Zaterdag, even na de middag, is voor ons, twee zussen en een broer, allen 60+ers, het moment van de week.

Op dat ogenblik komen we samen. Zo is het niet altijd geweest doch groeide sinds enkele maanden uit tot wat ik zou noemen : de herlaadbeurt van onze batterijen.

Nochtans heeft ons samenzijn niks speciaals om het lijf. Sinds kort is er ook een nicht komen bijzitten.

Doel van deze reünie : gewoon bij mekaar zitten met een goei pintje, een koffie of thee, een plat waterke, en wat babbelen. Nee, geen kwaadsprekerij want daar doen we niet aan mee. Gewoon babbelen en vooral … lachen.

Lachen om onze eigen stommiteiten, versprekingen, om niets eigenlijk en dat maakt het aanstekelijk amusant want compleet pretentieloos.

Waarom dit postje over gisteren dan ? In een notendop gezegd en gezwegen zijn we allen om onduidelijke redenen aan het zingen geslagen. Daar op het caféterras, wij met ons vieren, kleuterliedjes zingend of trachten te zingen. "In een klein stationnetje 's morgens in de vroegte" … begon de een en stokte want kende het vervolg van de tekst niet meer die dan door de ander werd aangevuld … "stonden zeven wagentjes" … enz. Van het ene liedje sukkelden we naar het andere, allemaal diep in het geheugen tastend naar de juiste woorden. Wat een tafereel.

Het moet de cafébaas zo erg gepakt hebben dat hij ons een "lekstok" cadeau deed hetgeen weer een lachbui deed losbarsten.

Op naar de volgende zaterdag.