Je kan niet geloven hoe goed de 'beerkar' rook. Het stinkt, stinkt zelfs hard, scherp, je knijpt je neus angstvallig dicht en toch...is het zo lang geleden!
De winter loopt op z'n laatste benen, de winter die zo lang, zo stil, zo koud, zo levenloos en ja ook zo geurloos was. Alsof alle leven een tijdje verdwenen was, je haast alleen ronddoolt op deze aarden bol. Maar nu...!
De fietser trekt er opeens massaal op uit, bankjes links en rechts snel bezet, iedereen profiteert van de eerste zonnestralen, recht in de snuit, verblindend, de ogen dicht, kan ons niet schelen, dit hebben we zo lang moeten missen!
Zwemvogels die luid kwetterend hun veren opboenen, slaan rekkend de vleugels en maken zich op om binnenkort...tja, we wijken af, in ieder geval zijn ze al druk aan't oefenen....
Ook het bos ruikt ineens zo vol, een ontluikende geur, van aroma's die maanden zijn opgesloten. Een blinkende tractor rijdt me voorbij, de beerkar vol, wat heb ik dit gemist
De voorspelling luidt alleszins de lente in, eindelijk! Alle fietsgerei ligt klaar, morgen de beuk er in.
De rug? Gisteren voelde het zoals vrijdag, een pijnstiller dan maar. Na een uur of twee werd het wat soepeler, maar zeker niet fietstoereikend. Vandaag hebben we een dikke wandeling in Den Bosch (Nl) gedaan, meer zat er zeker niet in. Nog even welde het op om in de late namiddag een klein toertje te doen, maar het gezond verstand achtte het te vroeg, en maar goed ook misschien.
Ik kijk al echt uit naar morgen, hopelijk zonder Buf op de fiets en die wintermuts ben ik ook al meer dan beu. Nog een maandje voor de korte broek en dan nog een maandje voor het shirt, ik kan het moeilijk geloven. Iedereen hunkert naar de zon
Maandag 4 maart
Ik weet het en het blijft afgezaagd, maar het is koud. De hemel open, het belooft een mooie dag te worden. De temperatuur duikt nog maar eens onder het vriespunt, de muts, de buf en de handschoenen worden toch maar weer aangetrokken.
Het is net geen 7u als ik de voordeur sluit en op het fietszadel klim. Het schemert al, de straatverlichting is uit, nog even en de zon komt op, ik weet het zeker. Ver in het Oosten zie je't al, een lichte gloed die langzaam tussen de bomen omhoogklimt. Toch trek in de buf tot ver boven de oren, de kin en de mond. Ik rij zoveel mogelijk door het bos. De schaduw van een stel bosduiven als draken over het bospad. Er komen al katjes aan de bomen. Je kan tenminste terug rondkijken. Ik peddel er rustig op los, de rug lijkt ok, maar de bovenbil spartelt nog wat tegen.
Lang geleden dat we nog zoveel zon hadden, bijna 15°C stond op de thermometer, maar zo voelde het wel niet, neen amper de helft met veel moeite zou je zeggen. Daarvoor zorgde nog steeds die ijzige Noordenwind. Iedereen had het er zelfs over. Die kunnen ze al niet meer afpakken seh, pure vitamine D, en da's lang geleden.
Dinsdag 5 maart
Voor de verandering, geen ochtendvorst. Nu ja, warm was het geenszins, maar 4°C is aangenamer dan we gewoon zijn. Een tweede wolkeloze dag lijkt in de maak. In de verte maakt de nacht plaats voor ochtendschemer. Een rode vuurbal nestelt zich alvast tussen de bomen als ik genietend door het Peerdsbos peddel.
Volgens het schema van Energy-Lab moet ik deze week 1 rit van 100min tegen 125-130 hartslag rijden. In de late middag maak ik nog een toer van een dertigtal kilometer alvorens naar huis af te stevenen. Het blijkt nog maar eens dat de Kempen een voortreffelijk trainingsterrein aanbiedt; door de kaalheid van de omgeving heb je nauwelijks beschutting en als er ook maar een beetje wind staat heb je hier meer dan prijs. Er zijn stukken waar ik kromgebogen amper 19 uit de pedalen duw. Als training kan dit uiteraard tellen, hoewel je op die momenten vlotjes 20 slagen/minuut aan hartritme inboet. Als je een toer rijdt is de kans uiteraard zeer groot dat naast het labeur er ook een moment van absolute extase is, het moment dat je vooruitgeblazen wordt zonder ook maar één trap te geven... Een gemiddelde van net geen 23 is onder de gegeven omstandigheden zeker niet slecht, het blijft een training, de teller staat op net geen 900 km...
Vandaag een dagje thuis. Zolang de regel nog geldt krijg je voor een bloed/plasmagift nog een dagje. Volgens Europa is dit ongrondwettelijk. Hoe kan een dag verlof nu illegaal zijn....terwijl het vermeende alcoholtestertje dat in Frankrijk verplicht was (en iedereen op kosten heeft gejaagd) ineens zonder de minste accreditatie werd aanvaard... Reken maar uit voor de Franse schatkist, 5€/wagen, geïncasseerd op nauwelijks enkele maanden.
Het Rode Kruis zal die regel wel voelen. Volgens Desirée, de maître d'hôtel van het bloedtransfusiecentrum in Wilrijk, was er gisterenmorgen amper 1 donor komen opdagen.
In ieder geval ben ik een zak plasma armer en 1 dag congé rijker. Ideaal om vandaag met de motorhome naar de keuring te gaan, nu ja, ideaal!
Toen ik deze morgen uit bed stapte sloeg de rugpijn hard toe. Ik stond volgens Ria weer helemaal uit de haak. 'Wat ga je doen als je zo'n scheut krijgt op weg naar Compostela'? Tja, wat doe je dan, niets meer, denk ik! Wachten en rusten...
Na een tweetal uurtjes en een hoop pijnstillers, spierontspanners en ontstekingsremmers ging het ietsje beter, de keuring moet lukken vandaag. Het was net elf uur als we achteraan de redelijke wachtrij aansluiten, TWEE UUR EN EEN HALF heeft het geduurd. Ik dacht dat er een stiptheidsaktie aan de gang was, of een staking, maar neen, gewoon een doordeweekse dag waar toevallig het middaguur in viel. 'Doorlopend open' noemen ze dat...
