Afgelopen heel lang saai en grijs  weekend geklasseerd en afgewerkt als voltooid verleden tijd.

Vrijdag met zon uit Brussel vertrokken.  Ter hoogte van de grote rivieren werd het grijs. In Rotterdam en Den Haag regende het. Het zalige en zonnige accent van het zuid-franse stel op stedenbezoek tegenover mij ging in iedere geval mee naar het noorden maar ik raakte het halverwege kwijt. Amsterdam was grauw en somber.  

Zaterdagmorgen, nog steeds grijs en vochtig. Het in de supermarkt aan de stok gekregen met een etterbak die achter mij in de rij stond te drammen. Diep in mij zit nog steeds een Amsterdamse en ik heb de klootzak ter plekke afgebekt waarna hij zich gedeisd hield. Ik was trots op me eige.

Zondag, hetzelfde weer, grijs, triestig.  Met mij pa gaat het goed. Hij heeft nog steeds nergens zin in. Ik ben alleen gaan wandelen.

Maandagmorgen  op de terugreis naar huis brak het zonnetje door en ik had een afspraak op het station van Roosendaal met “The man with the harmonica” De harmonicaman is een paar weken geleden in een van mijn bluesmomenten in mijn mailbox blijven plakken en sindsdien mailden wij tot soms wel 7 x per dag, ook hebben wij een aantal telefoonmarathons van meer dan 2 uur non stop gehouden en leuk gepraat. En zo dachten wij, misschien zou het irl ook wel klikken. Maar het klikte dus niet en dat al direct bij de eerste oogopslag. Na een beetje doelloos rondgelopen te hebben in een stad waar ik anders nooit zou zijn gekomen, zijn wij op een terras op de grote markt neer gestreken, om er onder begeleiding van het carillon van de St.Janskerk iets gaan drinken en iets te eten. Omdat wij elkander verder niet zouden verrassen gekozen voor de “salade van de chef” Maar de chef verraste ook niet echt. Of eigenlijk wel, hoe verrassend is het toch dat restaurants zoiets durven serveren. Veel te zoute en harde spekblokje op een bedje van eikenbladsla met stukjes tomaat, een lepeltje geraspte kaas, en minuscule gebakken broodkruimpjes (uit een pakje)  (Probeer  dat maar eens  aan je vork te prikken.) Zelfs het likje balsamico dressing ontbrak. Eén droge hap! De man tegenover mij, keek langs mij heen naar de dingen die achter mij gebeurden en ongetwijfeld (al is dat moeilijk voor te stellen)  een stuk interessanter dan uw jonge gedachtespinnendevijftigster. En eigenlijk dacht ik: “Dit is niet leuk, ik wil hier weg". Het carillon speelde oud Hollandse kinderliedjes “En dan gaan wij naar de speeltuin"........ (maar dat gebeurde dus niet) 

Het hoogtepunt van het lange en saaie weekend was het weer thuiskomen en de geur van de spaghetti saus bereid door mijn zoon en zijn Marie en het glas zalige wijn uit de fles die mijn zoon uit de kelder van zijn grootouders had “geleend”.  

02-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Rogertje kwam op bezoek. Rogertje met zijn eeuwige klakske en zijn sigaartje. Rogertje vroeger onafscheidelijk van zijn Marianne die in de laatste lente is overleden. Ik was hem afgelopen zondag tijdens een wandeling tegengekomen “Roger als je in de buurt bent kom eens langs voor een bakje koffie”. Rogertje liet er duidelijk geen gras over groeien, want hij bleek de afgelopen week al eerder te zijn langs geweest.  Rogertje is een stuk in de zeventig.  Na het overlijden van hun moeder waren haar kinderen niet akkoord dat Rogertje in het huis bleef wonen, want er waren toestanden, zoals er wel vaker toestanden zijn in dit soort gevallen.  En Rogertje had drie maanden om zijn biezen te pakken. Nu woont hij in een appartementje voor oudere mensen achter het gemeentehuis. Op dag één kwam er al een buurvrouw voor een praatje. Hij nodigde haar uit maar zij bleek hardnekkig. “Wanneer ik wil gaan eten” zo klaagt Rogertje "dan blijft ze zitten. En dan ik kan toch niet alleen eten? Dat vind ik zielig dus geef ik haar ook een bordje en nu wil ze niet meer weg. ’s Middags wil ik tv kijken en dan begint zij te praten en ze verteld honderd keer het zelfde. Dan vertel ik haar ook 100 keer hetzelfde expres! Waarna ze mij afsnauwt, dat heb je mij al honderd keer gezegd. En dan zeg ik, ja dat doe jij ook, zo zie je eens hoe vervelend dat eigenlijk is.” En zo gaat Rogertje nog een tijdje door. ‘ s Avonds komt haar zoon haar pilletjes brengen. En hij wil de koelkast vullen. Want ma moet niet op Rogertje's kosten eten. “Maar” zo zegt Rogertje: “Ik moet die zeurende vrouw niet elke dag”. Dus ik zet haar buiten door te zeggen dat ik ergens naar toe moet. En dan begint ze te huilen. En wanneer ik weer terug kom, kom ik binnen via achter en kijk tv zonder geluid. Want anders hoort ze dat en staat ze er weer”. Hij leunt eens achter over in de zetel en kijkt tevreden rond en doopt nog eens een koekje in de koffie. De Moeder Theresa in mij trekt zich diep terug en pakt haar schoenen, kijkt op de klok en zegt:” Rogertje ik moet nog een paar boodschappen doen, dus als je het niet erg vind?”  Rogertje is vlug van begrip en stapt op, bedankt voor de koffie en mijn ontvangst en sukkelt de weg af. Ik de heldin van de dag trek mijn schoenen weer uit.

28-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De dagen dat ik lusteloos op de zetel met een plaid over mijn hoofd in de hoop dat de wereld waarin hij leeft zou ontploffen, mij letterlijk en figuurlijk misselijk at aan chocola. Overliep van zelfmedelijden en tot vervelends toe luisterde naar love songs die allemaal  speciaal voor mij leken te zijn geschreven zijn voorbij. De wereld is nog steeds niet vergaan en lacht mij zelfs toe. De blues en de love songs komen mijn oren in en gaan er via mijn neus weer uit en de chaos in mijn hoofd heeft plaats gemaakt voor berusting en de conclusie dat ik niet echt iets voor hem betekende indien het er echt op aankwam. Het leven gaat verder. Ik heb mijzelf weer (een beetje) terug. Men zegt wel eens wanneer er ergens een deur sluit gaat er een ander open en eigenlijk ben ik heel nieuwsgierig naar wat er op mij wacht achter die reeds half openstaande deur…

26-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog vrolijk verbaast over mijn zoon met het dienblad, weer eens naar de wekelijks markt in het dorp geweest. Daar een kennis tegengekomen bisou, bisou (bij ons zijn het er twee) en geduldig geluisterd naar haar klachten waarvan zij er velen heeft en waar als zij eenmaal op gang, geen speld is tussen te krijgen. Daarna zag ik een van de zwemvriendinnen bisou, bisou  en weer bla bla en tot maandag. Bij het kippenkraam een reeds gebraden kip gekocht, wel zo gemakkelijk. Bij de Marokkaan  zalige olijven en brood. Toen kwam ik de 3 Italiaanse sorelle tegen bacio bacio bacio bacio bacio bacio.  Blablablabla.  Zij wonen als sinds hun geboorte samen in het zelfde huis. Al heeft een van hen wel eens ooit een man gehad, al is dat een beetje een mysterie, want ze heeft een zoon. (tenzij zij een engel op bezoek heeft gekregen en van niets meer weet) Daarna weer naar huis om te gaan eten. Mij ’s middags geestelijk voor bereid op het verfklusje dat ik maanden geleden al had bedacht en dat voor de volgende dag geplant was. Dit weekend ook nog mijn persoonlijke record non stop telefoneren verbeterd. Het staat nu op 2 uur en 30 minuten en het had nog veel langer kunnen duren,  indien ik niet zo beroerd had gezeten, vast aan een ietsje te kort snoer, onderaan de trap, naast de kapstok, onder een berg jassen. En mijn zoon maar roepen. “Mààààààm kom je eten?”

