Hééééérlijk, zo'n weertje!
De vogeltjes komen genieten in onze tuin...van de zaadjes en maïs die ze krijgen.
Mijn boys komen genieten in onze tuin...en spelen met de buurtkinderen.
Mijn ventje komt genieten in onze tuin...om houten paletten te verzamelen die hij mijn make heeft belooft om stoofhout van te maken...en om onze enige boompjes te snoeien.
En de buren komen buiten genieten...een echte verandering als wanneer het slecht weer is...amai!
Dan zie je geen kat op straat (buiten die rosse en die witte van de buren)
Nu was het burenbijeenkomst in onze straat...en we zijn er ook bij gaan staan.
Er is volgend weekend een 'burenbrunch' georganiseerd en ze vroegen of wij ook afkomen.
Natuuuuuuuurlijk...vaneiiiiigest da!
Er zijn sinds onze verhuis in mei vorig jaar, al een heleboel geburen bijgekomen.
Gisteren is er weer een familie naar hun nieuwe huisje verhuist...normaal was dat voor november vorig jaar voorzien.
De perikelen van het bouwen hebben hen niet met rust gelaten...ook hun lotgenoten (van dezelfde bouwfirma) naast hen zijn ervan gespaard gebleven.
Ik denk dat we volgende week zondag straffe verhalen te horen gaan krijgen.
En dat hopelijk onder een stralende zon EN met een goeie frisse duvel in onze handen, genietend van al dat lekkers.

Er is iets mis met mijn gastenboek.
Ik weet niet wat jullie zien, maar ik zie niet alle berichten.
Het onderste bericht is van Etiënne, die mij een prettig weekend wenst, alle andere eronder, kan ik niet zien, noch kan ik opzij scrollen en is het beeld superbreed.
En Etiënne zijn bericht staat buiten de kader.
Ik zal eens via personaliseren gaan zien, hopelijk is het daar beter!

