Ik heb wat met luchtjes.

Ik denk wel eens dat mijn reukorgaan bovengemiddeld ontwikkeld is. Ook al ben ik bij lang na  geen geurpsychopaat zoals Jean-Baptiste Grenouille in “Het Parfum” van Patrick Süskind, één van mijn lievelingsboeken.  Ik ruik alles.

Zo kan ik enorm afknappen op lichaamsluchtjes, Mensen die naar frituur ruiken, Bolognaisesaus, sigarettenrook en natte hond.

Geuren kunnen ook bepaalde associaties oproepen. De geur van oude scholen, gymnastiekzalen. Die speciale geur van de straatstenen als het pas begint te regenen. De geur van naderend onweer. De geur van het gras, de geur van  de struiken na een regenbui brengen mij terug naar de tijd toen ik als klein kind voor het eerst een rups ontdekte. Een bepaalde rozengeur, doet mij  denken aan de weg die ik vroeger aflegde van school naar huis. Parfums, ik weet precies wat het is, wie, en wanneer. ( van sommige afthershaves word ik wild en moet men mij tegenhouden ) Het handtasje van mijn oma met het zakdoekje dat zo heerlijk naar 4711 Eau de Cologne  rook. Het ontsmettingsmiddel dat mij nog steeds doet denken aan de dag toen, bij mij, ik was vier, mijn amandelen werden geknipt. Allemaal geuren die mij terug brengen naar het verleden en herinneringen oproepen…..Lekker geurende babyhoofdjes…..

Vanmorgen om 7.00 werd mijn kleinzoon hier binnen gebracht want er wordt verhuist dit weekend en ik ben oppas oma voor de hele week, geen blogjes en blog bezoeken dus, maar snuffelen…..

20-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een zomeravond in Amsterdam. De mussen zijn allang gestopt met dood van het dak te vallen. Maar het is nog best terrasjesweer. Gapend voor de tv. Mijn zielige, trieste vader die nergens zin in heeft, meester van de afstandbediening,  zit ongeïnteresseerd te zappen. Hij gromt nog een beetje na, de aardappelen waren niet gaar, het vlees taai en ik heb de suiker in zijn koffie vergeten. Mijn moeder verdient post mortem een medaille. Hij besluit dat er zoals gewoonlijk niks bijzonders is op de tv, zet het toestel uit en isoleert zich verder door een koptelefoon op te zetten en naar de radio te gaan luisteren.  Ik pak een boek waar ik mij tevergeefs op probeer te concentreren.  Alleen met mijn gedachten en het irritante eentonige tikken van de klok aan de muur…

18-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb al maanden last van pijn in mijn nek.  Het zijn mijn spieren, volgens de dokter. Smeer maar een zalfje, neem maar wat  paracetamol. Teveel voor de computer, een slechte houding? Stress? Te veel van dit, te weinig van dat. Wie zal het weten? Maar ondertussen zit ik er mee. Even mijn hoofd achteroverbuigen bij een langere kuspartner en er helemaal voor gaan! (om maar een voorbeeld te noemen) Vergeet het… wat genieten zou moeten zijn, wordt één bron van ellende! Op aanraden van een kennis ben ik dus laatst in Amsterdam eens bij zo’n Chinees massage instituut binnen gestapt voor een Tuina  (“too-way-nah”) massage …. En nee, dit heeft helemaal niks met erotiek te maken….…Bij Chinese massages wordt druk uitgeoefend op bepaalde punten en meridianen*….. En, ik heb het geweten. ik werd met het strikte minimum aan woorden een klein kamertje binnengeleid : “Take…Off… Clothes!”  Waarna ik op een massagetafel mocht plaatsnemen met mijn hoofd in het daarvoor bestemde gat, mijn beide armen langs beide kanten van de tafel bungelend.  Een Chinees meisje legde een handdoek over mijn rug en begon eerst door de handdoek heen wat over mijn rug te wrijven, ik sloot mijn ogen, en dacht te gaan genieten…(genre “massage douceur” bij de kinesist of de schoonheidspecialiste)  en toen begon het, de handdoek werd verwijderd en het kneden,drukken, duwen, knijpen en wrijven begon met de bedoeling de uitgebalanceerde en vrije stroom van Qi* in mijn lichaam te herstellen. Eerst de rechtse kant van mijn lichaam, op sommige plekken was het best pijnlijk en toen ik kreunde, niks geen sorry, alleen maar een: “Pain?” En hopla... nog eens extra er in! Ze gebruiken hun ellebogen, die Chinezen, bij het masseren en even heb ik gedacht, "wil ik dit wel?  Ik wil hier weg, dit pik ik niet, waar ben ik aan begonnen?" Maar ik heb nog een linker kant ook aan mijn lichaam en die moest ook, bovendien ben ik een doorbijtster. En... ik dacht aan mijn belemmerde Qi die moest stromen, stromen en nog eens stromen!  Ze eindigde met op mijn achterste te gaan zitten om mijn hele rug nog eens goed onder handen te nemen. Daarna kreeg ik de handdoek weer over mij heen om het teveel aan gebruikte olie te verwijderen, nog een paar laatste kloppen en warempel nog wat praat: “Finish… Good?....When.… Come… Back?” Verdoofd en verdwaasd maar met een heel aangenaam warm gevoel ben ik de drukke Amsterdamse Kalverstraat ingelopen (was het er druk?) Eén uurtje geen pijn gehad in mijn nek, dat is waar! Maar voor de rest….Twee dagen een bont en blauw gevoel….. pijnlijk.

