontes, want ik begrijp ze zelf na al die jaren ook niet.
Mussen zijn vroege vogels en dat ben ik ook, maar dan in omgekeerde richting.
Ik ga niet met de kippen op stok maar ik ben nog wel wakker als de vogels beginnen te fluiten.
Dat wil zeggen, zo gaat het plus minus 350 dagen per jaar, de andere dagen kan het gebeuren dat ik voor middernacht onder de wol kruip, meestal na een etmaal wakker zijn ervoor.
Maar o wee, van tekort gekomen slaap inhalen is geen sprake want na amper vijf uurtjes te bed ben ik alweer klaarwakker.
Zo ook gisteren en vandaag.

Gisteren dus om Vijf uur in de morgen wakker, in de namiddag naar mijn blogmaatjes en daarna gaan my dutch lover en ik nog niet naar huis, bijlange niet.....bijlange niet.
Maar voor middernacht lig ik in bed en slaap de slaap der onschuldigen.
Om 04h00 word ik badend in het zweet en met een lopende neus wakker. I tumble outta bed and stumble to the plee for a weewee.
De hond is ziek, dat merk ik wanneer ik de woonkamer binnenstap. Ik kan meteen aan de slag met emmer en dweil om haar plas en poep op te kuisen. De kat denkt: "Wat de hond kan, kan ik beter" en kotst zijn haarbal uit." Nu ben ik echt klaarwakker!

Vermits dochterlief om zes uur de winkel moet openen beslis ik om op te blijven tot zij vertrokken is om daarna geheid voor enkele uurtjes terug onder de wol te kruipen.
Om half vijf moet ze opstaan, maar er roert op dat tijdstip nog niets in haar kamer. Alert en vriendelijk als ik ben maak ik haar zacht wakker.......en krijg de volle lading dankbaarheid. "Mams, het is zaterdag en dan moet de winkel pas open om negen uur, dus ik moet niet zo vroeg opstaan" Ik merk moordlust in haar ogen, of zou ik mij dat verbeelden!

Tja, een feestdag midden in de week en als gevolg ben ik dan volkomen het noorden kwijt.
Zo ook met mijn broodnodige allergiepillen die ik vergeten ben te gaan halen naar de apotheek wegens niet weten in welke dag ik leef. Dit wordt dus een weekendje huppelen en krabben.
Maar voor de rest is alles ok met mij, dank u wel.
Evenwel, getuigenissen van medelijden wegens onweerstaanbare drang van uwentwege mag eventueel, hahahaha!

Humty Dumpty
sat on a wall,
Humpty Dumpty
had a great fall.

All the King's horses
and all the King's men
Couldn't put Humpty
together again.

Humpty-Dumpty is een karakter in een engels kinderversje. Hij wordt voorgesteld als een antropomorfisch ei. Een ei in menselijke gedaante dus.
Hij verscheen ook in het sprookje Alice in Wonderland.
Humpty-Dumpty vertegenwoordigt de nonsensliteratuur.
Uitleg van woorden is vaak amusant. Een cabaretier leeft bij de gratie dat woorden meestal dubbelzinnig zijn. Woorden die een dubbele bodem hebben, meer dan één betekenis hebben, maakt dat er vaak te lachen valt wanneer een woord uit zijn context gelicht wordt en, in een andere context gezet, ineens grappig wordt. Stand-up comedian Geert Hoste bijvoorbeeld maakt hier dankbaar gebruik van. Maar nonsens werkt alleen als er voldoende gevoeligheid aanwezig is om effect te sorteren.

Humpty-Dumpty vertegenwoordigt ook de kleine korte kluns. De mens met weinig verstand.
De mens die zo graag grootsprakerig overkomt, die bij elk gesprek zijn duit in het zakje wil doen, en daarbij door de mand valt omdat hij niet weet waarover er gepraat wordt.
Want als ei ga je beter niet op een muur zitten als de kans erin zit dat je eraf valt, en die kans is groot. Je bent als ei dan niet meer te herstellen en eindigt onvermijdelijk als een hoop snot in één of andere afloop.

Heb ik daarom een aversie van eieren?
Of heb ik een aversie van het ei in mensengedaante die net voor hij de pan in gaat, nog steeds luid verkondigd dat hij een fiere haan is. Iemand die denkt dat hij een aquarel is, maar in feite een waterig-ruzie-zoekend persoon voorstelt.
Is het een windei of een windbuil?
Een goede raad voor elke Humpty-Dumpty, oefen in de zandbak!

Ik ben een nachtmens. Ik schuim dan ook mijn favoriete blogjes af in het schijnsel van de maan. (Beetje poëtisch doen met Halloween in het achterhoofd. hé, hahaha.)
Maar wanneer je mijn reacties in de namiddag onder jullie posting vind, wees er dan maar zeker van dat ik zit te lummelen.
En vandaag komt dat door de strijk.

Met dochterlief in huis is mijn strijkmand tweemaal zo vlug vol. Nogal wiedes natuurlijk, alleen is het minder evident dat ze even vlug weer leeg is.
Nu zit ik met strijken in feite niet veel in. Ben er nog tamelijk goed in ook, als jullie  mij even willen toestaan om een dikke nek op te zetten.
Dat komt omdat ik véle jaren terug een driejarige avondcursus snit en naad heb gevolgd. Strijken was daarbij een belangrijk onderdeel want kleine foutjes kan je wegstrijken.

Jarenlang heb ik mijn eigen kleding en die van de kinderen gemaakt. Ik was zeer modebewust, mijn kinderen droegen vaak een kledingstuk dat nóg niemand droeg. Pas enkele maanden later liep iedereen ermee, maar daartegen had ik al lang weer nieuwe ideeën.
Jaren later liet dochterlief mij weten dat ze vaak het liefst de naaimachine door het venster had gekeild, want modieus was het laatste wat ze wilde zijn. Vandaar waarschijnlijk ook haar alternatieve zwarte periode in haar tienerjaren, hahaha. Als het aan haar had gelegen waren mijn brei en haakpennen dezelfde weg opgegaan, want deed ik óók nog eventjes tussen de huishoudelijke taken, de fulltime job, en een boek lezen door.

Pfff, ondankbaar kind laat ik haar lachend weten, je broer was dankbaarder voor al mijn ijverigheid, hij heeft nu nog heimwee naar de dikke warme truien en zachte broeken met voering wegens een delicate huid.
Had ik die energie nu nog maar, je zou mijn strijkijzer nogal eens een gang zien gaan. Wat rock en roll in de dvd speler en Jerry Lee Lewis zou zich verslikken in zijn woorden als hij mijn tempo wilde bijhouden.
Maar helaas!

En toch, ik ga eraan beginnen!
De strijkmand staat al in zicht, de strijkplank en het strijkijzer ook. En in gedachten zie ik die mooie stapeltjes al in mijn kasten liggen.
"Niets dat een huisvrouw zo euforisch maakt als een mooie geordende kleerkast. Aan de kleerkast en de keukenkasten herken je de capaciteiten van de huisvrouw" brulde mijn schoonmoeder mij altijd toe. Zij was een strenge maar goede leerschool.

Maar mijn schoonmoeder is al lang uit de picture verdwenen, en in feite is dat maar goed ook.
Zij zou mijn pc anders óók al lang door het venster hebben gesmeten.
Maar mijn strijkmand zou wel verbluffend leeg zijn!

Vraagje van de dag: Wat is nu het mooiste, de ruwe diamant, of de geslepen diamant?

In het eerste geval is de hand van de arme mijnwerker nodig.
Voor het laatste is de bedreven hand van de ambachtsman onontbeerlijk.
Beiden werken zij om de rijken te laten schitteren.
Aan menige diamant kleeft bloed. Het geld verdwijnt veelal in de zakken van machthebbers die er een oorlog mee financieren.
Maar wie staat daar bij stil wanneer je zulk schitterend juweel van je liefste krijgt?

Maar ik dwaal af van mijn eigen gedachte.
Een gedachte die niet ging over de diamant an sich, maar over de mens.

Vaak vergelijkt men een mens met een ruwe diamant.
Hij is open en eerlijk, neemt geen blad voor de mond en komt vrij en vrank uit voor zijn mening, staat pal achter zijn principes.
Moet een dergelijk mens worden geslepen tot hij schittert? Moet hij van ruwe diamant naar briljant gaan? Waarbij hij dan zichzelf kan verloochenen omdat hij zijn schittering niet wilt verliezen.
Waarbij hij mensen kan kwetsen zonder dat die mensen het beseffen. Een bloedende snee achterlatend.

Of verkiest u de synthetische versie,vaak gezet in klatergoud?
Wat is mooier, de ruwe of de geslepen diamant?

Alles is heimwee

Wolken en water

Alles is heimwee

Naar vroeger, naar later

'Vroeger' is over

'Later' een ster

Gisteren is oud

En morgen nog ver

(Toon Hermans)

GELIEVE HIERONDER GEEN REACTIES TE SCHRIJVEN

ROUWBETUIGINGEN KUNNEN BIJ HOTLIPS

Een stralende zon, aangename temperatuur, en onze seniorenvertoefplaats ligt er droevig verlaten bij.

Drie jaar terug begon het met een petitie van de buurtvereniging, "Wij willen een recreatieplaats voor senioren in onze buurt, een petanquebaan!" De jongeren konden niet achterblijven en vroegen een basketplein. De mannen van de sporthal vroegen op hun beurt een parking, en de hondenbezitters een hondenweide. Je kunt je dus rustig inbeelden hoe menige Schepen met zijn handen in zijn haar zat.
Maar het kwam er, het kwam er allemaal.

Eerst kwam er het basketballpleintje. Dan de parking en vervolgens de hondenweide.
De petanquebaan had echter heel wat meer voet in de aarde nodig, letterlijk dan.
Het begon in 2004 met een mooi uitgetekend plan dat in onze brievenbussen werd gedropt, en vervolgens maanden niets meer.
Op een dag werd een door onkruid overwoekerd stuk grond omgeploegd.....en vervolgens maanden niet meer.
In 2006 dan kwam er een omheining, en vervolgens......yep, maanden niets meer.

De senioren begonnen te monkelen, waarom moet het voor ons weer zolang duren. Men had al maanden terug de ballen aangekocht, in reclame bij Aldi, magneetje aan een koordje inclusief, en dit alles verpakt in een degelijk valiesje aan een pensioengerechtigde prijs.
Dat lag nu blinkend te wachten op wat actie, maar de gemeente had geen zin in actie.

Mondjesmaat zagen we een beetje vooruitgang. Eerst wat struikjes, dan wat bloemen, dan enkele boompjes en tenslotte de bankjes en tafeltjes.
Maar nog was het niet af, er moesten nog balken worden geplaatst rond de banen.
Ondertussen waren we 2007 en eindelijk raakte de seniorenvertoefplaats af.

In september werd ze ingehuldigd met een straatbandje en een Schepen die een heus lint kwam doorknippen. Zelfs de pers was aanwezig.
Sindsdien is er geen kat meer op die vertoefplaats geweest.
Ik zie ze op het schoon verdiep al denken, "we zullen nog eens rap zijn voor die oude......"

Quote: "Als wij om de neutraliteit van de dienstverlening te garanderen geen hoofddoek mogen dragen aan het loket, dan eisen we dat er geen kerstbomen staan in de stadsgebouwen en er geen paaseieren meer worden uitgedeeld." Dat stelt Antwerps vakbondsvertegenwoordiger Badia Miri.Unquote
Moeten we dit nu ietwat schamper weglachen, of moeten we meteen in het verweer gaan?
Is dit pure frustratie of is dit provocatie?

Of is het een grap?
Want ergens is het best wel grappig!
Wie denkt er nog aan God bij het verorberen van die chocolade heerlijkheden, toch geen hond meer.
Wie denkt er aan God bij het openen van de dure geschenken onder de kerstboom na het verorberen van een decadente maaltijd waar half Afrika zijn hongergevoel kan mee stillen.

De kerstboom was oorspronkelijk een heidens vruchtbaarheidssymbool.De eeuwig groenblijvende boom vertegenwoordigde daarbij de vernieuwing van het leven.
Idem dito met het paasei.
De traditie komt voort uit heidense lenterituelen. De godin Ostare werd afgebeeld met een haas en eieren als symbool van vruchtbaarheid.
De katholieken hebben zich beide toegeëigend en er een verhaal rond geweven dat in hun kraam te pas kwam.
Beide feiten zijn volledig aan de moslima's voorbijgegaan.
Of hoopten ze dat het aan ons voorbij was gegaan?

Anderzijds kan ik niet ontkennen dat ik de aversie tegen de 'sjaaltjes' niet helemaal begrijp.
Ik zie nog vaak in gedachten de toenmalige vrouwelijke senioren vanuit mijn kindertijd op straat lopen. Elk van hen had een sjaaltje op het hoofd. De ene knoopte het vast in de nek, de andere onder de kin. Het was de kleurige hoofddracht van de werkende klasse, de bourgeoisie droeg een hoed.
Nu nog zie ik vrouwen en mannen met een hoed in de stad wandelen, of met een pet, baret en nog wat van die fraaie hoofddeksels, ik stoor mij er niet aan.
Net zomin ik mij stoor aan de orthodoxe joden waar de mannen een hoed of keppeltje dragen en pijpekrullen, en de vrouwen na hun huwelijk een pruik.

Neen ik stoor mij er niet aan.
Toch niet zolang men mij maar niet verplicht om hetzelfde te doen, want dan ga ik mij verzetten met hand en tand.
En van mijn paaseieren en kerstboom moeten ze óók afblijven!

Gemakzuchtig of uitgekookt......? Thats the Question!

"Mams, je wordt wel héél gemakzuchtig!" quote mijn zoon, en hij heeft gelijk.
Toen ik, nu zo'n slordige zes jaar terug mijn eerste peeceeke kreeg van hem als verjaardagsgeschenk, stond alles in de engelse taal. Zoonlief is informaticus, had de pc zelf gebouwd, vandaar.
Nu praat ik wel een mondjevol Engels, ik zing ook met gemak Engelstalige liedjes mee, en ik snap ze nog ook. Maar technisch Engels is toch nog andere koek, en dan zeker de pc taal wanneer je nooit van je leven een pc van dichtbij hebt gezien.
Maar ik sloeg mij erdoor

Dat alles razend snel gaat in de cyberwereld bewijst het feit dat er de laatste jaren meer en meer programma's in het Nederlands te verkrijgen zijn.
Ik maakte dan ook dankbaar gebruik van de Nederlandse versie van het Microsoft bestuurprogramma toen ik mijn laptop kocht. Lekker makkelijk want het is toch de bedoeling, dat het snel gaat hè.
Maar o wee, gaandeweg leer je meer en meer, en dan was er de dag dat ik de euvele moed opvatte om een website te maken.
'Dreamweaver' is daar een uitstekend programma voor, maar helaas, enkel te verkrijgen in het Engels.

Ondertussen enkele jaartjes ouder en meer gaten in mijn verstand, en ik snap meer niet, dan wel ,van die Engelse termen.
Zondag is hier de dag des zoons, en door de week maak ik al een lijstje op met vragen voor hem.
"Hoe moet sus, hoe moet zo, en wat wil dit en dat zeggen?"
Ik ben daar wel wat geraffineerd in, want ik weet dat zoonlief ietwat ongeduldig is en het veel sneller zelf heeft gedaan dan het aan deze dummy te moeten uitleggen.
Dus probleem opgelost, en ik kan weer vrolijk verder.

