Het weekend naar Amsterdam geweest. Dit keer weer gewoon met de trein. Ik had het zowaar gemist. Het schoolreisjes gevoel  dat ik altijd een beetje heb in de Intercity Brussel - Amsterdam. Nog altijd rijdt mijn trein het station juist uit wanneer ik aankom. Ik had het gemist het rondwalen op het zuid-station in afwachting van de volgende trein die mij naar mijn geboortestad zal brengen. Dezelfde internationalekaartjesverkopers aan de balie van het internationalekaartjesverkooploket. Dezelfde broodjes en koekenverkoopsters. Dezelfde tafeltjes, dezelfde stoeltjes. Dezelfde vrouw die met een verveelde blik de tafeltjes in de hotspot bij de smoothie bar afveegt met een viezig doekje (Misschien is het zelfs wel hetzelfde vod?) Er lijkt helemaal niets veranderd. Als of er het afgelopen jaar helemaal niks is gebeurd. Als of alles voor niets is geweest.  Als of wij nooit hebben bestaan. Ik word overvallen door een triest gevoel: “Ga terug naar start u ontvangt geen happy end (wat of dat ook mag wezen) eigen schuld, dikke bult…” zegt het vervelende stemmetje in mijn hoofd dat af en toe even de kop op steekt.  Ook in de trein blijkt de man van de catering nog steeds dezelfde. Iedere dag heen en weer tussen Brussel en Amsterdam met steeds het zelfde, koffie, thee, limonade, chips en koeken.  De prijs van het koffiebrouwsel is met 40 cent per beker gestegen en smaakt nog steeds even smerig.

03-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het drietje van mijn polshorloge is op wandel. Het zwerft ergens rond op de wijzerplaat, soms zit het links, soms rechts, soms van boven, soms van onderen. Net als bij zo’n spelletje waarbij je een klein balletje in het daar voor bestemde gaatje moet zien te krijgen. Soms blijft het vast zitten en blokkeert het de wijzers zodat mijn horloge achter loopt, of voor... ‘t is te zien hoe je ut bekijkt…

23-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De kerkklokken luidden al uren, alle kippen in de wijde omgeving waren van slag, de vingers van de orgelist werden al blauw, de misdienaartjes speelden indiaantje op de kansel en het zou allemaal waar zijn indien er tenminste een orgelist, misdienaartjes en kippen in de omgeving waren geweest. De timing was perfect. De bruid en de bruidegom zaten vast in het verkeer! En zonder hen "no party". Uiteindelijk kwamen zij aanrennen  en kwam alles toch goed. Nonkel machin haalde opgelucht zijn steeds gekreukelder papiertje weer uit zijn zak en instrueerde de genodigden, de ene helft naar links en de andere helft naar rechts. Toen de deken bij het vergevingsmoment een blik toekomst, verleden en vergeven… opentrok, want daar gaat het toch eigenlijk allemaal om, had uw jonge gedachtespinnendevijftigster haar traantjes even niet onder controle en dreigde haar smokey eye look ineens wel heel erg smokey te worden. Na de dienst die een goed uur duurde werden er twee witte ballonnen losgelaten die dezelfde betekenis zouden hebben als het strooien van rijst. “Voorspoed en het “Ontbreken aan Gebrek”. Daarna werd er geluncht en volgde er voor sommigen een hele lange middag met o.a. een bezoek aan Bomma in het bejaardenhuis. Bomma die dement is en van niet veel meer weet en zich misschien wel afvroeg wat of dat stel malloten in hemelsnaam kwamen doen. Maar misschien ook heeft zij genoten van die ene minuut die zij nog kan onthouden.  Vervolgens was er een uitgebreid  aperitief  en een souper. Daarna verblijdde de vader van de bruid (die met zijn troebele oogjes) de bruiloftsgasten met een optreden. Hij had zich zo te zien goed in de zanger ingeleefd en zong met volle overtuiging “ Zij gelooft in mij!  Hoewel het soms niet om aan te horen was brulde iedereen mee uit volle borst. En zo hoort het ook als je persé André Hazes wilt doen! Daarna nam een dj het muziekgebeuren over. Bij  Michel Sardou’s Lacs du Connemara werd het zelfs een beetje eng toen de feestgangers enthousiast, en niet helemaal zonder brandgevaar, met hun servetten boven hun hoofd begonnen te zwaaien  Bij ‘t Gentsch volkslied ging men uiteindelijk volledig uit het dak en werd het pas echt bangelijk.  Ik was blij toen ik ’ s morgens veilig in bed lag. Het was me het dagje wel!

