Het zal de meeste onder ons al wel overkomen zijn, de eerste maal dat men met iemand naar bed gaat is eigenlijk een vreselijke periode, de angst zit er toch wel een beetje in.
Het komt erop neer, om elk op zijn manier, steeds het hoofd koel te houden.
Deze dame houdt het hoofd koel door op voorhand wat Champagne te drinken, en de ijsemmers dienen om haar voeten koel te houden, gewoon omdat ze ook last heeft van zweetvoeten.
Je zult er maar mee getrouwd zijn, deze sterke vrouw heeft manlief zowat alle kanten van het huis laten zien, na een seksstandje op de keukentafel, eentje naast de afwas, eentje op de wasmachine en nog een paar in de sofa, dan is hij wel uitgeteld.
Gelukkig is die vrouw nog sterk genoeg om hem naar de slaapkamer te dragen waar hij terug op zijn positieven kan komen, hou dat maar vol.
Om de invasie van asielzoekers toch een beetje in te dijken vonden ze er niets beters op dan duidelijke borden te plaatsen op de asielzoekers sluikwegen naar ons land toe.
Zoals zo dikwijls in België hadden ze terug niet goed nagedacht, die ingeduffelde Allahtietenkennen geen woord Nederlands natuurlijk.
Zoals verwacht is het terug een korte nacht geworden, om 7u15 waren ze daar terug voor de dagelijkse rituelen. Toen de verpleger zo een verse zak aan mijn kapstok wilde hangen keek ik hem argwanend aan met de vraag, is dit nu nog niet gedaan, ik ga vandaag naar huis, waarop hij doodleuk antwoordde dat zal dan vandaag niet zijn, volgens mijn papieren is dat nog tot morgen zaterdag. Vol ongeloof begon er in mij iets agressiefs te broeden, ik repliceerde met te zeggen vergeet het maar, ik stap hier vandaag buiten en niemand zal mij tegenhouden. Hij moet aan de toon gehoord hebben dat het mij menens was, want hij droop stilzwijgend af. Nog eens naar de rookzaal gesukkeld nadenkend hoe en wanneer ik het hazenpad zou kiezen, tegen 8u keerde ik vol verwachting naar mijn kamer terug, want na 5 dagen zonder eten zou ik eindelijk eens kunnen ontbijten, in gedachten rook ik de koffie al en de smaakpapillen waren al voorbereid op de eerste boterham. De deur geopend en onmiddellijk de tafel afspeurend zag ik 2 tassen staan, 2 tassen thee i.p.v. één, van ontbijt geen spoor te bekennen, ik kan u verzekeren dat na de eerste opdoffer van niet naar huis te mogen, deze mokerslag nog harder aankwam, ik kan mij na 5 dagen zonder voeding goed inbeelden hoe een hongerige leeuw zijn temmer aanvalt. Een rinkelende telefoon onderdrukte enigszins mijn razernij, nam te telefoon op, het was mijn vrouw, en heb je smakelijk kunnen eten? de razernij was er ogenblikkelijk terug. De verpleging geroepen en het spel zat op de kar, ik zou eten en ik ging nu zeker naar huis iedereen kon op dat ogenblik de pot op, zo kwaad was ik geworden, en net op dat ogenblik had de stage dokter die mij de vorige dagen gebruikte als levend didactiekmateriaal brute pech van uitgerekend dan mijn kamer binnen te komen, Mag ik nog een paar vragen stellen daar was de figuurlijke druppel, neen en gij moet zeer braaf zijn nu snauwde ik de arme dokter toe, hij was duidelijk op het verkeerde ogenblik op de verkeerde plaats. Na een korte uitleg wat er aan de hand was, probeerde de dokter mij te sussen met het zal een vergissing zijn natuurlijk was het een vergissing, en niet de eerste in de laatste dagen, het krioelt van de vergissingen. Tussendoor nog even iets over de fameuze ziekenhuis bacterie, tijdens mijn verblijf zag ik op het nieuws dat minister Delmotte een nieuwe campagne zal lanceren propere handen, en demonstreerde hoe het verplegend personeel de handen moet ontsmetten met de blauwe vloeistof die in iedere kamer aan de deur te vinden is, ik heb er speciaal op gelet, niet één van het personeel heeft dat gebruikt, de enige van wel was een vriend die al jaren ziekenhuizen bezoekt omwille van zijn vrouw die noodgedwongen veel in ziekenhuizen verblijft. Misschien is het wel niet nodig om dat iedere keer te gaan doen, maar niet één?? Gelukkig was mijn vrouw vrij snel in het ziekenhuis en kon mij enigszins bedaren, want alles