Ik moet wel telkens opnieuw de opmerking slikken van "Mams, sla je boeken open, lees wat er staat!"
En ik weet dat hij gelijk heeft.
Ik heb tich informatica boeken staan en een resem aan cursussen. Ze staan heel wijs en interessant te blinken op een schab bij de pc. Dat ze niet dik onder het stof zitten heb ik te danken aan mijn poetshulp.
Het is zoveel makkelijker om beroep te doen op mijn slimme 'nerdje'
Slim ja, maar niet zo slim als zijn moeder!
Want waarom kijk ik niet in mijn boeken? Omdat zoonlief een open boek is voor mij!

Ieder huisje heeft zijn kruisje!
Een gezegde zo oud dat het waarschijnlijk al in de rotswanden van de holbewoners  gekerfd stond.

We kennen de spreuk allemaal, maar we staan er vaak niet echt bij stil dat het ook ó zó waar is.
Vandaag moest ik aan die spreuk denken terwijl ik mijn blogronde deed en ik er echt niet  vrolijker van werd.

Enkele weken terug verloor Titipoes haar paps, kort daarop verloor Venus haar mams.
Meermin doet een herseninfarct en vecht zich met grote moed en veel innerlijke kracht een weg terug.
Bij Bojako zijn er zieke kleinkindjes, maar gelukkig al weer aan de betere hand. Ludovikus heeft pijn, elke dag pijn, maar laat zich niet kisten. Fiep zit in een dipje, zo ook Laathi, die erg moe blijkt te zijn. Zelfs ons steeds opgewekte Myetteke heeft the blues, haar honderdjarige mams moet volgende week onder het mes.
De man van Thea is opgenomen moeten worden in het ziekenhuis, een behandeling en zware operatie hebben geen verbetering gebracht. Ook zo bij mijn lieve blogvriendin Hotlips. Daar is het bang afwachten wat de resultaten van het onderzoek gaan zijn, maar het is een feit dat wat de uitslag ook mag zijn, een behandeling kan haar Suske niet meer aan.

Nare toestanden dus, en wij maar klagen over het weer.
En dan vergeet ik nog Coike, Pietje-Bob, Ronald, Kamiel......en nog zoveel anderen blogvrienden die ieder hun eigen zorgen hebben.
Vaak laten ze dat niet eens merken en hebben nog een troostend woord over voor een ander.
Want ja, ieder huisje heeft zijn kruisje, maar we laten het niet steeds merken. We zijn goed in het opzetten van maskers naar de buitenwereld toe. Met zorgen en verdriet loop je immers niet te koop. Gelukkig hebben we nu onze blogjes waar we het allemaal van ons af kunnen schrijven, want gedeelde smart is halve smart.

En vandaag gaan mijn gedachten naar hen uit.
Sta ik even stil bij hun zorgen, en dat maakt dat mijn eigen zorgen een pak onbeduidender worden.
Ieder huisje heeft zijn kruisje, maar als dat kruisje door vele handen wordt gedragen, dan wordt het toch een beetje lichter.
Dus mijn lieve vrienden, houd moed, ik zend jullie wat virtuele kracht.
Ik duim voor genezing, ik brand een kaarsje voor geleden verdriet en pijn.
In gedachten ben ik bij jullie!

Zo nu en dan ben ik een ware zwartkijker, en ik deel nu even met jullie mijn zwarte gedachten.
Wat is het nut van sprookjes, zo vraag ik mij af? Wat leren ze onze kinderen?

Alle sprookjes beginnen met: "Er was eens" en ze eindigen allemaal met: "En ze leefden nog lang en gelukkig!
Maar potjandorie, wat moesten al die hoofdpersonages voor het zover was, een lange lijdensweg afleggen.
Neem nu "De zeven geitjes en de wolf", of "Roodkapje en de wolf" en"De drie biggetjes en de wolf" Ik noem er nu drie, maar er zijn veel meer sprookjes waar de wolf de boosdoener is.
En omdat ik bijna alles in vraag stel, heb ik ook hier weer mijn bedenkingen, want ik vind de wolf een prachtig dier. Een roedeldier weliswaar, en ik ben geen roedelliefhebber, maar voor een wolf ligt dat natuurlijk anders. Zo van, samen zijn we sterk. En dat moet ook wel wil de wolf kunnen overleven.
Wolven die leven in het wild doden enkel om te overleven. Trouwens, er zijn maar weinig dieren, zo niet één, die enkel doden uit louter plezier. Enkel de mens doet dit volgens mij, toch dit terzijde
Maar onze huishond is een afstammeling van die wilde wolf. Hoe ga je het je kinderen leren dat ze goed voor die hond moeten zijn, wanneer ze net gehoord hebben dat de wolf een bloeddorstig beest is dat kinderen opvreet? Hoe gaan kinderen daar mee om?
Of met de huiskat die ze associëren met De Gelaarsde kat die zich dood hield om een argeloos konijntje te vangen om het daarna meteen meedogenloos af te maken. Van wie moeten ze nu houden, van hun konijntje, of van de kat?

Alle sprookjes staan bol van de slechte figuren en geweld.
Je zult maar als stiefmoeder in een gezin komen waar de kinderen doodsbang van je zijn omdat je net Assepoester of Sneeuwwitje naar het leven hebt gestaan.
En dan die prins nog, om niet te vergeten!
Hij komt altijd als redder in nood aan het einde van het verhaal. Als het kalf verzopen is, dan is hij er met groot bravoure.
Waar was hij ondertussen dan? Was hij de flierefluiter aan het uithangen bij een rijke edeldame, iemand die zijn fortuin zou verdubbelen bij een huwelijk? Liep hij daarbij een blauwtje en ging hij uit balorigheid dan maar een eindje op zijn paard door het bos rijden? Neemt hij dan maar ter compensatie de eerste de beste deerne die hij tegenkomt? Om zijn ego te redden?
En wat moeten onze kinderen dan denken van die vriendelijke man die hen aanspreekt en hen snoepjes geeft. Geen wonder dat zij gewillig met hem meelopen, hij is immers hun sprookjesprins.

In alle sprookjes viert gebrek en armoede hoog tij, maar het eindigt altijd goed.
In sprookjes wordt het goede of de onschuld altijd beloond met geluk goud en juwelen.
Wat moet het kind in het verre derdewereldland daar van denken?
Voor hem wordt het niet goed, of hij nu braaf is of stout. Voor hem blijft de honger knagen, tot hij sterft van ellende in zijn eigen uitwerpselen, met dichtgeplakte oogjes door de vliegenmaden.
Nee, dit kind gelooft niet in sprookjes, kent geen sprookjes.
Dit kind kent enkel een moeder die niet kan lezen en nooit sprookjes heeft horen vertellen, of het moesten die van de zendeling zijn, en die hem wanhopig tegen haar lege borst houd.
Dit kind beleefd in werkelijkheid alle gruwel die in sprookjes voorkomen.
En spijtig voor hen die hardnekkig in sprookjes willen geloven, maar sprookjes bestaan niet.
Het is moraal voor de rijken!

Geluk!
Wat is geluk, zo vraag ik mij af?
Geluk zit vaak in kleine dingen.
In een zonsondergang, of vroege vogels die vrolijk fluiten. Een mooi lied dat je hoort en dat een halve dag door je hoofd blijft zweven.
Er zijn zovele dingen om gelukkig mee te zijn, kleine dingen.
Geluk zal voor jou helemaal anders zijn dan voor mij, maar het geluksgevoel is niet zo verschillend.
Het geijkte cliché van 'Geld maakt niet gelukkig' zal misschien voor jou opgaan omdat je geen gebrek aan geld hebt, maar voor die arme sloeber zal een aalmoes een maaltijd betekenen die hij anders moet ontberen.
Voor een zieke zal genezing het hoogste goed zijn, iets wat voor een gezond iemand een vanzelfsprekendheid is.

Geluk moet je grijpen, maar vaak zie je het niet eens voorbijkomen.
Geluk zit net als ongeluk, soms in een klein hoekje
Vaak besef je het pas als het alweer voorbij is.
Geluk komt en gaat. Je kunt het niet kopen.....en toch!
Feit is dat je het niet kan vasthouden.
Geluk is een vluchtig iets, ijl als een koude lucht, of warm als een tropische wind.
Het zit binnenin jou.
Men zou het ook TEVREDEN kunnen noemen.

Nu hoor ik jullie al hardop denken, hier heb je haar weer, die maakt zich nu echt over alles druk, maar dit schoot me toch wel even in het verkeerde keelgat hoor.
Waar gaat het om? Over een stukje reclame en de gsm (mobieltje voor de Nederlanders)

Nog een wijl en je hebt nog slechts één ding nodig, je gsm. Je kan er mee bellen en berichtjes verzenden, dat is het minste wat zo'n ding moet presteren vind ik. Maar je kan er ook mee op internet, chatten, gokken, tv kijken en muziek beluisteren. Je kan je horoscoop laten doorzenden, het weer, het nieuws en de files.
Kortom, als men er nu nog een koelkast en een wasautomaat kan inbouwen, dan ga je een zee van plaats krijgen in je huis. Beter nog, je hebt geen huis meer nodig, je hebt immers al wat je nodig hebt op zak.

Maar ik kijk nog wel eens tv, heel weinig, maar toch. Er is geen enkele zender meer waar je niet om de zoveel minuten met reclame om je oren wordt geslagen. Meestal het uitgelezen moment om te gaan plassen of een drankje of hapje te gaan halen.
Vermits ik beide al naast me had staan, en de plas al gepleegd was, keek ik noodgedwongen reclame tot het vervolg van de film zou beginnen.
En tot mijn verbijstering hoor ik dat je nu op je gsm kan laten doorzenden waar er alcoholcontroles worden gehouden. M.a.w, jongens zuip jullie maar lazarus, de pakkans is nihil.

Nu vraag ik je, is dat normaal? En bovendien, is dat wettelijk?
Dat laatste zal wel zeker, anders zouden ze daar niet openlijk reclame voor maken.
Zijn ze nu helemaal gek geworden?

Elk weekend krijgen ouders te horen dat hun kind nooit meer thuis komt. Hetzij omdat ze met hun auto uit de bocht gaan of tegen een huis of boom rijden, hetzij dat ze onder een auto terecht komen
Meestal ligt overdreven snelheid aan de basis, maar ook de nodige alcohol of stuff.
Waren ze misschien nog een beetje voorzichtig uit schrik om gepakt te worden, nu krijgen ze dus een vrijbrief.
Een geschenk uit de hemel als het ware, voor elke alcoholist.

Sorry dat ik bij deze een beetje van mijn melk af ben, maar mijn verstand is te klein om dit te kunnen begrijpen.
Dit is toch te gek om los te lopen! Dit is rechtuit absurd!
Dit is crimineel!!!

"Als de vos de passie preekt, boer pas op je ganzen!"

O O O! Waarom moet ik toch altijd alles in vraag stellen? Waarom kan ik niet klakkeloos geloven wat anderen mij proberen wijs te maken?

Ik las op het blog van mijn goede vriendin Bojako (Klik op de naam om op haar blog te komen) enkele citaten van Maya Angelou. Ik had de naam nog nooit gehoord, en dan ben ik nieuwsgierig. Google en Wikipedia zijn een ware openbaring voor dit onwetend troubadoerke.
Ik kon lezen dat Maya Angelou Affro-Amerikaanse is, een schrijfster en dichteres van onder meer "Ik weet waarom gekooide vogels zingen." Een aanklacht tegen het jarenlange misbruik, onderdrukking en uitbuiting van de zwarte bevolking door de blanke, en het wedervaren van haar traumatische jeugd.
Ik zocht naar een korte inhoud van het boek, of naar een recensie, maar ik vond niets.
Maya Angelo, haar pseudoniem heeft iets hemels, haar werkelijke naam daarentegen klinkt heel gewoontjes, Marqueritte Johnson.
Toen ik verder zocht, kon ik lezen dat zij veel bijbelse spreuken en teksten schreef.
En dan krijg ik de kriebels!

Dan zie ik meneer pastoor op de kansel staan met een belerend vingertje, hel en verdoemenis over de arme mens uitstrooiend. Gewoon om hen dom te houden.
Ik stel dan de gulle uitgestrooide wijsheden in vraag. Ik noem ze liever paradoxen.
Want wat zijn wijsheden? Wie heeft de wijsheid in pacht? En is elke wijsheid een waarheid?

"Als je geluk hebt dan kan de fantasie van de één, de werkelijkheid van een miljoen anderen veranderen!" is één van de vele citaten van M.A.
Zij refereert daarbij heel waarschijnlijk naar Martin Luther King die een droom had en die die droom zag uitkomen waar vele miljoenen inderdaad gelukkiger door werden. En het is maar goed ook dat die droom van hem is uitgekomen, ook al kostte het zijn leven.

Maar als je nou even met mij tegendraads wil zijn, is het dan niet zo dat er even veel miljoen mensen door die droom ongelukkig zijn geworden. Let wel, ik zeg niet dat die laatsten gelijk hebben, ik heb daarbij enkel de bedoeling om mijn bewering te staven dat wijsheden en spreuken misschien wel opgaan voor de ene, maar daarom niet voor de andere.µ

Wanneer je bij Google "Wijsheden" intypt, enkel dat woord, dan krijg je binnen de 3 seconden maar liefst 429.000 sites voor je kop, allemaal gevuld met spreuken, citaten en wijsheden. Eén van die sites telt maar liefst 17000 citaten. Hebben die allemaal de wijsheid in pacht?
Hebben die het allemaal bij het rechte eind?

Ook is het zo dat al die spreuken, gezegdes en citaten evengoed kunnen gebruikt worden om iemand pijn te doen. Om iemand een kleedje te passen, zoals wij in Antwerpen zeggen. Om je weg te steken achter de woorden van een ander wat je niet rechtstreeks en duidelijk durft zeggen. Zou dat de bedoeling zijn geweest van die wijze die het gezegde gelanceerd heeft?
Ik vermoed van niet.

Er zijn 662000 citaten over liefde, 431000 over oorlog, 241000 over vrede, 224000 over haat, en slechts 179000 over vriendschap, en nog schrijnender, maar 33100 over loyaliteit. Deze cijfers bewijzen voor mij alvast dat vriendschap en loyaliteit op een veel lager pitje stonden dan oorlog en haat bij de wijzen.
Gelukkig hebben we nog de liefde en de vrede.

Wijsheden en mijn in vraagstelling, ik had er al last van als scholier.
Veel jongeren van nu zullen menen dat mijn schooljaren dateren van in de tijd dat de dieren nog spraken. Voor mij was het een tijd dat diegene die voor de klas stond het voor het zeggen had, en dat ik als kind enkel maar had te zwijgen en aan te nemen dat het zo was.
Misschien is het net daarom dat men op school nu geen geschiedenisles meer geeft. De leerling van nu is mondiger geworden, durft dingen in vraag stellen, neemt niet meer alles klakkeloos aan wat de onderwijzer hem vertelt.
Ik heb nooit klakkeloos aangenomen wat men mij vertelde. Ik zocht de mens achter de woorden, maakte een profiel aan, en dacht daarbij het mijn ervan, en dat doe ik nog steeds.

Neem bijvoorbeeld Al Gore. Een man die beweerd dat hij het internet heeft uitgevonden, wat strijdig is met het feit dat de voorloper van internet, namelijk ARPANET, reeds in 1971 werd opgericht. Nog een groter tegenstrijdigheid is wanneer hij ons heel wijs komt vertellen dat we zuinig moeten omspringen met energie. Een man die ons waarschuwt voor het broeikaseffect in de documentaire " An Inconvenient Truth".en die zelf aan grote energieverspilling doet
Op zijn domein in Nashville verbruikt Al Gore voor 30.000 dollar PER MAAND  aan energie. Dat is het dubbele van wat een Amerikaans gezin PER JAAR verbruikt
Waar blijft de geloofwaardigheid van al die wijzen?

