… het onvervreemdbaar recht er een eigen mening op na te houden. Waarover dan wel ? Over om het even wat er op deze aardkluit maar te vinden is natuurlijk.

Een prachtige bron om zich aan te laven, is toch wel de sectie in de geschreven pers - ik noem het het lezershoekje - waar de ontboezemingen en uitingen van zowel verwondering en frustratie met zo'n verve aan de pen of ander schrijfgerief van de pleger van het stukje ontsnapte en daar dan te grabbel werd gegooid aan de nooit aflatende nieuwsgierigheid van de medemens.

Of de inhoud van dit proza nu to the point is of volledig de bal misslaat, doet niets ter zake doch geeft een begin van inzicht naar de aard van de persoonlijkheid die het geschreven heeft. Niet dat ik een naam op dit gebied te verdedigen heb, oh nee, maar het verheugt me telkens weer deze pareltjes van 's mensens gedachtenwereld zomaar gratis (als de prijs van het gedrukt papier niet meegeteld wordt) voorgeschoteld te krijgen.

Op de keper beschouwt is dit toch wel een krachtig medicijn want schrijft men z'n miserie soms hierdoor niet van zich af ? Weg ermee ?

Dat is toch heilzaam, niet alleen voor de schrijver/schrijfster doch ook zo voor de lezer(es), die er soms nog iets kan van leren.

Uiteindelijk kan je de verkondigde mening bijtreden, afkeuren of je kan gewoon het je niet aan je kouwe kleren laten komen en … stuurt zelf een lezersbrief in. 't Mag en is 't is gewaarborgd door de Grondwet.

Weet echter wel op dat op iedere actie een reactie volgt. Dewelke ? Ik zou het bijlange niet kunnen weten maar het blijft op de een of andere wijze best boeiend.