Van fietsen komt niets in huis. Op de planning stond 2 uurtjes tegen 125 hartslag. Ik mag niet van Ria! Morgen moeten we naar 's Hertogenbosch met de vrienden van Mazan. Als ik me nu niet gadesla hypothekeer ik misschien het hele weekend, daar heeft ze gelijk in.
Laatste dag van de maand. Het is sinds begin november geleden dat ik nog eens twee dagen na elkaar op de fiets naar het werk kon, tot nu! Het is minder koud dan gisteren en vooral minder nat. Toch zit ik niet makkelijk op de fiets.
Het zat er al even aan te komen, ik voel de onderrug tegenspartelen. Soms verdwijnt die ochtendpijn wel, maar nu? Ik waggel de hele dag, zitten, staan, bekken kantelen, bukken, strekken, het helpt niet! Morgen dagje rust inbouwen denk ik. Ook mijn slecht bovenbeen en rechter lies voelen ineens weer geforceerd aan. Het is nochtans lang geleden, hopelijk is het morgen beter... Ondertussen staan er na 2 maanden 800 km op de teller, Lang Leve de Lente
Ik was het haast vergeten hoe de nieuwe fiets er uit zag? Voor vandaag hadden de Franks en Sabines van deze wereld droog voorspeld! Dus, dat leek wel mee te zitten.
Eerst gisterenavond nog een uurtje losgereden op de spinfiets en alles klaargezet, deze morgen met een jump uit bed, snel een tas melk achter de kiezen en richting fietskot. De weg lag inderdaad droog en in de beschutting van de gebouwen leek de temperatuur toch enigszins mee te vallen.
Voelde ik nu goed? Is dat nu gezever dat naar beneden valt? Of mist? Minuscule regendruppeltjes? Wat het ook moge zijn, het voelt koud en nat aan. De wind blijft uit Noord-Noordoost komen. De enkele vlaggen die ik tegenkom staan niet echt strak, maar waaien doet het. Het voelt echt ijzig aan.
Wanneer gaan we daar nu eens eindelijk vanaf geraken, de klok tikt en ik zou toch echt op de weg willen bollen! Mijn voeten zijn ijsblokken als ik voorzichtig van de fiets schuif.
Tussen 1 januari en 10 mei zou ik minstens 1500km op de teller moeten hebben, dat was althans het vooruitzicht. Na 2 maanden zit ik net boven de helft. Met nog 10 weken voor het vertrek ziet dat er alleszins al goed uit. Tijdens de beginfase had ik bewust kortere ritten voorzien. Vanaf volgende week worden die stelselmatig verlengd en op de spinningfiets zal de weerstand progressief aangedraaid worden. Het serieuze werk komt er aan
Voilà, 'Back in Business'. We zijn er een paar dagen tussenuit geweest en geloof het of niet, maar ik heb de fiets gemist. Eigenlijk was de planning om'm mee naar Elsenborn te nemen. Ideaal! Bergaf tot in Eupen, rechtsomkeer en een helling van 20 Km tot de Botrange. Jürgen zou zich opofferen om mee te rijden, nietes dus. Verleden maandag was het vrij mooi weer, vanaf dinsdag stak er echter een gure Noordoostenwind op. Tweede punt uiteraard was de aanwezigheid van een 15tal centimeter sneeuw links en rechts van de weg. Goed, voor de auto's waren er weinig problemen, maar plaats voor de fietsers was er geenszins. De weersvoorspellingen waren allesbehalve zodat we ons rustig de moeite konden besparen om de tweewielers in te pakken. Dan maar een weekje 'rust' zeker!
Vrijdag had een transportfirma de nieuwe spinfiets afgeleverd, dat was dan weeral goed nieuws, niets kon de trainingen nu nog tegenhouden. Zaterdag hadden we nog verplichtingen in Tongeren, maar vanaf vandaag konden we'r een lap op geven. Buiten was het toch weeral ..... ik durf het woord niet uit te spreken! Man, man, wat voor een winter hebben we nu toch al gehad en het ziet er nog niet echt uit alsof de lente al voor de deur staat. Van zaterdagmiddag is het beginnen sneeuwen en in Tongeren lag er al snel een tiental centimeter. Hier in het Antwerpse is het iets beter, maar sneeuw is sneeuw, en alles behalve uitnodigend op 23mm bandjes! De temperatuur schommelt rond het vriespunt, ook al niet om er uren in rond te hotsen.
Vandaag dan maar de doop van de nieuwe spinningfiets. Met het trainingsschema van EnergyLab onder de arm hadden we vandaag een ritje van 90 minuten voor de boeg. Het ging prima. Ik had geen flauw benul van de snelheid op de trainer, dus was ik enigszins benieuwd wat het LCD-schermpje tevoorschijn zou toveren.
Nu ben ik van nature niet echt een trainingsbeest en is het de eerste maal dat ik aan de hand van een schema de conditie wil aanscherpen. Dat betekent dus; hartslag in de gaten houden. Wat warm trappen en dan bijna 1 1/2u met de hartslag op 125 à 130 betekende dat 60 km, niet slecht, wel indoor welteverstaan, morgen hersteltraining.
Eerst het slechte nieuws: mijn fietscompagnon voor Compostela is tijdens een ritje in Spanje omver gereden. In het hospitaal zijn gelukkig geen breuken vastgesteld, enkel een dikke en bezeerde knie, schaafwonden alom, fietskader gebroken, wielen paraplu, kortom fiets voor de schroothoop, helm in gruizelementen,....
Morgen moet Thierry terug naar het hospitaal voor verder onderzoek. Hopelijk valt alles nog mee, en fietsen genoeg in de winkel.
Gisteren zijn we naar de fiets- en wandelbeurs in Mechelen geweest. Hoewel we redelijk op tijd waren was het aanschuiven om binnen te geraken. Onze aandacht ging vooral naar fietsen en accessoires maar ook naar alles wat van dicht of ver te maken had met Compostela.