begon door mijn hoofd te spoken en was uitzonderlijk opgewonden. Het was dus afwachten tot de étât major zou komen om een verdikt te vellen of ik al dan niet naar huis mocht, het antwoord kende ik al, ik ging zeker naar huis, mogen of niet. Om 11u45 het eerste middagmaal, of iets dat er moest voor doorgaan, en toch smaakte dat als een restaurant menu, de tijd kroop voorbij, ik was ongedurig en zonder mijn vrouw naast mij was ik zeker al weg. Even vóór 14u ging de kamerdeur voor de eerste maal langzaam open, een verpleegster kwam ietwat onzeker binnen met de melding u bent uit het ziekenhuis ontslagen de achterdocht stak terug de kop op bij mij, eerst wilde ik nog grappen door te vragen of ze hier de patiënten ook al een C4 geven, maar repliceerde met je bent toch zeker dat het terug geen vergissing is. Toen de papieren bleken te kloppen en de verpleegster die vervelende kapstok begon los te koppelen wist ik het zeker, ik was vrij, hoe het plots allemaal zo snel kon gaan weet ik niet, en eerlijk gezegd ik hoefde het niet meer te weten, achter het stuur van mijn tuf tuf gekropen en full speed richting huiswaarts.
Vrijdag 24 november terug een bezoek aan de specialiste, dan weet ik het verdict, opereren of niet, opereren zal het niet worden als het van mij afhangt, die operatie schrikt mij niet echt af, je weet toch van niets, maar in het ziekenhuis blijven, dat is mij teveel, en zeker nu. Hou jullie op de hoogte.
De tijden zijn inderdaad op veel vlakken anders geworden, maar bepaalde dingen blijven altijd bestaan, neem nu die snotneus die zeer geïnteresseerd naar die mooie boezem zit te staren met een pintje in de hand, toen ik zijn leeftijd had deed ik dat ook, en durf het nog steeds, als men van die malse vleeswaren in de toonbank legt gaat men toch niet naar de sterren staan kijken. Het enig verschil met vroeger is dat plastiek drinkbekertje, dat is al.
Na terug maar 4u slaap begon het leven opnieuw op gang te komen, dezelfde rituelen, de vampier om zijn dagelijks bloed, de thermometer, het geklungel bij het scheren en wassen in gezelschap van mijn vriend de kapstok, om 8u mijn tasje thee, en mijn vierde dag verplichte hongerstaking. In de rookzaal hadden ze ondertussen opapat goed leren kennen, ik was zo een beetje een animator aan het worden met mijn soms gekke opmerkingen, ik geef een voorbeeld, een jonge dame kwam de rookzaal binnen, de plastiek buisjes waren helemaal rond haar kapstok gedraaid, iedereen keek verdacht naar dat abnormaal beeld toen ik opmerkte en nu nog van die kleine flikkerlampjes erin en je bent klaar om kerstmis te vieren, of heb je aan paaldansen willen doen vanacht?
In deze miserieomgeving is dit al voldoende om iedereen aan het lachen te krijgen.
11u45 tijd voor het middagmaal, één tas thee en dat was het, ondertussen was een jonge blonde dokteres, bewijs dat niet alle blondjes dom zijn, nog even op mijn buik komen duwen om aan de hand van mijn reactie de pijn te meten, die was ondertussen al een heel stuk minder, maar volgens haar was het nog niet over, dus verder intraveneus antibiotica blijven geven. De honger begon mij toch parten te spelen, volgens hen was ik nog maar vanaf dinsdagmiddag aan het vasten, maar in werkelijkheid was het al van de zondagmiddag.
Na de middag slalomde ik mijn kapstok voor de zoveelste maal naar de rookzaal, en wat dacht je, de opdoffer deed Murphy zijn wet alle eer aan, daar waren ze toch wel bezig met die kamer uit te mesten zeker, zonder twijfel hadden ze daar het laatste jaar nooit het plafond, afzuigsysteem en muren afgewassen, en ja, uitgerekend tijdens mijn verblijf vonden ze het nodig om de grote kuis te houden, gewapend met emmers dweilen ladders en zelfs een masker voor de mond begonnen die daar aan een werk dat uren in beslag zou nemen, en de arme rokers konden via de lift buiten in de regen een sigaretje gaan roken, discriminatie noem ik dat, of hoe ze een mens permanent op de zenuwen kunnen werken, meer dan ooit keek ik al uit naar morgen vrijdag, dan zou ik terug een vrij mens worden, en zo hoort het.
