Het vroor dat het kraakte. Ik was 7 en zat in de 2e klas van de lagere school  toen het “Hoofd Der School” onze klas met een bezoek vereerde. Als het “Hoofd Der School” naar onze klas afdaalde voelde dat net zo’n beetje als het bezoek van Sinterklaas, maar dan zonder witte baard, zonder gouden staf, zonder tabbaard, zonder mijter en zonder cadeautjes. Wanneer hij in de klassen kwam ging het altijd om iets heel serieus of om een zieke juf of meester te vervangen en dan kregen wij dictee, eindeloos dictee en later breuken, eindeloos breuken!  Amper nog adem durven halen.  Deze keer begon hij over de vreselijke vrieskou buiten en drukte ons op het hart om toch vooral nooit aan brugleuningen te likken !?!  Want dan zou er gegarandeerd iets ergs gebeuren. Daarna verliet hij de klas en gingen wij verder tot de orde van de dag. Ik was verbijsterd….

En op weg naar huis keek ik naar de brugleuning en vroeg ik mij af wat zou er gebeuren…….… zou ik? Heel vlug…. Heel  even….?

02-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een verrukkelijke  jeugdherinnering,  De broodjeswinkel waar ik vroeger wel eens kwam met mijn vader in een van de zijsteegjes vlakbij het Rembrandtsplein en waar ik in tijden niet meer was geweest. Een broodjeswinkel die al bestaat sinds 1945 en een begrip is in Amsterdam. Waar men de lekkerste broodjes met gekookte lever heeft en de allerbeste préparé. Waar een kroket geen kroket heet maar een Croquet.  Het zou de kroket der kroketten zijn. Kort, dik, stevig, en een tikje onregelmatig van vorm. Robuust, rijk gevuld en met een zachte romige smaak. Gemaakt van puur rundvlees, echte bouillon getrokken met de allerbeste ingrediënten.  Een zaligheid....... In mijn herinnering. Wat ik nu proefde was een smakeloos broodje met een veel te dure meelbal erin gesopt in een bouillon waar het rund - waarschijnlijk bang om nat te worden -met opgetrokken poten door heen was gerend . Dit alles verpakt in een harde bleke laag paneer. De kleur van die laag deed mij enigszins denken aan de inhoud - maar dan verhard -  van de Pamper van mijn kleinzoon, die sinds kort groentepapjes eet en een overduidelijke voorkeur heeft voor wortels. Ik keek nog even met spijt naar de gekookte lever in de vitrine…… Maar nee…... ik had al geen trek meer.

30-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen zaterdag zijn mijn lief (die mijn lief nu weer is)   en ik naar Doornik geweest. Doornik, een Henegouwse stad aan de Schelde. En een van de oudste steden van België. Want wat moet je anders doen als het regent en winkelen geen optie is. Elkaar de hele dag in de poppetjes van de ogen kijken om te proberen elkanders gedachtespinsels te raden…….?  Ik had nog wel ergens een mandje strijk staan. En misschien lekte er ergens nog een kraan!  Misschien kon ik de keukenkastjes weer es lekker uitsoppen, terwijl mijn lief ( die…) sudokuutjes  oplost. We hadden ook kunnen computeren. Mijn lief (die…) boven en ik beneden! En als variant……? Gezellig!.... Ik had een cake kunnen bakken, een appeltaart, iets met chocola, een hartige taart of een pizza die mijn lief ( die…)  - want liefde gaat door de maag- met veel graagte zou op eten waarna mijn lief (die….)  in slaap zou vallen. Ik had ook een jurk kunnen breien voor de hond, dan had mijn lief (die…) de wol even kunnen ophouden Als wij tenminste een hond hadden gehad en ik… kon breien!)  Ik zou mijn lief (die…)  ook kunnen voorgesteld hebben om naar twee seizoenen van Dr. House te kijken, tevens 1 van de “50 reasons to leave your lover”.  Of luisteren naar “Songs for…” mijn favoriete cd van mijn favoriete muziekman met bijna 9 uurtjes luisterplezier! Of spelletjes doen......maar ik hou niet van spelletjes (vanwege een trauma uit mijn jeugd) en mijn lief (die…) ook niet, dus dat kwam dan wel weer goed uit. Het werd dus sightseeing Tournai. Ondanks de regen. Want wie is er nu bang voor een beetje regen? De paraplu ging mee!

