De ski fanaten worden hopeloos, bijna nergens geen sneeuw, en dat met de kerstvakantie voor de deur. Ze zijn zo hopeloos dat ze hun geliefkoosde sport willen uitoefenen aan een Spaans strand in de herfst, met soms erg pijnlijke gevolgen.
Toen ik deze foto onder ogen kreeg moest ik onvermijdelijk terugdenken aan een etentje, jaren geleden in het zuiden van Frankrijk, in Juan Les Pins om precies te zijn.
We waren met twee koppels in een restaurant gelegen aan het strand zelf met zicht op zee, gezien de omstandigheden besloten wij om het er eens goed van te nemen, en bestelden kreeft, iets wat één van de vrouwen tot dan nooit durfde te eten gezien het wat complex manipuleren van dat beest met het speciale bestek. Met overtuiging had ik haar op het hart gedrukt dat ik wel zou helpen met het karwei. De delicatessen werden ons opgediend en ik begon met nogal veel zwier en zwaai dat bestek te hanteren met de nodige aanwijzingen naar de vrouw die vóór mij aan de andere kant van de tafel zat.
Door een ietwat te onstuimig omgang met het bestek slaagde ik erin om het lijf van die kreeft een sprong te laten maken richting bord van de vrouw, het beest dook net tegen haar bord en de meegevlogen spetters belanden gedeeltelijk in haar weelderig decoltée en omstreken.
Na wat paniekerig haar stoel achteruit te hebben geschoven, de spetters afgeveegd, keek ze me heel kalm aan met de woorden, ik heb het begrepen, zo kan ik het ook.
Het voorval had geweldige bijval bij de klanten rondom ons, iedereen aan het lachen behalve ik, ik zag nog méér roos dan die kreeft. De vrouw heeft nooit meer last gehad om een kreeft te bestellen, later kreeg ik steevast het commentaar van, Als we nog eens kreeft gaan eten zal ik het je eens tonen hoe het écht moet, dit is geen afgezaagd grapje maar echt gebeurd, die vrouw in kwestie is nu wel mijn vrouw.
Waar is de tijd gebleven, vele senioren kunnen erover meepraten, de tijd van de harde schoolbanken met inktpot, het groot bord van waarop men probeerde wat wijsheid in de hersencellen te pompen. Alles begon op het koolzwart bord waarop de toenmalige zuster Agatha en de juffers Alidas of Celestiennen met kordate stem als die van de vroegere Gestapo, het stilzwijgen in de klas wisten te bewaren. En af en toe lieten ze wel eens het krijtje, hun geliefkoosd schrijfgerief, tussen hun vingers glippen. Ik zie die zuster Agatha het nog oprapen, de benen wijdopen, hurkhouding en oprapen. Op dat gebied schijnt er niet veel veranderd te zijn, behalve dat die lange nonnenrok van maseur en die lange plooirok tot op de enkels van Juff Celestine vervangen zijn door véél kortere versies, voor de rest is alles ongeveer hetzelfde gebleven.
Ieder jaar ben ik op zoek naar een origineel kerstgeschenk voor mijn vrouw.
Dit jaar heb ik mijn oog laten vallen op deze unieke strijkkat, als iemand me kan zeggen waar ze dergelijke poesjes opleiden mag men mij gerust contacteren, een strijkijzer en een hemd heb ik al.
Hoe uit een nieuwe mode een ander nieuwe mode kan ontstaan, enkele jaren terug begon men met piercings te plaatsen, een tepelpiercing is vandaag de dag gewoon goed geworden. En wat zien we, de kledingmode heeft daar nu ook al op ingespeeld, men kan nu een avondjurk bestellen in combinatie met de tepelpiercings, hopelijk blijft het niet bij avondjurken alleen.
Men moet als man toch niet groot geschapen zijn om succes te hebben bij de vrouwen als men deze foto mag geloven. Ik zou hem toch wel eens willen bezig zien in volle actie.
Elk jaar houden ze in Amerika de wedstrijd huisvrouw van het jaar. Voor het eerst was er ook een wedstrijd de nieuwe man van het jaar, maar van de winnaar hebben ze geen affiches willen maken, het was écht geen zicht !!
Ieder jaar zijn er mensen die bij het zwemmen in nood geraken, ook in zwembaden, men moet dan hopen dat iemand kan helpen om terug op het droge te geraken, als een persoon in je omgeving zwemt met natuurlijke reddingsboeien van de omvang als die op de foto, dan is de redding ontegensprekelijk nabij.
Grote problemen in de sneeuwgebieden, er is helemaal geen sneeuw te bespeuren.
Gelukkig zijn er nog van die vindingrijke geesten die zowat voor alles een oplossing hebben, zoals deze wiel ski toestellen, vooral geschikt om te langlaufen, of moeten we nu zeggen langwielen.
Het zal de meeste onder ons al wel overkomen zijn, de eerste maal dat men met iemand naar bed gaat is eigenlijk een vreselijke periode, de angst zit er toch wel een beetje in.
Het komt erop neer, om elk op zijn manier, steeds het hoofd koel te houden.
Deze dame houdt het hoofd koel door op voorhand wat Champagne te drinken, en de ijsemmers dienen om haar voeten koel te houden, gewoon omdat ze ook last heeft van zweetvoeten.
Je zult er maar mee getrouwd zijn, deze sterke vrouw heeft manlief zowat alle kanten van het huis laten zien, na een seksstandje op de keukentafel, eentje naast de afwas, eentje op de wasmachine en nog een paar in de sofa, dan is hij wel uitgeteld.
Gelukkig is die vrouw nog sterk genoeg om hem naar de slaapkamer te dragen waar hij terug op zijn positieven kan komen, hou dat maar vol.
Om de invasie van asielzoekers toch een beetje in te dijken vonden ze er niets beters op dan duidelijke borden te plaatsen op de asielzoekers sluikwegen naar ons land toe.
Zoals zo dikwijls in België hadden ze terug niet goed nagedacht, die ingeduffelde Allahtietenkennen geen woord Nederlands natuurlijk.
Zoals verwacht is het terug een korte nacht geworden, om 7u15 waren ze daar terug voor de dagelijkse rituelen. Toen de verpleger zo een verse zak aan mijn kapstok wilde hangen keek ik hem argwanend aan met de vraag, is dit nu nog niet gedaan, ik ga vandaag naar huis, waarop hij doodleuk antwoordde dat zal dan vandaag niet zijn, volgens mijn papieren is dat nog tot morgen zaterdag. Vol ongeloof begon er in mij iets agressiefs te broeden, ik repliceerde met te zeggen vergeet het maar, ik stap hier vandaag buiten en niemand zal mij tegenhouden. Hij moet aan de toon gehoord hebben dat het mij menens was, want hij droop stilzwijgend af. Nog eens naar de rookzaal gesukkeld nadenkend hoe en wanneer ik het hazenpad zou kiezen, tegen 8u keerde ik vol verwachting naar mijn kamer terug, want na 5 dagen zonder eten zou ik eindelijk eens kunnen ontbijten, in gedachten rook ik de koffie al en de smaakpapillen waren al voorbereid op de eerste boterham. De deur geopend en onmiddellijk de tafel afspeurend zag ik 2 tassen staan, 2 tassen thee i.p.v. één, van ontbijt geen spoor te bekennen, ik kan u verzekeren dat na de eerste opdoffer van niet naar huis te mogen, deze mokerslag nog harder aankwam, ik kan mij na 5 dagen zonder voeding goed inbeelden hoe een hongerige leeuw zijn temmer aanvalt. Een rinkelende telefoon onderdrukte enigszins mijn razernij, nam te telefoon op, het was mijn vrouw, en heb je smakelijk kunnen eten? de razernij was er ogenblikkelijk terug. De verpleging geroepen en het spel zat op de kar, ik zou eten en ik ging nu zeker naar huis iedereen kon op dat ogenblik de pot op, zo kwaad was ik geworden, en net op dat ogenblik had de stage dokter die mij de vorige dagen gebruikte als levend didactiekmateriaal brute pech van uitgerekend dan mijn kamer binnen te komen, Mag ik nog een paar vragen