Foto
Inhoud blog
  • Gespleten
  • Zonder geluid...
  • raken
  • Van euforie naar de dieperik?
  • wie doet het me na?
  • zij...
  • na maanden
  • Jammer
  • GeK
  • Wat scheelt je?
  • leeg blad
  • ze maken me zo moe...
  • De lente
  • ooit
  • Voor H.C.
    Foto
    Laatste commentaren
  • Lieve midweekse groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op Gespleten
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op Gespleten
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op Gespleten
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op Gespleten
  • het is vaderdag vandaag, Lore (Annie & Rogier)
        op Gespleten
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op Gespleten
  • Lieve roetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op Gespleten
  • zomerse groetjes (jean)
        op Gespleten
  • Lieve groetjes vanwege Nikki (Nikki)
        op Zonder geluid...
  • jij bent duidelijk erg boos, lieverd (Annie & Rogier)
        op Zonder geluid...
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op raken
  • Lieve groetjes op deze Pinksterzondag vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op raken
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op raken
  • Lieve groetjes dikke steunknuffel en veel sterkte lieverd (Diana)
        op raken
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op raken
  • heb begrip voor jou lieve groetjes Noëlla xxx (Noëlla)
        op raken
  • Lieve groetjes vanwege dewesthoek (Annie & Rogier)
        op raken
  • Een Prettige Moederdag (Annie & Rogier)
        op raken
  • Lieve groetjes vanwege DEWESTHOEK (Annie & Rogier)
        op raken
  • gaat het een beetje, lieverd ? (Annie & Rogier)
        op raken
  • Wablief depressief?
    Over deugddoend begrip en vernietigend onbegrip naar psychische zieken toe.
    in korte tekstjes en gedichten vervatte ervaringen... in de hoop.. op meer begrip... voor... psychische zieken. REACTIES DIE NIETS TE MAKEN HEB MET MIJN BLOGJE VERSCHIJNEN MOGELIJK NIET. Zoals de meeste lezers al ervaren hebben, beperkt mijn inbreng tot hier tekstjes schrijven. Hoop op uw begrip hiervoor...
    07-01-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.En om te bekomen...

    En om te bekomen
    van de onbeschofte man
    die niet hoefde te snauwen want het bleek duidelijk
    dat hij er zelf nauwelijks wat van kan
    besloot ik een normaal rustgevend oord te bezoeken
    want door het ongeduld en het gegrauw van die akelige verkoper
    deed mijn hoofd pijn tot in alle bochten en hoeken.

    Na een busrit van sardinetjes in een blik
    maar ik was tevreden dat ik warm stond en gaf geen kik
    kwam ik aan de rustgevende winkel
    zonder een soortgelijke onbeschofte kinkel
    echter toen ik met een kleine aankoop aan de kassa wou betalen
    moest daar toch weer zo'n vrouwmens naar me uit gaan halen

    Op een toon of ik was een crimineel
    wilde ze me geen korting geven op dat deel
    jouw kaart is vervallen, beet ze me toe
    ik zei, 'dat had je gedroomd, nou moe'
    ik kreeg een brief
    siste ik poeslief
    waarin te lezen stond
    dus maak het aub niet nog eens bont
    dat korting geldt tot die bepaalde dag
    laat mij niet nogmaals betalen het gelag
    omdat in het doorgeven van jullie berichten
    zoveel misloopt
    voel ik me genoopt
    jullie te verzoeken
    mij niet zo naar te behandelen en betichten

    Soms ben ik de onvriendelijkheid en dat misplaatste gevoel van macht
    en hoe ik het uitdruk is nog heel zacht
    zo zat, zo beu, zo hartgrondig moe
    waarom moet iedereen meteen loeien als een koe?
    vraag toch gewoon om een verklaring, die krijg je meteen
    en schop toch niet telkens tegen het al beschadigde been.

    Kan niet ieder een minimum aan geduld opbrengen voor de ander? Is het zo'n idiote wens? 
    om niet meteen over te gaan anderen te bejegen als ongelofelijk stom mens
    dan ziet de wereld er vast een keer zonniger uit
    en bouwt de frustratie niet op maar komt er slechts aardigheid uit.

    Zielsblij was ik gisteren weer thuis te zijn
    daar is het tenminste veilig en warm
    en kan ik zonder emotionele knallen te vrezen weer mijn eigen zelfje zijn.