17-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

15-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Opnieuw in contact gekomen met een paar oud medeleerlingen van de school in Amsterdam waar ik de laatste drie jaren van de roaring sixties en de eerste twee jaren van de net zo roaring seventies  heb doorgebracht en wij herinneren ons:

Het flaconnetje sterke drank in de bureaula van de tekenleraar.

De natuurkundeleraar die je nek zo lekker kneedde  ??? als je naast hem de trap afliep  Een scheikunde proef die mislukte, maar wij hadden gelukkig onze ogen nog. Geleerd hoe een elektriciteitsdraad in een stekker te monteren.

Aan de lerares Engels vragen: “Wat betekent SATISFACTION?

En aan de leraar Frans de vertaling van “Je T’aime Moi Non Plus?”  dat in alle Franssprekende landen verboden was, dus niet bij ons en die de flauwerik  ons niet wilde geven.  In plaats daarvan kregen wij “La Mer” van Charles Trenet, want dat ging ook over golven.

Met de trein naar Utrecht om daar het theaterstuk “La Putain Respectueuse” van J.P. Sartre bij te wonen. Of was het toch “La Leçon” van Ionesco ? Of wij er iets van hebben begrepen? Ik heb die dag in ieder geval nooit vergeten. Naderhand in de stad rondgezworven  en pannenkoeken in een van de restaurantjes aan een Utrechts grachtje.

Twee leerlingen die door een andere leerling opgesloten werden in een kast en toen brak de sleutel. Ze werden geschorst voor 5 dagen omdat men dacht dat ze oneerbaar bezig waren geweest maar dat waren ze niet……zeiden ze…..

De lerares Duits, een al oudere heel lieve dame, die ook biologie les gaf en Duits gaf als ze biologie moest geven en biologie als het Duits moest zijn….. En als wij geen zin hadden in Duits dan gooiden wij een balletje….. biologie op en daarom waren wij heel slecht in Duits maar wisten wij alles over hoe zich voort te planten (en vooral hoe niet) en ook alles over konijnen, harige spinnen en andere rollebollebeesten……..  Toch nog een boekverslag Duitse gedichten, een dag voor de deadline. Heinrich Heine gekozen, en alleen maar omdat het hele korte gedichtjes waren. (logische gedachtegang) Bleek het de lievelingsdichter van de lerares.  Ze prees me  regelrecht de hemel in! Om vervolgens zelf heel gepassioneerd enkele van zijn gedichten voor te dragen. En ik, die niet eens de moeite had genomen mij in de vertaling te verdiepen voelde iets dat verdomd veel op een schuldgevoel leek.

De Ryam schoolagenda die uitpuilde van de door ons ingeplakte foto’s van the Stones, Bob Dylan en Boudewijn de Groot en vol stond met spreuken zoals:  “De groten van deze aarde zijn alleen maar groot omdat wij op onze knieën liggen. Laat ons opstaan!”

Op het matje moeten komen bij de “baas” van de school die ook aan psychologie deed en die je minuten lang zwijgend kon taxeren om dan plotseling te vragen of je wel van je ouders hield…. CREEPY

“The story of Kasangwa the Rhodesian Lion” een Engels lesboek en een van de leerlingen die klierig deed en Kasangwa speelde door met een tand aan een veter uit zijn mond bungelend  brul geluiden te maken. Hij werd er uitgestuurd, maar gaf het niet op, door de glazen ruit van de deur ging hij verder en de lerares die met veel moeite probeerde om COOL te blijven.

Wie mijn verhalen van af het begin af gevolgd hebben fronsen misschien  hun wenkbrauwen of denken misschien zelfs “wat een soap!” Na wat ik nu ga opbiechten….. Even diep ademhalen …… J .…. en …. GO !!!!