In de vooravond terug bezoek van de etât major, de generaal op kop. Gezien de honger steeds erger aan het worden was vroeg ik beleefd of het niet mogelijk zou zijn mij toch iets te laten eten, blij als een kind hoorde ik de dokter zeggen dat ze mochten overschakelen op vezelarme voeding of zoiets, van mij mochten het vette darmen zijn, iets wat ik helemaal niet lust, de honger zou je stenen doen eten.
Het uur van het avondmaal was aangebroken, vol verwachting zag ik de kamerdeur opengaan en wat kreeg ik? Een tas thee! De ontgoocheling was groot, maar gezien ik ergens wel besefte dat tussen het uur van de doktersbeslissing en het uur van de voedselbedeling zo weinig tijd tussen was, en ik een blad kreeg voor mijn menukeuze voor de vrijdag, beet ik nog even op de tanden, maar gemakkelijk om te zwijgen was het niet meer, nog méér negativisme zou mij nu doen barsten, ik ken mezelf.
Ik was nu pas van dinsdag opgenomen en het leek of ik daar al een maand mijn tijd aan het verprutsen was, maar de gedachte dat ik morgen vrijdag naar huis mocht hield mij tegen om niet te gaan lopen. Het is terug een lange avond geworden, wat tv kijken, wat lezen, af en toe een sigaret, maar het duurt en blijft duren, je zou verdorie nog gaan verlangen naar een optreden van de klinieclowns, maar de kinderafdeling was een verdiep hoger. Het was terug na 3u in de morgen toen ik het licht uitdeed en een poging ondernam om te slapen, dromend van het ontbijt dat ze om 8u zouden brengen en het uur dat ik als een vrij man het ziekenhuis zou buitenstappen die vervelende kapstok achterlatend.
Om een beetje in de medische sfeer te blijven, ik zou helemaal niet geschikt zijn om een job uit te oefenen noch in een ziekenhuis noch bij het rode kruis, behalve dit jobke achter de schermen.
Hoe een reclame soms verkeerd kan uitdraaien, met dit merk van water suggereert men dat een slanke taille gegarandeerd is, toen men in de winkels begon te vragen naar grote visbokalen besefte men dat de reclame mislukt was.
Na de zoveelste maal terug wat ingedut te zijn was het terug van dat, de kamerdeur vloog open, het licht aan, en nog maar eens een van hals tot knie ingeduffeld in het wit verpleegstertje (spijtig genoeg niet zoals op de foto) stoof de kamer binnen, voor een prikje meneer, bloedafname dus, het was toen omstreeks 5u30, zij was wakker, ik nog niet, maar het begon mij op te vallen dat die verpleging onder druk werkt, ik sta meer en meer in bewondering voor wat ze doen, maar niet voor wat ze MOETEN doen, ik begin te begrijpen waarom destijds die witte woede zoveel stof deed opwaaien, ik lag niet in een ziekenhuis maar in een bedrijf dat winst moet maken, het zou mij niks verwonderen dat ze daar via een managementbureau het tempo bepaald hebben, x-aantal patiënten in x-aantal tijd af te werken, en de patiënt, die is minder belangrijk, hij kan zich toch niet verweren.
Een beetje later nog iemand met een thermometer, en om 8u het ontbijt die aan kamer 336 voorbijging, een derde dag zonder eten. De dag verliep verder tussen rookzaal en kamer, afgewisseld met verpleegsterbezoeken tot zelfs een stage dokter die mijn hele lichaam kwam betasten, werkelijk van kop tot teen, ik voelde mezelf als levend didactisch materiaal. En dan gebeurde het, om 14u kwamen ze die zak aan mijn kapstok vervangen, een verpleger en een stage verpleegster kwamen de kamer binnengestormd, ik lag in bed, die hulpverpleegster dumpte die zak op bed samen met een lijst die ze even bekeek en zich tot de verpleger richtte dit is de verkeerde, even nagekeken en inderdaad ze konden een andere zak gaan halen. Dit was een punt waar ik voor de eerste maal wilde gaan lopen, als ik vroeg wat ik zou gekregen hebben probeerden ze mij snel wijs te maken dat er eigenlijk weinig verschil was tussen de twee producten, maar dat maakte bij mij geen indruk meer, met alle Chinezen, maar niet met de dezen was mij eerste reflex.