*Qi (ook wel ch'i, chi, ki of gi) is een fundamenteel concept uit de Chinese cultuur doorgaans gedefinieerd als adem, levenskracht, vitale energie of spirituele energie die deel uitmaakt van alles wat bestaat.

*meridianen en accupunten. Volgens de Chinese geneeswijze heeft elk lichaam twaalf energieën die in vastgestelde banen, genaamd meridianen (Nadi’s) stromen. Deze meridianen stromen over en in het hele lichaam en verbinden lichaamsdelen, organen, zintuigen en de psyche met elkaar. Accupunten zijn te omschrijven als “energieconcentraties”  in de vorm van een punt. Accupunten ontvangen hun energie vanuit de meridianen waarop ze liggen.

Bron:Wikipedia

16-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

14-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst moest ik toevallig in Brussel zijn. Kom ik daar toevallig een oude vriend tegen, boven aan de trap in de hal van het Centraal Station, die ik al maanden niet meer had gezien:  “Héééé dat is toevallig…..!” Wij “moesten” toevallig ook nog eens dezelfde kant uit en besloten samen een stukje te gaan eten. Via de Ravenstein  staken wij de Koningstraat over en liepen wij het park door richting de Naamse Poort.  Nog even de Guldenvliesgalerijen binnengegaan voor een aperitiefje en waar ik aarzelde of ik mij toch even die schattige schoentjes van 300 euro zou aanschaffen  die zo goed zouden staan bij mijn paarse handtasje dat ik laatst heb opgedoken uit de soldenbak bij C & A……. Maar wij zouden iets gaan eten. Omdat wij ons toch vlak bij Matongé, de kleine Centraal-Afrikaanse handelsbuurt in Elsene bevonden nog héél even getwijfeld of iets met maniok misschien iets voor ons zou zijn…….? Wij besloten nog even verder te kijken. Met wel héél zwarte vertoornde weergoden in onze rug rolden wij de Elsene Steenweg af richting Flageyplein waar “de zondvloed”  los brak.  En wij, waarom niet?  “Le Pourquoi Pas”  zijn binnen gevlucht, een kleurrijk Noord Afrikaans eethuisje met van die leuke gekleurde theelichtjes op de tafels. Wij konden kiezen  uit verschillende Magrebijnse recepten zoals tajines en couscous en een aantal gegrilde gerechten. Als voorgerecht waren er allerlei tapas. Wij kozen  voor een smakelijke tajine opgediend in zo’n typisch aardewerk schoteltje en heerlijke Noord Afrikaanse wijn. Terwijl het buiten donderde en stortregende voerden wij onder het eten een diepgaand gesprek over…. dingen…. en vroeg ik mij af…...

En wie zich afvraagt wat ik mij afvroeg zal nog een paar daagjes moeten wachten want ik ben weer voor eventjes weg….

09-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was me de blogpauze wel. Vakantie in eigen huis gevierd, de zoon was met een  paar vrienden naar het zuiden van Italië vertrokken, waar men blijkbaar communiceert via vibrerende spaghettislierten want gewoon bellen of sms'en bleek niet te doen. Maar dan is daar Facebook! Mocht ik mij ooit afgevraagd hebben waarvoor Facebook in hemelsnaam dient, dan weet ik het nu. Gewoon Messenger is Out! Er wordt gechat via Facebook. en ik zou bijna zeggen dat ik de laatste dagen nog nooit zoveel met mijn zoon “gesproken” heb. Zou hij zich vervelen? Of mist hij mij toch een beetje? Hier was het in ieder geval erg stil. Eerst dacht ik: Yoepie! Eindelijk Rust.....! Alles bleef op zijn plaats en ik voelde mij zelfs wat onwennig nu ik het onbeperkte heerschappijschap had over de afstandsbediening van de televisie. Zoveel vrijheid en ik die niet wist wat er mee aan te vangen.  Na twee dagen dreigde mijn huis te opgeruimd en te proper te worden. En besloot ik mijn slaapkamer eindelijk eens grondig aan te pakken en een ander kleurtje te geven. Want volgens de principes van Feng Shui verwijder je best herinneringen aan vorige relaties. Mijn slaapkamer heeft nu de kleur van een zomerse fruitsla, je moet je dat eens voorstellen met mij als een soort.........uh... kers daar precies middenin…..

08-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Even er tussen uit.....tot binnenkort

29-07-2010 om 08:12 geschreven door Loewiesa

Vrijdagmiddag. Wanneer ik het Amsterdamse Centraalstation uitkom. Ligt “Mijn stad” uitnodigend voor mij.  Zigzaggend vanwege de werkzaamheden op het Stationsplein baan ik mij een weg met de stroom mee tegen de stroom in via het Damrak richting Dam waar ik de tram wil nemen. Ik geniet van een groep toeristen op gehuurde fietsen die vast zitten in een overstekende horde voetgangers, want: “Je weet toch?” Voetgangersstoplichten dienen in Amsterdam enkel en alleen als decoratie! En geglimlacht heb ik samen met tig anderen om die oudere man  in zijn roze balletpakje en zijn blote witte armpjes en beentjes. Lichtblauw of pastelgroen hadden hem waarschijnlijk een stuk beter gestaan….....

27-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In het essay "Een kamer voor jezelf" beschrijft Virginia Woolf de beperkingen waarmee schrijvende vrouwen in die tijd (1923) te kampen hadden en waardoor veel vrouwelijk talent niet tot ontplooiing kwam: “Een vrouw moet geld en ruimte hebben en vooral een kamer met een slot op de deur, waarin zij zichzelf kan zijn om te kunnen schrijven''.

Ze had niet alleen alle ruimte, maar blijkbaar ook alle tijd van de wereld. Geen gehaast, geen afspraken, ze kon wandelen, vissen, lezen, observeren, nadenken en schrijven.” Virginia pleegde zelfmoord door zich te verdrinken in een rivier omdat ze stemmen hoorde en dacht gek te worden en haar jaloerse echtgenoot verder niet tot last wilde zijn…. (Gelukkig...ik kan zwemmen.) Nu heb ik geen ambities om in de voetsporen van Virginia Woolf of wie dan ook te treden,  door gebrek aan talent en vooral  door gebrek aan de nodige zelfdiscipline. Maar bloggen moet kunnen. Helaas weet ik ook wat het is om een  jaloerse weliswaar ondertussen ex partner te hebben die moeite had met sommige van mijn schrijfsels omdat hij mij er niet in zou herkennen. En waardoor ik mij nu afvraag of je echt alles met een partner moet delen?  Ook heb ik bepaalde verplichtingen, een treurige oude vader, kinderen, en sinds kort kleinkinderen, die mijn aandacht vragen. Kinderen die er voor zorgden dat ik vaak voor mijn eigen ruimte heb moeten vechten en nog steeds vecht.  Een stroom van gedachten heb ik echter ook, soms wat onsamenhangend, stemmingen, gevoelens en verlangens……. (Ik hoor alleen nog net geen stemmen!)   