24-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het vriendinnetje van mijn zoon is blijven slapen. Dat ze hier wel vaker samen zijn tijdens de weekenden dat ik afwezig ben had ik al opgemerkt vanwege de ordelijke toestand van de “crime scene”. De manier waarop dingen waren omgeruimd waren niet van de hand van mijn zoon die een rommelkont is. (Ik heb duidelijk een carrière als detective misgelopen ) Niet dat het mij hindert, verre van dat. Mijn zoon houdt zich tegenwoordig eindelijk weer serieus met zijn studie bezig. Staat iedere morgen zonder probleem om 5.30 op. Waar is de tijd dat ik hem bijna uit zijn bed moest sleuren? Invloed van het vriendinnetje? Of gewoon bezig volwassen te worden?  Het is een leuke meid en van mij, mag ze blijven.

Ik geloofde mijn ogen bijna niet deze morgen, toen ik mijn zoon na een "goedemorgen mam" de keuken in zag verdwijnen, hem daar een tijdje hoorde rommelen en even later te voorschijn kwam met een dienblad waarop een theepot, kopjes, èn croissants. “Er zijn er voor jou ook mam” zei hij nog en verdween naar boven.

22-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste weken hard bezig geweest de radertjes in mijn hoofd die constant in beweging zijn en steeds weer de verkeerde kant dreigen op te draaien stop te zetten. De laatste dagen de dag geëindigd en begonnen met een lach. Ik grijp de mij onverwachte toegeworpen handschoen met graagte, misschien is het maar een grasspriet, een strohalm. Maar in ieder geval pak ik hem stevig vast.

 Dit keer zonder de weemoed van de laatste keer, langs de roltrap van perron 15 gelopen waar over enkele ogenblikken de trein richting Knokke en Blankenberge met als eerste halte Gent -st. Pieters zou vertrekken. En dan in de trein, met bestemming Amsterdam, deze keer geen wagon waar je achter elkaar zit zoals in een bus, maar een trein verdeeld in compartimenten. Ieder met zes zitplaatsen. Ik installeer mij op een zonnig plaatsje bij het raam.  Tegenover mij neemt een kauwgomkauwend meisje plaats. Ik dommel wat in het zonnetje terwijl de trein het station uitrijdt. Tot Antwerpen blijft het stil dan komen er een stel lawaaiige meiden binnen die voor een paar dagen naar Amsterdam gaan. Het is met de rust gedaan. Met geaffecteerde stemmetjes mag iedereen “meegenieten”.  Het kauwgomkauwende meisje doet de oortjes van haar iPod in kijkt even naar mij en rolt veelbetekenend met haar ogen. (Ik neem mij voor om de volgende keer ook een mp3 spelertje mee te nemen.)   Opeens roept een van de meisjes op theatrale manier: ”My LoveLife sucks!” Het kauwgomkauwende meisje verslikt zich in haar kauwgom en trekt een oortje uit om beter te kunnen horen. Ook mijn aandacht is weer getrokken en denk “Oh jeetje!  Wat stelt die griet zich aan". Want My LoveLive sucks vast nog vele malen erger, maar… Hoor jij mij daar over zeuren?

In Roosendaal moeten wij de trein verlaten vanwege een technisch probleem en raken wij elkaar kwijt. “Dag hè” zegt het terug kauwgomkauwende meisje dat op haar eindebestemming is. De kakelende meiden stappen in een wachtende, maar verkeerde trein.

18-10-2011 om 10:54 geschreven door Loewiesa

In mijn eerste jeugd eens twee goudvissen gehouden. Het was een koppel en ze waren heel gelukkig saam, dat dacht ik toen tenminste) Op een kwade dag dreef het vrouwtje (Joske) op haar rug. Ik heb nog een tijdje voor Gijs, het visventje gezorgd maar op een nacht is hij uit de kom gesprongen, pats op de grond! Hij had een eind aan zijn eenzame treurig bestaan gemaakt! Nog even flap flap en toen hartstikke morsdood. Ik heb hem die nacht nog ten grave gedragen tot aan het toilet en hem plechtig door gespoeld, zoals ik  een week eerder zijn compagnonnetje al had moeten doorspoelen. Maar hij bleef drijven en toen moest het nog eens. Dat was een traumatiserende ervaring. Ik ben er tijden niet goed van geweest en het de rest van mijn leven meegedragen. Verlatingsangst of zoiets. Waarschijnlijk ligt hier de basis van veel ellende.  

13-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De spierpijn van een paar dagen geleden is weer verdwenen en ik zou deze morgen opnieuw zijn geweest om “verse” te gaan halen door als een achterlijke te gaan sporten om weer wat higher te worden, mij minder wiebelig te voelen, minder hoofdpijn te hebben en hopelijk beter te slapen. Maar opeens sloeg het toe en ontbrak het mij aan alle zin en ik ben maar thuisgebleven. Heb wat rondgelummeld, hier en daar wat opgeruimd, stof gezogen en gestreken. Vervolgens had ik mijzelf nog net in de hand toen ik even op de onzalige gedachte kwam om ook de ruiten te gaan zemen. Want wat heeft dat nu voor zin als het regent? Daarna heb ik mij voor mijn computer gezet, een mail beantwoord, wat rond gesurft en toen een hele tijd naar het scherm gekeken in de hoop op inspiratie. Ook nog gewacht op een telefoontje. Maar,  er kwam niks. Buiten was het de hele dag rot weer. Niks om over naar huis te schrijven. De middag op de zetel doorgebracht, wat gezapt en gezien hoe men in 60 minuten een heel huis opknapt, vervolgens gekeken naar een stukje “komen eten” waar de boer niet lust wat hij niet kent, de wijn dun en niet aflopend was en ook nog eens prikkelde op de tong! Ondertussen een doos chocola leeggegeten.

11-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

10-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Opgestaan met lichte spierpijn. Dat was te verwachten maar uiteindelijk valt alles nog goed mee, ik heb de meeste oefeningen van mijn oude programma hervat en deze eigenlijk machinaal zonder al teveel animo afgewerkt. De echte zin moet nog komen! Daarna terug te voet naar huis, want ik zou all the way gaan en wie 2 uur “in de halters kan hangen” kan ook nog wel een half uurtje stappen. Een smalle weg van B naar C door velden en langs akkers. Ik had gehoopt, door vlug te lopen, de dreigende regenwolken voor te blijven. Een valse hoop want halverwege breekt het los en kom ik in een ware herfststorm terecht. In de gauwigheid had ik die morgen zo’n opvouwbare paraplu in mijn sporttas gestopt. Maar wat heb je aan zulke lichte gevalletjes in een open veld bij zo’n harde wind, binnen de kortste keren vloog het ding binnenstebuiten  En daar in mijn eentje, kwaad, vloekend, kletsnat, vechtend tegen het eerste element en worstelend om die stomme paraplu weer op te vouwen stap ik door, de regen druipend over mijn gezicht. (Want wat moet je anders, nergens zelfs maar een verlaten bushokje om even te schuilen ( en regendruppels smaken echt nog steeds naar water, ondanks de vuiligheid in de lucht!) 

