Zalig geslapen de voorbije nacht.  De tafel was gedekt.  Broodjes, kaas, een paar soorten vlees, confituur en honing.  Niet slecht om de dag te beginnen.  Snel afgerekend, zodat we de fietsen konden zadelen.  Ik snolde nog wat rond in de ruimte waar onze fietsen de nacht hadden doorgebracht en vond wat ik zocht.  Een spuitbus met smeermiddel, ketting en tandwielen kregen nog snel een beurt en weg waren we.

Het weer is grauw maar droog.  De pensionbaas vertelde dat er geen regen kwam en het zou vandaag zelfs 24 graden worden!  Ruim voor de middag zullen we de Duits-Oostenrijkse grens al gepasseerd zijn.  De wegen waren weer subliem, afzonderlijke fietspaden naast de Donau en goed beschut door loofhout tegen de zon.  Aan de oever zagen we een bever zwemmen.  Eerst dacht ik aan een otter, maar die heeft korte en fijne haren om gestroomlijnd door het water te klieven.  Met veel hout aan de oevers is een bever dichter bij de waarheid.  Voor het eerst heb ik vandaag een zwarte eekhoorn gezien.

Gaandeweg verschenen er aan de oever van de Donau klaarliggende overzetbootjes en plots hield het fietspad op de linkeroever op.  Een groot groen bord aan de kant van de weg vertelde met een schema wat de mogelijkheden waren.  Het overzetten kon op twee manieren, kort en snel of lang en traag.  Wij verkozen lang en traag, van Au naar Graffenau, we hadden tijd zat en zo’n twintig minuten varen naar de overkant was weer eens wat anders.  We konden een babbeltje slaan met een Australische boer en z’n vrouw en een Oostenrijks koppel met dochter, die een dagtripje maakten.  Het was een leuke ervaring en voor we het wisten reden we op de rechteroever.  Richting Slögen en Linz.  Maar eerst in Ottensheim weer met de overzet terug naar de linkeroever.

De overzet in Ottensheim was iets speciaals: we hoorden geen motor maar er was wel een schipper aan het roer.  Een Duitser legde de werking uit. “ Allereerst worden deze overzetten op maat gemaakt”, zei hij.   “Deze overzet wordt op zijn plaats gehouden door een kabel redelijk hoog in de lucht, wanneer de trossen losgemaakt worden zorgt de stroming ervoor dat het vlot naar de overkant drijft”, mooi uitgevonden dacht ik zo.

Het kleine stadje Ottensheim bezit een prachtig kasteel.  Al van ver zag je het al statig vanop de andere oever verreizen.  Het slot bestaat al sinds 1148, het was toen eigendom van de gebroeders Ulrich en Cholo Wilhering.  Van 1220 tot 1527 was het in het bezit van de Habsburgers.  Het verwisselde van 1529 tot 1621 verschillende malen van eigenaar.  Onder andere Keizer Ferdinand II en de Jezuïeten staan op het lijstje van de eigenaars.  In 1773 kwam het kasteel in handen van de Keizerlijke hofkamer.  Nu is het privaat bezit.

Iets na de middag lag Linz voor ons, in een benzinestation was een mini Spar gevestigd.  Voor ons was er al wat we nodig hadden.  Een paar croissants, wat broodjes, pure chocolade en een frisse cola veranderden van eigenaar.  Op een bankje in een park, op een zucht van het centrum, hielden we halt om onze magen te vullen.  Een slok van de frisse cola smaakte heerlijk, broer zette z’n flesje op het bankje en even later viel het met een lichte plof op de grond.  Meer dan de helft van het frisse nat was foetsie!  Een korte miljaar moest als tegenwicht dienen.

Linz is een statutaire stad in Oostenrijk, wat betekent dat ze naast het statuut van gemeente ook het statuut van een district heeft.  In Duitsland is de naam van zo’n stad een “Kreissfreie stad”.  Tevens is Linz ook de hoofdstad van de deelstaat Opper Oostenrijk.  Het is met 190000 inwoners de derde stad van Oostenrijk.  De wiskundige Kepler en de componist Bruckner zijn in Linz geboren.  De stad werd gesticht door de Romeinen die het Lentia noemden.  Ze nam een sleutelpositie in voor en na de tweede wereldoorlog.  Op het balkon van het stadhuis proclameerde Hitler het Groot Duitse Rijk, in de periode van de zogenaamde “Anschluss” van Oostenrijk bij Duitsland.  Van de uitgebreide plannen die Hitler met Linz had, zijn alleen de Nibelungenbrug over de Donau gerealiseerd.

Na de pauze fietsten we aan de rand van het centrum een gigantisch groot en vooral lang park in.  Veel inwoners van de stad wandelden, jogden en fietsten over de brede en goed onderhouden lanen.  Het is een ongelooflijke gelegenheid om zo kort bij een stadscentrum op adem te komen, midden in het groen!