Want net toen ik zat te twijfelen tussen:  - Het hoogstwaarschijnlijk aan overwicht lijdende knuffelbeertje, het Zandmannetje (Gààààp!) en andere duidelijk "venten met ballen" profielen zoals  Tofbaasje, Peeke, Reusje, Genieterke of Flupke en ik bijna zat te kwijlen (na de 6^e praline)  en mij vervolgens verslikte in de 7e bij het berichtje van dingesapestaartjeblablablabolletjecom die mij alvast liet noteren, dat zijn getrouwd zijn geen belemmering mocht zijn om elkaar te verwennen…. En daarmee tevens het meest oprechte profiel van de hele kliek had  -  Ging het verjaardagsalarm van mijn telefoon om mij er (nodeloos) aan te herinneren dat er iemand verjaarde.  Het was immers de verjaardag van mijn lief die al een tijdje mijn lief niet meer was. Maar wiens nummer nog steeds in mijn mobieltje stond.  Met een  “nee heb je en ja kun je krijgen” gedachte in mijn achterhoofd  stuurde ik hem een berichtje met“prettige verjaardag” dat hij beantwoordde met een simpele: “thx ”. Na een paar minuten volgde er nog een sms’je “Hoe gaat het met je?” waarop ik antwoordde met de volgende zeer sterke tekst: “Gaat wel en met jou?”  Na een paar berichtjes heen en weer belde hij mij en het bleek dat wij weer met elkaar konden praten, zonder ruzie te maken.  Hij had na gedacht, net zoals ik had nagedacht en heeft mij net zo gemist als ik hem gemist heb. En omdat wij geen van tweeën nog zin hadden om te zoeken naar of vergeefs te wachten op iemand die ons ook wilde hebben. En omdat wij samen al zoveel leuke herinneringen hadden. En omdat WYSIWYG niet altijd WYSIWYG is en het gras elders niet groener.  Besloten wij het samen maar weer te proberen.  Mijn zoon haalt zijn schouders op en vindt het best, zolang hij verder nergens in betrokken wordt.

En zo was ik dus weer eens in Gent om daar “vree content” te constateren dat daar niet alles veranderd was en mijn naam nog steeds in het stof op de kast stond geschreven.

07-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanmorgen mijn favoriete gietijzeren braadpan weer schoon gekregen.  De pan die ik hopeloos verloren dacht en al richting containerpark had afgeschreven tot de stem van mijn overleden moeder mij “Soda” suggereerde. En nee, dit wordt geen zweverig logje……. (Dat is voor later, dan zal ik je vertellen hoe mijn moeder regelmatig haar halskettingen, die ik af en toe draag, lostrekt .........)

Toen ik maandagavond thuis kwam na een weekendje weg, rook het verdacht naar heel veel parfum en andere vieze luchtjes verdrijvers.  En ik kreeg de volgende uitleg: De zoon was een spaghetti  saus aan het bereiden toen er aan de deur werd gebeld.  Het gesprek aan de deur had wat langer geduurd dan gedacht en daarna was hij in gedachten naar boven gelopen. Tot de rookmelder beneden hem aan de saus herinnerde was het te laat. De saus en de pan zwart verbrand en heel veel rook. Weggegooid wat er weggegooid moest worden, de ventilatie op max en alle ramen open om alles te ontstinken. Mijn huis moet nog net niet omgebouwd, opnieuw geverfd, geredecoreert te worden of ……. anders. Maar toch! Wat als hij met die vriend aan de deur  was vertrokken en pas uren daarna  weer was “thuis” gekomen?