Nog wat aan het pendelen naar de rookzaal waar een lieve rookgenote doodleuk zat te vertellen dat ze deze morgen net op tijd zag dat de verpleegster haar medicatie aan de buurvrouw wilde toedienen, kunt u zich voorstellen hoeveel vertrouwen ik nog had in de werking van het ziekenhuis?
Deze voorvallen en de eerste knagende honger begonnen de dezen serieus parten te spelen, ik moest hier zo snel mogelijk weg. In de vooravond, en nadat ik ondertussen die naald in de rechterhand had laten verplaatsen naar de linkerhand om toch iets meer bewegingsmogelijkheden te hebben, kwam de etât major op bezoek, de dokter een assistente en de hoofdverpleegster, te verwachten vraag en hoe is het, stomme vraag, het feit dat ik daar lag kon het niet goed zijn. Begon ook een stomme vraag te formuleren, zo van, dokter u komt mij zeggen dat ik naar huis mag, antwoord uiteraard negatief, ondernam een verdere poging, morgen dus, antwoord neen, vrijdag, vrijdag mag je naar huis, dit sloeg ik op in mijn hersenen, het zat er vast geprogrammeerd. Ik vroeg ook of ik nu mocht drinken, antwoord enkel water, waarop ik haar duidelijk maakte ik drink geen water, dat gebruik ik om mij te wassen, ze konden er hartelijk mee lachen, maar ik meende het, als ik twee liter water per jaar drink is dat al veel, al gans mijn leven is dit zo. Na wat aandringen mocht ik dan toch thee drinken, oef, het was toch al iets, van eten was helemaal nog geen sprake.
Om 20u kreeg ik de lang verwachte thee, daarna de avond doorgebracht met lezen tv kijken telefoneren en dit tot 2u30 in de nacht, want dan kwamen ze die zak vocht vervagen, en gezien de nare ervaring bleef ik doelbewust wakker, het was al na 3u toen ik met een bang hart het licht uitdeed.
Voor een goed begrip, door een vroeger professioneel leven ken ik alle ziekenhuizen, bejaardentehuizen, psychiatrische instellingen en bejaardentehuizen in West en Oost Vlaanderen, gedurende 25 jaar ben ik er overal binnengeweest, alle hoeken en kantjes gezien van operatiekwartier tot isoleercellen, noem maar op. Het gevolg is dat ik daar een fobie heb aan overgehouden, ze krijgen mij daar nooit uit vrije wil binnen heb ik ooit gezegd, en ik hield woord, tot verleden week.
Na twee weken buikkrampen en afzien tot en met, koppig weigerend om naar de dokter te gaan, laat staan naar een ziekenhuis, kreeg mijn vrouw er genoeg van en belde stiekem de dokter. Deze belde ogenblikkelijk voor een afspraak bij een specialiste.
Dik tegen mijn zin en vastberaden terug naar huis te komen ging het richting ziekenhuis in Kortrijk, een calvarietocht, ik weet nu dat onze wegen er zeer oneffen bijliggen, ieder minuscuul putje gaf aanleiding tot helse pijnen en was blij toen ik terug op mijn voeten stond.
De specialiste, een mooie een vriendelijk jonge vrouw, begon met haar ritueel aan vragen om wegwijs te geraken in wat er gaande was, door uiterste concentratie verbeet ik de pijn zodat het overkwam alsof er niets speciaals aan de gang was tot mijn vrouw de werkelijkheid probeerde te formuleren. Ik moest op een onderzoektafel gaan liggen, net voor ik mij wilde neerleggen duwde ze even met een paar vingers tegen mijn buik, niet hard maar voor mij kwam het over als een mokerslag met een schreeuw als gevolg, de dokteres was duidelijk geschrokken van mijn reactie en haar opgetrokken wenkbrauwen spraken boekdelen. Ze nam een echo van de pijnlijke plaatsen en kwam al snel tot de vaststelling dat ik geplaagd zat met diverticulitis, blaasjes op de wand van de dikke darm waar resten zich kunnen vastzetten met een zware ontsteking van de darm tot gevolg, met gevaar van perforatie van dat blaasje met verzwakte wand, geen prettig vooruitzicht natuurlijk.
Na een paar telefoontjes vernam ik dat ik mij volgende morgen om 8u30 moest aanmelden in de radiologie voor een ct scan, dat is permanent bezet en het duurt soms dagen om daar te geraken, nu kon die specialiste de maandagavond een afspraak versieren voor de dinsdagmorgen, gezien ik super alert was begon ik dit al verdacht te vinden.