    Soms wil ik het risico niet meer lopen
    het telkens opnieuw te moeten bekopen
    omdat anderen verheven doen of tiranniek
    wat het met jou doet, weet ik niet
    maar mij maakt het telkens weer ernstig ziek.

    ©Marie-Gabrielle

    07-01-2012 om 14:56 geschreven door Marie-Gabrielle


    >> Reageer (1)
    06-01-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ALS JE DEPRESSIEF BENT...

    Wat roepen ze met zijn allen, buiten komen
    niet piekeren maar dromen
    en bewegen
    als je depressief bent, 't is eraan gelegen...

    maar ga dan wel niet naar een bepààld warenhuis
    met doe het zelver spullen
    ergens in een van dorp tot stad verheven oord
    ze hebben me daar vanmiddag psychisch vermoord

    vriendelijk vroeg ik om raad
    maar die nare man, geen leger des heils soldaat
    snauwde en sneerde, wat was die man dom
    hij deed het erom
    want een vraag die ik stelde wist hij niet eens te beantwoorden
    liever luchtte hij zijn ongenoegen door mensen
    te kwellen en te behandelen als gestoorden

    ik vroeg hem hoe ik die schroef kon verdraaien
    hij deed of hij een gekke haan hoorde kraaien
    en toen ik hem vriendelijk vroeg of zij die schroevendraaier verkochten
    draaide hij niet niet met zijn ogen, of ze het vermochten
    eerder leek het wel of hij mij een oplawaai wilde verkopen
    was ik mesjogge of waren mijn hersenen uitgelopen
    hij beet net mijn neus niet af
    toen hij zei 'die zijn van het schap af'
    ik begreep er hoe langer hoe minder van
    wat bedoelde die man?
    de toon die hij bezigde, echt onbeschoft
    wist ik veel dat zij korteling verlaten zullen, hun doe het zelver loft.
    zo'n onbeschokte kinkels moesten ze op staande voet ontslaan
    en ik was nog wel daar speciaal naartoe gegaan
    omwille van de rust en de vriendelijkheid van de baas
    maar nu trof ik een gefrustreerde werkman, een waarlijk stinkende kaas.
    even later zag ik de baas, die man bleef rustig en vriendelijk en gaf me net als vorige keer goed advies
    maar 't was te laat... mijn hoofd leek op een gebroken servies.

    Dus buiten komen en bewegen als je lijdt aan een depressie?
    neen... niet daarheen, want je krijgt er te maken met agressie
    van die ene man, die stinkende kaas
    met hoofdpijn ging ik er buiten...
    ik zag het leven door een nog donkerder waas.

    ©Marie-Gabrielle

    06-01-2012 om 20:07 geschreven door Marie-Gabrielle


    >> Reageer (1)
    05-01-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.EMOTIONELE ACHTBAAN

    Een emotionele achtbaan
    door al die emoties
    geslingerd van de baan
    gelukkig is het nu voorbij
    en zijn de schokken
    uitgesproken, de angst voorbij gegaan.

    Ik ben zo moe, de wind als een orkaan
    is naast hoe het in mij nu voelt
    waar niets zou blijven staan
    een peuleschil
    ondanks de warmte in de kamer
    huiver ik, ik heb het koud, ontzettend kil
    ik staar, verwezen jen heel erg stil.

    Dankbaar ben ik en opgelucht
    maar blij zijn durf ik niet wetend dat met één enkele zucht
    alles opnieuw omver kan worden geblazen
    mijn verweer werd zo fragiel
    als bij van die ultradunne
    kristallen glazen
    één ping en alles verwordt tot gruis
    daarom hou ik me gedeisd
    onzichtbaar als een kleine muis.

    De dagen die komen, zal ik me beschermen
    zodat het van binnen ophoudt
    met huilen en kermen
    al haat ik die woorden zo erg
    ik voel het wel, het gaat door hart
    en beendermerg

    Kom ga nu maar rusten, zeg ik tot mijn verdwaasde verschijning
    zodat alles opnieuw tot rust komt
    die ondraaglijk harde deining.