Moeiteloos fietsten we het vlakke parcours naast de Donau af, het werd steeds warmer en de rivier werd steeds breder.  Op een rustige plek, pal in het zonnetje namen we een pauze.  Onze tenten werden te drogen gelegd en een paar nieuwsgierige Duitse trekkers stopten om een babbeltje te slaan: de klassieke vragen volgden.  Waar komen jullie vandaan en waar ga je naartoe?  Ik maakte van de kleine pauze gebruik om een foto te maken van een gewas dat al een paar dagen mijn nieuwsgierigheid wekte.  Het was de wilde hop, je weet wel, het spul dat de bierbrouwers gebruiken.  Op weg naar Rome in 2009, tegen de Oostenrijkse grens, groeide ook de wilde hop.

Vanaf Passau viel het ons al op.  Op de Donau varen grote cruiseschepen af en aan.  Ze laden en lossen de reizigers op hun steigers, en speciale parkings zijn er aangelegd opdat de touringcars hun passagiers tot aan de schepen kunnen brengen.

Grein is de halte voor vandaag.  De camping, dicht bij het centrum, heeft een klein restaurant. Vooraleer de tent wordt opgeslagen drinken we een frisse pils, het was in de namiddag nog serieus warm geworden.  We zaten er zo zalig dat we zelfs voor we geïnstalleerd waren het eten al lieten aanrukken.  Na het douchen hebben we in het schemerdonker een wandelingetje naast de Donau gemaakt, kwestie van het verteerproces op gang te brengen.  Morgen zijn we nog een dag van Wenen verwijderd, onze reis komt steeds dichter bij het doel.  Wat de resterende tijd betreft, het ziet er naar uit dat we noodgedwongen een dagje rust moeten nemen anders zijn we voor onze vrouwen in Boedapest.  Een dagje Wenen komt steeds dichter bij.

02-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Om tien voor zeven waren we uit de veren, wat later dan we gewend zijn maar het ontbijt in het restaurant aan de camping, werd pas geserveerd om acht uur.  Vandaag mikken we op Krems als einddoel.  Het is een beetje mistig maar perfect van temperatuur.  Maar het was  droog, en wat vocht in de lucht geeft veel zuurstof.  Als we vanaf de camping Grein binnenreden stonden er al fietsers te wachten aan de overzet.  De gps gaf de beide mogelijkheden aan en wij verkozen om gewoon de linkeroever te blijven volgen.  Eens het stadje uit bleek dat een foute keuze, een bord waarschuwde dat het fietspad stopte en dat we de volgende elf kilometer over de secundaire weg moesten fietsen en het was een tamelijk drukke weg.  Uiteindelijk waren we na drie kwartier verlost van dit euvel en we fietsten weer op een afzonderlijk fietspad naast de Donau, of door rustige dorpjes.  Strüden, St. Nikola, Sarmingstein en Isperdorf zijn plekjes waar ik best zou willen wonen.  In Ypps a/d Donau gingen we naar de overkant en het viel op: veel bruggen dienden tegelijkertijd als afdamming voor een elektriciteitscentrale, ook nu weer.  Voor de scheepvaart waren er sluizen voorzien.  Overal waar de Donau een flink debiet had, was er wel een centrale.  De kracht van het water wordt hier goed benut!

Melk is het volgende stadje aan de Donau, en vanwege de enorme abdij, erg toeristisch.  Het wemelt er van de Japanse toeristen, fototoestel in de aanslag.  Ik doe dat ook, maar minder opvallend en qua toestel een stuk bescheidener.  Als het goed is zijn we er op de middag en kunnen we daar een hapje eten.

Het stadje Melk ligt aan de Donau aan de rand van de Wachau, een gedeelte van het Donau dal waar veel wijnbouw is en dat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat.  In Melk staat een wereldberoemd Benedictijnerklooster, met een ontzaglijke hoeveelheid Barokke kunst.  Bij het begin van de 11^de eeuw was Melk een machtscentrum van het huis van Babenberg, in het Markgraafschap Oostenrijk.  Maar de abdij behield een zekere zelfstandigheid tegenover de Markgraven.  In het begin van de 16^de eeuw werden de bezittingen van de abdij, in de omgeving van Wenen, vernield in de oorlogen met de Ottomaanse Turken.  In de 17^de eeuw herwon de abdij haar economische zelfstandigheid en in de 18^de eeuw werd begonnen met de bouw van de imposante barokke kerk, en nieuwe kloostergebouwen.  De abdij is het voornaamste baken in het cultuurlandschap Wachau.