Gelukkig heb ik een eigen computer waar ik mijn gedachtespinsels in kwijt kan.  Zodat ik ze een plaats kan geven en ze kan opruimen.

22-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer met mijn kleinzoon Simon op pad geweest en zo dacht ik eventjes slim,  het een en ander te combineren door even het winkelcentrum binnen te stappen dat op de weg van onze wandeling ligt. Want het zijn per slot van rekening nog steeds solden, en je weet maar nooit. Maar zoals het een echte vent in spe betaamt, dacht mijn kleinzoon er duidelijk anders over en hij begon te blèren  zodra we het winkelcentrum binnenkwamen. Ietsje te snel naar mijn zin vlogen wij dus weer naar buiten, hij stopte even met tegen te spartelen, toen wij op een terrasje neerstreken voor een fris  pi..uh …  melk!  Voor de rest van zijn leven waarschijnlijk gefrustreerd en niet meer van plan een winkelcentrum te betreden indien niet echt noodzakelijk, voorzie ik nu reeds grote problemen met mijn dochters toekomstige schoondochter, die zal beweren dat het allemaal hààr fout is!

 De rest van de middag heb ik met hem op de arm rondgelopen,  hem alle hoeken van het huis laten zien om hem af te leiden en te trachten hem te kalmeren:

“Simon zegt dag     Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem  Ploem  ploem   dag stoel naast de tafel     Dag brood op de tafel     Dag visserke vis met de pijp    En    Dag visserke vis met de pet  pet en pijp    Van het visserke vis    Goeiedag   D aa  ag vis   Dag lieve vis      Dag klein visselijn mijn”   *  

 Toen dat niet veel meer opleverde dan alleen even een soort van verbaasde blik, een kleine pauze …. een diepe zucht….om vervolgens weer verder te gaan,  heb ik hem, met mijn allerliefste glimlach eens verteld wat ik vind van bijzonder lieve, schattige, aanbiddelijke, allerliefste, koddige, aardige, snoeperige, vertederende, om op te vreten..…. vervelende en lastige, monster jongetjes en wat ik daar zo al mee deed! Het maakte geen indruk. Nog meer verbazing, nog meer gekrijs,  dat ik voor het nageslacht nog even heb vastgelegd en op mijn gsm ingesteld als beltoon! Zo dat ik hem nog eens kan horen!!! Ten einde raad ben ik op de trap gaan zitten, want gewoon in een zetel, wilde het ventje ook al niet, en wel op de 3^e trede van onder. Een trede die een bijzonder kalmerende invloed op hem bleek te hebben. Want Simon viel in slaap…. Natuurlijk was alles onder controle en toppie toen mijn dochter en schoonzoon thuiskwamen. Vanmorgen belde mijn dochter: “Simon was zooooo rustig vannacht!!! Hij heeft eindelijk voor het eerst de hele nacht door geslapen!!!”

 En.......Yoepie!!!!!!! Vanmiddag mag ik weer ! 

 *  Marc groet ’s morgens de dingen

   Paul van Ostaijen

    (1896-1928)

19-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

17-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend mijn manen…uh… mijn haar laten knippen. De bezoekjes aan de kapper komen meestal in een opwelling. Er zijn van die dagen dat ik 's morgens in de spiegel kijk en dat ik denk “Jeetje, wat een kop, daar moet nodig iets aan gedaan worden”. Helaas lukt het niet altijd een afspraak te krijgen op dezelfde dag van de opwelling. Tenzij  bij één van die ketens, waar je terecht kunt zonder afspraak, die je binnen lokken met speciale condities, die dan weer niet net die dag tellen omdat het net die dag niet is en waar ze je altijd hele dure verzorgende shampoos, proberen aan te smeren die stukken beter zouden zijn dan die uit de supermarkt, die je maar beter niet gebruikt wil je niet binnen de kortste keren heel erg pluishaar krijgen of erger, kaal wordt of zo.  Ze geven ook speciale kortingen op vertoning van je studentenkaart. Nu heb ik al jaren geen studentenkaart meer, ik heb alleen een kaart voor “kroostrijke gezinnen”, maar daarmee ben ik dus niets bij de kapper. Misschien dat de een of andere politieke partij  eindelijk eens iets aan dit grote onrecht kan doen?

15-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik zou juist aan een mand met strijk beginnen, toen de telefoon ging. Een welkome afleiding.  Het was “de paardenman”. “Ik ben in de streek, zin in een terrasje? Een etentje? Ik kom je rond 17.00 ophalen”. Paardenman plant nooit iets van te voren. Hij heeft het altijd heel erg druk, druk met zijn paarden, druk met paardrijlessen geven, druk met allerlei wedstrijden, druk met altijd onderweg, ergens naartoe. Een wonder dat hij mij een tijdje geleden heeft opgemerkt en nog herinnert. Paardenman kan 5 kwartier binnen een uur vol fluisteren …..uh…... praten over… ..paarden. Ik zou bijna willen dat ik een paard was.  

Vanmorgen weer verder gegaan met de dingen van de dag, en eindelijk eens aan die mand met strijk begonnen.

14-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Veel te vroeg opgestaan, ik had een afspraak en moest vroeg op pad, nog niet echt helemaal goed wakker, greep ik die morgen naar de doos ontbijtgranen boven op de keukenkast,  granen die mij keer op keer beloven mijn slanke lijn terug te vinden indien ik, twee weken lang, iedere dag twee maaltijden van dit soort granen eet, weer in mijn favoriete jeans pas. In afwachting daarvan heb ik mij ondertussen natuurlijk al lang een nieuwe favoriete jeans aangeschaft.  En zo greep ik, nog wat slaperig en nog niet helemaal goed op gang… met een verkeerde beweging mis, waardoor een andere (geopende) doos met Honey Pops van de kast afkukelde en pats …  met de bodem gewoon beneden, recht op de grond neer kwam zonder iets van zijn inhoud te verliezen.Verbazend. Ongetwijfeld  bestaat hier voor de een of andere wiskundige uitleg, een principe, of zelfs de een of andere wet,  of misschien… had ik die morgen gewoon een heel klein beetje mazzel. En dat is maar goed ook! Ik hou me gewoon aan de wet van Fett*. Je moet er toch niet aan denken om ’s morgens voor 6.00 al op je knieën te moeten om overal van die balletjes onderuit te gaan rapen ? !

*De laboratoriumwet van Fett:
  Herhaal nooit een succesvol experiment.

13-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Voor mijn zoon is de vakantie goed begonnen. Eerst werd het einde van de examens gevierd. Geslaagd? Niet geslaagd? Dat was voor later. Eerst feesten! Toen volgde de deliberatie: geslaagd! En dat moet gevierd!” het kan wel eens een latertje worden”  sms’te de zoon. En het werd dus een vroegertje. Ondertussen was het voetballen begonnen. Oranje speelde slecht, maar won zijn eerste match. Feest! Er werd “gefeest” toen “Les Bleus” werden uitgeschakeld. En er werd nog eens gefeest…..uh… gerouwd  samen met de Italiaanse vrienden, toen “La Squadra Azzurri” terug naar la mama ging. Daarbij werd ook niet vergeten om even langs de altijd versierde paal te gaan bij de ingang van het dorp, waar een paar jaar geleden, een van de vrienden, net zijn rijbewijs behaald, in een veel te snelle auto de brug “nam”. Tegen deze paal belandde en daarbij het leven verloor… En dan staat Oranje in de finale. Feest! “We zijn aan zee” stuurt de zoon een berichtje. En weer wordt er gefeest. Dit keer met de Spaanse vrienden en zo wordt Spanje dus de laatste tegenstander van Oranje. En misschien wordt het aanstaande zondag dan wel echt tijd voor een ander jurkje of…. eet Oranje paella in de finale. Olé….! Wat de uitslag ook moge zijn. In ieder geval wordt er gefeest door de zoon en de zijnen.

Ondertussen lig ik wakker, schrik als ik het geluid van een ambulance hoor en val pas in slaap als ik de voordeur hoor dichtslaan. “En ja, je moet ze loslaten, ze hebben plezier! Dat moet je ze gunnen en ze zijn jong en…. ben jij nooit jong geweest???”  Herhaal ik iedere keer tegen mijzelf. Maar toch!  Als ik naar de kleine Simon kijk, dan verzucht ik: “was hij nog maar zo klein”.

