Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Ik ben hier ooit komen wonen omdat er een bos voor de deur was. Ook achter mijn deur was er tot voor kort veel groen. Nu kijk ik vooraan op huizen en appartementen, en achteraan heeft de blauwe lucht en het groen moeten plaats maken voor zwarte daken! Dat is wat ik nu zie als ik op mijn terras zit i.p.v. een stralend blauwe hemel en het groen van bomen!
Wat werken we hard om gelukkig te worden goede mensen te zijn, we Ieren, we sparen, we proppen nog net een ding meer in de dag.
Laten we stilvallen, van binnen stil worden en zien dat we onze tevredenheid zelf bepalen of we nu veel hebben of weinig, veel doen of minder.
En als we dan echt stil staan, laat ons dan eens opkijken naar de ander, en ons plezier samen delen, laat ons luisteren naar de ander, we worden er zelf rijker van.
Commissario Brunetti onderzoekt op aandringen van zijn vrouw de dood van de hulp van de plaatselijke stomerij. De man was doofstom en achterlijk, en lijkt te zijn gestorven door een overdosis slaappillen. Het vreemde is echter dat Brunetti geen spoor van hem kan terugvinden in het geboorteregister. Langzaam ontrafelt zich het geheim rond de afkomst van de man. Zijn verleden moest ten koste van alles verborgen blijven en zijn jeugd heeft hij moeten doorbrengen in volledige afzondering. Zag hij werkelijk de slaappillen van zijn moeder aan voor snoepjes, of is er meer aan de hand?
Altijd heerlijk om te lezen. Pure ontspanning en een prima dossis humor. Zeker in tijden van verhuizen... lol
Het was 02.30 u in de nacht toen ik uit mijn dromen werd gehaald door hardnekkig aanbellen. Eerst één maal, dan twee maal, dan bleef de persoon maar duwen. De wijsheid nooit iemand nog binnen te laten na 22.00 u 's avonds, zeker als het donker is en er niets is afgesproken, bleef ik in bed liggen, ondertussen toch gissend wie die late 'gast' mocht zijn. Ik zou zeker nooit meer opendoen nadat er ooit iemand bijna bruusk de voordeur had tegengehouden, en ik net nog kon verhinderen dat de man binnenkwam, iemand die vaak op straat leeft. Dus dacht ik meteen aan dat figuur. Familie kon het heel zeker niet zijn, die zouden me wel opgebeld hebben in geval van nood.Want ook ik heb nog een vaste telefoon. Heel even dacht ik aan de persoon met parkinson, maar ook die mogelijkheid verbande ik al snel. Natuurlijk kon ik de slaap niet meer vatten. In de morgen neem ik mijn gsm (de nooit op de slaapkamer ligt) en wat lees ik daar .. Inderdaad, de vriend met Parkinson was nog iets uit zijn wagen gaan halen en had achterloos de deur toegesmeten. Maar daar stond hij, alle sleutels, zoel van wagen als woning, op de zetel. Ik heb nl. in geval van nood zijn reservesleutels, dus had hij mij sms gestuurd die ik natuurlijk niet had gelezen, en die is toen maar 25 minuten gaan wandelen tot bij mij. Hij was dus de ongelukkige beller. En dan moest hij nog terug. En eigenlijk mag hij niet lang wandelen! Zoals hij dan later zegde aan de telefoon: De goeden moeten het bekopen met de slechten. Het was me meteeen vergeven, maar ik zit er nog mee in mijn maag! Te veel raar volk loopt hier rond, jammer dat ik deze woorden moet gebruiken......Zal ik maar een kijkkgaatje laten plaatsen?
maar nog belangrijker, je gebruikte de telefooon waarvoor hij gemaakt was.
Was je niet thuis, dan belde men je wel terug. Teken dat het dringend was. Dus geen nutteloze gemiste oproepen zoals met de gsm. In één telefoongesprek werd ook alles ineens geregeld. Ik denk aan een afspraak. Nu smst men over en weer in de zin:
Ben je vanavond thuis?.
Zouden we iets gaan eten?
Waar en wanneer?
En dat gaat zo maar door...
De ander stuurt evenveel smsjes terug, tijdrovend!
En dan maar de smsjes later wissen.
En dan kan het gebeuren dat je geblokkeeerd wordt!
Later blijkt dat het een misverstand was!
WAS HET NIET BOEIEND HET NUMMER TE DRAAIEN, WANT JE KON JE MOEILIJK HAASTEN MET DIE SCHIJF?!
JA, beste vrienden medebloggers, mijn vader wordt vandaag inderdaad 91 jaar oud! En dat op een zondag! Hoe dankbaar en blij dat ik dat nog mag vieren samen met moeder die veertien dagen terug verjaarde! Ja, ik geraak eigenlijk moeilijk uit mijn woorden vandaag. Maar ik denk dat vooral mijn vader zelf zeer gelukkig mag zijn met deze verjaardag. Ondanks hardnekkige kwalen die nu al een tijd duren, mankeert hij niet echt veel. Hij heeft geen ernstige levensbedreingende aandoeningen, zit niet in een rolwagen, is nog helder van geest. En daar mogen we allen zeer blij om zijn, zeker hij zelf! Ik kan een lofrede schrijven over mijn vader, hij die zovelen heeft overleefd. Vooral laatste doet hem pijn, want zijn broers en zussen zijn overleden, net als alle buren van zijn leeftijd en jonger, net als zijn vroegere maten vanop het werk of het verenigingsleven. mar op het gevaar af dat ik nu een rouwbrief neerpen, wil ik gewoon hulde brengen aan mijn vader, met diepe dankbaarheid en met heel veel waardering, met de hoop en het verlangen dat hij nog heel lang bij ons mag blijven in een zo goed mogelijke gezondheid naar hart en geest, samen met moeder. Ik wilde hier nog heel wat meer schrijven, zelfs een foto achterlaten, maar sinds kort weet ik dat een huldebetoon soms als een boemerang terug kan komen, totaal onverwacht. Mag ik dan niet mijn geluik ook niet via deze weg delen?! Zonder te persoonlijk te worden? Mischien is dit de laatste verjaardag die we vieren van deze bijzondere man!.
PROFICIAT PAPA!
p.s. de foto van deze appel, staat voor mijn vader, een echte appel uit zijn grote fruitboomgaard waar hij meerdere ereprijzen voor kreeg!
En deze titel heb ik al meerdere malen gebruikt tijdens het bloggen afgelopen jaar, dus niets met de herfst te maken. ieder van u heeft wellicht iets gepost rond regen, zij het via tekst of crea. Iedereen heeft ook al meerdere malen gevraagd waar die grote gouden bol is afgelopen jaar, een jaar dat nog niet eens ten einde is. Dus deze heel toepasselijk!
WE LOPEN OP EEN REGENACHTIGE DAG DOOR EEN PRETPARK. NA TWEE BUIEN ZEGT MIJN ZOON (5): HET IS VANDAAG AL TWEE KEER DROOG GEWORDEN!
DIe akelige spinnen toch, de meesten onder ons verwensen hen, zeker als ze ongevraagd in je haar komen te zitten of je niet had zien aankomen dat je plots even in hun web verstrikt raakte, maar niemand kan ontkennen wat voor kunstwerken ze bij elkaar spinnen. Het Brugse kant kan er nog niet een tippen!
DAT IS NIET ENKEL EEN UITSPRAAK VAN EEN PSYCHIATER MAAR DE WENS VAN ELK MENS EN VOOR ELK-ANDER DIE HET GOED MEENT MET DE ANDER WELKE DE RELATIE OF OVERTUIGING OOK MAG ZIJN.
Barcelona centrum, twee staatsgebouwen tegenover elkaar. Met telkens een breed geopende ijzeren poort. Een bewaker staat in het midden. Niemand doet een poging binnen te gaan, al zie je heel ver tuinen en grote luchters.
Na een paar maal deze plaats te zijn gedwarsd blijven we staan. Zouden we er binnengaan? En juist op dat moment zien we twee mensen zomaar langs de bewaker binnenlopen.
We zijn verwonderd van alle kunst die ons meteen treft, waarbij deze foto. We hebben helaas op eerste verdieping maar één blik kunnen werpen op wat de raadzaal moet zijn, of we worden woordeloos naar buiten gestuurd. Als we nog vragen wat hier te zien is, krijgt de man geen woord uit zijn mond, enkel een hand maakt duidelijk dat we best zo direct mogelijk het pand verlaten!
Waren we betrapt? Of was hij zelf niet oplettend geweest? Misschien laatste wel! Geen idee maar wel heel veel gezien wat de gewone toerist nooit te zien krijgt. Toen we het plein overstaken om zo het andere pand binnen te gaan, was het alsof deze bewaker gealarmeerd was, want nog meters voor we aan de ingang waren, deed hij teken niet nader te komen. Maar deze nemen ze niet meer van ons af!
