...is er maar één zekerheid, nl. aan alles komt een einde behalve aan ... de dood, die is eeuwig.

Met het verstrijken van de tijd merkt men dat er wat schort. Nu eens hier dan weer daar. Op die ogenblikken stelt men zich niet al te veel vragen maar op een dag is het zover.

Na een goeie 40 jaar - tot je algehele voldoening overigens - bij de minste vingertik trouw zijn dienst vervuldend, gaf hij toch nog bij verrassing de geest.

De verstomming was compleet want onverwacht. Wat nu ? Dat er dringend diende opgetreden was de vanzelfsprekendheid zelve, maar hoe ?

Moest ik nu onverwijld zelf de nodige schikkingen treffen of was derdehulp eerder aangewezen ?

Overmoedig - zoals altijd -  besloot ik het toch maar zelf te fixen, maakte de nodige voorbereiding en startte datgene wat moest gebeuren.

Alles vlotte probleemloos tot op het kritieke ogenblik dat ik de vingertik gaf die me moest bevestigen dat alles in orde was. Vanaf dat ogenblik ben ik de electricien, die verantwoordelijk is voor de electrische installatie in mijn gekocht 40 jaar oud huis, een tovenaar gaan noemen.

De twee schakelaars die de geest hadden gegeven, werden door mezelf vakkundig vervangen, de stroomdraden en andere draden die uit de muur bengelden terug aangesloten en sindsdien zit ik zonder licht in de hall en op de overloop van de 1ste verdieping, zelfs na alle mogelijke manieren van aansluiting te hebben uitgeprobeerd. Niks, nada.

Rest mij nu plan B : derdehulp gaan opsnorren dus.

22-09-2007, 21:03 geschreven door de prettig gestoorde

Zaterdag, even na de middag, is voor ons, twee zussen en een broer, allen 60+ers, het moment van de week.

Op dat ogenblik komen we samen. Zo is het niet altijd geweest doch groeide sinds enkele maanden uit tot wat ik zou noemen : de herlaadbeurt van onze batterijen.

Nochtans heeft ons samenzijn niks speciaals om het lijf. Sinds kort is er ook een nicht komen bijzitten.

Doel van deze reünie : gewoon bij mekaar zitten met een goei pintje, een koffie of thee, een plat waterke, en wat babbelen. Nee, geen kwaadsprekerij want daar doen we niet aan mee. Gewoon babbelen en vooral … lachen.

Lachen om onze eigen stommiteiten, versprekingen, om niets eigenlijk en dat maakt het aanstekelijk amusant want compleet pretentieloos.

Waarom dit postje over gisteren dan ? In een notendop gezegd en gezwegen zijn we allen om onduidelijke redenen aan het zingen geslagen. Daar op het caféterras, wij met ons vieren, kleuterliedjes zingend of trachten te zingen. "In een klein stationnetje 's morgens in de vroegte" … begon de een en stokte want kende het vervolg van de tekst niet meer die dan door de ander werd aangevuld … "stonden zeven wagentjes" … enz. Van het ene liedje sukkelden we naar het andere, allemaal diep in het geheugen tastend naar de juiste woorden. Wat een tafereel.

Het moet de cafébaas zo erg gepakt hebben dat hij ons een "lekstok" cadeau deed hetgeen weer een lachbui deed losbarsten.

Op naar de volgende zaterdag.

16-09-2007, 10:09 geschreven door de prettig gestoorde

Zoals gewoonlijk op zondagmiddag, na mijn stapel boterhammen mét beleg naar binnen te hebben gewerkt, plant ik mij in mijne zetel om het komende nieuwsjournaal van 13.00 uur te consumeren.

Wetende dat op RTL-TVi, voorafgaand aan het nieuws, een confrontatieuitzending - met genodigden - plaats vindt over actuele onderwerpen, nog vlug gezapt voor een Waals stortbad. Kom ik toch wel terecht in het onderdeel "L'invité" dat het programma zal besluiten. De gast die door "Monsieur" Vrebos, moderator van dienst, het vuur aan de schenen gelegd wordt, is niemand minder dan Marie Arena, één van de kopstukken van de PS.

Patati, patata … wanneer de moderator aan Marieke vraagt om enkele PS-kopstukken, zoals Rudi Demotte, Philippe Moureaux, Laurette Onkelinx enz., op een ereschavotje te plaatsen, plaatst zij Lauretteke bovenaan op 1, en krijgt zij tot slot deze vraag voorgeschoteld : "Et pourquoi ?"

"Parce qu'elle est exceptionnellement compétente".

En toen viel ik van 't verschieten uit mijne zetel.

09-09-2007, 16:02 geschreven door de prettig gestoorde