28-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn bevriende buurvrouw en ik zijn het er over eens dat het toch wel zielig is indien je je geluk online moet gaan zoeken. Eigenlijk net zo zielig als wanneer je overduidelijk de kroeg induikt om daar te gaan scoren.  Of zoals die keer toen zij mij  (in mijn onschuld) mee nam naar zo’n dansavond voor eenzame zoekende  zielen, waar je bekeken en goed of af gekeurd wordt als vee.  Een leuke partner hoor je spontaan te ontmoeten, op je werk bijvoorbeeld (maar ik werk niet meer, sinds mijn baas mij een paar jaar geleden inruilde voor twee jonge meiden omdat ik te duur zou zijn geworden?) Of op een leuke cursus. Maar op de meeste cursussen die ik al gevolgd heb waren de vrouwen in de meerderheid. En de weinige mannen gehuwd, te jong of ... gewoon niet leuk. Bovendien had ik toen een partner en was ik dus ook niet op zoek. Ook het zwembad waar ik twee keer per week kom is geen optie om er een aardige man op te doen hoewel er af en toe wel mooie exemplaren rondrijven maar waarbij je als 50 pluster met een verplichtte onflatterende badmuts op je hoofd geen enkele kans maakt. We leven nu eenmaal niet in die ideale wereld waar alle schoonheid van binnen zit en het uiterlijk van geen enkel belang.  En dan is er nog de supermarkt* en niet te vergeten.....den Brico, waar ik laatst misschien wel de "kans van mijn leven" heb voorbij laten gaan, toen ik een paar planken ging halen die als etagère zouden moeten dienen in mijn computerhoekje  en waar ik, toen ik mij met de planken richting kassa begaf werd aangesproken door een man, die mij lachend vertelde dat hij juist een doos met schroeven had gekocht en of wij samen misschien……?

Categorie: gefrustreerde vijftigster

* archief 23-06-2010

26-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De dag begonnen met het kuisen van mijn badkamer. De aanleiding van deze plotseling opgekomen schoonmaakwoede was de niet goed afgesloten dop van een tube “Zen White Lotus Rice Shower Scrub” (een sereen geurende douche scrub op basis van witte rijst, soja en pure zijde met de subtiele en inspirerende geur van de Witte Lotusbloem die mijn huid een paar keer per week op milde sublieme wijze polijsten, zijdezacht maken en onweerstaanbaar laten ruiken!)  Maar waar de inhoud zich helaas over de plank met shampoos, douche gels en andere lekker ruikspulletjes, verspreid had.  Vervolgens bedacht ik, waarschijnlijk enigszins bedwelmd door de overdosis inspirerende geur van de Witte Lotusbloem dat -nu ik toch bezig was- het misschien wel een goed idee zou zijn de tegeltjes rond de douche ook eens een beurt te geven. Niet omdat het nodig was. Want Zooo smerig is het bij mij nu ook weer niet. Op het internet laatst een filmpje gezien dat het schoonmaken van voegen tussen de tegels prima gaat met een plantenspuit gevuld met water en daarin een flinke scheut bleekwater. Ik heb trouwens al veel aan die filmpjes gehad. Zo heb ik dank zij de aanwijzingen van zo’n filmpje verleden jaar het plafond van mijn living kunnen repareren en het resultaat mag gezien worden! D.w.z. je ziet er niets van! Tenzij er een spot op staat en in de zomer, op sommige uren van de dag. Maar op die momenten kijkt men gewoon even niet naar boven. Toch?

De truuk met de met bleekwater gevulde plantenspuit heb ik overigens gecatalogeerd in de categorie onnavolgbare huishoudelijke tips. Want het is niet te doen in een kleine en slecht geventileerde  ruimte als mijn douche. Binnen de kortste keren had ik tranende ogen, duizelingen en begon ik naar adem te snakken.   Op dat moment  kwam mijn zoon thuis en vroeg: “Mààààààm wat doe je????????? Het stinkt hier!!!!!!!!!!!” En voor ik een rolberoerte kreeg - want ik haat het als mensen naar de bekende weg vragen als ze toch duidelijk kunnen zien waarmee je bezig bent- bedacht ik dat hij hélemaal gelijk had! En zo is alles toch nog goed gekomen!

15-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste tijd heb ik een beetje verstek laten gaan. Ik kwam niet aan bloggen toe vanwege de hectische toestanden thuis. En ook nu, loopt het allemaal nog niet echt heel lekker.  Ik weet dan ook niet waar dit logje over zal gaan. Niet dat er niks gebeurt in mijn leven. Er gebeuren wel dingen. Zo drong het tijdens alle drukte van de laatste weken ineens tot mij door dat ik al een paar dagen niet aan hem had gedacht. Verdwenen is hij, de kwelgeest, die mij maanden lang ’s nachts uit mijn slaap hield, verdwenen zijn ook de tranen. Joepie…. ik kan verder met mijn leven .…. !

