Hoe een reclame soms verkeerd kan uitdraaien, met dit merk van water suggereert men dat een slanke taille gegarandeerd is, toen men in de winkels begon te vragen naar grote visbokalen besefte men dat de reclame mislukt was.
Na de zoveelste maal terug wat ingedut te zijn was het terug van dat, de kamerdeur vloog open, het licht aan, en nog maar eens een van hals tot knie ingeduffeld in het wit verpleegstertje (spijtig genoeg niet zoals op de foto) stoof de kamer binnen, voor een prikje meneer, bloedafname dus, het was toen omstreeks 5u30, zij was wakker, ik nog niet, maar het begon mij op te vallen dat die verpleging onder druk werkt, ik sta meer en meer in bewondering voor wat ze doen, maar niet voor wat ze MOETEN doen, ik begin te begrijpen waarom destijds die witte woede zoveel stof deed opwaaien, ik lag niet in een ziekenhuis maar in een bedrijf dat winst moet maken, het zou mij niks verwonderen dat ze daar via een managementbureau het tempo bepaald hebben, x-aantal patiënten in x-aantal tijd af te werken, en de patiënt, die is minder belangrijk, hij kan zich toch niet verweren.
Een beetje later nog iemand met een thermometer, en om 8u het ontbijt die aan kamer 336 voorbijging, een derde dag zonder eten. De dag verliep verder tussen rookzaal en kamer, afgewisseld met verpleegsterbezoeken tot zelfs een stage dokter die mijn hele lichaam kwam betasten, werkelijk van kop tot teen, ik voelde mezelf als levend didactisch materiaal. En dan gebeurde het, om 14u kwamen ze die zak aan mijn kapstok vervangen, een verpleger en een stage verpleegster kwamen de kamer binnengestormd, ik lag in bed, die hulpverpleegster dumpte die zak op bed samen met een lijst die ze even bekeek en zich tot de verpleger richtte dit is de verkeerde, even nagekeken en inderdaad ze konden een andere zak gaan halen. Dit was een punt waar ik voor de eerste maal wilde gaan lopen, als ik vroeg wat ik zou gekregen hebben probeerden ze mij snel wijs te maken dat er eigenlijk weinig verschil was tussen de twee producten, maar dat maakte bij mij geen indruk meer, met alle Chinezen, maar niet met de dezen was mij eerste reflex.
Nog wat aan het pendelen naar de rookzaal waar een lieve rookgenote doodleuk zat te vertellen dat ze deze morgen net op tijd zag dat de verpleegster haar medicatie aan de buurvrouw wilde toedienen, kunt u zich voorstellen hoeveel vertrouwen ik nog had in de werking van het ziekenhuis?
Deze voorvallen en de eerste knagende honger begonnen de dezen serieus parten te spelen, ik moest hier zo snel mogelijk weg. In de vooravond, en nadat ik ondertussen die naald in de rechterhand had laten verplaatsen naar de linkerhand om toch iets meer bewegingsmogelijkheden te hebben, kwam de etât major op bezoek, de dokter een assistente en de hoofdverpleegster, te verwachten vraag en hoe is het, stomme vraag, het feit dat ik daar lag kon het niet goed zijn. Begon ook een stomme vraag te formuleren, zo van, dokter u komt mij zeggen dat ik naar huis mag, antwoord uiteraard negatief, ondernam een verdere poging, morgen dus, antwoord neen, vrijdag, vrijdag mag je naar huis, dit sloeg ik op in mijn hersenen, het zat er vast geprogrammeerd. Ik vroeg ook of ik nu mocht drinken, antwoord enkel water, waarop ik haar duidelijk maakte ik drink geen water, dat gebruik ik om mij te wassen, ze konden er hartelijk mee lachen, maar ik meende het, als ik twee liter water per jaar drink is dat al veel, al gans mijn leven is dit zo. Na wat aandringen mocht ik dan toch thee drinken, oef, het was toch al iets, van eten was helemaal nog geen sprake.
Om 20u kreeg ik de lang verwachte thee, daarna de avond doorgebracht met lezen tv kijken telefoneren en dit tot 2u30 in de nacht, want dan kwamen ze die zak vocht vervagen, en gezien de nare ervaring bleef ik doelbewust wakker, het was al na 3u toen ik met een bang hart het licht uitdeed.