Dag 1 dinsdag 14 november:
Na nog een pijnlijke en dus slapeloze nacht terug richting ziekenhuis over dezelfde oneffen wegen, om 8u45 mocht ik dat machine in, tot daar kan ik het nog aan, na wat geluld te hebben met die radioloog met als doel wat informatie los te peuteren kwam ik te weten dat ze in dergelijke gevallen een stuk darm wegsnijden, en dat was er voor mij over. Na de scan moest ik ogenblikkelijk terug bij die specialiste, na een telefoontje met die radioloog was het zover, ze zouden mij in het ziekenhuis opnemen, slik, daar ging ik niet zomaar mee akkoord, en slechts na de verzekering dat er geen snijwerk aan te pas zou komen hebben ze mij kunnen overtuigen om mij over te geven aan de mensen van de witte woede.
Na toch nog een bezoek aan de taverne waar wij iedere dinsdag met vrienden samenkomen kwam ik om 14u angstig kamer 336 binnen, en dan begon de miserie, een verpleger begon daar een naald in mijn rechterhand te duwen, tot daar geen probleem, prikjes zeggen mij niets, dan kwamen er een paar van die plastiek darmpjes aan te pas met een paar zakken vocht die ze bovenaan een soort rijdende kapstok hingen, en daar lag ik dan, ik voelde mij op slag gehandicapt, geen bewegingsvrijheid meer in mijn ogen, en toen ik mij begon te realiseren dat ze, als rechtshandige net mijn rechterhand hadden geparalyseerd begon ik al wat minder kalm te worden, eerste foutieve handeling vond ik, ze kunnen toch tenminste vragen of je recht of linkshandig bent. Het verwachte ongemak bleek snel duidelijk als ik naar het toilet moest, die kapstok moest natuurlijk mee, en wat bleek nog? Het is héél moeilijk als rechtshandige om met je linkerhand je kont af te vegen, het leek meer op rond smeren dan op afvegen, geen nood dacht ik, even wassen en het komt in orde, maar ., ik moest mij dus ook proberen te wassen met de linkerhand wat terug voor de nodige ergernis zorgde, ik had al spijt dat ik daar was.
Na wat gestuntel kon ik dan eindelijk eens de rookzaal opzoeken, bijna die kapstok vergeten die een mij met een rukje aan de hand duidelijk maakte dat hij mee moest, bleek ook nog dat de rookzaal in het ander uiterste hoekje van de lange L-gang gelegen was, dus na wat slalommen tussen verzorgingswagens en andere toestellen in de gang met dat onding in de hand kon ik eindelijk mijn eerste sigaret opsteken, de andere rookgezellen waren in geur en kleur hun, meestal negatieve, ervaringen aan het vertellen, ik zei nog niet veel maar luisterde met gespitste oren naar de verhalen die mij deden huiveren, waar was ik terechtgekomen.
In de vooravond kwam een dokter gevolg van een tweede en de hoofdverpleegster mij doodleuk vertellen dat ik niets mocht eten, wat ik al 2 dagen niet meer deed, en ook geen water mocht drinken, ik zei hen in een eerste opapat reflexgeef mij dan een Pinaud des Charentes of een porto, ze konden er wel om lachen, maar het bleef bij NIETS.
De rest van de avond verliep met van het ene uiterste mijn kamer, naar het andere uiterste de rookzaal te pendelen met die rotkapstok.
Rond 23u kwam daar kwam daar een zoveelste in het wit geklede madam de kamer binnen die mij meteen vroeg of ik gerookt had in de kamer, ik antwoordde haar ook een goede avond en nee ik rook niet op de kamer, iets wat eenvoudig kon daar het een éénpersoonskamer betrof, het bleek dat mijn kleren al roken naar die rookzaal.
Het is een lange half slapeloze nacht geworden, ze vliegen daar te pas en te onpas de kamer binnen, toen wist ik al dat het hier geen rustvakantie kon worden.
Om het niet TE lang te maken vertel ik morgen verder over dag twee in mijn hotel zonder eten.
(Ik besef ook wel at wat ik hier neerschrijf bij veel mensen die al veel ziekenhuisleed achter de rug hebben belachelijk of kinderachtig zal overkomen, maar voor mij is het de eerste keer en een mega probleem.)
Vandaag moest opapat afscheid nemen van iets wat de vorige dagen geen meter van hem wilde afwijken, een vriend enerzijds en een vijand anderzijds, ik noemde hem mijn rijdende kapstok.
Gezien het nu al wat laat is om mijn ervaringen van de laatste dagen neer te typen, wacht ik daarmee tot de volgende dagen en wil hierbij in eerste instantie de mensen bedanken voor de reacties en mails die ik mocht ontvangen als blijk van steun in mijn wat moeilijke voorbije dagen.
Beste lezers, ik heb er lang over nagedacht of ik deze mededeling wel op mijn blog zou plaatsen. Maar gezien ik vandaag 14-11 naar het ziekenhuis moet voor een dringende ct scan, en er mogelijk moet blijven, wil ik jullie niet in het ongewisse laten als er morgen niets op mijn blog verschijnt. Een eerste echo bracht aan het licht dat ik met diverticulitis geplaagd zit, een zéér pijnlijke darmaandoening, en gezien ik ook koorts heb was een snel onderzoek en dito behandeling een noodzaak.
Of ik vandaag dat verpleegstertje zal tegenkomen valt te betwijfelen, je ziet ik kan er voorlopig nog om lachen, maar hoelang nog?? Hopelijk moet ik niet blijven want ik heb een hekel aan ziekenhuizen.
1 november, iedereen heeft wel familie en kennissen te herdenken, de kerkhoven worden terug plat gelopen, het kerkhof waar we veronderstellen dat de doden in vrede rusten, heeft zijn jaarlijkse schoonmaak achter de rug en de chrysanten staan in al hun pracht de graven wat op te fleuren, hoe jonger de dode hoe meer bloemen, hoe ouder het graf hoe zieliger tot zelfs bloemloos en vergeten.
Wie ze nooit meer op een kerkhof zien op 1 november dat ben ikzelf, dit sedert de dag dat ze het nodig vonden het graf van mijn vader te slopen als er geen geld op tafel kwam, met de familie geraakten we er niet uit, de meeste waren niet bereid om met geld over de brug te komen en moest me bij de meerderheid neerleggen, maar ik had al een alternatieve gedachte in het hoofd. Ik kon mij moeilijk verzoenen met de gedachte dat alles de container opmoest om te laten recycleren tot onderlaag van de een of andere gemeenteweg, dus haalde ik samen met een vriend de zerk van mijn vader weg van het kerkhof om die in mijn eigen tuin een plaatsje te geven tussen de struiken.
Ondertussen is dit al een vijftiental jaar geleden, maar ik heb er nog nooit spijt van gehad, ik voel het aan of ik hem van een tweede dood heb kunnen redden, het klinkt wat gek voor vele mensen, maar er is toch nog iets overgebleven, en af en toe sta ik even stil bij die steen, en het geeft net hetzelfde gevoel als vroeger op het kerkhof, dag pa ..
Mijn vader is veel te vroeg gestorven, amper 58 is hij geworden, ikzelf was ik er toen 29, net de helft dus. Zoals elke vader had hij het niet makkelijk zijn rebelse zoon in de jaren zestig in bedwang te houden, honderden zedenpreken heb ik moeten aanhoren, en evenveel maal was zoonlief van een ander gedacht natuurlijk, vader was de ouderwetse, hij kon niet meer mee met zijn tijd, de nieuwe generatie zou de wereld wel veranderen.
Dat is gedeeltelijk wel gebeurd, maar toegegeven dat vader het meestal bij het rechte eind had, zijn preken waren bedoeld om mij tegen eventuele stommiteiten te beschermen, en zonder het toe te geven hield ik er toch veelal rekening mee.
Toen zijn kinderen hun weg gevonden hadden in het leven was de man zo fier als een gieter, hij hield zielsveel van ons zonder het daarom expliciet te tonen, hij was geen knuffelaar, maar in zijn lichtblauwe ogen kon je zien dat hij fier was en vol liefde.
Vader is gestorven aan longkanker, het enige waar ik spijt van heb is dat ik hem heb zien sterven, stikken eigenlijk, dat beeld heeft me nooit meer losgelaten, geen enkele van mijn kinderen wil ik dat aandoen, zij zullen er niet mogen bijzijn als mijn pijp aan het uitgaan is. Dat ik niet altijd naar de goede raad van mijn vader luisterde bewijst het volgende, op zijn sterfbed gaf hij me de raad te stoppen met roken, het rebelse zit er toch nog wat in, ik rook nog altijd op mijn 59ste.
Papa Jef ik blijf aan je denken, en ..ik lijk steeds meer op jouw.
