1984 – 7 april - Gazet van Mechelen :

            De Leestsesteenweg en de zwakke weggebruikers.

“Dat de Leestsesteenweg een dodenbaan is voor fietsers en voetgangers, is een algemeen geweten feit. Maar deze zeer gevaarlijke weg vormt de laatste dagen weer het gesprek van de dag, en meer bepaald door het ongeluk, waarbij D. VAN STEEN uit Leest ernstig gewond werd.
De Leestsesteenweg is de baan die vanaf Battelbrug vertrekt richting Leest.

Destijds kwam deze baan reeds in de belangstelling door het protest van de bewoners.

De riolering is er alles behalve, waardoor bij regenweer de baan eerder omgevormd wordt tot een waterloop. Vooral in de winterperiode gebeuren hier veel slippartijen door de plassen.

Vreemde autobestuurders worden hier dan ook regelmatig verrast door spiegelgladde wegen. Maar anderzijds is de Leestsesteenweg ook een druk bereden baan.

En veel te smal voor het verkeer dat ze dagelijks moet slikken.
Voor de fietsers en voetgangers zijn er geen stroken voorzien.

’s Nachts is het hier ook zeer donker. De schamele openbare verlichting verliest nog aan haar kracht door het gebladerte van de bomen.
Vele autobestuurders zien regelmatig plots enkele meters voor hun wagen een fietser of voetganger opdoemen.

Als er dan ook nog een tegenligger komt die de bestuurder gedeeltelijk verblindt, blijven de nefaste gevolgen niet uit.

Tot hier toe is er nog geen dode gevallen. Maar vele Leestenaren houden hun hart vast, dat dit vandaag of morgen toch eens zal gebeuren. Zij zien dan ook met angst hun kinderen dagelijks naar de scholen te Mechelen trekken.
Er wordt te Mechelen heel wat gedaan voor de bescherming van de zwakke weggebruikers.. De Leestsesteenweg is ook dringend aan een onderzoek toe en beveiligende maatregelen voor fietsers en voetgangers zouden te Leest in ieder geval geapprecieerd worden.

       PB”

Op 11 april blokletterde Het Laatste Nieuws : “Volgend jaar krijgt Leestsesteenweg te Mechelen nieuwe riolering.”

Deze krant liet ook enkele bewoners aan het woord ivm problemen met riolering en de veiligheid.

“Zoals de meeste mensen hebben wij 2 sceptische putten, die echter door de vochtige ondergrond overstromen in plaats van in de bodem leeg te vloeien. Toen we hier 6 jaar geleden kwamen wonen, werd ons weldra beloofd dat we konden aansluiten op de riolering. Door de vele woningen die er zijn bijgekomen, stroomt het afvalwater hier gewoon over de openbare weg. Wij kunnen onmogelijk onze putten steeds laten leegpompen, dat zou veel te hoog oplopen. Het ergste is dat de automobilisten veel te vlug  rijden, aan de bochten plots remmen en dan aan ’t slingeren gaan. Zo loopt er nog steeds een rechtszaak van een motorrijder die hier een rugletsel opliep en nu een proces voert tegen de zogenaamde eigenaar van het ijswater.

In februari gebeurde terug een ongeval, waarvoor nu zomaar 7 bewoners een brief kregen, waarbij ze verantwoordelijk gesteld werden.” 

1984 –10 april : Begrafenis Bertje VAN BUGGENHOUT

Bert was te Bonheiden geboren op 3 november 1977.

Toen hij op 5 april 1984 door de schoolbus werd afgezet aan zijn woning in de Kleine Heide, werd hij bij het oversteken van de straat aangereden door een wagen, met dodelijk gevolg. Het jongetje was nog geen zeven.

Op verzoek van zijn ouders werd de afscheidsrede in de kerk gepubliceerd  in de Schoolkrant van de Stedelijke Lagere School (jaargang 4, nr.2) :

Afscheidsrede naar aanleiding van het overlijden van BERT VAN BUGGENHOUT, leerling van de 1^ste klas.

