Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Gisteren in de late avond belde iemand aan om wat bij te praten, zomaar. Het werd een sereen en open gesprek dat me uiteindelijk terug bracht zoals zovele keren naar menselijke verhoudingen, de verlangens en de ontgoochelingen. Er was ook ruimte om spiritueel bezig te zijn, zelfs onverwacht over de zingeving van oprecht geloven en een toegewijd zijn aan Onze-Lieve-Vrouw, wat ik niet had verwacht van mijn gesprekspartner. Misschien ondertussen een nieuw lid voor de Vrienden van Lourdes of zelf een bedevaarder in spe. In elk geval ging deze keer het gesprek letterlijk de nacht in, wat je niet veel meer mag verhopen. Maar ik wil terug naar die verhoudingen, omdat ik weer eens voor een zoveelste maal las van een blogger hoe en warom weer eens een 'verhouding' is uitgesteld. Meteen denk ik aan een jonger iemand die ook in schoonheid op zoek is naar oprechte voldoening in vriendschap en liefde ... Ik betrap me wel op mijn blogwoorden zeker! Maar ik wil vlgende delen, zopas gelezen (ja, je hoeft niet altijd spirituele of pastorale boeken te lezen) en toch aansluitend bij onze leefwereld, zij het nu tussen jongeren, ouderen, mannen, vrouwen, welke geaardheid ook ze mogen of trachten te beleven. Wellicht herkennen velen zich in volgende bedenking. Ik denk heel concreet aan blogvrienden.
Wat is het toch ingewikkeld geworden tegenwoordig. Iedereen heeft van die vreemde ideeën over relaties en hoe ze hun leven willen inrichten. Iedereen heeft zijn frustraties. Niets is gemakkelijk meer. Mensen zeggen niet meer 'ja, ik wil', lopen dan de zonsondergang tegemoet ,en zorgen ervoor dat ze het samen redden. We verzinnen allerlei rare vormen van verhoudingen, die soms werken en soms niet, en die misschien wel zouden kunnn lukken, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik vraag me af of het altijd zo is geweest. Volgens mij niet!
Mooi gezegde ...en vrijheid is vertrouwen... Alleen door iedereen "zichzelf zijn" te gunnen groeit vriendschap..en uit vriendschap groeit liefde.... Als men al wat niet mooi is aan een bloem wegknipt sterft ze langzaam af...het geheim van met mekaar te leven is " leven met de negatieve kanten en ze te aanvaarden " op de positieve kanten werd me verliefd....maar liefde groeit door mekaar te leren kennen in de mate van het mogelijke, want in elke mens schuilt een typische eigenheid, die voor de ene straalt en voor de andere afstoot....wat is de ontdekkingreis naar elk individu toch wonderbaarlijk ....
Een fijne dag ... vriendelijke groetjes Susanna
Misschien las je het in mijn gastenboek, maar ik wil het hier op mijn blog plaatsen, want het betekent zoveel en vooraél aansluitend bij wat ik vorige week neerschreef. Dank om mee te denken, ook aan die andere blogges! Verder nog een fijn weekend "in éénheid"; laatste n.a.v. de internationale bidweek voor de eenheid.
De mens is met de hoop geboren; die zit hem in het bloed. We worden van bij de geboorte bewoond door een intens verlangen naar geluk en vreugde, maar onder alle soorten van verwachtingen ligt er één fundamentele; bemind te worden om te leven, voluit te leven. De tegenpool zal wel de angst zijn, de grondige angst onbemind te blijven en zo te sterven. Tussen beiden ligt dan ook dat eeuwig gevecht, ook al mogen we niet te vlug toegeven aan bepaalde verlangens, zeker wanneer ze ons worden opgedrongen. Heb dat ook vandaag weer eens moeten ervaren wanneer ik even mijn deur op een kier heb gezet met een luisterend oor. Mensen willen meer, heel wat meer, zelfs veeleisend; en had ik het gisteren al niet over een terughoudendheid in vertrouwen geven. Maar het is wel waar dat waar de hoop naar verlangt, dat is liefde en leven. Het hele leven is één laboratorium van van de hoop; de mens wil het ondoenbare doen, het onbereikbare bereiken.
De waarachtige hoop zuivert ook de echte verwachtingen; behoedt tegen ontmoediging; ze verruuimt het hart bij het uitzien naar een levenwekkende gebeurtenis, een blij uitzien naar en zo behoedt ze ons voor egoïsme en leidt ze naar het geluk van liefde.
Laatste wens ik mezelf toe wanneer ik in mei van dit jaar met mijn Indische vriend-missioniaris, nu wekzaam in de States, HOOP samen met hem naar Rome af te reizen.
In de menselijke ontmoetingen zijn verschillende gradaties mogelijk. Als bekenden begroeten we elkaar zonder meer. Er zijn personen met wie we samenwerken aan een gemeenschappelijke taak. Er zijn ook mensen die we meer van nabij kennen: we nodigen hen uit bij ons thuis of gaan bij hen op bezoek. Er komen ernstige problemen an bod, zonder het diepere van ons bestaan in de conversatie in te brengen. Tenslotte zijn er personen met wie we een echte conversatie hebben. We vertrouwen op de andere en kunnen onze zorgen en verlangens helemaal uitpraten. Het is niet eenvoudig de juiste gradatie te leggen in de vele contacten die we met elkaar opnemen. Van Vlamingen wordt nogal eens beweerd dat ze stroef zijn in de omgang, niet altijd vriendelijk (al kan ik dat voor mezelf niet zeggen). Eenmaal ze echter elkaar beter leren kennen, gaan ze dikwijls te gemakkelijk over naar een te vertrouwelijk sfeer, waarover ze achteraf spijt hebben: ze hebben te veel uitgesproken. Het komt er dus op aan de de juiste accenten te leggen in onze openheid tegenover elkaar. Zelf heb ik het daarmee soms moeilijk mee omdat ik steeds geloof in het goede van de ander. Met jaloersheid en geloof heb ik het dan ook ontzettend moeilijk. Want het is een stuk genade mensen te ontmoeten die we helemaal kunnen vertrouwen, met wie we vriendschappelijk kunnen omgaan.
HET LEVEN IS TE KORT EN TE KOSTBAAR. DE LIEFDE EN DE VREUGDE VLUCTIG!
Bewaar dus de sleutel van de blijvende ontmoeting, de sleutel tot vriendschap en liefde!
Soms kan bloggen heel aparte gevolgen hebben. Zo leest er blijkbaar iemand mee en ik kreeg zomaar volgende bericht uit Monastir! Ik wil het graag met julle delen.
A BETTER TOMORROW
I never knew there would be a better tomorrow But you've come into my life and taken away all my sorrow
My days of sadness are a thing of the past Because I have found true love at last
My days of emptiness are gone for good Because you fill a void in my heart that you should
You've opened a window You've shown me the light And my love for you will continue to burn bright.
Ik wil nog even terug naar gisteren, en eigenlijk haast onophoudelijk naar eerder op dit blog. Het voor ieder mens zonder uitzondering meest fundamentelegoed is ongetwijfeld: dat wij op onze levensweg een mens ontmoeten in een persoonlijke relatie die ons onverplichtend en onverplicht de gratuit geschonken bevestiging aanreikt. Onverplichtend en onverplicht: bevestiging kan men niet afdwingen, of afkopen, of afbidden. Indien een mens er uitdrukkelijk naar streeft om te bevestigen og bevestigd te worden blijft deze mens immers juist in zichzelf opgesloten, omdat hij slechts poogt iets voor zichzelf te bereiden.
Bij deze wil ik een kanttekening maken. Wanneer ik iets blog sta ik achter mijn teksten en woorden. Terwijl ik alles neerschrijf, wanneer dan ook, is dat telkens een persoonlijke confrontatie, zeker wanneer een blog de titel draagt 'liefde en vriendschap'. Of één of ander bericht nu al dan niet raakt hoeft voor mij niet al is het mijn betrachting elkaar tot steun te zijn op een vredevollere en zinvollere weg, allemaal mensen ondereen. Mijn woorden zijn dan ook écht en gemeend, meer dan ik ze kan neerschrijven, gebaseerd op een blijvend vertrouwen op de mens en in geloof. Ik zou het dan ook betreueren wanneer één of andere lezer zich pijnlijk zou worden aangesproken voelen. Ik schrijf voor een "publiek" om het maar eens met deze woorden te zeggen. Het is nooit mijn bedoeling geweest de één of de ander te viseren. Mocht het anders overkomen dan wil ik me nu alvast excuseren. Maar ik hoop en denk dat jullie vooral het positieve willen zien en meedragen doorheen mijn pover proberen.
Ik vind het altijd aangenaam wanneer mensen meedenken wanneer ik hier iets probeer achter te laten. Volgend bericht vond ik dan ook de moeite waard onderstaande gedachte af te ronden.
"Betrouwbaar is iemand waaraan men vertrouwen kan schenken.
Iemand die in vertrouwen wordt genomen kan/mag dit vertrouwen niet schenden. Wordt dit vertrouwen wel geschonden dan is iemand, misschien wel, onbetrouwbaar."
De ingelaste foto geeft de dankbaarheid weer van iemand die in vertrouwen werd genomen en die dit op deze manier tot uitdruking bracht.
Ik stel vast dat ik een andere titel moet gebruiken om toch terug op hetzelfde neer te komen; nl; vertrouwen. Ik hoorde het op de tv: "WIE IEMAND VERTOUWT MAAKT HEM BETROUWBAAR", blijkbaar woorden van Seneca, in de mond gelegd van een politieker; maar daar is het me nu niet om te doen. "Ons dagelijks brood" waarvan we leven is ook het woord van een mens. Wij kunnen niet leven als het wood niet tot ons komt, dat een ander mens tot ons spreekt. Daarin moet VERTROUWEN liggen, het moet raad geven, duidelijk en vriendelijk zijn. Waar mensen niet met elkaar spreken is geen vrede! Ons woord is echt brood. Ontzettend veel mensen hongeren naar het dagelijks brood. Iemand liet me weten dat dit 'woord en brood' op de duur echt niet voldoende is; dat die diepe hunker ook gevoed moet worden met echt fysisch en lichamelijk contact met de geliefde persoon. Ik zal dat niet ontkennen; helaas lees en hoor ik haast overal dezelfde vraag; 'ben jij wel betrouwbaar, en indien ja, voor hoelang?" Wellicht onberwust even gemerkt wanneer je dit bericht begon te lezen. Voor gelovige christenen is zowel het woord als het brood, maar dan beide met een hoofdletter uitermate belangrijk! Er kan lang over gediscussieerd worden, maar in dit uurtje 'tijdverlies' kan zoveel in stilte en rust tot je doordringen dat je na elke mislukking, tegenslag ... terug je leven een zin kan geven. Je mag even luisteren naar levengevende woorden en aansporingen zonder gestoord te worden van wat nu nog moet, dan alleen die ontmoeting met jezelf en met de Heer.
om te dansen met de wind en te buitelen met de wolken. LICHTER wil ik zijn om te zweven zonder te denken en te kringelen zonder vrees. LICHTER wil ik zijn om verlost te zijn van het aardse en één te worden met het licht.
Vond je deze blog tot nu soms te zoeterig of toch herkenbaar genoeg. Misschien heb ik te weinig de nadruk gelegd op een facet van de liefde, en dat is niets anders dan de rechtvaardigheid. Misschien komt het ergens omwille van hetgene ik recent meemakte, in elk geval probeer ik hier weer te geven wat zelfs een vrome bloglezer me liet weten. Ja,soms zijn we zo goed bezig op de weg van liefde en eenheid dat we haast niet meer durven te schrijven over rechtvaardigheid zonder daarvoor aangevallen te worden. En toch, was Jezus niet het grote voorbeeld en dé uitnodiging voor een rechtvaardige wereld?! Inderdaad liefde en rechtvaardigheid gaan hand in hand. Sla me dus niet dood bij volgende korte bedenking.
Vraag eens aan ouderen, die hun hele leven gewerkt hebben, gezwoegd mogen we wel zeggen, voor hun gezin en hun kinderen, en wat doen die kinderen? Ze trekken gewoon een mes, slaan de boel aan stukken, wanneer die ouders of grootouders niet vlug genoeg hun laatste spaarcentjes uit hun knip trekken. Moet iemand die geen cent belasting betaalt maar wel gratis van onze centen zich vol mag vreten en uit winkels jatten en mensen op straat neerslaan of dooodsteken ook nog kiesrecht hebben?
Neen, ik ben geen racist en zal het nooit worden, daarvoor te goed voor deze wereld. Maar waar ik geraakt wordt in mijn rechtvardigheidsgevoel, meegekregen vanuit mijn opvoeding en mijn geloof volgend, zowel tegenover bekenden als onbekenden, laat me dat helmaal niet koud. Ja, zoals een paar dagen terug: Ik trek het me aan, meer dan me lief is. Het maakt me zelfs ziek! Ik zal niet in de tegenaanval gaan, maar velen onder ons moeten misschien meer alert zijn, ook al worden ze voor 'kaloot' (katholiek) verweten, want dat is juist de ware norm van iemand die rechtvaardigheid in zijn vaandel draagt en er dan ook naar handelt. Helaas worden ook mensen zelfs op internet bedot, soms via heel mooie woorden van al dan niet bitter huilende mensen - nu ook een cam in het bereik is voor sommigen... omwille van het geld. Daarna van de aardbold verdwenen. Betracht dus voorzichtigheid in het zaken doen, maar ook op forums en chat! Te veel leeftijdsgenoten zijn 'te goed' opgevoed. En zo gebeurt het dat goedmenende christenen zich laten ompraten door 'de onrechtvaardige' (noem hem zoals je wil, want jij wordt en blijft slachtoffer in dit geval) tot hij zijn loon heeft ontvangen en jij in bitterheid achterblijft.
Ik voel bij het schrijven dat ik moet terug komen op rechtvaardigheid die uiteindelijk ook naar vrede leidt, in eerste instantie naar de vrede van het eigen hart.
Dat er minder eenzaamheid mag zijn, zowel bij mensen die samen leven als bij hen die alleen wonen; dat er meer eerbied en aandacht voor mekaar mag zijn in onze gezinnen en vooral meer vreugde en blijheid om het samenzijn; dat dienstbaarheid het mag halen van gemakzucht, dat velen, diep in hun hart, Gods aanwezigheid mogen ervaren, tot Hem bidden en stappen zetten om Hem te ontmoeten in de sacramenten en in de liefde voor de medemens.
God, ik kan niet meer. Ik zie het echt niet meer zitten. Toch heb ik vertrouwen. Daarom ben ik hier. Aanvaard me zoals ik ben en zoals ik me nu voel met al mijn pijnlijke emoties en gedachten. Geef me de tijd om weer tot mezelf te komen en in contact te komen met U die de bron bent van mijn leven.
Help me, God, alstublieft, door de woestijn waarin ik me nu bevind. Amen.
Ik stelde mijn leven uit, maar dat wisten jullie al, en er moest een echte crisis komen om het van start te doen gaan. Of de liefde misschien, maar die vragen las je gisteren ook al. Daarna werd het leven tamelijk interessant, maar het bleef kleinschalig; enkele vrienden, de meesten dan nog virtueel. Echt van het leven genoten heb ik nooit, noch mij in het leven ooit thuis gevoeld. Neen, ik zorgde voor zieken en eenzamen, mensen aan de rand, verschoppelingen ook of zij die minder talent hebben gekregen bij de geboorte. maar dat verzorgen werd geprezen; het geluk van liefde, jeugd en schoonheid dat God me had onthouden, schonk ik aan anderen, als een waarachtig christen. Ja, dat was wel mooi. Maar het leven dat ik gevonden heb werd met en zware hamerslag voor een zoveelste maal op de proef gesteld. Men bleef meer en meer verwachten, men dreigde zelfs het gevonden geluk te vermoorden door een aangetekend schrijven ... dat achteraf volledig onterecht bleek te zijn . Gelukkig kan ik verder leven ... Men had "een administratieve fout" gemaakt wat mijn leven een paar uur, misschien een dag heeft verkort. "Men was aan het verhuizen waarvoor onze excuses". "Wees niet bevreesd, trek het je niet aan"!". Weten en beseffen die koffiedrinkers wel wat voor gevolgen een "administratieve fout" kan hebben voor het verdere leven?! Jawel, ik trek het me aan, het gaat me ten zeerste ter harte. Het is niets anders dan mijn plicht én als burger én als christen. Dat leerde Don Bosco al in zijn tijd aan de jeugd van Turijn. Dat hebben ze mij geleerd als jong gastje. Altijd heb ik me van alles aangetrokken maar dan ten goede voor de ander. Maar altijd zullen er blijkbaar twee werelden blijven bestaan; noem het goed en kwaad. Zelfs nu moet ik mijn leven weer eens uitstellen of wachten op een nieuwe crisis. Neen, laatste laat ik niet toe ... tot er weer eens een postbode aanbelt met een verkeerde "grap". Voor de duidelijkheid, die grap is inderdaad pas twee dagen oud.
Aansluitend hoor ik op de radio zopas een toepasselijk gesprek, eerder een vraag die de wereld wordt ingestuurd; nl. HOE GA JIJ OM MET MENSEN DIE NIEMAND KAN UITSTAAN?
De commentaarstem antwoordt alvast met: MISSCHIEN ZIJN DIE MENSEN NOG NOOIT OMHELSD GEWORDEN! Een doordenker bij het begin van een weekend!.
De dood die heb je al, maar het leven is wat je er zelf kan van weet te maken. Ja, er is schoonheid in alles, als men maar bereid is haar te zien.
Het zal misschien geen toeval zijn dat ik precies vandaag deze gedachte achterlaat na het vernemen van het plotse overlijden van de schoonzoon van blogger "Gedi" "http://blog.seniorennet.be/gerdi/ .
De schoonzoon, Stefaan, liet namelijk heel wat literair werk achter, zeker ook in de moeilijke periode waarin hij zelf in het voorbije halve jaar beide ouders verloor. Mischien kun je daar eens langslopen en eventueel een gedachte achterlaten. "Gerdi" is dan ook de grote bezieler van de Lourdesbedevaarten voor Vlaanderen.
Maar wannneer ik deze gedachte voorbereid heb dacht ik wél aan al diegenen die ondanks alles, of misschien precies dank zij ... , een nieuwe start willen nemen in 2008, wat ook het voornemen was van wijlen Stefaan. Dat lees je in zijn blog.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