    ©Marie-Gabrielle


    05-01-2012 om 14:06 geschreven door Marie-Gabrielle


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MEEVOELEN



    Sta er liever niet te lang bij stil
    maar gisteren pas kreeg je een harde noot te kraken
    je dacht nog dat ze nog bezorgd om je was
    dat het verdriet je niet te erg zou raken...
    voorzichtig heeft ze het je verteld...
    misschien vat ze niet hoe je door het nieuws werd getroffen en gekweld?
    Want amper een dag later
    bezorgde ze je een optater
    Het stille dreigende dat uit de woorden steeg
    je dacht dat je een vuistslag kreeg
    los in je hart en je gelaat
    weet ze nog steeds niet hoe je er voor staat?
    Met je gezondheid en de pijn
    ze laten je geen mens meer zijn
    de zweep slaat je onzichtbaar hard
    omdat je door je ziekte, verdriet en pijn
    steeds langzamer begrijpt, en soms verward...
    ze willen dat niet weten
    slechts slaan en slaan omdat jij je in hun ogen niet zorgvuldig
    van je taak hebt gekweten.
    een schepje te weinig
    en een koek teveel
    en niets... lieten ze van al wat je bent
    en wel goed doet héél
    niet voor herhaling vatbaar, dit kon zo niet langer
    want zij allemaal schreven en ook nog vertelden,
    kwetste me niet alleen ontzaglijk erg
    maar maakte mij zo dat nog mogelijk is
    nog banger.

    De hoop is gedood
    ik functioneer nog slechts op automatische piloot.
    Het leven zoals het werd door al die slagen
    kan me alleen nog maar meer belagen
    het evenwicht is verstoord
    een te groot deel uit mijn omgeving
    is slechts bezig met een soort psychisch gemoord.
    mogelijk zijn ze zich daar niet van bewust
    dat zij mij in mijn beperkingen niet willen horen stelt me dan ook niet gerust.
    ze begrijpen niet dat er mensen zijn waarbij het iets langzamer moet
    en hoeveel kwaad ongeduld en gesnauw ze doet.

    Ik wou dat ik kon vluchten ver weg van dit onzichtbaar
    maar steeds groter wordende gevaar
    zo diep verlang ik 'kon ik dat maar'.


    ©Marie-Gabrielle




    05-01-2012 om 01:23 geschreven door Marie-Gabrielle


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ONGEDULDIGE ERGERNIS... DAARDOOR LOOPT ER ONNODIG VEEL MEER MIS



    Waarom ik het niet vroeg als ik iets niet begreep???
    Alsof ik me daar aan moet wagen
    om simpele zaken nog te vragen
    na ongeduld, een grauw en snauw
    voelde ik me eerder angstig en in het nauw
    Wanneer je telkens toegebeten wordt
    'is dat zo moeilijk nou?'
    'Gewoon de knop op zoveel graden
    de tijd die stel je zomaar in'
    o al hun ongeduld
    ik voelde me als in legerdienst met angst en dril
    daarom mede bleef ik stil
    maar met pijn, onmacht en bijna verzuipend verdriet vervuld.

    Daar stond ik dan voor 't eerst alleen
    ik wist dat toestel niet uit te zetten
    en zocht en zocht...
    de handelingen die zij maakten, ze gingen veel te snel
    voor wat ik nodig heb, vermocht
    maar durf dat niet te zeggen, wat volgt is ongeduldige ergernis
    de druk die stijgt, daardoor gaat er onnodig veel meer mis
    wordt dat wat ik probleemloos aan zou kunnen
    een tijd van angst en spanning en gekwel
    want de anderen weten het allemaal meteen, alleen ik niet, weet je wel?
    vanzelfsprekend, dat modern spul
    is voor ze kinderspel
     ze zijn ook met tweeën, begrijpen snel
    ze zijn ook niet gekraakt door het leven
    van al de wreedheden die ik op mijn nek heb gekregen.

    Daar hebben ze geen oren naar
    ze hebben altijd wel een oordeel klaar

    Omdat ik die dingen niet onmiddelijk begrijp,
    ben ik een dikke nul
    en zijn mijn vragen flauwe kul?
    Word ik afgestraft al beging ik een misdaad
    ik wist me na al die pijnlijke woorden geen raad.

