LES PLUS BEAUX VILLAGES DE WALLONIE.

THON / ANDENNE.

MOZET / GESVES.
 
GOYET.

Thon heeft alles van een Condruzische dorpje. Maar vooral de homogene bouwstijl is de blikvanger.

Kalksteen heeft hier de bovenhand, de kleine huizen uit de 17de en 18de eeuw werden in de 19de en 20ste eeuw zorgvuldig gerestaureerd met veel zorg voor de traditionele uitstraling.

De kalkbank van de Thon-Samson is ongetwijfeld een van de zuiverste van België. De daaruit ontgonnen blauwe kalksteen is goed bestand tegen het gure weer.

De kleine kalkstenen huisjes staan er liefelijk bij. In de verte staat de slakkenberg van de ontginningsgroeven van Nâmeche. Prachtige staaltjes van kalkstenen huisjes vormen het decor. Een andere bijzonder dorpje is Bonneville wat we op de wandeling tegen gekomen zijn met zijn prachtige kasteel en kerk.

Op de heuvel boven Samson ligt de ruïne van de burg van Thon. Een prachtig dorpje. We rijden naar ons tweede dorpje maar we komen door Goyet en hier staat een prachtig kasteel “Chateau de Goyet” met ronde torens en de boerderij ertegen aan. Beneden staat de “Foyer St. Antoine” een groot gebouw dat nu dienst doet bejaardenhuis. Met een groot park voor de deur. Heel mooi.

We wandelen even rond het dorp en dan rijden we naar Mozet. Een prachtig dorpje met kalkstenen huizen. Het dorpje bezit boerderijen bij de vleet. Met de rug naar de kerk hebben we een prachtig zicht op de boerderij beneden, het kasteel met vierkante toren uit 1614.

We wandelen door het dorp en volgen het bordje “Domaine de Mozet” het kasteel is prachtig met een vierkante binnenkoer, het hoofdgebouw geflankeerd door twee torens en een prachtig bos.

Het dorpje Mozet is één en al pracht de huizen uit kalksteen en de kerk met de kasteelboerderijen en het kasteel.

Gewoon prachtig, de zon daalt neder over het dorpje en een gouden gloeit hangt over het dorp. Gewoon prachtig.

GRANDE MARCHE DE L’AMITIE
LES MARCHEURS DE L’AMITIE.
NAMECHE.
 
Wat een verschil met gisteren, nu schijnt de zon en is het aangenaam wandelweer, we wandelen vandaag in de vallei van de Maas in een bijzondere vallei.

De hoge rotsen die loodrecht omhoog rijzen zijn indrukwekkend, de prachtige dorpen met kastelen en boerderijen maken de wandeling heel bijzonder. Maar de geschiedenis van de vallei ook.

“in het jaar 1273 vonden de spanningen, die zich reeds een hele tijd tussen het graafschap Namen en het prinsbisdom Luik hadden opgehoopt, eindelijk een voorwendsel om tot uiting te komen. Een zekere Engoran, landbouwer van Jallet, had namelijk een koe gestolen die hij op de markt van Ardenne wilde gaan verkopen. Helaas werd hij door de bestolene, een burger van Ciney herkend en in een val gelokt, waarna hij werd gevonnist en zonder veel plichtplegingen opgehangen. De Heer van Goesnes, van wie Engoran een onderdaan was, gebruikte dit incident om de strijd te ontketenen, maar de baljuw van Ciney en de Heren van Celles en Spontin sloegen vinnig terug. Van het een kwam het ander en zo voerde een vijftigtal dorpen gedurende meer dan twee jaar een bloedige, met wisselende kansen verlopende broederstrijd. Moorden, brandstichtingen, plunderingen duurden tot in 1275, toen de Franse koning Filips de Stoute zich ermee ging bemoeien”. Door de versterkte boerderijen en kastelen kunnen we nu nog altijd zien wat een woelige streek het hier vroeger was. We wandelen nu vanuit Namêche naar Samsom, genoemd naar het riviertje de Samsom.

We wandelen langs het riviertje en boven ons ligt het dorpje Thon met zijn ruïne, we zullen straks na de wandeling dit dorpje bezoeken, het is één van “les plus beaux villages de Wallonië” We wandelen verder en komen in Bonneville met zijn prachtige “Chateau de Bonneville” en zijn kerk uit de 11ste eeuw.

Verder een dorpje met mooie huizen in lokale steen, hier is ook controle, We wandelen verder door het prachtige landschap en komen in Sclayn, het prachtige pleintje voor de kerk en het “Presbytere Hospital” uit de 13de eeuw.

