... van je eigen gedachten. 't Overkwam me gisteravond. Zomaar. Een gepensioneerde heeft toch niet veel om handen (denkt men) doch dat is zeer relatief. Om even terug te komen op hetgeen me overkwam ; zit ik daar even in de zetel, met de beelden van de ellende van al dat oorlogsgeweld in het Midden-Oosten, maakt mijn geest een bokkesprong naar "hoe is het leven in een RVT (Rust- en VerzorgingsTehuis)". Knoop nu zoiets eens aan mekaar. Begin ik daar toch over na te denken en de perfecte volzinnen flitsten aan mijn oog voorbij. Er hoefde zelfs geen komma of punt aan gewijzigd. Perfect. Alleen ... wanneer ik ze wou neerschrijven, was al dat moois onbereikbaar, weggedeemsterd in de verste uithoeken van mijn geest. Het steekt nog daar ergens doch kan er niet bij. Voorlopig. En zo speelt je geest maar met je en niet jij met je geest. Om even perplex van te staan maar toch zo fascinerend.