“Moeder worden is een wonder. Moeder zijn een heel gedonder”.

08-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 Helemaal fout gedacht, denken dat je nog wel even kunt computeren als je nog 10 minuten moet wachten tot de patatten gaar zijn.

07-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

06-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 “Een zondagse steek houdt geen week”.  Zei mijn moeder vroeger vaak – en zij had die wijsheid weer van haar moeder- Een gezegde uit Reformatorische kringen,  dat betekende dat zondagsarbeid niets waard was,  en dat er op de dingen die je deed op “de dag des Heren” geen zegen rustte….  Op alles had zij wel een spreuk die  soms heel irritant konden zijn. Als ik als jong meisje aan het dralen was, en ergens onderuit probeerde te komen, dan was het “Kanniet is dood en Wilniet ligt op het kerkhof” of ze zei “Ga  iets doen!  Ga de ramen maar lappen, daar knap je van op! Of anders: “Geef jezelf een schop”. Mijn moeder was zo’n “Waar een wil is, is een weg", Kan alles vrouw. En zo moest ik glimlachend denken aan die “zondagse steek”. Terwijl ik mijn salontafel deze zondagmorgen in de verf zette. En “hellup” ik begin steeds meer op mijn moeder te lijken! De salontafel,  waar ik al een tijdje op uitgekeken was omdat die naar mijn mening niet meer bij mijn verleden zomer totaal veranderde interieur paste. En ik dus wel eens wat anders wilde. Maar de perfecte tafel heb ik nooit gevonden. Ofwel kon “mijn Bruin”  het vanwege mijn persoonlijke financiële crisis niet trekken, of te groot, te klein, te hoog, te laag, te rond, te vierkant of te ovaal. Maar ik heb wel heel veel ideeën opgedaan. Van mijn oude tafel vol blutsen en krassen, door hem slordig te schilderen, uh pardon....te lazuren, met een rest witte verf,  een nieuwe gemaakt met een heuse antiek look , en wow….

04-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was warm. We hadden buiten, waar een zacht briesje voor een heel klein beetje afkoeling had gezorgd, nog laat zitten natafelen. Camille die twee dagen bij mij had gelogeerd lag al een tijdje te slapen op een ligstoel onder een grote handdoek en leek vertrokken te zijn voor de hele nacht. Mijn dochter die in september hun 2^e kindje verwacht was moe en we besloten er voor die avond een eind aan te maken. Om 2.00 ’s nachts was ik nog wakker vanwege diezelfde warmte. Een paar keer gedraaid  van de ene kant van het bed naar de andere,  schuin gaan liggen, achterste voren en ook “binnenste buiten” eens geprobeerd, zonder kussen, met kussen.  Het raam wijd open gedaan i.p.v. op een kiertje. Maar geen greintje lucht te bekennen. Ik begon hoofdpijn te krijgen en ik ben uiteindelijk maar opgestaan. Om buiten in de tuin gaan zitten waar de temperatuur nu zalig was. In de verte rommelde het in de lucht. Als ik ergens bang van ben dan is het wel onweer, maar deze leek nog heel ver weg, gelukkig!  En wat een geluiden, zo ’s nachts buiten. Iedere zomeravond, tegen 22.00 als het donker wordt begint het, dan vliegen er een paar vleermuizen boven ons hoofd. Ik hoorde geritsel in de struiken en even later kreeg ik bezoek van een egel die helemaal niet bang, op zijn gemak aan het rondsnuffelen was, ineens was hij weg, verdwenen  in “het bos” zoals Camille het groepje sparren en andere struiken in een hoek van de tuin noemt. Vervolgens kwam de kat van de buren langs voor een praatje en een aaitje, gevolgd door een vriendje, die zich er ook nog even mee begon te bemoeien.…...En zo werd het toch nog gezellig. De hoofdpijn was ondertussen verdwenen.  En toen een flits, een slag, en het brak los.  Joepie………Regen! Heel eventjes maar.

03-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 Camille




Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen.
En altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn andere muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen en
wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.


Annie M.G. Schmidt
uit: En wat dan nog
Uitgeverij: De Arbeiderspers

01-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa