Met gulle aarde uit zijn tuin

Keuvelde mijn grootvaders verlangen

Hij maakte er klare lucht helder licht

De regels van het jonge groen

De bomen lieten zich verleiden

Tot milde bloesems en bijenbezoek

Wij snoeiden de haag uit haar likdoorns

Wij maaiden het gras stookten het hooi

Tot waaiende pluimenhoed in de zon

Op het achterland klapwiekte de molen

Alsof een gorgelende reus de wind uitdaagde

In zijn machtsspel met de wolken

Ik hoorde de tuin je benen kraken

Het merg bleef er sappig jong

Reutelt herinnering nog diep in mij.

Ingrid Lenaerts

In de straten van de  oude voorstad
huizenrijen als vermoeide mastodonten
met schouwen die roken in geel en bruin
de smog die blijft hangen in het grauwe licht

getoeter van schepen op de rivier
de verlaten loodsen treuren innig
lijden aan bloedarmoede en heimwee
ergens sluipt de misdaad uit haar pijp

de ratten vieren feest met de vuilniszakken
ze verenigen zich in het rond  als een  karrewiel
met hun kale staarten als veelzeggende spaken
van het onheil dat de buurt teistert

 Ingrid Lenaerts

Bomen belijden hun credo 
in blad en stam 
jaar na jaar worden hun ringen bevestigd
in grote vervormde cylinders
onuitwasbare hoeveelheden essentie
groei en gezond leven dat elkaar omstrengelt

Soms roept de tijd schril tot omzien
zij treuren gaan in hun brutte bast
takken laten versterven uit onmacht
amputaties worden uitgevoerd
de littekens blijven teken aan de wand
bij de verminkte boom die zo verder moet

Ingrid Lenaerts

En sensatie als een lopend vuur
over de bodem van onze gedachten
zet er de brand in  koortsig
dorstig  nog meer rotzooi te slikken
 gichelend en lachend
misprijzend of veroordelend
de korf vooroordelen wordt aangesproken
 gretig verdeeld als uitééngereten beest
We hebbben ons brood en spelen nodig
de speeltuigjes van een gezonde massa
die schuddebolt en speerwerpt
naar het slachtoffer op de brandstapel
der boze tongen.

Ingrid Lenaerts

Waar blijft onze stroming in het lentebloed?
Herbronnen wij niet bij een elke nieuwe lente.?

Ik wil de lucht met jonge kleuren behangen
vol blije gezichten lachend naar de zon

Het woord van vrede en vriendschap bestendigen
niet als  theoreticus maar als mens  van vlees en bloed

in het bos ontluikend groen bewonderen
op het land paardenbloemen en madeliefjes influisteren

dat ik ze mooi en aandoenlijk vind in hun bloei
de mildheid van de zon omtovert drama tot spel

in de wind woorden als herboren uit jonge verhalen
de schrijver de lezer in harmonie van hun bestaan

Ingrid Lenaerts

Zij is de gedraaide torso
van het boegbeeld der gemeenschap
prijkt aan het hoofd der geliefden
het voorbeeld keramiekkunst
eenvoud materie uit rosse aarde
zwijgzaam met engelengeduld omgeven
eist zij haar rechten en waarden
het gespierde naakt in beweging
in één oogopslag haar schoonheid
bij verwondering van één  bezoeker

Ingrid Lenaerts

De rozenboom droomt
van de zon en zomerpracht
nu hij pas ontluikt

Ingrid Lenaerts

Een zonnegod schroeit
grijnzend aardporiën  toe
koestert de woestijn
 
Rode aarde barst
opengereten  verkorst
snakt ze naar water

dorre doornstruiken
prikken hun lot aan elkaar
als stoere burchten

Ingrid Lenaerts

De lenteavond brandt aan de horizon
in de ondergaande zon de gloed van de dag
De nacht sluipt als een zwart fantoom
langs de jonge heg die rilt in de wind
de stilte wacht gespannen in de tuin
merels signaleren het gevaar van een loerende kat
er slaat een hamer op het trommelvlies duisternis
en plots is alle betovering vervlogen  
de nacht heeft zijn gewoonten weer opgenomen
het hart van de duisternis is doorboord
wanneer de vleermuizen hemelwaarts vliegen.
kriskras door elkaar als bendeleden op hol

Ingrid Lenaerts

Weet jij me een roos in liefde te vatten
alleen zijn zonder jou niet in te schatten
duren de dagen somber ellendig gekleurd
voel ik hebben en houden aan jou verbeurd.

zinloos is de pijn die zich nestelt in mijn lijf
dat tergend traag de wonden beklijft
die nooit meer tussen de plooien verstrijken
nu weemoed en verdriet horizonten  bereiken,

waarachter ik in het niets moet verzinken 
liever dan hopeloos verder te hineken 
dat eeuwig verlangen  naaar jou en onvoltooid
slaat me aanscherven houdt me gekooid

Ik wil er uit deze dwangbuis ontsnappen
het keurslijf dat me vestikt vertrappen 
geef me een sein dat ik verborgen vrouw
kan ontwaken in die klare morgendauw
 
Ingrid Lenaerts
  

Men zegt dat : boordevol gewicht deze feiten
ze worden  uit de doeken gedaan
ze worden bijgekleurd met verf in woord en daad
tierlatijntjes als kanten jurken hangen onderuit
Heb je al gehoord dat?
Ja hoor en naar het schijnt was het niet zo
maar helemaal anders
Varianten worden gemaakt op de wijze van
een nieuwe wereldschepping
aangedikt met leuke verzinsels, met bittere kruiden
versmald tot een wespentaille , zij die negeren
duwen feiten achter hoeken en kanten
Verhalen worden aan elkaar gebreid
soms buiten proportie wordt er gevuilbekt
gespuwd en met drek gegooid naar zoenoffers
kwade tongen van haat en nijd bezweren de toekomst
Verhalen snijden aan vele kanten  in het vlees
ja verhalen....

Ingrid Lenaerts

Op het dorpsplein
een kiosk dromend
van vergane glorie
in de middagzon

Ooit op grootse harmoniefeesten
zat het podium vol muzikanten
met zwierige dirigent
een applaudiserend publiek
aan de voet

Nu staat hij  er jaren doelloos bij
slechts een onderkomen
voor een handvol  mussen
en bij nacht een onderdak
voor zwervers

Ingrid Lenaerts

Vol antiek sentiment
ligt het hof in de zon te rusten
van slag na het noeste werk
de populierendreef blijft nu onberoerd
geen zucht geen wind
de aarde barst in droogte
boeren grijpen naar de stilte op hun  erf
even een middag zonder gedoe
gewoonweg een zonnige zondag
voor een hoofd zonder zorgen

Ingrid Lenaerts

De nacht zat vol sterren
pinkend als verliefden naar de aarde
werden wij dronken
van hun boodschap.
De stilte tussen de stammen
omwikkelde ons gedachten
Eindeloos bleven wij dromen
wie daar zo hoog en hoofs
zich schuil hield.
Het antwoord deelden wij
in zoete slaap.

Ingrid Lenaerts

 Vroeg in de morgen
 Kwetteren lentevogels 
Winter is voorbij

Ingrid Lenaerts