Ik ben Letourneur Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam spitfire.leo.
Ik ben een man en woon in Wolvertem (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 22/01/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: eerste en tweede wereldoorlog, geschiedenis en zo voort.....
als een spitfire door de lucht
mijmeringen en andere gedachten
07-12-2009
Mijmeringen
Mijmeringen
Veronderstel:
Je bureaustoel staat er leeg zoals je hem de laatste keer verlaten hebt, geen lichaamswarmte meer die de kussens doordringt en behaaglijk zitten doet, voor jou, voor haar, voor hem
Het scherm van je pc flikkert niet meer, maar vertoont de kenmerken van een dode ik, geen leven meer, geen gloed noch warmte, geen letters die over het scherm rollen, de een al trager dan de ander.
Je documenten en je rommel, het ligt er als naar gewoonte, overhoop, dwars, dooreen, alleen jij wist er in de wanorde uit te halen wat je hebben moest tot wanhoop van je wederhelft die er kuisen wou maar jij die dat dan weer beletten zou.
De telefoon die rinkelt, maar jij die niet meer opnemen zal, vertrokken op die verre reis waarvan niemand de bestemming kent, de hemel zeggen de enen, de hel zeggen de anderen, het nirvana misschien? of het mooie paradijs waar honderden maagden wachten omdat de eeuwigheid een troost ontvangen mag.
Geen krinkelende, winkelende sigarenrook meer, die in spiralen en dunne wolken zijn weg zocht naar het plafond weg dus met al te snel vervuild papier en verf, maar geen warme, lekkere geuren meer die het huis hun intieme kracht schenen te geven Het is stil in huis, geen klikken meer van de aansteker die duizendmaal per dag die Dominicaanse tabaksklomp in brand moest jagen.
In de herfst van je leven naar de herfst van het jaar, in de necrologie speurend aan welke leeftijdsgroep pietje de dood, de sombere zeisenman, zijn destructieve werk nu weer bijzondere aandacht geeft je zorgen makend, niet om de dood, maar om de pijn en wat van jou achterblijft, aan souvenirs, vergelende fotos en al of niet herinnerde, al of niet spannende, momenten die in leven je leven maakten.
Maar met de troost dat in je kinderen, en je kleinkinderen, en je achterkleinkinderen, en je achterachterachter misschien wat genen achterblijven, hun leven verder zetten, al was het in een onzekere toekomst? Maar dat is dan het eeuwig leven .
Het is al vele malen gezegd, geschreven en getoond geweest, maar de druppel die de emmer deed overlopen en rechtstreeks aanleiding gaf tot het begin van de eerste wereldoorlog, was de noodlottige moord in Sarajevo op aartshertog en troonopvolger Franz-Ferdinand, zoon van de keizer van Oostenrijk-Hongarije. Tijdens diens bezoek aan de hoofdstad van Bosnië-Herzegovina, werden de aartshertog en zijn vrouw, het slachtoffer van een complot van Servische nationalisten. Blijkbaar moest het lot zijn weg volgen, want na een eerste mislukte aanval, rijdt de auto van de aartshertog en zijn gevolg langs een verkeerde weg en stoot toevalligerwijze op Gavrilo Princip, een van de samenzweerders, die van de gelegenheid gebruik maakt om met zijn pistool de dodelijke schoten af te vuren. We schrijven 28 juni 1914. Weldra komen de diplomatieke circuits onder druk te staan van Oostenrijk, dat zulk danige eisen stelt dat men op voorhand weet dat Servië hieraan geen gevolg kan geven. De spanningen stegen ten top en allerlei intriges vanuit Oostenrijk en vooral gestuurd onder impuls van Graaf Leopold Berchtold, de minister van Buitenlandse zaken maakten dat de standpunten eerder van mekaar wegvloeiden, dan dat ze de naties dichter bijeen brachten. Op 28 juli verklaarde Oostenrijk de oorlog aan de kleine buurstaat Servië en de volgende dag al, werd de hoofdstad beschoten. Het Rusland van de Tsaar Nicolaas II, was eerder geneigd om zijn Balkanbuur te verdedigen dan partij te kiezen voor Oostenrijk. In navolging van de Oostenrijkse-Hongaarse monarchie besloot het dan ook op 30 juli de volledige mobilisatie af te kondigen. De eerste augustus verklaarde Oostenrijk de oorlog aan Rusland en prompt Frankrijk eveneens over te gaan tot volledige mobilisatie om het verdrag met het Tsarenland gestand te doen. Op de avond van die eerste augustus v iel Rusland Oost-Pruisen binnen. Dezelfde dag bezette Duitsland zijn kleine buurland Luxemburg en stelde het s anderendaags op 2 augustus een ultimatum aan België met de bedoeling vrije doorgang te krijgen op weg naar Frankrijk. België wees echter op zijn neutraliteit en weigerde het Duitse leger op haar grondgebied toe te laten. De 3de augustus verklaarde Duitsland de oorlog aan Frankrijk en op 4 augustus trok het België binnen. Hierdoor verklaarde Groot-Brittannië diezelfde dag - dan weer de oorlog aan Duitsland en stuurde het zijn BEF (British Expeditionary Force) naar Frankrijk. Een lawine van geweld, verminkingen en dood daalde over Europa neer en zou vier lange jaren duren.
De tegenstand is taaier dan verwacht
De legers waren nog maar pas het stadium van zwaard- en lansgevechten ontgroeid en de cavalerie was nog de mening toegedaan dat het een belangrijke rol zou spelen in de afwikkeling van de strijd. Niets was echter minder waar. Deze oorlog zou synoniem worden van grootse en nutteloze slachterijen, enerzijds te wijten aan de stugge koppigheid, onkunde en onmenselijke gedrag van de verschillende bevelhebbers die niet aarzelden om telkens weer hele regimenten de dood in de sturen, maar ook aan de ontwikkeling van nieuwe wapens. In tegenstelling met de voorladers van hun voorgangers, waren deze soldaten uitgerust met repeteerwapens, half-automatische tot automatische snelvurende wapens en deden de massavernietiging door bombardementen en gebruik van gifgas hun nefaste werk. Rechtop aanvallende infanteristen in een lange zijdelingse rij, bovendien nog voorzien van goed zichtbare en kleurrijke uniformen, en de ruiters die een charge uitvoerden like the good old days, waren geen partij voor de uitstekende Duitse mitrailleurs. Als met een zeis door het zachte koren, maaiden ze de een na de andere rij omver en dunden compagnies, bataljons, regimenten en zelfs hele divisies uit tot soms enkele al of niet gewonde gelukkige overlevenden. Sommigen onder hen werden gek en doolden rond op het slagveld zonder de weg terug te vinden naar hun eenheden. Wanneer ze dan toch teruggevonden werden, zag men de horror nog in hun ogen en menig onder hen zou nooit meer de oude worden; de traumas waren te diep. Bevelhebbers die met dit fenomeen niet bekend waren, beschuldigden hen dikwijls van lafheid in ht zicht van de vijand of van desertie. Vooral in de aanvangsfase van de oorlog, zouden vele soldaten hierdoor ten onrechte het slachtoffer worden van eigen executiepelotons. Maar dat is wellicht een historie voor later. Desondanks de moderne inzet, de zware wapens, de nieuwe technieken, was de weerstand steviger dan voorzien en stokte de Duitse vooruitgang.