stellen daar was de figuurlijke druppel, neen en gij moet zeer braaf zijn nu snauwde ik de arme dokter toe, hij was duidelijk op het verkeerde ogenblik op de verkeerde plaats. Na een korte uitleg wat er aan de hand was, probeerde de dokter mij te sussen met het zal een vergissing zijn natuurlijk was het een vergissing, en niet de eerste in de laatste dagen, het krioelt van de vergissingen. Tussendoor nog even iets over de fameuze ziekenhuis bacterie, tijdens mijn verblijf zag ik op het nieuws dat minister Delmotte een nieuwe campagne zal lanceren propere handen, en demonstreerde hoe het verplegend personeel de handen moet ontsmetten met de blauwe vloeistof die in iedere kamer aan de deur te vinden is, ik heb er speciaal op gelet, niet één van het personeel heeft dat gebruikt, de enige van wel was een vriend die al jaren ziekenhuizen bezoekt omwille van zijn vrouw die noodgedwongen veel in ziekenhuizen verblijft. Misschien is het wel niet nodig om dat iedere keer te gaan doen, maar niet één?? Gelukkig was mijn vrouw vrij snel in het ziekenhuis en kon mij enigszins bedaren, want alles begon door mijn hoofd te spoken en was uitzonderlijk opgewonden. Het was dus afwachten tot de étât major zou komen om een verdikt te vellen of ik al dan niet naar huis mocht, het antwoord kende ik al, ik ging zeker naar huis, mogen of niet. Om 11u45 het eerste middagmaal, of iets dat er moest voor doorgaan, en toch smaakte dat als een restaurant menu, de tijd kroop voorbij, ik was ongedurig en zonder mijn vrouw naast mij was ik zeker al weg. Even vóór 14u ging de kamerdeur voor de eerste maal langzaam open, een verpleegster kwam ietwat onzeker binnen met de melding u bent uit het ziekenhuis ontslagen de achterdocht stak terug de kop op bij mij, eerst wilde ik nog grappen door te vragen of ze hier de patiënten ook al een C4 geven, maar repliceerde met je bent toch zeker dat het terug geen vergissing is. Toen de papieren bleken te kloppen en de verpleegster die vervelende kapstok begon los te koppelen wist ik het zeker, ik was vrij, hoe het plots allemaal zo snel kon gaan weet ik niet, en eerlijk gezegd ik hoefde het niet meer te weten, achter het stuur van mijn tuf tuf gekropen en full speed richting huiswaarts.
Vrijdag 24 november terug een bezoek aan de specialiste, dan weet ik het verdict, opereren of niet, opereren zal het niet worden als het van mij afhangt, die operatie schrikt mij niet echt af, je weet toch van niets, maar in het ziekenhuis blijven, dat is mij teveel, en zeker nu. Hou jullie op de hoogte.
De tijden zijn inderdaad op veel vlakken anders geworden, maar bepaalde dingen blijven altijd bestaan, neem nu die snotneus die zeer geïnteresseerd naar die mooie boezem zit te staren met een pintje in de hand, toen ik zijn leeftijd had deed ik dat ook, en durf het nog steeds, als men van die malse vleeswaren in de toonbank legt gaat men toch niet naar de sterren staan kijken. Het enig verschil met vroeger is dat plastiek drinkbekertje, dat is al.
Na terug maar 4u slaap begon het leven opnieuw op gang te komen, dezelfde rituelen, de vampier om zijn dagelijks bloed, de thermometer, het geklungel bij het scheren en wassen in gezelschap van mijn vriend de kapstok, om 8u mijn tasje thee, en mijn vierde dag verplichte hongerstaking. In de rookzaal hadden ze ondertussen opapat goed leren kennen, ik was zo een beetje een animator aan het worden met mijn soms gekke opmerkingen, ik geef een voorbeeld, een jonge dame kwam de rookzaal binnen, de plastiek buisjes waren helemaal rond haar kapstok gedraaid, iedereen keek verdacht naar dat abnormaal beeld toen ik opmerkte en nu nog van die kleine flikkerlampjes erin en je bent klaar om kerstmis te vieren, of heb je aan paaldansen willen doen vanacht?
