nr 19 De sterren ranken rond mijn venster, Rijm met de rozen saam. Soms valt een bladje van hun kelken en soms een genster van vuur voorbij mijn raam. De rozen,ook de sterren zullen eens verwelken. De rozen vragen niet veel tijd, de sterren bloeien wel een eeuwigheid. Ook dat is slechts een splinter van de tijd. En tijd is slechts een schaar in 's Heren hand, waarmede hij de bloemen snoeid en snijd, die hij in d' hemelen en op aarde plant.
nr 18 In een klooster was een jonge man die Urbanus heette. Hij was vroom en ijverig. Aan hem waren de sleutels van de kloosterboekerij toevertrouwd. Die schat bewaakte hij trouw. Hij schreef vele mooie boeken en studeerde ijverig in andere mooie boeken en in de bijbel. Op een dag vond hij bij de apostel Paulus de spreuk: "Voor God is duizend jaar als 1 dag en 1 nacht." Dat scheen Urbanus onmogelijk toe. Het liet hem niet los. Toen liep de monnik uit het bedompte binnenverblijf naar beneden, de zonnige mooie kloostertuin in, waar een klein bont bosvogeltje naar graankorreltjes zocht. Het diertje vloog op het dak en barste uit in een wonderbaarlijk mooi liedje. Het was ook helemaal niet bang. De monnik kon vlakbij komen. Toch liet het vogeltje zich niet vangen. Het vloog van boom tot boom en steeds zong het zo helder en mooi. De jonge monnik volgde het diertje van de kloostertuin tot diep in het bos. Eindelijk gaf hij het op, hij keerde terug naar het klooster. Maar alles leek veranderd. De tuin en de gebouwen waren groter en mooier geworden. Op de plaats van de lage kleine kloosterkerk, stond nu een geweldige kathedraal met drie torens. Het leek wel toverij. Toen de monnik bij de kloosterpoort was en aarzelend aan het klokkentouw trok, kwam hem een onbekende portier tegemoet. Deze week verschrikt voor hem terug. Nu ging de monnik over het kloosterkerkhof. Daar waren een heleboel grafstenen die hij, voor zover hij wist, nooit eerder had gezien. De kloosterbroeders die daar liepen gingen voor hem opzij. Alleen de abt, maar niet zijn abt, een heel andere jongere man, bleef staan. Hij hield het krusifix afwerend op en riep:" In naam van de gekruisigde, wie zijt gij, onzalige geest verezen uit het graf, en wat zoekt gij onder ons levenden?" Er ging een rilling door de monnik en hij wankelde, zoals een oude man wankeld en sloeg zijn ogen neer. Kijk een zilverwitte baard reikte hem tot over het middel, waar de sleutelbos hing van de gesloten boekenkasten. De monikken die in hem een wonderbaarlijke vreemdeling zagen, leidde hem met schuwe eerbied naar de bibliotheek. Daar gaf hij een jonge monnik de sleutel van de boekenzaal. De monnik opende die en bracht een geschreven kroniek waarin te lezen stond dat 300 jaar geleden de monnik Urbanus, plots spoorloos was verdwenen. Niemand wist of hij was gevlucht of omgekomen door een ongeluk. Eindelijk begreep de vreemdeling wat hem was overkomen. "Ha bosvogel, was dat je lied? Nauwelijks 3 minuten volgde ik je en luisterde ik naar je gezang. Intussen vergingen 3 eeuwen. Je beht voor mij het lied van de eeuwigheid gezongen, dat ik eerder nooit verstond. Nu ken ik het. Ik aanbid God in het stof." Hij boog zijn hoofd en zijn ledmaten vielen neer als stof.
nr 17 Neen wacht, hak mij niet om. Al bleef ik als de vijgeboom reeds jaren zonder vruchten. Gun mij nog 4 seizoenen de tijd, dat ik mij naar het licht omkeer. 1 herfst vraag ik, die mij van eigenwaan geneest. Een winter om te sterven als zaad, gehoorzaam in de grond. En als de lente komt, bekleed mij dan met bloesem. Een witte mantel, even maar. Waarvan ik mij ontdoe als gij met zomerzon mijn goede wil beloond. Pluk dan mijn vruchten,één voor één. Vergeet het wachten, het jarenlange wachten.