Ik ben kwaad! Jaren lang had ik niet één aftrekpost in te brengen in mijn aangifte belastingen. Met de dakisolatie een paar jaar terrug kon ik eindelijk uitzien naar vermindering van een mooi bedrag. Maar toen ik aangifte deed moest ik nog een jaar wachten! Nu ik alles mooie had ingediend en men ook effectief had uitegerekend had wat ik zou terug krijgen, viel gisteren een bruine omslag in de bus. Ik me haasten de omslag te openen om te zien hoe veel ik minder zou moeten betalen dan vorige jaren. Maar groot was mijn verbazing toen ik las dat ik aan de belastingen zo vlug mogelijk de factuur van de gedane werken en de betaling moest doorsturen! Ik werd hoe langer hoe kwader. Ze kennen alle gegevens en pikken ze daar een heel kleinie vis om te controleren! Hoe lang zal dit eenvoudig dossier rond dakisolatie nog aanslepen?! En nu maar zoeken naar dat uitrtreksel van betaling tussen digitale betalingen jaren terug!
Na alle drukte voorbije maanden rond alles wat betrekking heeft rond het ouderlijk huis, is het nu dringend tijd, zeker nu de zon van de partij is, om het eigen tuinhuis onder handen te nemen. Het gras ligt er ook maar triestig bij, en dat nadat alles terug werd bijgezaaid, maar ik hoor dat ik niet de enige ben, gezien koude voorjaaar en dan de regen. Hoe dan ook, ik zal blij zijn dat de eerste klus zal geklaard zijn. En zeggen dat vander nog de fundamenten gegoten heeft voor dit tuinhuis, en ik kan jullie vertellen dat ze nog in geen honderd jaar zullen begeven! Mijn neefjes en nichtjes vonden dit een kabouterhuisjes toen ze nog klein waren.
Waar zie je het nog, dat stoere werkpaard? Toen ik nog klein was was ik er aan gewoon dat af en toe zo een paard langs onze deur voorbijtrok die materiaal door de aarde sleepte. Ja, echte trekpaarden, de oogkleppen aan! Je zag ze zowat overal, toch voor wie te lande woonde. Maar waar zijn ze gebleven? Ze werde vervangen door traktoren en later nog door industriële machines. Maar ik denk dat er hier en daar nog iemand onder jullie is die letterlijk achter een paard heeft gelopen, soms van 'moeten'. In zijn jeugd heeft mijn vader dit wel nog moeten doen, want na zijn werkuren moest hij naar 'den boer'. Mijn grootvader vond dat ideaal, mijn vader heeft gelukkig verder mogen studeren. Maar hoe dan ook, ergens intriest dat het boerenpaard straks deel gaat uitmaken van ons erfgoed. Het weken met zo een dier gaf de mens die het moest in de teugels houden ook heel wat rust. Een bedenking die ik maakte bij deze foto, een foto die bij mijn ouders zou kunnen genomen zijn, gezien het verre uitzicht rondom rond, zowel voor, naast als achter het huis!
Herinneringen bewaar je in je hart, niet op zolder.
In het voor- en najaar ruimen heel wat mensen hun kasten op en keer op keer sta je versteld wat je in die tijd allemaal hebt bijgehouden en verzameld. Het kost vele mensen heel wat moeite om afstand te kunnen doen van die spullen, want aan alles zit wel op de één of andere manier een herinnering vast.
Zeker bij het oprumen van inboedel bij verhuis. En toch, kijk eens bij jezelf hoe vaak je een bepaald voorwerp nog hebt bekeken, vastgehouden... Ook jij zult dan beseffen dat we die spullen vaak opbergen om ze zelden of nooit vast te nemen. We hebben niet altijd tastbare dingen nodig om onze mooie herinneringen vast te houden. Je herinneringen liggen veilig opgeslagen in je hoofd en in je hart... trouwens je hart is veel groter dan je zolder.
Onze Vader die in de hemel zijt. U bent wel oneindig ver weggegaan van deze aarde. Uw naam ligt hier besmeurd, verborgen onder onrecht en geweld. Uw koninkrijk is hier niet te vinden. Hier gebeurt de wil van machtigen, rijken en geweldplegers. Een klein deel van de mensheid heeft volop te eten; de anderen hebben honger. Wij vergeven elkaar niet, maar komen op voor onszelf en de Derde Wereld staat dik bij ons in de schuld. Het kwaad is koning over ons. Zo zit dat.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.