We dalen af naar de oever van de Maas en de laatste kilometers lopen we langs de oever van de rivier, we kunnen genieten van het waterwild en van de prachtige huizen die langs de oevers staan, we wandelen nu terug naar Namêche en lopen langs het gemeentehuis en het kleine kasteeltje.

GRANDE MARCHE DU PRINTEMPS
 LES MARCHEURS RECHAINTOIS.
PETIT-RECHAIN.
 
Regen, regen al dagen regen. We gaan toch een wandeling maken in Petit-Rechain. We wandelen door het dorpje een mooie boerderij is ons eerste gebouw.

We komen langs het gemeentehuis, een prachtige gebouw, dan komen we aan “Les Tourelles” een kasteeldomein, de hemel word verschrikkelijk donker we vrezen voor een fikse regenbui.

We wandelen door de velden en het word een waar modderbad, we zijn dan ook blij als we de dorpskern van Grand-Rechain binnen wandelen, de prachtige dorpsstraat met prachtige huizen, de kerk en het plein.

De huizen hebben er een voortuin met een muurtje rond, bijna elk huis heeft een kruisbeeld op de muur staan. We verlaten het dorp en keren naar de velden terug.

We komen nog langs een mooie boerderij en dan terug een modderbad, het blijft maar regenen en het word moeilijk om op de smalle gladde paden te wandelen, een oudere wandelaar verliest zijn wandelschoen in de modder, wat zijn we blij wanneer, we op de controlepost komen, tot onze verbazing staat Bill van de Vagabonds gereed om te vertrekken, toch even tijd voor elkaar gemaakt, en wat bijpraten, het is al een hele tijd dat we onze Engelse vrienden nog gezien hebben. We horen dat alles goed gaat met onze Engelse club, en ook met onze vrienden. Nog altijd op wandel door Europa. Zij nemen afscheid en wandelen het laatste stuk van de wandeling.

Wij gaan nog even blijven zitten op de controle en wat warms drinken. Dan verlaten we voor de tweede maal Grand-Rechain en dan nog een paar kilometer ploeteren en we hebben de wandeling gedaan. Ondanks de regen, toch een mooie en aangename wandeling, je komt dikwijls vrienden tegen op de wandelingen en dit maakt het allemaal zo bijzonder.

HAGELANDSE WIJNGAARDENTOCHT

GLOBETROTTERS HAGELAND.

HOUWAART.

Vandaag gaan we naar het Hageland. Een erg heuvelachtige streek, met veel bos, het enige nog overgebleven bosrijke gebied van het Hertogdom Brabant. De heuvels worden ook wel getuigenheuvels genoemd en vonden hun oorsprong tijdens de periode dat de zeegspiegel steeg en Vlaanderen geheel onder water kwam te liggen. De zanden die in deze periode afgezet werden, worden de zanden van Diest genoemd. Door dat dit zand veel ijzer bevatte en deze roestten en werd ijzerzandstenen gevormd, deze boden meer weerstand tegen de latere erosie. Hierdoor ontstond het typische heuvellandschap. Op plaatsen zonder ijzerzandsteen werden die zachte lagen immers weggespoeld en ontstonden de heuvels die er vandaag nog altijd zijn. Deze getuigen van de Diestiaanzee worden getuigenheuvels genoemd. En we zullen op de wandeling met deze getuigenheuvels kennis maken. We verlaten Houwaart en laten het gemeentehuis met het standbeeld van de druivenplukker achter.

We wandelen het veld in en komen langs de Kapel van St Jozef, gelegen op de heuvel met een oude linde en eik, wel mooi.

Zo komen we aan de wijngaarden, en dan de bossen in en we klimmen. Ondanks de regen en koude wandelen we door het prachtige landschap. We beklimmen de Jansberg die ons naar Holsbeek brengt. Als we boven komen hebben we een prachtig zicht op de vallei. Houwaart ligt in het dal. Boven gekomen, gaan we ook langs de grootste wijngaarden van het Hageland.

Er zijn verschillende gezellige plekjes aangelegd waar je kunt rustig zitten en picknicken.

We wandelen en komen aan in het Walenbos een groot natuurreservaat met natuurlijke begroeiing, bomen van eigen bodem. We gaan Tielt binnen en steken het plein over en komen zo aan de controlepost. We verlaten Tielt dat op een heuvel ligt en dalen terug af naar de vallei. We wandelen terug het Walenbos in en genieten van de prachtige natuur. Zo komen we terug aan in Houwaart.

