Druk, druk, druk de laatste weken. Mijn blog en mijn blog vrienden verwaarloost. Bezig geweest met de lente en de zomer te vieren. Het gras te maaien, een gevecht tegen het onkruid aangegaan en wederom verloren. Spuugbeestjes van de rozen gespoten. Op sommige slakken zout gelegd.  Op vinkentouw gezeten en oplossingen bedacht om de vogels die het op mijn moestuintje voorzien hadden weg te jagen. 

Eindelijk die, volgens Stephen King (en gelijk had hij) geweldige en romantische leeservaring* van 543 bladzijden beleefd en een dunner boekje net zo saai en vervelend als de auteur, dat ik, na het in de trein metgrotesprongengauwthuis gelezen te hebben, bij mijn aankomst in Amsterdam heb gedropt op het bankje aan een bushalte op de Prins Hendrikkade.

Ik heb op mijn kleinkinderen gepast en naar mijn verdrietige buurvrouw geluisterd die haar overleden echtgenoot onlangs heeft begraven, waardoor het ineens...uh... prettig stil is wanneer ik ‘s morgens wakker word nu het outdoor rochelmoment* van de buurman is gestaakt…

Vroeg opgestaan en sapjes uitgeperst voor mijn zoon die in examen is in de valse hoop dat de extra vitamientjes hem er door zullen helpen.

Heen en weer gereden van LL naar B en van B naar A om mijn vader te bezoeken, die niet meer wil en vooral anderen… (lees: mij) niet langer tot last wil zijn. Een zielig hoopje mens, dat zich steeds meer van mij verwijdert. Na zo’n heel lang weekend, waar ik soms het gevoel heb te stikken in onuitgesproken woorden die nooit uitgesproken zullen worden en behoefte heb om te gillen en aan een schouder om even op uit te huilen, vertrek ik gevangen in gedachten waarvan ik u de details bespaar, maar psychologen ongetwijfeld doen likkenbaarden, verdrietig en boos terug naar huis en heb ik zin in om dagen lang te slapen en verder… niets.





*De schaduw van de wind. Carlos Ruiz Zafón

*archief 24-3-2012 Lentebode

08-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het vakantiegevoel nog een paar dagen vast kunnen houden. Vrijdagmorgen, in de ochtendtrein op weg naar Amsterdam, net voorbij Brussel, ergens tussen kwart over 8 en kwart voor negen, ineens was het weg.  

Vrijdagmiddag een afspraak met de ergotherapeute die verleden week met het oog op mijn vaders spoedige thuiskomst diens appartement heeft bezocht.  Er moesten wat meubels verplaatst worden, een tapijt verwijderd en ook de koelkast moest op een ander plek. De microgolfoven, die op rolstoelhoogte geplaatst moest worden, was echter een maatje te groot en te zwaar voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster die ook haar beperkingen heeft. “Kan ik je helpen….?” vroeg mijn vaders 92 jarige buurvrouw, die mij met het tapijt naar de container had zien lopen en even kwam curieuzeneuzen, waarna zij het volgende irritante zinnetje uitsprak: “Zeg...... Weet je wat jij nodig hebt.....? Een mannetje!”

UPDATE: (naar aanleiding van de reactie van Petra.) Het “service” mannetje uit de “service” flat van mijn vader levert geen “service” tijdens zon, zater en andere feestdagen, niet tijdens de weekenden, niet tijdens weekdagen of tijdens de uren wanneer hij eet, niet tijdens het apéro. En ook niet tijdens, voor, na, achter, op of onder zijn uren en telkens wanneer het niet zijn uren zijn.  Hij levert dus ook geen “service” tijdens zijn welverdiend middagdutje, wanneer hij zijn boodschapjes doet of wanneer hij het druk heeft met heen en weer te lopen of gewoon ergens staat te lullen.

08-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Humor hebben ze ook, die Turken. In Bodrum staan ze met weegschalen en vragen ze je of je wilt weten hoeveel je weegt?

“Zalig zijn de vreeTzamen, want zij zullen dikbuikjes worden” zei Rinus, een joviale 80 jarige Amsterdammer. Toen uw jonge gedachtespinnendevijftigster  en haar vriendin zich nog eens te goed deden aan al die lekkere Turkse gebakjes...
Trouwens, Turkse kazen………!

Beloofd, Maandag begin ik……..!

04-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog anderhalve dag en het is zo ver. Mijn oudste dochter had, toen ik vertelde dat ik op vakantie zou gaan, spontaan aangeboden mij naar Zaventem te voeren, zij zou die dag gewoon vrij nemen. Toen zij echter hoorde dat wij ons om 4.00 ’s nachts, wanneer elk normaal mens, die niet aan slapeloosheid lijdt, of noodzakelijk iets moet doen, nog lekker ligt te slapen, al bij de incheckbalie moesten melden, krabbelde zij een ietsepietsie terug. “Waar moet ik van de ring af? Staat dat daar allemaal wel goed aangegeven?” Vroeg zij, die overal naar toe rijdt, met een quasi benauwd gezicht. “De plekken waar vlieghavens zich bevinden staan nergens aangegeven, want Ze willen liever niet dat iedereen daar van op de hoogte is en daarom worden die plekken geheim gehouden ….!” antwoordde mijn leuke schoonzoon op een serieuze en samenzwerende toon. Gelukkig behoort mijn schoonzoon tot de uitverkorenen die wèl zijn ingewijd in deze…

Ik ga op vakantie en neem mee... kleding voor elk weer type, want- je- weet- maar- nooit…. maar hoofdzakelijk  kleurige zomerdingetjes en zonnecrème met een hoge beschermingsfactor die mijn huidje zal beschermen tegen schadelijke zonnestralen, althans dat beloven ze toch. Vanavond en morgen de hele dag, ben ik nog oppasoma en dan volgt er een rare, veel te korte en tevens lange nacht.

 De Do en Don’ts lijst voor de zoon is alleen nog maar in mijn hoofd gemaakt en opgeschreven….

22-04-2012 om 13:21 geschreven door Loewiesa

Een tijdje geleden besloot ik dat ik toe was aan vakantie, even de meters op nul. Misschien kon ik wel weer eens naar een van de Waddeneilanden gaan.  Ik hou wel van de brede zandstranden, de ongerepte duinen en graslanden, de heide, de bossen en de kwelders. Texel is vanuit Amsterdam het gemakkelijkst te bereiken. “Belle Maman.. à Texel.. t’es seul” grapte een van mijn schoonzonen met een kleine woordspeling. En gelijk had hij, want hoewel ik wel van de stilte daar hou, ik ben geen kluizenaarster. En stel dat het elke dag regent, dan zit ik daar, in mijn up, zonder computer, met dezelfde nergens toe leidende gedachten als thuis. Alleen, ben je het best met z’n tweeën. Al kun je met z’n tweeën ook best heel alleen en eenzaam zijn.  

Toen kreeg ik mijn Brugse vriendin aan de telefoon. Ook zij had behoefte aan even er tussenuit en dacht daarbij aan Turkije waar zij al een paar keer was geweest en waar het haar goed was bevallen. En zo spraken wij af om samen te vertrekken. Wie had dat ooit gedacht? Ik, die altijd riep dat die grote hotels in drukke toeristische badplaatsen niets voor mij waren. Maar nu het moment van vertrek steeds dichterbij komt, vraag ik mij toch een beetje benauwd af (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is namelijk bang van terroristen, van dronken piloten, van vogels in de propellers, van metaalmoeheid en defecte hoogtemeters, van luchtzakken en andere turbulenties)…..moest dit nou zo nodig?