We vonden een pizzeria met verse pizza’s voor 5.5 euro, daar konden we geen boodschappen voor doen!  Ze smaakten overigens heel goed.  Iets na de middag brak de zon door en het werd zelfs benauwd warm, insmeren was noodzakelijk.  De bedoeling was om in Krems een camping op te zoeken, maar in Stein kocht ik een smeermiddel voor onze fietsen.  M’n broer had tijdens het wachten z’n gps naar campings laten zoeken en in Stein bleek er een leuke te zijn, niet ver van de aanlegkades van de Donau cruiseboten.  Er was ook een restaurant, en aan de overkant een warenhuis.  Voor morgenvroeg was dat meegenomen, ik kon er de boodschappen doen voor morgenmiddag!  We hadden 88 kilometer afgelegd, het kantoor van de camping ging pas om half vijf  open en de ijskraam lonkte.  Na zo’n warme dag lieten we ons gaan, het was trouwens alweer een tijdje geleden.  We raakten aan de praat met een paar Nederlanders uit Venlo, op doorreis door Oostenrijk met de autobus.

Na de administratie in het kantoor was de rest snel gepiept.  De tentjes stonden altijd in een mum van tijd recht.  Naast ons een Duits koppel van onze leeftijd, ook op weg naar Wenen.  Een beetje verder, een rare snuiter van een jaar of veertig.  Hij had een handig tentje en z’n fiets had een Rholoff- naaf.  Voor de leken: een Rholoff- naaf is een nieuwe soort van versnelling op de fiets.  Ze heeft veertien versnellingen en is onverslijtbaar omdat alles in de naaf is ingewerkt en ook omdat je maar twee tandwielen hebt, een voor en een achter.  Deze versnelling is gewoon een versnellingsbak zoals bij een auto.  Elke 5000 kilometer moet de olie vervangen worden en je kan weer verder.  Het ding kost op z’n goedkoopst 850 euro en bestaat sinds 1998.  Toen heb ik ze al ontdekt op een fietsbeurs.  Maar terug naar onze rare snuiter.  Hij was getrouwd, fietste veel samen met zijn vrouw,  maar die had er even genoeg van.  Deze globetrotter had een fietstocht door Montana gemaakt en was blijven hangen bij een Indianenstam.  Hij was in z’n borst gespiesd volgens de gangbare rituelen en liet trots de littekens zien. 

Na het voor mij lekker eten, voor Herman sloeg het wat tegen want paddenstoelen zijn niet z’n ding, altijd hetzelfde ritueel: het tentje opzoeken en snurkend de nacht doorkomen.  Morgen op naar Wenen!

03-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

M’n kam was ik al langer kwijt en vanmorgen kom ik erachter dat mijn tandpasta en tandenborstel nog op de camping in Grein liggen.  Om tien na zes lag ik klaarwakker in m’n slaapzak, ook in de tent van Herman hoorde ik al geritsel.  Slaapmat en slaapzak waren vlug opgerold, het hele dagelijkse ritueel was snel afgewerkt en om acht uur zaten we op het overdekte terras van de camping op ons ontbijt te wachten.  We hadden het gisteren besteld en voor 4.10 euro de man konden we niet sukkelen.

Ik liep naar de overkant van de drukke verkeersweg om in een Höfer (Oostenrijks warenhuis) de inkopen te doen voor vanmiddag.  Mijn broer bleef bij de fietsen en bekeek de route op de gps.  Van de gelegenheid maakte ik gebruik om een nieuwe tandenborstel en tandpasta te kopen en wat denk je… de kam ben ik vergeten, maar foert ik ga niet meer terug.  M’n haar werd al een tijd gekamd met een kam met vijf tanden, vijf vingers is wel een grove snit maar wat je zelf niet ziet dat deert je niet.  Tenminste bij mij toch niet.

We fietsen door het oude Stein en ik zag het gebeuren.  Een opgesmukt dametje van vijfentwintig, min of meer kan ook, liet de voordeur achter zich.  Ze keek naar rechts maar niet naar links en op haar hoge hakjes tippelde ze haastig over de kasseitjes naar haar auto, ze had niet op onze Herman gerekend die rakelings langs haar zoefde.  Ze liet gilletje van het verschieten!

In een dik half uurtje lieten we Stein achter ons en zaten we weer in de vrije natuur, op de radweg naast de Donau.  Het is een natuurgebied waar we doorfietsten… niet onder woorden te brengen, maar ook niet op een foto, je moet het geheel zien.  Aan de kant van de weg staat een bord dat de extreemste waterstanden vermeldt: op 17 september 1899 stond het water het hoogst en hadden wij, op de plaats waar we nu fietsen, nog ruim een meter water boven ons hoofd.  Meteen werd duidelijk waarom de huizen, die wat lager naast het fietspad gebouwd waren, op palen van drie meter stonden.  Iedereen woonde op de eerste verdieping.  In Muckendorf houden we halt.  Op een bankje, aan een haventje langs de Donau, nemen we onze middagpauze.  We hebben alle tijd en we nemen het ervan.  Het is nog maar juist middag en er scheiden ons nog een twintigtal kilometer van de camping in Klosterneuburg, een voorstadje van Wenen.

