Het internet heeft reeds geruime tijd een nieuw fenomeen in het leven geroepen,
Men spreekt nu over computerweduwen.
Deze weduwen moeten alles in het werk stellen om manlief van zijn verslaving af te helpen. Er zijn er die toch wel héél doorslaggevende argumenten gebruiken.
Méér blauw op straat, niemand kan daar op tegen zijn, vannacht hebben ze nog ingebroken in de wagen van mijn jongste dochter, raam ingeslagen, radio installatie weg, en het besef dat het met iedereen kan gebeuren.
Als ze nu eens méér vrouwen in dienst namen om de minder gevaarlijk jobs uit te voeren, en de macho agenten wat meer op pad stuurden tijdens de nachtelijke uren, dan waren ze al een heel stuk op de goede weg.
Het imago van de Federale Politie zou ook een stuk hoger liggen met agentes zoals op de foto.
Gezien er zoveel oorlogen woeden overal in de wereld, hebben ze nood aan véél soldaten. Minder en minder jongelingen voelen zich geroepen om te sterven voor het vaderland, daarom maken ze nu dergelijke affiches om makkelijker soldaten te rekruteren. Of die poppenmiekes ook meegaan naar de oorlog weet ik niet.
Of is dit een nieuw lid van het vuurpeloton? (hopelijk lezen ze dit niet).
Gezien de avondmarkten stilaan, al dan niet, vaste vorm aan het krijgen zijn, zal Opapat stilaan iets méér over de markten beginnen schrijven.
Zoals de trouwe lezers al weten, heb ik wekelijks een afspraak met échte vrienden, en dit al jarenlang, in Zwevegem.
Die dag is er ook de wekelijkse markt in Zwevegem, Opapat kwam vandaag de marktleider Antoon tegen, een man die écht leeft voor zijn markt, wat in de huidige lange winter niet altijd een sinecure is om alles in goede bannen te leiden, aan de kledij te zien is de lente nog altijd niet in het land, maar Antoon heeft ervoor gezorgd dat er toch een Paassfeer op de markt de aanwezige bezoekers met de nodige Paaseieren en kinderdraaimolen kon verleiden, en zo een aangename sfeer teweegbracht. Op de foto lijkt het alsof Antoon een beetje sip kijkt, maar daar zullen de negatieve temperaturen voor de tijd van het jaar er wel iets mee te maken hebben, opapat had het zelf nogal koud.
Wat men allemaal kan vinden tussen de advertenties in kranten.
Gezocht: all round secretaresse, vooruitstrevend en zacht, moet tegen een stootje kunnen en open staan voor de aanpak door directie en collegas. Een boezem hebben om op uit te huilen in moeilijke momenten, en bereid zijn om onbetaalde overuren te kloppen.
Denkt u aan dat beeld te voldoen, neem dan contact op, CV niet nodig, foto wel.
Het leven gaat zo ongelooflijk snel voorbij, hoeveel maal hoort men de mensen zeggen over lang vervlogen tijden, het is net of het de dag van gisteren was.
Waar is de tijd dat men als onervaren jongeling de meisjes probeerde te versieren, de eerste kus, de eerste foefelarij, het eerste echt liefje?
Eigenlijk blijft er op de duur enkel nog een schaduw over van wat een mens ooit geweest is. Het leven is zó voorbij, geniet er met volle teugen van.
Ondertussen kennen wij de snelheidscontroles op de weg, via radar, speed gun en andere apparatuur. Maar wat deze agent daar aan het meten is?
Het is duidelijk een speed gun, is die nu aan het testen hoe snel die kerel zijn broek aan en uit kan trekken? Of heeft die kerel al een proces aan zijn broek, en wil hij ervan af?
De 100.000 staan erop!! En ra ra, wie is er het snelste bloggerke van het land??? LANA natuurlijk. Zou ik die tevreden kunnen stellen met een doos tieteneikes?
Bericht vanuit de perszaal van de eerste minister.
Voor deze speciale gelegenheid dankt Opapat vanuit de perszaal van de premier, alle mensen voor de ontvangen felicitaties ter gelegenheid van het éénjarig bestaan van het blog Opapat.
Bij deze wens ik alle bloggers, die het ook al een jaar volhouden, van harte proficiat voor hun volharding, en dat zijn er heel wat deze maand.
Het resultaat van een jaar bloggen vertaalt zich in een groot aantal bezoekers, zonder de bezoekers, jullie dus, houd men het nooit zolang vol, ik dank uit het diepst van mijn hart alle mensen, waarvan velen dagelijks, zich de moeite getroosten om mijn blog te bezoeken.
Bij deze vraag ik ook aan de persoon die de 100.000ste pagina aanklikt zich kenbaar zou maken, er wacht hem een aangename verrassing.
Soms zit ik te denken aan mijn jeugd, de rockers, en hoe wij er toen bijliepen tegenover hoe wij er vandaag uitzien en ons gedragen. Waar zijn de hippies van welleer en hoe zien die er nú uit.
En als ik aan de huidige generatie denk hoe die er gaan uitzien over een jaar of dertig, dan zouden ze eruit moeten zien als op de foto.
De paashaas, de klokken van Rome, de chocolatiers, de arme Paaskuikensklaar om bespoten te worden, de kindertekeningen, allen staan zeklaar om met Pasen op hun Paasbest de dag van PASEN kleur te geven.
Na die paasdagen hebben de tandartsen volop hun werk om de door chocolade aangetaste tanden te herstellen.
Geef mij maar een groot paasei zonder chocolade, zo een met een surprise erin, en liefst met een hoofdprijs zoals op de foto te zien is.
Morgen bestaat het blog van opapat één jaar, tijd dus om even een evaluatie te maken.
Alles begon na het lezen van een artikel in de krant over Seniorennet, nieuwsgierig als ik ben, moest ik natuurlijk eens gaan piepen of dit wel iets voor mij kon zijn. Op het eerste zicht kon die site mij niet onmiddellijk bekoren, tot ik plots ergens bovenaan blogs nieuw zag staan, natuurlijk kon ik het niet laten om dit even aan te klikken, begreep snel dat blogs eigenlijk een soort voorgekauwde websites zijn die iedereen toelaat om, zonder al teveel technische kennis, teksten en fotos op het internet te plaatsen.
Het aanmaken van het blog opapat verliep zonder problemen, enkel de instructies volgen, een naam bedenken, opapat is de afkorting van opa Patrick zoals mijn kleindochter mij noemt, en je hebt je eigen stek op het internet.
Wat uiteindelijk wel een probleem was, wat ga ik daar nu in godsnaam opzetten, een gevoel dat hoogstwaarschijnlijk de meeste onder ons eveneens ervaren hebben.
Uiteindelijk begon ik met volgens mij grappige fotos te plaatsen met een beetje commentaar erbij, iets wat ik uiteindelijk nog altijd probeer te doen. Gezien ik marktkramer ben, begon ik daarbij regelmatig korte reportages te maken over opapat die zogezegd heel veel markten bezocht, zonder dat de lezer kon opmaken dat opapat eigenlijk zelf marktkramer was, iets wat ik lange tijd kon volhouden, en dit verder afgewisseld met de grappige fotos, zelfs regelmatig pikante beelden begonnen ook een soort handelsmerk te worden van het blog.
In november 2005 organiseerden opapat samen met Lana een eerste bloggersmeeting in Burcht, nog geen massale opkomst, maar voor hen die er waren, een onvergetelijke dag. Het ging goed in wat men nu bloggenland noemt.
Hoe langer Seniorennet bestond, hoe méér mensen gebruik begonnen te maken van de blogs, maar ook hoe méér verschillende gedachten. Af en toe kwam er zelfs een moraalridder bij, en dan nog een, en nog een, die het dan nodig vonden om kritiek te spuwen van het ogenblijk dat ze ook maar een stukje bloot te zien kregen, Seniorennet begon ook een weerspiegeling van de maatschappij te worden, maar spijtig genoeg met mensen die in hun tijd waren blijven stilstaan. Ook jaloezie en nijd begonnen de kop op te steken, wat een plezierige bezigheid was, begon door die kankeraars en boosaardige individuen moeilijker te worden voor mensen die het zich erg aantrokken, vele blogs vielen stil of verdwenen. Maar ik stel vast dat een groot deel van de bloggers van het eerste uur er nog altijd staan, dat zijn de echte, die boven kritiek kunnen staan, en gewoon verder doen, waarschijnlijk tot grote ergernis van, gelukkig een beperkt aantal onmensen onder ons, zo van die mensen waarvoor het nooit goed is, teveel bloot is slecht, teveel reizen, dat zijn dikke nekken, over uw hondje praten is kinderachtig, over de natuur praten, die is toch al naar de knoppen, en zo kan ik nog een tijd doorgaan, voor DIE kankeraars zal het nooit goed zijn, dus negeren dat soort.
Hoewel het bepaalde perioden moeilijk aan het worden is wegens tijdsgebrek, ben ik nog niet van plan ermee op te houden, het is nog altijd een leuke bezigheid ook door de nieuwe contacten die, weliswaar op afstand, gelegd worden, tot zelfs in het buitenland.
We zullen doorgaan, enkel het plezier van het bloggen bekijken, de kritiek negeren en verder doen met de vriendschappen die er ontstaan zijn.
Ik drink er in elk geval een glaasje op, gezondheid.