De frisse regen voelde verkoelend op mijn, na de fitness nog verhitte gezicht en eigenlijk had het iets groots. Het was zo’n oermoment, zo’n moment dat ik al eerder had mee gemaakt bij de geboorte van mijn kinderen en toen mijn moeder stierf. Zo’n moment waardoor sommige schilders een schreeuw creëren en op die eenzame rot weg in dat open veld voelde ik de (hele natte) adem van de kosmos en wist ik ineens …..oh jeetje…..

09-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste weken doorgebracht als op de automatische piloot, zonder veel enthousiasme, niets en niemand is leuk, alles is saai en irriteert. Ik baal van mijzelf. Woensdag omadag. Mijn jongste kleindochter Chloé net 1 jaar. Lief, klein, goedlachs. Zij strekt haar armpjes en straalt wanneer zij naar mij kijkt. On-voor-waar-de-lijke liefde.

Ik heb besloten mijzelf  een schop onder mijn kont te geven en ben gisteren naar de Fitness geweest waar ik sinds die toestand met mijn knie afgelopen maand juni, niet meer kwam. Vanwege toen, elke dag tot vervelends toe, de oefeningen bij de kine en later kwam er een periode van “overal en nergens en altijd onderweg” en smoezen als “bezig met andere dingen”. En nu het buiten kouder wordt, de dagen beginnen te korten, de eerste blaadjes vallen met de “noodzakelijke” (ons kent ons) vreetbuien in het verschiet. Er voorlopig geen fietstochtjes meer worden gemaakt en de wekelijkse sexercise sessies met hem er ook opzitten heb ik me voorgenomen om…... mens sana in corpore sano…… wat aan mijn conditie te gaan werken. Dus op naar de sportzaal in de hoop onder de smeulende puinhoop mijzelf terug te vinden. 

07-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader heeft gekookt. Boerenkool met worst, maaltijdschotels van Albert Hein op te warmen in de Magnetron. Na het eten (en de afwas!) op de bank met mijn pa. Ieder zijn eigen bankje. Ieder met eigen gedachten, eigen verdriet, eigen eenzaamheid. Mijn vader de meester van de afstandbediening. Wij kijken naar De Wereld Draait Door Hij zapt tussen de irritante reclame tijdens een van de oersoaps van de Nederlandse tv. Totale verveling. Wordt het  “The Voice of Holland” of, toch het programma waar pa het liefst naar kijkt, een voetbalklets van en voor grote jongens dat onder begeleiding van veel jolijt meestal nergens over gaat behalve soms over voetbal. Het wordt het laatste. Wanneer een van de voetbalanalisten aan de tafel het ineens heeft over witte negers en over Buddy Holly kom ik heel even bij uit mijn vegetatieve toestand op de bank. Daarna ga ik naar bed. Alleen, in het superkingsize bed waar wij het laatste weekend samen nog hebben liggen rollebollen ben ik met mijn hoofd op zijn hoofdkussen gaan liggen en ik meen nog heel vaag de geur van zijn aftershave te ruiken. Even voel ik mij zielig en pathetisch. Het kussen weggesmeten, en op het uiterste puntje van het bed met mijn rug naar een denkbeeldige hem in slaap gevallen. Midden in de nacht word ik wakker ( het is half 7) Ik heb het koud.

Op zaterdag, de 3e dag van de drie dwaze dagen in De Bijenkorf een ieder jaar terugkomend fenomeen bedoeld om de koopdrift van allerhande koopvee te bevredigen. (Je moet al dwaas aangelegd zijn om überhaupt iets bij De Bijenkorf te kopen.) Het was druk overal, dwaas druk. Ik voel mij een dwaas mens in een dwaze winkel in een dwaze stad. Ik ben de winkel aan Damkant binnen gelopen, door de parfumerie afdeling gesneld waar het rook naar j’adore en er (moi j’adore pas (la foule)… aan de Beurskant zo weer uitgelopen. Het hoogtepunt van die dag is de omleiding van de tram vanwege relletjes veroorzaakt door een groepje dwaze krakers. De dwaze rastaman die de knoppen van de tram bediend komt er na drie rondjes rond het Weteringplantsoen achter dat hij de wissels misschien eens moet verstellen en komt met een grote ijzeren staaf uit zijn cabine waarmee hij met een grote grijns op zijn gezicht, vreemde geluiden makend naar buiten stapt. Een dwaze moslima raakt in paniek. Cool! Cool! Oh Gossie, Wat hebben wij gelachen.

They say that time’s a healer

And I’m better without you

It’s gonna take time I know

But i’ll get over you

(Gabrielle -Rise)

05-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het weekend naar Amsterdam geweest. Dit keer weer gewoon met de trein. Ik had het zowaar gemist. Het schoolreisjes gevoel  dat ik altijd een beetje heb in de Intercity Brussel - Amsterdam. Nog altijd rijdt mijn trein het station juist uit wanneer ik aankom. Ik had het gemist het rondwalen op het zuid-station in afwachting van de volgende trein die mij naar mijn geboortestad zal brengen. Dezelfde internationalekaartjesverkopers aan de balie van het internationalekaartjesverkooploket. Dezelfde broodjes en koekenverkoopsters. Dezelfde tafeltjes, dezelfde stoeltjes. Dezelfde vrouw die met een verveelde blik de tafeltjes in de hotspot bij de smoothie bar afveegt met een viezig doekje (Misschien is het zelfs wel hetzelfde vod?) Er lijkt helemaal niets veranderd. Als of er het afgelopen jaar helemaal niks is gebeurd. Als of alles voor niets is geweest.  Als of wij nooit hebben bestaan. Ik word overvallen door een triest gevoel: “Ga terug naar start u ontvangt geen happy end (wat of dat ook mag wezen) eigen schuld, dikke bult…” zegt het vervelende stemmetje in mijn hoofd dat af en toe even de kop op steekt.  Ook in de trein blijkt de man van de catering nog steeds dezelfde. Iedere dag heen en weer tussen Brussel en Amsterdam met steeds het zelfde, koffie, thee, limonade, chips en koeken.  De prijs van het koffiebrouwsel is met 40 cent per beker gestegen en smaakt nog steeds even smerig.

03-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Soms, héél af en toe krijg ik de blues, dan pak ik de gitaar! Die ik overigens niet speel. Maar Me and my guitar het zou zo maar eens kunnen.

Hoe vaak kun je over dezelfde dingen blijven malen? Het lijkt wel of ik altijd dezelfde shit beschrijf alleen steeds met andere woorden. Het is voorbij! C'est fini! It's over! Basta! Koniec! En wat nu te doen met de rest van mijn leven? De gedachte om als een soort Eleonor Rigby voor het raam achter de plantjes te gaan zitten, treurend over vroegere tijden, mij vol te stoppen met caloriebommen en mijn verdriet over mijn ellendige leven (dat overigens helemaal zo ellendig niet is) te gaan wegvreten of te gaan verzuipen trekt mij niet erg. Ik heb geen zin in die verongelijkte Calimero die zeurt over een zielige vrouw zonder toekomst. Weg met die flapdrollen in mijn leven. Indien ik zo oud word als mijn moeder heb ik nog meer dan 30 jaar te leven, minstens!  Leven!?! Djiezus!  Ik neem verdorie zelf weer de touwtjes in handen er liggen ergens vast nog kansen (al weet ik momenteel nog even niet wat, waar of hoe) maar ik… ga ze grijpen!