Naast de gekende waren er vooral ook minder bekende fietsmerken op de beurs, althans voor mij toch als leek op vakantiefietser-niveau! Uitgedost met pak en zak stonden ze daar, netjes op een rij. Wat me opviel was de redelijk schrale en dunne voorvork, nochtans was de prijs niet zo dunnetjes! Ze worden op fora toch omschreven als ware muilezels op twee wielen en toch vond ik het optisch fragiel.
Wat me ook opviel was de 'echte' intrede van de Rohloff-naaf (De Rohloff versnellingsnaaf heeft 14 versnellingen die in het achterwiel zitten ingebouwd. Die versnellingen komen wat bereik betreft overeen met een fiets met drie voorbladen en een 9-speed cassette achter. Je kan er dus ook licht mee fietsen.)
Goed, de naaf is zeker niet nieuw (1998), maar de meerprijs van +/-1000€ en de wetenschap dat je er zelf niets meer aan kan regelen/vervangen heeft de vakantiefietser toch jarenlang wat tegengehouden om z'n enige metgezel op reis ervan te voorzien!
Als je al dacht dat alleen carbon-fietskes duur waren heb je het mis. Een trekkingbike van 5 à 6000€ is zeker geen uitzondering. Doe daar nog enkele zakken, een tentje en lichtgewicht potten en pannen bij en je kan al beter bij ClubMed terecht.
Toch wordt de aantrekkingskracht van het avontuur vol uitgespeeld. De alternatieve vrijetijdsbesteder weet dat zijn hobby geld kost en heeft het er klaarblijkelijk voor over, hoewel de 'echten' met VEEL minder tevreden zijn. En hier wil ik zeker niet zeggen dat ik een echte ben hé
Bij de stand van het Compostelagenootschap is het, ondanks het vroege uur, aanschuiven. Iedereen wil wel wat meer uitleg van de aanwezige fiets- en wandelveteranen. Ook hier zie je dat de mythe, de legende, de tocht of hoe je het ook wil noemen, leeft! Na een uurtje of twee houden we't voor bekeken. Genoeg gewandeld en gefietst. (in gedachten toch)
Awel, vandaag rustdag. 't Was eigenlijk een beetje nodig na enkele dagen trappen. Ik begon wat last van de knietjes te krijgen, geen pijn, gewoon wat stram. Geen hersteltraining dus vandaag, gewoon rust....
En dat komt goed uit, Valentine's day, 14 februari. Lekker glaasje, voortreffelijk gegeten, Ossobuco van kalkoen. Ria had een nieuw receptje uitgeprobeerd en 't was verdomd lekker!
Deze namiddag heeft het zwaar geijzeld. De auto hing vol met een dikke afdruipende pel afgevroren regenwater. Maar goed dat de fiets aan de haak hing. Op de wegen viel het nog enigszins mee, maar op de voetpaden was het uitkijken.
Ik vrees dat de ijspel tegen morgenvroeg niet weg zal zijn, daarvoor is de temperatuur niet mild genoeg. Dat wordt terug 'spinnend' het weekend in!
Er was koud maar droog voorspeld. Net na het opstaan voorzichtig de rolluik opgetrokken, droog, yes! Nog even wachten tot de buitenthermometer een meting doorgeeft, 1°C
We wagen het er op, 2 thermische shirts, een windstopper en een dikke overjas, dikke fietsbroek, skisokken, buf, winterhandschoenen, lange muts, bril, en wij weg, het is net 7u voorbij.
De eerste kilometer is altijd de ergste, tranende ogen, den bibber op't lijf, en nog een eind te gaan. Alles is donker en stil, het is nog schoolvakantie, ik rij zo goed als alleen. Je moet er wat voor over hebben! Ik voel me als een batterij in de koude, weinig energie en rap plat In de verte schemert het al als ik op't werk toekom, de lange nachten worden nu snel korter, de dagen langer! Ik haast me binnen, mijn voeten voelen pijnlijk kou aan, iets waar ik vroeger nooit last van had.
De temperatuur is de hele dag niet ver boven het vriespunt uitgekomen, maar toch voelde de terugrit een heel stuk prettiger aan. Ik neem al de bosweggetjes die ik tegenkom, de verijsde grond kraakt onder het gewicht van de banden, de beekjes hebben alle moeite om niet dicht te vriezen. Heel anders dan in de lente is het bos doods, je hoort niets, geen vogel, zelfs geen krakend takje, niets.
Twee uitgelaten bengels zijn met paps op stap, dik ingeduffeld, alleen twee bloedrode kaken. De koude kan hen niet deren, ze huppelen rond, lang leve de vakantie!
Ik neem de brug rechtstaande op de trappers, van onder af, een redelijk tempo, lekkertintelende bovenbenen. Boven hou ik de pedalen stil, het is te koud om naar beneden te zoeven. Ik kijk al uit naar de douche
Naar aloude gewoonte beginnen we maar met het slechte nieuws...Het vriest nog steeds, het is grauw en grijs buiten en af en toe dwarrelt er een sneeuwvlok naar beneden, maar da's dezer dagen niet echt nieuws.
Deze morgen een mailtje ontvangen van het bedrijf dat de spinfietsen verkoopt....'Het door U gekozen model is tot onze grote spijt niet direct leverbaar', het komt er op neer dat we een weekje extra geduld zullen moeten hebben! Typisch, ons! Ria keek er al zo naar uit.
Dan maar wat goed nieuws, deze middag zelf op de spinfiets, zij het nog met wat stramme beentjes. De recuperatie na zondag en de hersteltraining van gisteren hebben niet het verhoopte resultaat, maar na een kwartiertje spinnen voelen de beentjes lekker aan, na 45 minuten de weerstand bijgedraaid tot goed voelbaar en de trapfrekwentie 15 min vrij hoog aangehouden, kwartiertje uitgebold.
Over trainingen gesproken. De één vindt het overbodig, de ander onmisbaar. De één gebruikt de eerste week van een lange fietsvakantie om de conditie op peil te brengen, terwijl de ander toch enkele maanden wil hebben om zich degelijk voor te bereiden. Ik voel me toch genoodzaakt om me in de tweede categorie onder te brengen.
Ten eerste zou ik met een gerust gemoed op pad willen gaan. Hoe kan je nu genieten als je al van de eerste meter sterretjes ziet. Ik kan me niet voorstellen dat als je onvoorbereid aan 75 km/dag wil beginnen, je de laatste helft op souplesse kan uitbollen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je al volledig verzuurd aan de 'Ardennen' moet beginnen om 'zogezegd aan je conditie' te kunnen werken!