In deze miserieomgeving is dit al voldoende om iedereen aan het lachen te krijgen.
11u45 tijd voor het middagmaal, één tas thee en dat was het, ondertussen was een jonge blonde dokteres, bewijs dat niet alle blondjes dom zijn, nog even op mijn buik komen duwen om aan de hand van mijn reactie de pijn te meten, die was ondertussen al een heel stuk minder, maar volgens haar was het nog niet over, dus verder intraveneus antibiotica blijven geven. De honger begon mij toch parten te spelen, volgens hen was ik nog maar vanaf dinsdagmiddag aan het vasten, maar in werkelijkheid was het al van de zondagmiddag.
Na de middag slalomde ik mijn kapstok voor de zoveelste maal naar de rookzaal, en wat dacht je, de opdoffer deed Murphy zijn wet alle eer aan, daar waren ze toch wel bezig met die kamer uit te mesten zeker, zonder twijfel hadden ze daar het laatste jaar nooit het plafond, afzuigsysteem en muren afgewassen, en ja, uitgerekend tijdens mijn verblijf vonden ze het nodig om de grote kuis te houden, gewapend met emmers dweilen ladders en zelfs een masker voor de mond begonnen die daar aan een werk dat uren in beslag zou nemen, en de arme rokers konden via de lift buiten in de regen een sigaretje gaan roken, discriminatie noem ik dat, of hoe ze een mens permanent op de zenuwen kunnen werken, meer dan ooit keek ik al uit naar morgen vrijdag, dan zou ik terug een vrij mens worden, en zo hoort het.
In de vooravond terug bezoek van de etât major, de generaal op kop. Gezien de honger steeds erger aan het worden was vroeg ik beleefd of het niet mogelijk zou zijn mij toch iets te laten eten, blij als een kind hoorde ik de dokter zeggen dat ze mochten overschakelen op vezelarme voeding of zoiets, van mij mochten het vette darmen zijn, iets wat ik helemaal niet lust, de honger zou je stenen doen eten.
Het uur van het avondmaal was aangebroken, vol verwachting zag ik de kamerdeur opengaan en wat kreeg ik? Een tas thee! De ontgoocheling was groot, maar gezien ik ergens wel besefte dat tussen het uur van de doktersbeslissing en het uur van de voedselbedeling zo weinig tijd tussen was, en ik een blad kreeg voor mijn menukeuze voor de vrijdag, beet ik nog even op de tanden, maar gemakkelijk om te zwijgen was het niet meer, nog méér negativisme zou mij nu doen barsten, ik ken mezelf.
Ik was nu pas van dinsdag opgenomen en het leek of ik daar al een maand mijn tijd aan het verprutsen was, maar de gedachte dat ik morgen vrijdag naar huis mocht hield mij tegen om niet te gaan lopen. Het is terug een lange avond geworden, wat tv kijken, wat lezen, af en toe een sigaret, maar het duurt en blijft duren, je zou verdorie nog gaan verlangen naar een optreden van de klinieclowns, maar de kinderafdeling was een verdiep hoger. Het was terug na 3u in de morgen toen ik het licht uitdeed en een poging ondernam om te slapen, dromend van het ontbijt dat ze om 8u zouden brengen en het uur dat ik als een vrij man het ziekenhuis zou buitenstappen die vervelende kapstok achterlatend.
Om een beetje in de medische sfeer te blijven, ik zou helemaal niet geschikt zijn om een job uit te oefenen noch in een ziekenhuis noch bij het rode kruis, behalve dit jobke achter de schermen.
Hoe een reclame soms verkeerd kan uitdraaien, met dit merk van water suggereert men dat een slanke taille gegarandeerd is, toen men in de winkels begon te vragen naar grote visbokalen besefte men dat de reclame mislukt was.
Na de zoveelste maal terug wat ingedut te zijn was het terug van dat, de kamerdeur vloog open, het licht aan, en nog maar eens een van hals tot knie ingeduffeld in het wit verpleegstertje (spijtig genoeg niet zoals op de foto) stoof de kamer binnen, voor een prikje meneer, bloedafname dus, het was toen omstreeks 5u30, zij was wakker, ik nog niet, maar het begon mij op te vallen dat die verpleging onder druk werkt, ik sta meer en meer in bewondering voor wat ze doen, maar niet voor wat ze MOETEN doen, ik begin te begrijpen waarom destijds die witte woede zoveel stof deed opwaaien, ik lag niet in een ziekenhuis maar in een bedrijf dat winst moet maken, het zou mij niks verwonderen dat ze daar via een managementbureau het tempo bepaald hebben, x-aantal patiënten in x-aantal tijd af te werken, en de patiënt, die is minder belangrijk, hij kan zich toch niet verweren.
Een beetje later nog iemand met een thermometer, en om 8u het ontbijt die aan kamer 336 voorbijging, een derde dag zonder eten. De dag verliep verder tussen rookzaal en kamer, afgewisseld met verpleegsterbezoeken tot zelfs een stage dokter die mijn hele lichaam kwam betasten, werkelijk van kop tot teen, ik voelde mezelf als levend didactisch materiaal. En dan gebeurde het, om 14u kwamen ze die zak aan mijn kapstok vervangen, een verpleger en een stage verpleegster kwamen de kamer binnengestormd, ik lag in bed, die hulpverpleegster dumpte die zak op bed samen met een lijst die ze even bekeek en zich tot de verpleger richtte dit is de verkeerde, even nagekeken en inderdaad ze konden een andere zak gaan halen. Dit was een punt waar ik voor de eerste maal wilde gaan lopen, als ik vroeg wat ik zou gekregen hebben probeerden ze mij snel wijs te maken dat er eigenlijk weinig verschil was tussen de twee producten, maar dat maakte bij mij geen indruk meer, met alle Chinezen, maar niet met de dezen was mij eerste reflex.
Nog wat aan het pendelen naar de rookzaal waar een lieve rookgenote doodleuk zat te vertellen dat ze deze morgen net op tijd zag dat de verpleegster haar medicatie aan de buurvrouw wilde toedienen, kunt u zich voorstellen hoeveel vertrouwen ik nog had in de werking van het ziekenhuis?
Deze voorvallen en de eerste knagende honger begonnen de dezen serieus parten te spelen, ik moest hier zo snel mogelijk weg. In de vooravond, en nadat ik ondertussen die naald in de rechterhand had laten verplaatsen naar de linkerhand om toch iets meer bewegingsmogelijkheden te hebben, kwam de etât major op bezoek, de dokter een assistente en de hoofdverpleegster, te verwachten vraag en hoe is het, stomme vraag, het feit dat ik daar lag kon het niet goed zijn. Begon ook een stomme vraag te formuleren, zo van, dokter u komt mij zeggen dat ik naar huis mag, antwoord uiteraard negatief, ondernam een verdere poging, morgen dus, antwoord neen, vrijdag, vrijdag mag je naar huis, dit sloeg ik op in mijn hersenen, het zat er vast geprogrammeerd. Ik vroeg ook of ik nu mocht drinken, antwoord enkel water, waarop ik haar duidelijk maakte ik drink geen water, dat gebruik ik om mij te wassen, ze konden er hartelijk mee lachen, maar ik meende het, als ik twee liter water per jaar drink is dat al veel, al gans mijn leven is dit zo. Na wat aandringen mocht ik dan toch thee drinken, oef, het was toch al iets, van eten was helemaal nog geen sprake.
Om 20u kreeg ik de lang verwachte thee, daarna de avond doorgebracht met lezen tv kijken telefoneren en dit tot 2u30 in de nacht, want dan kwamen ze die zak vocht vervagen, en gezien de nare ervaring bleef ik doelbewust wakker, het was al na 3u toen ik met een bang hart het licht uitdeed.
