Ter nagedachtenis aan de vele oorlogshelden uit 1914-'18.

Een beeld is mij altijd bijgebleven.

Het kleine hoofd, fier opgeheven

wanneer de klaroen 't Te Velde blies

en hij met kepi met d'oude, gouden bies

in de rij voor de koning stond,

met een verbeten trek om de mond.

In zijn linker hand hield ie de vlag,

hem steeds herinnerend aan de veldslag,

die hij in '14-'18 in Ieper had beleefd

en die hij gelukkig heeft overleefd.

Wie oplettend toekijkt, ziet dan de helse pijn,

die voor altijd in zijn hart moet gekerfd zijn,

om het verlies van zovele vrienden,

die dit lot zeker niet verdienden!

Later sjokt hij naar de tram,

mijn grootvader, onze Abraham;

gelukkig dat hij dit weer heeft meegemaakt,

om thuis weer aan het poppenhuis te beginnen

een werkje dat hij de dag eerder heeft gestaakt.

Zodat hij ze wat ken verzetten  zijn zinnen?

Blijft hij dan thuis dan is het uren stil!

Maar dat komt omdat bomma dat zo wil!

Jaak van Bree. 12 november 2013.