België biedt weerstand
De Duitse troepen die volgens het Von Schlieffen plan België binnentrokken via Luik, hadden ingevolge de militaristische propaganda verwacht dat de overwinning over de Belgische troepen een eenvoudige en snelle afhandeling zou krijgen, maar dit was dan zonder de hardnekkige weerstand gerekend van de nochtans volgens de normen slecht uitgeruste Belgische soldaten. Vooral de stevige fortengordel rond Luik vormde een eerste en ernstig obstakel. Vanaf de 6de augustus zouden de Duitse troepen deze forten blijven aanvallen en een voor een uitschakelen, vooral nadat zwaar vestinggeschut van 42 cm (dikke Berthas) werd aangebracht vanuit Duitsland en Tsjechië. Het laatst weerstand biedende fort van Loncin werd op 15 augustus in de kruitkamer geraakt door een dergelijk zwaar projectiel en de ontploffing die daarop volgde schakelde zo goed als de hele bezetting van de vesting uit. De bevelvoerende officier, generaal Leman, werd hierbij ernstig gewond en door de Duitsers krijgsgevangen genomen. De weg naar Antwerpen scheen open te liggen voor de Duitse opmars.
Er is veel geschreven over wat de oorlog betekende in de Westhoek en de overblijfselen, begraafplaatsen en historische musea zijn getuige van de verbeten strijd die er woedde, maar dikwijls vergeet men dat daarbuiten ook nog gevochten werd en dat deze ultieme uitwijkplaats met de inundatie van de IJzervlakte slechts mogelijk was doordat op vele andere plaatsen door o.a. Belgische soldaten even verbeten als moedig weerstand geboden werd.
Op 12 augustus vindt de laatste cavaleriecharge van Europa plaats. Belgische en Duitse ruiterij rijden elkaar tegemoet zoals het zou passen in een middeleeuws toernooi. Op hun prachtige paarden en in hun mooie en kleurrijke uniformen rijden ze mekaar tegemoet met gevelde lansen. Er vallen 140 Belgische soldaten en 160 Duitsers. De zilveren helman van de Duitse Uhlanen liggen te blinken op het slagveld en men spreekt daarom nog altijd van de Slag van de Zilveren Helmen. De Belgen winnen deze slag te Halen en verschansen zich in de citadel van Diest.
Op 18 augustus wordt er hevig gevochten in de omgeving van Tienen. Een kleine 2.400 Belgen komt er tegenover 80.000 Duitsers. De helft van de Belgische soldaten verliest het leven of wordt verwond. Het Belgisch leger moet zich terugtrekken.Koning Albert geeft de troepen bevel zich terug te trekken in de vesting Antwerpen. s Anderendaags zijn de Duitse troepen Aarschot binnengetrokken en voeren represailles uit op de bevolking. De 20ste augustus trekken de Duitse troepen Brussel binnen en ere volgen nog zware gevechten te Aalst, Mechelen, Dendermonde en Charleroi.De Belgische troepen hebben zich teruggetrokken achter de spoorweg Brussel Antwerpen in de fortengordel rond Mechelen, terwijl het gros van de troepen terugtrekt en kantonnement neemt in Antwerpen. De Duitse aanval richt zich nu vanuit Brussel richting Antwerpen. Vanuit o.a. Mechelen ondernemen Belgische eenheden aanvallen op de Duitse voorhoede, maar ze moeten wegens gebrek aan munitie, door de gebrekkige communicatie en door de overweldigende hoeveelheid Duitse soldaten die ingezet worden, telkens onverrichterzake met veel verliezen terugtrekken. Een van deze veldslagen heeft plaats in Imde, een gehucht van de gemeente Wolvertem (Meise) waar ik nu woon. Door allerlei misverstanden Belgen schieten bijv. op mekaar, er is geen radio- noch telefooncommunicatie, een van de eenheden wordt door zijn bevelhebber niet ingezet, en zo verder wordt het een fiasco. Ieder jaar nog herdenken de inwoners de gesneuvelden aan het monument aldaar. Ook Kapelle-Op-den-Bos, Nieuwenrode en Ramsdonk ontsnappen niet aan de gevechten, noch aan de gevolgen van de Duitse inval en bezetting.
1914-1918 Drie Kleine Dorpen in een Grote Oorlog
Zo heet het boek dat door de Erfgoedcel Kapelle-op-den-Bos werd uitgegeven deze maand en dat een gedetailleerde beschrijving geeft van de belevenissen van deze drie voornoemde dorpen en van hun inwoners tijdens W.O.I. Het is een boek geworden van 333 paginas vol feiten, verhalen en anekdoten die bovendien ruim geïllustreerd zijn met 400 afbeeldingen waarvan er sommige nooit eerder werden gezien. Fotos en tekeningen, unieke verhalen en documenten werden ontdekt tijdens de zoektocht naar materiaal voor de samenstelling van het boek. Vermits de getuigen van deze oorloge verdwijnen of verdwenen zijn, is dit boek een bewaarplaats van hun getuigenissen geworden voor de toekomst. De harde kaft en de goede kwaliteit van het gebruikte papier staan borg voor een langdurige bewaring van dit prachtige werk.
Het boek kost 45 euro per exemplaar en 55 euro bij verzending via de post.
Voor wie begaan is met de Belgische geschiedenis van de eerste wereldoorlog en niet wil blijven hangen bij de grote veldslagen alleen, is dit een werk dat absoluut in de bibliotheekkast hoort en verdient van gelezen te worden.
Sorry mensen dat het weeral zo lang geleden is dat er wat verscheen in mijn blog. Het is de laatste tijd veel te druk geweest voor een gepensioneerde en sommige dingen moesten nu eenmaal ter zijde blijven. Slachtoffer hiervan was onder andere het bijhouden van mijn blog. Hier een poging om er weer wat teksten tegen aan te gooien in de hoop dat er mensen zijn die het lezen uiteraard.
Nick (9 jaar) en Jana (7 jaar) zijn respectievelijk de zoon en de dochter van onze jongste zoon Wim en zijn vrouwtje Fanny. Tot voor de grote vakantie was Nick nog wekelijks twee dagen aanwezig in de dojo om er de tatamis van de judozaal te teisteren met zijn oefeningen in valtechnieken, worpen en andere klemmen. Om de een of andere reden werd hem dat te veel en bleef hij thuis. Wat er echt in zijn hoofdje omging hebben we tot nu toe nog mogen vernemen,maar we hebben er wel een idee over. Zijn zus Jana was geen adept van een of andere sport, maar bleef liever thuis in de warme geborgenheid van moeder. Totdat we in april van Nick een kleine boodschap ontvingen in verband met zijn verjaardag: Lieve oma en opa, als ik jullie vragen mag: voor mijn verjaardag liefst geen cadeautjes maar wel wat centjes op mijn spaarboek om mijn paarden- en ponnykamp te sponsoren.
