… een politieker. Ik wist het ook niet totdat ik een stukje commentaar las in de Visie van 16 april 2010 met als schrijver van dienst, mijnheer de Vlaams volksvertegenwoordiger, Jan Laurys. Het had evengoed iemand anders kunnen wezen, ja toch.

Maar nu terug naar dat fameus brein. Wat wou onze meneer nu eigenlijk kwijt ? Hij claimt dat iedere beleidsverantwoordelijke kan beamen dat het in Vlaanderen bijna onmogelijk is nog een groot infrastructuurproject te realiseren. Want - zo vervolgt 'em - er werden uit wantrouwen tegen de politiek zoveel adviezen en procedures ingelast in planning en uitvoering dat men bijna niet meer tot realisatie komt.

Nu zeg ik toch even : wauw. En 't is nog niet gedaan, hoor, want daar voegt hij aan toe "Één ambtenaar kan in Vlaanderen een project waarover een politieke consensus bestaat, tegenhouden".

Volgt dan nog een resem uitleg over ditjes en datjes doch de essentie van het hele gedoe lijkt mij eerder dat onze man die ambtenaar verwijt zijn werk te doen, is 't niet ?

Die ambtenaar doet niks anders dan de voorschriften en de opgelegde procedures - zo nauwkeurig als maar enigszins mogelijk - volgen. Zeg me nu ne keer : wat is daar mis mee ? Niks en die ambtenaar zou zelfs hiervoor een medolle moeten krijgen.

En dan nu de pointe van het verhaal. Althans volgens mij dan wel : wie heeft die procedures, regels en regeltjes allerhande opgelegd ? Awel, wie ?

Die politiekers toch zelf zeker of is 't nie waar misschien ? Gemakkelijk, hé, iets in 't leven roepen en dan iemand anders daarvan gaan beschuldigen. Da 's pas stof om eens goed over na te denken, me dunkt, doch dat zal een illusie wezen.

Waarom ? Herlees eens sommige van de reeds geposte stukjes over de onderworpenen van Abzurdistan, sla een grote zucht en zeg dan luidop : Ah ja, juist. Daarom.

Tot zover het evangelie van vandaag.