29-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gewoon een leuk filmpje

28-09-2011 om 19:14 geschreven door Loewiesa

Het eerste weekend zonder hem goed doorgekomen. Zaterdag en zondag de verjaardagen van mijn tweelingdochters en kleindochter Chloé, die haar eerste kaarsje met behulp van haar zusje Camille heeft mogen uitblazen.  Hij hield niet van onze familiefeestjes en zat er meestal met een chagrijnige verveelde kop bij want er wordt behalve Nederlands ook nog al eens Frans gesproken waardoor hij  (...) zich buitengesloten voelde. Mijn eigen mini Belsjiekske.  Dat er in zijn familie nog al eens Gentsch gebrabbeld werd, waar ik soms ook “de ballen” van begreep ging er bij hem op de een of andere manier niet in.  Ik heb iets teveel wijn gedronken maar ik heb mij verder prima vermaakt. De pijn der pijnen, de Moeder van alle pijnen, waar geen pil tegen bestaat, die alleen maar genezen kan worden door de tijd of door degene die de pijn heeft veroorzaakt, de hartenpijn, blijft tot nu toe afwezig, ik voel mij als verdoofd en dat is maar goed ook.  Ik heb de afgelopen jaren al genoeg tranen verspild tot ik tot de conclusie kwam dat mijn gezicht steeds meer op een gedroogd washandje begon te lijken.  Het is trouwens allemaal psychisch dat hartzeer. Het zit in je hoofd, tussen je oren.  Je moet inspanning doen en jezelf keer op keer vertellen en het desnoods nog eens herhalen dat hij het niet waard is! Blablablakloteblabla!

27-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Japetta Japetta Jippie Ja Je Joepie Joepie Jep Jep Jahoe. Ik ben weer single! En nee! Ik ben niet blij, maar ik moest gewoon ergens mee beginnen. De hoop die verleden jaar om deze tijd weer even op flakkerde is weer verbroken en ligt in scherven achter mij. Ons terug samen bleek alleen maar uitstel van executie. Na beeld zonder klank. De zoveelste ruzie over banaliteiten, het zoveelste meningsverschil. Kwetsende uitspraken als bijtend zuur. Er is geen doel meer in deze relatie. Wij maken geen plannen er is niets om naar uit te kijken. Alle geloof en vertrouwen dat het ooit nog zal goed komen zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Flashbacks van gelukkiger momenten schieten voorbij. Ik zap ze weg. Het is mij over duidelijk. Het wordt tijd om los te laten.

26-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het drietje van mijn polshorloge is op wandel. Het zwerft ergens rond op de wijzerplaat, soms zit het links, soms rechts, soms van boven, soms van onderen. Net als bij zo’n spelletje waarbij je een klein balletje in het daar voor bestemde gaatje moet zien te krijgen. Soms blijft het vast zitten en blokkeert het de wijzers zodat mijn horloge achter loopt, of voor... ‘t is te zien hoe je ut bekijkt…

23-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Soms zie je mannen met belachelijk grote sleutelbossen links of rechts op de heup ter hoogte van de broeksriem, soms zelfs ergens juist onder een buik(je) waardoor hun broek alleen nog maar meer afzakt. Ik vind het maar niks. Het is geen gezicht. Een normaal mens heeft toch hooguit drie sleutels nodig, een of misschien twee huissleutels als je in een appartementsgebouw woont en een autosleutel als je een auto hebt. Wie sleept er nu zoveel sleutels mee? De mannen die ik soms met zo’n grote sleutelbos zie rondlopen hebben naar schatting toch wel zo’n twintig sleutels bij. Sleutels van wat? Zijn ze allemaal cipier en nemen ze hun werk mee naar huis? Houden ze thuis soms iemand gevangen? Hun vrouw? Hebben ze van elke maîtresse een sleutel van de huisdeur? Hebben ze iets waar niemand aan mag komen of van mag weten in een kast verstopt, maar wat? Lijden ze misschien aan achtervolgingswaanzin en hebben ze thuis op elke deur een slot gezet? Ik lig er niet van wakker, ik bedoel , er zijn ergere dingen om van wakker te liggen, maar toch, heel soms vraag ik het me af.

21-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa