Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Wanneer het lichaam van een man gevonden wordt in het kanaal, staat Brunetti voor een raadsel. Hij heeft weinig aanknopingspunten: het lichaam is dermate aangetast door de stroming dat de man onherkenbaar is geworden. Hij draagt niets bij zich en is niet als vermist opgegeven. Bovendien wijst de autopsie uit dat de man leed aan de ziekte van Madelung, die een misvorming van het lichaam veroorzaakt.
De sporen van deze zeldzame ziekte wijzen de identiteit van de man uit; hij blijkt dierenarts te zijn, en werkzaam in een slachterij. Het onderzoek doet Brunetti belanden in de wereld van de bio-industrie, waarna morele vraagstukken hem niet meer loslaten.
Ideaal te lezen in deze herfstvakantie!
ISBN 9789023473534 , 9789023478676 , 9789462532366
Na wat ik de voorbije tijd meemaakte, kreeg ik van jullie af en toe de reactie dat ik me gelukkig mag achten in zo een goed gezin te zijn opgegroeid, dat ik nog steeds mijn ouders heb, en dat alles zal ik niet ontkennen. We hebben allen onze eigen karaktertrekken, onze gaven en fouten; we gingen samen door diepe dalen in het verlies van zoon/broer, klienkind/nichtje. Maar we kenden ook hoogtepunten zoals recent nog het mogen vieren dat onze ouders 63 jaar gehuwd zijn. Er is zo veel te vertellen dat ik het hier in een paar woorden heb weergegeven, in dankbaarheid!
Op een dag zat Moela vliegen te vangen. hij vertelde zijn vrouw: "Ik heb twee vrouwen en twee mannen gedood, twee mannelijke en twee vrouwelijke vliegen." Zijn verbaasde vrouw vroeg: "Hoe weet je welke de mannelijk en welke vrouwelijk waren?" Onweerlegbaar klonk zijn antwoord: "Twee zaten op de spiegel."
De geestelijke leegte is nog nooit zo grot geweest. Het christelijke gebed vraagt niet dat God zou doen wat wij willen, maar dat wij Gods wil doen. God houdt zich op in de marge. Daar waar de mens van de mislukking woont. De mens die uit de bocht vloog, die vergeten wordt, in al zijn breekbaarheid. Ja, de mens is breekbaar! Ooit komen we allemaal in de marge terecht: als we ziek zijn, oud, hulpeloos, of dement worden. God is daar om ons op te vangen. Daar moet de kerk zijn, in de rand, de marge, in de kwetsbaarheid.
Hoe vaak staan we niet op een kruispunt, en of het een groot of klein is, altijd schuilt er gevaar of staan we voor een raadsel. Des te meer waar als we onverwacht op een kruispunt komen te staan in ons leven; dan weten wij soms niet waarheen of waar naartoe. We hebben problemen in ons gezin, in onze relatie, op ons werk, in onze omgeving. We weten niet wat me moeten kiezen, noch minder wat de gevolgen zullen zijn. Of we hebben te maken met ziekte en dood. We zijn onzeker. en we zijn echt niet alleen die soms de weg kwijtgeraakt zijn, die het niet meer zien zitten, die voorbij gelopen worden. Op zo een kruispunt hoop ik dan mensen tegen te kopen met een woord van bemoediging, mensen van hoop, vol van vuur, van vertrouwen, van VREDE!