nr 16 Ver van hier, helemaal in Engeland, zaten een jongetje en een meisje met een appel te spelen. Toen ze de vrucht schudde, hoorden ze hoe de pitten rammelde. Ze sneden de appel open en kregen ieder de helft. Ook de pitten werden eerlijk verdeeld en opgegeten. Op 1 pit na. Die moesten ze in de grond stoppen, meende het jongetje, dan zul je es zien wat er van komt. Je kunt het je gewoon niet voorstellen. Maar er komt een hele appelboom, al duurt dat een poos. Hij was toch zo knap. De pit werd in de bloempot gestopt. Ze hadden er allebei evenveel plezier in. De jongen maakte met zijn vinger een kuiltje in de aarde. Het kleine meisje legde de pit erin. En beiden dekte de aarde weer toe. "Je mag dit morgen er niet uitnemen om te zien of het is ontkiemd", zei de jongen. "Ik deed het verleden jaar met mijn bloemen. Slechts 2 maal, omdat ik wilde zien of ze al groeide. Ik wist niet beter, maar ze gingen wel dood." De bloempot bleef in de kamer van het kleine meisje. Iedere morgen, de hele winter lang, keek ze of er al een sprietje te zien was. Maar ze zag alleen zwarte aarde. Toen kwam het voorjaar. De zon scheen echt warm. In de bloempot kwamen twee kleine groene blaadjes te voorschijn. 't Was schattig." 't Was ongeloofelijk!" Jubelde het kleine meisje. "Nu komt de appelboom." Elke dag, elke week schoot hij hoger op. De plant groeide flink en werd een echt boompje. Maar het kleine meisje zag hem niet in bloei. God riep haar weg van de aarde. Het jongetje leefde nog, maar was het appelboompje vergeten. Hij was op school, opdat er iets van hem kon worden. Hij hield zoveel van lezen en rekenen, van leren en weten. Hij vergat al zijn spelletjes. Natuurlijk dacht hij toen niet meer aan de appelpit. De appelboom was een kleine boom geworden en werd overgeplant in de tuin. Ook hij kwam in de wereld, opdat er iets van hem kon worden. Hij stond in de frisse lucht er viel dauw op hem. De zon scheen warm. Dat alles gaf hem kracht om de winter te doorstaan. Het was een moeilijke tijd. Maar toen de lente kwam, was het alszof hij van vreugde knoppen zette en in de herfst had hij waarachtig een paar appels. Jaren kwamen en gingen. Over het graf van het kleine meisje groeide gras. Maar er was een man met trouw in het hart en sterke gedachten in het hoofd. Eens zou hij geplaatst worden tussen de grote denkers van deze wereld. De jongeman dacht niet aan zijn appelboom. Jaren van beproeving hadden het huis bezocht, waar de kinderen hadden gespeeld. De ouders van het meisje verarmden, huis en haven werden verkocht. De nieuwe eigenaar liet bouwen en graven. Een nieuwe landweg werd gelegd, over de hoek van de oude tuin. Daardoor kwam de appelboom buiten de tuin te staan, aan de kant van de weg. Maar de zon bescheen hem als voorheen en de dauw viel op hem als voorheen. Hij droeg heerlijke bloemen en zette rijkelijke vrucht. Zijn takken bogen onder het gewicht van de appels. Menige tak werd afgebroken. Want overmoedige handen kwamen en rukte de vruchten af. De boom stond immers aan de openbare weg. Hij stond er vele jaren achtereen, de boom aan de straatweg. Hij werd bestolen zonder dankzeggingen. Men nam de vruchten, knakten takken op de koop toe. Dat lied was heus niet gezongen aan de wieg van de boom, voor zover men over een boom kan spreken, als over een mens. Was zijn geschiedenis niet mooi begonnen? En wat kwam er van hem terecht? Verlaten en vergeten. Een boom buiten de tuin aan de berm, bij veld en straatweg. Die zonder bescherming stond, geschud geknakt. Hij kwijnde wel niet helemaal weg, maar zijn bloei werd minder rijk en dus waren er ook niet zoveel appels als eerst. Hij kon best gemist worden. Tenslotte kwam er een jaar met niet meer dan 3 vruchten aan de hele boom. Ze zaten vlak bij elkaar bij een tak. Precies zoals in het eerste jaar, toen hij klein was, jong en gelukkig, met zijn eerste rijkdom. Ook toen had hij slechts 3-4 appels. Er viel een appel op de grond, toen een tweede. Nu hing er nog maar 1. Als de allerlaatste appel viel, was de geschiedenis van de boom uit.
Wat dacht de bejaarde man die daar de weg afkwam? Hij stond stil, in gedachten verzonken en liet zijn starende blik rusten op die ene laatste appel aan de boom. Het was de kleine jongen die het appelpitje had geplant. Maar hij had het niet zien groeien, hij had nooit gezien wat er van werd. Iets dat hij niet wist, een openbaring gods voor zijn geest, die op dat ogenblik nadacht, over de samenhang van de schepping. Omdat hij het wereldraadsel wilde oplossen. Natuurkrachten. Een zachte koelte bewoog de blaren van de boom. God's geest zweefde over het heelal. De appel viel van de boom. De wetten van de zwaartekracht losten een probleem op. De naam van de man was Newton. Isaak Newton °1642 - +1727.
nr 15 Ja ja, het moet, dat is uw plicht. Jaja, informatieplicht en leerplicht, kiesplicht, onderhoudsplicht en zwijgplicht, plichtgevoel, plichtmatig, plichtpleging, plichtsgetrouw.
Plicht zonder liefde maakt verbeten. Verantwoordelijkheid zonder liefde maakt medogenloos. Rechtvaardigheid zonder liefde maakt hard. Waarheid zonder liefde maakt kritis. Slimheid zonder liefde maakt geslepen. Vriendelijkheid zonder liefde maakt huichelachtig. Orde zonder liefde maakt bekrompen. Eer zonder liefde maakt hoogmoedig. Bezit zonder liefde maakt gierig. Geloof zonder liefde maakt fanatiek.
nr13 Aan een wijsheer werd gevraagd hoe hij ondanks zijn bezigheden, rustig en geconcentreerd kon leven. Zijn antwoord was: "Als ik zit, dan zit ik, als ik sta, dan sta ik, als ik loop, dan loop ik, als ik eet, dan eet ik, als ik spreek, dan spreek ik." Zijn ondervragers antwoorden:"Maar wij doen toch precies hetzelfde." Toen zei hij:"Neen, als je zit dan sta je al, als je staat dan loop je al, als je loopt, dan wil je er al zijn, Als je eet, heb je al genoeg, als je spreekt, dan luister je meestal niet meer naar het antwoord."
nr 12 Wanneer openbaart zich de muze van de nieuwe eeuw, zoals onze achterkleinkinderen of mischien een nog later geslacht hen zullen kennen. Hoe ziet ze er uit, wat zingt zij? Welke snaren van de ziel zal zij doen trillen? Tot welke hoogte zal zij haar eeuw verheffen? Zoveel vragen in onze drukke tijd, waarin de poëzie sommige mensen in de weg loopt. Poëzie over al die gevoelens, de gedachte of de toekomst. Het lijkt wel praten over ontdekkingsreizen op Uranus. De tijd is te kort voor fantasie. Wat steld de poëzie voor in een verstandig gesprek. Al die klinkende uitbarstingen van gevoelens en gedachten, zijn louter zenuwtrillingen. Ieder van ons is een snaarinstrument, maar wie bespeeld die snaren. Wie doet ze beven en trillen. De geest, de onzichtbare, die door de snaren zichzelf doet klinken. In samenspel met andere instrumenten onstaan zuivere accoorden, maar ook desonanten. Zo was het en zo blijft het. Onder alle vooruitgang die de mensheid maakt.
nr 10 In de tuin van het paradijs, onder de boom der kennis, stond een rozenhaag. Hier, in de eerste roos werd een vogel geboren. Zijn vlucht was als die van het licht, heerlijk was zijn kleur, heerlijk zijn zang. Maar Eva nam de vrucht van de boom der kennis. Adam en zij werden uit het paradijs gejaagd. Van het vlammend zwaard van de straffende engel, spatte een vonk die in het nest van de vogel viel. Het ging in vlammen op en de vogel stierf. Uit het rode ei vloog een nieuwe vogel. De enig overgebleven vogel Fenix. Men zegt dat hij in Arabië woont en elke 100 jaar zichzelf in zijn nest verbrand. Dan vliegt er een nieuwe Fenix, de enige ter wereld, weg uit het rode ei. De vogel fladderd om ons heen, snel als het licht, verukkelijk van kleur en zingt een heerlijk lied. Wanneer een moeder bij de wieg van haar kind zit, is hij aan het hoofdeind. Met zijn vleugels slaat hij een aureool boven het hoofd van het kind. Hij ontmoet armoede en brengt zonneglans in huis. Maar de vogel Fenix, blijft niet in Arabië. Hij fladderd in het noorderlicht, over Lapse ijsvelden. En springt rond tussen de gele bloemen van Groenlands korte zomer. Onder de koperrotsen van Faloen. En in de mijnen van Engeland vliegt hij, als een gepoederde mot, over de gezangboeken der vrome arbeiders. Hij vaart op het lotusblad, in de heilige wateren van de Ganges. De ogen van de Hindoe meisjes stralen als ze hem zien. De vogel Fenix. Ken je hem niet? De vogel van het paradijs, de heilige zwane van het lied. Hij zat op de kar van Tespis, als een lasterende raaf en sloeg met zijn zwarte vleugels, die met droesem besmeurt waren. Over de harp van de Yslandse zangers, gleed de rode snavel van de zingende zwaan. Op Shakespear's schouder zat hij als Odin's raaf, en fluisterde hem in het zijn oor, "Onsterfelijkheid." Hij vloog bij het zangersfeest, door de ridderzaal van de Wardburg. De vogel Fenix zong de marselleise. Je kuste de veer die uit zijn vleugels viel. Hij kwam in de gloed van het paradijs en jij wende je mischien af naar de spreeuw, die daar zat met bladgoud op de vleugels. Vogel van het paradijs, iedere eeuw vernieuwd. In vlammen geboren, in vlammen gestorven. Je beeld in goud gevat, hangt in de zalen van de rijken. Zelf liep je dikwijls eenzaam en verdwaald, een sage. De vogel Fenix uit Arabië. In de tuin van het paradijs werd jij geboren. Onder de boom der kennis, in de eerste roos. God kuste jouw en gaf je je echte naam: "POËZIË."
nr 9 Ik weet het niet, ik vind geen naam. Ik krijg het met geen woorden saam, wat er nu omgaat in mijn ziele. Is het soms blijdschap is het verdriet? Of allebei en ook weer niet. Ik kan slechts zwijgend knielen.
Ik ben voor soberheid,