Uiteindelijk was het nog even puzzelen, de gps gaf aan dat we de radweg gingen verlaten.  Het werd een nogal drukke verkeersweg met een wat heuvelachtig parcours, maar waarschijnlijk de snelste weg.  We besloten om terug naar de radweg nr 6 te rijden.  Rond 14 u bereikten we de Donau camping in Klosterneuburg.  Een vriendelijke ontvangst, een gratis stadsplan van Wenen, een lijst van de plaats en vertrek van de lijnbussen…  Morgen kunnen we Wenen bezoeken!

Het was nog vroeg en het was warm, toch rond de dertig graden.  Het terras op de camping was nog gesloten en we besloten alvast ons tentje op te zetten.  Ik geraakte aan de babbel met een Amerikaan die samen met z’n vrouw een fietstocht maakte naar Boedapest.  Ze waren geëmigreerd naar Spanje en woonden daar al elf jaar.  Voor geen geld wilden ze terug.  Ook drie Poolse studenten kwamen naar deze camping afgezakt, met hen hebben we voorlopig geen contact.  Later zouden we ze nog regelmatig terugzien, en uiteindelijk hun verhaal horen.  Ook drie jonge Duitsers hadden hun plaatsje op de camping bemachtigd.  We raakten ermee aan de praat en het bleken drie gezworen kameraden.  Ze fietsten vanuit Hamburg naar Wenen en Boedapest, vandaar naar Praag om dan door Tjechië huiswaarts te keren.

Later in de namiddag ging het terrasje open en we besloten om een frisse pint te gaan drinken. Tijd hadden we nu genoeg en we wandelden naar het kleine centrum van Klosterneuburg.  We ontdekten er een gezellig restaurantje, in een autovrij straatje, met een overdekt terras.  Vanavond gaan we eens kijken om er te eten, de prijzen waren meer dan schappelijk.

Rond 20u is het hier al ongeveer donker, op de camping was er niet veel te beleven, we hadden een warme dag achter de rug en rond 21u zochten we de slaapzak op.  Ik stond al in adams kostuum toen ik er aan dacht dat er nog een snicker in een van m’n fietstassen zat.  Waarschijnlijk gesmolten dacht ik, dat was zo, ik vond het zonde en at hem op.  Het papiertje wierp ik buiten mijn binnentent maar onder het buitenzeil.  Morgen gaat  het in de vuilbak.  Na een half uurtje hoorde ik het geritsel van het papiertje, ik ging kijken en merkte dat er een rat op de chocolade was afgekomen.  Ze was niet van plan om op te stappen en een flinke mep met een van m’n slippers deed haar het hazenpad kiezen.

De nacht verliep rustig, maar het was al na middernacht, toen de zingende Duitsers hun tentje kwamen opzoeken.

04-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

We dachten uit te slapen, maar de gewoonte om altijd vroeg op te staan is een automatisme geworden.  Dus… om 6u wakker!  Tot iets na zeven heb in het uitgehouden en mede door een paar luidruchtige Duitsers kroop ik uit m’n slaapzak.  We hadden op de camping een ontbijt voor 5.5 euro, daar moesten we niet lang over nadenken.  Vandaag brengen we een bezoek aan Wenen, ik ben er in 2005 eens doorgereden, op weg naar Slowakije.  Je zag dan de bekendste torens maar daar bleef het bij.

Het busstation, richting Wenen, was op een paar honderd meter van de camping en om 8.45u zaten we op de bus.  De eindhalte was Heiligenstadt, vandaar namen we de U-bahn tot pal in het centrum.  Op de Stephansplatz was het een en al bedrijvigheid, vrachtwagens reden af en aan om de vele horecazaken en winkels te bevoorraden. 

De Stephansdom op de Stephansplatz is de grote blikvanger, spijtig dat ze gedeeltelijk in de steigers stond.  Zoals trouwens vele gebouwen.  Toch is het een imposante kathedraal, het is een Gotisch bouwwerk en ook binnenin loont het de moeite  om ze te bezoeken.

We hebben een flinke wandeling gemaakt: langs het museums quartier, het mooie stadhuis, het kunsthistorisch museum, de Karlskirche, het parlement en de universiteit.  Iets voor de middag namen we de U-bahn naar het Prater en reden we langs het UN hoofdkwartier, wat strategisch op een eiland in de Donau is gebouwd.  Het Praterpark is eigenlijk een groot pretpark en eens je er bent zie je het verschil met andere soortgelijke parken niet meer.

Halfweg de namiddag hielden we het voor bekeken en gingen we met U-bahn en de bus richting camping.  Zo’n rustdag is eigenlijk niet ideaal, van fietsen ben je minder vermoeid.  Het slenteren van hot naar her kruipt in de benen.

Vanavond eten we in hetzelfde restaurant als gisteren, een Putenschnitsel met een salade van koude aardappel en diverse groenten in een zoetzuur sausje.  Heel lekker.

Morgen fietsen we Slowakije binnen, het vijfde land, ik ben benieuwd.  Een ding is zeker, Boedapest en de vrouwen komen steeds dichter bij!

05-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Het weer was op deze vroege morgen totaal anders, was het gisteren warm tot heet, vandaag was het grauw en bewolkt en een temperatuur van 18 graden.  We hebben ook nu weer een ontbijt op de camping, goeie stevige kost met kaas, saucisse en boterhammenworst met enkele stukjes augurk.  Onze Duitse vrienden waren ook al op post, ze aten het ene spiegelei na het andere en bleven maar eten, tenminste één van hen.  Wij noemden hem de professor, voornaam in z’n bewegingen en traag met het eten.  Terwijl de andere twee al gepakt en gezakt stonden te wachten, bestelde hij nog wat koffie.  De twee anderen hoefden ons niet te vertellen hoe vervelend ze dat vonden, wij lazen het van hun gezichten.

Het Donau radpad nr 6 leidt ons naar Wenen, toch goed opletten want soms was het een beetje dubbelzinnig aangegeven en werd je op het verkeerde been gezet.  We passeerden de kades van de Donau cruise boten, bij sommigen lag de rode loper uit en wij fietsten dus letterlijk over de rode loper.  Aan onze rechterkant lag het centrum van Wenen en kregen we af en toe nog een mooie kerk in het vizier.  We passeerden het hoofdkwartier van de UN met z’n oneindig hoge gebouwen.

De volgende brug, daar moeten we over.  De gps van Herman leverde puik werk!  Aan beide zijden van de Donau waren voor de brug een soort van torens gebouwd om de fietsers comfortabel naar de brug te brengen.  We draaiden rondjes in die torens met een zachte helling naar boven.  Aan de andere kant, over de rivier, was het net omgekeerd, daar reden we rondjes met een zachte helling naar beneden. 

Eens de Donau over, ging de drukte van de stad geleidelijk over naar een goed bollend fietspad, midden in de natuur.  We fietsten weer op het platteland en we fietsten daar alleen!  Vele kilometers reden we gewoon altijd rechtdoor, richting Hainburg. 

Hainburg a/d Donau ligt in het noordoosten van Oostenrijk, aan de grens met Slowakije en het Burgenland.  In het noordoosten ziet men de bergen in Slowakije liggen met de uitlopers van het Malé Karpaty bergmassief.  Hainburg ligt aan de Donau, op slechts 3 kilometer van Slowakije.  Het stadje heeft nog een oude stadspoort, de Wienertor.  Het is de grootste nog bewaard gebleven middeleeuwse stadspoort in Centraal Europa.  De burcht is ondertussen vergane glorie en is tot een ruïne vervallen.

In Hainburg deden we onze inkopen voor vanmiddag in een Billa.  Het is een Slowaakse warenhuisketen die ik me nog herinner uit Zilina, een stadje in Slowakije.  Even buiten het stadje aten we op een rustig plekje, in de verte de skyline van Bratislava, de hoofdstad van Slowakije.  Tijdens onze pauze zoefden onze drie Polen voorbij, tenminste twee van hen, met een serieuze afstand ertussen, van de derde geen spoor.  Hij had een val gemaakt en liet de kwetsuur verzorgen, zo bleek later.  Als het goed is eindigt de rit van vandaag op een camping in Bratislava.

De route maakte nog wat ommetjes om het zo veilig mogelijk te maken en na enkele kilometers passeerden we de Oostenrijks-Slowaakse grens.  We fietsen het vijfde land binnen dat we aandoen op onze tocht.  Nog drie dagen en ons doel is bereikt!

Ik schreef zojuist, als het goed is eindigt de rit op een camping in Bratislava…, niets daarvan.  Het was nog wat laveren tussen het verkeer vooraleer we op het adres aankwamen waar een camping zou zijn.  We zijn aan de linkerkant van de autosnelweg, duidelijk het oude gedeelte van Bratislava binnengereden.  Alles ademde nog de sfeer uit van de communistische tijd, zelfs de trams waren uit een ander tijdperk.  Het gebouw, op het adres van de zogenaamde camping, bleek een onderdeel te zijn van een sportcentrum waar niemand te zien was, laat staan een camping.

We moesten een paar knopen doorhakken.  Het was nog maar halftwee in de namiddag en de oorspronkelijke bedoeling was om redelijk vroeg een camping op te zoeken en na het opzetten van de tent en het douchen, een stapje in Bratislava te zetten en er ook het avondeten te gebruiken.  Niet dus…

Als we nog vierentwintig kilometer rijden zitten we in Hongarije, en in het stadje Donakiliti waren een paar campings.  Het besluit om er die vierentwintig kilometer bij te doen…, we waren meer gewend!  We gingen midden in het boerenland de grens over, nu nog slechts een groot bord met de geboden en verboden in het Hongaarse verkeer.  Indertijd, voor de wende, een grenspost met alles erop en eraan.  Inclusief de zwaar gewapende militairen, politie en douane.  We fietsen vanaf nu door de Hongaarse Poesta, een hoogvlakte met veel gras en andere gewassen zoals zonnebloemen en maïs.  Het is er warm en stoffig door de droogte.  De EV6 stelt ook hier niet veel voor, meestal loopt hij over de gewone weg, gelukkig viel het verkeer mee.

De camping “Aranykarasz” ziet er op het eerste zicht leuk uit.  De tweede camping is in de buurt van het stadje Dunakiliti, deze kwamen we het eerst tegen en een paar kilometer eerder onder de pannen maakte eigenlijk niets uit.  We waren alleen, werden vriendelijk ontvangen en we mochten ons tentje plaatsen waar we wilden.  De prijs?  Duizend vijfhonderd forint voor een tent…, het was nog even wennen en we schrokken telkens van de grote bedragen die genoemd werden, maar het stelde niet veel voor als je het deelde door 278 (het aantal Forint in een euro) was dat 5.39€ per tent!  Maar mijn oog viel op de blokhutten, of die ook te huur waren.  Ze waren prachtig ingericht, twee stapelbedden, een paar stoelen en een tafeltje.  We kregen een sleutel om ze eens te bezichtigen, de keuze was snel gemaakt…, voor vijfduizend Forint?  Daar gingen we onze tent niet voor opzetten!

Zo, dat was geregeld.  Nu eerst een frisse pint en of we hier ook konden eten vroeg ik.  Neen, dat kan niet, maar ik ga een paar worsten bakken voor ons…, als je wil bak ik er een paar meer zei de chef.  De worsten waren stevig Hongaars gekruid, samen met een paar flinke sneden brood hebben we die avond sober, maar genoeg gegeten.

06-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Blijkbaar zijn de nachten koud op de Poesta.  Het was vanmorgen 13°C en een helder blauwe lucht, maar het leek erop dat het warm ging worden vandaag.  Zalig geslapen vannacht, om zeven uur waren we uit de veren.  Tijd zat, we moesten alleen onze fietsen laden.  Het was wachten tot acht uur, op de vrouw van de campingbaas.  We konden een bescheiden ontbijt nemen, een snee brood en een laag warme kaas samen met een tas ersatz koffie in een plastic bekertje.  Een van de voorwaarden om een fietstocht, zoals wij maken, te kunnen doen is… veel relativeren!  En dat kunnen we.

Ik vroeg na het ontbijt de rekening.  De baas kneep één oog dicht en met het andere keek hij naar de mooie blauwe lucht, frazelde wat onbegrijpelijk Hongaars en zei plots in het Duits 10700 Forint.  Ik kon het bedrag juist passen en het verdween in z’n broekzak met een welgemeend: “Danke”.  Niets rekeningetje of bonnetje.

De rit ging richting Gyor, we voelden dat het warm ging worden, en we besloten om ons in te smeren.  Links en rechts was er de vlakte, een groot landbouwgebied en ontzettend droog.  Langs de weg stond een put met daarnaast de typische houten gaffel, een boom met een vork aan het hoogste uiteinde.  De constructie is zodanig uitgevoerd dat met een lichte kracht de vork naar beneden komt, zodanig dat er een emmer aan bevestigd kan worden met een touw, om water uit de put te halen.  Tegen de helder blauwe lucht leverde dat een prachtige foto op!

We passeerden de typische Hongaarse dorpjes, met één straat en de huisjes allemaal netjes op één rij links en rechts van de straat.  Alle huisjes hebben een poort waar je niet door kon kijken.  Sommige hebben een grauw uitzicht, maar anderen zijn geschilderd in felle kleuren.  Een paard in galop voor een boerenwagen, bracht op een gegeven moment leven in de brouwerij.  Dat maakt het zo bijzonder, bij ons was zulk een tafereeltje vijftig jaar terug.  We namen een pauze op een pleintje in een dorpje, een Duits koppel kwam juist het kerkje uitgewandeld, we maakten een praatje over onze fietstocht en ze waren ook bereid om een foto van ons beiden te maken.  Als tussendoortje, maar ook wel eens ’s middags, was een stuk cake de maagvuller.  Het was zoet en het bevatte voldoende koolhydraten en eiwitten om energie op te doen.  Ik heb de cakes op onze tocht niet geteld, maar het waren er toch een tiental.

Gyor is een tamelijk drukke stad, zeker voor fietsers.  Op een drukke verkeersweg moesten we terug, het fietspad lag tegen de rijrichting aan de andere kant.  We reden over de Donau langs een enorme brug en na een vijftal minuten waren we aan de rand van de stad.  Een groot Spar warenhuis kwam in ons vizier en we besloten er ons middagmaal bijeen te scharrelen.

In het gebouw was van alles ondergebracht, zelfs nieuwe auto’s stonden er tentoongesteld.  Onnodig te vertellen dat in het warenhuis alles, maar dan ook alles te koop was.

We fietsten nu over een erbarmelijke weg naast een goederen spoorweg, het riep ook hier weer de herinnering op aan het ter zielen gegane regime. 

We werden aangesproken in het Engels, door een jonge man die vergezeld was van een al wat ouder koppel.  Engelsen, zo bleek.  Hij vroeg of we soms op weg waren naar Boedapest, we bevestigden en hij zei dat ook het koppel naar Boedapest fietste.  Voor ons reden ze te traag, maar af en toe zagen we ze nog eens terug.

In het volgende dorpje aten we in het wachthokje van een bushalte ons middagmaal.  We zaten daar ook wat beschut tegen de felle zon.  Vandaag fietsten we weer regelmatig over zandpaden, inclusief de vele putten die er blijkbaar bij hoorden.  We kwamen op een kruispunt waar de EV6 rechtdoor ging, het pad werd alsmaar slechter.  We verkozen niet het pad verder te volgen, maar de grote weg te nemen.  Het was er razend druk, en er werd snel gereden.  Soms moesten we kiezen tussen twee kwalen, en  gelukkig ging het maar over een viertal kilometer.

Komargom was een tamelijk groot stadje en er was een camping, praktisch in het centrum.  Na het vervullen van de formaliteiten konden we een plaatsje kiezen.  Ook de drie Polen uit Wenen waren naar hier afgezakt.  We trakteerden ze op een pint bier en we raakten aan de praat.  Het waren studenten die in oktober begonnen aan de hogere studies.  Ze maakten een hele toer per fiets, maar ze namen ook af en toe de trein.

Na de douche zakten we af naar een eethuis op de camping, tenminste op het bord was te lezen dat er van alles te bikken viel.  Niets daarvan!  Toen er na vijf minuten nog niemand was langsgekomen, ging m’n broer eens informeren hoe het zat.  Hij werd op een onvriendelijke toon wandelen gestuurd… en of we niet konden lezen.   Het was omdat we konden lezen, dat we ons neergezet hadden om iets te eten!  Je kan dan een discussie beginnen maar je trekt toch aan het kortste eind.

De portier was vriendelijk en we begrepen dat er op een honderdtal meter van de camping een restaurant was.  Het eten was er goed en de prijs zeer schappelijk.

Om 21u. lagen we in onze slaapzak en voor we het wisten diende de morgen zich aan.

07-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Ik had gisteren de rekening al betaald, want het bureel ging pas om acht uur open.  We wilden de hitte voor zijn en om 7.35u zaten we al op de fiets, met het zonnetje al helder aan de hemel.  Het ontbijt voor deze morgen was niet extra aangekocht en de cakes zullen ons weer uit de nood moeten helpen.  Geluk!  Op de route, al aan de rand van het stadje vonden we een mini warenhuis.  Wat broodjes, een reep chocolade en een karton chocolademelk.   We konden er tegenaan.

Het was prettig fietsen, maar het beloofde vandaag een pittige dag te worden.  Enkele zware beklimmingen stonden op het programma.  Het waren de laatste stuiptrekkingen wat beklimmingen betreft, maar ze waren er!

We fietsten richting Tata.  Een ingedommeld stadje met een zeer mooie oude kerk.  Voor de kerk, op een bankje, peuzelen we de laatste brokken cake naar binnen en net buiten het stadje, op de route, was een Prima.  De maaltijd voor vanmiddag was verzekerd.

Na Tata kwamen de eerste hellingen van vandaag, we moesten zo’n driehonderd vijftig meter  overbruggen, maar de natuur vergoelijkte veel van onze inspanningen.  De eerste wijnranken verschenen en hier en daar werden in een schuurtje de eerste druiven geperst.  Het liep tegen de middag en we zochten een bankje of iets wat er voor kon doorgaan.   We moesten genoegen nemen met de graskant, aan de kant van de weg.

Het is acht september, en het is al middag.  Dat betekent dat onze vrouwen al een dik uur in Boedapest waren!  Even een sms’je, even later kregen we al een berichtje terug, en ja hoor!  Ze zaten al op een terrasje volop van de zon te genieten.  Nu moesten we ervoor zorgen dat wij nog aankwamen.  Voor morgen resten ons nog 52 kilometer tot Boedapest, rond de middag gingen we arriveren!

Na de middag kregen we de tweede helling voor de wielen, niet zo hoog maar niettemin was het klimmen en het thermometertje op het kilometertellertje van Herman wees 30°C aan.

Na deze laatste beklimming ging het gestaag bergaf, richting Estergom.  Vanaf deze stad begint de Donau geleidelijk  aan een bocht, de Donauknie genoemd, die zuidwaarts gaat  richting Boedapest.

Estergom is een stad van 30000 inwoners, in het noorden van Hongarije en op een 50tal kilometer van Boedapest.  Ze is gelegen aan de Donau, die hier de grens met Slowakije vormt.