België heeft met 4-4 gelijk gespeeld tegen Oostenrijk. Maar ik wil het er niet over hebben. In Nederland heeft men een splinternieuw rechts kabinet, morgen gaan ze op de foto met de Kwien! Wil ik het ook niet over hebben .……  Hier in België raakt men het maar niet eens, en daar wil ik het al helemaal niet over hebben. Vanmorgen de dag begonnen met een berichtje op de Belgacom Voicemail. Hilarisch: Om te beginnen mag ik mijn taal kiezen. Trouw aan "mijn moerstaal" kies ik voor het Nederlands. Het blijkt dat nummer Tweeendertigmiljardvierhonderdnegenennegentigmiljoentweehonderdzestiduizend en een beetje (ik denk meteen dat ik de lotto gewonnen heb!)  mij een in het Frans geschreven sms’je gestuurd heeft dat door de synthetische Belgacom madame wordt voor gelezen op “Z’n Nederlands “ en waar ik niks van begrijp. De stem eindigt met: Ra p e l l e  M o i ! Door de Belgacomstem uitgesproken als   M o J !  - Ik druk op de herhaaltoets om de Franse versie te beluisteren.

Het kriebelt om weer te gaan schrijven, heeft er iemand een tip om wat inspiratie op te doen?

13-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was me het weekje wel. Zo zou dit logje  beginnen…..Ondertussen is het weekje een paar weekjes geworden. Maar we hebben het allemaal overleefd! Eerst was er op zaterdag  blijdschap en champagne voor de geboorte van het prachtige zusje van mijn kleindochter Camille. Op maandag volgende de kennismaking van kleinzoon Simon met de nieuwe onthaalmoeder die uiteindelijk nog snel gevonden was. Na twee dagen in contact geweest te zijn met andere snotneuzen werd ook Simon flink verkouden en moest het ventje aan de aerosol . Door het hevig tegenspartellende kind in de houdgreep te nemen en een heel liedjes repertoire op hem af te vuren lukte het vrij aardig hem in bedwang te houden. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik wat kinderliedjes betreft dringend op herscholing moet. Vervolgens kreeg hij ongeveer alle bijverschijnselen die op de bijsluiter staan. Later bleken de medicamenten in de aerosol veel te sterk voor een baby van net drie maanden.

De rest van de week op zoek naar een andere aannemer en een nieuwe afspraak gemaakt. Deze blijkt het overigens net zo druk te hebben als de vorige. En dan op dinsdag terwijl mijn oudste dochter keurig voor een rood stoplicht staat te wachten rijdt er een vrachtwagen vanachter op haar auto. “Te laat geremd en de weg die op die plaats naar beneden liep” is zijn excuus.  Ik moet er niet aandenken indien hij harder had gereden........ Mijn dochter had behalve wat pijn in haar nek de volgende dagen geen schrammetje alleen haar auto is in puin.  Mijn dochter en schoonzoon blijven ondertussen hun kalmte bewaren en bekijken de dingen filosofisch. “ We zitten wel in de hoek waar de “prijzen” vallen, misschien moesten we maar eens een lottobriefje invullen” werd er al geopperd.

En dan was er mijn vader. Mijn vader die nog steeds verdrietig is en helemaal nergens zin in heeft en steeds een stukje meer gekrompen lijkt, iedere keer als ik hem zie….

07-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Chloé 1 dag jong.

28-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ze moest de 25^e september komen en ze kwam de 25^e september. Ze stoorde zich er niet aan dat de dokter drie weken geleden al had gezegd dat ze wel eens eerder zou kunnen komen. Op haar Curriculum Vitae kunnen we in ieder geval al noteren dat ze punctueel is! En snel!  Ze is geboren tussen de soep en de patatten, haar moeder wilde juist een kip in de oven steken……..... En had nog juist te tijd om in het moederhuis te raken. Even voor het dessert werd ze geboren:  CHLOÉ zusje van Camille . En mijn 3e kleinkind. 