Ten tweede zou ik het ook niet fair vinden tegenover mijn compagnon. Thierry & Malvina zijn momenteel in Zuid-Spanje en trainen de nodige kilometers, zoveel is zeker. Op hetzelfde peil geraak ik nooit, ik kan alleen maar hopen dat ik een degelijke basisconditie heb opgebouwd.
Vriend Google heeft wel honderden trainingsschema's ter beschikking, maar spijtig genoeg zijn ze allemaal geschreven voor semi-prof's of vergevorderde amateurs, alé, zo lijkt het toch. Winterse ritjes van 3 à 4 uur zijn niet direct voor mij weggelegd, 3 à 4 trainingen in de week, afwisselend van intensieve krachtpatserij tot doorgedreven interval. Goed, als je begin April de Ronde van Vlaanderen wil rijden zit er inderdaad niets anders op, maar als je'r als vakantiefietser wil op uittrekken lijkt me dat toch iets ‘te’ gedreven.
Via Dominiek, heb ik Energy lab leren kennen (http://www.energylab.be/). De meeste sportievelingen zullen de gangmaker achter dit Vlaamse initiatief wel herkennen, maar goed.
Je kan een type trainingsschema laten opmaken door professionele mensen. Ze houden rekening met je capaciteiten en je doelstellingen, je niveau en je beschikbare tijd, en dat lijkt me wel wat. Voor 1€/week krijg je 12 weken na elkaar een schema. Voor de prijs moet je't niet laten, ik ben benieuwd, volgende week krijg ik de eerste. Voor de start ervan zal ik nog even moeten wachten, want volgende week maandag tot vrijdag kan ik beroepsmatig geen kilometer afleggen
Deze morgen lag er alweer een laagje sneeuw op de auto's. We geraken er maar niet van af. Het is misschien Krokusvakantie en voor de kids is dit een potje plezier, maar het heeft nu al echt lang genoeg geduurd. De beentjes hebben wat last van de verzuring van gisteren. Het duw- en trekwerk is nog niet helemaal verteerd. Straks een uurtje proberen losrijden
Strakblauwe hemel, 't is nu of nooit. Goed, de temperaturen zijn wat aan de lage kant, de auto's zijn bedekt met een pelletje ijs, het is nog vroeg. Ik wacht tot 11u, 't is 2°C.
Nog 3 maanden te gaan, 40km moet kunnen in deze koude. Langs Schotenvaart lukt het nog, tranen van de ijskoude wind, de lucht voelt pijnlijk kou aan. Da's maar voor even hou ik me voor. Er staat een Oostenwind, de vlaggen op de boten staan strak, dat wil zeggen 20km knal op de kop en daarna wind mee! Beter zo dan omgekeerd.
Ik duw mij te pletter, kom zelden boven de 20 km/u uit. Het wemelt van de wielertoeristen langs het Albertkanaal, die van de eerste zon wil iedereen profiteren. Op de talrijke plassen staat ijs, net één grote spiegelvlek met die laagstaande zon. Ik heb geen tijd om rond te kijken, probeer soepel te rijden maar het lukt voor geen meter. Ik tel elke kilometer tot het keerpunt af, het is afzien. Ik kijk verwondert naar het gemiddelde; 18.6 km/u als ik draai. Merkwaardig, veel volk op de baan en slechts drie enkelingen die mij passeren. En dan was het nog niet eens flitsend. Ik hoor het allemaal graag vertellen over die gemiddeldes. Een beetje wind, het snot voor je ogen en je haalt geen 20 meer...da's de realiteit.
Aan Grobbendonk-kazerne draai ik om, euforisch, de wind in de zeilen, zachtjes meepeddelend haal ik zonder probleem 23 à 24 km/u, op een onbezonnen moment zelfs 29 km/u, en dat is met een hybride hoogst uitzonderlijk. De warme thee die ik voor vertrek in de bus heb gekieperd is allang niet meer drinkbaar, mijn tanden breken haast af als het ijskoude, bittere vocht door mijn keel sijpelt. Mijn rechtervoet is gevoelloos, mijn handen tintelen, 2 man op een jetski halen wat kapriolen uit...die zijn nog zotter met deze temperaturen!
Als ik voorzichtig van mijn fiets stap, staan er 40 kilometer op de teller, het gemiddelde is wat opgekrikt tot net geen 21 km/u. Niet dat dat zo van belang is maar toch iets om rekening mee te houden. Naar Compostela tegen 20 km/u zou geen probleem mogen zijn, tenzij je zo'n wind hebt natuurlijk, en dan was het nu nog zo plat als een biljart. Nu goed, het zal wel niet elke dag zo waaien zeker?
Toch nog even op terugkomen op het feit dat banden, als enig contactpunt met het wegdek, van groot belang zijn! Om de uiteindelijke keuze te bepalen ben ik op zoek gegaan naar de 'ideale', mocht die al bestaan! Je hebt er die zweren bij een bepaald merk, anderen zien rolweerstand en lekbestendigheid als voornaamste kenmerk en nog anderen gaan voor de 'goedkoop'. Het blijven natuurlijk banden, deels een natuurproduct, die als nadeel hebben dat ze nu eenmaal lek kunnen gaan. Trek je na één lekke band die conclusie? Neen, waarschijnlijk niet, maar ik had toch het gevoel dat net die factor nogal uitvergroot werd!
Door de eindeloze reeks van artikels, bandentests, persoonlijke ervaringen en fora leek er nogal één 'rode draad' steeds terug te komen; de Schwalbe-Marathon-reeks bleek betrouwbaar!
Goed, maar in de Marathon-reeks heb je 9 verschillende producten. Uiteindelijk had ik twee uitverkorenen; de Marathon Racer en de Suprême. Ze leken me alle twee geschikt voor mijn doeleinde. De Racer in 35mm breed, de Suprême een haartje breder met 37mm. Dan maar naar vriend google en zien wie, wat aanbood. Ik vond de Racer voor gemiddeld 41.4€ en de Suprême voor 43.2€. Geen goedkope vouwbanden dus.