Geachte ouders, achtbare familieleden, vrienden, beste kinderen,

’t Is hard te sterven als de lente komt ! Vorige week hebben we dat allen aan den lijve ondervonden ! Datgene wat donderdag ll. gebeurd is, heeft ons overvallen als was het een donderslag bij klaarlichte hemel. Wij hadden nooit kunnen denken dat zulk een ongeval hier bij ons zou kunnen gebeuren ook al wordt er elke dag minstens één in de kranten vermeld.

Aanvankelijk geloof je er niet in of kun je er niet in geloven ! En toch is het gebeurd en we kunnen er helemaal niets aan veranderen ! Het enige wat we kunnen doen, is hopen dat het zich niet meer herhaalt.

Als iemand op gezegende ouderdom van ons heengaat, tonen wij ons verdriet ! Maar zo’n heengaan kunnen we makkelijker aanvaarden en verwerken omdat de overledene dan toch nog een gevuld leven achter de rug heeft.

Het wordt al moeilijker als iemand in de bloei van zijn leven van ons moet heengaan. En deze keer zijn we samengekomen om afscheid te nemen van een jongetje dat pas aan zijn leven was begonnen. Als ouders kunnen we ons indenken wat de vader en de moeder van Bertje de voorbije dagen hebben doorgemaakt ! Woorden schieten hier tekort om onze gevoelens uit te drukken. Om eerlijk te zijn : het gaat niet met woorden !

Toen we donderdagavond laat het nieuws vernamen van één van de ouders van een leerling dat er omstreeks kwart over vier een ongeval was gebeurd en dat er een schoolkind bij betrokken was, vermoedden we niet dat het zo erg zou geweest zijn. Toen we dan omstreeks halftien de ware toedracht vernamen, zaten we er versteld bij en dan zeg je steeds tegen jezelf : Het kan niet ! Het is niet mogelijk ! Het mag niet !

Dan blijf je verslagen zitten en begin je te denken over het leven ! Dan worden alledaagse problemen en misverstanden tussen mensen tot hun ware belangrijkheid teruggebracht ! Dan pas ga je echt beseffen hoe kostbaar het leven is ! En dat beseffen we nu maar al te best…

De voorbije dagen hebben we Bert Van Buggenhout dikwijls in onze gedachten teruggezien ! Bertje was één van de vele zonnetjes in onze eerste klas. We kenden hem eerder als een stil ventje dat niet opviel door zijn hoog woord, daarvoor was hij te rustig en te kalm !

Bertje viel eerder op door zijn werkkracht en door zijn ijver ! Als hij tevreden was over zijn werk, als hij een schouderklopje kreeg van de juf, als hij plezier had, dan was er geen luide lach maar dan kwam er een eenvoudige, stille glimlach om zijn lippen en toen…begonnen zijn ogen te schitteren ! En dat greep je meer aan dan het luidruchtigste gelach !

Bertje,

uw ouders, uw zusjes, uw juf, uw klasgenootjes en wij allen zullen niet meer kunnen meegenieten van uw warme glimlach en van uw blinkende oogjes !  We danken U omdat we –ik zou het noemen- van deze eenvoudige geschenken hebben mogen genieten. We danken U voor uw werkkracht en voor uw inzet ! Uw ouders waren terecht fier op U, maar ook uw juf en alle personeelsleden van onze school. U ging een mooie toekomst tegemoet…tot deze door een ongelukkige samenloop van omstandigheden op donderdag ll. werd afgebroken. Dat is de droevige werkelijkheid en daarbij moeten we ons helaas neerleggen !

Duurbare familie,

Wij bieden U hierbij onze innige deelneming aan namens het Stadsbestuur van Mechelen en in ’t bijzonder namens de Schepen van Openbaar Onderwijs, namens de heer Huysmans, ere-schoolhoofd, namens alle leerkrachten, de leerlingen en hun ouders, namens de oud-leerlingen en de Vriendenkring van onze school.

Bij ’t einde van de lagere school zegt het schoolhoofd tot zijn leerlingen : ‘Kinderen, het gaat goed met jullie ! Wij hebben samen een fijne tijd gehad ! Ik zeg jullie geen vaarwel maar tot ziens !’

Tot ons groot spijt moeten we vandaag –nadat Bertje slechts een goede zeven maanden bij ons op school was- al zeggen : ‘Bertje, we danken U van ganser harte omdat we U gekend hebben en omdat U ons heeft laten genieten van uw eenvoudige, kinderlijke goedheid !

Vaarwel, Bertje ! Rust zacht in vrede na dit echt te korte leven !

       Dinsdag, 10 april 1984.

In dezelfde Schoolkrant verscheen een item over het schoolvervoer en hoe dat in de gemeente geregeld was en met een terechte sneer naar de Overheid die naliet voor een transparante wetgeving te zorgen.

SCHOOLVERVOER

“Elke dag rijden er duizenden schoolbussen in ons land die de leerlingen ophalen en terugbrengen. En toch bestaat er in ons land geen wetgeving op de taak van de leerkracht met toezicht op de schoolbus. Elke school regelt het toezicht op haar manier. Ook voor de leerkrachten van onze school hebben we zelf een omschrijving van de taak opgesteld.

Zo hebben wij bij de aanvang van het schooljaar in de informatiebrochure het volgende meegedeeld : ‘De ouders worden verzocht hun kinderen tot aan de halte  te begeleiden en deze daar ook te komen ophalen.’

Het is duidelijk dat de ouders hun kinderen mogen helpen bij het opstappen op de schoolbus. Voor het afstappen hebben wij de volgende regeling getroffen :

-Indien er grote kinderen (van 10 jaar en ouder) van de bus stappen en dat gebeurt in straten met heel weinig verkeer of in straten die smal zijn, dan mogen deze kinderen alleen afstappen.

-Indien de schoolbus stopt aan een drukke straat of aan een halte waarvoor nog een fietspad ligt dan dienden de leerkrachten van onze school eerst zelf van de schoolbus te stappen (dit is zo het geval voor de haltes aan de Juniorslaan).

-Indien de schoolbus stopt aan een drukke en gevaarlijke straat (b.v. de Kouter) dan stapt de leerkacht ook van de bus. Indien er aan deze halte geen ouders hun kinderen opwachten, dan worden de kinderen tot over de straat begeleid door de leerkracht met toezicht op de schoolbus.

Deze regeling wordt door de leerkrachten van onze school reeds jaren op deze manier toegepast.

Reeds een vijftal jaren dringen we bij het ministerie aan op een duidelijke wetgeving terzake. We weten echter niet waarom deze regeling er maar niet wil komen !

Van de Heer F.L. Lauwers, schoolhoofd van de S.L.S. Hombeek vernamen we een tijd geleden hoe het schoolvervoer in de Verenigde Staten van Amerika is geregeld. Een paar jaar geleden heeft hij een paar maanden in dat land verbleven en hij was ten zeerste onder de indruk van de regeling van het schoolvervoer aldaar.

In de eerste plaats zijn de schoolbussen daar bijzonder goed te herkennen. Zij zijn allemaal geschilderd in een oranjegele kleur met daarop langs alle zijden de tekst ‘schoolbus’. Deze schoolbussen vallen dan ook direct op.

Indien de Amerikanse schoolbussen aan een halte stoppen, beginnen er vooraan en achteraan op de bus grote rode knipperlichten te branden. Dan gaan de deuren open en kunnen de leerlingen zelf uitstappen. De Amerikanse leerkracht met toezicht blijft op de schoolbus.

Al het verkeer (wagens, fietsers, voetgangers,…) blijft stilstaan tot zolang de knipperlichten branden. De schoolbus wacht aan de halte tot de leerlingen de straat hebben overgestoken. Dan gaan de knipperlichten uit en rijdt de bus verder. Dan kan ook het gewone verkeer verder !

Misschien kan deze regeling in ons land worden ingevoerd, maar…!”

-Bert Van Buggenhout

-Brief van de school voor de ouders.

-Zijn ontroerende gedachtenisprentje.