Dat was nieuw voor ons, maar toch niet helemaal. Aan alles gaat een voorgeschiedenis vooraf en ook hier is dat het geval. Al enkele jaren plachten we gezamenlijk met verlof te gaan begin juli. Nick en opa zijn nogal goede vrienden en Nick verbleef dan ook graag in de nabijheid van opa, terwijl Jana dan weer een bijzonder boontje heeft voor haar oma. Verleden jaar in juni onderging oma enkele chirurgische ingrepen waarvan de laatste in juni. Op vakantie vertrekken werd haar door de chirurg toegestaan onder voorwaarde niet te ver te gaan, geen extreme warmte noch koude op te zoeken en vooral om het kalm aan te doen. Vermoeiende activiteiten waren uit den boze. Er werd dan maar gekozen voor een verblijf in Centerparcs De Vossemeren omdat daar een hele rits goede accommodatie aanwezig is voor kids. Zo konden oma en opa het wat kalmer aan doen en hoefden geen grote verplaatsingen gedaan te worden.
In het park kwam om de twee dagen een Limburgse meneer of zijn vrouw met enkele ponnys waarmee tegen een kleine vergoeding de kinderen een ronde in het park konden doen. Nick was dol enthousiast en eenmaal dat hij geproefd had van het paardrijden, was hij er niet meer weg te slaan. De uitgaven waren dan ook navenant, maar toch plezierig om zien. (De fotos moeten nog toegevoegd worden in het album, maar momenteel is mijn externe harde schijf weg voor reparatie. Later komen ze er nog in en verwijs ik naar de link).
Algauw zagen de uitbaters dat Nick op een natuurlijke wijze met paarden om kan gaan en mocht hij nu en dan al eens een extra ritje maken, de paarden afzadelen en ze wegvoeren naar de aanhangwagen. Ik denk dat daar in zijn hoofdje een schakelaar omgedraaid werd die hem weg zou laten drijven van de judo en hem doen besluiten met paarden om te gaan.
Zijn zus Jana wou in den beginne van geen paardrijden weten, maar op de tweede dag kon haar broer haar echter overtuigen om het ook eens te proberen. Na twee ritten was ze haar angst kwijt en reed ze als een volleerde amazone het circuit af. We veronderstellen dat ook zij daar een soortement liefde opgevat heeft om nog meer paarden te berijden.
Tijdens de vakantie van 2009 dus, mits wat sponsoring van opa en oma, mocht Nick dan op ponykamp vertrekken voor een week, terwijl Jana een beetje op honger bleef zitten omdat ze nog te jong was om te mogen deelnemen. Opa mocht hem wegvoeren en gaan halen en het moet gezegd dat het een stralende Nick was, die we mochten terugzien die laatste dag. Hij was er vol van en kon niet laten om zijn wedervaren te vertellen, te herhalen en nog eens te vertellen; het gezegde indachtig dat waar het hart van vol is, de mond overloopt!
Nadien bleef het een beetje stil rond de paarden, maar na de vakantie werd met ernst gezocht naar een manege met een goede reputatie. Men moest er niet alleen gewoon zijn om met kinderen om te gaan, maar vooral de nadruk leggen op opleiding en recreativiteit, niet op competitie. Bovendien moest het allemaal betaalbaar blijven want paardrijden is nu eenmaal niet goedkoop. De uitbaters moeten immers niet alleen investeren in paarden, maar ook zorgen voor stallingen, weiden en voldoende voedsel. Een dergelijke instelling werd gevonden in Mollem, ook dank zij de goede raad van een collega van onze schoondochter. Ze is nu zelf professioneel bezig met de uitbating van een manege, maar leerde haar eerste stappen ook in Mollem. Goede raad is zeldzaam en als je hem krijgt moet je hem dan ook maar volgen.
Het gevolg is dat onze beide kleinkinderen nu iedere woensdag namiddag gedurende een half uur op een paard mogen zitten en stilletjes aan de technieken van een goede houding en stuurmanskunst onder de knie beginnen te krijgen. Waren de paarden in een eerste fase nog aangebonden aan een lange koord die door de onderrichter werd vastgehouden, dan rijden ze nu al zelfstandig op de piste en heeft Nick zelfs al van draf en galop mogen genieten. Opa en oma draven zoveel mogelijk op om te kijken naar de verrichtingen van de kleine spruiten, want het doet wel iets als je deze kids zit zitten op die levensgrote paarden alsof een heel leven niets anders gedaan hebben. Opvallend is ook dat Jana op een zeer vlotte en natuurlijke wijze op haar ros zit. Het moet dus een grond van waarheid hebben dat vrouwen op dat gebied wat meer gratie vertonen dan mannen, die vooral gericht zijn op techniek en snelheid. Raar toch, dat dit er al in zit van kleins af aan.
Hoe dat het allemaal verder zal evolueren is momenteel nog koffiedik kijken, maar zolang ze hiervan kunnen genieten, moeten ze heet maar doen. Het leven is al jachtig en prestatiegericht genoeg. Op welke wijze het verder zal gaan, zal u mettertijd kunnen lezen in deze blog, bij leven en welzijn van de opa, zou Jos Ghysen gezegd hebben.
Ondertussen is de dochter, Elyse (8 jaar) van onze oudste zoon Chris, afgestapt van turnen en dansen, want te veel discipline gevraagd en is ze overgegaan op harpspelen. Het zijn nu vooral de notenleer die in de beginfase haar grootste muzikale activiteit uitmaakt, maar later verneemt u er ook wel meer van.
Ondertussen kan je al kijken naar enkele fotos van onze jeugdige ruiters, all moet gezegd dat sommigen van betere kwaliteit hadden mogen zijn. Aan het fototoestel ligt het niet, maar wel aan de fotograaf, maar vooral in bepaalde gevallen aan de slechte weersomstandigheden en dan is een flash onvoldoende om genoeg licht te geven en ondervindt men heel wat moeilijkheden om goede beelden te maken van bewegende doelen als de sluitertijd wat langer moet zijn. Maar dat wist u al. Alleszins geeft het een indruk van waar ze mee bezig zijn.
Kijk dus maar eens naar:http://fotoalbum.seniorennet.be/spitfireleo/nick__jana_gaan_paardrijden/
De regering op zoek naar een budgettair evenwicht.
Deze week zou de regering haar 'State of the union' moeten uitspreken voor het verzamelde Parlement en met een zo goed als staatsbudget in evenwicht naar buiten moeten komen.
De topministers zijn hier al een tijdje mee zoet en de partijcenakels en vakbonden hebben hun messen al geslepen en nu en dan hun tanden al eens laten zien. Het wordt evenwel dringend en de ministers die aanwezig waren op de heiligverklaring van onze Vlaamse pater Damiaan, kwamen zelfs onmiddellijk terug vanuit het Vaticaan om in een waarschijnlijk nachtelijke marathon, de laatste lodjes te leggen voor hun werk.
De crisis veroorzaakt door de financiële wereld heeft heel wat onheil gebracht over de wereld en veel burgers voelen het in hun portefeuille. De wereld van de 'haute finance' heeft het - zo te zien - nog altijd niet begrepen. Vanuit die hoek komt alleen oorverdovende stilte, geen mea culpa noch medeleven. Maurice Lippens bestond het noch om op zijn bekende arrogante wijze alle schuld van zich af te praten en te stellen dat ook hij nogal wat financiële schade heeft opgelopen. Hij is alleszins nog niet failliet en kan blijkbaar nog teren op voldoende reserves om zijn rijk leventje zonder al te veel zorgen verder te zetten. Van velen kan dit echter niet meer gezegd worden. Zij zijn wel bankroet omdat ze geïnvesteerd hebben in de door - zovele zogenaamde financiële experten en politici - aanbevolen investering in Fortis. Het is hen slecht bekomen.
