Als hulde aan Adolphe Sax.

Er klinkt een zachte en zoet gevooisde toon.

Iedereen luistert aandachtig en ingetogen.

Want daar speelt, zo heerlijk, een saxofoon

en die heeft dan steeds het stil vermogen,

om noten te laten zoemen en klinken

als een bos vol zachte en ijle wind.

En terwijl men dat dan laat bezinken,

gaat het verder, vlug en gezwind.

De ademtocht gaat over een rietje

van boven in de kop van het instrument.

Een speciaal, smal houten sprietje,

gevat in een huis, als mondstuk bekend.

Soms klinkt het als een scherpe kreet,

weer afgelost door zacht zuiver gezoem,

dat door de mensen hun hart sneed.

Een fluisterkreet! Zoals ik dat dan noem.

Meestal speelt ie op de achtergrond,

fijne, zoemende en borrelende muziek.

De speler blaast zijn wangen rond.

Vandaar die tonen en klanken zo uniek.

Ofwel neuriet ie zachtjes het wijsje mee

of begeleid de woorden van een lied.

Het klinkt som als het ruisen van de zee

en het ontroert ons! Waar of niet?

Soms kan een noot zo lang worden aangehouden;

men denkt die speler komt in ademnood!

Dan wordt dat even plots weer opgehouden

en speelt de saxofonist een vlugge noot.

Kort en krachtig, dol en ritmisch sterk,

swingt opeens een ander geluid naar boven,

de tonen van een of ander boogie-werk!

Het klinkt verrassend! Het gaat beloven!

Het klinkt het mooiste als het over de liefde gaat.

Dat soort muziek lijkt het hart te omklemmen.

Dan is't de soxofoon die alle instrumenten slaat

en het klinkt als duizend zoet gevooisde stemmen.

Dan wordt ons hart vervuld met grote vreugde

en in heel wat ogen blinkt er dan een traan.

Weet die saxspeler dan wat ons zo verheugde?

Wij luisteren en genieten en laten ons gaan.

Dus saxofoonspeler, gij knappe virtuoos,

gij brengt ons in zalige vervoering.

Daarom dat ik zovele sax-platen koos

en ik luister dan met zalig ontroering

naar dat zacht-zoet-ijl en subtiel geluid

tot op de dag dat ik voorgoed mijn ogen sluit!

Jaak van Bree. 20.05. 2014.