Waarom ik het de laatste tijd zo druk had en om de haverklap naar Dendermonde en lebbeke moest, had een reden.
De jongens gingen niet graag meer naar de papa, en dan vooral Giovanni niet.
Hij heeft nooit een band met hen gehad en tijdens de bezoeken die om de 14 dagen in het weekend gebeurden, trok hij zich niet veel van hen aan.
Het kwam zelfs zover, dat hij hen thuis liet terwijl hij op stap ging, tot een uur of 2 in de morgend.
De jongens vertelden mij dat en ik was in alle staten!
Ik confronteerde mijn ex-man met dit feit en dreigde ermee de jongens te komen halen, indien dit weer zou gebeuren, in aanwezigheid van de politie.
Ik dacht dat het hem had afgeschrikt...maar kort na Nieuwjaar hoorde ik dat hij dat erna nog 2 keer had gedaan, één keer zelfs vanaf 13u s'middags (hij zei dat hij naar de winkel ging) tot 3u45 's nachts.
En dat was ook de druppel voor Giovanni...hij wilde niet meer op bezoek bij zijn papa en vroeg mij om mij in te lichten wanneer hij feitelijk zelf kan beslissen.
Ik ging eerst om info naar de maatschappelijke cel van de politie van St-niklaas (foute zet) en ik liet hen hun verhaal doen, met de vraag wat ik daar tegen kon doen.
"Niets", was het antwoord.
"We halen geen kinderen meer buiten met de politie, teveel trauma's", dat kon ik nog begrijpen.
"Als je mama jullie thuishoudt en jullie papa dient een klacht in, dan hangt er een gevangenisstraf van 6 maanden boven haar hoofd, want je bent verplicht tot je 18 jaar naar je papa te gaan", en ook "Uw zoon is bijna 15 jaar...dat is feitelijk de leeftijd dat zij al mogen gaan babysitten, dus waarom niet op zijn broertje van 11 jaar"...dat kon ik minder goed begrijpen.
"Mevrouw, om 13u zeggen 'ik ga naar de winkel', om dan rond 3u45 onder de morgend thuis te komen, dat noem ik geen babysitten, zenne!"...daar moest ze mij dan uiteidelijk toch gelijk in geven.
Ik ben dan zonder de boys (ze zouden van die trut al een trauma krijgen, geen tweede keer) naar het sociaal centrum geweest, die mij in den tijd geholpen hebben met het schrijven van mijn brief voor scheidingsaanvraag naar de vrederechter.
Bij die mevrouw heb ik veel meer en betere info gekregen en daar ging ik met een veel beter gevoel naar buiten.
Ik had het adres en telefoonnummer van de jeugdrechtbank, dus ik de griffier gebeld, wat er allemaal in zo'n verzoekschrift moet staan.
Ik moest naar Dendermonde om een kopie van Gio's geboorte-akte (hij's daar geboren), naar Lebbeke (dat niet op dezelfde dag open was) om een bewijs van woonst van de tegenpartij, mijn ex dus.
Naar St-Niklaas om dat bewijs van woonst voor Gio, dat samen met enkele kopie's van de brief en een kopie van ons vonnis van de scheiding, moest te Dendermonde op de jeugdrechtbank terrechtkomen.
Ik had ook een afspraak met een advocaat van het OCMW, die gratis juridisch advies verstrekte.
Hij zei dat de jeugdrechtbank méér dan voldoende zijn werk heeft, en dat ik alles beter persoonlijk naar daar kon brengen en 52 euro best ter plekke kon betalen, dat zou de procedure versnellen...en dat deed ik dus.
Ik had eerst wel 20 keer aan Gio gevraagd of hij absoluut zeker was van zijn beslissing...hij antwoordde steevast JA en Marnick zou nog 3 jaar wachten, om dan ook hetzelfde te doen.
Ik wilde wél dat mijn ex hiervan op de hoogte was, wat er boven zijn hoofd hing.
Zijn vader was al op de hoogte (dacht ik), Gio had al met hem gepraat, en gevraagd om het nog te verzwijgen, hetgeen hij had gedaan.
Maar toen ik hem zondag belde, met de melding wat we van plan waren, en of hij daar bij kon zijn, omdat we niet wisten hoe mijn ex zou reageren...viel hij uit de lucht (had Gio verkeerd begrepen) en had mijn ex-schoonmoeder het naar haar zoon gebeld en ik kreeg een foon met vraag naar uitleg.
De jongens zaten alleen thuis bij hem, hij was gaan carten met zijn nieuwe vriendin (de boys hadden geen zin om mee te gaan)
Ik verwittigde de jongens, dat ik om 17u naar hem moest komen, omdat ik erbij wilde zijn als hij thuiskwam.
En de jongens ook, die al met schrik zijn thuiskomst zaten af te wachten...maar ik en Wim stonden paraat van zodra hij zijn oprit opreed...tot opluchting van de jongens, natuurlijk.
Mijn ex reageerde wel anders dan dat wij hadden verwacht, helemaal niet de stormdende tornado met woordenwaterval, zoals we van hem gewoon zijn.
Maar als gekwetste vader die op het punt stond zijn zoon te verliezen...en Gio was hard voor hem.
Ik ook eerst, want je kids thuislaten en dan uitgaan, tijdens hun ouderbezoek, zoiets doe je niet.
De meeste vaders houden zich met hun kids bezig, doen hun eigen ding niet steeds, zijn geen egoïsten, tellen niet na wat hun kids heb dat weekend of die week hebben gekost, zeggen hen hoe graag zij hen wel zien, knuffelen hen...mijn ex niet!
Hij zei wel dat, indien het zou voorkomen voor de jeugdrechter, Gio nooit meer voor gelijk wat naar hem moest komen.
Gio hield eerst voet bij stuk en somde zijn fouten op (hetgeen een narcist normaal gezien moeilijk kan verkroppen)...en ik dan nog over zijn leugens...het ontkennen van het uitgaan...dat ik wél mijn zoons geloof...dus gaf hij uiteindelijk toch toe, van één keer.
Uiteindelijk brak hij en begon hij te wenen.
Gio (klein hartje) ook...en ik bijna (ook een klein hartje)...maar toch vroeg Gio zich af of het geen comedie was, omdat hij weet dat zijn vader kan wenen wanneer hij dat wil...Marnick kan dat ook.
Ik denk toch dat het nu gemeend was, ze zijn in mekaars armen geëindigd, al wenend en mijn ex zei EINDELIJK eens dat hij Gio graag ziet.
Eind goed al goed...en mijn ex zijn nieuw vriendinnetje van nog net geen 21 jaar, kwam het ijs breken door over haar stoten te vertellen...we hebben dan nog hartelijk gelachen , een nog zotter geval dan ikke.
Wim had een paar sigaretjes van haar gekregen, want die zat ondertussen in de auto te wachten, hé!
Ik heb Wim dan ook binnen geroepen, natuurlijk.
Ik heb al naar de jeugdrechtbank gebeld en geschreven, om het verzoekschrift weer in te trekken.
Hopelijk leerde hij nu een les, want hij hoorde dat het ook van Marnick uit kwam, dat hij zeker niet goed bezig was.
Zijn grootouders zou Gio wel missen, maar die waren bij ons welkom.
En als 'oudere' gast, zou hij hen metdertijd wel zelf kunnen gaan bezoeken, dat wilde hij althans doen.
Een lange tekst...ik weet het...maar het moest me eens van het hart.
Toen we thuiskwamen, waren de boys allebei gelukkig en hoopvol naar de toekomst toe.
Ik nam er foto's van...dit doen ze als ze ruzie maken...maar ook om te dollen...en ga dan maar opzij als die 2 beren dat doen, zenne!

 

Ze zijn aan mekaar gewaagd...maar hun kleine stoere mama, die kunnen ze nog niet af, zenne! Ik laat mij niet doen!

We hebben afscheid moeten nemen van ons allerliefste, en voor ieder van ons aanzien als de lievelingspatiënte, Julia.
Zij bracht 17 kinderen op de wereld.
Toen haar echtgenoot te horen kreeg dat ze er geen meer mocht baren (hij wilde er 20), liet hij haar zitten, nadat hij ook al op 2 van zijn dochters incest had gepleegd, één ervan werd zelfs zwanger.
Buiten dat, kon hij ook geen enkele vrouw met rust laten.
Deze altijd goedlachse dame, heeft een héél érg moeilijk leven gehad, sinds haar jeugd.
En toch lachte zij iedere dag, ze klaagde NOOIT, alles was goed voor haar en er kon zelfs dikwijls eens een grapje af.
En ook al heeft ze zich geen enkele man meer aangetrokken...ook over seks kon ze meelachen.
De mensen die mijn verhalen lezen, kunnen zich zeer zeker nog het verhaal herinneren van Julia en de worst die ze voor middageten kreeg voorgeschoteld van het OCMW, die haar eten brachten.
"Wat doen ze mij nu nog aan, en dat op mijne leeftijd. Da's precies enen van een Congolees"...enz...
Ik wist toen niet meer waar ik het had van plezier.
Ik hoorde dat ook mijn andere collega's zoveel lol met haar hadden.
Op een keer had ik de laten en we kwamen er 2 maal daags.
"Moet je eens kijken wat ik van één van mijn zoons heb gekregen."
Dat was een jumpende minipenis...en toen dat ding niet meer vooruitsprong, lachtten we ons te pletter...en dan sprong dat ineens weer op.
Ik schreef ook het verhaal van de ziekenzorg, dat een zekere Julia, met dezelfde familienaam gestorven was,
iedereen dacht dat zij dat was.
Zij komt daar die zaal binnen en iedereen dacht dat ze een spook zagen.
Wel...ik had maandag de laten en ik verheugde mij al op mijn weerzien met Julia.
Sinds ik mijn vast toertje niet meer heb, zag ik haar zo vaak niet meer.
Ik verheugde mij ook op het lekker tasje koffie en koekjes die we ALTIJD bij haar kregen.
Op de laten hebben we daar zeker geen tijd voor, maar voor Julia maakte ik een uitzondering, tijd of niet, kon mij niet schelen.
De buren spraken mij aan toen ik daar toe kwam.
Ze vertelden dat er een ambulance was geweest en 3 van haar zoons waren die achterna gereden.
Ze spraken van een hersenbloeding...en ik hield mijn hart al vast.
Ze is dezelfde avond overleden.
Ik weet nog, toen ik dagelijks bij haar kwam, dan kreeg zij bloedverdunners bij de vleet...marevan en fraxiparinne.
De dokter had dat eens een tijd gestopt, die fraxie's, maar niet voor lang.
Teveel bloedverdunners is nooit goed.
Inspuitingen voor een tijdje in combinatie met marevan, ok...maar toch geen jaren aan een stuk zeker!
Kléredokter verdoeme!
ja, ik weet het, Julia was niet meer van de jongste...maar toch!