Na wat ik voorbije tijd van nabij meemaakte bij een jonge man met Parkinson, mag ik inderdaad mijn vingers kruisen omdat ik, ondanks eigen gezondheidsproblemen, toch relatief gezond ben. Ik hang ook niet af van anderen zoals dit wel het geval is bij velen en in concreto bij de man waar ik een beetje mantelzorger voor ben zo af en toe. Ja, je staat erbij en kijkt er naar. Je kan hem af en toe wat water of frisdrank toedienen, al dan niet met een rietje. Je kan wakend nabij zijn, en hem zowel overdag als bij nacht zorgen dat hij terug droge kledij heeft na veel te veel, zeg maar uren beweging. Neen, zwaar kan hij niet worden, en op die manier heeft hij meer fitnees gedaan dan jij en ik op een ganse dag. Je kan telkens herbeginnen met opruimen en afwassen, want deze mensen strooien willens nillens alles op de grond, krijgen hun eten niet op door slikproblemen of door een plotse blokkering. Ik weet dat ik aan het uitwijden ben, en dat dit maar een momentopname is, denkend aan zo velen die jaar en dag, een leven lang voor iemand mogen/moeten zorgen. VANDAAR BESEF DEZE MAAR. Te gauw spreken we de woorden uit bij een wens voor een goede gezondheid, die reeds vervlogen is met de wind...
Heel recent postte ik iets rond groen en stilte en maaakt ik via het gastenboek duidelijk dat ook ik getoffen was door de bouwrage. Toen ik hier kwam wonen was alles groen, zelfs een bosje. Nu kijk op huizen en appartementen. Toen ik kort geleden op mij teras zat, keek ik naar blauwe luchten en het weelderig groen van de bomen. De wolken zijn helaas verdwenen achter hoge zwarte daken . Ook Julien is mijn tekst niet ontgaan, want hij schrijt volgende:
De groene omgevingen in deze maatschappij moeten het bekopen voor van alles en nog wat. Men is niet goed bezig met het bouwgebeuren en het vernietigen van de natuur. Plaats te kort om huizen naast mekaar te bouwen, dus bouwen ze in de hoogte. De huizen die tussen al die hoge gebouwen komen te staan zien geen groene natuur meer, enkel nog beton. Wanneer gaat men hun verstand eens gebruiken voor het behoud van de natuur?? Nartuurverenigingingen proberen hun best te doen, maar er zijn anderen die daar anders over denken. Dat ze krotten afbreken en daar dan bouwen...
We supporteren en juichen voor coureurs en voetballers, maar niemand bemoedigt of feliciteert de man of vrouw aan de lopende band.
We omhelzen en kussen populaire rocksterren, en mijden onze zonderlinge eenzame buurman. We rollen de rode loper uit voor de stiletto’s van filmdiva’s, en laten een dakloze op karton slapen.
We luisteren naar het hoogdravende betoog van politici, maar doen alsof we de vreemdeling die de weg vraagt, niet verstaan.
Toch zijn politicus, vreemdeling, filmdiva, dakloze,rockster, buurman, coureur of voetballer en bandwerker, allen gelijk; ooit geboren uit een moeder die haar kind toewenste dat het omhelsd en gekust zou worden, dat er voor hem gesupporterd en gejuicht zou worden, dat zijn leven over een rode loper zou mogen gaan, dat het beluisterd zou worden en geëerd in zijn menselijke waarde, wat er ook van hem of haar zou worden.
’t Is een prachtige dag vandaag. Een milde zon geeft zachte glans aan de herfstkleur van de bomen en de gele bladeren op de grond. Ik zie de mensen wandelen in de straten en zich koesteren in die late zonnewarmte. Zo wil ik mij, in de herfst van mijn leven, ook koesteren in de milde stralen van uw liefde, mijn God.
Er is zoveel gebeurd in mijn leven: ik denk aan de mensen van wie ik houd, aan zoveel mooie momenten, aan ogenblikken van speelse verrukking en dankbaar geluk.
Er waren ook moeilijke dagen met hun pijn, zorg en doffe ellende. Het is allemaal zo anders geworden dan ik ooit had gedroomd. Laat uw milde zon nu alles bedekken met de zachte glans van uw tedere ontferming.
Ik leg mijn leven in uw handen. IK............DANK U VOOR ALLES!
Vandaag en wellicht ook morgen vind je me niet in jullie gastenboek. Voortbije nacht blijven slapen bij een jonge man van slechts 47 jaar die aan Parkinson lijdt, en dat sinds de leeftijd van 29 jaar!. Ik ben meerdere keren moeten opstaan om hem te verversen van bovenkledij, doornat door te veel bewegingen, of om hem medicatie toe te moeten dienen. Morgen ben ik dan wellicht bij hem in het UZ GENT met de hoop dat ze eindelijk hem verder helpen om een beter te leven te kunen leiden, want daar stellen professoren het al een jaar uit!
Ik ben hier ooit komen wonen omdat er een bos voor de deur was. Ook achter mijn deur was er tot voor kort veel groen. Nu kijk ik vooraan op huizen en appartementen, en achteraan heeft de blauwe lucht en het groen moeten plaats maken voor zwarte daken! Dat is wat ik nu zie als ik op mijn terras zit i.p.v. een stralend blauwe hemel en het groen van bomen!
Wat werken we hard om gelukkig te worden goede mensen te zijn, we Ieren, we sparen, we proppen nog net een ding meer in de dag.
Laten we stilvallen, van binnen stil worden en zien dat we onze tevredenheid zelf bepalen of we nu veel hebben of weinig, veel doen of minder.
En als we dan echt stil staan, laat ons dan eens opkijken naar de ander, en ons plezier samen delen, laat ons luisteren naar de ander, we worden er zelf rijker van.
Commissario Brunetti onderzoekt op aandringen van zijn vrouw de dood van de hulp van de plaatselijke stomerij. De man was doofstom en achterlijk, en lijkt te zijn gestorven door een overdosis slaappillen. Het vreemde is echter dat Brunetti geen spoor van hem kan terugvinden in het geboorteregister. Langzaam ontrafelt zich het geheim rond de afkomst van de man. Zijn verleden moest ten koste van alles verborgen blijven en zijn jeugd heeft hij moeten doorbrengen in volledige afzondering. Zag hij werkelijk de slaappillen van zijn moeder aan voor snoepjes, of is er meer aan de hand?
Altijd heerlijk om te lezen. Pure ontspanning en een prima dossis humor. Zeker in tijden van verhuizen... lol
Het was 02.30 u in de nacht toen ik uit mijn dromen werd gehaald door hardnekkig aanbellen. Eerst één maal, dan twee maal, dan bleef de persoon maar duwen. De wijsheid nooit iemand nog binnen te laten na 22.00 u 's avonds, zeker als het donker is en er niets is afgesproken, bleef ik in bed liggen, ondertussen toch gissend wie die late 'gast' mocht zijn. Ik zou zeker nooit meer opendoen nadat er ooit iemand bijna bruusk de voordeur had tegengehouden, en ik net nog kon verhinderen dat de man binnenkwam, iemand die vaak op straat leeft. Dus dacht ik meteen aan dat figuur. Familie kon het heel zeker niet zijn, die zouden me wel opgebeld hebben in geval van nood.Want ook ik heb nog een vaste telefoon. Heel even dacht ik aan de persoon met parkinson, maar ook die mogelijkheid verbande ik al snel. Natuurlijk kon ik de slaap niet meer vatten. In de morgen neem ik mijn gsm (de nooit op de slaapkamer ligt) en wat lees ik daar .. Inderdaad, de vriend met Parkinson was nog iets uit zijn wagen gaan halen en had achterloos de deur toegesmeten. Maar daar stond hij, alle sleutels, zoel van wagen als woning, op de zetel. Ik heb nl. in geval van nood zijn reservesleutels, dus had hij mij sms gestuurd die ik natuurlijk niet had gelezen, en die is toen maar 25 minuten gaan wandelen tot bij mij. Hij was dus de ongelukkige beller. En dan moest hij nog terug. En eigenlijk mag hij niet lang wandelen! Zoals hij dan later zegde aan de telefoon: De goeden moeten het bekopen met de slechten. Het was me meteeen vergeven, maar ik zit er nog mee in mijn maag! Te veel raar volk loopt hier rond, jammer dat ik deze woorden moet gebruiken......Zal ik maar een kijkkgaatje laten plaatsen?
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