19-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was weer vrijdag en zoals iedere veertien dagen in alle vroegte weer naar Amsterdam vertrokken. De trein was op tijd en alles dreigde akelig goed te gaan, het was stil en ik ben zelfs een paar keer ingedut, want ik was nog moe, deze dag nà het 2^e afspraakje met harmonicaman deze keer in Brussel waar wij de hele dag door de stad hebben geslenterd en een bezoek gebracht aan het Magritte museum op het Koningsplein. René Magritte u weet wel, de Belgische kunstschilder van o.a. Het verraad van de voorstelling  dat schilderij van die pijp, die geen echte pijp is, maar gewoon een doek met een afbeelding van een pijp waarmee de kunstenaar ons wil duidelijk maken dat het idee van de pijp slechts in onze verbeelding bestaat en waardoor hij ons dwingt om (over kunst) na te denken. Het was weer eens een bijzonder vermoeiende maar leerzame dag voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster.

Voor de verdere gebeurtenissen van deze gedenkwaardige dag raad ik u over 50 jaar mijn memoires eens te lezen.  Na vier maanden en een beetje,  een paar honderd uur belplezier en het niet onprettige idee dat er dagelijks iemand even aan je denkt behoort mijn telefoon relatie met harmonicaman bijna tot het surrealisme.

Op het einde van de dag stelde harmonicaman voor om onze treinen te laten passeren en nog iets te gaan drinken. “Nu gaat het gebeuren!” dacht uw jonge romantische gedachtespinnendevijftigster verheugd “misschien zegt hij nu eindelijk eens iets.... aardigs?" Maar het was gewoon … vanwege… de veel te drukke … SPITS!

06-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Verleden week was ik in Brugge. Ik was er al eens eerder geweest.  De eerste keer, op bezoek bij een maat (van hem) en zijn Brugse vriendin. Toen bijna een Cultuurshock.  Toen geluisterd en geprobeerd mij in te leven in hun gefrustreerdheid, hun gefit en de eeuwige clichés over de zuinigheid van de Hollanders, de luie en arrogante Walen die niet willen werken, weigeren  Nederlands te leren en profiteren van de zuurverdiende belastingcenten van de hardwerkende Vlaming. Even werd ik geconfronteerd met mijn eigen existentiële crisis en voelde ik mij als werkloze Neder-Waalse bijna als de vijand. Ondertussen maakten mijn hersens overuren om de voor mij soms onbegrijpelijke klanken van de vriendin te begrijpen. Brugge zag ik die dag vanaf het dakterras van het concertgebouw, waar je een zicht hebt over de stad en de omgeving. Ik zag de markt, een paar torens, een paar winkelstraatjes en een paar kroegen en vooral heel veel van hun pas gerenoveerde keuken en hun nieuwe koffiemachine. “Brugge die schone” vond ik wat overroepen.

Niet lang daarna is er aan deze mooie vriendschap een einde gekomen, misschien wel door mijn toedoen (W.T.F) wanneer ik de slappe lach kreeg toen zij vertelden dat zij de grens waren over gereden voor ……. vatendoeken! Want die waren in Holland goeie koop!

Wordt vervolgd
(maar misschien ook niet)

15-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Al 10 dagen niet meer geblogd. Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze dan. En dat is het dus….. ik ben helemaal owkeey!!! 

Verleden week vrijdag extra vroeg naar Amsterdam vertrokken zodat ik er extra vroeg zou aankomen. Extra laat aan gekomen vanwege een trein in panne, een heuse sneeuwstorm en een onbereikbaar Centraal Station.

Mijn vader zit nu in een revalidatiecentrum waar hij moet revalideren. Hij krijgt straffe pillen tegen de pijn en ziet Bijbelse taferelen op de muur. “Kijk” zegt mijn pa terwijl hij naar de witte muur tegen over hem wijst. “Vlekjes, die als bloemen in prachtige kleuren uiteen spatten….. zo ontzettend aardig!”

Op zaterdagmorgen in de stad. Tussen het Damrak en de Nieuwendijk liggen van die grijze tegels die dodelijk zijn bij nattigheid en ijs. Nog net niet onderuit gegaan, geconstateerd dat er overal in de stad van dat soort tegels en andere glibberige kasseien liggen. De schrik om met al die gladde glibberigheid (of glibberige gladheid) een smak te maken en iets te breken zat er daarna goed in. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster wordt/is een echte schijtster.)

Terug naar het huis van mijn vader en terwijl de sneeuw, die op sommige plaatsen nog vers was onder mijn voeten kraakte, passeerde ik twee Amsterdams knulletjes “Dàààg mevrouw, alles goed???” Twee paar glunderende ogen keken mij aan. “Alles goed hoor!” lachte ik niets vermoedend terug en terwijl ik vrolijk verder liep genietend van de zon, de sneeuw, de mooie blauwe lucht en die aardige jochies, kreeg ik (en ik had het kunnen weten bij zoveel vriendelijkheid) een keiharde sneeuwbal in mijn nek. Waar is de tijd gebleven dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster deze etters van k*tgastjes  bij hun kladden zou hebben gegrepen en ze met veel plezier had ingepeperd met sneeuw?  Nu zou het eerder op kindermishandeling lijken. Met tranen in mijn ogen liep ik verder, het voelde bijna als verraad.

Alleen. In de stilte van het appartement van mijn vader, zonder het irritante eentonig getik van de klok aan de muur, dat verstomd is op de dag dat mijn vader naar het ziekenhuis werd gebracht, kom ik tot rust….

12-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn horoscoop: Het is geen week om uw netwerk aan te boren als u hulp nodig hebt. U kunt boren wat u wilt, maar iedereen heeft “net” iets anders te doen. Stel de klus uit of doe het boos in uw up!

In mijn up dus: Maandagmorgen, de kerstvakantie is voorbij en de zoon is aan zijn eerste examendag begonnen. Ik heb het huis weer een paar uurtjes voor mij alleen. Na mijn zoon het huis uit gewerkt te hebben met een zoals ze hier zeggen “Bonne Merde!”  Wat niet betekent dat ik hem stront toe wens, maar alles met “veel succes  of eigenlijk: veel geluk met de strontklus!. ik besluit de computer even aan te zetten. Deze start niet op zoals het moet.  Het scherm blijft hangen op het zwart-witte opstartscherm.  ik druk de computer weer uit en probeer het nog een keer. Dan krijg ik de melding “no keyboard detected” ik denk: De kaboutertjes zullen vannacht zijn langsgekomen (de kaboutertjes die zich met dit soort dingen bezig houden maar die weigeren de strijk te doen of iets anders nuttigs). En ik word een beetje boos. Ik controleer of het ding goed is aangesloten. Voor de zekerheid doe ik een systeemherstel naar een paar dagen geleden en vervolgens blijft ook de muis bewegingsloos. Ik word nog bozer, want ik heb een onbedwingbare zin om te computeren! Mijn netwerken zijn verbroken of hebben “net” iets anders te doen.

Ik trek dus mijn eigen plan. Op de computer van mijn zoon, zoek ik op computerfora naar oplossingen over foutmeldingen van toetsenbord en muis. Terug beneden trek ik de stekkertjes van de muis en het toetsenbord uit de toren en steek ze er terug in. Wanneer  de computer op start vliegen de muis en het toetsenbord weer aan. Voor de zekerheid laat ik de virusscanner lopen. Ondertussen maar even stofzuigen boven, ik breek een lamp op mijn nachtkastje door mijn klunzigheid. Wanneer ik het gordijn in de badkamer open trek valt de gordijnroe aan een kant uit de muur. Ik haal terwijl ik baal (..) het laddertje en een schroevendraaier uit de garage. Beneden breek ik even later ook nog een glas, scherven brengen geluk , maak ik mijzelf wijs.  Ondertussen  heeft de virusscanner gedaan met scannen. Ik word gefeliciteerd, er zijn geen bedreigingen op mijn computer gevonden. En.... Yessssss!!! Alles werkt weer als vanouds en ik ben ondanks wat breekwerk, heel erg blij in mijn up.

10-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Rogertje kwam op bezoek. Rogertje met zijn eeuwige klakske en zijn sigaartje. Rogertje vroeger onafscheidelijk van zijn Marianne die in de laatste lente is overleden. Ik was hem afgelopen zondag tijdens een wandeling tegengekomen “Roger als je in de buurt bent kom eens langs voor een bakje koffie”. Rogertje liet er duidelijk geen gras over groeien, want hij bleek de afgelopen week al eerder te zijn langs geweest.  Rogertje is een stuk in de zeventig.  Na het overlijden van hun moeder waren haar kinderen niet akkoord dat Rogertje in het huis bleef wonen, want er waren toestanden, zoals er wel vaker toestanden zijn in dit soort gevallen.  En Rogertje had drie maanden om zijn biezen te pakken. Nu woont hij in een appartementje voor oudere mensen achter het gemeentehuis. Op dag één kwam er al een buurvrouw voor een praatje. Hij nodigde haar uit maar zij bleek hardnekkig. “Wanneer ik wil gaan eten” zo klaagt Rogertje "dan blijft ze zitten. En dan ik kan toch niet alleen eten? Dat vind ik zielig dus geef ik haar ook een bordje en nu wil ze niet meer weg. ’s Middags wil ik tv kijken en dan begint zij te praten en ze verteld honderd keer het zelfde. Dan vertel ik haar ook 100 keer hetzelfde expres! Waarna ze mij afsnauwt, dat heb je mij al honderd keer gezegd. En dan zeg ik, ja dat doe jij ook, zo zie je eens hoe vervelend dat eigenlijk is.” En zo gaat Rogertje nog een tijdje door. ‘ s Avonds komt haar zoon haar pilletjes brengen. En hij wil de koelkast vullen. Want ma moet niet op Rogertje's kosten eten. “Maar” zo zegt Rogertje: “Ik moet die zeurende vrouw niet elke dag”. Dus ik zet haar buiten door te zeggen dat ik ergens naar toe moet. En dan begint ze te huilen. En wanneer ik weer terug kom, kom ik binnen via achter en kijk tv zonder geluid. Want anders hoort ze dat en staat ze er weer”. Hij leunt eens achter over in de zetel en kijkt tevreden rond en doopt nog eens een koekje in de koffie. De Moeder Theresa in mij trekt zich diep terug en pakt haar schoenen, kijkt op de klok en zegt:” Rogertje ik moet nog een paar boodschappen doen, dus als je het niet erg vind?”  Rogertje is vlug van begrip en stapt op, bedankt voor de koffie en mijn ontvangst en sukkelt de weg af. Ik de heldin van de dag trek mijn schoenen weer uit.

28-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog vrolijk verbaast over mijn zoon met het dienblad, weer eens naar de wekelijks markt in het dorp geweest. Daar een kennis tegengekomen bisou, bisou (bij ons zijn het er twee) en geduldig geluisterd naar haar klachten waarvan zij er velen heeft en waar als zij eenmaal op gang, geen speld is tussen te krijgen. Daarna zag ik een van de zwemvriendinnen bisou, bisou  en weer bla bla en tot maandag. Bij het kippenkraam een reeds gebraden kip gekocht, wel zo gemakkelijk. Bij de Marokkaan  zalige olijven en brood. Toen kwam ik de 3 Italiaanse sorelle tegen bacio bacio bacio bacio bacio bacio.  Blablablabla.  Zij wonen als sinds hun geboorte samen in het zelfde huis. Al heeft een van hen wel eens ooit een man gehad, al is dat een beetje een mysterie, want ze heeft een zoon. (tenzij zij een engel op bezoek heeft gekregen en van niets meer weet) Daarna weer naar huis om te gaan eten. Mij ’s middags geestelijk voor bereid op het verfklusje dat ik maanden geleden al had bedacht en dat voor de volgende dag geplant was. Dit weekend ook nog mijn persoonlijke record non stop telefoneren verbeterd. Het staat nu op 2 uur en 30 minuten en het had nog veel langer kunnen duren,  indien ik niet zo beroerd had gezeten, vast aan een ietsje te kort snoer, onderaan de trap, naast de kapstok, onder een berg jassen. En mijn zoon maar roepen. “Mààààààm kom je eten?”

24-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste weken doorgebracht als op de automatische piloot, zonder veel enthousiasme, niets en niemand is leuk, alles is saai en irriteert. Ik baal van mijzelf. Woensdag omadag. Mijn jongste kleindochter Chloé net 1 jaar. Lief, klein, goedlachs. Zij strekt haar armpjes en straalt wanneer zij naar mij kijkt. On-voor-waar-de-lijke liefde.

Ik heb besloten mijzelf  een schop onder mijn kont te geven en ben gisteren naar de Fitness geweest waar ik sinds die toestand met mijn knie afgelopen maand juni, niet meer kwam. Vanwege toen, elke dag tot vervelends toe, de oefeningen bij de kine en later kwam er een periode van “overal en nergens en altijd onderweg” en smoezen als “bezig met andere dingen”. En nu het buiten kouder wordt, de dagen beginnen te korten, de eerste blaadjes vallen met de “noodzakelijke” (ons kent ons) vreetbuien in het verschiet. Er voorlopig geen fietstochtjes meer worden gemaakt en de wekelijkse sexercise sessies met hem er ook opzitten heb ik me voorgenomen om…... mens sana in corpore sano…… wat aan mijn conditie te gaan werken. Dus op naar de sportzaal in de hoop onder de smeulende puinhoop mijzelf terug te vinden. 

07-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader heeft gekookt. Boerenkool met worst, maaltijdschotels van Albert Hein op te warmen in de Magnetron. Na het eten (en de afwas!) op de bank met mijn pa. Ieder zijn eigen bankje. Ieder met eigen gedachten, eigen verdriet, eigen eenzaamheid. Mijn vader de meester van de afstandbediening. Wij kijken naar De Wereld Draait Door Hij zapt tussen de irritante reclame tijdens een van de oersoaps van de Nederlandse tv. Totale verveling. Wordt het  “The Voice of Holland” of, toch het programma waar pa het liefst naar kijkt, een voetbalklets van en voor grote jongens dat onder begeleiding van veel jolijt meestal nergens over gaat behalve soms over voetbal. Het wordt het laatste. Wanneer een van de voetbalanalisten aan de tafel het ineens heeft over witte negers en over Buddy Holly kom ik heel even bij uit mijn vegetatieve toestand op de bank. Daarna ga ik naar bed. Alleen, in het superkingsize bed waar wij het laatste weekend samen nog hebben liggen rollebollen ben ik met mijn hoofd op zijn hoofdkussen gaan liggen en ik meen nog heel vaag de geur van zijn aftershave te ruiken. Even voel ik mij zielig en pathetisch. Het kussen weggesmeten, en op het uiterste puntje van het bed met mijn rug naar een denkbeeldige hem in slaap gevallen. Midden in de nacht word ik wakker ( het is half 7) Ik heb het koud.

Op zaterdag, de 3e dag van de drie dwaze dagen in De Bijenkorf een ieder jaar terugkomend fenomeen bedoeld om de koopdrift van allerhande koopvee te bevredigen. (Je moet al dwaas aangelegd zijn om überhaupt iets bij De Bijenkorf te kopen.) Het was druk overal, dwaas druk. Ik voel mij een dwaas mens in een dwaze winkel in een dwaze stad. Ik ben de winkel aan Damkant binnen gelopen, door de parfumerie afdeling gesneld waar het rook naar j’adore en er (moi j’adore pas (la foule)… aan de Beurskant zo weer uitgelopen. Het hoogtepunt van die dag is de omleiding van de tram vanwege relletjes veroorzaakt door een groepje dwaze krakers. De dwaze rastaman die de knoppen van de tram bediend komt er na drie rondjes rond het Weteringplantsoen achter dat hij de wissels misschien eens moet verstellen en komt met een grote ijzeren staaf uit zijn cabine waarmee hij met een grote grijns op zijn gezicht, vreemde geluiden makend naar buiten stapt. Een dwaze moslima raakt in paniek. Cool! Cool! Oh Gossie, Wat hebben wij gelachen.

They say that time’s a healer

And I’m better without you

It’s gonna take time I know

But i’ll get over you

(Gabrielle -Rise)

05-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het weekend naar Amsterdam geweest. Dit keer weer gewoon met de trein. Ik had het zowaar gemist. Het schoolreisjes gevoel  dat ik altijd een beetje heb in de Intercity Brussel - Amsterdam. Nog altijd rijdt mijn trein het station juist uit wanneer ik aankom. Ik had het gemist het rondwalen op het zuid-station in afwachting van de volgende trein die mij naar mijn geboortestad zal brengen. Dezelfde internationalekaartjesverkopers aan de balie van het internationalekaartjesverkooploket. Dezelfde broodjes en koekenverkoopsters. Dezelfde tafeltjes, dezelfde stoeltjes. Dezelfde vrouw die met een verveelde blik de tafeltjes in de hotspot bij de smoothie bar afveegt met een viezig doekje (Misschien is het zelfs wel hetzelfde vod?) Er lijkt helemaal niets veranderd. Als of er het afgelopen jaar helemaal niks is gebeurd. Als of alles voor niets is geweest.  Als of wij nooit hebben bestaan. Ik word overvallen door een triest gevoel: “Ga terug naar start u ontvangt geen happy end (wat of dat ook mag wezen) eigen schuld, dikke bult…” zegt het vervelende stemmetje in mijn hoofd dat af en toe even de kop op steekt.  Ook in de trein blijkt de man van de catering nog steeds dezelfde. Iedere dag heen en weer tussen Brussel en Amsterdam met steeds het zelfde, koffie, thee, limonade, chips en koeken.  De prijs van het koffiebrouwsel is met 40 cent per beker gestegen en smaakt nog steeds even smerig.

03-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het drietje van mijn polshorloge is op wandel. Het zwerft ergens rond op de wijzerplaat, soms zit het links, soms rechts, soms van boven, soms van onderen. Net als bij zo’n spelletje waarbij je een klein balletje in het daar voor bestemde gaatje moet zien te krijgen. Soms blijft het vast zitten en blokkeert het de wijzers zodat mijn horloge achter loopt, of voor... ‘t is te zien hoe je ut bekijkt…

23-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De kerkklokken luidden al uren, alle kippen in de wijde omgeving waren van slag, de vingers van de orgelist werden al blauw, de misdienaartjes speelden indiaantje op de kansel en het zou allemaal waar zijn indien er tenminste een orgelist, misdienaartjes en kippen in de omgeving waren geweest. De timing was perfect. De bruid en de bruidegom zaten vast in het verkeer! En zonder hen "no party". Uiteindelijk kwamen zij aanrennen  en kwam alles toch goed. Nonkel machin haalde opgelucht zijn steeds gekreukelder papiertje weer uit zijn zak en instrueerde de genodigden, de ene helft naar links en de andere helft naar rechts. Toen de deken bij het vergevingsmoment een blik toekomst, verleden en vergeven… opentrok, want daar gaat het toch eigenlijk allemaal om, had uw jonge gedachtespinnendevijftigster haar traantjes even niet onder controle en dreigde haar smokey eye look ineens wel heel erg smokey te worden. Na de dienst die een goed uur duurde werden er twee witte ballonnen losgelaten die dezelfde betekenis zouden hebben als het strooien van rijst. “Voorspoed en het “Ontbreken aan Gebrek”. Daarna werd er geluncht en volgde er voor sommigen een hele lange middag met o.a. een bezoek aan Bomma in het bejaardenhuis. Bomma die dement is en van niet veel meer weet en zich misschien wel afvroeg wat of dat stel malloten in hemelsnaam kwamen doen. Maar misschien ook heeft zij genoten van die ene minuut die zij nog kan onthouden.  Vervolgens was er een uitgebreid  aperitief  en een souper. Daarna verblijdde de vader van de bruid (die met zijn troebele oogjes) de bruiloftsgasten met een optreden. Hij had zich zo te zien goed in de zanger ingeleefd en zong met volle overtuiging “ Zij gelooft in mij!  Hoewel het soms niet om aan te horen was brulde iedereen mee uit volle borst. En zo hoort het ook als je persé André Hazes wilt doen! Daarna nam een dj het muziekgebeuren over. Bij  Michel Sardou’s Lacs du Connemara werd het zelfs een beetje eng toen de feestgangers enthousiast, en niet helemaal zonder brandgevaar, met hun servetten boven hun hoofd begonnen te zwaaien  Bij ‘t Gentsch volkslied ging men uiteindelijk volledig uit het dak en werd het pas echt bangelijk.  Ik was blij toen ik ’ s morgens veilig in bed lag. Het was me het dagje wel!