Ik neem afscheid van een vrouw
met een GROOT hart.
Zij bleef haar geloof trouw,
een vrouw apart!
Ondanks de vele tegenslagen
die haar leven hebben getekend,
leefde ze met humor gevulde dagen.
Julia, je hebt énorm veel voor ons betekend!
Wij sluiten je in ons hart
een speciaal plaatsje voor jou
voor die vrouw apart,
voor die goedhartige en steeds lachende vrouw!

Voor straks...



Slaap zacht!
En ook...

Wim was jarig op 3 maart, hij werd 37 jaar.



Ik ben er nogal laat mee om het op mijn blog te zetten, we zijn nu al de 4de maart...
Wim voelde zich niet zo goed, hoest veel, en ik was wat moe, een boekje gelezen...we hebben het rustig gehouden.
We zijn naar Make gereden en zij had speciaal voor Wim zijn verjaardag gekookt, frietjes met kippefilétjes...mmm!



Dat doet ze ieder jaar op Wim zijne verjaardag en ik kon ervan mee profiteren...het is dus neig plezant als Wim verjaard !
En we waren nogal laat thuis.

Roger was er pas later, die was 3-band gaan spelen in Oostende...en van de 65 mensen is hij er als de winnaar uitgekomen, hij won 350€ en een tinnen schaal.
Dus PROFICIAT Roger
en DIKKE PROFICIAT schattie, van mij en de boys DIKKE XXX

Magdake,   Ik heb er mijn vinger kunnen opzetten...nee, niet op het attributje van Jean (Hoewel dat juist bedekt zou zijn met mijn pink, zoals hij ons zelf opbiechtte te Hechtel), maar op de betekenis en de onderliggende lusten en verlangens van zijn droom. Je weet immers dat het menselijk brein, of het uitspitten van de psyché, een interesse van me is. Het zal wel met beroepsvorming te maken hebben, dat laat ik in het midden. Het is niet omdat ik niet als psychiatrisch verpleegkundige tewerkgesteld ben, dat dan de interesse in de materie verdwenen zou zijn. Nee, deze keer heeft hij niet mijn aandacht getrokken door te beginnen spreken over zijn lichamelijk gebrekje, maar wél aan de psychische kant ervan.   Beste Jean, ik ga mij nu tot jou richten en je proberen te helpen. Ik vroeg mij af "waarom droomt een man over zijn goede vriendinnen?"...dat is normaal, dat doet iedere gezonde man wel eens, tot daartoe maakte ik mij nog geen zorgen. Maar "waarom droomt een man over zijn goede vriendinnen in de gedaante van sexy begijntjes?"...daar zat het probleem.   Wel, lieve vriend, ik ben dat in het belang van het behoudt van je psychisch welzijn, eens beginnen te analyseren.   Ten eerste moet je wel een fanatiek godsdienstige opvoeding hebben gehad, dat je niet kan zwijgen over God de Heer en alles wat met het geloof te maken heeft, zoals begijntjes.   Als tweede punt merk ik op, dat je een zéér strenge opvoeding hebt gekend, met een taboe rondom seks, er werd niet over gepraat, je moest het zelf ontdekken.   Ik weet het, zo zijn vele mensen opgevoed en die zijn er niet seksueel gefrustreerd uitgekomen. Maar jij kan 'godsdienst' en 'seks' niet los van mekaar kan zien. Jij associeert begijntjes met seks...je vriendinnen als sexy begijntjes, en wie weet wat nog allemaal.   Tot hiertoe leek mijn redenering wel logisch...maar er ontbrak nog iets aan. "Wat was dan de oorzaak van je frustratie?" Je attributje, natuurlijk! Je schreef het immers zelf in je gedicht "Hij verandert niet, blijft klein geschapen. Bid God, laat de vrouwen verschieten en hem aangapen"   En daar viel mijn eurootje...dat 'aangapen' van vrouwen. Je had gedroomd dat we ergens aan een straathoek je 'grote aanhangsel' in de mond hadden genomen, verkleed als sexy begijntjes. We hebben waarschijnlijk onze monden open getrokken te Hechtel, Jean...maar in een geheel andere context. Toen je ons dat courgetteke liet zien en ons opbiechtte hoe klein van omvang en grootte hij wel was...zijn we geschrokken, en zullen we daar voor je met open mond hebben gestaan. Als dat waar is Jean, dat geef ik je in naam van ons beiden onmiddelijk onze excuses, dat is onvergeeflijk zoiets. We hadden je niet één of ander menu van libido-opwekkende groenten en fruit mogen geven, maar we hadden moeten zien dat het fout met je ging. We hadden je als goede vriendinnen moeten opvangen en beter moeten luisteren naar je verhaal. Daar zijn we tekort in geschoten, en dat beseffen we nu ten volle. Nee, we hebben het erger gemaakt. Je begreep ons verkeerd en je zag ons ineens als twee wulpse begijntjes...daar zijn we de mist in gegaan. Sorry voor ons gebrek aan empathie, het zal niet meer gebeuren, dat beloven we je.   Hieronder een beetje troost...enkele foto's van mannen met hetzelfde probleem als jij...goede vriend...JE STAAT ER NIET ALLEEN VOOR, ER BESTAAN NOG ZULKE MANNEN...dus schaam je niet, alstublieft!            Met wat ben je dan beter? Ik kan me wel voorstellen dat je de tips van Magda ten zeerste kon waarderen en dat je er als dank een gedicht over schreef.       We hebben enkel het beste met je voor!   Twee handen op één buik, Magda en Sandra

Mijne pa verjaard vandaag en ik heb een fotoke van vroeger ingescand.
Ik werd in mei geboren, deze foto is in het ziekenhuis genomen in 1968.
Mijne pa was dan 17 jaar jong.
Mijn make dacht dat hij ouder was, zij was 20 jaar.
Vroeger deed mijne pa zich ouder voor dan dat hij was...nu is dat het tegenovergestelde
Maar ik heb dat ook, ik voel mij ook jonger dan dat ik ben, meestal toch op de topdagen, wie niet, hé!
Hij wordt nu 56 jaar...ne jonge pa...PROFICIAT pa!
Dikke xxx van ons alle vier.

Van werkperikelen gesproken...ik heb het aan mijne schreper (op zen sinnekloases)...ik mag 12 dagen na mekaar werken.



Ik kreeg foon van onze hoofdverpleegster met de melding dat ook zij terug ziek is.
Ze is de vorige keer blijkbaar te vroeg terug gaan werken en is hervallen...2 zieken!
Daarstraks ook vergadering gehad in Zwijnaarde, met de directie deze keer.
Het ging een beetje zo "de sektor geeft jullie een droog koekske (dat hebben we blijkbaar altijd gekregen), de vakbond en 't personeel willen een taart mét een kers erop, wij bieden jullie een taart aan zonder kers."...ik zal dat bakkersjargon even vertalen, ik denk dat de grote bazin van een bakkersfamilie afkomstig is...een compromis, een tussenweg, dat wordt ons aangeboden.
Weten jullie wat ik ervan denk?



We krijgen een beetje choco op dat droog koekske, om het beter te kunnen inslikken.
Mensenlief...wij kunnen niet in de min gaan, maar we kunnen ook geen overuren maken.
Tis te zeggen, je hebt overuren en meeruren.
We hebben een 36-urenweek, maar kunnen meeruren maken tot 50u/week.
Boven de 50 zijn overuren en die worden aan 150% betaald...ooit al van zoiets gehoord?
Onze sektorverantwoordelijken moeten onze uren 4 weken op voorhand plannen, de eventuele meeruren bij gerekend.
Ze is nu ziek, maar als ze dit gaat horen, zal ze pas goed ziek worden, denk ik.
Wat kunnen we er tegen doen, niet veel!
We krijgen ook niet-oproepbare dagen en dan mag je naar het buitenland gaan, bij wijze van spreken, je bent zeker dat je thuis bent.
Schoon in theorie, natuurlijk...maar niet te realiseren in de praktijk...toch niet al te dikwijls...en zeker niet aangenaam voor degenen die dan wél moeten werken, een stuk laten na hun vroegdienst of op zondagsdienst.
Vorige keer 3 zieken, nu momenteel 2...wat volgt er nog?
Ik mag den boel draaiende houden...maar of ik er de energie voor ga hebben, da's de vraag.
Het is een zware week geweest, ook buiten mijn werk om, veel in Dendermonde en Lebbeke gezeten...maar dat vertel ik later nog wel (ook een serieuze boterham).
Je zal mij nu echt moeten padoneren, mensen...maar ik ga mijn beentjes nu omhoog leggen in mijn zetelken en ik ga er de eerste uren al niet afkomen.
't Zal voor morgen zijn, dan kom ik zeker bij jullie langs...belooft!

Vinden jullie niet dat wij een schoon en sexy lijfje hebben, ik en Magda?
Jean vindt dat toch.
Hij zag ons als begijntjes verschijnen in zijn dromen en maakte er een realistische foto van.
Hij kon er niet beter 'op' zijn, zo dicht bij de waarheid.
Een begijntje ben ik in het minst...misschien een B engeltje of een duiveltje...wie kan het zeggen.
Maar met ons 'figuurtje' zit hij er plak op, is het niet, Magda?
In die droom wil ik mij toch meer verdiepen...er klopt iets niet aan...ik kan er momenteel mijn vinger niet op zetten, het komt nog niet.
Morgen misschien, ik mail je daar dan wel eens over, is dat goed?

Foto gepikt van blog magda_jean

Ik heb een érg druk weekend achter de rug, pas rond 22u45 thuis.
Regen, regen en nog eens regen, met de zondag daar nog eens confetti bij.
Ik moest St-Gillis-Waas centrum rondrijden om ter plekke te geraken en reed dan noodgedwongen achter die carnavalkarren.
Ik kon afslaan en via een andere weg naar St-Pauwels, maar toen ik naar Stekene reed, zag ik diezelfde wagens op mijn weg.
Ook in Moerbeke mocht ik omrijden en tot bijna in Lokeren achter 2 wagens met hun gevolg rijden...pffff!
We hebben ook 2 patiënten bij, die geen maag meer hebben of een stukje en waar we dus lang mee bezig zijn om de wonden te verzorgen.
Die ene patiënt heeft zijn specialist een proces aangedaan, omdat die niet gezien had dat zijn maag geperforeerd was.
Allebei een gevolg van maagringen.
Ze waren wel erg tevreden van hun verzorging.
Vandaag was het mijn achtste werkdag, de vroegen...en ik ben MOE, zo na die 2 drukke lates.
Ik was morgen thuis, recuup 1 met wel die vergadering van 13u tot 15u.
Wat raden jullie?
Nu is ons 'discogirltje' ziek (zie foto personeelsfeest aan de zijkant) en ik moet inspringen.
Ik heb donderdag ook recuup 1 en als ons meisje dan nog ziek is, gaat onze hoofdverpleegster één van haar administratiedagen opgeven.
Maar is er nog iemand ziek, dan mag ik 12 dagen na mekaar werken.
Op hoop van zegen...want ik heb een rustdagje nodig, zenne!

De week vakantie zit er bijna op.
De boys zijn 3 dagen naar mijn make gegaan, maar ze kon gisteren en vandaag niet op hen passen.
Dus bleven ze alleen thuis en ik kwam tijdens mijn toertje eens piepen.
Nu hadden ze gestofzuigd, opgeruimd, ook hun kamer, de afwas gedaan...plezant hé!
Thuiskomen en niks meer moeten doen...ZALIG!
Ik trek straks met hen naar de smossenwinkel en dan gaan we een broodje of een croqueje eten.

Dinsdag moeten we weer naar Zwijnaarde ivm die CAO, maar nu van de directie uit.
Wat zouden ze te zeggen hebben?
"Geloof die kerels van de vakbond niet, er is geen geld van jullie aan onze vingers blijven plakken.
En jullie hebben die CAO niet nodig, want jullie hebben toch geen overuren meer?"
Ik ben eens crieus!

Ik heb dit weekend de laten, veel gaan jullie mij dus niet zien verschijnen.
Maar straks kom ik nog wel eens langs.

PRETTIG enne...SEXY WEEKEND!



Wow!



Euh...waar is diene courgette?



Doeme toch, ik kan die nergens vinden!



Help...en bananen heb ik ook al niet!



Wiiiiiiiimmmm, waar zit ge?
Hihi

Ik was van plan om een gedicht over carnaval te schrijven, maar ik heb er geen goesting voor.
Als je hoort wat er ondertussen allemaal al gebeurd is, dan is de fun over.
Ik ben zowiezo al geen carnavalfan, is niet aan mij besteed...niet dat ik een zuurpruim of een droogstoppeltje ben, maar ik moet al gans 't jaar energie steken in het 'zot doen'...mij daarbij dan nog verkleden??? Nee, dank je
Trouwens, ik HEB mij dit jaar al verkleed in een hippie, en 1 keer is genoeg.
Nee, er gebeuren teveel ongelukken, tijdens een stoet of door dronkenschappen, want amai...dan zie je wat zatte mensen samen, zenne!
Ik denk vooral aan die steekpartij...weeral een jong gastje vermoord met messteken...laf in zijn rug nog wel...aangevallen door een 30-tal jongeren...30 racisten...gewoon schandalig zoiets.
En tegenwoordig hoor je niets anders meer, vinden jullie niet?

 

Wie krijgt daar niet mee te maken in zijn/haar leven...
De ene keer is de teleurstelling groter dan de andere...
Ik ben tot de vaststelling gekomen dat ik mijn studeerplannen beter in de ijskast opberg.
Via het werk doen ze dat niet.
Ze geven verpleegassistenten de kans om alsnog hun diploma van verpleegster te behalen.
Maar een verpleegster financieel steunen om een hoger diploma te behalen, dat doen ze niet.
En feitelijk had ik dat zelf al moeten bedenken...ofwel zoeken zij dan een andere job, ofwel moeten ze die daarna dan meer loon uitbetalen...ze verliezen eraan.
En het zelf financiëren zou ook kunnen, educatief verlof kan ik krijgen, maar de studie's kosten enorm véél geld...iets dat we wel hebben, waarvoor we gaan werken, maar dat nu een ander doel moet dienen...ons huisje.
En ook niet onbelangrijk...kan ik die studie's wel aan?
Die A2 ging, maar wat als ik faal?
Geen jaar verlies, je leert erbij hoegenaamd, maar ik denk dat ik dan efkes een zaagpreekje ga krijgen van Wimmeke
Ik heb ook nog niks van mijn vriendin gehoord en mijn collega ziet het financieel ook al niet zitten.
Dus...de ijskast...effen opzij zetten in mijn hoofd (want als ik iets in mijn hoofd heb...encetera)
Plannen voor onbepaalde duur uitgesteld!



Ik kreeg vandaag NOG een teleurstelling te verwerken.
Wij zijn naar Zwijnaarde gereden om een onderhoud te hebben met de vakbondsafgevaardigden.
Zij zeiden ons efkes dat ze onze overuren wettelijk hadden moeten uitbetalen aan 150%, en niet aan 100% zoals nu gebeurt.
De directie heeft hen gevraagd om plannen voor een CAO iv de overuren en recupen waarop we van wacht zijn, even in de ijskast te steken (nee, niet de die waar mijn plannen in liggen)...terwijl ze de sektors overrompelen met nieuw personeel...nieuwe patiëntenrondes worden aangemaakt...minder uren worden dan gepresteerd...met de bedoeling om onze overuren te doen slinken.
Geen overuren...dan geen CAO!
Een simpele redenering van een sluwe directeur!
Wij hebben de afgevaardigden na een algemene stemming (hopelijk) een mandaat gegeven en startsein om er nu een beetje straffer tegenaan te gaan.
Zij vroegen ook een vergoeding voor de oproepbare recupen (we krijgen ook niet-oproepbare), omdat je de ganse dag hoort bereikbaar te zijn in geval van zieken.
Daar wil de directie niet van horen...we krijgen dan wél 35% toeslag.
(Dat zal zeker van die pot zijn dat ze achter onze rug hebben opgespaard door ons die 150% niet te geven)
Pffffffffff!
Ik weet één ding...ook de goeden worden geslagen...weeral eens het zoveelste bewijs!

Mijn broer zijn jongste zoontje werd 7 jaar en dat hebben we gevierd bij mijn schoonzus haar ouders.
Make en Roger waren er ook en een zus van mijn schoonzus, met haar gezin.

De 2 zoontjes van mijn broer, Tibo en Robbe.

Make, Roger en mijn 2 boys.

De twee oudsten van mij en van mijn broer, Giovanni en Robbe (8 jaar) en mijnen bro met zijn schoonma.

Mijn schoonzus wil nooit op de foto...maar mijn digietje was rapper.
Toen ze dat servetje wegdeed, had ik haar liggen
En er werden gezelschapsspellekes gespeeld.
We zijn met make meegereden en daar blijven eten.
En momenteel logeren de boys bij haar.
Het is hier dus SUPERRUSTIG...alhoewel...Wimmeke profiteerde er al van...hihi!

Zaterdag ben ik met de boys naar de cinéma geweest, KEIGOEIE film gezien, Night at the museum.
We kwamen in de zaal en er zat een vroegere klasvriendin van mij met haar man, Tessa en Mehmet.
We gingen naast hen zitten en we hadden nog tijd om eerst wat te babbelen, voordat de zaal stampvol met volk was geraakt, zaal uitverkocht.
We gingen na de film nog ene gaan pakken en we haalden herinneringen op aan de verpleegsterschool.
Tessa heeft 2 jaar bij mij in de klas gezeten en we hebben héél wat meegemaakt samen.
Enkele sfeerbeelden...

Dit is een foto uit mijn eerste jaar algemene verpleging, net 30 jaar geworden, en ik deed mee aan de studentendoop.
Het blonde meisje naast mij is Tessa.
Zij moest haar tweede jaar overdoen en kwam zo bij mij in de klas terecht.
We werden de beste vriendinnen.

En dit was één van mijn maatjes...onze oefenpop

Deze foto is van in het tweede jaar, genomen tijdens onze 24-uur-lesmarathon ten behoeve van mucovisidose-kindjes die op therapie gingen aan zee.
We haalden toens 75000 BF op en zijn de cheque met de ganse klas gaan afgeven.
Zij konden er 3 pompen van kopen, terwijl ze gehoopt hadden dat we geld zouden inzamelen voor 1 pomp.
Zo'n pomp kostte 25000 BF 't stuk en werd 's nachts gebruikt.

In ons derde lesjaar tijdens een sportdag en de voltallige groep.

Ik deed er nog een jaartje bij, mijn vierde jaar was in het derde jaar psychiatrische.
Hier in een stapelbed voor 10 personen, 5 vanboven en 5 vanonder, net genoeg voor ons klasje.
Dat was tijdens de 'final test' te Wibrin in de Ardennen.

Waarom haal ik die herinneringen weer boven?
Omdat ik erover nadenk om terug naar school te gaan, maar dan 1 avond per week voor 2 jaar, om mijn A1 te halen.
Tessa gaat info vragen aan een collega die er nu mee bezig is.
Die zat bij ons op school en woont nu in dezelfde wijk.
Eerst wilde een andere vriendin dat doen, maar nu ze in de kinderpsychiatrie werkt, spreekt ze er niet meer van.
Dan sprak er een collega van, en die ga ik morgen vragen of ze nog geïnteresseerd is.
Als er iemand meegaat, want alleen is niet zo tof...dan ga ik dat ook doen.
Ik hoop maar dat de info meevalt, hé!

Wim en zijne pa Raymond, zijn weer aan het werk.
Ze hadden de buizen aan de terras al in de cement gelegd, aan de zijkant ook en nu aan de voorkant.
Dit ter voorbereiding op de aanleg van het terras, zijpadje en de oprit.

  

Buurman Patrick kwam ook eens kijken.
Ik dacht dat hij ging komen helpen, vermits hij zijn werktpak al aan had, maar nee...dat was om zijn auto te wassen , een toffe kerel.

We zijn wel nog aan't twijfelen hoe we de oprit gaan leggen...ik heb al een gedacht...maar Wim ook en dat komt niet overeen met het mijne...we zien wel wat het gaat worden, hé!

  

Ik lag niet alleen vooraan het huis met mijn digietje op de loer...ook achteraan, waar ik de vogeltjes op de gevoelige plaat heb vastgelegd.

Nu ga ik mij een badje pakken, om 20u gaan we naar een film kijken in de cinéma, ik en de boys 'Night at the museum'.
Ik denk dat er veel volk gaat zijn, dus heb ik 3 kaarten gereserveerd.
We worden om 19u30 verwacht, en als we er niet zijn, dan verkopen ze die verder.
Misschien tot straks, vanavond of morgen.

Een week is niets meer
en ook het weekend gaat tekeer
Een maand is zo voorbij
voor jou en ook voor mij
Een jaar vliegt keer op keer
nee echt, tijd is niks meer
Het vliegt voorbij
voor jou en mij.



Maar alléé...dat gaat ons toch niet tegenhouden om er in het weekend eens goed in te vliegen, hé!
En ik heb vrij weekend...uitziekweekend...dat zal ik zaterdag zeker doen met mijn boys in de cinéma