Met die wetenschap trokken we naar Van Eyck in Geel. Een doordeweekse fietswinkel, zij het aan de grote kant, die bekend staat om zijn goedkopere banden. Uiteindelijk heb ik de Suprême besteld en gisteren afgehaald.....voor 24.95€/stuk. Hoe het mogelijk is, daar heb ik geen flauw benul van. Ik weet alleen dat ik voor de internetprijs van twee, nu drie banden heb . Nog een binnenband of 5 voor een dikke Euro het stuk, daar kan je ze zelf niet voor plakken, en we zijn weeral gesteld.
Er is nog nieuws van het fietsfront, maar eerst een stukje fietsen, nu de temperatuur langzaam boven het vriespunt klimt. De zon schijnt en dat lijkt al een eeuwigheid geleden!
Spinning fiets
We hadden 'm al veel vroeger willen aanschaffen, maar in alle eerlijkheid, het was er nog niet van gekomen.
Vroeger gingen we met z'n tweetjes 1x in de week spinnen, vooral in de winter. 19 uur, 15 km met de auto, uitkleden, aankleden, uurtje spinnen, uitkleden, douche, aankleden, drankje, 15 km naar huis, uurtje opzitten omdat met de adrenaline van slapen toch niets van in huis kwam. Goed, het was dat, maar ook niet meer. Hier in Schoten wordt ook spinning gegeven, maar op hartslag, en dat is pas vervelend, vooral als iedereen er maar op lostrapt en z'n eigen ritme moet bepalen.
Het laatste jaar zijn we een handvol keren gaan spinnen, maar veel te weinig. Zeker nu Ria wat op de sukkel is met de rug is beweging meer dan ooit nodig. Ik zit ook niet elke dag op de fiets, het zou best wat meer kunnen; dus, dan maar op zoek naar een spinning-bike. Eerst op tweedehands.be, dan op ebay en nog wat andere sites, maar het aanbod leek niet veel soeps. Verroeste prutsen die jaren in de garage hebben gestaan, dat vind je genoeg, maar degelijk, betaalbaar materiaal?
We hebben de knoop dan maar doorgehakt en een exemplaar via internet besteld, elk 20 uurtjes op de bike en we hebben'm er uit, als dat al een troost mag zijn.
Nog enkele dagen geduld nu...en dan: geen uitvluchten meer!!!
Het blijft winteren. Het moet zowat zondagmiddag begonnen zijn en het zou nog duren tot volgend weekend. De lokale buien zijn best hevig en gaan gepaard met serieuze windstoten. Ja, zelfs af en toe dwarrelt er nog een verloren sneeuwvlok naar beneden. Deze morgen was het amper +3°C en het voelt nog kouder aan door een snijdende wind.
Buitenfietsen is niet echt aan de orde. ’s Morgens en ’s avonds zie je hier en daar wel een fiets rijden, maar het is sporadisch.
Al maar goed dat we nog binnen verder kunnen. Gisteren een 70-tal minuten op de spinfiets. Zolang we dat nog kunnen panikeer ik niet echt. Tot het eind van de maand maak ik me geen illusies wat het weer betreft.
De buitenbanden zijn alvast besteld, niet dat het zo dringend is, maar gedaan is gedaan. Eind deze week zijn ze binnen.
Er wordt wat afgeschreven over fietsbanden, bijna zoveel als over alle andere fietsonderdelen samen. Het is dan ook belangrijk, als enig contactpunt van de fiets met het wegdek. De technische materie is in die mate zelfs zo verwonderlijk dat ik u, hoe saai ook, die niet wil onthouden. Nooit geweten dat een brede band sneller en minder weerstand had dan een smalle, U?
De Rolweerstand
De rolweerstand komt overeen met de energie die bij het afrollen van de band verloren gaat. Eigenlijk komt het energieverlies door de voortdurende materiaalvervorming van de band. Naast de rolweerstand bestaan er ook andere weerstanden die tijdens het fietsen overwonnen moeten worden. De luchtweerstand stijgt met de toenemende snelheid in het kwadraat. Op een vlakke weg heeft de luchtweerstand al bij een snelheid van 20 km/u het grootste aandeel in de totale weerstand. Ook voor de versnelling wordt energie verbruikt. Hier speelt bijvoorbeeld het gewicht van de wielen een belangrijke rol, omdat men die in gang moet zetten. Bij een berg moet men boven alles de stijgweerstand overwinnen (zwaartekracht). Verder bestaan er nog een aantal weerstanden in de aandrijving (b.v. de ketting) en andere draaiende onderdelen. Deze weerstanden maken bij een goed onderhouden fiets maar een zeer klein deel uit van de totale weerstand.
Welke betekenis heeft de rolweerstand?
Natuurlijk zou iedere fietsband een lage rolweerstand moeten hebben. Anders dan bij auto’s heeft de fietser alleen zijn (beperkte) eigen kracht ter beschikking. Deze kracht wil hij uiteraard zo efficiënt mogelijk gebruiken. Aan de andere kant moet men de invloed van de rolweerstand ook weer niet overschatten. Het is slechts een onderdeel van de totale weerstand. Veel belangrijker is bijvoorbeeld een juiste bandenspanning, deze heeft veel meer invloed op de rolweerstand dan b.v. de opbouw van de band. Een band met een extreem lage rolweerstand kan men alleen construeren als men bij andere belangrijke functies zoals bijvoorbeeld lekbescherming of grip bereid is in te leveren.
Door welke factoren wordt de rolweerstand beïnvloed?
De rolweerstand wordt o.a. door de bandenspanning, banddiameter, bandbreedte, bandopbouw en het profiel beïnvloed. Bij een egale ondergrond geldt: hoe hoger de bandenspanning, des te geringer is de vervorming van de band, des te geringer is de rolweerstand. In het terrein is het precies andersom: hoe geringer de bandenspanning, des te geringer de rolweerstand. Dat geldt voor harde pisten net zo goed als voor zachte bos- en weidegrond. De verklaring: een band met een geringe bandenspanning kan oneffenheden beter het hoofd bieden. Hij zakt minder diep weg en de fiets wordt minder door oneffenheden afgeremd.
Banden met een kleinere diameter hebben bij gelijke luchtdruk een hogere rolweerstand, omdat de vervorming van de band hier in verhouding groter is. De band wordt minder rond. Brede banden rollen lichter dan smalle banden! Deze stelling stuit vaak op scepsis, echter bij een gelijke luchtdruk veert een smalle band dieper in en moet daardoor meer materiaalvervorming overwinnen. Natuurlijk heeft ook de samenstelling van een band invloed op de rolweerstand. Hoe minder materiaal gebruikt wordt, hoe minder materiaal zich kan vervormen. Hoe flexibeler het materiaal (b.v. het rubbermengsel) is, des te minder energie gaat er door de vervorming verloren. In de regel rijdt een fijn profiel lichter dan een grof profiel. Hoge noppen en grote tussenruimten hebben een ongunstige uitwerking op de rolweerstand.
Waarom rijden brede banden lichter dan smalle banden?
De verklaring ligt in het inveergedrag. Iedere band vlakt onder belasting aan de onderkant iets af. Dat resulteert in een recht rijvlak. Bij een gelijke bandenspanning hebben brede en smalle banden een even groot rijvlak. Een brede band veert meer in de breedte in, een smalle band heeft een smaller maar langer rijvlak. Het vlakke stuk kan men zien als een lastarm die de rolbeweging van de band tegenwerkt. Door de sterkere afvlakking van een smalle band wordt deze minder rond. Hierdoor ontstaat bij het afrollen dus een grotere vervorming. Bij brede banden ontstaat minder afvlakking in de looprichting. Daardoor blijft hij ronder en rolt lichter.
Waarom rijden wielerprofessionals dan op zulke smalle banden?
Brede banden rollen alleen bij een gelijke luchtdruk lichter. Smalle banden kan men echter harder oppompen. Ze rijden dan natuurlijk wel minder comfortabel. Daarbij hebben smalle banden voordeel bij hoge snelheden, omdat de luchtweerstand minder is. Vervolgens kan een fiets met smalle banden beter versnellen. De roterende massa aan de wielen is minder. De fiets is zo beduidend wendbaarder. Bij een gelijkmatige snelheid van rond de 20 km/u rijden brede banden beter. In de praktijk is de krachtbesparing nog groter dan in theorie; brede banden veren beter en besparen zo energie.
Welke band past op welke velg?
De binnendiameter van de band moet met de schouderdiameter van de velg overeenkomen. Een bandbreedte 37-622 past bijvoorbeeld op een velg 622 x 19C. De binnendiameter van de band komt overeen met de schouderdiameter van de velg van 622 mm. Verder moeten de bandbreedte en de velgbedbreedte op elkaar afgestemd zijn. Onderstaande tabel geeft de mogelijke combinaties van bandbreedte en velgbedbreedte volgens de ETRTO aan. Sinds 2006 is ook de combinatie van zeer brede banden op smalle 17C en 19C velgen door de ETRTO officieel vrijgegeven. Dat was een verstandige zet, omdat deze combinaties bij MTB’s en Balloonbikes’ al vele jaren heel gewoon is en helemaal niet voor problemen zorgt. Vaak is het gebruik van een bredere velg zinvol, omdat het de band extra stabiliseert. Men kan de bandenspanning iets meer reduceren zodat het fietsgedrag niet "zwabberig" wordt.
Deze tekst is integraal te lezen op de website van Schwalbe op:
In extremis hebben we de maand nog positief afgerond. Toen deze morgen de rolluiken naar omhoog gingen, was het droog buiten, de voorspelling was dan wel niet denderend, maar het was het risico waard!
Het was zalig, de stilte van het bos, in de verte een kwetterende eend. Je voelt het vocht tussen de bomen hangen, je ruikt het ook, naar schimmel, paddenstoelen en verrotte aarde. Een eenzame lotgenoot kruist mij aan de 'rozentuin'; Yep, Hallo.
Ik probeer dezelfde pedaalslag als op de spinningfiets te draaien, op de brug over de autostrade even de pees er op, gezwind laat ik me uitbollen, dat ging goed. Het spinnen van de laatste weken heeft zeker en vast een positief gevoel achtergelaten, en wat er ook gezegd wordt, het helpt!
Langs de Miksebaan steekt een koersfiets mij voorbij, vroeger had ik er zeker achter gegaan, maar nu? Ik heb de mentale klik al gezet denk ik, het doet me niks, het kleine rode achterlicht wordt kleiner en kleiner tot het na een bocht helemaal verdwenen is.
Deze middag nog een klein uurtje op de spinfiets en tegen de avond terug naar huis, droog! Het is best wind op de kop en ik rij speciaal langs Schotenvaart, lekker open. Mijn tegenliggers zoeven voorbij, watjes...jullie rijden naar de verkeerde kant, wil ik nog roepen, maar ik denk het alleen maar, de gelukzakken! De golfjes op de waterspiegel zijn behoorlijk, de ganzen, eenden en waterkiekens verschuilen zich tussen het oevergewas, ik ben weer even alleen. Het is serieus duwen, maar ik probeer altijd dezelfde trapfrekwentie te houden en schakel wat lager. De cadans is behoorlijk, dit voelt goed, 46 km vandaag.
We ronden de maand af op 365 km, de 2000 km tegen begin mei lijkt realistisch. Het is van 2008 geleden dat ik die afstand al had in januari. Op naar februari...
Alle sneeuw is weg, eindelijk. Ook de vriestemperaturen zijn ineens verdwenen. Op twee dagen tijd zit er bijna 20°C verschil op. Tja, en als de temperatuur stijgt, dan begint het natuurlijk te regenen, we zouden ook België niet zijn. Dit zorgde maandag nog voor spekgladde wegen. Dinsdag was het, buiten de overvloedige regen, wel best aangenaam van temperatuur. Deze morgen kwam het er met bakken uit. Rond tien uur zag de hemel pekkezwart, de wind was fel en bereikte, volgens Frank, een snelheid van 80 en aan zee lokaal tot 100 km/u. Fietsweer...binnen toch. Na de middag waren er wat opklaringen en achter het glas voelde het tijdelijk zonnetje zelfs aangenaam, de wind bleef echter spelbreker.
Op de kilometerteller staan ondertussen 320 km, waarvan slechts een honderdtal buiten.
Nog 100 dagen te gaan. Ok, het kan beter, maar ik mag ook niet klagen. Hopelijk hebben we het slechtste weer achter de rug en eenmaal buiten zullen de km's er wel bij komen. Mijn lies houdt het wonderwel uit.
De facetinfiltratie leek een schot in de roos, het mocht wel, al meer dan een jaar op de sukkel, en dan na 3 epidurale spuiten, 30 kinebeurten ineens 'bingo'. Goed, het zal wel niet genezen zijn, maar ik heb geen pijn meer, en da's al veel waard.
Neen, ik ben best tevreden. Geen fysieke uitspattingen, nog niet, eerst de benen, aan een verhoogd tempo, gewoon worden aan de omwentelingen, geen kracht, alleen soeplesse....en dat loopt goed. Er zijn collega's die me nu al perse drie uur per dag op de fiets willen zien zitten. Wat doe je dan binnen 2 maand?
Het is niet dat ik naar Compostela wil vliegen, gewoon fietsen is al genoeg, snelheid is van ondergeschikt belang. De meesten zien er nog altijd één of andere competitie achter. Het is soms moeilijk uit te leggen dat ik ‘net’ dat wil vermijden.
Februari wil ik het bewust nog rustig aan doen en in maart de afstand stelselmatig wat opdrijven. Begin april de kleine Ronde van Vlaanderen als test, om te zien hoe het staat met de conditie en dan hebben we nog een maand. Belangrijk is, denk ik, om blessurevrij te blijven.
Als we niet kunnen fietsen, dan houden w’ons maar bezig met schrijven.
Bij de AS Adventure staan de Ortlieb tassen in de reclame. ’t Is solden en tijdens deze periode krijg je om de haverklap tegoed-bonnen of wat dan ook in de bus. Ideaal moment dus om nog een fietsbroek met zeemvel, een regenjas en vooral 1 Ortlieb achtertas aan te schaffen. De dame van de zaak is goed onderlegd in de fietsmaterie. Ofwel heeft ze al twintig keer de wereld rondgefietst ofwel heeft ze de hele bibliotheek leeggeplunderd, maar ze kent haar vak als geen ander.
Bedoeling was initieel om een bagagedrager boven het achterwiel te plaatsen en aan de niet-versnellingszijde één reistas te hangen. Ze weet me echter te overtuigen om niet één, maar twee tassen te hangen van het type dat normaal aan de voorwielen is bevestigd. Enerzijds kan je het gewicht beter verdelen en in één tas echt, de meest waardevolle spullen onder brengen. Kwestie om bij een bezoek niet je hele santaboetiek te moeten meesleuren!
‘Jamaar, protesteer ik nog even, zoveel zal ik wel niet meenemen zeker onderweg!’
Als ik even begin op te sommen wat ik mee wil tijdens de dagtrips begint het lijstje toch al aardig wat vorm aan te nemen, eigenlijk meer dan gedacht. Uiteraard denk ik nu aan ‘veel’ en zal er tijdens de reis wel het een en ander worden bijgesteld, maar je moet er toch van uit gaan dat drinken, een snelle hap, wat fietsreparatiespullen, EHBO-troesje, regenvestje, droog shirt, documenten, de Sweerman-boekjes, kaart, fototoestel, telefoon en wat weet ik nog meer, moet opgeborgen worden. Ik begin te twijfelen aan één achterzak en besluit om twee voorzakken te nemen die ik probleemloos ook achteraan kan plaatsen. De korting is welkom en ik wandel met twee zakken buiten voor de prijs van één.
Ik heb nog een aanzienlijke fietsgarderobe, maar toch zal ik nog het één en ander moeten aanschaffen. Je handen, voeten en achterwerk zijn zowat de enige contactpunten met je tweewieler en verdienen dus alle aandacht. Gezien de fietsfrequentie is een broek van het allergrootste belang. Niet alleen de pasvorm en de naden, maar ook de zeem is belangrijk, een item waarop dus zeker niet bespaard mag worden. Handschoenen met de nodige gel-kussentjes of gel-handvaten kunnen het urenlange contact enigszins veraangenamen. Schoenen met SPD-plaatjes zijn waarschijnlijk het meest aangewezen. Je zit goed vast op je fiets en de kans dat je van de trappers afschuift is verwaarloosbaar. Een korte wandeling is eveneens mogelijk zonder als ‘moonwalker’ te worden uitgelachen.
Bijkomend aandachtspunt is het weer. Vooral omdat we dagelijks willen rijden is een echte, ademende regenjas bijna onmisbaar. De benen tot daar toe, maar een jas? Ik heb er in ieder geval één aangeschaft. De helm, als veiligheidsitem, en in Frankrijk en Spanje bijna verplicht mag zeker niet ontbreken. Ook hier geldt dat beknibbelen op het helmbudget niet echt de beste raad is. Ook een degelijke zonnebril bewijst z’n nut, niet alleen om de zon te filteren, maar tevens als buffer voor wind, stof en ongedierte. Het hoeft niet allemaal een aanslag op je bankrekening te betekenen, maar in de Solden tijd zijn de kortingen meer dan welkom.
Volgende vaststelling bij de Dday-100 is de aanvraag en de verzending van mijn geloofsbrief en stempelboekje. Je hebt er alleszins tijd genoeg voor maar het leek mij het best om de planning te volgen die ik ‘ergens’ had opgemaakt. Toen eind 2012 het lidmaatschap bij het Compostela-genootschap werd hernieuwd heb ik maar ineens beide documenten aangevraagd.
De geloofsbrief opent deuren onderweg en is een noodzakelijke voorwaarde voor het verkrijgen van een ‘Compostela’ (certificaat van volbrachte tocht). In elke slaapplaats of kerk wordt de geloofsbrief afgestempeld als bewijs dat je er was.
Niet dat enige spirituele of godsdienstige achtergrond aan de basis ligt van mijn tocht maar als je het spel speelt, kan je’t maar beter volledig spelen. De brief is en blijft een bewijs en aandenken aan het hele avontuur en ik zou het voor geen geld van de wereld willen missen.
Ik was blij toen de enveloppe met perkamentachtige inhoud in mijn bus rolde deze week. Het zijn de kleine signalen die de voorbereiding zo boeiend maken.
Laatste Dday-100 vaststelling vandaag…Het is eindelijk beginnen dooien. Links en rechts nog een hoopje zwart, vieze sneeuw, maar door de dag worden de hoopjes kleiner en kleiner. Spijtig genoeg regent het, maar dit is de aanzet naar de lente, ook al is die nog ver weg. Hopelijk kunnen we deze week de baan op!
Het houdt niet op, het begint zelfs wat afgezaagd te worden, maar van buiten fietsen is nog niet veel in huis gekomen. De teller staat momenteel op 240 km, waarvan minder dan de helft op de tarmac…erg, erg, erg! Gisteren en vandaag een uurtje op de spinfiets, redelijk tempo zonder weerstand. De info is en blijft wat karig, maar binnen de oefenzaal gebeurt niet echt veel schrijvens waard. ’t Zal wel eens beteren zeker?
Het zal waarschijnlijk, of aangeboren, of beroepsmatig aangemoedigd zijn, maar ik heb een hekel aan alles wat onvoorbereid is. "A l’improviste" is misschien een uitdrukking waar velen zich kunnen bij vinden maar aan mij is het alleszins niet besteed.
Ik zou het besterven als ik tijdens een auto- of fietstocht achter elke hoek van de straat op een kaart zou moeten kijken om te zien of ik nog goed zat. Zeker met de fiets ben je op zo’n momenten aangewezen om de grote banen te volgen bij gebrek aan gedetailleerd kaartmateriaal, tenzij je alle mogelijke topokaarten wil aanschaffen en meezeulen in je draagtassen….exit kledij en ander noodzakelijk materiaal!
Zonder een goede voorbereiding en dito route sta je nergens, je bent aan het sukkelen van de eerste kruising tot de laatste, verspeelt een hoop kostbare tijd en na enkele dagen ben je de zenuwinzinking nabij. De tijd die je thuis investeert tijdens de lange winteravonden, win je ruimschoots terug als je eenmaal in de auto of op je fiets stapt.
Tot voor enkele jaren plande ik alle motorhomereizen op papieren kaarten. In de grote Michelin-atlassen maakte ik fluo aantekeningen van de te volgen routes, markeerde overnachtingsplaatsen en schreef een spreadsheet met kilometeraanduidingen, wegnummers, kruisingen en mogelijke campings. Het was telkens een minutieus werkje, maar eenmaal het gaspedaal ingedrukt begon de vakantie pas echt en was het genieten van elke kilometer.
Met de komst van de GPS is het papierwerk geleidelijk aan verdwenen. Waar je met de eerste modellen enkel van A naar B kon rijden, en dit zonder veel invloed op de route, kan je nu een bijna onbeperkt aantal ‘Waypoints’ invoeren zodat je de software en de gebruikte algoritmes bijna kan verplichten om de door u gekozen route uit te rekenen en op te slagen. De elektronica gidst je op die manier langs toeristische wegen en natuurschoon, ver weg van grote wegen en autostrades, dewelke het toestel onder normale omstandigheden wel zou verkozen hebben!
De laatste jaren is de markt van de hobbyist bijna letterlijk overspoeld met ‘handheld’ wandel- of fiets GPS’en. De mogelijkheden zijn bijna onbeperkt en het toestel is al lang geen ‘exclusief hebbedingetje’ meer. Je kan er nu eenmaal gemakkelijker een weg mee vinden, geen gezoek meer naar wegwijzers of kerktorens, geen gestop meer om kaarten te plooien (wat vooral tijdens een plensbui een geliefkoosde bezigheid is of betergezegd was) en vooral; het kan op voorhand!
Ook ‘te voet’ of ‘met de fiets’ gaat het om mooie wegen, routes of paden. Ze worden tegenwoordig elektronisch getekend en opgeslagen, verkocht of verdeeld via ‘OpenStreetMap’ of andere merkgebonden kaartmateriaal.
Als fietser kan ik nu mooie, niet gemarkeerde routes volgen en weet perfect wat me te wachten staat, ook al moet ik de eerste pedaalslag nog geven. Het nadeel is en blijft dat je alle routes eerst op je computer moet inbrengen en vervolgens als ‘track’* of ‘route’* moet exporteren naar je ‘Handheld’.
*Route = volgweg tussen A en B is berekend door de software, alleen mogelijk op een kaart die daarvoor geschikt is en die ook vaak als ‘routeerbaar’ wordt aangeduid.
*Track = volgweg tussen A en B die door de maker is uitgezet middels honderden Waypoints, als een kruimelspoor op een kaart.
Het handmatig uittekenen in GoogleMaps of meer gespecialiseerde software als MapSource of BaseCamp vergt een beetje handigheid en is iets wat je moet aanleren.
De GPS is niet meer dan een verschuivende en meedraaiende kaart waarop je standplaats wordt aangeduid met een pijl. De uitgezette ‘track’ wordt met een vooraf bepaalde kleur getekend zodat je enkel die lijn moet volgen.
Het rijden op het ‘kleine schermpje’ van je toestel vergt enige ervaring. Speel wat met de schaalverhouding en de kleur van de ‘track’ of de ‘route’. Gooi het toestel niet na de eerste slechte ervaring door het raam, hou vol en je vindt een prachtige elektronische partner in de vorm van je GPS.
Het naderhand exporteren naar je computer is eenvoudig. Je kan zo de bestanden bijhouden voor de toekomst of uit wisselen met anderen. De afgelegde route en het hoogteprofiel is een muisklik verwijderd.
Met een beetje zoekwerk zijn de Santiago-routes van Sweerman te vinden op talloze fietswebsites. Je moet in deze materie ook het warm water niet meer uitvinden. Weet wel dat de routes die ooit gereden en uitgewisseld werden, kunnen veranderen in de loop der tijd. Een gezonde dosis logisch verstand blijft altijd noodzakelijk als je met de GPS onderweg bent!
Sinds de inburgering van de GPS stap ik nog zelden op de fiets zonder. Het betekent voor mij meer vrijheid (hoe contradictorisch dit ook moge klinken), veiligheid en het bespaart me een hoop kopzorgen en tijd. De tijd van kaart en kompas zijn gelukkig voorbij hoewel er waarschijnlijk nog veel fanaten te vinden zijn. Gelukkig maar in andere hobby’s…!