Het is een van de oudste steden van Hongarije.  Sinds de 11^de eeuw is het de zetel van een aartsbisdom.  In deze bisschoppelijke hoofdstad van Hongarije staat de Dom, die tevens de grootste kerk van het land is.

In Estergom maak ik een foto van een gedeelte van de enorme koepelkerk, het is te hoog om er naartoe te klimmen bij een temperatuur van 32°C.  Na een tijdje pikken we af en toe het fietspad naast de Donau op, dat was een verademing want de route verliep voor een groot gedeelte over een drukke verkeersweg.

We belandden op het einde van de dag in Visegrad,  en zeer toeristisch stadje naast de Donau.  Er was een kleine camping met mogelijkheid om te eten.  De tenten plaatsten we dicht bij het sanitair blok. 

Het douchen deed deugd en we zakten af naar het kleine restaurantje, waar van alles op de kaart stond.  Ik had zin in goulash met frieten, m’n broer koos het zekere voor het onzekere en hield het bij een schnitzel met ook een portie frieten.  Ook hier kwamen we van een kale reis thuis, wat vriendelijkheid betreft.  Op mijn vraag aan de dienster, of we morgen ook een ontbijt konden krijgen werd gelachen maar niet geantwoord.

Het fel verlichte kerkje gaf in het donker een feeërieke aanblik.  De laatste cruise boot op de Donau zette koers naar de aanlegkade, wij wandelden naar ons tentje.  Morgen  vervoegen we de vrouwen  en slapen we in Boedapest, in een hotel met een zacht bed.  Het einde van onze fietstrip komt in zicht!

08-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy

Vandaag wordt een rustige fietsdag, nog tweeënvijftig kilometer tot Boedapest.  Dat hadden we zo voorzien, aankomst rond de middag was de planning.

Om zeven uur was het al 14°C als we uit ons tentje kwamen, om 7.50u zaten we al op de fiets.  Eerst nog wat inkopen doen, gisteravond hebben we een CBA ontdekt in het stadje, die zeven op de zeven dagen open was, dus ook op zondag.  Het zag er allemaal nogal slordig uit maar de broodjes waren uitstekend, samen met een paar bananen hadden we ons ontbijt te pakken.  Op een bankje naast de Donau, en lekker in het nog niet te warme ochtendzonnetje, aten we de pas aangekochte voorraad op.

De route liep over de hoofdweg, in het begin zonder fietspad.  Een paar dorpjes verder kregen we een mooi fietspad onder de wielen maar de euforie was van korte duur, na een paar kilometer was het al afgelopen.  In Hongarije stelt de EV6 nog niet veel voor.  Zonder verpinken wordt zo’n  bord op een drukke verkeersader geplaatst.  Waar het kon lag een fietspad, en op een bepaald moment liet m’n broer zijn oog vallen op een gewas dat hij niet kende, maar het zou wel eens iets voor zijn vogels kunnen zijn.  Een fietsend koppeltje werd staande gehouden en die zeiden dat het maïs was.  Onmogelijk zeiden we, want dat kennen we.  Een andere meneer vertelde dat het citor was, een graansoort waar brood van gebakken wordt.  We zoeken het thuis op, Herman nam alvast een staaltje mee naar huis.

Geen fietspad meer en de weg werd steeds gevaarlijker, maar we hadden geen keuze.  Af en toe gebeurde het dat de route afweek van de verkeersweg, en zo kwamen we in Szentendre.  Het was een mooi plaatsje naast de Donau en we namen op een terrasje een pauze.  Een frisse cola gaat er altijd in, het was tien uur en de thermometer wees al 25°C aan!

Hier zagen we onderweg af en toe weer een Trabantje en een Wartburg rijden, maar het bleef een zeldzaamheid.  De producten uit het westen hebben hier definitief hun plaatsje veroverd.  De wende ligt trouwens al drieëntwintig jaar achter ons.

De gps melde dat het nog zeventien kilometer was tot het hotel.  We hadden met onze vrouwen afgesproken dat we een uur voor aankomst een seintje zouden laten, en dat deden we.  De middagpauze werd gebruikt om alle restjes op te eten en de laatste kilometers werden aangevat, we fietsten over een eiland in de Donau dat één groot park was.  Het was zondag, en mooi weer.  Het was er een drukte van jewelste.

Het fietsen door het centrum van de stad viel reuze goed mee.  We zagen de vrouwen op een terrasje op de uitkijk zitten, en ze schrokken toen we plots voor hen stonden.  Het was een blij weerzien na zeventien dagen fietsen en er wachten ons nog een paar dagen Boedapest om af te kikken.

We danken onze vrouwen, voor de mogelijkheid die we alweer gekregen hebben om er met de fiets op uit te trekken.  Het was weer een mooie tocht, met leuke ervaringen, prachtige natuur en  mooie dorpjes, waar bij sommigen de tijd is blijven stilstaan.

09-09-2012 om 00:00 geschreven door fietser willy