De hier afgebeelde schelpdiertjes zal men waarschijnlijk niet zo vlot vinden.

Ik koop ze van een oesterhandelaar, die ze door zijn kinderen laat verzamelen op de rotsen van de oesterputten.

Het zijn zeeslakken. Best te vergelijken met een ander soort slak die men wel eens terug vindt op mosselen. Ook dat soort slakken is eetbaar. (Ik tenminste heb het al dikwijls overleefd.)

Dit schelpdier wordt ook “patelle” genoemd en in verscheidene culinaire encyclopedieën is de afbeelding terug te vinden.

Er bestaat zelfs een zeer mooie Nederlandse naam ; de tepelhoorn. Bekijk de afbeelding eens, zeer goed, met een beetje fantasie…

Bereidingen worden bijna nooit opgegeven. In de “Larouse gastronomique “ ( 65 ) beveelt men zelfs aan ze rauw te eten… Ik heb het nooit geprobeerd ondanks dat ik (nog steeds) geen vals gebit heb…

Het zijn dus verschrikkelijk taaie beesten !

De voet, dus het gedeelte waarmee ze over de rotsen kruipen, zit steeds vol met kleine stukjes steen en die moeten er letterlijk afgeschraapt worden.

Nu de tandarts moet ook leven…

Dan stop ik de beestjes, met de hoedjes naar beneden in een laag grof zout, opdat ze niet zouden omvallen in de oven. Een klein stukje boter er op en dan een vijftal minuten bakken.

Dit is het receptje dat de oesterman mij aangeraden heeft. De beestjes kunnen dan zeer gemakkelijk met een tandenstoker uit hun schelpje gehaald worden.

De smaak is, voor mijn part, aangenaam. Nochtans zijn er mensen die anders denken over de structuur, die wel eens vergeleken wordt met “caoutchouc botten”…

Toch neem ik er altijd een beetje mee bij de jongeman die ze verkoopt !

’t Is voor de kinderen hun spaarpot !