Niet alleen heeft de belastingsbetaler het grote deficit gedragen en de putten gedelfd, maar als beloning mocht hij de nu bijna maandelijks terugkerende boodschap op zijn uittreksels dat de interesten alsmaar zakken, doorspoelen met zijn teleurstelling.
De regering die op zoek moet naar middelen om putten te vullen, heeft uiteraard twee denkpistes bewandeld die telkenmale terugkeren in geval van crisis. Men kan zich uiteraard verwachten enerzijds aan besparingen en anderzijds aan al of niet verkapte nieuwe belastingen.
Besparingen zal men wellicht doen door minder geld uit te geven aan bepaalde projecten die raken aan het comfort van de modale mens. De populaire pistes worden ook nu weeral bewandeld. Er is o.a. sprake van de vermindering van het aantal ambtenaren - stokpaardje vooral van de liberalen - en daarnaast het beknibbelen op allerlei uitgaven zoals bijvoorbeeld de sociale zekerheid. Er is tevens sprake van de aanpassing van bepaalde belastingen en traditiegetrouw zullen automobilisten hiervan het slachtoffer zijn. Zo is er sprake van de verhoging van de accijnzen op de diesel waarvoor twee wegen opengebroken worden. Enerzijds zegt men dat het verschil tussen de benzineprijs en de diesel te groot is en anderzijds wil men het milieu en de roetvervuiling door diesels inroepen om deze verhoging te verantwoorden. In de hele discussie over het prijsverschil wordt angstvallig gezwegen op de jaarlijks weerkerende accijnscompenserende belasting die de dieselrijder terugvindt op zijn belastingsuittreksel en die bijgevolg het prijsverschil degelijk beperkt. Dat roet van dieselwagens ongezond is, kan moeilijk tegengesproken worden, maar als in de zomer de Wetstraat en de Belliardstraat 's morgens en 's avond blauw zien van de rook en bij warm weer voetgangers zich ongemakkelijk voelen, is dit dan alleen te wijten aan de roetuitstoot of is dit eveneens veroorzaakt door de wolen koolmonoxyde van de benzinevoertuigen die in 5 of 6 files met draaiende motor in file staan?
Heeft men echter al iets gehoord over een mogelijke weddevermindering voor parlementariërs en ministerabelen? Heeft u al nieuws van de afschaffing of vermindering van alle bijzondere premies en onkostenvergoedingen die dezelfde personen ontvangen? Is er al iets bekend over het afschaffen van dikke auto's voor de gekozenen en de vervanging er van door kleinere wagens? Want zeg nu zelf, wat gebruikt en kost minder: de dikke BMW, Mercedes of andere dikke bakken of een kleine mini, VW of ander Clio?
Mijns inziens zijn de meeste politiekers aanhangers van de NIMBY-doctrine. Bespaar overal waar je kan maar 'Not In My Back Yard'.
Hoeveel verdraagt de bevolking nog alvorens het deze manier van handelen stevig afstraft? Wachten we tot de volgende verkiezing of spelen we een nieuwe 'Stomme van Portici'?
We hebben er sinds zondagmorgen dus een nieuwe heilige meer. Pater Damiaan De Veuster uit Ninde (Tremelo) werd door paus Benediktus XVI tijdens een uitgebreide christelijke ceremonie, te samen met enkele andere kandidaten, heilig verklaard. Veiligheidshalve gebeurde alles binnenskamers vooral uit schrik dat de hoogwaardigheidsbekleders nat of neergebliksemd zouden worden. Sommigen onder hen verdienen dit wel omdat je ze anders nooit in een kerk of kapel ziet verschijnen, tenzij de pers aanwezig is en uitgebreid aandacht besteedt aan hun persoon.
Wie er niet op de vip-stoelen mochten plaatsnemen, waren de familieleden van o.a. Pater Damiaan, noch zijn medebroeders van de congegratie van de paters van de Heilige Harten, de picpussen. Ondertussen werden in de voorbije weken heel wat programma's gewijd aan deze pater missionaris, die de bestrijding van de lepra tot zijn topprioriteit maakte en hiermee de wereld wakker schudde over het gebrek aan solidariteit dat er toen al heerste ten opzichte van de slachtoffers van deze vreselijke ziekte. Ieder die een beetje naam of faam heeft of wilde verwerven, voelde zich geroepen om de pater te recupereren en tot de zijne te maken. De heiligverklaring wordt in de katholieke kerk verkregen nadat er wonderen of mirakels kunnen bewezen worden en nadat eerst een voorafgaande zaligverklaring plaatshad. Onder wonder verstaat men meestal een of ander feit (bijv. een genezing) die niet op een wetenschappelijke wijze bewezen kan worden, maar volgens beëdigde verklaringen van de gelukkigen die mochten genieten van deze wonderen, te wijten is aan de tussenkomst van de aangeroepen persoon. In het geval van pater Damiaan, gaven de ervaringen van mevrouw Toguchi de doorslag voor het inzetten van de procedure, die na veel hindernissen uiteindelijk bezegeld werd met het pauselijk fiat voor de heiligverklaring. Zou het dan toch waar zijn dat de VRT een links bastion is? Als men de uitzending van Panorama bekijkt en beluistert, dan moet men wellicht inderdaad tot deze vaststelling komen. Er werd immers nogal wat moeite gedaan om de wonderbaarlijke genezing van dame Toguchi in twijfel te trekken en haar dokter (van Chinese oorsprong) bijna belachelijk te maken. Het getuigenis van oncoloog Van Belle van de Rijksuniversiteit was er blijkbaar op gericht om alle beweringen van de dame en van de dokter, de grond in te boren. Even werd zelfs in twijfel getrokken of de goede dokter het spel wel eerlijk gespeeld had en uiteindelijk niet de radiografische opnames gemanipuleerd zou hebben. Een tegenstem was er niet en de mening van een oncoloog van christelijke strekking kwam niet aan bod, werd niet gevraagd.
Wat er ook van zij, kardinaal Danneels was voor eenmaal directer in zijn uitspraken, dan we van hem gewend zijn. Eigenlijk kwam het hierop neer dat hij zei, dat zulke officiële heiligverklaring niet noodzakelijk was omdat Pater Damiaan al lang heilig was voor een groot deel van de wereldbevolking door zijn daden zelf.
Het is inderdaad opmerkelijk dat een eenvoudige Vlaamse pater, waarvan men aanneemt dat hij niet de grootste der intellectuelen was en evenmin de meest belezen pater aller tijden, er meer dan een eeuw later in slaagt om jaarlijks in de maand januari een hele boel mensen te mobiliseren om rond te gaan met de bedoeling geld te verzamelen om solidariteitsgewijze iets te doen aan de toch nog aanwezige lepra in de wereld en de er mee gelinkte tuberculose (TBC). En net zoals ten tijde van zijn leven, zijn het niet alleen katholieken, maar mensen van alle geloven en gezindten die hieraan deelnemen. Dat alleen al is een wonder en maakte de man heilig en van een uitzonderlijk kaliber. Hiermee moet zeker geen link gelegd worden naar de katholieke versie van heiligdom, al is dat of kan dat voor gelovigen een bron van steun en troost zijn, maar moet vooral gedacht worden aan de sterkte van zijn oproep, van zijn voorbeeld dat er nog altijd in slaagt om mensen te motiveren en te mobiliseren.
