Aan de tijd ben ik schatplichtig
elke dag een must ter controle
een vervelende tikklok
die niet altijd waarheid spreekt
en toch wordt geloofd

Aan de tijd ben ik verslaafd
want ik kan niet zonder
ik neem hem waar op de klok
aan de wand of op de toren
en ook daar is hij niet correct

Ik moet hem respecteren
want hij is kostbaar
ik ben zijn evenknie niet
maar zijn liefste slaafje
waarbij ik protesteer

zonder gevolg.


Ingrid Lenaerts

Wij hebben onze schotse pakjes aan
en huilen nu samen onder een kartonnen maan
wij stompen elkaar aan zomaar
in het wilde weg van oost naar west
ik vang de klappen
mijn collega deelt ze uit

en breed publiek applaudiseert
onze fratsen zijn niet dom
maar ik hoor schelden in de tent
Mijn tranen ontspringen de bron
ze stuiteren als parels voor de zwijnen

het publiek wil nog meer
ik kruip als een slaaf over de grond
tussen de houtskrullen voel ik me afgemat

het publiek gooit met popcorn
ik hoor ze gillen om een bisnummer
ik geef me over aan verknechting.
Zo is het leven onder clowns.

Ingrid Lenaerts

Hoog op de rotsen
in het ruige nest zit hij 
zeearend te zijn 

zijn spanwijdte kroont
zijn vlucht over de zee
groots in zijn schaduw


Ingrid Lenaerts

Vlak naast de kerk een slingerend pad
onder de gele linde blaren
op een stil kerkhof
de graven opgepoetst
geschrobd en geschuurd
voor de jaarlijkse huldedag
aan de overledenen

het kerkhof moet verdwijnen
de polder wordt onder water gezet.
Ook de doden zullen verhuizen
De grote enquête: wat denkt u ?
Moet het kerkhof blijven ja of neen?
Geef uw mening ,beste mensen

Ik voel me misselijk worden.

Ingrid Lenaerts

In de schaduw van witte kruisen
huivert een moeder bij het soldatengraf
van haar zoon
hij keerde niet weer van de grote oorlog
die van hem een held maakte
tegen wil en dank

terwijl hij huilde van angst
als een verlaten kind
in het slijk van loopgraven

Het is al heel lang geleden
maar zij mist haar kind
voor altijd

Zij wou geen held
zij wou alleen haar zoon,
zijn kinderen ....
Oneindig verdriet drukt op een schouder
in de schaduw van witte kruisen

Ingrid Lenaerts

Zo zichtbaar herfst
door broze dunne eikenblaadjes
in bijna blozend fluweel
in het dunne licht
hangen als lampionnen
aan de moedertak
ze draaien rond
in een flauwe najaarswind
die hen met één ruk
kan vernietigen.
Het leven aan een draadje
en dan het afscheid ongevraagd
de val op het blarentapijt
wachtend op het afsterven.
Zo zichtbaar niet te ontkomen
herfst.

Ingrid Lenaerts

het is haar zomer
en dat is goed


Met nog hoog wat zon
om de schouders
een zonnebril moe van dragen
op detafel, de luie avond

Geef wat verkoeling
zacht en aangepast
lange glazen,drinken
spiegeltje tot zichzelf.

Zij is opmerklijk
aanaan haar leegte
haar pointe

Ingrid Lenaerts

Bij de bron ontspringt
klaterend helder water
in het loverbos

Ingrid Lenaerts
 

Ergens zit een vreemde uil
in de schaduw van de nacht
in diepe gedachten
verzonken in de tijd 
uil te zijn of meer 
voor de rosse maan 
die zijn leven  ooit was. 
Nu is hij versteend
in een taal die ik niet begrijp.

Ingrid Lenaerts

Het baanhuis van oudsher
boerenherberg met kachel
houten schenkbank, koperen tap
houten hoge stoelen
spaarkastjes tegen de muur
van duivenmelkers en kaarters
de lucht nog bruingerookt
heeft zijn vel verkocht
aan de moderne tijden

Er komt een nieuwe look
weg met de oude ongezonde miserie
een nieuwe tap met porselijnen koppen
wit en zwart disignzitjes hier en daar
walking diner tafeltjes
een breedbeeld scherm met licht slingers
een nieuwe kaart met
wel zoveel bieren en wijnen
en niet te vergeten de hapjes
kelners met de lange rokschort
zoveel ditjes, zoveel datjes

De tijden veranderen
de moderniteit is een wet.

Ingrid Lenaerts

Huis tot in de hemel
torentrap zoals een slakkkenhuis
doorschijnende werkelijkheid
hangt te zweven 
neen,niets van dit alles
een huis van glas
doorkijkruimte op het woonerf
uiteindelijk
een museum voor glaskunsten
in zoveel varianten en kleuren 

lijk je wel in de sprookjes
van duizend en één nacht
oosterse gedachten, 
kristallijne gedachten 
fragiele gedachten,
teveel om te vernoemen 

je moet het zien,
het huis van glas 
het huis van de illusie
op deze stralende herfstmorgen

Ingrid Lenaerts




 
  

Het park droomt weemoedig zijn herfst
er loopt een een zwarte rilling door de bomen
hun stammen ademen zwaar het nachtvocht uit
de blaren breken met hun  oorsprong

Ze waaien van de takken als pluimen uit een nest
de vijver weerspiegelt in  duisternis
de lantaarn duikelt omgekeerd  in het waterbad
vibreert in een oktoberavondbries.

Er kraken twijgje sonder onze voeten
de wereld is buitenaf muisstil,
het water blijft een raadsel
in al zijn diepten.Ik heb er kou.



Ingrid Lenaerts

Een dramtische rol
van standaard jeugdjaren exemplarisch
voor een minder publiek
toneel op het podium der vervreemding
tussen twee koppels
alleen met lichaamstaal
in expressieve eenzaamheid
achter een masker
ze zijn ontaard anders menselijk
tijdens een korte voorstelling
vol woordloze emotie

Ingrid Lenaerts

Zou iemand ooit zijn geloof bevestigd hebben
in een alfabet als een soort god van communicatie
die we even evident vinden dat hij bestaat
met zijn zesentwintig afspraken
met oneindige mogelijkheden ?

Hij voert ons dagdagelijks door elke droom
aanwezige of toekomende werkelijkheid
hij heeft ons lief en draagt de haat
zoals wij willen of verbergen
hij kan  nog veel meer vertellen of onthullen
zwijgen of verbergen
elk woord keleeft hij tegen de taalberg
tot zin of onzin van ons hebbben en houden
Hij is alles en niets om in te verzinken
om uit te herrijzen

Ingrid Lenaerts