Wordt vervolgd….

26-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vannacht gedroomd dat ik mijn SCHOOL agenda kwijt was. Ik was al een tijdje niet meer naar school geweest GESPIJBELT  dat was duidelijk in mijn droom. Bovendien had ik mij de dag dat ik (min of meer) besloten had terug naar school te gaan ook nog eens verslapen. Dat die dag een succes zou worden, dat was wel zeker! Ook maakte ik mij zorgen hoe het gezicht zou staan van die ene leraar wanneer ik midden in zijn les zou binnenvallen. Dan ging de telefoon, mijn vader die meester is van de afstandsbediening en van de telefoon, nam op “Het is voor jou” Mompelde hij, terwijl hij mij de hoorn overhandigde.  Ik voelde het gewicht van de hoorn van de oude zwarte bakelieten telefoon die jaren bij mijn ouders aan de muur heeft gehangen. En toen werd ik wakker…..

25-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog steeds druk, druk met een full time oma te zijn.  Afgelopen week  een lang weekend naar Amsterdam geweest om uit te rusten! Even weg uit de drukte, even geen babygehuil. Ik heb zelf drie kinderen praktisch alleen grootgebracht, waaronder een tweeling. Soms vraag ik mijzelf af hoe ik dat in hemelsnaam heb klaar gespeeld. De stilte bij mijn vader was zalig. Maar maandag was ik blij om weer naar huis te gaan…...

Ondertussen heeft de verwarmingsinstallateur zich zelf failliet verklaard. Bij nader onderzoek bleek dat hij sinds februari al geen sociale lasten meer betaalde en vrolijk doorging met het afsluiten van nieuwe contracten. Voor het jonge stel blijft er niks anders over dan zich kenbaar te maken bij de curator. Veel hoop om nog iets van hun voorschot terug te zien is er niet. De man zelf woont in een riant huis en hij zal er waarschijnlijk geen boterham voor minder moeten eten, sterker nog, hoogst waarschijnlijk begint hij over een tijdje gewoon opnieuw met een ander bedrijf gewoon onder een andere naam. Ondertussen hebben zij, een ervaring rijker, een afspraak gemaakt met een andere aannemer. Wederom eentje met een drukke agenda…..

23-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Woensdagmorgen. Nadat hij ons de halve nacht uit de slaap heeft gehouden en het hele huis bij elkaar geschreeuwd heeft- wat mijn buurman, een "ouwe zak van 32" op de muur deed kloppen -  is Simon weer in slaap gevallen.  Een beetje gaar zitten wij aan de ontbijttafel. Voor de zoon is het de eerste dag op de “hoge school” Hij staat al tien minuten onder de douche en ook dochter 1 moet nog in de badkamer zijn. De verwarmingsinstallateur met wie zij een afspraak heeft,  heeft voor de zoveelste keer toegezegd deze morgen eindelijk te beginnen. De bel gaat, het is dochter 2, de mama van Camille. Ze heeft nog even tijd voor en babbeltje, vóór haar afspraak bij de dokter. Een dezer dagen wordt zij voor de tweede keer mama. De zoon is nog steeds in de badkamer en heeft zoals gewoonlijk alle tijd van de wereld. Daar weten de meiden wel raad op. Zusterlijke liefde kent immers geen grenzen. De kraan in de keuken wordt open gedraaid zodat er boven alleen nog koud water uit de douche komt. Geroep van de zoon en gelach van de zusjes …Sssst Simon!...”Ooh Simon” bromt de zoon -  een ouwe zak van 19  “Als ik straks in slaap val tijdens de les is het zijn schuld”!  Simon gaat vandaag voor de tweede keer een halve dag bij de onthaal moeder alhoewel zijn mama pas op 3 oktober weer begint te werken. Plaatsen in crèches en bij onthaalmoeders zijn zeldzaam. Later zal de onthaalmoeder aankondigen dat zij zelf zwanger is en dat ze op 4 oktober een afspraak heeft voor een onderzoek. Dat begint dus al goed. Gelukkig is oma er nog om in te springen. Vervolgens blijkt dat de verwarmingsinstallateur de afspraak weer niet  is na gekomen. Wanneer wij hem proberen te contacteren om opheldering, krijgen wij de "madame van Belgacom" die ons meedeelt dat het nummer niet is toegekend. Wij kijken elkaar aan. Voor heel eventjes hersendood.