    Moet ik opnieuw dienst doen als kop van jute
    ben ik als vanouds opnieuw de suffe trut?
    verweren wordt afgestraft
    de verklaring en de stille vraag om begrip afgeblaft

    en neen hoe zou ik kunnen vragen?
    Daar durf ik me niet meer aan te wagen
    ik was de enige waarbij ze niet tijdig kon vertrekken
    waarom luisteren ze dan niet àls ik wat vraag
    nemen ze mijn verzoek niet ernstig maar laten me verrekken?
    want ook dat kreeg ik op mijn brood
    zoveel verwijten worden nog een keer mijn dood
    het onheuse en het onbegrip
    dat vele eisen zonder ook maar één keer te luisteren naar hoe ik het rustig vatten kan
    ze slaan me nog liever in de ban.

    Ik weet niet hoeveel ik er nog bij hebben kan
    wat ik voel is niet geruststellend
    dood-en levensmoe ben ik ervan.

    ©Marie-Gabrielle

    05-01-2012 om 01:05 geschreven door Marie-Gabrielle


    >> Reageer (0)
    04-01-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MISHANDELAARS worden grif vergeven...SLACHTOFFERS krijgen een eeuwige STRAF..!



    Ze huilde bittere tranen...
    Wat schreeuwden ze dat zij lijdt aan wanen?

    Ze huilt om een alsmaar groeiend verdriet.
    Tegelijk weet ze met stelligheid te vertellen dat niemand,
    ook niet één van haar kinderen het weet of ziet.

    Ze denken niet één keer na en slaan er achteloos en ongevoelig op los,
    Door de bomen heen ziet ze hoe langer hoe minder iets wat moet lijken op een bos

    Ze slooft zich in stilte verder uit en durft niet eens meer te vertellen
    wat haar moeilijk valt, maar er zit niet anders op
    ze krijgt immers niet aflatend op haar kop.
    Want wat ze ook vertelt over haar beperkingen
    het geeft slechts aanleiding tot nog meer kwellingen.

    Hoe hard kwamen die woorden aan...
    dat zij het altijd maar moesten herhalen voor haar
    en die andere, die hadden dàt zonder herhalingen klaar.

    Kon ze het misschien niet aan?
    Is het te moeilijk of te ingewikkeld voor haar?
    Nu dan hebben ze hun straf al klaar.
    Zo... is het ook vandaag gegaan.

    Dat wat haar restte en haar zo lief werd kan haar ook nog worden afgenomen
    hebben ze dan nog niet genoeg gesloopt en haar resterende splinters geluk ontnomen?

    Ze is zo moe en ontgoocheld, de hoop kwijnt weg, wat is dit leven
    Het onbegrip van die haar zo lief zijn
    deed haar zovele jaren beven.

    Wisten ze maar hoe ze haar best deed
    en niets zijn van waaronder zij leed.

    Nu kunnen ze haar niet meer breken want wat gebroken kon worden
    is dat ondertussen ook.
    Niets geeft haar nog, geen smaad of gestook.

    Ze voelt zich dood.
    Haar ogen glanzen niet meer, het laatste sprankeltje hoop werd
    vandaag gedood.

    Wat ze ook bedoelden...
    op onrecht en onbegrip stoelde...
    het is genoeg
    ze heeft geen kracht meer voor haar boeg.
     
    Stond één van ze ooit stil bij het waarom van haar gebroken 'zijn'?
    Of aan de daders... die bleven slaan
    tot ze zich konden verzekeren van haar dood-zijn
    haar niet meer werkelijke bestaan?

    Neen... die gaan vrijuit en krijgen zelfs een lauwerenkrans
    zij voeren ondertussen iets uit...
    een bijzonder macabere dans.
    Ze spelen met verve de rol van vredesengelen,
    of geslagen honden
    terwijl zij degenen waren
    die voor deze vernieling borg staan en stonden...

    Ze kwam aan die grens... dat méér dragen niet meer kan
    wat... wat weten zij, ongevoeligen of onwetenden daarvan...?


    ©Marie-Gabrielle

    04-01-2012 om 19:37 geschreven door Marie-Gabrielle


    >> Reageer (1)


    Foto

    Archief per week
  • 28/05-03/06 2012
  • 23/04-29/04 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 09/04-15/04 2012
  • 26/03-01/04 2012
  • 19/03-25/03 2012
  • 12/03-18/03 2012
  • 05/03-11/03 2012
  • 27/02-04/03 2012
  • 20/02-26/02 2012
  • 13/02-19/02 2012
  • 06/02-12/02 2012
  • 30/01-05/02 2012
  • 23/01-29/01 2012
  • 16/01-22/01 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Foto

    Blog als favoriet !




    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!