"Bij de meeste mensen is lafheid de oorzaak van hun deugd" schrijft Ernst Buchholzen, en daar ben ik het grotendeels mee eens.
Waar ik het helemaal mee eens ben, is het volgende citaat: "Ik geloof dat ik, waar enkel de keuze zou worden gelaten tussen lafheid en geweld, ik geweld zou aanraden"
Geschreven door Mahatma Ghandi, een pacifist in hart en nieren.
Maar wat had ik die man graag als vriend gehad

Sinds deze middag terug een beetje bewust van de wereld rondom mij!
Ik ben een vechter, een doorbijter, een pitbull als het nodig is, maar nu moest ik me toch even gewonnen geven.

Na ons uitstapje naar Amsterdam verleden week vrijdag, dat ik doorgesparteld ben na een slapeloze nacht, doodmoe de nacht daarop in bed geduikeld.
Zaterdag een rustdag ingelast, enkel wat boodschappen gedaan.
Zondag was het hier in Brunssum 33° en my dutch lover kreeg het lumineuze idee om een fietstochtje te maken.
En wat doe je dan als gehoorzame liefdevolle, volgzame, nog steeds dood vermoeide vrouw.....juist, je gaat mee fietsen.
Je moet wel goed gek zijn om bij die tropische temperatuur kilometers lang te fietsen, maar af en toe ben ik wel zo gek.
Het was heerlijk tot mijn reserve op was, en ik na de zoveelste hoge heuvel van mijn fiets donderde omdat de versnellingen van mijn fiets plotsklaps blokkeerden.
Zo gracieus mogelijk vloog ik daarbij in de metershoge netels en distels, tot groot jolijt van een bende mieren.
Onvervaard als ik ben stapte ik meteen terug op mijn stalen ros, maar de terugweg was lang, heeel lang, te lang voor mijn uithoudingsvermogen.
Luister naar je lichaam zei mijn dokter me toen hij de diagnose CVS liet vallen, maar zo heel af en toe ben ik potdoof.
Enfin, met de nodige pittstops op een terrasje ben ik verder heelhuids terug ten huize van aangekomen.

Maandag was wasdag, dinsdag was boodschappendag, en ik werd met de minuut strammer en vermoeider, mijn spieren deden me pijn en blokkeerden.
Tot overmaat van ramp werd ik 's nachts wakker door hevige buikkrampen.
Het gevolg was diaree, misselijkheid, hevige hoofdpijn en overgeven.
Nu mensen, als jullie ooit ziek worden, doe het dan best niet in Nederland.

Nadat die hevige buikkrampen en dat overgeven, en dat is met een lege maag geen pretje, tegen de volgende middag nog niet over was, belde knuffel naar zijn dokter.
Helaas, zijn dokter was op verlof, dan maar de vervanger gebeld, helaas, die doet geen huisbezoeken, enkel in heel uitzonderlijke gevallen.
Ik vraag mij af wat die uitzonderlijke gevallen dan wel mogen zijn. Volgens mij moet je daarvoor dan al enkele uren dood zijn, en dan nog sturen ze eerst een pompier (brandweerman)langs vermoed ik.

Enfin, die dokter gaf ons de raad om naar de spoed te gaan als we dachten dat het echt nodig was.
Nu vraag ik je, als je niet tot bij de dokter kan gaan, kan je dan wel op eigen houtje in een ziekenhuis raken? Nederlanders blijkbaar wel, maar zij zijn ongetwijfeld gehard door de sociale omstandigheden. Ziekenzorg in Nederland is geen kattenpis.
De dokter haakte in, weliswaar na mij een vriendelijke groet te hebben toebedeeld, maar daar was ik vet mee.
Uiteindelijk heb ik mezelf geholpen met pijnstillers die ik voorhanden had, geen beet meer te eten en een beetje comateus in mijn bed te gaan liggen.

Vandaag was de eerste dag dat ik wat platte kaas in mijn maag kon houden. We hebben in de telefoongids gezocht naar een dokter net over de Nederlandse grens. Maasmechelen is het dichtsbij, en gelukkig vond ik daar een dokter die bereid was mij te ontvangen.
Het zijn kolieken in de darmen, oorzaak onbekend, als het met de medicatie en dieet niet overgaat binnen enkele dagen, dan moet ik naar huis gaan, want dan zal een onderzoek in het ziekenhuis wel noodzakelijk worden.

Maar ik voel mij al wat beter, het misselijke gevoel is weg, het overgeven gestopt. De diaree en de buikkrampen nemen af, oef.
Ik ben op enkele dagen tijd 2,5 kg verloren, en dat is dan weer mooi meegenomen.
Je moet er verdorie wel wat voor doen!

Morgen een dagje Amsterdam.
Knuffel, ofte my duth lover, net wat u verkiest, heeft daar een zus wonen, ons Jetske.
Weliswaar in Noord-Amsterdam, maar daar vandaan is het slechts een kwartuurtje om met de overzet naar het centrum te raken.
Vanuit Brunssum is het ongeveer twee en een half uur rijden tot daar, en dat enkel als we geen files tegenkomen onderweg. Het zal dus vroeg opstaan zijn, en dat betekend dus ook vroeg gaan slapen, anders ben ik geen mens.

Zo'n uitstapje betekend voor mij minstens drie dagen voorbereiding.
Elke dag twee uurtjes vroeger naar bed, zien dat ik door verveling niet in de zetel voor tv in slaap val, want anders is mijn plan al van het eerste uur om zeep.
Normaliter ga ik niet voor O5u naar bed, en kom ik er pas uit rond 11u, maar dat kan dus nu niet.
Vanavond zal ik dus om tien uur in mijnen tram kruipen, en morgenvroeg om zeven uur eruit, ai ai ai, en hopen dat ik een oog heb kunnen dichtdoen.

En dan spreek ik nog niet van "Wat moet ik aantrekken?"
Elke dag belangstellend luisteren naar het weerbericht, elke dag voorspellen ze wat anders voor morgen.
Dus daar is ook al een hele voorbereiding aan vooraf gegaan. Ik doe een driekwart lichtbeige broek, een lila T-shirt en een wit katoenen vestje. En onder dat alles mijn spiksplinternieuwe glitter-bloemmekes-basketterkes.

Toen ik daarstraks aan knuffel vroeg wat hij ging aantrekken, kreeg ik als doodgemoederd antwoord: "Och, dat zie ik morgenvroeg wel!"
Dat wordt dus stressen voor mij, want hij trekt het liefst iets supergemakkelijk aan, en ik wil dat hij toonbaar voor de dag komt, en tussen die twee zit een hemelsbreed verschil.
Het liefst trok hij zijn superwijde T-shirt aan met zijn superruime camouflage visbroek, maar over mijn lijk!

Vermits we niet elke week op bezoek gaan, neem ik ook een boeketje bloemen mee en een taartje. En omdat we uitgenodigd zijn voor het diner, ook nog een lekker flesje wijn.
"Daar zorg jij wel voor, he schat, ik ga vandaag vissen!" Natuurlijk!!! Bibi zal wel voor alles zorgen, ga jij maar lekker ontspannen!
Wat zou ik toch graag een man willen zijn op sommige momenten.
Geen verjaardagen moeten onthouden, geen rommel zien liggen, enkel stof zien liggen op ooghoogte, niet het huishoudgeld in de gaten houden......etc etc.
Enkel lekker gaan vissen met de zekerheid dat alles wel geregeld wordt.

Maar ik ben er klaar voor, ik neurie al de ganse dag van "Tulpen uit Amsterdam" en "Daarbij die molen".
Amsterdam, here I come!

Een school in Borgerhout... 1 september... de directeur roept de namen af van de leerlingen.
-Mustapha El Ekhzeri
-Aanwezig
-Achmed El Cabul
-Aanwezig
-Kadir Sel Ohlmi
-Aanwezig
-Mohammed Endahrha
-Aanwezig
-Ala In Ben Oit
Stilte in de zaal.
-Ala In Ben Oit ?
De zaal blijft stil......

Voor de laatste maal: Ala In Ben Oit ??

Opeens staat een jongen achteraan in de zaal recht en zegt tegen de directeur:
Dat ben ik, maar je moet het wel anders uitspreken: "Het is Alain Benoit!"

Je hebt zo van die mensen die iedereen kunnen inpakken. Ze kunnen niets, of toch heel weinig. Het enige waar ze echt in uitblinken is om jou te laten geloven dat ze capabel zijn in alles.
Ze komen op kousenvoeten zachtjes binnen gewandeld en binnen de kortste keren hebben ze jou onderuit gehaald. Je hebt het niet eens in de gaten gehad, tot het te laat is natuurlijk.
Ze praten je naar de mond, geven je complimentjes, intussen werkt hun minieme brein op volle toeren, zoeken hun ogen jouw achillespees en planten ze daar hun mes zonder mededogen.
Het is hun gave. Het is een gave als een ander natuurlijk, het is hun enige gave.

Het is hun gave dat ze dit onopvallend kunnen doen.
De kuiperijen die ze daarbij hanteren zijn meesterlijk. Je zou hen er haast om bewonderen, ware het niet dat ze zo laaghartig zijn.
Ware het niet dat ze enkel bloedende slachtoffers achterlaten. Dat eens ze op die hoogste plaats zijn aanbeland, hun ultieme doel hebben bereikt, ze niets tot de mensheid bijdragen.
Maar ze doen dit meesterlijk. Ze doen dit met een elan waar je stom van staat.
Ze kletsen uit hun nek, en laten je geloven dat jij het volledig bij het verkeerde eind hebt.
Het is tenslotte alles wat ze kunnen, uit hun nek kletsen en jouw woorden zo verdraaien tot je niet meer weet wat links of rechts is.

En de meeste trappen er nog in ook.
Maar niet ik.
Hoe intelligent ze zich ook willen voordoen, hun masker verbergt hun lelijke trekken niet.
Ik zie hoe ze krampachtig wat krom is proberen recht te praten. Hoe ze daarbij keer op keer door de mand vallen, en er zich wel degelijk van bewust zijn ook. Het verklaart hun capriolen.
En ik zou heel graag lachen met hun belachelijke buitelingen, ware het niet dat ze zo intriest zijn.
Ik doorzie hen van het eerste uur. En zij weten dat ik het weet. Dat is mijn gave.

Help, ik zoek een muze!
Eén die me inspiratie geeft om hier wat kunnen neer te poten, want het lijkt wel of elk onderwerp dat ik wil aansnijden al door een andere blogger is ingenomen. Je kunt het zo gek niet bedenken of een medeblogger heeft er een posting van op zijn blog staan. Over katten en honden, ziekte en gezondheid, kinderen en kleinkinderen, ouders en  grootouders, politiek, moppen, proza en poezie, fauna en flora.....enz. Allerlei onderwerpen vindt je op de blogs van seniorennet, zelfs over straatstenen vond ik een posting!
Waarover kan ik dan nog schrijven? Waar kan ik de lezers nog mee verbazen?
Ik kan toch niet altijd over mezelf schrijven, ze gaan me nog verdenken van narcistisch te zijn! Trouwens over mezelf schrijven doe ik al op mijn ander blogje, en trop is teveel hè.

Toen werd er aan de bovendeur gebeld en geklopt, ik deed open en daar stonden zij, maar liefst twee muzen! Waar heb ik dat aan verdiend, dacht ik stilletjes bij mezelf.
Twee knappe jonge dames, allebei hoog blond en super gebruind, al dan niet door de zon. Allebei in een zwart mantelpakje, de ene met minirok en superlange benen, de ander met net even lange superbenen, in een lange broek.
"Mevrouw, wij komen even praten over uw laatste factuur van de kabelmaatschappij!"

Het koude zweet breekt mij meteen uit, iets wat mij naast deze jonge schoonheden al helemaal doet verbleken, want ik zie er sowieso al niet te florissant uit in mijn afgedragen huisplunje en mijn weerbarstig kapsel van laat maar waaien want buiten mijn kat ziet niemand het.

"Het zal toch niet waar zijn zeker dat ik die  factuur ben vergeten te betalen!" Met mijn lamentabele hersenpan van de laatste maanden zou dit niet eens een wonder zijn, langs de andere kant ben ik altijd heel correct in het uitvoeren van mijn betalingen, ik wacht nooit tot de uiterste datum.

"Euh.....ik.....euh....." In fracties van seconden gaan er tal van gedachten door mijn hoofd..... men komt mij van de kabel afsnijden.... dat brengt extra kosten mee....ik moet mijn map met betalingsbewijzen nemen......ik ga vanavond geen nieuws kunnen kijken.....ik moet het vuur onder de pan lager gaan zetten......mijn sigaret ligt op te branden.....de kat gaat seffens aan de haal met mijn zalmfiletje.....!

De beide dames praten mijn verwarring vrolijk en handig weg door te zeggen dat ze van Belgacom zijn en dat ze mij een goedkoper tarief aan de hand kunnen doen. Modem is gratis, decoder is gratis en dit alles voor slechts 75€ per jaar ipv de 150€ die ik nu betaal.
Mijn koud zweet gaat over in bloedheet, maar ook dat merken ze niet en ze ratelen verder. Ik zeg hen vriendelijk dat ik momentheel geen interesse heb en ook geen tijd, mijn pan staat op het vuur, maar ook dat wuiven ze vastberaden weg.
"Wie wil er nu niet goedkoper leven?" vragen ze ietwat gemelijk, en ik zie hen denken dat, aan mijn voorkomen te zien, ik het alvast niet te breed schijn te hebben.

Eentje probeert zich zo onopvallend mogelijk langs me heen de hal in te wurmen, haar collega haalt alvast een bundel papieren boven.
Maar ik heb ondertussen mijn apropos terug gevonden, ik bedank vriendelijk en sluit vastberaden de deur.

Ik haast mij naar de keuken, mijn sigaret is opgerookt, mijn boter in de pan is verbrand, de kat vind de keuze van mijn avondmaal super en zit lekker te smullen in een hoekje van de living, daarbij een spoor van stukjes vis achter zich latend.

En ik.....ik laat mij op een stoel zakken en begin te lachen.
Omdat ik hen dankbaar ben, mijn twee muzen, want nu heb ik tenminste iets om op dit blogje te schrijven.
Iets dat u nog niet hebt geschreven.
Of zijn ze bij jullie ook langs geweest, mijn muzen van Belgacom?

Is dit een veel te laat aangekomen 1 aprilgrap, of is het waarheid!

Ik kreeg daarnet een mailtje doorgezonden van een vriendin met als opschrift: "Très  très important, code  à l'envers" en daarbij de volgende raadgeving: "Wanneer u gedwongen wordt aan een bankautomaat om geld af te halen, tik dan uw bankcode in omgekeerde volgorde in. Dus als uw code 1234 is, dan tikt u bij de automaat 4321 in. U krijgt dan wel het geld, maar de bank waarschuwt dan automatisch meteen de politie, en als die snel zijn kunnen ze de dief nog op heterdaad bij de lurven grijpen."

Mijn bedenking daarbij is, hoe kunnen we nu weten of dat inderdaad ook zo is, toch enkel maar door het uit te proberen, niet!
En stel dat iedereen nu wel eens wil weten of dat werkelijk zo is, en iedereen gaat dat uitproberen, en stel dat het waar is, dan gaat de politie nogal werk hebben met over en weer vliegen van de ene bankautomaat naar de andere.
Volgens mij gaat de politie dat vlug beu worden, en de volgende keer dat het werkelijk nodig is, zegt de politie, foert, niet meer met ons mannekes, wij zijn nog moe van al die vorige keren dat we uitrukten. En dan sta je daar met een lege bankrekening en een in de verte verdwijnende breed lachende dief.
Als dief zou ik dus nog een tijdje wachten, het komt vanzelf wel in de krant wanneer de kust veilig is voor jullie. Ik gok na 1234 keren overbodige interventie.

Volgens het mailtje zou ik best deze waarschuwing aan al mijn vrienden doorzenden, maar ik zet het liever hier op mijn blog, want hier passeren mijn vrienden toch regelmatig.
Kunnen jullie alvast niet zeggen dat je het niet wist.
Eneuh....laat mij eens weten of het werkt!

Nee, ik ga Antoon Coolen niet achterna. Hij schreef de streekroman:"De goede moordenaar." Iets, waar ik mij vele jaren terug, heb doorgeworsteld. Ten eerste was het verhaal geschreven in een dialect, Brabants vermoed ik, en ten tweede moest ik steeds enkele bladzijden herlezen omdat er verschillende verhaallijnen waren.
Nee, mijn verhaal over een lieve moordenaar is veel simpeler, het gaat namelijk over mijn Snoes, mijn lieve kater.

Jaren geleden kreeg ik van mijn dochter een kanarievogeltje, het zong prachtig en mijn snoes zat steeds heel gefascineerd te luisteren, maar vooral te kijken. Je kon zo z'n gedachten aflezen van zijn lichaamstaal die zei: "Hoe kan ik dat mormel het zwijgen opleggen?"
Op een morgen liep ik door de gang naar de leefkamer toe, en zag tot mijn ontsteltenis dat die gang bezaaid was met gele pluimpjes. Mijn vermoedens werden bevestigd toen ik het lege kooitje op de grond zag liggen. Het hing nochtans hoog tegen het plafond aan een stevige haak. Ik wil mij dat gevecht op leven en dood liever niet voor de geest halen. Liever troost ik mij met de gedachten dat ons 'Pietje' is kunnen ontsnappen, want het was zomer en de ramen stonden open, en ik heb nooit enige stoffelijke resten kunnen ontdekken. Hoewel dat 'ontsnappen' ook wel geen goede afloop zal hebben gekend.
Snoes lag vredig en zich van geen kwaad bewust, te slapen in de zon, en zoals hij bij elk ontwaken van mij doet, kwam hij me ook nu lieve kopjes geven. Het liefst had ik hem eens flink door elkaar geschud, maar ik liet niets blijken, het was tenslotte zijn natuur. Ik poetste de rotzooi op die Snoes had gemaakt, bracht het kooitje naar zolder, keek Snoes daarbij met een strenge blik aan en beet hem toe dat hij nooit nog de kans zou hebben om een vogel op te vreten.
'Pietje' was wijlen, R.I.P. Amen.
En Snoes leefde tevreden verder alsof er niets gebeurd was, al verdenk ik hem ervan dat hij iets fierder rechtop liep met iets meer zelfvertrouwen.

Nu, zomer 2007. Weliswaar een vroege zomer, maar de ramen staan weer wijdopen. Zo ook de deur naar mijn terrasje waar Snoes steeds mijn tuinstoel inpalmt.
Hoog boven de bloembakken hangen nog steeds de voederkastjes voor de vogels en die vogels (Koolmeesjes) maken nog steeds gretig en dankbaar gebruik van de Meesballen die ik er in hang.
Mijn terrasje is klein maar het bruist van het leven. Het voortdurend af en aanvliegen van de Koolmeesjes die met jongen liggen, de bezige bijtjes die mijn bloemen bestuiven, en mijn snoes die vredig ligt te slapen in de zon, enkel het puntje van zijn staart gaat langzaam heen en weer.
En dan plots gebeurt het!

My dutch lover en ik zitten gezellig aan tafel een kopje koffie te drinken wanneer Snoes komt binnengelopen met een vogeltje in zijn bek.
Fier deponeert hij het aan mijn voeten en doet daarbij een ganse uitleg in zijn kattentaal. Ik snap dat hij bedoeld dat dit een héél speciaal geschenk is, een bewijs van zijn liefde en genegenheid voor mij.
En met pijn in mijn hart bekijk ik zijn gift. Het vogeltje is ontegensprekelijk dood, het kleine nekje is gebroken. Het is nog een jonkske en het is misschien vandaag voor de eerste keer mogen mee uitgaan met zijn mama en papa.
De voederkastjes hangen nu ook weer hoog zodat Snoes er niet bij kan, maar waarschijnlijk is dit vogeltje de zaadjes komen oppikken die op de grond liggen, zijn vleugeltjes en pootjes nog niet sterk genoeg om aan het kastje te blijven hangen om te eten. Het is hem ook meteen fataal geworden, dank zij de natuur en het jagersinstinct van mijn Snoes.

Weer voel ik de drang om hem een flinke pandoering te geven, maar in plaats daarvan prijs ik hem en bedank ik hem voor zijn cadeautje. Ik weet tenslotte iets van kattenopvoeding.
We wikkelen het vogeltje in keukenrol en begraven hem in de container voor tuinafval.
Ondertussen eet mijn Snoes tevreden van zijn Tonijn en naderhand gaat hij zichzelf tevreden zitten wassen. In vrede met zichzelf en de rest van zijn wereld.

Wanneer hij later op de dag op mijn schoot springt, kopjes komt geven en mijn hand likt, kan ik niets anders doen dan hem vergeven.
Hij, mijn lieve moordenaar.

Nee, ik heb geen stokslagen gekregen, het is een nieuw fenomeen op de seniorenblogs. Het stokje staat symbool voor de vraag: Wat zou je nog willen doen voor je sterft?" Mijn eerste gedacht was: "Nog zolang mogelijk leven!" Verder moest ik denken aan wat één van mijn vroegere klanten steeds placht te zeggen: "Ik ben niet bang om dood te gaan, maar het is die stijfheid achteraf die mij niet zindt!"
Maar alle gekheid op dat doorgeefstokje, wat wil ik nu echt nog voor ik sterf? Aardesmoeilijke vraag vind ik dat, want willen is één, effectief ook doen is een andere zaak.

1)Ik zou voor een derde keer willen huwen, maar het huwelijk zolang mogelijk uitstellen zodat er geen tijd meer rest om het tot een echtscheiding te laten komen.
2) Ik zou nog een baby willen, maar dan enkel de pogingen tot doen, de zwangerschap en het baren overlaten aan mijn schoondochter.
3) Stoppen met roken, waarbij men mij in mijn stervensuur mijn laatste sigaret gunt.
4) Ik zou een wereldreis willen maken, maar dan enkel in een langdurige steeds weerkerende mooie droom, zodat ik de stress van het in en uitpakken niet hoef te hebben.
5) Ik wil alles kennen qua informatica, maar dan via een chip die men me inplant.
6) Ik wil nog duizenden boeken leren kennen, maar dan voorgelezen door Robin Williams zodat ik onbedaarlijk kan lachen.
7) Ik wil nog lang gelukkig blijven, maar.......nee, geen maar, gewoon simpelweg gelukkig blijven tot aan mijn dood.

Vermits het de bedoeling is dat ik dit stokje doorgeef aan drie andere bloggers die op hun beurt zichzelf de vraag stellen van: "Wat zou ik nog willen doen voor ik sterf?" en het ons dan ook laten weten natuurijk, geef ik het door aan:   

HOTLIPS
BOJAKO
NIDA / PRULLEMIEKE

Ik kijk al gretig uit naar jullie wensen.
Liefs van Troubadoerke

Het is weer één grote treurnis op seniorennet, althans toch bij mij.
Zonet wat blogjes gaan lezen, en minutenlang moeten wachten tot ze laden. "Wachten op seniorennet" lees ik dan telkens. Omdat ik veeleer nieuwsgieriger ben dan geduldig, wacht ik maar. En wacht.....en wacht.....soms meer dan tien minuten lang.
Uiteindelijk opent het blog dan toch, maar o wee wanneer ik dan ook nog eens een reactie wil ingeven, dan krijgt mijn ongeduld het flink te verduren.
De éne keer zegt seniorennet dat ik de code fout heb ingegeven......? Laat nu op dat blog geen code staan!
Dan weer blijft mijn reactie ergens onderweg hangen tot ik een melding krijg die gaat als volgt: "Request Timeout !" Vervolgens is mijn reactie in lucht opgegaan en kan ik opnieuw beginnen.
En net nu had ik de energie en het plan opopgevat om nog eens wat te schrijven op mijn blogjes. Er zit zoveel in mijn hoofd dat ik kwijt wil, maar ondertussen is mijn energie echter al opgebruikt.
Het zal dus voor een andere keer zijn, morgen beter zal ik maar denken.....en hopen.
Wens jullie alvast een fijne week, groetjes van troubadoerke

Wanneer, my dutch lover en ik,  een praatje maken, dan eindigt dit vaak met een discussie over wat we nou eigenlijk bedoelen. Soms verstaat de één de ander niet, of soms verstaan we elkaar mis.
Ik heb zo eens wat dialect woorden opgeschreven die tussen ons vaak worden gebruikt.
Je zou toch van minder de draad kwijt raken, niet!

Wij zijn ZoogDIEREN en we schijnen af te stammen van de Apen. Ik ga het niet tegenspreken. De organen van het Varken lijken het best op die van de mens, of is het omgekeerd? We kunnen werken als een Muilezel, of minstens even koppig zijn. Sommige baasjes lijken op hun Honden, en op sommige blogs hier zie je dat ook bevestigd. Met welk dier kan ik best mezelf associëren? Misschien met een Kat, want ik lig graag languit loom in de zon. Of met een Vogel want ik ben een Nachtraaf, een Nachtuil en eveneens ware Huismus. Met wat voor absurde gedachten zit ze nu weer in haar gekke kop zie ik jullie denken, wel ik geef jullie graag wat uitleg hierbij.

Zaterdag ga ik boodschappen doen en ik loop een oude collega tegen het lijf waar ik jaren geleden met heb samengewerkt in de horeca. Ik zie haar denken: "Goh, wat is ze oud geworden!" Tja, het is dan ook bijna 25 jaar geleden dat we elkaar zagen. Zij echter, ziet er stralend uit, ze is dan ook 10 jaar jonger dan ik.
Het is nogal winderig koud op straat en we besluiten om een koffie te gaan drinken in een nabijgelegen taverne.
Zij vertelt me dat ze gescheiden is en dat ze daar een depressie had aan overgehouden.
Ik krijg het ganse verhaal te horen met naaldje en draadje alle pikante details incluis. Maar van die depressie is ze volkomen genezen en nu en ze geniet volop van haar vrijgezellen leven, weet ze me nog te vertellen, weer met alle pikante details. "Goed van je" zeg ik haar en ik vertel haar op mijn beurt van mijn vermoedelijke CVS. Nou, dat had ik beter niet gedaan want een oppepper was het allerminst. Ze begint onbedaarlijk te lachen en neemt me jaren terug in de tijd van onze samenwerking.
"Weet je nog wat jij altijd zei wanneer men jou een oneerbaar voorstel deed?" Ja, dat weet ik nog.

Hoe zatter de klant wordt, hoe begeerlijker een serveuse wordt voor hem. En wanneer dan zo'n zatlap voorstelde om met hem het bed te delen (ik geef dat voorstel hier heel braafjes weer, kwestie van de censuur) dan antwoordde ik steeds breed lachend dat hij zich dat zou beklagen want dat ik daar veel te lui voor was en niet gewend was om te werken. Eveneens wanneer we danig in het zweet de benen van onder onze kont liepen om de klanten op het terras te bedienen en daarbij blijkbaar nog niet vlug genoeg waren, dan zei ik weer al lachend "Ja meneer/mevrouw, je ziet zo dat ik te lui ben om te werken, ik kan er dus echt niets aan doen."Dat snoerde hen dan vaak de mond waarbij ik bovenop nog excuses kreeg voor hun gemopper want de zaak waar ik toen werkte werd veelal bezocht door werklozen daar ze dicht bij de toenmalige RVA gevestigd was.
Die anekdotes lokte aan mijn vroegere collega de uitspraak dat CVS dus typisch een ziekte was voor mij."Ze noemen dat toch de luie wijvenziekte hé!"
Ik lachte mee, maar ik lachte een beetje groen, want zo wordt die ziekte in de volksmond blijkbaar genoemd, en dat vind ik heel denigrerend.

Als ik dan toch moet worden vergeleken met een dier, en als we dan toch veel dingen gemeen hebben met de dieren, dan opteer ik liever om vergeleken te worden met het LUIpaard in plaats van met de aap met de bewuste naam LUIaard
Het Luipaard is een mooi en elegant dier, en het gaat enkel op jacht wanneer het honger heeft.
En dat deed ik zaterdagmiddag dus ook, boodschappen omdat ik honger had naar iets lekker.
Misschien had ik beter als een aap gewacht tot ze me een banaan toegooiden, dan had ik alvast die uitspraak niet moeten aanhoren. Het ligt allemaal nog een beetje gevoelig zie je.
Want het heeft niet echt bijgedragen tot mijn humeur, maar het leverd wel weer een stukje op om hier neer te poten, en dat is ook mooi meegenomen.
Maar het liefst was ik een tijger geweest, dan zou ik in mijn Jaguar zijn gesprongen en er als een haas vandoor zijn gegaan. Dan had zij mooi voor Aap kunnen staan!

Pffff, een mens zou van minder moe worden! Het is bijna 16h en ik ben net thuis van een dagje ziekenhuis.
Vandaag moest ik tussen 08u en 09u in het ziekenhuis zijn voor een bloedafname. Dat is voor mij dus weer een slapeloze nacht vermits de slaap mij pas overmand tegen 05u. Gisteravond neem ik uitzonderlijk een slaappil, ga voor mijn normen vroeg naar bed, maar de slaap komt niet. Tegen de morgen word ik moe, maar ik sluit maar één oog en met het andere houd ik mijn wekker in de gaten, want ik moet bijna opstaan. Eten en drinken mag niet, ik moet nuchter blijven, dat alleen al houd mij uit mijn slaap vermoed ik want ik ben het gewend om 's nachts nog wat te eten en te drinken, ik leef immers meer in de nachtelijke uren dus mijn eetpatroon is daar op afgesteld, maar vanaf middernacht mag ik niets meer hebben.
Ik kan maar beter vroeg gaan denk ik, dan ben ik vlug weer thuis, kan eten en drinken en mijn bed inkruipen.
Ik ga onder de douche, schmink mij een beetje want ik weiger om met een ziekelijk uitzicht in het ziekenhuis te verschijnen. Enkele maanden terug met mijn razende tandpijn die een maand duurde was dat wel anders, toen mocht heel de wereld zien dat ik helse pijnen leed,hahaha, maar nu voel ik het anders. Drie keer nakijken of ik alles bij me heb, mijn siskaart, mijn paspoort en de verwijsbrief van de dokter en dan op weg met koude wind op kop. Gelukkig woon ik maar enkele stappen van het ziekenhuis.

Aan de balie weer een massa volk, trek braaf een nummertje, 42 lees ik en men is aan 27. Uit de nabij gelegen cafetaria komt een lekkere lucht van verse koffie en brood en ik neem mij voor om daar seffens na de bloedafname meteen binnen te springen. Eindelijk is het mijn beurt en alle formaliteiten lopen van een leien dakje, tja, ik spreek dan ook duidelijk Vlaams, dat maakt het voor de mensen achter de balie wel iets makkelijker. Ik krijg een meterslang blad met klevers mee en ik mag naar boven.
Boven aangekomen moet ik maar enkele minuutjes wachten, ik ben de eerste. De bloedafname verloopt vlot, 10 tubes hebben ze nodig. Ik moet even wachten op de gang en ik proef in gedachten al de lekkere koffie en het broodje dat ik zo meteen ga nuttigen. Maar dat is buiten de waard gerekend! De verpleegster komt terug, met mijn, nu iets minder lang klevertjesblad maar in de plaats krijg ik een resem formulieren met codes, en zegt me dat ik naar het vierde verdiep moet. Ik begrijp het niet goed en vraag uitleg, blijkbaar moet ik naar de Cardioloog?

Daar zit al meer volk te wachten, maar er liggen tijdschriften. Bij de cardioloog moet ik eerst een resem vragen beantwoorden aan de assistente, mijn gans ziektebeeld moet ze weten over gans de jaren heen. Nou, dat is al wel wat ondertussen. Wanneer we daar mee klaar zijn moet ik mij uitkleden: "Al je spannende kledij verwijderen" laat ze me weten. Zij verdwijnt en ik zit verkleumd van de kou te wachten tot eindelijk de dokter binnenkomt. Er wordt een cardiogram genomen, dat gaat vlot, maar dan zegt die piepo dat ik op de fiets moet gaan zitten. Er worden weer allerlei tjoeppekes met draden aan me vastgemaakt en ik moet fietsen. Ik bedenk mij dat ik hier helemaal niet op gekleed ben en probeer zo elegant mogelijk en met zo min mogelijk deining van mijn 'Lovehandles' die trappers rond te krijgen. Ik visueer mij een weg naar de cafetaria waar ik mijn ondertussen groter geworden honger en dorst kan lessen. Maar de weg is lang en steil en net voor ik denk dat ik ter plekke ga doodvallen, zegt de dokter dat ik mag stoppen. Ik ben nat van het zweet, mijn haren kleven tegen mijn hoofd en ik hijg als een paard dat net 1000 hectaren akker heeft omgeploegd. Ik mag mij terug aankleden en in de wachtzaal gaan zitten.
De assistente komt mij vertellen dat ik naar weer een ander verdiep moet, en ik word een beetje wrevelig, mijn maag knort hoorbaar, het is ondertussen 11u voorbij. Waarom heeft mijn huisarts mij niet gewaarschuwd dat ik een resem onderzoeken moest ondergaan?
Maar ik ga gelaten op weg met een ondertussen dikker geworden stapeltje papieren.

Weer een andere gang en weer een andere wachtzaal en dezelfde tijdschriften vermoed ik, want ze interesseren mij niet meer.
Weer de één of andere assistente of verpleegster komt mij halen, men gaat een FMRI scan doen laat ze me weten. Ik moet mij dit keer niet uitkleden maar wel al mijn juwelen afdoen. Dat brengt wat stress mee want mijn handen zijn koud en de sluitinkjes van mijn halskettingen klein. Die krijg ik niet meer terug aan denk ik, of wat voor absurde en irrelevante gedachten een mens op dat moment kan hebben.
De scan verloopt vlot, "Niet bewegen" hoor ik van ergens uit het niets komen, want er is geen mens in de kamer. Dat is geen probleem, stil liggen gaat mij goed af, ik heb immers moeite om wakker te blijven. Knorde mijn maag maar niet zo hoerend hard!
Wat later zit ik, nog maar eens, in de wachtzaal, ik ruik dat men het middagmaal voor de ziekenhuispatiënten aan het ronddragen is. Het ruikt volgens mij naar een vijf sterren menu.
En weer komt men me zeggen dat ik naar het volgend onderzoek moet, op nog maar eens een andere verdieping, en met alweer een dikker pak papieren.

Gelukkig is het Erasmusziekenhuis van Borgerhout niet zo groot, maar ik heb ondertussen toch al wel veel meters gang bewandeld.
Nu moet ik weer naar beneden, dit keer geen wachtzaal maar een gang met stoeltjes. Op de gang komen verschillende deuren uit, naast elke deur de naam en de bevoegdheid van de dokter. Ik lees op de deur voor mij "Neuropsyhiatrie" en ik krijg nu echt de kriebels. Ik heb een enorme aversie van psychiaters, overgebleven vanuit mijn jeugd in het internaat waar we elke maand verplicht naar zo'n man toe moesten.
Een man die naast me zit vertelt me dat de dokter pas om 13u zijn praktijk begint, dus nog bijna een uur wachten. Ik overweeg om naar de cafetaria te gaan, maar de man raad het mij af want dan ben ik mijn beurt kwijt en ik ben de tweede in rij.. Gestaag sijpelen er nog patiënten binnen en het wordt een gezellige boel. Hier wordt, in tegenstelling tot de andere wachtzalen, vrolijk gebabbeld. De conversaties lopen ver uiteen en van de hak op de tak. Er is iemand met een hersentumor, schrijnend verhaal. Er is iemand die de ziekte van Pfeiffer heeft, ook niet zo opmonterend. Maar er zijn ook een man en vrouw aanwezig die ik, met alle respect, toch knettergek verklaar en zij brengen de vrolijke noot in het gesprek. Gek zijn lijkt zo gek nog niet denk ik even.
Eindelijk ben ik aan de beurt, het is ondertussen bijna 14u. Weer lijk ik honderden vragen te moeten beantwoorden aan een assistente, maar ditmaal zijn de vragen specifiek gericht op CVS.
Zij stelt de vragen, en op bijna alle vragen moet ik bevestigend antwoorden.
Wanneer ik dan bij de dokter zelf kom en hij de vragenlijst en mijn antwoorden overloopt, knikt hij voordurend met zijn hoofd van ja.

De resultaten van het onderzoek worden naar mijn huisdokter gezonden, in de loop van de tweede helft van volgende week mag ik hem bellen. De dokter geeft mij alvast mee dat ik heel waarschijnlijk een lichte vorm van CVS heb. Maar ik moet niet panikeren, eerst maar het resultaat van alle testen afwachten, zegt hij me nog. "En luisteren naar je lichaam mevrouwtje, gaan rusten wanneer je moe bent"!
En of ik moe ben!
Dus zal ik direct gaan rusten als ik thuiskom, nadat ik wat gegeten heb, en nadat ik enkele koppen koffie heb gedronken, en nadat ik aan mijn dosis nicotine behoefte heb voldaan, en nadat ik dit stukje heb geschreven en op mijn blog gezet.
Maar geef toe, je zou van minder moe worden na zo'n dag, toch!

Ik zit hier, een beetje van de hand Gods geslagen!
Hoewel dit een verkeerde woordkeuze is, want ik zou duchtig terug meppen indien dit zo was. Laat mij het anders verwoorden, ik zit hier een beetje beduusd, verbijsterd.

Ik kom net van de huisdokter. Moest ernaartoe om mijn broodnodige dosis 'stuff' aan te vullen. Een gesprek met hem gaat meestal als volgt: "Dag mevrouw mus, hoe gaat het?"(geeft een warme stevige handdruk).Ik: "Goed dokter, maar mijn pillen zijn op." Hij: "ok" (gaat achter zijn pc zitten, klopt op enkele toetsen en enkele seconden later komt mijn recept uit zijn printer gerold.)Ik: "Bedankt dokter, hoeveel moet ik u?" Hij: "Tweeëntwintig euro aub." Ik: "Aub, dokter" Hij: "Dank u wel, en tot ziens." Geeft stevige warme handdruk, leidt mij naar buiten en roept: "De volgende!"
Maar zo af en toe heb ik toch enkele klachten, zoals; vlug moe, vergeetachtig ( kort geheugen) concentratieproblemen. Spierpijnen die plots op komen vanuit het niets, heel occasioneel hoofdpijn, veel slapen maar nooit een verkwikkende slaap.
Nu ga ik al zeventien jaar bij dezelfde huisdokter, hij heeft dus al een lijvig dossier van me, en weet verdomd goed dat ik geen klager ben. Bovengenoemde klachten heb ik al meermaals meegedeeld en ook vandaag geef ik hem die informatie.
Hij neemt mijn dossier erbij en merkt op dat ik ondertussen al jaren die klachten bezit, dat ik al talloze vitaminepreparaten heb geslikt, waaronder ijzer en calcium. Tja, dat weet ik ook, zo vergeetachtig ben ik nog niet, dus ik beaam. Dat mijn haren uitvallen, dat mijn nagels broos zijn, dat mijn zicht verminderd, dat ik gewrichtsartrose heb, al tweemaal ben geopereerd van een Hernia ......het klopt allemaal, en dus knikken we beide in harmonie bevestigend met ons hoofd. Ik verwacht dat hij, zoals hij meestal doet, gaat zeggen dat dit de symptomen zijn van het ouder worden, dat ik er zal moeten mee leren leven, één van zijn geijkte en geliefde uitspraken, maar dat doet hij niet, integendeel, hij uit zijn diagnose, ik heb ofwel CVS, ofwel M.E.

Ik ben dan maar eens gaan lezen over die ziekte, en het zou kunnen kloppen. Veel van de klachten die CVS of M.E. patienten hebben, heb ik ook. 80% van de symptomen heb ik ook. Oorzaak en gevolg zouden ook kunnen kloppen, want trauma's heb ik genoeg te verwerken gekregen. Een depressie die out off the blue kwam, net op een moment dat ik aan, nog maar eens, een nieuw begin stond en waarbij ik mij in feite heel gelukkig bij voelde. 'Een nasleep' noemde mijn toenmalige dokter het. Een jaar lang heb ik voor pampus gelegen, geveld door tranquillizers en slaappillen, alleen ik sliep niet. Kon het mij ook niet langer permitteren om te rusten, als alleenstaande moeder moet er brood op de planken komen.
Roofbouw op mijn lichaam heb ik gans mijn leven gepleegd, mijn afwijkend bioritme is de grote oorzaak. Wanneer je 32 uren nodig hebt om te recupureren, en een etmaal telt slechts 24 uren, dan kom je in de problemen met jezelf en de rest van de wereld. 10 uur slaap heb ik nodig na een klaarwakker zijn van 22 uur. Tel zelf maar uit. Mijn slaappatroon verschuift zich elke dag, soms slaap ik 's morgens, soms in de namiddag of de vroege avond, maar nooit slaap ik 's nachts, hoe raar dit ook moge zijn. En vermits je mee moet met de massa, slaap ik ook nooit de voldoende uren die ik nodig heb. Daar is niets aan te doen, daar moet ik mee verder leven, ik ben er tenslotte mee geboren. Als baby reeds verwisselde ik de dag met de nacht, en dat is altijd zo gebleven.
Het maakte het er allemaal niet eenvoudiger op.

En nu dit!
De dokter verwijst mij naar het ziekenhuis om een bloedafname, maar hij is vrijwel zeker dat hij het bij het rechte eind heeft.
En dus zit ik hier een beetje beduusd dit te schrijven. Want hoe moet het nu verder? Net nu ik kan doen en laten wat ik wil, geen verplichtingen meer heb om te moeten werken om den brode, net nu ben ik doodmoe. Vaak te moe om wat te ondernemen, zoals een wandeling of fietstochtje, niettegenstaande het mij zou ontspannen.
Ach, we zien wel. Het zit hem wellicht tussen de oren.

Nee, dit is geen zuiders kookrecept!

Al heel mijn leven leef ik met kronkelende hersens. Niet dat ik ze niet alle vijf op een rijtje heb hoor, zeker wel, maar ze dansen af en toe graag de Salsa.
Zelf heb ik er niet echt een probleem mee, het is echter mijn omgeving die moeite heeft om me te volgen.
Vandaag echter kon ik met moeite mezelf volgen. Lees met verbazing over een dag uit het leven van een warhoofd.

Het begon allemaal met een uitzonderlijk zonnige en warme maand April. Tijd dus om de zomerkledij uit de diepe kasthoek te halen, aan te passen en wat ik nog aankan even een wasbeurt geven, want echt helderfris oogt het wit niet meer.
Na een wasbeurt volgt onvermijdelijk een strijkbeurt en die plan ik voor vandaag, maar eerst een kopje koffie maken.
Sh*t, geen koffie meer in huis! Dan maar thee, lust ik even graag, of nog beter, een senseootje, word ik lekker energiek van.
Achter het senseoapparaat ligt een plasje water. ????? Misschien tijd dat ik hem nog eens ontkalk? En tezelfdertijd kan ik ook de koffiezet ontkalken, ik kan toch geen koffie maken, remember! Ik duik dus in mijn verborgen rommel-verwarmingsketel-poetsgereikast om de ontkalker op te zoeken. Ik vind het niet meteen, niet mijn fout, het is de poetsvrouw die alles door elkaar heeft gehaald, maar ik vind wel de doos met reinigingsmiddel voor de vaat en wasmachine. Dat kan ik meteen ook even doen denk ik, en bij het openen van die doos vind ik ingesloten ook de zakjes ontkalker voor de koffiezet. Sorry poetsvrouw!

De Senseo, de koffiezet, de vaat-en wasmachine staan zichzelf proper te maken, en ik drink mijn ondertussen koud geworden espresso. Het kleine beetje vaat dat in de vaatwasser stond doe ik vlug even op de hand, maar vrouwen weten welk effect lopend water heeft, dus begeef ik mij naar de daarvoor aangewezen plaats.
En nu verder in Allegro stijl: Ik kijk gelijk bij het binnenkomen van het kleine plaatsje in de spiegeldeuren van mijn medicijnkastje....zie dat die niet meer glanzen zoals ze behoren te doen, dus reinigen....duik in de kast onder de gootsteen om azijn bij het water te voegen.....Mijn oog valt daarbij  op mijn eiërkoker en denk dat tonijnsla mij wel zou smaken......open de koelkast om de eieren te nemen en zie enkele piepkleine vlekjes daar waar ik de eieren heb weggenomen.......ik reinig mijn koelkast nadat ik de spiegeldeuren van het medicijnkastje heb gedaan......gelijk ook maar even mijn andere spiegels meegenomen heb....de ganse wc heb gepoetst omdat ik met water heb gemorst.
Ondertussen spoel ik driemaal de Senseo en de koffiezet zoals wordt aanbevolen in de gebruiksaanwijzing, maar voor alle zekerheid doe ik er nog een spoelinkje bij......eveneens maak ik de filters van de vaat en wasmachine proper alvorens ze terug te plaatsen, evident toch! De eieren zijn klaar en ik maak de tonijnsla.....ik was nogmaals af wat ik daarbij heb vuil gemaakt.....plaats de eierkoker en de azijn terug in de kast onder de gootsteen....ga met een haast even met een natte poetsdoek over de bodem van de kast.... maar dan kan ik net zo goed de ganse bodem doen..... Toch ook niet zo raar bedacht!
De keukenvloer die ik gisteren heb gedweild ziet er ondertussen niet meer uit......ik dweil hem dus opnieuw....merk terloops dat mijn kruidenplantjes dorst hebben, dus ik geef ze te drinken......kan ik net zo goed gelijk al mijn planten van vocht voorzien.....

Pffffff, en nu, enkele uren later zit ik hier uitgeteld voor mijn pc dit stukje te schrijven.
Vanuit mijn ooghoek zie ik enkele verdroogde bladeren tussen mijn planten die op de vensterbank staan van mij pc kamer, en die verwijder ik even tussendoor......meteen ook maar even de vensterbank zelf onder handen nemen. Deze zin wordt dan ook twintig minuten later geschreven dan de vorige.
Seffens onder de douche om mijn bezweet lichaam te verfrissen en daarna een stukje eten.
En de strijk dan zult u vragen, wel misschien straks, als mijn Salsa hersenen het toelaten.
Ik begrijp dus volkomen dat mijn naaste omgeving soms moeite heeft om mij te volgen, vandaag, zoals reeds gezegd, had ik er zelf ook wat moeite mee. Maar wanneer ik nu zo rondom me kijk dan moet ik toch besluiten dat ik best nog in de mogelijkheid ben om desondanks orde in mijn wanorde te scheppen.
En voor al diegenen die na het lezen van dit relaas meewarrig hun hoofd schudden, en die daarbij ietwat afkeurend fronsen om mijn nog steeds volle strijkmand, wel laat jullie door mij niet tegenhouden, je mag hem gerust komen doen. Wedden dat ik ondertussen iets anders vind om te doen!

Foto: onbekend

De titel van deze posting zou kunnen duiden op een verhaal dat Johan Daise in 1948 schreef, en dat een van zijn bekendste is.Het verhaal werd verfilmd door André Delvaux met in de hoofdrollen: Yves Montand en Anouk Aiméée.
Voor diegene die het verhaal niet kennen, het was nochthans verplichte lectuur in mijn middelbare school, alsnog een aanrader.

De titel zou ook kunnen verwijzen naar een café aan de 'Varkensmarkt' te Antwerpen, een soortement improvisatietheater voor studenten en waar altijd wel wat te beleven valt. Het interieur geeft de indruk dat je in een oude trein zit. Ik ging er vroeger vaak en graag naartoe. Nu ik erover nadenk, dat is ondertussen meer dan twaalf jaar geleden, niet alles schijnt traag te gaan!

Eveneens zou de titel kunnen duiden op de NMBS. Op onze treinen die het dagelijks presteren om van hun uurschema af te wijken en waarbij de treinreiziger steeds te laat op zijn bestemming komt.
En ze schijnen er nog mee weg te komen ook gezien het aantal treinreizigers gestaag toeneemt.
Raar dat tot hiertoe geen enkele vetbetaalde manager dit probleem heeft kunnen oplossen.

Maar mijn titel duidt op niets van dat allemaal, mijn posting valt niet onder de noemer intellectueel, zelfs niet onder de noemer cultuur, en nog minder onder wijsheid.
Waar wilde ik dan wel over schrijven?
Over de traagheid van de administratie, over de traagheid van een project opgezet door de stad Antwerpen.
Nu is het niet zo dat men in Antwerpen een patent heeft op dat trage verloop van de administratieve rompslomp en/of projecten. Elk dorp, gemeente of stad is in hetzelfde bedje ziek, maar daar ik in Antwerpen woon kan ik enkel schrijven over mijn eigen ondervindingen.

Wat nu zo komiek is, is dat ondertussen de wijzer van de klok traag in de richting is geschoven naar het tijdstip dat ik naar mijn favoriete feuilleton ga kijken. Het enige dat ik nog volg, en dat ik tot hiertoe nog niet beu ben. Ja, een mens mag zich af en toe al eens een pekelzonde veroorloven, niet?!
En vermits seniorennet ook al traag schijnt te werken op spitsuren, én ik dit schrijfsel nog moet posten én daarbij nog een passend plaatje moet zoeken, want het oog wil ook wat, zal mijn oorspronkelijk schrijfsel voor later zijn.

Mijn titel was een ingeving van het moment, een gedachte associatie die met het banale feit waar ik wilde over schrijven niets te maken heeft.
Of hoe een mens kan afdwalen van zijn oorspronkelijke doel!
Of werken mijn hersens te traag?
Sorry aan al die lezers die geduldig dit stukje hebben uit gelezen in de hoop dat ze iets wijzer gingen worden over wat ik nu in feite bedoelde, en die met een onbevredigd gevoel weer zijn moeten vertrekken.
Maar ik beloof jullie dat wat ik wilde schrijven, ik hier alsnog zal plaatsen.
Morgen misschien, of overmorgen.
Maar het komt eraan, traag maar zeker!

Al Gore maakte het ons op onmiskenbare wijze diets, we moeten zuinig omspringen met energie.
En hoewel de goede man het devies schijnt te hanteren van "Luister naar mijn woorden, doch kijk niet naar mijn daden" het viel bij deze ondergetekende niet in dovemansoren.

Verleden week, op één van mijn knuffels favoriete tochten naar de zwarte markt in Tessenderloo, stond ik stil bij een kraam waar een man douchekoppen aanprees.
De douchekoppen beloofden een zachte regenval van water. Ze hadden drie functies.
Als eerste dus de zachte regenval, heel weldoend en zeer relaxerend voor je lichaam, als tweede de massagestraal en als derde de nog heftigere massagestraal.
Kwam bij dat deze douchekop energiebesparend was, dus ook mijn energiefactuur zou een drastische wending in de goede richting nemen, aldus de goede man.
"Een douche nemen zou vanaf nu een unieke belevenis zijn en nooit meer dezelfde betekenis hebben als voorheen!"
"Het zou voortaan een intens genot betekenen om jezelf te reinigen!".
Dat beloofde dus, een spontaan orgasme onder de douche voor een door de week alleenstaande vrouw is altijd mooi meegenomen.
Ik liet mij dus overhalen door zijn douchefris ogend enthousiasme, en kocht het grootste exemplaar uit zijn assortiment.
En de goede man kreeg gelijk, douchen zou voor mij nooit meer hetzelfde worden.......

Vlak voor mijn knuffel weer naar NL vertrok installeerde hij nog vlug de nieuwe douchekop, want hij gunt dit meisje haar genot.
Nog diezelfde avond stapte datzelfde meisje met grote verwachtingen onder de douche, maar de ontgoocheling was groot.
Oh ja, de waterval was zacht, zelfs zo zacht dat ik amper besefte dat ik nat werd.
Ik werd ook niet overal tegelijk nat, ik moest van de ene druppel naar de andere druppel lopen, doch dat kon wellicht liggen aan mijn anatomie die iets breder is dan de toch vrij brede douchekop.
Mijn korte piekjeskapsel dat normaal op enkele seconden gewassen is, bleef schuimen, maar dat kon natuurlijk aan de shampoo liggen, hoewel ik mijn oude vertrouwde merk bezigde.
Dan maar over naar de volgende functie, de ietwat hevigere massagestraal.
En ja, alles wat de verkoper mij had beloofd kreeg ik, een totale andere belevenis in overeenkomst met al mijn vorige douche ervaringen
Het naar mijn voorkeur ingestelde warmtepeil van het douchewater zakte plots naar ijskoud.
Heel gezond volgens velen om de laatste minuten van het douchen af te ronden, maar ik was nog steeds bezig met het afspoelen van mijn hoofdharen, remember!
Dan maar wat liggen spelen met de mengkraan, ha eindelijk terug wat warmte...... maar na enkele seconden.......HEET, GLOEIEND HEET!!!!
Menige jonge knaap zou jaloers zijn als hij daarbij mijn breackdans had kunnen aanschouwen.
Terug naar de regenvalfunctie, terug enkele minuten draaien en zoeken met de mengkraan naar de juiste temperatuur.

Uiteindelijk ben ik klaar, meer dan twintig minuten later dan gewoonlijk, en van een weldoend genot is geen sprake, enkel irritatie en een hoop verwensingen in gedachten naar de verkoper toe.
Mijn energiefactuur zal inderdaad een andere richting opgaan, echter niet de richting die ik in gedachten had.
Ik wil rustig mijn steentje bijdragen aan het tegenhouden van de opwarming van de aarde, maar niet ten koste van mijn dagelijkse hygiëne.
Alle 'Groenen' en Al Gore's ten spijt, deze veelbelovende doch teleurstellende douchekop verdwijnt in een donker hok.
Wie hem hebben wil mag hem komen halen, misschien wil Al Gore hem wel, wel man, hij ligt klaar voor je.

TROUBADOERKE WENST JULLIE EEN FRIS WEEKEND!

Vandaag beging ik weer een flater van jewelste, of hoe een mens door wat snot in zijn kop helemaal van de kaart kan zijn.

Afgelopen nacht raakte ik weer moeilijk in slaap. Ik hoorde de vogeltjes al fluiten, en hoe harder ik probeerde om mijn ogen dicht te krijgen, hoe verder ze gingen openstaan.
Ik besloot dan maar om op te staan want ondertussen was het de moeite niet meer om nog te gaan slapen.
Ik had nog van alles te doen, tenslotte kwam de poetsvrouw vanmiddag en ik wil niet dat zij een vuil huis moet poetsen.
Dus ging ik aan de slag met de stofzuiger, dan moest zij dit niet meer doen. Daarna ging ik onder de douche, dekte de tafel en zette koffie, want we beginnen de poetsbeurt altijd met een koffie en een koekje.
12h45 ten laatste is zij hier, en ik zat ruim op tijd klaar.
Langzaam schoof de wijzer van de klok naar één uur, daarna verder naar 13h30, maar geen poetsvrouw.
Ik werd al een beetje geïrriteerd, geïrriteerd op de poetsdienst dan want ze mogen mij wel eens verwittigen als de poetsvrouw om een of andere reden niet kan komen!
Maar ik besloot om nog even te wachten, tenslotte heb ik een nieuwe poetsvrouw gekregen en misschien kent zij de weg hiernaartoe nog niet goed, zo dacht ik bij mezelf.
14h00, nu wordt het mij toch te gortig, ik betaal niet graag voor niks, trouwens seffens is het de moeite niet meer dat ze komt, ze stopt al om half vijf, en ik bel naar de poetsdienst met de beleefde vraag waarom de poetsvrouw nog niet hier is.
Ze zijn daar een beetje uit hun lood geslagen door mijn vraag en ze gaan het nakijken, ondertussen krijg ik de sonate voor fluit en viool en basso in bes groot van J.S.Bach.
Even denk ik aan mijn goede vriendin wier naam ik hier niet meer durf te zetten (inside joke), want zij houdt van Bach, ik niet, zij wacht tenslotte niet op een antwoord, ik wel. Waarom moet dit zolang duren?
Uiteindelijk krijg ik weer menselijke klanken in mijn oor "Mevrouw, de poetsvrouw staat voor morgenmiddag op de lijst voor u, net als altijd!"
"Dat kan niet", laat ik haar weten, al jaar en dag komt de poetsvrouw op donderdagnamiddag, trouwens morgen ben ik niet thuis!"
"Mevrouwt morgen is het óók donderdag, vandáág zijn we woensdag!
? ? ? ? ? ?
Ik erken mijn flater, biedt beleefd mijn excuses aan, maar men lacht hartelijk met mijn verwarring, ik leg heel beduusd de hoorn neer.
Nu hoop ik maar dat de rook om mijn hoofd en het snot in mijn kop me niet laat vergeten dat de poetsvrouw morgen voor de deur staat.
Of zou dit het begin van seniliteit zijn?

Verleden zondag was een dag waarbij ik weer in vrede was met de hele wereld, en vooral met mezelf.
Ik heb niet echt veel nodig om tevreden te zijn, zo af en toe een kleine meevaller is vaak al genoeg en zondag had ik die meevaller.
Ja ja, niet ongeduldig worden, ik kom to the point!

Het was een uitzonderlijke warme aprildag en ik moest nodig wat boodschappen doen.
Nu is dit op zondag perfect mogelijk voor mij vermits hier op drie stappen van mijn deur een super Delhaize is die op zondag open is. En ja, het is diezelfde Delhaize die drie weken terug is overvallen en waarbij men een bediende neerschoot, en nee, ik heb er echt niets van gemerkt, ik hoorde het pas op het nieuws.

Back to business, geen winkelprobleem dus op zondag.
Maar ik zou geen echte vrouw zijn als ik geen probleem zou hebben met mijn kleerkast, want wat trek je aan op zo'n onverwachte warme dag?
En daar sta je dan met een stralend hemelsblauw dilemma.
Nu beweert mijn dochter dat ik mijn Jeansbroeken minstens één maat te groot koop.
"Mams een Jeans moet strak zitten, je moet de spanning voelen op je bips!" Tja, zij wel met haar 50 kg, bij mij zit er echter 30 kilo meer vlees op mijn vege lijf.
Enfin, verleden zomer liet ik mij verleiden tot het kopen van een strakke witte jeansbroek in haar aanminnelijke aanwezigheid en nadrukkelijke commentaren.
En laat nu mijn oog precies vallen op dat eigenste kledingstuk bij het opentrekken van mijn kleerkast.

Meteen flitsten daarbij beelden door mijn hoofd van stevige winterse stamppotten met lekkere sauzen die ik ongegeneerd verorbert had.
De vele lekkere warme chocomelks die ik zo graag ga drinken in onze favoriete coffeeshop wanneer ik in NL logeer. "Met room mevrouw?......Euh....Ja graag!" En daar hoort toch een taartpunt bij, ook met room natuurlijk of wat had je gedacht. En niemand om mij tegen te houden want mijn knuffel offert zich gewillig op om mee te doen.
Je kunt je dus voorstellen met welk een gevoel ik die bewuste Jeans uit de kast nam.
Met ware doodsverachting trok ik hem aan......en...... HIJ PAST ME NOG!
Hij zit mij nog als gegoten. Ok, mijn bips zijn erg aanwezig maar dat valt op te lossen met een tot op de heupen vallend T-shirt.
Mijn dijen voelen de spanning maar dat geeft niet, ik ga immers geen turnoefeningen maken, ik ga stappend winkelen. En het is net die spanning die mij ervan zal weerhouden om langs de patisserie afdeling te passeren.

Ik voel pure euforie.
Echter één minpuntje, onder een zomerse broek horen ook zomerse schoenen en ik kies voor een lang niet gedragen open sandaaltje met hoge hak.
Dat was een beetje te hoog gegrepen voor mijn door warme laarzen verwende voeten, want nu loop ik met talloze pleisters op mijn voeten die ontsiert zijn door dito blaren.
Maar al bij al kan mijn week niet meer stuk, ik moet niet drastisch gaan honger lijden, want als die broek mij nog past, dan past de rest van mijn zomerkleding mij ook nog.
Nu enkel nog een reden vinden waarom ik zo nodig dat mooie zomerse rokje wil kopen, want mijn geijkte alibi "Ik heb niets om aan te trekken, niets past mij nog!" gaat nu natuurlijk niet meer op.

De Ark van Noë

De Heer kwam tot Noë in België in het jaar 2007.
De aarde was verdorven en overbevolkt. De Heer daalde neer en gaf aan Noë de opdracht een Ark te bouwen en twee exemplaren van elk levend wezen samen met enkele goede mensen te redden.
"Hier is het plan", zei God. "Haast je, want over zes maanden zal het 40 dagen en 40 nachten beginnen te regenen.

Zes maanden later begon het te regenen. De Heer keek neer en zag Noë wenen in zijn overstroomde tuin, maar hij zag geen Ark.
"Noë", donderde Hij, "waar is mijn Ark?"
"Vergeef me, Heer", smeekte Noë. "De dingen zijn wel wat veranderd tegen vroeger.

Ik had een speciale bouwvergunning nodig.
En ik heb moeten discussiëren met de inspecteurs in verband met een brandverzekering.
....
Mijn buren beweren dat ik de bouwlijn overschreden heb met mijn Ark en dat ik de maximumbouwhoogte niet gerespecteerd heb.
....
Ook legden ze een klacht neer wegens geluidsoverlast op de werf.
....
We zijn naar Stedenbouw moeten gaan voor een beslissing.
....
Dan kwamen het ministerie van Verkeer en de dienst van Bruggen en Wegen.
....
Zij wilden een waarborg gestort hebben voor de mogelijke, toekomstige, kosten van de aanpassing van de infrastructuur als de Ark moest verplaatst worden naar de zee. Ik beweerde dat de zee tot hier zou komen, maar daar geloofden ze geen snars van.
....
Hout vast krijgen was een ander probleem.
De groenen trekken van leer tegen het kappen van inlands hout, en dit om
de gevlekte bosuil te beschermen.
Ik probeerde de naturisten te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om die uil te redden. Geen gehoor!
....
Ik verzamelde de dieren. Maar dan werd ik aangeklaagd door Gaia. Michel Van Den Bossche beweerde dat ik wilde dieren gevangen hield tegen
hun zin.
Ook argumenteerden ze dat de accommodatie te beperkt was en dat het wreed en onmenselijk was zoveel dieren te houden in zo'n kleine ruimte.
....
Het Ministerie van Leefmilieu besliste dat ik geen Ark mocht bouwen zonder dat ik een Milieueffectenrapport opmaakte over uw voorspelde watervloed.
....
Ondertussen ben ik nog steeds bezig een klacht van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding van uw dwarse pater Leman op te lossen. Volgens hem moet ik een bepaald aantal allochtonen inhuren om de Ark te bouwen.
Anderzijds willen de vakbonden dat ik enkel vakbondsleden met Arkbouwervaring te werk stel.
....
Om de zaken nog erger te maken heeft Douane en Accijnzen al mijn bezittingen en beleggingen aangeslagen. Zij beweren dat ik het land illegaal wil verlaten met meeneming van bedreigde diersoorten.
....
Toen men op de ministeries van volksgezondheid en landbouw hoorde van al die dieren, begonnen ze te kankeren over het "mestaktieplan" en vroegen of ik nog nooit gehoord had over het MAP en wat ik er zou aan doen.
....
En dan zwijg ik maar over de problemen met het ellebogenwerk van al die politici die, door hun dienstbetoon, allemaal iemand hadden die absoluut mee moet.
....
Dus Heer, vergeef mij, het zal me minstens tien jaar kosten om de Ark te bouwen."
....
Plotseling stopte de regen, de hemel klaarde op en de zon begon te schijnen.
Noë keek verwonderd op. "Wil dit zeggen dat U de wereld niet zal vernietigen", vroeg hij.
....
"Neen", zei de Heer, "Uw regering is daar al intensief mee bezig" !
....

Zo af en toe denk ik van mezelf dat ik toch wel raar in mekaar zit, en dan zeker in mijn opvattingen.
Er zijn grootouders en er zijn supergrootouders, ik zit alvast niet in die laatste categorie.
Althans niet wanneer ik ga lezen bij Ludovicus, want die mensen stellen bijna alles in het teken van hun kind en kleinkinderen.
En dan voel ik mij een beetje beschaamd.

Het blog van Ludovicus is één van mijn favoriete blogjes van het eerste uur, en ondertussen heb ik hem en zijn vrouwtje al persoonlijk mogen ontmoeten, en ze zijn wat ze op hun blog laten zien, super!
Het is de moeite waard om het blog van Ludovicus eens te bezoeken, KLIK HIER
Al van zolang ik op hun blogje kom lees ik wat ze allemaal doen voor hun dochter en wat, indien mogelijk, ze nog veel meer doen voor hun kleinkinderen.
Zo las ik gisteren dat hun zeventienjarige kleinzoon samen met zijn vriendinnetje hun tuinhuisje was komen schilderen. En hij werd daar rijkelijk voor betaald.
En laat dit nu voor mij moeilijk liggen.
Niet dat dat manneke die centjes niet heeft verdiend, niet dat ik het hem niet gun, maar het princiepe ligt mij wat moeilijk.
En vooral wil ik hier duidelijk stellen dat hun lieve kleinzoon dit wellicht ook gratis was komen doen, en dat dit schrijfsel helemaal geen persoonlijke aanval is, het zette mij enkel aan het denken over mezelf.

Ik betaal mijn kinderen nooit voor iets dat ze voor mij komen opknappen, nu niet, en vroeger ook niet.
Vroeger hadden ze hun zakgeld en als ze iets extra's wilden dan moesten zij er voor sparen of een bij job voor doen.
Mijn kinderen leerden al vroeg dat je moet werken als je wat wilt.
Nu kwam dat mede door de omstandigheden, ik was een alleenstaande moeder die zelf heel hard en vele uren moest werken om de eindjes ietwat behoorlijk aan elkaar te kunnen knopen.
Mijn kinderen hadden niets tekort, dat zou ik nooit hebben toegelaten, maar voor super de luxe hebbedingen had ik het geld niet.
Vermits ik lange dagen maakte vond ik het niet meer dan normaal dat de huistaken werden verdeeld door ons drie. En voor die huistaken hoefde ik niet betalen, zo was mijn mening.
Ik hanteer nog steeds hetzelfde princiepe, ik help hen gratis, zij helpen mij gratis wanneer nodig.
Geld wordt geleend en moet worden terugbetaald, ook al is het in termijnen die vijftig jaar duren. Die lange termijnen op zich vind ik al een mooie tegemoetkoming want ik ga geen vijftig jaar meer leven, maar het is het princiepe dat telt voor mij.

In Nederland heeft men daar een leuke uitspraak voor; "In familieverband wordt alles gedaan met gesloten knip, maar met een open hart" en dat vind ik een mooi gezegde.
Als ik het geluk mag hebben om mijn kleindochter te mogen ervaren als tiener en jonge vrouw, dan zal ik ook bij haar dat gezegde toepassen.
Klusjes voor geld doe je bij vreemden, bij ma en pa oma en opa doe je het uit liefde, gratis voor niets.
Ik moet daarbij denken aan het liedje van Gerard De Vries:' Gratis, voor niets.'
De lyricks van het liedje kunnen jullie HIER lezen. Jammer dat ik het liedje zelf niet op het blog kan zetten want ik heb het wel op CD staan.

Conclusie van dit alles voor mij is, ik zal wel geen supermamma zijn, en ook geen superoma, en desondanks houden mijn kinderen toch veel van mij, en ik hoop dat mijn kleindochter dit ook gaat blijven doen als ze ouder wordt.
Misschien hanteer ik wel de verkeerde principes, principes zijn er immers om overboord te gooien als ze niet meer voldoen.
Misschien hadden mijn kinderen het liever anders gehad, maar dat hebben ze tot nu toe nog nooit tegen mij gezegd.
Misschien zwijgen ze gewoon uit beleefdheid of uit respect, ik weet het niet.
Want als ik het blogje lees van mijn lieve blogmaat, dan moet ik erkennen dat ik veel minder gul ben.
En dat maakt mij toch een beetje beschaamd, het zet mij aan tot nadenken.
Ben ik verkeerd bezig? Moet ik het anders aanpakken?
Of ligt alles, zoals meestal, ergens in het midden?
Ik hoop dat jullie je mening geven zodat deze dwalende troubadoer wat wijzer kan worden.

OH MY GOD!!!
Ik wou een banaal feit dat ik dagelijks meemaak met mijn koffiezet hier eens neerpennen.
En net omdat het zo banaal is wilde ik er graag zo wat van die intelligente weetjes aan toevoegen, zoals daar zijn; Wie is de uitvinder van de koffiezet? Hoe oud is de koffiezet? En wanneer verscheen de eerste koffiezet op de Belgische markt?
Maar daar beet ik dan wel snel mijn tanden op stuk, want ik heb het nergens gevonden.
Meer dan een uur, want ik geef nu ook niet zo snel op, heb ik gesurft op het www.
Honderden trefwoorden heb ik ingevuld bij Google en co, maar niets nada niente.
Van alles kreeg ik te zien, wie de uitvinder was van de atoombom bijvoorbeeld.
Het één heeft volgens mij niet met het ander te maken, zo dacht ik, tot ik op een site kwam waar een koffiezetapparaat bleek ontploft te zijn en waarbij het ganse huis afbrandde. Schrijnend, dat zeker, maar ik was nog steeds niets wijzer.
Dan kwam ik weer op een site terecht waar een kantine dame haar hart luchtte over de kantoorsmeerpoetsen die 'haar' koffieapparaat zonder respect behandelden. Men liet de lege koffiekan op het warmhoudplaatje staan waarbij het restje koffie in de koffiekan aankoekte, men goot meer water naast het reservoir dan erin en men vertikte het om het op te kuisen enz. en dit alles geschreven in een boeiend en niet misteverstaan taalgebruik. Dat kwam al iets dichter bij mijn eigen koffieapparaat perikelen, maar nog steeds wist ik niet wie nu in feite de uitvinder is en hoe oud het apparaat is!
Zoals gezegd, ik geef nu niet meteen op, al begon ik al wel een beetje radeloos te worden.
Een lichtje begon te branden in mijn bovenkamer, surf naar Wikipedia, die weten op bijna alles een antwoord!
Helaas, de watt van mijn peertje was blijkbaar niet sterk genoeg want op bijna alles hebben ze daar een antwoord, behalve op mijn vraag.
Steeds kwam ik opnieuw uit bij de homepage van Douwe Egberts, maar ook daar vond ik niet wat ik zocht.
Wel dat er waarschijnlijk al rond 1800 mensen een koffiezet in huis hadden, welliswaar niet zoals wij die nu kennen.
Je hebt veel verscheidenheid in koffieapparaten moet je weten, zo heb je de koffiezetapparaat met papieren filter, het koffiezetapparaat met 'pads' zoals de Senseo, de espressoautomaat met metalen filter en kokend water onder hoge druk, het cappucinoapparaat, de percolator de cafetière en koffiemachines voor grootverbruik en die gebruiken soms een vloeibaar koffie-extract.
Tja, je kunt dus rustig stellen dat ik heel wat aan de weet ben gekomen, BEHALVE HETGEEN IK WILDE WETEN,GRRRR.

Als laatste kwam ik op een site terecht waar leerlingen een spreekbeurt hadden gehouden over koffie en het koffiezetapparaat, maar veel meer dan dat hun juf niet zonder het zwarte vocht kon zonder in een stresskip te veranderen wisten ze ook niet te vertellen.
Hoewel, ééntje beweerde dat er al 40 jaar koffie wordt gezet met een automatische koffiezet, en ik buig diep voor haar want ik weet niet waar ze het vandaan heeft, maar ik geloof haar graag.
Zelf kocht ik mijn eerste koffieapparaat in 1972, nu 35 jaar geleden, maar ik maak mij geen illusies, ik was zeker niet de eerste in België.

 Mijn conclusie bij dit alles is dat ik nooit nog wat ga schrijven over dat verdomde keukenhulpje.
Wat een ludieke weergave van een banaal voorval moest worden is ondertussen ontaard in een verward rondkringelen van gedachten en indrukken in mijn hoofd.
Het duizelt mij ondertussen zo wat, en ik ben dringend toe aan een kopje koffie.
En het voorval zelf, tja sorry lieve lezer, maar dat ben ik ondertussen vergeten.
Misschien een andere keer, ooit......misschien.

Als je niets zinnigs te vertellen hebt dan kan je beter je mond houden.
Het is iets dat men in de lagere school al keer op keer liet weten, maar geldt dit ook voor een blogje zo vraag ik mij af.
Want zo ja, dan gaat het hier akelig leeg blijven.
Ik heb niets te melden, mijn paasweekend was zoals de meeste weekends, alleen wat drukker.
Zo kwam knuffel al op donderdagmiddag aan omdat ik op bezoek wou naar mijn poetsvrouw anex maatje die in het ziekenhuis lag.
Donderdag is altijd poetsvrouwdag, maar nu dus niet, dacht ik, want om één uur gaat de bel.....Hallo?....De poetsvrouw!
Ik had duidelijk laten weten dat ik geen vervanging wenste, maar dat was men vergeten door te geven.
Ziekenhuisbezoek viel dus in het water want 's avonds was ik afgesproken met dochterlief om naar het shoppingcenter te gaan.
Haar stamkroeg was gerenoveerd en zou vrijdagavond heropenen, en daar hoort volgens haar ook een nIeuwe oufit bij.
Vrijdagmiddag bijeenkomst met de blogvrienden, daarna een stapje in de wereld zetten met blogmaatje Lipske, en daarna moest ik nog naar de opening van de gerenoveerde zaak op uitdrukkelijke uitnodiging van dochterlief.

Zaterdag boodschappendag en uren aanschuiven aan de kassa's want iedereen deed natuurlijk zijn boodschappen die dag wegens een lang weekend.
Zondag wilde knuffel per se naar de zwarte markt in Tessenderloo, hij moest een foedraal voor zijn vishengels en daar hadden ze diegene die hij wou, maar de man die ze verkocht stond er niet, pech dus.
Dochter en partner waren ook mee gegaan, en die doen elk kraampje af, dus tegen sluitingstijd voelde ik mijn voeten niet meer.
Even een bezoekje brengen aan de zus van knuffel in Mol, we moesten er toch voorbij want nadien wou dochterlief en co ook nog naar de kermis in hun woonplaats Herentals.
Weer doodmoe en laat in mijn bed.

Zondag kwam kleindochter dan paaseieren rapen, dus heel de familie 's avonds rond de tafel en ik de hele dag in de keuken.
Vandaag vertrok knuffel weer naar NL en ik heb alle rommel opgeruimd en gepoetst.
Alles ligt er netjes bij en dus heb ik nu eindelijk tijd om wat te schrijven en mijn favoriete blogjes te gaan lezen.
Eén enkel mankementje echter, mijn hersenpan werkt nog niet op volle toeren, is nog steeds een beetje versuft van alle drukte en ik weet niet wat schrijven.
Bij deze dus, tot de volgende....

Dit schrijfsel is alleen voor dames bedoeld, want mannen maken er zich niet druk om.
Als ik ergens de pest aan heb dan is het aan misleidende reclame, en dat 'misleidend' zie ik heel breed.

Onlangs kreeg ik een reclame mailtje met daarin een url naar een site die kleding verkoopt voor dames met een maatje meer, van maat 42 tot 56.
Nu ben ik heel gelukkig dat ik ietwat vooraan in de tabel zit.
Ik heb maat 44 van rok of broek, en maat 46 van blouse of trui. Die 46 komt niet door mijn volumineuze boezem, ik heb een C-cup en heel vaak zelfs maar een B-cup, maar het is de omtrek van mijn body die mij parten speelt.
Ik heb een brede rug en schouders.
Die hebben mij in het verleden, figuurlijk dan, vaak goede diensten bewezen, voor kleding echter ben ik er iets minder gelukkig mee, maar soit.

Terug dus naar die url die ik gewillig volgde, en inderdaad, er staan mooie dingen op, en aan betaalbare prijzen.
Want daarmee wil het ook al eens dik tegenvallen om dik te zijn. Dat blousje dat bij C&A 30€ kost, daar betaal je in de speciaalzaak met gemak 120€ voor.
Meer stof nodig, hoor ik jullie denken, maar ik heb jaren mijn kleding zelf gemaakt en de breedte van een stofje is 120cm, en je hebt ook stoffen van 140cm breed.
Daar krijgt iemand met maatje 52 makkelijk een blouse uit.
En van stoffen gesproken, de kwaliteit van de speciaalzaak is niet beter dan het goedkopere model, heel vaak is zelfs de afwerking niet optimaal.
Let wel, ik spreek hier niet van merkkledij want dat is een andere rayon.

Maar ik dwaal weer af!

Wat mij nu zo tegenstak was dat de modellen die de kleding presenteerde helemaal geen maatje meer hadden.
Kijk en oordeel zelf maar....

Vinden jullie die vrouwen een maatje meer hebben? Ik niet, volgens mij halen ze hooguit maatje 40.
Kijk maar naar hun jukbeenderen, hun fijne polsen en enkels, hun boven en onderarmen.
Oh ja, de BH's zijn niet piepklein, maar ik vraag mij af hoeveel effectieve borst ze bezitten,en hoeveel opvulsel erbij is gepropt, en hoeveel retouche er aan de foto's is gedaan.
Idem dito met de kleding, het hangt allemaal heel ruim rond hun lijf. Ik geloof voor geen meter dat dit hun dagelijkse outfit is.

En daar heb ik nu zo de pest aan!
Waarom die kleding niet laten showen door mensen waarvoor de kleding wordt gemaakt?
Want die leuke blouse, rok, pantalon of vest die gaat helemaal anders zitten wanneer u met uw maatje meer hem aantrekt.
En ja ik weet het wel, het is ook zo voor iemand die klein is, of net heel lang is.
Iemand met korte benen zal minder mooi staan met een driekwart vest dan een dame met lange benen. Net zo voor een lang of kort bovenlijf, daar zijn ook dresscodes voor.
Dus je hebt ergens een standaardmodel nodig om kleding te presenteren.
Waarom dan geen standaardmodel met maatje 48 voor deze speciaalzaak?
Krijg je toch al een beter idee.
Je moet het natuurlijk nog altijd bij jezelf aanzien, maar in dit geval is het een site waar je online koopt.
En daarom vind ik het dubbel misleidend.
Ik zou zelfs meer durven zeggen, het is een belediging voor die dame met dat maatje meer.

Of zie ik het nu allemaal weer te zwart in?

Wat jullie?

Wat is dat toch met mij, wat is er mis?
Er zijn zoveel dingen te doen hier in huis, wassen, strijken, afstoffen, ramen lappen en gordijnen wassen.
Maar ik doe het niet.
Ach, ik doe het morgen wel.
Al wekenlang neem ik mij voor om onder de zonnebank te gaan, ik heb er hier notabene één staan.
Een pracht van een zonnebank, pas nog nieuwe lampen ingestoken, maar ik doe het niet.
Morgen misschien.
De zon schijnt, het is prachtig weer, ga naar buiten, ga naar de stad, koop je iets nieuws!
Maar ik blijf thuis.

Ik zit hele nachten op, en slaap tot een gat in de dag.
Met nog dikke slaapogen schenk ik mijn eerste tas koffie in.
Ik rook mijn eerste sigaret, de eerste van de vele die nog zullen volgen vandaag.
Ik kijk ietwat wezenloos de rook achterna en zie hoe hij verdwijnt in het niets, net als al mijn goede voornemens.
Stap onder de douche, fris je op, kleed je aan!
Maar eerst nog een tas koffie, nog een sigaret.

Zet je pc aan, lees wat blogjes!
Tja, en soms lokt dat lezen een gulle lach uit, maar meestal krijg ik het gevoel van been there, seen that.
De enige die mij uit mijn stoel krijgt is mijn kat wanneer hij zeurt om eten, hij heeft mij daarbij nodig.
En ik, wie of wat heb ik nodig?
Niets, niemand, niet vandaag!
Ach morgen beter!
Dat zei ik gisteren en eergisteren, en de dag daarvoor......

Het stoort mij niet;
....Dat u parfum gebruikt waarvan ik de geur niet lekker vind.
....Dat u in een auto rijdt, hoewel zijn uitlaatgassen de lucht bevuilen.
....Dat u trein tram bus gebruikt om u te verplaatsen, hoewel idem dito als de heilige koe.
....Dat u vegetariër bent, hoewel ik graag spaghetti bolognese eet.
....Dat u kleding draagt in kleuren die ik niet kan smaken.

Het stoort mij niet;
....Dat u gewerkt en geploeterd hebt om een eigen huis te bezitten.
....Dat u zondag's het gras afrijd terwijl ik liever lekker lang uitslaap op die dag.
....Dat u bloemen in uw tuin heeft, hoewel mijn partner hooikoorts heeft.
....Dat uw kinderen/kleinkinderen met hun gejoel mij het lezen van een boek beletten.

Het stoort mij niet;
....Dat uw huis vol meubelen staan waarvoor men bossen moet uitroeien.
....Dat uw woonst vol hebbedingen staan die gemaakt zijn door onderbetaalde werkkrachten, soms zelfs kinderen.
....Dat die hebbedingen gemaakt zijn in fabrieken die het gat in de ozonlaag vergroten.
....Dat u voor de was/vaatmachine producten koopt die onder de noemer 'schadelijke stoffen' vallen, en niet biologisch afbreekbaar zijn.
....Idem dito voor uw poetsproducten.

Het stoort mij niet;
....Dat u een andere politieke overtuiging hebt als ik.
....Dat u één of ander geloof aanhangt terwijl ik een atheist ben.
....Dat mijn centen evenwel uw geloof sponseren.
....Dat u een niet-roker bent en waarbij u mij, als roker zijnde, als een pestlijder behandelt.

Wat mij WEL stoort is;
....dat u uw wil als wet wil opleggen aan mij!
Wat zou u er van denken wanneer ik morgen big boss moest zijn, en u daarbij mijn voorkeuren, mijn wil moest opleggen?
Zou u mij dan zien als een egoïst, of als een altruïst?
Of eerder als een tiran, een potentaat?

Het stoort mij geenszins dat;
....u uw mening hierover te kennen geeft, want mijn mening hoeft niet de uwe te zijn
Want ik noem mij liever altruïst, of gewoonweg, een mens van goede wil.
©

Nationale vrouwendag vandaag naar het schijnt!
Eerlijk gezegd, ik merk er niet zoveel van, maar daar staat tegenover dat ik in feite die dag niet nodig heb om mij een gelukkige of gewaardeerde vrouw te voelen.
Dit in schril contrast met vrouwen die nog vaak gediscrimineerd worden, of nog verschrikkelijker, die levenslang verminkt worden als meisje, door een besnijdenis.
Het is wellicht de uitgelezen dag om daar eens bij stil te staan.

Hieronder zet ik een link die jullie doorstuurt naar een video die zo'n besnijdenis in beeld brengt. Klik hier
Ik wil jullie waarschuwen dat de beelden heel expliciet zijn, en dat je als moeder/vrouw zijnde, de pijn kan meevoelen bij de kreten van pijn die door het kind worden uitgeschreeuwd.
Je kan op die site tevens een petitie ondertekenen tegen die besnijdenis, dat is trouwens de opzet bij het weergeven van die beelden.
Dus kijk en huiver, en bedenk dat wij hier in Europa niet echt een nationale vrouwendag van doen hebben.

 Zet de video  ook op uw blog, als protest tegen zo'n grove mishandeling en de onderdrukking van het vrouw zijn.

What's in a name?
Ik bedoel niet onze familienamen, want die kunnen we niet zelf kiezen.
Ook onze roepnamen, voor alle duidelijkheid, kunnen we niet zelf kiezen, maar ik vraag mij af of dat niet beter wél tot de mogelijkheden zou behoren.

Onze voornamen worden gekozen door onze ouders, meestal naar de mode van de tijd waarin we geboren werden, en meestal verwijzend naar een grootouder of meter en peter.
Zo lopen er ontelbare Maria's en Louisa's rond, om er maar twee te noemen.
Ook Jozef en Louis waren in de vroegere jaren een populaire naam voor een jongetje.
Met de jaren kregen we een grotere verscheidenheid, ouders werden creatiever, maar voornamen volgden nog steeds de mode trend.
Denk maar aan de ontelbare Sandra's, de Nancy's de Sven's en de Bjorn's, teveel modenamen om op te noemen, maar één ding hebben ze gemeen, ze komen allemaal vrijwel uit éénzelfde periode.
En wat ze ook nog gemeen hebben, de drager is er niet altijd gelukkig mee.
Moesten we kunnen kiezen, ik denk dat 95% van ons een andere roepnaam zou kiezen.
Ik alvast wel.

Mijn moeder had een voorkeur voor Franstalige namen.
Mijn broer heet Jean-Claude, mijn zus Jacqueline, en ik noem Lucienne, en alle drie horen we niet graag onze naam en verbasteren we hem.
Mijn broer laat zich Jan noemen, mijn zus Jackske of Jacky en ik Lulu.
Lulu komt door mijn grootmoeder, zij noemde mij zo, soms ook 'kleine Loulou', naar mijn moeder, Marie-Louise, en door haar Loulou werd genoemd.
Althans de vier keer dat ik haar in mijn leven heb gezien, maar dat is een ander verhaal.

Ik haat mijn roepnaam omdat hij zo verschrikkelijk lelijk wordt uitgesproken hier in Antwerpen, maar ook in Nederland heeft men er veel moeite mee, en klinkt het niet appetijtelijk in de oren.
De enigen die mijn naam correct en mooi uitspreken zijn de Fransen zelf.
Zo maakte mijn Antwerpse pleegouders er Luschén van (zo schreven ze het trouwens ook) waarbij het achterste deel tot in het oneindige werd uitgerekt (klinkt als Luscheeeeeen)
Ik haatte die toonaard.
De Nederlanders maken er dan weer Lusien van of Lusjijn, en ook dat klinkt helemaal niet mooi in mijn oren.

Daarom zou het goed zijn dat we onze roepnaam, op pakweg twintigjarige leeftijd, zouden mogen veranderen in onze eigen keuze, want ik ben lang niet alleen die ontevreden is.
Ik vraag mij af of de hedendaagse Elias, Olivier, Declan, Kenzo of Zachary, of de Amelie, Fleur, Nova, Uriëlle of Waverly nog tevreden zullen zijn met hun naam als ze volwassen zijn?
Ik heb mijn naam alvast aangepast, ik laat mij in België Lulu noemen, en in Nederland noemt men mij Sientje.
En heel soms wanneer ze mij vragen: "Hey, hoe heet jij?" dan antwoord ik heel vrank, "Op een vuurtje tiens, want dat warmt het best!"

Ik ga hier een nieuwe rubriek lanceren, "De zwartkijker", want zo af en toe zie ik het allemaal niet meer grijs, maar inktzwart in!

De techniek staat niet stil, bijna dagelijks worden er nieuwe en meer gesofistikeerde gadgets op de markt gebracht.
Zelf vind ik de beste uitvinding nog altijd de wasmachine, maar ik versmaad ook niet de droogkast, de vaatwasser, het stoomstrijkijzer, de koffiezet, de Senseo, het elektrisch tostiijzer, de dvd-recorder enz.....om vooral de homecomputer niet te vergeten!
Als laatste fenomeen is er de GPS. Bijna iedereen heeft er wel één, de autobezitters dan toch, maar ook voor wandelaars of fietsers komt hij goed van pas.
Nu hoor ik jullie al zeggen, troubadoer staat een beetje achter want ze vergeet de mp3 speler, de I-Pod en nog zo wat van die dure hebbedingen, maar geen nood, ik weet wel degelijk van hun bestaan af, maar ik wil het nu even hebben over de GPS omdat ik onlangs iets las dat mij  een dubbel gevoel gaf.

Ik las dat men in Amerika (waar anders?) nu een GPS heeft voor dieren. Er is ook de 'Global petfinder' en de 'Petcell'. Als jullie daar meer over willen weten, lees dan hier.
Goed idee vind ik dat wel, enkel het is nog superduur, dus niet voor iedereen haalbaar.
Maar die baasjes die hun hond of kat echt niet kwijt willen is het een fantastisch ding.
De anderen zal het natuurlijk worst wezen, want zelfs de verplichte chip weerhoud hen er niet van om hun dier te dumpen als het hen uitkomt.

Maar nu las ik dat men zo'n GPS systeem ook wil gebruiken op Alzheimer patiënten.
En daar heb ik nu een beetje een dubbel gevoel bij!
Ik zie daarbij voor mijn ogen zo van die SF toestanden passeren.
Mensen met een halsband om hun nek, die wanneer ze te ver van huis gaan kunnen teruggeroepen worden door ze een stroomstoot te geven, wat men bij gevangenen ook al wil toepassen.
Maar zieke mensen zijn geen misdadigers!
Je zou kunnen opperen dat het veel geruststellender is voor de familie leden van de patiënt, maar zou de beslissing om een dergelijk ding te dragen dan worden overgelaten aan de zieke, of zou men zoals bij de dieren de beslissing overlaten aan de "baasjes"?
Gaat men dan de mens niet verlagen tot op het niveau van redeloze kuddedieren?
Gaat men niet te nonchalant omspringen met de patiënt, zo van, ach laat hem maar lopen, we vinden hem toch wel terug, en als het moet geven we hem een schok en blijft hij ter plekke verlamd liggen?
Dat zulke mens zich ondertussen 'verloren' voelt, dat hij wel tig keren onder een voertuig kan lopen, daar staat men dan misschien niet meer bij stil. "We kunnen gerust ons lekker leventje voortzetten, hij hangt toch aan de GPS!"

Een dubbel gevoel heb ik daar dus bij.
Hoelang gaat het duren voor de baas zijn werknemers verplicht om zo'n GPS te dragen, bovenop de vele camera's die hen in de gaten houden?
Of de jaloerse en/of bezitterige partner?
Hoelang gaat het duren voor er één of andere regering beslist om ons allemaal uit te rusten met een chip zodat we netjes binnen hun lijntjes lopen, of anders kunnen worden terug gefloten?
Het systeem heeft voor en nadelen, zoals zoveel in het leven.
Voorwaarde is dat men het niet gaat misbruiken, want dat schijnt vaak het grootste mankement te zijn.
Of zie ik dat nu te zwart in, zie ik het totaal verkeerd?
Wat jullie?

Guy Verhofstadt zit bij Jean-Luc Dehaene een pintje te pakken.
Zegt Guy Verhofstadt;"Toen dat gij premier waart, draaide de regering toch beter. Hoe deed ge dat?
Wel" zegt Dehaene "ge moet zien dat ge u omringt met slimme medewerkers."
"Hoe kunt ge weten dat ze wel slim zijn?" vraagt Guy Verhofstadt.
"Door een klein raadseltje" antwoord Dehaene en roept zijn vrouw en vraagt haar
"Celie, uw vader en uw moeder hebben een kind. Het is niet je broer en ook niet je zus. Wie is het?"
Zegt Celie "Dat is simpel, dat ben ik."

Was wil das weib?!
Tja, wat willen we.......?

Een man met de looks tussen George Clooney en Brad Pitt.
Met het macho gehalte van Arnold Zwartzenegger.
De ontroering van Charlie Chaplin.
De humor van Robin Williams.
Een man die net als Kiefer Sutherland in 24 uur twee keer de wereld redt van de ondergang, en daarna nog een flink potje kan vrijen.

Een man die onze 'NEEN' kan en wil aanvaarden, en er niet rotsvast van overtuigd is dat we ja bedoelen.
Die wanneer we niets zeggen, onze stille vragen moeiteloos kan beantwoorden.
Een man die we kunnen kneden, en die we kunnen herkneden omdat het resultaat niet is wat we uiteindelijk voor ogen hadden.
Das wil das weib!

Dat wil die wispelturige vrouw!
Want neem daar akte van lieve mannen, wij zijn wispelturig, maar laat ons aub.
Laat ons dromen van de volmaakt perfecte man.
Ondertussen stellen we ons tevreden met wat we hebben, en zijn we hondstrouw.
We zullen paaldansen tot onze knoken het begeven.
We zullen strippen, ook al zien we daarbij blauw van de kou.
We zullen voor u de heerlijkste maaltijden bereiden, ook al is het 40° in de keuken.
We zullen uw kinderen baren in pijn en smarten, maar met de glimlach op de lippen.
Wij zullen u verwarmen of verkoelen naargelang uw wens.
Wij zullen u medelijdend verzorgen bij een banale verkoudheid, terwijl we zelf met een griepvirus zitten.
Wij zullen uw carrière vooruit duwen en tevreden zijn met het stempelgeld.
Wij zullen u dienen zonder onze eigenheid te verliezen.
Also is das weib!

ZIJN ER NOG VRAGEN?
©