MUSEE MONOPOLI.
 
BARSY-FLOSTOY.
 
Een merkwaardig museum, gelegen in Barsy-Flostoy. Eigendom van een man uit Brussel die hier een huis heeft met zijn familie en zijn verzamelingen.

Het is indrukwekkend als je binnenkort word je overdonderd door de vele prachtige stukken die hier staan, paardenkoetsen, automaten, pijpen en draaiorgels en muziekinstrumenten, getrouwe kopieën van modelzeilboten, en nog veel meer, je komt ogen tekort om alles te zien. En de vriendelijk om alles te tonen en te laten spelen, en dit gewoon gratis. Het is een van de mooiste musea die we al tegen gekomen zijn.

LES PLUS BEAUX VILLAGES DE WALLONIE

CLERMONT-SUR-BERWINNE.

De huizen staan tegen elkaar aangedrukt rond het Marktpleintje. Het Marktplein lijkt precies een straat, beheerst door een reusachtige klokkentoren uit de 17de eeuw.

Het gemeentehuis doet dienst als inrijpoort van het dorp en de traditionele huizen vervolledigen dit verrukkelijke plaatje met een bonte combinatie van baksteen, houwsteen en leisteen.

Dit alles tegen een helling aan vanwaar je van een adembenemend uitzicht op het Land van Herve kunt genieten. Het Kasteel van Clermont 17de eeuw, bestaande uit kalksteen en zandsteenblokken, met een waperschild 1635.

Op het Marktplein staan verrukkelijke huizen, uitmidden 19de eeuw en 18de eeuw en ook Lodewijk XIV-stijl van 1762. We verlaten het dorp vanaf het Marktplein en gaan naar het gehucht Crawhez. Ontdekken we de zachte glooiingen van het Land van Herve. We komen in Béolles, waar het kleine "Remember" museum met een Shermantank voor de deur. We wandelen verder en komen aan een T-splitsing met een prachtige boerderij met sluitsteen 1787.

Wat verder komen we aan het Kasteel van Crawhez. Het kasteel werd in 1551 gebouwd en is een van d ezeldzamen trapgevels op het zeldzame trapgevels op het platteland. Wat verder komen we in het gehucht Florence met borderij uit 17de eeuw. We stekken de hoofdweg over en komen in het gehucht Bruyére en wandelen we verder door het prachtige Land van Herve. Nu komen we aan het goed van de molen van La Trappe, het doet wat Engels aan met de houten balken omzoomde weilanden en d e paarden die er vrij lopen. De molen krijgen we niet te zien. Zo komen we in het gehucht Blockhouse, hier nemen we de oude spoorweglijn 38 deze spoorlijn werd in 1881 ingehuldigd om Luik met Aken te verbinden tot in 1957. Nu is deze lijn een fiets- en wandelpad.

Vanop lijn 38 hebben we een prachtige zicht op Clermont, de kerk troont boven de huizen en het Chateau de l'Aguesse is prachtig gerestaureerd, zo komen we terug op het Marktplein van Clermont.

WANDERUNG “RUND UM DEN SEE”
WANDERCLUB BÜTGENBACH.
BÜTGENBACH.

De Warche werd in 1932 voorzien van een stuwdam waardoor het gigantische stuwmeer ontstond. 11miljoen m³ water, een reeks booggewelven, die 23m hoog en 140 meter lang.

Na 40 jaar was een eerste herstelling nodig en na meer dan 40 jaar moesten ze het volledig herstellen en het stuwmeer leeg laten lopen we schrijven voorjaar 2004.

Meer van Bütgenbach mei 2004.

Nu is de dam volledig hersteld en het meer terug volgelopen, wat een verschil met de vorige wandeling rond het meer. Toen konden we middenin het meer oversteken, vandaag is het een grote diepe watermassa.

Eigenlijk hebben we in 2004 geluk gehad dat we over de bodem van het meer konden wandelen, normaal maken wij dit niet meer mee. De wandeling van vandaag is een prachtige wandeling rond het meer, bossen en natuur gewoon prachtig, ook hebben ze wandelwegen opnieuw aangelegd en is het aangenaam om te wandelen.

Er zijn ook plaatsen waar het waterwild ongestoord kunnen leven en broeden. Op de wandeling komen we André en Marleen tegen en lopen een stukje samen tot aan de controlepost.

Het dorp ligt tussen twee heuvels die het Warchedal maken, rond het marktplein bevinden zich talrijke toeristische bezienswaardigheden. “De Stephanuskerk” van 1931 met oude grafstenen, meubelen uit de oude kapel uit de 15de eeuw. Het “Hof Bütgenbach” een oude kasteelhoeve uit 15de eeuw, het oude huis Kirch dat tijdens het Ardennenoffensief in de winter 1944-1945 dienst deed als hoofdkwartier voor de geallieerden, waar de toekomstige president van de USA Dwight D. Eisenhower enkele dagen verbleef. Er is een gedenkplaat aan de gevel aangebracht.

We wandelen over het marktplein en komen zo terug aan ons vertrek, een prachtige natuurwandeling.

Misschien nog een aardig weetje, de Nederlandse koningin Beatrix voert de adellijke titel “Vrouwe van Bütgenbach”.

KUTTEKOVEN.
 
Kuttekoven is een pittoresk dorpje ten noordwesten van Borgloon, gelegen in de vallei van de Rullingenbeek. Een sterk heuvelend langschap met weilanden en boomgaarden. met niveau verschillen van een ongeveer 50 meter. De artificieel opgehoopde berm van de oude spoorlijn Tongeren-St Truiden, de steile wanden van de"holle wegen" en de oubollige hoogstamboomgaarden en boerderijen beheersen het dorpsbeeld. Nieuwbouw is bijna uitzonderlijk is het straatbeeld van Kuttekoven. Uit bijna alle panden blijkt een rijke landbouwtraditie. Het kleine dorp telt ongeveer een 100 inwoners. Maar aan mooie gebouwen ontbreekt het niet. De Sint-Jan-de-Doperkerk van de 13de eeuws Laat-romaanse kerk bleef allen de toren over, de overige delen dateren uit 1840. De laat-romaanse toren die muren heeft van 1 meter dik gebouwd met silexstenen, allen de hoeken uit arduin, de spleetvormige openingen wijzen erop dat z'on laat-romaanse torens naast hun religieuze symboliek ook een verdedigingsfunctie bezaten.

Op het kerkhof bevinden zich een aantal 17de eeuwse grafkruizen.

Het kasteel van de Klee is een redidentieel Kasteel uit 1907, een bakstenen herenhuis. Gelegen op een heuvel wiens top op 86 meter boven de zeespiegel uitsteekt.

Op de site van de17de eeuwse abdijhoeve bouwde men in de19de eeuw de huidige, neoclassicistische kwadraathoeve, de wapenschilden ingemetseld in de straatgevel herinneren aan de middeleeuwse verbondenheid met de abdij van Herkenrode. Het woonhuis heeft een 17de eeuwse kern, maar werd later ingrijpend verbouwd. Het kasteel en de hoeve hebben een gezamelijk park.

De onze-Lieve-Vrouw-kapel.
In het centrum van het kleine Kuttekoven staat de Onze-Lieve-Vrouw kapel, op de gevelsteen staat 1907. Een bijzonder verhaal is aan deze kapel verbonden. Luister maar!
Het begon allemaal op een zonnige herfstdag in 1923. Naar gewoonte waren toen twee oudere vrouwen van het dorp gaan bidden toen Treesje plotseling bemerkte dat Onze Lieve Vrouw met de ogen knipperde en haar toelachte. Ook voor de andere vrouw voltrok zich dezelfde verschijning, en in een wip stonden de inwoners van Kuttekoven, met de pastoor en de burgemeester op de eerste rij bij de kapel. Sommige zagen het wonder de andere niet. De volgende dag had een zekere Vinck reeds een winkeltje met frisdrank opgetimmerd nabij de kapel, alhoewel hij vroeger niet gelovig was, zag hij "het" nu ook. Eerst kwamen mensen uit de omgeving en daarna uit heel België en daarna zelfs Nederlanders en Italianen en Britten brachten en bezoek aan het nieuwe Lourdes van Haspengouw. Meerdere kraampjes verschenen in het vredige dorpsbeeld en de zaken draaiden goed. Deze opwelling van handelspraktijken bleek echter van korte duur. De bedevaarders zagen geen beweging meer in het beeld en er voltrokken zich geen nieuwe wonders meer, stilaan bleven de mensen weg en dommelde Kuttekoven terug in de stilte van voorheen. En dit is tot de dag vandaag nog altijd zo.

Nogaltijd heerst er een bijzondere rust in Kuttekoven, zijn boerderijen de oude pastorij, de prachtige boomgaarden, het boerenleven dat zijn alledaags gangentje gaat, prachtig om een wandeling te maken.

50 JAAR NA MARCINELLE.


Op dinsdag 27 april 2006 ter gelegenheid van de internationale dag ter herdenking van slachtoffers van werkongevallen werden de 262 mijnwerkers die 50 jaar geleden hun leven lieten in Marcinelle herdacht.

Woensdag 08 augustus 1956. Het beloofd een mooie zomerdag te worden.Bij de ochtendpost dalen 274 mijnwerkers naar de buik van moeder aarde in Bois du Cazier. Zoals 25.000 kompels elke dag doen in het steenkoolbekken van Charleoi. Ze dalen af om de 170.000 ton kolen te delven die elk jaar weer bovengebracht worden. 8 augustus 1954 om 08.10 gebeurt de ramp die België dagen in de ban zal houden. De oudere generatie zal het zich nog wel herinneren, het was de eerste live uitzending op TV, De Belgische bevolking was aan de radio gekluisterd en hoorde het verschrikkelijke nieuws. Door een noodlottige toeval word er op etage 975 een wagentje in de lift geduwd. En vertrek de lift met het wagentje dat eruit steek, het uitstekkend wagentje rukt de olieleidingen in de schacht los en veroorzaak de enorme brand. Door de luchtstroom door de schacht word het vuur aangewakkerd. Wat begint als een kooiaccident groeit uit tot de grootste mijnramp van ons land. Om 08.30 uur komen de eerste 6 gerede kompels boven. Om 9.30uur en 10.15uur storten de liften in de kokkers naar beneden door de hevige hitte hebben de ophaalkabels het begeven. Omstreeks 15.00 uur worden nog 3 kompels gevonden die zich in veiligheid wisten te brengen door zich onder een koolwagentje te verstoppen dit op laadplaats 715. Het is 16.30 uur en alle hoop op overlevende word opgeven, maar hoop blijft….tot op 22 augustus om 03.00uur in de ochtend de redders bovenkomen van op een diepte van min 1035 meter en de vreselijke boodschap slaakt “tutti cadaveri” allemaal lijken. Nooit eerder dan die bewuste 8 augustus 1956 in de Bois du Cazier eiste de mijn zoveel slachtoffers in ruil voor de steenkool die diep onder de grond werd gewonnen. Door een menselijk fout grijpt het vuur om zich heen, 262 mannen van 12 verschillende nationaliteiten, waaronder 136 Italianen en 95 Belgen verliezen er het leven. Honderden weduwen blijven met hun wezen achter.

De steenkoolmijn van Bois du Cazier in Marcinnelle, ooit het decor van de zware mijnramp, openende opnieuw zijn hekkens, De hekkens die men voorgoed gesloten waande.

De historisch waardevolle gebouwen werden met grote zorg gerestaureerd en een grote ruimte werd voorzien ter nagedachtenis van de 262 mijnwerkers die hier hun leven lieten. De ruimte 8 augustus 1956 verteld de dramatische gebeurtenis van die dag uur na uur.

Nu is het een vredige plek maar je kun nog altijd voelen als je op de mijnsite rondloop, het grote drama dat zich hier afspeelde.

Een bezoek aan Bois du Cazier maakt ons respect voor onze voorouders die een groot deel van hun leven werkte in de Belgische mijnen alleen maar groter, dank zij hun inzet hebben wij vandaag de welstand die we nu kennen. Velen hebben er hun leven en hun gezondheid achtergelaten.

Ik vond dat ik even dit verhaal moet brengen als hommage aan de vele mijnwerkers. Mijn gedachte gaan uit naar mijn grootvader Herman Coenen en schoonvader Mignolet Alfons die hun leven onder de grond doorbrachten en die de rest van hun leven de gevolgen gedragen hebben tot aan hun dood.

Mijn grootvader Herman Coenen.
 
GLUCK AUF.

LAFORÊT.

Laforêt op de linkeroever van de semois in d eprovicie Namen. Vertrek aan het kerkje anno 1779 met eikenhouten koor uit 1745 en gezellige oude zitbanken en een prachtige prekstoel van 1791. We verlaten de kerk en gaan naar het pleintje waar prachtige huizen en boerderijen staan, droogschuren staan hier bij elk huis en het is iest bijzonder. Deze droogschuren werden gebruikt om de tabak te drogen, Laforêt was het tabakcentrum van de streek.

We gaan nu voorbij het pleintje en het theater Noisette welke we op het einde van de wandeling gaan bezoeken. We komen voorbij de geklasseerde drinkbak nu wandelen we het dorpje uit. We komen in het bos terecht, we wandelen een heel eind langs de Semois en komen aan de VLONDERBRUG in de 19de eeuw kwamen de toenmalige dorpsbewoners op het schitterend idee om een vlonderbrug te bouwen over de Semois. De bedoeling hiervan was een brug te hebben voor de tabaksoogst. De tabakplanten van de andere oever konden via deze vlonderbrug gemakkelijk en sneller naar het dorp gebracht worden. Na de tabakoogst verdween de vlonderbrug. Thans zetten de bewoners deze traditie verder om toeristische reden. Vanaf Pinksteren tot de herfst kan je de rivier oversteken op de Vlonderbrug.

We wandelen verder en komen aan de onderaardse gangen uit de tweede wereldoorlog en de vleermuizen spelonk. Zo komen we in het dorpje Mouzaive waar prachtige traditionele huizen en droogschuren zijn.

We gaan door het dorpje en steken de Semois over via het voetgangersbrugje. Het water van de Semois is helder en er zwemmen forellen in. We wandelen nu aan de overzijde van de Semois en wandelen door de prachtige vallei. Zo komen we Vresse binnen. De schiefersteengevels en leien daken zijn een voorsmaakje van de rest van de dorpswandeling. De kerktoren ook uit schiefersteen anno 1937 en het toeristische huis van Namen zijn zeer interessant, hier kunnen we een copie van d eeerste stoomtrein van Belgie bewonderen.

Een mooi stadje om te vertoeven, we wandelen terug over de brug van de Semois en zien hier het mooiste hoekje van Vresse en de oude Saint-Lambert brug. We komen terug op de weg naar Faforêt. Weer zien we de prachtige huizen en droogschuren.

De tabaksteelt in Laforêt is niet meer wat ze vroeger is geweest, de eerste sporen dateren uit de 16de eeuw, voor eigen gebruik. De echte tabaksteeld kwam pas in de tweede helft van de 19de eeuw tot stand eind 19de eeuw was heel de vallei, van Bohan tot in Herbemont, door de teeld van deze plant in beslag genomen. 575ha in 1925. Tot de jaren 1950-60 bleef de tabaksteeld een winstgevend bron van inkomsten. In 1951 werd er bijna duizend ton tabak gedroogd. Thans beperkt de tabaksteeld zich tot in stand houden van een ambachtelijke traditie. De wandeling is hier teneinde, we bezoeken het Théâtre Noisette met zijn marionetten poppen het is een bijzonder mooie plaats. Laforêt verdient zijn plaats tussen" Les plus beaux villages de Wallonië"

ABDIJ ROLDUC. KERKRADE.

BASILIEK V/H HEILIGE SACREMENT. MEERSSEN

Vandaag hebben we afspraak met Kerstin Peters(midden) en twee reporters van een Duitse krant en een Nederlandse krant om onze wedervaren te vertellen. We worden verwacht in Kerkrade in Abdij Rolduc.

Eerst wat bijpraten en kennis maken, dan het verhaal doen en de foto’s maken. Blij dat we hebben kennis gemaakt met Kerstin, nu kunnen we een gelaat op de naam plakken, zij heeft ons verschillende keren geholpen met onze ontdekkingstocht. Wij horen dat de Cultour Euregio blijft verder werken en dat er nog plaatsen bijkomen. Geweldig is het zo kunnen we de Euregio verder verkennen. Wij hadden de gelegenheid nog niet om de abdij te bezoeken en na het interview verkennen we de gebouwen.

Abdij Rolduc heeft een lange geschiedenis. Verschillende historische bouwstijlen in één complex gebundeld: De abdij Rolduc, het grootste kloostercomplex dat in Nederland bewaard is gebleven, werd in de 12de eeuw gesticht. Daarna heeft het eeuwenlang dienst gedaan als klooster van Augustijner koorheren. Aan het oudste gebouw, de Romaanse abdijkerk, werden in de loop der eeuwen nieuwe bouwelementen toegevoegd.

Bijzondere aandacht verdienen de vleugel voor de abten, met een bezienswaardig trappenhuis en een historische kunstcollectie, de bibliotheek in rococostijl en de bisschopszaal.

Wat bijzonder is, je komt aan de receptie en de deuren gaan automatisch open en je kunt vrij rondwandelen in de gebouwwen, de binnenkoer, de kerk en de bijzondere mooie trappenhal. We kunnen ook even kijken naar de prachtige rococo bibliotheek.

Gewoon prachtig, in de gang komen we nog een nonnetje tegen en er is nog een Grootseminarie voor priesteropleiding. We verkennen de omgeving van de abdij en het is werkelijk een groot gebouw. De 17e eeuwse voorgevel, de kerk met crypte, allemaal prachtig verzorgt. Er is ook een hotel in ondergebracht en vergaderruimten. We verlaten deze bijzonder site en rijden naar het Kasteel Erenstein niet ver van de Abdij, een waterkasteel, met een prachtig park.

We rijden verder en komen aan de kapel” Gedachteniskapel van de mijnwerkers” hier opgericht ter ere van de slachtoffers van verschillende mijnongevallen.

Hier loopt ook nog een gedeelte van het “Kolenspoor” We wandelen een stukje langs het spoor en bezoeken de kapel.

We verlaten Kerkrade en rijden naar Meerssen. We gaan eens kijken naar de Basiliek van het Heilig Sacrament. Deze vroegmiddeleeuwse paltskapel werd kort na 1100 door benedictijnen monniken tot een Romaanse kerk uitgebouwd.

Dankzij een sacramentswonder in1222 werd de Basiliek van het Heilige Sacrament een druk bezochte bedevaartsplaats. In de 14e eeuw kreeg de kerk haar huidige gotische vorm, waarbij ze in de 19e eeuw sterk in neogotische stijl werd verbouwd.

Het marktplein is een gezellig pleintje met wat terrasje, we gaan ook even kijken in het Heemkundig museum, normaal is het alléén open op zondag maar een paar mannen zijn er aan het werken en we mogen de 3 verdiepingen bezoeken, boven de opgezette dieren, midden de stenen verzameling en beneden wat lokale geschiedenis en het koolmijn verleden van de streek.

We verlaten het museum en komen in het “Proosdijpark, met mooie bomen en een prieeltje. We genieten van onze wandeling door het park.

We sluiten onze Cultour Euregiodag in Nederland af met een laatste rondgang door de stad. Een gezellige en aangename dag.

WANDERUNG LAGER ELSENBORN.

CAMP LAGER ELSENBORN.

ELSENBORN.

Het kamp Elsenborn is gelegen op het plateau van de Hoge Venen, aan de Duits – Belgische grens op een hoogte van ongeveer 600 meter. Het is een ruige en prachtige streek.

Het Lager Camp Elzenborn heeft een lange geschiedenis en in de Pruisische periode installeerde men er in 1894 een tijdelijk tentenkamp. In 1895 begon men met de bouw van het kamp, en werd alles zo comfortabel mogelijk ingericht. In 1901 was het kamp klaar om tussen de 4.000 a 5.000 man onder te brengen. De infanterie en cavalerie oefenden er gezamenlijk. Tot 1914 kende het kamp een drukke bezetting en de opgetrokken gebouwen waren van duurzaam materiaal. Tussen 1914 en 1918 werd het kamp omgevormd tot een opleidingscentrum. Het werd ook gebruikt als artillerie munitiedepot en als kamp voor Poolse en Russische gevangenen, sommige bronnen spreken van een concentratiekamp voor Russische gevangen. Het kamp werd zonder strijd verlaten door de Duitser en tot 1919 werd het door de Engelsen bezet.. Zoals voorzien in het “Verdrag van Versailles” installeerden de Belgen zich er vanaf 4 februari 1920. Op 10 mei 1940 wordt het kamp door de Duitser terug ingenomen, gedurende de Tweede Wereldoorlog speelde het kamp een belangrijke rol in het “Ardennen offensief” na de Tweede Wereldoorlog kom het terug in Belgische handen.

Het Militair domein is een uitgestrekt natuurgebied met vennen en bossen. Prachtig om in rond te wandelen. In de valleien staan duizendende narcissen, een geel bloementapijt.

Het is een afwisselend parkoers nu weer eens wat klimmen en dan weer dalen. Prachtige natuur. Na de wandeling bezoeken we de open deur dag van het kamp.

Verschillende militaire voertuigen en installaties kunnen bezocht worden en ook het museum van het kamp is open voor bezoekers.

De gehele geschiedenis van het kamp wordt er verteld. Vele documenten en voorwerpen worden tentoongesteld.

Een prachtige dag in de Hoge Venen. Op de terugweg stoppen we nog even op het hoogste punt van België.

MARCHE DU 30E ANNIVERSAIRE.
MARCHEURS DU GEER.
BASSENGE.
 

Gelegen aan de Geer (Jeker) is Bassenge een dorpje met veel troeven, en ook zijn 6 andere deelgemeenten. We vertrekken en worden door een groene tunnel geleid om zo het dorp te verlaten.