08-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het neefje van ‘lief ging trouwen en vrijdag was het dan eindelijk De grote en voor hen lang verwachte Dag. Zelf ben ik (hoe zou dat toch komen?) niet meer zo’n trouwster. Maar ach, indien je op de juiste valt en de juiste valt ook op jou en wanneer alles een beetje meezit. Je geen al te hoge verwachtingen koestert en niet te veel verlangt, jezelf een beetje wegcijfert, af en toe eens op je tanden bijt en heel veel oogjes dichtknijpt. Dan kan het misschien wel meevallen, en heb je later iets moois om naar terug te kijken….

En zo liepen wij, voor de gelegenheid nog mooier opgetut dan dat wij gewoonlijk opgetut zijn om even na 8.00 over de Gentse kasseien op weg naar het Gentse stadhuis. Veel te vroeg. De trouwplechtigheid, die op de vrijdag is 't gratis dag was, zou pas (vanaf) 9.00 plaatsvinden en er waren nog 4 trouwers voor ons. Maar ik hou van een stad die ontwaakt. Van de geluiden van de vuilkar, van mensen die naar hun werk en kinderen die naar school gaan, van nog stille winkelstraten met nog dichte winkels en van het ge ren op stations. De lucht van vers brood  en de gevulde rekken in bakkerswinkels, van nog lege terrassen en cafés die hun bier voor de komende dag aangeleverd krijgen en het kon mij niet schelen om nog even rond te wandelen en ik heb die morgen zelfs nog een aardige binnentuin ontdekt.

De bruid was in het wit, had kippenvel en rookte van de zenuwen de ene sigaret na de ander. De bruidegom die als serveur in een restaurant werkt zag er uit als een serveur die in een restaurant werkt en zou later op de dag eens vragen of alles naar wens was. De moeder van de bruidegom huilde tranen met tuiten. De ogen van de ouders van de bruid stonden ook troebel, maar dat was van de avond ervoor en die daarvoor en nonkel machin die op etiquette gesteld is en dus weet hoe het hoort had een briefje waarop stond aan welke kant en in welke volgorde wij in de stoet zouden moeten aantreden. In de “trèwkapelle” werd het bruidspaar in het Gents toegesproken, want dat kan tegenwoordig. Iets over hun rechten en plichten! (over wie er moet stofzuigen en strijken, wie er ’ s nachts het bed uit moet om naar een huilend kind te gaan, over het recht dat zij heeft om buitenshuis te gaan werken, om een blog te houden en haar eigen vrienden te kiezen…! )

“Jojik!” zei toen de bruidegom. “’t zal wel zijn!” antwoordde de bruid.

06-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zaterdag avond zouden wij ergens iets gaan eten. Bij een Griek binnen gestapt in een zijstraat van de grote markt van Doornik. Hier eens geen traditionele blauwwitte decoratie, maar gele muren met afbeeldingen van amforen en Griekse personages.  Wij werden onthaald door een waarlijk ontvangstcomité. Een kruising tussen Lurch (Adams Family) en Frankenstein’s monster schudde ons de hand en begeleide ons naar een tafeltje voor twee. Vervolgens werd ons, door een volledig in het zwart gekleed geplastificeerd heerschap die duidelijk stijf stond van de botox ( even dacht ik dat ik in een theaterstuk was beland, een Griekse komedie,  feestgangers aan banket) een boekwerk aangereikt, dat zeker 5 kilo woog. Die Grieken zetten immers al hun gerechten op foto. Wij bestelden een Griekse salade waar alles te aan was. En dan vraag ik me af, wat kan er nu mis gaan aan een Griekse salade. Nou alles dus. En scampibrochettes met  groene paprika waarvan de scampi taai waren en de paprika zwart verbrand, maar nog net niet verkoold. Teleurstellend. Lief had geen zin in wijn en bestelde water wat ik beter ook had gedaan, maar ik wilde wijn. Bij het zien van de kleur dacht ik eerst, de patiënt zou wat meer moeten drinken. Misschien was het Retsina maar dat was het niet. Retsina ruikt en smaakt naar afwaswater. Niet dat ik ooit afwaswater heb gedronken. Maar ik kan me voorstellen dat afwaswater smaakt zoals Retsina. Dit was geen Retsina. Afwaswater, weliswaar proper smaakt vast nog lekker vergeleken bij dit bocht. Bij navraag bleek het om een Bulgaarse witte wijn te gaan. Nou lekker was anders. Dit was ronduit smerig. “Ik drink dit niet op!” Siste ik, naar de andere kant van mijn lat.  Ondertussen werden wij in de gaten gehouden door Frankenstein’s monster en Plastic Zorba. Bangelijk! .............

29-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug van een lang weekend bij mijn vader in Amsterdam. Zaterdagmorgen na het ontbijt, het vaste gerommel in huis, boodschappen en ook even vlug over de markt in de Dapperstraat, ooit uitgeroepen tot de gezelligste markt van Amsterdam, een smeltkroes van verschillende culturen maar op dit uur van de dag nog bijzonder stil. Een aantal kramen zijn nog niet eens opgebouwd. Op de terugweg naar huis, worden wij opgeschrikt door gegil vanaf de vierde verdieping van een appartementengebouw waar een jonge vrouw op de vensterbank staat en dreigt naar beneden te springen. Ik schrik mij een hoedje en mijn hart begint  een ietsje sneller te kloppen en vraag mij af of wij getuigen zullen zijn van een poging-tot-scene. In gedachte hoor ik het doffe geluid al, dat een lichaam maakt wanneer het ter aarde stort. En ik bedenk dat ik hier echt geen zin in heb.“Nee hoor, ze springt niet” zegt een van de voorbijgangers, bijna met spijt in zijn stem. “Doet ze het of doet ze het niet?” Vraagt een ander . Dan zie ik beneden aan de raamscène een jonge man met in iedere hand een reistas. Hij smijt de tassen kwaad  op de grond en begint wild te gebaren naar de vrouw aan het raam.  Er komt een politiewagen aanrijden. De vrouw trekt zich terug naar binnen, het spektakel is afgelopen.

‘s Middags nog meer spektakel, Samen met honderdduizend hetero (en andere) juichers langs de Prinsengracht en de Amstel gestaan om over de koppen heen een glimp op te vangen van dansende en zingende homo's en lesbo's in roze pluimen, toeters en bellen op de fuifboten van de Canal Pride op de 16e Gay Pride die zaterdag in Amsterdam werd gehouden met als thema: Recht op Zichtbaarheid!

09-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een verveeldag. Ik kom moeilijk op gang en besluit mijn oude logjes eens na te lezen om te zien of ik mijzelf nog kan inspireren  en omdat ik  zeker weet dat u mijn oude verhalen al lang bent vergeten, voor zover u ze ooit heeft gelezen en ik het groene gedachtegoed toch enigszins koester, besluit ik te gaan recycleren.  

Mijn creativiteit staat op een laag pitje. om eventjes op te flakkeren bij het stofzuigen wanneer er een dikke bromvlieg langs komt “Hebbes” denk ik, terwijl ik probeer het irritante insect in de stofzuiger te krijgen,wat mij uiteindelijk, nog vrij gemakkelijk lukt. Om mij vervolgens af te vragen wat de vlieg in de stofzuigerzak nu zou doen, daar in het donker tussen het huisstof, de nodige huismijt, haren, huidschilfers, propjes papier, per ongeluk opgezogen rondslingerende dingetjes (waar ik later naar zoek) en of de mieren van verleden week er nog in zitten, en die dikke spinnen uit de kelder . Even denk ik aan een horror scenario wanneer ze gezamenlijk zouden besluiten om, via de slang, ’s nachts, wanneer ik niets vermoedend lig te slapen, naar buiten komen. Daverend door het stille huis……… Ik  isoleer de stofzuiger door het mondstuk af te sluiten en zet hem ver weg in de garage. Doe de deur op slot en daarna stap ik onder de douche, scrub lijf en gezicht, smeer mij in met een lekker ruikende bodymilk en doe een maskertje op. Ik voel mij weer fris en fruitig en dan gaat de bel!!!.........3x!!! Conclusie: de postbode kan het niet zijn……….

Archief : onder verhaaltjes (ietsje aangepast)

14-07-2011 om 20:20 geschreven door Loewiesa

Ik heb een probleem met mijn computer gehad. Ik heb zeker 10 x mogen heropstarten voordat ik het scherm met het Windows logo weer kreeg. De virusscanner voor de zekerheid eens laten lopen, want je weet per slot van rekening maar nooit. Daarna een systeemherstel gedaan, voor ik mijn schoonzoon, die pc dokter is weer eens zou lastigvallen. Terug naar een eerder punt zonder problemen.  Het probleem lijkt voorlopig opgelost.Was het leven maar zo simpel. Alles instellen met je eigen persoonlijke voorkeuren.... Een leven zonder computer lijkt mij trouwens al ondenkbaar. Mijn computer, mijn een beetje opening op de wereld. De wasmachine heb ik verleden week ook moeten vervangen, na 15 jaar trouwe dienst. En mijn tv begint rare kleuren te krijgen…. En ik zelf? Ook aan mij, beginnen kosten te komen. Dr Z. aan wie ik afgelopen vrijdag mijn knie weer eens ben gaan showen heeft mij nog een serie van 15 beurten bij de fysiotherapeut voor geschreven. Toen ik hem vroeg , hoe het kwam dat ik nog steeds die gêne had bij het plooien, haalde hij zijn schouders op. “Hoe had je nu toch weer zo’n oliedomme vraag kunnen stellen Loewiesa” kwam het in mij op. “U moet U forceren” Kreeg ik ook nog mee.  En toen mocht ik gaan. Beetje kriebelig was ik wel. Net of ik mij niet genoeg forceer... Elke dag. Oervervelend, die oefeningen, met gewicht en dat getel erbij.  Ik heb ook recht op elektrostimulatie van mijn spieren. Ontspannen is anders. Het is gewoon een rot gevoel. En steeds moet het hoger en hoger… En ik moet er fietsen… Niet zoals bij de Fitness zelf mijn eigen programma doen. Nee, ik moet constant bergen beklimmen, gebergten, die zelfs bij het afdalen nog klimmen… of vals plat. Ik heb t er druk mee. Verder niks te klagen.... voorlopig.

12-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na een weekend in Amsterdam. Kilometers en kilometers file die maandagmorgen wegens een ongeval met een paar vrachtwagens bij Antwerpen en om dit fileleed in tropische temperaturen te  vermijden besloten zij de snelweg een flink stuk eerder te verlaten.  Want dat is dan weer het voordeel van de auto t.o.v. de trein, niet afhankelijk van zwabberende bovenleidingen, opkrullende rails, stinkende verstopte en overlopende toiletten,  om vervolgens samen met anderen, vaak onfris ruikende reizigers en jengelende kinderen, uren stil te moeten staan op stations waar je normaal niet komt of gewoon ergens gedropt te worden  in het midden van nergens.

“Indien je er bij Baarle Dinges af gaat” begon zij, want zij is behalve al het andere waar zij goed in is, ook nog eens goed in kaart lezen.

En zo reden zij, door die vreemde enclave van Baarle Dinges,  waar stukjes België in Nederland liggen en stukjes Nederland in België en waar je in sommige straten 4 x de grens oversteekt. En je dus iedere keer weer, een door merg en been snijdende cultuurshock moet ondergaan!        

Verder, langs  wie het breed heeft, laat het breed hangen en andere stulpjes . Langs tuinen met strak in kegel of spiraal en in andere ronde soms vreemdsoortige vormen geschoren coniferen die lijken te zijn gedropt vanaf de een of andere verre planeet. Langs vijvers en bebost gebied en open plekken omringd door kreupelhouten hagen. Tot er een draai naar links in de weg kwam, richting Scherpenheuvel en toen zij hem er op attendeerde dat hij naar rechts moest, sloeg hij af naar links en zou……  uiteindelijk, alles toch weer in orde komen …..?!?!

30-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Oplettende lezertjes herinneren zich waarschijnlijk nog wel dat zij een maand geleden een ontsierend spatadertje heeft laten verwijderen en gistermiddag zou zij terug voor controle. (Zij heeft voor elk been een andere dokter, soms weet haar ene been zelfs niet waar het andere been mee bezig is) Zij zou met het openbaar vervoer gaan. Want 'lief had andere, belangrijke dingen te doen. Zij had het zo mooi geregeld. Zij zou de bus nemen bij de halte een eindje van haar huis en in het naburige dorp een overstapje naar het stadje van haar afspraak. Keurig op tijd staat zij daar op de halte het bordje met de uurregelingen te bestuderen  Als, eensklaps - zij had hem niet eens horen aankomen, vanwege twee mannen met een pneumatische boor, een eindje verder in de straat - de bewuste bus in een rotsnelheid de halte voorbij rijdt!  En haar daar verbijsterd laat staan! Frustrerend! (En zij draagt niet eens een hoofddoekje en even komt de gedachte bij haar op om een steen door de achterruit van de wegrijdende bus te gooien, maar zij houdt zich in, met moeite, bovendien, zo ver gooien kan zij niet eens, ze heeft dus alleen maar heel hard verwensingen naar de chauffeur kunnen roepen, voor niets.)  Zij bevind zich in het hol van Pluto waar geen fatsoenlijke plek is om haar tijd te verdoen tot de volgende bus (pas een uur later) terug naar huis. zij zegt haar afspraak af (want toch gemist) en gaat terug, een half uur te voet. Weer thuis legt zij ijs op haar die dag weer veel geplaagde knie, opent de computer en leest de laatste reacties op haar blog, waar Chrisje schrijft “de eerste weken zijn cruciaal, want dan maak je het smeersel aan om je knie te smeren dat invloed heeft op het degelijk werken” en zij denkt wanhopig en gefrustreerd:  “het gaat vast nooit meer goed komen met haar smeersel”.

24-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

23-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik  heb nieuwe buren. Het huis naast het mijne heeft sinds september leeg gestaan, maar nu is het zover. Op het eerste gezicht lijken ze mij wel aardig. Maar dat wil niks zeggen, want dat dachten mijn vroegere buren ook van mij toen ik hier 15 jaar geleden kwam wonen. Alles ging goed tot het zomer werd en de buurman begon te zeuren over de hoogte van de heg.  Ik wilde een beetje meer privacy en de buurman meer zicht op mijn benen. Niet dat ik er niet tegen kan dat men naar mijn benen loert, verre van dat. Waar is de tijd trouwens gebleven dat fluitende bouwvakkers  een rot dag soms ineens goed konden maken wanneer ik er met een “rood hoofd neus in de lucht niks aan de hand gezicht” langs “paradeerde”. Tegenwoordig moet ik zeker drie keer heen en weer lopen, op mijn kop gaan staan, of, zoals mijn kleindochter Chloé gisteren, juist voor zo’n bouwwerf één van mijn roze sokjes verliezen….. wil ik een beetje aandacht krijgen. Wat een frustratie!!!..... (maar ik dwaal af) Vanaf die dag stonden de messen geslepen. Er werd ook altijd geschreeuwd bij mijn buren en de muziek speelde er “vollenbak” en ik ben nog altijd van het principe dat de vrijheid van de ander ophoudt waar jouw vrijheid begint en vice versa.  Anderhalf jaar geleden is mijn buurman ergens op Sicilië met zijn brommertje in een ravijn gestort en aan zijn verwondingen overleden. Zijn weduwe heeft zich van kop tot teen in het zwart gehuld en blijft de rest van haar leven treuren. Een heel enkele keer denk ik nog wel eens aan hem als ik de heg sta bij te knippen of wanneer ik in het zonnetje in de tuin zit te genieten van de stilte!

13-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De aanleiding: Een artikel begin deze week in de “Grootste krant van Nederland:  De koekjesfabriek van Verkade bestaat 125 jaar. Deze koekjesfabrikant was een van de eerste werkgevers die vrouwen in dienst nam.  De meisjes van Verkade: ze zijn al meer dan honderd jaar een begrip.  De koekjesproducent rekruteerde honderden vrouwen uit het nabijgelegen Amsterdam. Elke dag namen zij de trein van Amsterdam naar Zaandam waar de fabriek stond. In die tijd waren werkende vrouwen niet algemeen geaccepteerd en het was nogal opzienbarend al die kwetterende vrouwen op de trein op weg naar hun werk om geld te gaan verdienen. De lokale bevolking bekeek deze werkende vrouwen met schuine, argwanend ogen en de reputatie van de Verkade werkneemsters was dan ook snel gemaakt, het zouden sletten zijn die zich niet gedroegen zoals het hoorde. Mijn vader vertelde hoe een vriend van mijn opa die in dezelfde treincoupé als de meisjes beland was geraakt aan de noodrem had getrokken omdat de meisjes hem uit hadden willen kleden! (Die had dat vast gedroomd, want een beetje vent… ?) En vervolgde.“Ik zie het al, als ik jouw moeder in die tijd had toegestaan om buitenshuis te gaan werken!”….. En ik dacht terug aan die keer toen ik aankondigde, na de geboorte van de tweeling verder te willen werken. En mijn vader daar schande van sprak, En hoe ik die dag met klappende deuren ben vertrokken. Want vrouwen hoorden (en horen nog steeds, volgens mijn vader) thuis aan de haard, of nog beter voor het fornuis. Buitenshuis werkende vrouwen konden nooit goede echtgenotes en moeders zijn ……..“Wie weet hoe ver ze zou zijn gekomen en wat ze voor leuke dingen had gedaan? Kon ik het niet laten te zeggen. Want een ding is zeker, mijn moeder had talent. “En jij lieve Papa, jij was huisman geworden, dan had je nu fijn je eigen potje kunnen koken, je was kunnen doen, je eigen hemden gestreken en had je misschien nu een heel stuk minder gezeurd!” (twijfelend)

06-05-2011 om 09:56 geschreven door Loewiesa

Life is (not) a bed of roses, stond er in roze verf op de muur boven haar bed. Als kind had ze een aantal maanden van onder haar armen tot aan haar heupen in het gips gezeten vanwege een slechte rug. Toen hij een paar weken na hun ontmoeting op haar kamer kwam was het (not) doorgehaald. Van toen af aan was het leven, samen met hem voor haar een "bed vol rozenblaadjes". Mijn enigste nichtje* begin april overleden…….. “Hoe gaan we dit aankleden?” Vroegen zij zich af, toen zij hoorden dat zij nog maar twee maanden te leven had. Twee maanden die uiteindelijk toch nog een jaar werden “dankzij” de chemo’s. “Maak er een feest van!” was haar reactie. Gekleurde, vrolijke kleding en bloemen. Dat laatste kon hij haar geven, zei haar man, tijdens de plechtigheid. Maar een feest? Nee, dat werd het niet. En Ooooh wat heb ik gehuild. Om mijn altijd vrolijke, positief ingestelde nichtje daar nu zo stil, in die houten kist. Om het verdriet van haar twee zoons en hun vader. Om mijn eigen vader die helemaal niets meer wil sinds mijn moeder is overleden en die nu nog verdrietiger is om de dood van het kind van zijn enigste zus. Om mijn moeder die ik sinds haar dood steeds beter begrijp en aan wie ik nooit meer kan zeggen hoeveel ik van haar hield en hoezeer ik haar mis.  Om de toestand van de wereld, de onrechtvaardigheid. Over de poes van de buren die al dagen vermist is en… om mijn eigen zielige ikke….





* onrechtvaardigheid (een paar logjes hier beneden)

04-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

M‘lief moet aan de bril, om beter te kunnen horen en omdat hij de laatste tijd de afritten op de snelweg wel eens voorbij rijdt. Ook kan hij de lettertjes op de tv niet meer zo goed lezen. Ik moet mee om uit te kiezen. Iets wat niet altijd evident is, want de smaak van m’lief en mij verschilt soms nogal. Zijn blue van blue jeans is bijvoorbeeld een ander blue dan het blue van mij. Maar ieder zijn smaak en smaken verschillen dus daar zul je mij niet over horen, maar toch....Zo heeft hij zich het afgelopen jaar een paar truien aangeschaft waar ik niet echt heel gelukkig van wordt als ik er naar moet kijken en die mij steeds met de gedachte doen spelen om toch binnenkort  spontaan een kookwasje te doen en de truien  gewoon even mee te pakken. Oeps!  Ondertussen weet ik uit ervaring dat ik bij m’lief het meest bereik wanneer ik mij bij zijn beslissing neer leg en niet ga proberen mijn natuurlijk véél betere smaak op te dringen maar gewoon zeg: “Ach, laat maar…….”

02-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een rustig weekend gehad, alleen met m'lief. Zonder schuldgevoel. Vroeg naar bed, uitgeslapen, lekker lui geweest! Uitgerust. Ook nog een paar geweldige culinaire dagen achter de rug, lasagne van de Aldi,  Pizza van Dr. O.  Een Chinees uit blik en chocolade taart.  Wandelingetjes gemaakt. Ook nog even de grens over geweest. Givet, een soort van enclave in de Franse Ardennen, zo groot als een zakdoek, waar je in 10 minuten héél Frankrijk door rijdt. Terug langs de Maas via Dinant waar het om deze tijd van het jaar bijna uitgestorven is, maar heel veel hondenstront, waarschijnlijk vanwege "les couques Dinantaises". ’s Avonds bank gehangen. Naar de Pappenheimers gekeken. En toen ging de bel. M’lief deed zuchtend de deur open. Het was mijn zoon, terug van zijn verblijf aan de zee. Hij was zijn sleutels vergeten……....

Vandaag weer eens zelf koken. Er staat rode kool op het menu, zo’n grote waar je bijna een eeuwigheid overdoet om ze klein te krijgen en waarbij je  -als extraatje- ook nog eens handen krijgt die zo prachtig mooi rood verkleuren.

01-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er zijn van die dagen….. Dat de inspiratie, of wat daar voor door gaat,  als vanzelf tot aan je voeten stroomt.  Toen ik dinsdagmiddag thuiskwam na een uurtje sporten voelde ik het direct, natte voeten!  De schuldige,  stond in al zijn  onschuldige witheid, net te doen of er niks aan de hand was, maar verraadde zich zelf door de plas water om hem heen. De afvoerslang bleek uit de afvoerbuis gewipt gedingest of gesprongen (?)en ik vroeg mij af waarom die kaboutertjes i.p.v. grapjes uit te halen met de afvoerslang van de wasmachine niet even dat mandje strijk wegwerkten dat hier al een paar dagen in de weg staat …... Nog wat extra gymoefeningen gedaan en de keuken gedweild in al zijn hoekjes en gaatjes.  Mijn avond kon niet meer stuk. Toen ik een uur later in mijn luie zetel zat, denkend aan de dag van morgen, want ik zou iets leuks …….. belde mijn dochter wiens bevallingsverlof er op zit en sinds maandag terug aan het werk is: “Màààààààm voor morgen!” Begon ze…..Het dingetje in mijn hoofd dat moet doorgaan als hersens schrok ineens wakker en fluisterde: “wat wasiswas er in hemelsnaam  morgen? “ Ik breng Chloé tegen 8 uur bij jou en daarna breng ik Camille naar school ……….en toen lachend”  Mààààààm je weet het toch nog wel? Of ben je het vergeten????” (En ja! Mààààààm was het helemaal vergeten, maar dàt zei mààààààm haar natuurlijk niet! ) “Neeeeeee hoor” antwoordde de liefhebbende ontaarde oma en màààààààm in de hoop niet te gechoqueerd te klinken.

13-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug uit Gent,  waar wij een paar “klerenwinkels” (niet echt heel fanatiek) hebben afgestruind op zoek naar koopjes. Ik heb mij  een paar nieuwe schoenen aangeschaft en een bloesje, uit de nieuwe collectie en m’lief een jeans en een mooie trui. Ook nog koffie gedronken bij Pi oftewel 3.14 een koffiehuis op de Groentenmarkt. En ‘s avonds Spaans gegeten in het Spaans Huis. H.G.S. gehad en  ook nog gedroomd over paaseitjes (?) En vooral over de irritante papiertjes er om heen, die ik in mijn droom niet open kreeg….. Maandag was er verlossing en had ik dan eindelijk die “date” met de tandarts, m’Lief stond er op met mij mee te gaan. (Om mijn hand vast te houden) En al ben ik al lang niet meer bang voor de tandarts zoals vroeger toen ik nog een kind was, toch heb ik, gezeten in die stoel, nog steeds enigszins het gevoel aan de goden te zijn overgeleverd.

Ik herinner mij nog hoe ik op de lagere school kennis maakte met het fenomeen schooltandarts. En hoe wij toekeken toen tijdens het speelkwartier er in het leraren kamertje een tandarts stoel  werd neer gezet en wij ons afvroegen wat er allemaal ging gebeuren.  En hoe later tijdens de les de rust werd verstoord door twee binnenkomende vrouwen in het wit met metalen bakjes. Eén voor één moesten wij naar voren komen en onze mond open doen, dan werd er door de zwijgende nors kijkende vrouw met een spiegeltje in je mond gekeken en met een haakje in je tanden gepeuterd. Waarop ze iets naar de andere vrouw mompelde die vervolgens aantekeningen maakte op een kaart met de afdruk van een gebit erop. Had je geluk, dan was het “half jaar” had je minder geluk dan was het “B B”.  Dat betekende: binnenkort boren! En dan moest je die stoel in, in het lerarenkamertje. Waar anderen je al voor waren gegaan en naar buiten kwamen, huilend van ellende en met de vreselijkste verhalen en dan was het mijn beurt.  Zonder verdoving, zonder mijn lieve moeder, zonder enige vorm van voorlichting over wat er allemaal zou gebeuren beleefde ik voor het eerst van mijn leven de pijn van het boren.

11-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

M‘lief wil dat ik volgend weekend naar Gent kom, m'lief wil de SOLDEN gaan doen, verontrustend! Afgelopen week waren wij in Amsterdam. Daar was de UITVERKOOP al begonnen. Al die vrouwen die zich op de eerste dag van de SOLDEN de winkels naar binnen worstelen, zodra de deuren opengaan. Om maar als eerste in de rekken of in de bakken  te kunnen graaien, daarbij duwend en trekkend om toch vooral maar koopjes kunnen weggraaien onder de neus van een ander. Het lijkt wel crisis! Er was zelfs een kledingzaak in de Kalverstraat waar je als je de winterkou durfde te trotseren en je je in je “undies” aanmeldde en ook nog eens bij de gelukkige eerste 100 aanwezigen was,  je in een uur, een gratis topje of een broek uit de wintercollectie kon scoren. Maar m‘Lief wilde toen geen SOLDEN doen vanwege te druk overal. (m'lief winkelt overigens het liefst als alle winkels gesloten zijn)....“Kom je niet?” Begon hij te neuten toen ik begon met : ”ja, maar……?” Op de vraag of ik naar Gent kwam, om te vervolgen met: “Anders kijk ik wel in de spiegel of beter, ik vraag het wel aan een aardige verkoopster, madammen genoeg!” Dus volgend weekend ben ik (misschien) in Gent om er SOLDEN te gaan doen! …….. Op ZATERDAGMIDDAG!......... In de drukke Veldstraat! …….. MET m‘lief! ...........”Ho ho!!! Biep Biep --- hahahaha hohohoho, hihihihi --- bye bye!!!!”

05-01-2011 om 15:37 geschreven door Loewiesa

Het was boven op de "Bibelebontse" berg dat ik begreep dat ik vanwege de sneeuw en het ijs, afgelopen week, mijn bezigheden beter binnenshuis bezigde en ik besloot mijn computer eens op te ruimen. Gevonden: een aantal berichtjes die ik om de een of andere reden nooit heb geplaatst:

Brussel, het Martelarenplein. Waar verschillende Vlaamse ministers hun kabinet hebben in een van de grootse gebouwen. Er is daar een soort van café waar die middag van die irritante bekakte Jazz muziek uit de luidsprekers kwam.  Waar ze ook heel lekkere koffie schenken en waar je naar het schijnt ook heel goed kunt eten  en waar het in het juiste gezelschap heel fijn……..uh…… wachten is op de trein…

Categorie: nutteloze informatie

Tevens ben ik begonnen al mijn oude logjes onder te brengen in categorieën. Ik wist niet dat ik zoveel onzin had uitgekraamd. En geloof mij, Ik leef met u mee en vooral met mijzelf!

15-12-2010 om 07:24 geschreven door Loewiesa