16-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was een natte druilerige zondag die lang beloofde te worden. Mijn kleinzoon was om half zes die morgen al begonnen met huilen en had daarmee de toon gezet voor de rest van de dag. Het was zo’n druilerige trieste dag dat je niks anders kunt doen dan je vervelen, een beetje bankhangen, tv kijken of misschien iets lezen als je hoofd er naar staat. Of dingetjes doen waar je anders geen tijd en vooral geen zin in hebt. Zo’n dag waarop ik de pest heb aan het dorp waar ik woon en waar alles dicht is op zondag. Zo’n dag met als enigste pleziertje in het vooruitzicht indien het tenminste een beetje zou opklaren een toertje over de rommelmarkt die, die middag in mijn dorp werd gehouden….. Mijn dochter opperde nog even  het briljante idee om naar het blauwgele woonwarenhuis te gaan. Want zij hadden een verkeerde berekening gemaakt bij het kopen van hun keuken en er ontbrak nog een kastje. Nu is Ikea best leuk ’s morgens op een doordeweekse dag als er bijna niemand is, maar een verschrikking op zaterdagen en koopzondagen en vooral op natte druilerige dagen. Dan loopt het er vol met mensen die zich thuis ook vervelen en niets beters te doen hebben dan in slow motion door de rayons te lopen en kinderen die de Ikea potloodjes verzamelen. Met als hoogtepunt een echte Zweedse maaltijd in de self service  bestaande uit echte Zweedse gehaktballetjes met vossenbessenjam en patatjes.  Maar het was geen koopzondag en de winkel was dicht. Mijn kleinzoon die niet van winkelen houdt had waarschijnlijk al de schrik van zijn drie maanden jonge leventje gekregen bij het horen van de naam “winkel” en heeft zich de hele middag verder voorbeeldig gedragen. Het hoogtepunt van de dag waren zijn onweerstaanbare glimlachjes omdat hem zoveel ellende bespaart was gebleven en de zon die om vier uur even doorbrak zodat wij de rommelmarkt die voor de helft al weg was geregend nog even hebben kunnen bezoeken.   

12-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het wordt weer eens tijd voor een logje, De laatste weken heb ik het best druk. Druk met Pamperen, flesjes geven, druk met  blokjes om, druk met het verzamelen van vuile was om mij heen.  Druk met het iedere dag weer iets van de schijf van vijf  of tenminste vier op tafel te toveren.  Het syndroom waar ik de afgelopen maanden aan heb geleden, is veranderd van een leeg naar een vol nest syndroom.  Mijn “ik verveel mij te pletter en ik ben zo zielig”  dagschema is van de baan sinds mijn dochter samen met kleinzoon Simon tijdelijk bij mij zijn ingetrokken. Maar mij hoor je niet klagen!  (Mijn dochters kennen het bestaan van mijn blog) Geen tijd om de boeken die ik mij had voorgenomen te lezen alleen maar in te kijken. Te druk ook om mij druk te maken over mensen die het te druk hebben om zich om mij druk te maken. Druk met achter een niet aan te bevelen verwarminginstallateur te zitten, die beloftes doet sinds de maand maart, om ze vervolgens niet na te komen. Waardoor het jonge gezin nog steeds verstoken is van warm water en verwarming en waardoor een overijverige wijkagent het nodig vond hun nieuwe huis voorlopig “onbewoonbaar” te verklaren. Een gegeven dat indien het te lang duurt wel eens voor een paar administratieve problemen kan zorgen…

 Te druk ook  om dagelijks iets te schrijven. De blocnote op het kastje naast mijn bed (voor het geval de inspiratie ’s nachts toeslaat) blijft leeg, behalve vanmorgen er stond op: L M P Z G T Z E V H H V B ????????  Alleen helaas…. Ik kan er echt niks van maken…..

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa