Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Jaar en dag kwam ik aan een huis voorbij waar een man in zijn zetel zat, kijkend vanachter zijn raam, gordijn lichtes opengeschoven, wellicht wachtend op .. toch iemand?! Tot plots ik merkte dat het gordijn dicht was ....Voorgoed. Ik dacht toen even: zal het ook zo mij vergaan, lezend in mijn boek, kijkend uit het raam? ik mag hopen van niet, nog denkend aan die eenzame uitvaart.
Zo kort bij Allerheiligen en Allerzielen dacht ik er aan dat we misschien ook even mogen stil staan bij mensen die ons op één of andere manier blij maakten, die vrienden werden, en ons hebben verlaten. het zijn de mensen uit ons blogland.... Denken we aan hen, bidden we voor hen!
Het is acht uur als er wordt aangebeld. Ik zie een vrachtwagen en een grote kraan even verder van mijn deur als ik de deur open. Men vraagt me of ik mijn wagen wil verplaatsten, maar deze wagen is niet van mij. Hij staat wel altijd voor mijn deur, en heb me er al vaal druk om gemaakt. Ik zou het parkeergeld eens willen zien van die buren. Zij die zelfs twee klevers op eigen poort hebben hangen dat een wagen kan worden weggesleept. Maar goed. Algauw zie ik dat de buurvrouw, nog in nachtkledij, haar wagen verplaatst. Tot de 'werkers' zeg ik dat de andere buurvrouw nooit zal opendoen als er wordt aangebeld, laat staan dat ze haar wagen zal verplaatsen. Natuurlijk heb ik het niet voor het feit dat wellicht weer voor de zoveelste maal het voetpad wordt opengebroken. Ik blijf dan ook niet kijken, maar neem mijn ontbijt, luisterend naar het geklop en geboor. Maar ik kon mijn ogen niet geloven. Na meer dan 25 jaar aandringen, want zo lang woon ik er al, komt men eindelijk een zeer oude elektriciteitspaal verwijderen die vlak voor mijn raam staat. Een paal die al even lang geen dienst meer deed, want alles was toen al ondergronds. Destijds moest ik zelf 37.000 BF ophoesten om ze te laten verwijderen. Dus met niet met. Ik meen dat het deze keer te maken heeft met verkiezingen, want nog geen tijd terug kwam men me vragen wat ik wilde verbeterd zien in mijn straat. En omdat ik niet meteen op iets kon komen, en om van hen af te zijn, zegde ik te hopen dat die paal maar gauw verwijderd zou worden. De paal is dus weg, maar het werk is, of wat had je gedacht, maar half gedaan. Er ligt een berg zand waar de paal is verwijderd, een paar stapstenen, maar het ergste van al; ze hebben dertig blokjes van mijn terras eveneens uitgehaald. Ik vraag me af hoe het ooit weer mooi (dus ook niet onderste boven!)terug zal liggen en wanneer. Nog eens een echt dagboekartikel.
Een literair en sociaal project waarbij dichters eenzaam gestorvenen begeleiden naar hun laatste rustplaats. Een project dat niet zou moeten, maar we kunnen niet om die verschrikkelijke waarheid heen. Vandaar gelukkig dat er mensen zijn die op deze of gene wijze toch een laatste eer betuigen aan de overledene.
Je hoort het in de media hoe vaker hoe meer, en dan wijst men nogal vlug naar de ongevoelige egoïstishe maatschappij. Maar heb je er ooit al bijgestaan dat, al had de overledene heel wat familie, deze geen enkel contact wou, ook al was ze amper een paar maanden voor de dood nog bij eigen broer geweest?! Ze zegde voor zichzelf te kunnen zorgen, maar liet haar adres noch andere gegevens achter aan haar nabestaanden, ook al werd door broer op aangedrongen. Er mocht zich maar iets voordoen! En helaas is deze mens in alle eenzaamheid overleden, en kreeg ze een eenzame uitvaart, niet begeleid door poëzie of lied, maar door vier betaalde dragers.... En zeggen dat ze een heel mooie uitvaart zou krijgen, maar wat doe je in dit geval? Maanden later kom je pas te weten dat ze overleden is, en daar staat de familie me heel veel vragen en maanden later heel veel papierwerk.Want plots wisten alle instanties alle familieleden wel te vinden. Dit schrijven bij het artikel dat ik hierboven vond....
Wanneer het lichaam van een man gevonden wordt in het kanaal, staat Brunetti voor een raadsel. Hij heeft weinig aanknopingspunten: het lichaam is dermate aangetast door de stroming dat de man onherkenbaar is geworden. Hij draagt niets bij zich en is niet als vermist opgegeven. Bovendien wijst de autopsie uit dat de man leed aan de ziekte van Madelung, die een misvorming van het lichaam veroorzaakt.
De sporen van deze zeldzame ziekte wijzen de identiteit van de man uit; hij blijkt dierenarts te zijn, en werkzaam in een slachterij. Het onderzoek doet Brunetti belanden in de wereld van de bio-industrie, waarna morele vraagstukken hem niet meer loslaten.
Ideaal te lezen in deze herfstvakantie!
ISBN 9789023473534 , 9789023478676 , 9789462532366
Na wat ik de voorbije tijd meemaakte, kreeg ik van jullie af en toe de reactie dat ik me gelukkig mag achten in zo een goed gezin te zijn opgegroeid, dat ik nog steeds mijn ouders heb, en dat alles zal ik niet ontkennen. We hebben allen onze eigen karaktertrekken, onze gaven en fouten; we gingen samen door diepe dalen in het verlies van zoon/broer, klienkind/nichtje. Maar we kenden ook hoogtepunten zoals recent nog het mogen vieren dat onze ouders 63 jaar gehuwd zijn. Er is zo veel te vertellen dat ik het hier in een paar woorden heb weergegeven, in dankbaarheid!
Op een dag zat Moela vliegen te vangen. hij vertelde zijn vrouw: "Ik heb twee vrouwen en twee mannen gedood, twee mannelijke en twee vrouwelijke vliegen." Zijn verbaasde vrouw vroeg: "Hoe weet je welke de mannelijk en welke vrouwelijk waren?" Onweerlegbaar klonk zijn antwoord: "Twee zaten op de spiegel."
De geestelijke leegte is nog nooit zo grot geweest. Het christelijke gebed vraagt niet dat God zou doen wat wij willen, maar dat wij Gods wil doen. God houdt zich op in de marge. Daar waar de mens van de mislukking woont. De mens die uit de bocht vloog, die vergeten wordt, in al zijn breekbaarheid. Ja, de mens is breekbaar! Ooit komen we allemaal in de marge terecht: als we ziek zijn, oud, hulpeloos, of dement worden. God is daar om ons op te vangen. Daar moet de kerk zijn, in de rand, de marge, in de kwetsbaarheid.
Hoe vaak staan we niet op een kruispunt, en of het een groot of klein is, altijd schuilt er gevaar of staan we voor een raadsel. Des te meer waar als we onverwacht op een kruispunt komen te staan in ons leven; dan weten wij soms niet waarheen of waar naartoe. We hebben problemen in ons gezin, in onze relatie, op ons werk, in onze omgeving. We weten niet wat me moeten kiezen, noch minder wat de gevolgen zullen zijn. Of we hebben te maken met ziekte en dood. We zijn onzeker. en we zijn echt niet alleen die soms de weg kwijtgeraakt zijn, die het niet meer zien zitten, die voorbij gelopen worden. Op zo een kruispunt hoop ik dan mensen tegen te kopen met een woord van bemoediging, mensen van hoop, vol van vuur, van vertrouwen, van VREDE!
Na wat ik voorbije tijd van nabij meemaakte bij een jonge man met Parkinson, mag ik inderdaad mijn vingers kruisen omdat ik, ondanks eigen gezondheidsproblemen, toch relatief gezond ben. Ik hang ook niet af van anderen zoals dit wel het geval is bij velen en in concreto bij de man waar ik een beetje mantelzorger voor ben zo af en toe. Ja, je staat erbij en kijkt er naar. Je kan hem af en toe wat water of frisdrank toedienen, al dan niet met een rietje. Je kan wakend nabij zijn, en hem zowel overdag als bij nacht zorgen dat hij terug droge kledij heeft na veel te veel, zeg maar uren beweging. Neen, zwaar kan hij niet worden, en op die manier heeft hij meer fitnees gedaan dan jij en ik op een ganse dag. Je kan telkens herbeginnen met opruimen en afwassen, want deze mensen strooien willens nillens alles op de grond, krijgen hun eten niet op door slikproblemen of door een plotse blokkering. Ik weet dat ik aan het uitwijden ben, en dat dit maar een momentopname is, denkend aan zo velen die jaar en dag, een leven lang voor iemand mogen/moeten zorgen. VANDAAR BESEF DEZE MAAR. Te gauw spreken we de woorden uit bij een wens voor een goede gezondheid, die reeds vervlogen is met de wind...
Heel recent postte ik iets rond groen en stilte en maaakt ik via het gastenboek duidelijk dat ook ik getoffen was door de bouwrage. Toen ik hier kwam wonen was alles groen, zelfs een bosje. Nu kijk op huizen en appartementen. Toen ik kort geleden op mij teras zat, keek ik naar blauwe luchten en het weelderig groen van de bomen. De wolken zijn helaas verdwenen achter hoge zwarte daken . Ook Julien is mijn tekst niet ontgaan, want hij schrijt volgende:
De groene omgevingen in deze maatschappij moeten het bekopen voor van alles en nog wat. Men is niet goed bezig met het bouwgebeuren en het vernietigen van de natuur. Plaats te kort om huizen naast mekaar te bouwen, dus bouwen ze in de hoogte. De huizen die tussen al die hoge gebouwen komen te staan zien geen groene natuur meer, enkel nog beton. Wanneer gaat men hun verstand eens gebruiken voor het behoud van de natuur?? Nartuurverenigingingen proberen hun best te doen, maar er zijn anderen die daar anders over denken. Dat ze krotten afbreken en daar dan bouwen...
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