De kracht van zijn wervend voorbeeld, dat is al heiligdom op zichzelf. Los van alle geloof moet deze man dan ook gezien en gerespecteerd worden om wat hij was en nog altijd is: een man van daden, die altijd vooruit ging en nooit een stap achteruit zette.
Door zijn oversten werd hij lange tijd daadwerkelijk in de steek gelaten, maar dank zijn doorzettingsvermogen en de steun van media en van niet katholieke vrienden, kon hij voor een groot realiseren van de dingen waarin hij zo sterk geloofde. Dat hij zijn inspiratie en de kracht haalde uit zijn geloof en zijn eucharistische geluk, doet alleen ter zake voor zijn eigen persoon en voor allen die hierin eveneens troost vonden en nog vinden. Het is alleen het bewijs dat de God der christelijken en aanverwante godsdiensten ook ten goede werk levert en niet alleen het verwijt moet krijgen dat hij oorzaak is van veel miserie. Uiteindelijk is het niet een geloof noch godsdienst die ongeluk en geweld genereert, maar is de interpretatie die mensen er aan geven die doorslaggevend is. 'Gott mit uns' en alle andere slogans die beroep doen op een God om bijvoorbeeld oorlogen te verantwoorden, zijn tenslotte niet door die God uitgevonden noch geschreven, maar wel door mensen die er misbruik van maken.
De God waarin pater Damiaan geloofde, is een god die aanspoort tot solidariteit, tot medeleven en tot steun en troost van iedere mens die het moeilijk heeft. Het is een god die aanzet tot hulp aan de kleine mensen, de mensen die lijden en door velen in de steek gelaten worden. Het is de stem, de impuls die mensen zoals Damiaan de kracht geeft om goed doende in deze wereld te staan en te handelen.
Los van het feit of god al of niet zou bestaan, los van alle sceptisisme, was voor Damiaan deze God een bron waaraan hij zich kon laven, kracht kon putten om afzichtelijke wonden te verzorgen, lelijke en gehandicapte mensen in het aangezicht kon kijken en de afgrijselijke stank van rottende wonden kon overstijgen. De discussie is dan niet of God werkelijk bestaat of niet. De vaststelling is: dat hij voor Damiaan echt aanwezig was en daarom van Damiaan maakte wat hij nu nog betekent voor deze wereld waarin solidariteit soms zo hard op de proef wordt gesteld. In dit kader wil ik stellen dat de heiligverklaring niet komt van de paus, maar van de kleine mensen, die dag in dag uit, met vallen en opstaan, proberen het voorbeeld van die kleine, eenvoudige Vlaamse pater te volgen en zijn spoor alsmaar verbeteren. Dat velen in gebed nog troost vinden in hun gesprekken met Damiaan, is dan lekker meegenomen.
Een veel te korte terugtocht uit de drukke wereld.
Een veel te korte terugtocht uit de drukke wereld.
De eerste nacht in de Ardeense bossen is al voorbij. Het is een beetje wennen aan de matrassen, want eigenlijk lig je nergens beter dan op je eigen, al in-geslapen, moderne versie van de vroegere strozak. Het is stil geweest tijdens de nacht, alleen het ruisen van de Amblève die op amper twintig meter van ons voorbij stroomt en van de bladeren van de hoge loofbomen, hebben hun melodie op elkaar afgestemd zodat een symfonie van rust onze nachtgezel was.
We hebben besloten om het rustig aan te doen, een rustvakantie als het ware, om te bekomen van de nu al anderhalf jaar durende extreme spanningen die ons te beurt vielen. Eerst verleden jaar de gezondheidsperikelen van mijn vrouw en de er mee gepaard gaande operaties en de onrust, de onzekerheid en nu mijn tante en nonkel die begin dit jaar sukkelden met allerlei problemen en daardoor nu opgenomen zijn in een rust- en verzorgingstehuis. Zelf hebben ze geen kinderen, maar in een periode waar mijn leven op een slappe koord danste en alle richtingen uit kon, hebben ze me bij hen opgenomen als ware ik hun zoon en als het ware uit de verdoemenis gered. Ik heb me in de loop der tijd een dure eed gezworen; dat ik zou zijn voor hen en dat ogenblik is nu aangebroken. Iedere week de dinsdag een kleine 100 kilometer rijden om op bezoek te gaan, de vers gewassen en gestreken was (dank zij mijn vrouw) mee nemen en de vuile terug brengen. Op regelmatige tijden naar hun huis om er gras te maaien en wat te kuisen. Gelukkig heb ik nog een nicht en haar man die iedere zaterdag op bezoek gaan en die regelmatig bijstand verlenen in het kuisen en onderhoud van het huis. Terwijl een van de neven zorgt dat de brievenbus geleegd wordt en nu en dan de rolluiken omhoog getrokken worden zodat toch nog een indruk van bewoning ontstaat alhoewel de buren ondertussen wel beter weten. Onze inzet in de parochie die toch eveneens wat inspanning vraagt zal evenmin vreemd zijn aan het gevoel dat het allemaal te veel werd en dat we dus er even uit moesten om pillen en andere medicinaal vergif te vermijden. Een weekje Ardennen dus in een bungalowpark waar je al van een deel van je zorgen verlost wordt door de ter plekke zijnde infrastructuur en organisatie, met in mijn achterhoofd (sorry vrouw maar dat vermoedde ze wel) een beetje in het spoor te treden van de evenementen die de streek ondersteboven keerden in de maand december van 1944, de slag van de Ardennen dus. We bevinden ons niet te ver van de plaats waar Joachim Peiper strandde en onverrichterzake zijn troepen bevel tot terugkeer naar Heim moest geven met achterlating van veel materiaal en ook heel wat gedode, gekwetste en gevangengenomen Duitse soldaten.
Terug naar deze morgen dus, waar we wakker werden in onze bungalow door het gekwetter en gezang van de vogels en door het gekwaak van een bende eenden die in massa de Amblève verlieten om op de grasperken tussen de huisjes op zoek te gaan naar eventueel achtergebleven etensresten.Het park is grotendeel volgeboekt met Nederlandse burgers en jeugdbewegingen (of zijn het scholen?) en - vergeef me deze flauwe cliché bijgevolg vinden onze eenden geen sikkepit aan achtergelaten of rondgestrooid mensenvoedsel. Ontgoocheld druipen de beestjes dan ook af naar andere grasperken inde hoop daar iets te recupereren, maar nergens werden door vakantiegangers kliekjes of resten achtergelaten en bijgevolg trekken de waggelende kontjes zich terug naar hun natuurlijke habitat, de Amblève.
Het is een beetje fris deze morgen en een lichte nevel hangt nog tussen de bomen. Zo typisch voor dit landschap en in december 1944 een van de handicappen die zowel de Duitsers als de onervaren Amerikaanse verdedigers parten speelden. De geschiedenis heeft duidelijk gemaakt dat in eerste instantie de omstandigheden ten voordele waren van de Duitsers die er aldus in slaagden een flinke bres te slaan in de US-defensie, maar later in het voordeel uitdraaide van de geallieerden die daardoor de tijd kregen om gevechtservaring op te doen, te reorganiseren en ervaren versterking aan te voeren.Het zou de krijgskansen in hun voordeel doen keren ook door de vastberadenheid en competentie van vele plaatselijke lagere bevelhebbers die het heft in handen namen en de moed niet lieten zakken.
Gisteren namiddag bij aankomst heeft de vrouw verse broodjes en een klein brood besteld voor deze dag. De bestelling gebeurt bij de receptie door het invullen van een klein briefje, de afhaling in de shop van het park. Het is echt een klein gedoe waar je slechts het aller-noodzakelijkste kunt vinden; van een potje confituur over een soort oude kloosterkaas naar koffie en koffiefilterzakken. Hij gaat open om 09 uur en sluit al om 12.30 uur. In de namiddag nog even tussen 16 en 18.00 uur en je hebt het gehad voor de dag. Met de verse broodjes begin je dus noodzakelijk je ontbijt ten vroegste rond 09.30 uur.
Er is ook een restaurant verbonden aan het park, maar die sluit op dinsdag en woensdag, hetgeen betekent dat je voor een weekverblijf al twee dagen elders moet gaan zoeken om van een maaltijd te genieten of dat je moet zorgen voor voldoende eigen voorraad om er een te kunnen klaarmaken. Nu ja, we zijn op vakantie en dus kan een beetje kamperen er niet toe doen
Ik heb me voorgenomen in de mate van het mogelijke het een en ander al klaar te maken voor mijn blog, die de laatste tijd nogal wat artikeltjes heeft moeten ontberen door gebrek aan tijd, alhoewel het in mijn hoofd gonsde van allerlei schrijfsels beginnende bij de hoofddoekenverbod door de directie van het atheneum van Antwerpen en Hoboken, de reacties van de imam en zijn volgelingen evenals deze van politici en door gewone mensen geuit, maar de tijd die seconden die onherroepelijk wegtikken, na zestig klikken een minuut vormen, na driehonderdzestig klikken een uur zijn geworden en zo onverzettelijk en zonder uitstel verder vreten aan het momentum van een mensenleven.
Gelukkig maar dat we er aan gedacht hebben de cd reeks klassieke muziek van de Knack-collectie mee te brengen. De Carmina Burana jaagt het tempo een beetje de hoogte in, de klanken van Mozart worden een lichtvoetige divertissimo op mijn klavier en Bach sleurt me even terug de diepte mee in, maar het Slavenkoor van Verdi wakkert dan weer de zin op om verder te gaan en de meeslepende klanken van een prachtig vioolconcertje brengen de klanken over in een melodische symfonie van lettertjes op mijn scherm. Om maar te zeggen dat muziek niet alleen de zeden verzacht, maar de emotie aanscherpt en tot schepping aanzet, al was het maar van banale teksten zonder hoogdravende literaire waarde zoals er hier ontstaan, ijlende achter mijn cursor die bij iedere toetsaanslag voortschrijdt eveneens in een tijdvretende onregelmatigheid waar het brein even halt roept aan de vingers om na te gaan of de tekst nog leesbaar blijft voor het arme slachtoffer dat zich de moeite getroost om deze proza door te nemen.
Deze namiddag brengt de rit ons met alle waarschijnlijkheid naar het museum december 1944 in La Gleize, niet zo heel ver van hier, waar een zorgvuldig gerestaureerde Tiger-tank staat te pronken in de kleuren van de SS-pantzer divisie. Een impressie van dit bezoek volgt later dan wel in een ander artikel.
Ellen N. LaMotte - Het vergeten verhaal van een verpleegster uit wereldoorlog 1
Het vergeten verhaal van een verpleegster uit wereldoorlog 1
Gisterenavond (21-09-2009) heb ik het boek Het Kielzog van de oorlog van Ellen N. La Motte na twee dagen intensief lezen dichtgeslagen. De ondertitel van het boek definieert het karakter er van Het menselijke wrakhout van het slagveld, gezien door een Amerikaanse hospitaalverpleegster en de beschrijvingen door deze dame maken dat je het haast in een adem doorleest.
Het boek verscheen in 1916 onder de titel The Backwash of War. The Human Wreckage of the Battlefield as Witnessed by an American Hospital Nurse en werd uitgegeven door G.P. Putnams Sons.
Het huidige boek dat 159 paginas groot is - werd in 2009 terug uitgegeven in een Nederlandse vertaling door Erwin Mortier die op zoek was naar bronnen voor zijn roman Godenslaap en die door de intensiteit van het werk zo onder de indruk was, dat hij het absoluut wou vertalen en heruitgeven. De verdeling er van gebeurt in België door de Standaard-boekhandel voor rekening van de uitgever De Bezige Bij uit Amsterdam. (ISBN 978 90 2344204 2).
Wie is Ellen Newbold La Motte?
Ellen wordt in 1873 geboren in het klein stadje Louisville in de staat Kentucky. Ze volgt blijkbaar een studie als verpleegkundige en zoals vele jonge Amerikanen wil ze bij het uitbreken van de oorlog in 1914 niet afzijdig blijven, maar haar talenten inzetten bij de verzorging van oorlogsslachtoffers. Ze trekt naar Parijs waar ze zich aanmeldt bij het Hôpital Américain in Neuilly. Als daar meer dan voldoende kandidaten aangemeld zijn, zoekt ze naar een alternatief. Ze leert er Mary Borden kennen die de leiding van de verpleegkundige staf van een Frans legerhospitaal op zich genomen heeft. Ellen gaat daar in 1915 als vrijwillige verpleegster aan de slag. De ligging van het hospitaal wordt door Ellen nergens vermeld, maar door de biografie van Mary Borden kunnen we afleiden waar alles plaatsgreep waarover La Motte schrijft. Borden was namelijk directrice van het Hôpital Chirurgical Mobile n° 1 dat zich in Roesbrugge of althans in de buurt daarvan bevond. Roesbrugge is thans een deelgemeente van Poperinge.
Blijkbaar gaat het hier om een soort eerste hulp post redelijk dicht bij het front waar de gekwetsten de eerste zorgen ontvingen om daarna hetzij na voldoende herstel terug naar het front gestuurd te worden, hetzij doorverwezen te worden voor volledig herstel naar een hospitaal in het hinterland.
Door de toestanden die ze meemaakt, zal Ellen het niet te lang volhouden en na een jaar in 1916 verlaat ze de dienst om te vertrekken naar China.
In 1902 was ze afgestudeerd aan het zeer bekende en befaamde Johns Hopkins Hospital-instituut in Baltimore. Haar intelligentie en organisatietalent brengen haar aan de top wegens haar uitmuntende uitbouw van een gezondheidnetwerk vooral op het gebied van de behandeling van tbc waarbij ze nadrukkelijk de zelfstandigheid van de verpleegkundigen ten opzichte van de geneesheren bepleit. Over deze periode schrijft ze een boel The Tuberculose Nurse dat algemeen aangenomen wordt als een baanbrekend werk in de geschiedenis van de verpleegkunde.
Haar confrontatie met de inerte en zelfvoldane hiërarchie van de Franse medische dienst tijdens haar verblijf aan het Westelijk front, maakt haar zeer ongelukkig en de ontgoocheling omdat haar medische expertise door dit korps dat alleen de militaire structuren toepast -met onverschilligheid wordt behandeld, zullen meer dan waarschijnlijk mee aan de basis liggen van haar vertrek naar China.
Het boek
Het boek bestaat eigenlijk uit de samenbundeling van verschillende artikels en waarnemingen van deze Amerikaanse verpleegster. Ze observeert zeer scherp wat er allemaal gebeurt en schrijft in een bijtende sarcastische trant haar belevenissen aan het front en in het hospitaal.
De zeer drukke periodes als gevolg van geallieerde of Duitse aanvallen worden afgewisseld met tijden van niets doen en van verveling. Het geeft haar zelfs de gelegenheid om enkele toeristische trips maken waar ze zelf slachtoffer wordt van blinde bombardementen door Duitse lange afstandskanonnen die moeiteloos 30 kilometer overbruggen. Ze leert dat deze moordwapens slechts vier schoten achter elkaar kunnen afvuren en dan gedurende een vol uur moeten afkoelen alvorens aan het volgende salvo te kunnen beginnen. Ze heeft een onnoemelijke schrik van deze en andere granaten en verstaat soms niet dat andere mensen daar zo kalm kunnen onder blijven.
Soms moet je haar verhaal lezen met begrip van haar cynisme, vooral als ze begrippen als heldhaftigheid en heldenmoed door de kam van het sarcasme haalt. Haar vaststellingen zijn echter niet mis: naar de slachtbank gaan alleen de eenvoudige mensen die geen relatie hebben om een postje vrij van loopgraaf te bemachtigen en het officierenkorps is alles behalve medelevend en correct.
Ze beschrijft het zo: Er ligt smerig bezinksel op de bodem van de meeste zielen. Oorlog, hoe groots ook, is niet noodzakelijk een zuiveringsproces dat mannen en naties loutert, er bestaat volk genoeg dat je de nobele kanten beschrijft, de heroïsche kant, de geëxalteerde kant van de oorlog. Ik moet beschrijven wat ik gezien heb, de andere kant.
En dat doet ze dan ook. Wat anders te denken van volgende passage?
Toen hij het niet langer verdroeg stak hij een revolver in zijn mond en vuurde af, maar hij maakte er een knoeiboel van. De kogel blies zijn linkeroog weg en nestelde zich ergens onder zijn schedel, dus takelden ze hem in een ambulance en brachten hem, vloekend en schreeuwend, naar het dichtstbijzijnde veldhospitaal. De tocht verliep met dubbele snelheid, over de ruwe Belgische wegen. Om zijn leven te redden moest hij zonder oponthoud het ziekenhuis bereiken en mocht hij terwijl ze met die halsbrekende snelheid voortraasden een doodsmak maken, dan was dat niet erg.Zoveel was duidelijk. Hij was een deserteur, en tucht voor alles. Hij moest verpleegd worden tot hij weer gezond was, voldoende hersteld om hem tegen een muur te zetten en dood te schieten. Dit is oorlog. Zulke dingen gebeuren ook in vredestijd, maar niet zo duidelijk.
De censuur
Het zal diegenen die bekend zijn met de geschiedenis van oorlogen, niet verbazen, maar in Engeland en in Frankrijk werden haar artikels en het boek onmiddellijk verboden. In deze landen moest het blazoen van patriottisme en heldendom ongeschonden blijven en hoog in het vaandel gedragen worden. Er was geen plaats voor de beschrijving van de vunzige, smerige en pijnlijke werkelijkheid. Er was geen ruimte voor een mogelijk defaitisme, het kanonnenvoer moest zonder veel tegenspraak het gordijn van dodelijke kogels en granaten ingestuurd worden en aangemoedigd door het al of niet postuum uitreiken van medailles met daaraan verbonden de uitkering van een armzalig oorlogspensioen voor de nablijvende familie.
Terzijde van dit boek moet gezegd worden dat dit een algemene trend was en de manschappen kregen dan ook het absolute verbod naar huis te schrijven over de moeilijkheden die ze ondervonden en het lijden dat hiermee gepaard ging. Het was hen eveneens verboden om fotos of filmen te maken. De fotos en filmen die heden ten dage ter beschikking staan zijn dan ook meestal in scene gezet om het heroïsche van de manschappen te duiden en te benadrukken. Gelukkig toch dat het sommigen desondanks lukte om opnames te maken van de werkelijke toestanden en dat ze er in slaagden die op een sluikse manier naar hun land te smokkelen, zo krijgen we sporadisch toch een impressie van de smerige werkelijkheid.
In Amerika werden de artikelen van Ellen La Motte wel gepubliceerd tot op het tijdstip dat dit land eveneens betrokken geraakte in de oorlog. Elke publicatie was van dan af verboden, ook daar moest de werkelijkheid, de vunzigheid, de smerigheid van deze onmenselijke oorlog plaats ruimen voor patriottisch heroïsme. De geschiedenis werd dus weerom geweld aangedaan, zogezegd for the good cause.
Het besluit Iedereen die begaan is met de geschiedschrijving van deze onmenselijke periode, heeft er belang bij dit boek te lezen om een impressie te krijgen van de werkelijkheid van de feiten. In die zin is de vertaling door Erwin Mortier een belangrijke bijdrage aan de geschiedenis. Erwin Mortier heeft zijnbest gedaan om ook in de vertaling de geest van Ellen La Motte ongeschonden weer te geven, hetgeen op zich zelf al een hele verdienste is waarvoor we hem mogen feliciteren.
De onverschillige officier, de generaal die in de gauwte een medaille komt uitreiken, de kilheid van het medisch korps komt er bekaaid van af, maar de gewone man, zonder enkele voorspraak noch relatie, is het echte slachtoffer van een wereldbrand die in gang werd gezet door leidinggevende mannen zonder enige scrupules voor redenen die het vechten niet waard waren.
Dat is de werkelijke conclusie die niet alleen bij dit werk, maar uit iedere oorlog mag getrokken worden: geen enkele politieke, geografische of andere reden is het waard dat er mensen voor gedood worden.
Alleen daarom is het belangrijk dat we niet vergeten, om te vermijden dat de mensheid terug hervalt in fouten die de dood van veel te veel onschuldigen met zich meebrengt. Er is immers niets heroïsch aan het creperen op een slachtveld of als burgerlijk slachtoffer van niets ontziende terreur.
Op onze terugreis na een weekje vakantie, deden we een kleine omweg langs het kleinste stadje ter wereld. In de week hadden we van een dame in La Roche vernomen dat daar een uniek snoeivormenpark te bezichtigen was: de topiaires. Het park is gevestigd in de Rue Haie Himbre, 1 in 6940 Durbuy en is gelegen juist buiten het centrum en na de brug over de Ourthe.
Vermits in Durbuy alle parkingplaatsen betaalbaar zijn en met meters die om de zoveel tijd moeten gevoed worden, is de parking van het park een oplossing voor bezoekers die langer in het stadje willen verblijven zonder telkens terug te moeten lopen naar hun wagen om de parkeerautomaat van nieuwe munten te voorzien en het etiket zorgvuldig achter de voorruit te leggen. Je kan er immers een hele dag parkeren voor de som van 3,5 euro. Hiervoor ga je naar de kassa van het park en ontvang je na betaling uiteraard - een jeton die je op eender welk moment van de dag toelaat de parkeerplaats te verlaten. Een uitmuntende oplossing voor de bezoeker die op zijn gemak wil wandelen, genieten van een uitstekende gastronomie en hierbij verlost wil worden van kopzorgen omwille van een parkingticket. En warom dan niet van de gelegenheid gebruik maken om het park eens te bezoeken? Het is echt de moeite waard! Een impressie vind je terug in mijn fotoalbums als je volgende link aanklikt: http://fotoalbum.seniorennet.be/spitfireleo/topiaires_in_durbuy .
Een woordje over de stad Durbuy
Durbuy, het hart van de « Terre de Durbuy », was belast met de verdediging van het territorium van de graven van Luxemburg (die seder Henri de Blinde eveneens graaf van Durbuy waren) tegen het Prinsdom Luik en de Abdij van Stavelot-Malmédy die alhoewel buren ook vijanden waren. Daarom ook dat men er een kasteel aantrof, dat gebouwd was op een rotsachtige hoogte omringd door de Ourthe en omgeven door een vestingsmuur die het kasteel en het stadje dat er zich had ontwikkeld, moesten beschermen. Durbuy ontvangt de stadzegel in 1331, wanneer koning Jan I van Bohemen, Graaf van Luxemburg, aan de burgers van Durbuy bepaalde privilegies toestaat in een vrijheidscharter. Deze gunst werd niet toegestaan omdat Durbuy een belangrijke en omvangrijke plaats was, maar omdat het een centrum voor handel en rechtspraak was. Durbuy bevond zich op dat ogenblik immers aan de noordelijke grens van Luxemburg en kon daardoor aanvallen van buitenaf verwachten. Vermits alleen een stad over een leger mocht beschikken en om te vermijden dat hij veelvuldige verplaatsingen van zijn troepen naar het noorden zou moeten uitvoeren, verleende koning Jan I van Bohemen de stadstitel.
Men weet niet veel over de oorsprong van de stad die naar alle waarschijnlijkheid teruggaat tot aan de Middeleeuwen. Het grondgebied van Durbuy is misschien wel een oude groot Karolingisch domein. Terwijl talrijke dorpjes van de streek hun oorsprong vinden in de VIIIe et IXe eeuw, verschijnt Durbuy slechts officieel in de geschiedenis in de XIe eeuw : Come Henricus de Dolbui castello (de graaf Henri van hetkasteel van Durbuy, geschreven vermelding van 1078). (Bron Wikipedia)
In oktober 2007 kree de stad een vermeldingvan de Eurposese gemeenschap omwille van haar inspanningen voor de uitbreiding van het toerisme. Je vindt er o.a. heel wat accommodaties voor adventure en kayak evenals een labyrint.
Op gastronomisch vlak vind je een hele reeks restaurants en andere eetinrichtingen die een goede en gevarieerde keuken aanbieden in alle klassen van prijzen. Opvallend is tevens dat alle menus en andere informatie eveneens in het Vlaams opgesteld zijn en als de bazen en bedienaars horen dat je Vlaams spreekt, zullen velen je in die taal kunnen te woord staan. Dit is een hele verandering in vergelijking met de ervaringen van enkele jaren geleden.
Het Topiaires
Volgens de brochures betreden we het grootste snoeivormen park ter wereld dat voor het publiek opengesteld wordt. De oppervlakte is 10.000 m2 en bestaat het uit 250 verschillende snoeivormen. Deze vormen hebben uiteraard allemaal al enkele lentes achter de rug vooraleer ze het uitzicht krijgen dat ze nu vertonen. Gemiddeld zijn de planten 40 jaar oud, maar enkele bezitten toch al de respectabele pensioensleeftijd van 60 jaar, terwijl er tevens een paar zijn die al een eeuwfeest achter de rug hebben en 120 lentes tellen. Dat dit allemaal een zorgvuldig onderhoud en opvolging vereist, staat buiten kijf. Voor 95% bestaan de gebeeldhouwde struiken uit buxushaag (buxus sempervirens, de andere werden dan weer gemaakt uit cipressenbomen (Cypresso, cyparis en leylanii).
In de tuin vind men ook 23 tuintjes met aromatische en geneeskrachtige kruiden. Iedere plant heeft een eigen identiteitskaart die de specifieke eigenschappen er van vermeldt. 106 buxusbollen leiden u naar de tuin van de priester waar een biddende persoon knielt voor een kruis. Hier vindt u tevens de 7 elementen die niet mogen ontbreken in de tuin van een priester. Kent u ze?
-Groenten en fruit om meneer pastoor te voeden,
-Bloemen om de kerk te versieren,
-Geneeskrachtige planten, want de priester verzorgde niet alleen de geest,
-Water om de tuin te begieten en voor de vogels,
-Buksbomen als symbool voor de eeuwigheid, en
-Tenslotte druiven voor de miswijn.
Interessantis ook het parkje rond een reuzen olifant, waar een aantal kleine tuintjes door de kinderen kunnen bewerkt worden en waar ze traditionele werken van de tuinier mogen uitoefenen: omspitten, zaaien, onkruid wieden, geultjes maken, planten en oogsten. Ook hier zijn enkele druivenranken voorzien die kunnen dien als aanvulling als meneer pastoor zijn voorraad niet voldoende zou blijken.
Topiary (uit de brochure van Atelier Environnement)
De naam Topiary dateert uit de Romeinse periode. De kunst van het snoeien van plantaardige structuren wordt al beoefend in de eerste eeuw na Christus. De tuinmannen van Plinius, een Romeinse schrijver, snoeien de initialen van hun meester in buksbomen. De Romeinen beeldden ook wilde dieren en mythologische figuren uit.
Na de Romeinen wordt deze kunst vergeten en ze daagt enkel weer op in de Renaissance. In de Engelse en Franse tuinen treft men dan veel buksbomen in geometrische vormen aan.
In de 17de eeuw wordt het weer erg populair, vooral in Engeland, Frankrijk, Italië en Nederland, maar dan vooral als tijdverdrijf voor amateurs. Beroemde tuinarchitecten misprijzen het.
Wellicht krijgt u door het bezoek aan het park een idee van het breekbare evenwicht tussen wat de mens onderneemt en het natuurlijk milieu. Dat is alleszins de bedoeling van het Atelier Environnement, de beheerder van het park.
De diversiteit van alle leven (biodiversiteit) is een globaal gegeven. Het slaat op een grote verscheidenheid van planten- en diersoorten, van ecosystemen en van de ecologische processen waartoe deze behoren. Het beslaat alle levende organismen, wild of getemd, en alle ecosystemen.
Dankzij dit bezoek heeft u hopelijk een idee van hoe deze biodiversiteit en de ruimte die door mensenhanden wordt omgevormd, kunnen samengaan. Iedereen kan individueel of in groep meewerken aan een duurzame ontwikkeling van het milieu. ASBL (VZW) Atelier Environnement Rue de La Laiterie 5 6941 TOHOGNE
Besluit
Al bij al een interessante ervaring waar je in bewondering moet staan van het geduldige en kunstige werk dat de tuinman(nen) hier ten toon spreiden.
Aan het park is eveneens een cafetaria verbonden, dat spijtig genoeg slechts geopend is tijdens de schoolvakanties en de weekends. Er is wel een zelfbedieningsruimte waar je koude en warme dranken uit de automaat kan halen evenals wat snoep.
