|
Afgelopen heel lang saai en grijs weekend geklasseerd en afgewerkt als voltooid verleden tijd.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vrijdag met zon uit Brussel vertrokken. Ter hoogte van de grote rivieren werd het grijs. In Rotterdam en Den Haag regende het. Het zalige en zonnige accent van het zuid-franse stel op stedenbezoek tegenover mij ging in iedere geval mee naar het noorden maar ik raakte het halverwege kwijt. Amsterdam was grauw en somber.
Zaterdagmorgen, nog steeds grijs en vochtig. Het in de supermarkt aan de stok gekregen met een etterbak die achter mij in de rij stond te drammen. Diep in mij zit nog steeds een Amsterdamse en ik heb de klootzak ter plekke afgebekt waarna hij zich gedeisd hield. Ik was trots op me eige.
Zondag, hetzelfde weer, grijs, triestig. Met mij pa gaat het goed. Hij heeft nog steeds nergens zin in. Ik ben alleen gaan wandelen.
Maandagmorgen op de terugreis naar huis brak het zonnetje door en ik had een afspraak op het station van Roosendaal met The man with the harmonica De harmonicaman is een paar weken geleden in een van mijn bluesmomenten in mijn mailbox blijven plakken en sindsdien mailden wij tot soms wel 7 x per dag, ook hebben wij een aantal telefoonmarathons van meer dan 2 uur non stop gehouden en leuk gepraat. En zo dachten wij, misschien zou het irl ook wel klikken. Maar het klikte dus niet en dat al direct bij de eerste oogopslag. Na een beetje doelloos rondgelopen te hebben in een stad waar ik anders nooit zou zijn gekomen, zijn wij op een terras op de grote markt neer gestreken, om er onder begeleiding van het carillon van de St.Janskerk iets gaan drinken en iets te eten. Omdat wij elkander verder niet zouden verrassen gekozen voor de salade van de chef Maar de chef verraste ook niet echt. Of eigenlijk wel, hoe verrassend is het toch dat restaurants zoiets durven serveren. Veel te zoute en harde spekblokje op een bedje van eikenbladsla met stukjes tomaat, een lepeltje geraspte kaas, en minuscule gebakken broodkruimpjes (uit een pakje) (Probeer dat maar eens aan je vork te prikken.) Zelfs het likje balsamico dressing ontbrak. Eén droge hap! De man tegenover mij, keek langs mij heen naar de dingen die achter mij gebeurden en ongetwijfeld (al is dat moeilijk voor te stellen) een stuk interessanter dan uw jonge gedachtespinnendevijftigster. En eigenlijk dacht ik: Dit is niet leuk, ik wil hier weg". Het carillon speelde oud Hollandse kinderliedjes En dan gaan wij naar de speeltuin"........ (maar dat gebeurde dus niet)
Het hoogtepunt van het lange en saaie weekend was het weer thuiskomen en de geur van de spaghetti saus bereid door mijn zoon en zijn Marie en het glas zalige wijn uit de fles die mijn zoon uit de kelder van zijn grootouders had geleend.
|
