Tijdens de opleiding van Boeddhisten priesters worden ze aan extreme proeven onderworpen, zoals hier, blijven bidden met al dat mooi vrouwvolk om je heen, en die ezel doet het nog ook, maar hij heeft veiligheidshalve zijn handen aan elkaar gebonden om er toch maar af te kunnen blijven, en het gewriemel in zijn broek is ook niet zichtbaar op de foto, en waarschijnlijk is hij aan het dagdromen!
De Duitse SS verzamelt alle dorpelingen, een priester weet te ontsnappen, achternagezeten door een jonge nazi. Maar de priester loopt zich klem op een binnenplaats, en zit als een rat in de val.
De jonge nazi legt aan om te schieten...
Opeens verduistert de hemel en een bulderende stem weerklinkt: "Stopt gij ongelukkige, schiet niet, want deze jonge Pool wordt later Paus" "Ja Heer" stamelt de jonge nazi " en ik .... ?" "Gij daarna soldaat Ratsinger", sprak de stem uit de hemel, gij daarna.
Ze hebben hem eindelijk kunnen lokaliseren, Bin Laden zoals hij er nu zou bijlopen, na enkele neusoperaties, en wat tatoeages herkent men hem niet meer, opvallend dat wel, maar men denkt toch niet direct aan hem, of toch ..
De ski fanaten worden hopeloos, bijna nergens geen sneeuw, en dat met de kerstvakantie voor de deur. Ze zijn zo hopeloos dat ze hun geliefkoosde sport willen uitoefenen aan een Spaans strand in de herfst, met soms erg pijnlijke gevolgen.
Toen ik deze foto onder ogen kreeg moest ik onvermijdelijk terugdenken aan een etentje, jaren geleden in het zuiden van Frankrijk, in Juan Les Pins om precies te zijn.
We waren met twee koppels in een restaurant gelegen aan het strand zelf met zicht op zee, gezien de omstandigheden besloten wij om het er eens goed van te nemen, en bestelden kreeft, iets wat één van de vrouwen tot dan nooit durfde te eten gezien het wat complex manipuleren van dat beest met het speciale bestek. Met overtuiging had ik haar op het hart gedrukt dat ik wel zou helpen met het karwei. De delicatessen werden ons opgediend en ik begon met nogal veel zwier en zwaai dat bestek te hanteren met de nodige aanwijzingen naar de vrouw die vóór mij aan de andere kant van de tafel zat.
Door een ietwat te onstuimig omgang met het bestek slaagde ik erin om het lijf van die kreeft een sprong te laten maken richting bord van de vrouw, het beest dook net tegen haar bord en de meegevlogen spetters belanden gedeeltelijk in haar weelderig decoltée en omstreken.
Na wat paniekerig haar stoel achteruit te hebben geschoven, de spetters afgeveegd, keek ze me heel kalm aan met de woorden, ik heb het begrepen, zo kan ik het ook.
Het voorval had geweldige bijval bij de klanten rondom ons, iedereen aan het lachen behalve ik, ik zag nog méér roos dan die kreeft. De vrouw heeft nooit meer last gehad om een kreeft te bestellen, later kreeg ik steevast het commentaar van, Als we nog eens kreeft gaan eten zal ik het je eens tonen hoe het écht moet, dit is geen afgezaagd grapje maar echt gebeurd, die vrouw in kwestie is nu wel mijn vrouw.
Waar is de tijd gebleven, vele senioren kunnen erover meepraten, de tijd van de harde schoolbanken met inktpot, het groot bord van waarop men probeerde wat wijsheid in de hersencellen te pompen. Alles begon op het koolzwart bord waarop de toenmalige zuster Agatha en de juffers Alidas of Celestiennen met kordate stem als die van de vroegere Gestapo, het stilzwijgen in de klas wisten te bewaren. En af en toe lieten ze wel eens het krijtje, hun geliefkoosd schrijfgerief, tussen hun vingers glippen. Ik zie die zuster Agatha het nog oprapen, de benen wijdopen, hurkhouding en oprapen. Op dat gebied schijnt er niet veel veranderd te zijn, behalve dat die lange nonnenrok van maseur en die lange plooirok tot op de enkels van Juff Celestine vervangen zijn door véél kortere versies, voor de rest is alles ongeveer hetzelfde gebleven.
Ieder jaar ben ik op zoek naar een origineel kerstgeschenk voor mijn vrouw.
Dit jaar heb ik mijn oog laten vallen op deze unieke strijkkat, als iemand me kan zeggen waar ze dergelijke poesjes opleiden mag men mij gerust contacteren, een strijkijzer en een hemd heb ik al.
Hoe uit een nieuwe mode een ander nieuwe mode kan ontstaan, enkele jaren terug begon men met piercings te plaatsen, een tepelpiercing is vandaag de dag gewoon goed geworden. En wat zien we, de kledingmode heeft daar nu ook al op ingespeeld, men kan nu een avondjurk bestellen in combinatie met de tepelpiercings, hopelijk blijft het niet bij avondjurken alleen.
Men moet als man toch niet groot geschapen zijn om succes te hebben bij de vrouwen als men deze foto mag geloven. Ik zou hem toch wel eens willen bezig zien in volle actie.
Elk jaar houden ze in Amerika de wedstrijd huisvrouw van het jaar. Voor het eerst was er ook een wedstrijd de nieuwe man van het jaar, maar van de winnaar hebben ze geen affiches willen maken, het was écht geen zicht !!
Ieder jaar zijn er mensen die bij het zwemmen in nood geraken, ook in zwembaden, men moet dan hopen dat iemand kan helpen om terug op het droge te geraken, als een persoon in je omgeving zwemt met natuurlijke reddingsboeien van de omvang als die op de foto, dan is de redding ontegensprekelijk nabij.
Grote problemen in de sneeuwgebieden, er is helemaal geen sneeuw te bespeuren.
Gelukkig zijn er nog van die vindingrijke geesten die zowat voor alles een oplossing hebben, zoals deze wiel ski toestellen, vooral geschikt om te langlaufen, of moeten we nu zeggen langwielen.
Het zal de meeste onder ons al wel overkomen zijn, de eerste maal dat men met iemand naar bed gaat is eigenlijk een vreselijke periode, de angst zit er toch wel een beetje in.
Het komt erop neer, om elk op zijn manier, steeds het hoofd koel te houden.
Deze dame houdt het hoofd koel door op voorhand wat Champagne te drinken, en de ijsemmers dienen om haar voeten koel te houden, gewoon omdat ze ook last heeft van zweetvoeten.
Je zult er maar mee getrouwd zijn, deze sterke vrouw heeft manlief zowat alle kanten van het huis laten zien, na een seksstandje op de keukentafel, eentje naast de afwas, eentje op de wasmachine en nog een paar in de sofa, dan is hij wel uitgeteld.
Gelukkig is die vrouw nog sterk genoeg om hem naar de slaapkamer te dragen waar hij terug op zijn positieven kan komen, hou dat maar vol.
Om de invasie van asielzoekers toch een beetje in te dijken vonden ze er niets beters op dan duidelijke borden te plaatsen op de asielzoekers sluikwegen naar ons land toe.
Zoals zo dikwijls in België hadden ze terug niet goed nagedacht, die ingeduffelde Allahtietenkennen geen woord Nederlands natuurlijk.
Zoals verwacht is het terug een korte nacht geworden, om 7u15 waren ze daar terug voor de dagelijkse rituelen. Toen de verpleger zo een verse zak aan mijn kapstok wilde hangen keek ik hem argwanend aan met de vraag, is dit nu nog niet gedaan, ik ga vandaag naar huis, waarop hij doodleuk antwoordde dat zal dan vandaag niet zijn, volgens mijn papieren is dat nog tot morgen zaterdag. Vol ongeloof begon er in mij iets agressiefs te broeden, ik repliceerde met te zeggen vergeet het maar, ik stap hier vandaag buiten en niemand zal mij tegenhouden. Hij moet aan de toon gehoord hebben dat het mij menens was, want hij droop stilzwijgend af. Nog eens naar de rookzaal gesukkeld nadenkend hoe en wanneer ik het hazenpad zou kiezen, tegen 8u keerde ik vol verwachting naar mijn kamer terug, want na 5 dagen zonder eten zou ik eindelijk eens kunnen ontbijten, in gedachten rook ik de koffie al en de smaakpapillen waren al voorbereid op de eerste boterham. De deur geopend en onmiddellijk de tafel afspeurend zag ik 2 tassen staan, 2 tassen thee i.p.v. één, van ontbijt geen spoor te bekennen, ik kan u verzekeren dat na de eerste opdoffer van niet naar huis te mogen, deze mokerslag nog harder aankwam, ik kan mij na 5 dagen zonder voeding goed inbeelden hoe een hongerige leeuw zijn temmer aanvalt. Een rinkelende telefoon onderdrukte enigszins mijn razernij, nam te telefoon op, het was mijn vrouw, en heb je smakelijk kunnen eten? de razernij was er ogenblikkelijk terug. De verpleging geroepen en het spel zat op de kar, ik zou eten en ik ging nu zeker naar huis iedereen kon op dat ogenblik de pot op, zo kwaad was ik geworden, en net op dat ogenblik had de stage dokter die mij de vorige dagen gebruikte als levend didactiekmateriaal brute pech van uitgerekend dan mijn kamer binnen te komen, Mag ik nog een paar vragen stellen daar was de figuurlijke druppel, neen en gij moet zeer braaf zijn nu snauwde ik de arme dokter toe, hij was duidelijk op het verkeerde ogenblik op de verkeerde plaats. Na een korte uitleg wat er aan de hand was, probeerde de dokter mij te sussen met het zal een vergissing zijn natuurlijk was het een vergissing, en niet de eerste in de laatste dagen, het krioelt van de vergissingen. Tussendoor nog even iets over de fameuze ziekenhuis bacterie, tijdens mijn verblijf zag ik op het nieuws dat minister Delmotte een nieuwe campagne zal lanceren propere handen, en demonstreerde hoe het verplegend personeel de handen moet ontsmetten met de blauwe vloeistof die in iedere kamer aan de deur te vinden is, ik heb er speciaal op gelet, niet één van het personeel heeft dat gebruikt, de enige van wel was een vriend die al jaren ziekenhuizen bezoekt omwille van zijn vrouw die noodgedwongen veel in ziekenhuizen verblijft. Misschien is het wel niet nodig om dat iedere keer te gaan doen, maar niet één?? Gelukkig was mijn vrouw vrij snel in het ziekenhuis en kon mij enigszins bedaren, want alles begon door mijn hoofd te spoken en was uitzonderlijk opgewonden. Het was dus afwachten tot de étât major zou komen om een verdikt te vellen of ik al dan niet naar huis mocht, het antwoord kende ik al, ik ging zeker naar huis, mogen of niet. Om 11u45 het eerste middagmaal, of iets dat er moest voor doorgaan, en toch smaakte dat als een restaurant menu, de tijd kroop voorbij, ik was ongedurig en zonder mijn vrouw naast mij was ik zeker al weg. Even vóór 14u ging de kamerdeur voor de eerste maal langzaam open, een verpleegster kwam ietwat onzeker binnen met de melding u bent uit het ziekenhuis ontslagen de achterdocht stak terug de kop op bij mij, eerst wilde ik nog grappen door te vragen of ze hier de patiënten ook al een C4 geven, maar repliceerde met je bent toch zeker dat het terug geen vergissing is. Toen de papieren bleken te kloppen en de verpleegster die vervelende kapstok begon los te koppelen wist ik het zeker, ik was vrij, hoe het plots allemaal zo snel kon gaan weet ik niet, en eerlijk gezegd ik hoefde het niet meer te weten, achter het stuur van mijn tuf tuf gekropen en full speed richting huiswaarts.
Vrijdag 24 november terug een bezoek aan de specialiste, dan weet ik het verdict, opereren of niet, opereren zal het niet worden als het van mij afhangt, die operatie schrikt mij niet echt af, je weet toch van niets, maar in het ziekenhuis blijven, dat is mij teveel, en zeker nu. Hou jullie op de hoogte.