We wandelen door de prachtige natuur die ons hier aangeboden word. Allereerst moeten we een stevige klim maken om in het bos te komen, een prachtig bos met de hellingen vol met Wilde Daslook. Je reuk de look geur al van ver, en de witte bloemen vormen een wit tapijt.

We klimmen verder en krijgen en prachtig zicht over het groene landschap dat onderbroken word door grote gele stukken koolzaad. Het is prachtig om te zien.

We wandelen verder en komen in Wonck, We passeren een grote boerderij die vernield is door een brand, toch blijft het een indrukwekkend gebouw. Wat verder steken we de steenweg over en komen in het centrum van Wonck. Vandaag opent Wallonië zijn deuren, en Wonck is erbij.

Op Place Communale staat de hoeve uit 1663, met een 5.000 vierkante meter grote tuin met meer dan 800 rozen, vandaag mogen we hier even binnen wippen om de tuin te bezoeken, alhoewel dit niet op wandelprogramma staat gaan we deze kleine omweg maken, we genieten van de tuin met zijn lente bloeiers.

In terrassen aangelegd tegen de helling is het een prachtig zicht, ook de binnenkoer van de boerderij is prachtig, we blijven een heel tijdje in de tuin rondwandelen en praten even tegen de eigenares.

We verlaten de prachtige hoeve en klimmen Wonck uit naar de controle. Deze is in de Grotten van Lovain.

Hier worden nog champignons gekweekt, we mogen even gaan kijken waar ze de champignons kweken.

Daarna gaan we naar de ondergrondse zaal om even te rusten. Wat ruikt het toch lekker als we binnengaan champignons met eieren. We kunnen de verleiding niet weerstaan. Lekker is het zeker wel, we vatten de wandeling terug aan om een lus van 5 kilometer te maken door de prachtige natuur. In de verte zien we de Mergelgroeven en de “Toren van Eben-Ezer” een bijzonder bouwwerk. Zo komen we terug voor de tweede keer aan de grotten.

Nog een kleine inspanning en we komen terug aan in Bassenge. Een prachtige wandeling!

Temidden van het glooiend Haspengouws landschap ligt Kerkom, in de brouwershoeve anno 1878 worden de Bink bieren gebrouwen.

Het gehele jaar door kan genoten worden van de Blonde en Bruine Bink, in de lente van de Bloesem Bink en in de winter het Winterkoninkske.In 2003 werd er naar aanleiding van het 125 jaar bestaan van de brouwerij een "Kerckomse Tripel" gebrouwen. Bovendien word er een Adelardus Dubbel en een Adelardus Tripel gebrouwen speciaal voor de stad van de Binken en genaamd naar één van de eersten abten van St Truiden.

De brouwerij dateert van 1878. Tijdens de Eerste Wereldoorlog bestonden er nog 127 brouwerijen in Limburg.In 1965 bleven er daar amper 13 over. Nu zijn er daar nog een 6tal actief.Evarist Clerinx kocht in Kerkom op de Sint-Truiden-Hannut-Namen de oude afspanning "La Rennaissance" en bracht er een brouwerij onder.In de beginperiode van Evarist werd alleen bier geleverd in tonnen. De distributie was kleinschalig de afstand die een paard heen en terug in één etmaal afleggen. In 1952 kwam er nieuw leven in de brouwerij: Jean Clerinx trad in dienst van de brouwerij. Hij geloofde in een streekbier, maar zou de strijd na jaren opgeven. In 1968 nam hij de beslissing om de brouwactiviteit te staken, na zijn pensioen, in 1988 begon hij terug met een kleine ambachtelijke brouwerij. Hij brouwde een donker-blond bitter bier van hoge gisting met een alcohol volume van 5,5%. Wanneer je weet dat Bink de spotnaam is van de Truienaar, kan je je voorstellen waarom Jean die naam aan z'n bier gaf. Sinds 1999 nam Marc Limet de roerstok over van Jean Clerinx. In 2000 Werden twee nieuwe bieren gelanceerd de Bloesem Bink en het Winterkoninkske. Het is Marc Limet die ons de rondleiding in de brouwerij geeft en het verhaal hierboven aan ons verteld.

Na de rondleiding hebben we ene gezellige avond geplant met een broodmaaltijd en een zanger-muziekkant die ons een paar gezellige uren laat beleven.

De verrassing was de broodmaaltijd, de grote van de boterhammen overtrof onze verbeelding maar lekker was het wel.

Vandaag kregen we een prachtig Maria beeld cadeau van onze vriend Willy. Het is een copie van het Mariabeeld welke te bezichtigen is binnen in het stadhuis, In de nis buiten aan het stadshuis staat er ook een copie.