Voor een goed begrip, door een vroeger professioneel leven ken ik alle ziekenhuizen, bejaardentehuizen, psychiatrische instellingen en bejaardentehuizen in West en Oost Vlaanderen, gedurende 25 jaar ben ik er overal binnengeweest, alle hoeken en kantjes gezien van operatiekwartier tot isoleercellen, noem maar op. Het gevolg is dat ik daar een fobie heb aan overgehouden, ze krijgen mij daar nooit uit vrije wil binnen heb ik ooit gezegd, en ik hield woord, tot verleden week.
Na twee weken buikkrampen en afzien tot en met, koppig weigerend om naar de dokter te gaan, laat staan naar een ziekenhuis, kreeg mijn vrouw er genoeg van en belde stiekem de dokter. Deze belde ogenblikkelijk voor een afspraak bij een specialiste.
Dik tegen mijn zin en vastberaden terug naar huis te komen ging het richting ziekenhuis in Kortrijk, een calvarietocht, ik weet nu dat onze wegen er zeer oneffen bijliggen, ieder minuscuul putje gaf aanleiding tot helse pijnen en was blij toen ik terug op mijn voeten stond.
De specialiste, een mooie een vriendelijk jonge vrouw, begon met haar ritueel aan vragen om wegwijs te geraken in wat er gaande was, door uiterste concentratie verbeet ik de pijn zodat het overkwam alsof er niets speciaals aan de gang was tot mijn vrouw de werkelijkheid probeerde te formuleren. Ik moest op een onderzoektafel gaan liggen, net voor ik mij wilde neerleggen duwde ze even met een paar vingers tegen mijn buik, niet hard maar voor mij kwam het over als een mokerslag met een schreeuw als gevolg, de dokteres was duidelijk geschrokken van mijn reactie en haar opgetrokken wenkbrauwen spraken boekdelen. Ze nam een echo van de pijnlijke plaatsen en kwam al snel tot de vaststelling dat ik geplaagd zat met diverticulitis, blaasjes op de wand van de dikke darm waar resten zich kunnen vastzetten met een zware ontsteking van de darm tot gevolg, met gevaar van perforatie van dat blaasje met verzwakte wand, geen prettig vooruitzicht natuurlijk.
Na een paar telefoontjes vernam ik dat ik mij volgende morgen om 8u30 moest aanmelden in de radiologie voor een ct scan, dat is permanent bezet en het duurt soms dagen om daar te geraken, nu kon die specialiste de maandagavond een afspraak versieren voor de dinsdagmorgen, gezien ik super alert was begon ik dit al verdacht te vinden.
Dag 1 dinsdag 14 november:
Na nog een pijnlijke en dus slapeloze nacht terug richting ziekenhuis over dezelfde oneffen wegen, om 8u45 mocht ik dat machine in, tot daar kan ik het nog aan, na wat geluld te hebben met die radioloog met als doel wat informatie los te peuteren kwam ik te weten dat ze in dergelijke gevallen een stuk darm wegsnijden, en dat was er voor mij over. Na de scan moest ik ogenblikkelijk terug bij die specialiste, na een telefoontje met die radioloog was het zover, ze zouden mij in het ziekenhuis opnemen, slik, daar ging ik niet zomaar mee akkoord, en slechts na de verzekering dat er geen snijwerk aan te pas zou komen hebben ze mij kunnen overtuigen om mij over te geven aan de mensen van de witte woede.
Na toch nog een bezoek aan de taverne waar wij iedere dinsdag met vrienden samenkomen kwam ik om 14u angstig kamer 336 binnen, en dan begon de miserie, een verpleger begon daar een naald in mijn rechterhand te duwen, tot daar geen probleem, prikjes zeggen mij niets, dan kwamen er een paar van die plastiek darmpjes aan te pas met een paar zakken vocht die ze bovenaan een soort rijdende kapstok hingen, en daar lag ik dan, ik voelde mij op slag gehandicapt, geen bewegingsvrijheid meer in mijn ogen, en toen ik mij begon te realiseren dat ze, als rechtshandige net mijn rechterhand hadden geparalyseerd begon ik al wat minder kalm te worden, eerste foutieve handeling vond ik, ze kunnen toch tenminste vragen of je recht of linkshandig bent. Het verwachte ongemak bleek snel duidelijk als ik naar het toilet moest, die kapstok moest natuurlijk mee, en wat bleek nog? Het is héél moeilijk als rechtshandige om met je linkerhand je kont af te vegen, het leek meer op rond smeren dan op afvegen, geen nood dacht ik, even wassen en het komt in orde, maar ., ik moest mij dus ook proberen te wassen met de linkerhand wat terug voor de nodige ergernis zorgde, ik had al spijt dat ik daar was.
Na wat gestuntel kon ik dan eindelijk eens de rookzaal opzoeken, bijna die kapstok vergeten die een mij met een rukje aan de hand duidelijk maakte dat hij mee moest, bleek ook nog dat de rookzaal in het ander uiterste hoekje van de lange L-gang gelegen was, dus na wat slalommen tussen verzorgingswagens en andere toestellen in de gang met dat onding in de hand kon ik eindelijk mijn eerste sigaret opsteken, de andere rookgezellen waren in geur en kleur hun, meestal negatieve, ervaringen aan het vertellen, ik zei nog niet veel maar luisterde met gespitste oren naar de verhalen die mij deden huiveren, waar was ik terechtgekomen.
In de vooravond kwam een dokter gevolg van een tweede en de hoofdverpleegster mij doodleuk vertellen dat ik niets mocht eten, wat ik al 2 dagen niet meer deed, en ook geen water mocht drinken, ik zei hen in een eerste opapat reflexgeef mij dan een Pinaud des Charentes of een porto, ze konden er wel om lachen, maar het bleef bij NIETS.
De rest van de avond verliep met van het ene uiterste mijn kamer, naar het andere uiterste de rookzaal te pendelen met die rotkapstok.
Rond 23u kwam daar kwam daar een zoveelste in het wit geklede madam de kamer binnen die mij meteen vroeg of ik gerookt had in de kamer, ik antwoordde haar ook een goede avond en nee ik rook niet op de kamer, iets wat eenvoudig kon daar het een éénpersoonskamer betrof, het bleek dat mijn kleren al roken naar die rookzaal.
Het is een lange half slapeloze nacht geworden, ze vliegen daar te pas en te onpas de kamer binnen, toen wist ik al dat het hier geen rustvakantie kon worden.
Om het niet TE lang te maken vertel ik morgen verder over dag twee in mijn hotel zonder eten.
(Ik besef ook wel at wat ik hier neerschrijf bij veel mensen die al veel ziekenhuisleed achter de rug hebben belachelijk of kinderachtig zal overkomen, maar voor mij is het de eerste keer en een mega probleem.)
Vandaag moest opapat afscheid nemen van iets wat de vorige dagen geen meter van hem wilde afwijken, een vriend enerzijds en een vijand anderzijds, ik noemde hem mijn rijdende kapstok.
Gezien het nu al wat laat is om mijn ervaringen van de laatste dagen neer te typen, wacht ik daarmee tot de volgende dagen en wil hierbij in eerste instantie de mensen bedanken voor de reacties en mails die ik mocht ontvangen als blijk van steun in mijn wat moeilijke voorbije dagen.
Beste lezers, ik heb er lang over nagedacht of ik deze mededeling wel op mijn blog zou plaatsen. Maar gezien ik vandaag 14-11 naar het ziekenhuis moet voor een dringende ct scan, en er mogelijk moet blijven, wil ik jullie niet in het ongewisse laten als er morgen niets op mijn blog verschijnt. Een eerste echo bracht aan het licht dat ik met diverticulitis geplaagd zit, een zéér pijnlijke darmaandoening, en gezien ik ook koorts heb was een snel onderzoek en dito behandeling een noodzaak.
Of ik vandaag dat verpleegstertje zal tegenkomen valt te betwijfelen, je ziet ik kan er voorlopig nog om lachen, maar hoelang nog?? Hopelijk moet ik niet blijven want ik heb een hekel aan ziekenhuizen.
1 november, iedereen heeft wel familie en kennissen te herdenken, de kerkhoven worden terug plat gelopen, het kerkhof waar we veronderstellen dat de doden in vrede rusten, heeft zijn jaarlijkse schoonmaak achter de rug en de chrysanten staan in al hun pracht de graven wat op te fleuren, hoe jonger de dode hoe meer bloemen, hoe ouder het graf hoe zieliger tot zelfs bloemloos en vergeten.
Wie ze nooit meer op een kerkhof zien op 1 november dat ben ikzelf, dit sedert de dag dat ze het nodig vonden het graf van mijn vader te slopen als er geen geld op tafel kwam, met de familie geraakten we er niet uit, de meeste waren niet bereid om met geld over de brug te komen en moest me bij de meerderheid neerleggen, maar ik had al een alternatieve gedachte in het hoofd. Ik kon mij moeilijk verzoenen met de gedachte dat alles de container opmoest om te laten recycleren tot onderlaag van de een of andere gemeenteweg, dus haalde ik samen met een vriend de zerk van mijn vader weg van het kerkhof om die in mijn eigen tuin een plaatsje te geven tussen de struiken.
Ondertussen is dit al een vijftiental jaar geleden, maar ik heb er nog nooit spijt van gehad, ik voel het aan of ik hem van een tweede dood heb kunnen redden, het klinkt wat gek voor vele mensen, maar er is toch nog iets overgebleven, en af en toe sta ik even stil bij die steen, en het geeft net hetzelfde gevoel als vroeger op het kerkhof, dag pa ..
Mijn vader is veel te vroeg gestorven, amper 58 is hij geworden, ikzelf was ik er toen 29, net de helft dus. Zoals elke vader had hij het niet makkelijk zijn rebelse zoon in de jaren zestig in bedwang te houden, honderden zedenpreken heb ik moeten aanhoren, en evenveel maal was zoonlief van een ander gedacht natuurlijk, vader was de ouderwetse, hij kon niet meer mee met zijn tijd, de nieuwe generatie zou de wereld wel veranderen.
Dat is gedeeltelijk wel gebeurd, maar toegegeven dat vader het meestal bij het rechte eind had, zijn preken waren bedoeld om mij tegen eventuele stommiteiten te beschermen, en zonder het toe te geven hield ik er toch veelal rekening mee.
Toen zijn kinderen hun weg gevonden hadden in het leven was de man zo fier als een gieter, hij hield zielsveel van ons zonder het daarom expliciet te tonen, hij was geen knuffelaar, maar in zijn lichtblauwe ogen kon je zien dat hij fier was en vol liefde.
Vader is gestorven aan longkanker, het enige waar ik spijt van heb is dat ik hem heb zien sterven, stikken eigenlijk, dat beeld heeft me nooit meer losgelaten, geen enkele van mijn kinderen wil ik dat aandoen, zij zullen er niet mogen bijzijn als mijn pijp aan het uitgaan is. Dat ik niet altijd naar de goede raad van mijn vader luisterde bewijst het volgende, op zijn sterfbed gaf hij me de raad te stoppen met roken, het rebelse zit er toch nog wat in, ik rook nog altijd op mijn 59ste.
Papa Jef ik blijf aan je denken, en ..ik lijk steeds meer op jouw.
Zal proberen om iedere dag een paar fotos genomen op de meeting in Aartrijke, op het blog te plaatsen met een nummer, wie de originele fotos wenst kan mij de nummers doormailen, dan krijgen ze de gewenste fotos op ware grote.
Er worden veel minders schoenen met hoge hakken gekocht de voorbije jaren, dus dringend tijd om daaraan iets te doen. Het grootste probleem is het leren lopen op hoge hakken, niet vanzelfsprekend om daarop recht te blijven. Men dacht toen aan de driewielers waarop kinderen leren fietsen en dat was meteen ook de oplossing om gedurende enkele weken het evenwicht te leren houden op de hoge stelten, geen omgeslagen enkels meer maar gracieus kunnen stappen is het gevolg.
Mannen op leeftijd worden vaak bekeken als oude snoepers wanneer ze nog even durven lonken naar wat vrouwelijk schoon. Eigenlijk is dit een teken van gezondheid, maar men moet nu ook niet overdrijven om in een museum achter een schilderij te gaan zoeken naar de voorkant van de dame.
Bij een test in de urinoirs probeerde men te weten te komen hoe de mannen zouden reageren wanneer ze geconfronteerd werden met de keuze volgens lengte van hun penis.
Zoals men kon verwachten gebruikte niemand de 7cm, en slechts enkele optimisten de 20cm urinoir.