08-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het neefje van ‘lief ging trouwen en vrijdag was het dan eindelijk De grote en voor hen lang verwachte Dag. Zelf ben ik (hoe zou dat toch komen?) niet meer zo’n trouwster. Maar ach, indien je op de juiste valt en de juiste valt ook op jou en wanneer alles een beetje meezit. Je geen al te hoge verwachtingen koestert en niet te veel verlangt, jezelf een beetje wegcijfert, af en toe eens op je tanden bijt en heel veel oogjes dichtknijpt. Dan kan het misschien wel meevallen, en heb je later iets moois om naar terug te kijken….

En zo liepen wij, voor de gelegenheid nog mooier opgetut dan dat wij gewoonlijk opgetut zijn om even na 8.00 over de Gentse kasseien op weg naar het Gentse stadhuis. Veel te vroeg. De trouwplechtigheid, die op de vrijdag is 't gratis dag was, zou pas (vanaf) 9.00 plaatsvinden en er waren nog 4 trouwers voor ons. Maar ik hou van een stad die ontwaakt. Van de geluiden van de vuilkar, van mensen die naar hun werk en kinderen die naar school gaan, van nog stille winkelstraten met nog dichte winkels en van het ge ren op stations. De lucht van vers brood  en de gevulde rekken in bakkerswinkels, van nog lege terrassen en cafés die hun bier voor de komende dag aangeleverd krijgen en het kon mij niet schelen om nog even rond te wandelen en ik heb die morgen zelfs nog een aardige binnentuin ontdekt.

De bruid was in het wit, had kippenvel en rookte van de zenuwen de ene sigaret na de ander. De bruidegom die als serveur in een restaurant werkt zag er uit als een serveur die in een restaurant werkt en zou later op de dag eens vragen of alles naar wens was. De moeder van de bruidegom huilde tranen met tuiten. De ogen van de ouders van de bruid stonden ook troebel, maar dat was van de avond ervoor en die daarvoor en nonkel machin die op etiquette gesteld is en dus weet hoe het hoort had een briefje waarop stond aan welke kant en in welke volgorde wij in de stoet zouden moeten aantreden. In de “trèwkapelle” werd het bruidspaar in het Gents toegesproken, want dat kan tegenwoordig. Iets over hun rechten en plichten! (over wie er moet stofzuigen en strijken, wie er ’ s nachts het bed uit moet om naar een huilend kind te gaan, over het recht dat zij heeft om buitenshuis te gaan werken, om een blog te houden en haar eigen vrienden te kiezen…! )

“Jojik!” zei toen de bruidegom. “’t zal wel zijn!” antwoordde de bruid.

06-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zaterdag avond zouden wij ergens iets gaan eten. Bij een Griek binnen gestapt in een zijstraat van de grote markt van Doornik. Hier eens geen traditionele blauwwitte decoratie, maar gele muren met afbeeldingen van amforen en Griekse personages.  Wij werden onthaald door een waarlijk ontvangstcomité. Een kruising tussen Lurch (Adams Family) en Frankenstein’s monster schudde ons de hand en begeleide ons naar een tafeltje voor twee. Vervolgens werd ons, door een volledig in het zwart gekleed geplastificeerd heerschap die duidelijk stijf stond van de botox ( even dacht ik dat ik in een theaterstuk was beland, een Griekse komedie,  feestgangers aan banket) een boekwerk aangereikt, dat zeker 5 kilo woog. Die Grieken zetten immers al hun gerechten op foto. Wij bestelden een Griekse salade waar alles te aan was. En dan vraag ik me af, wat kan er nu mis gaan aan een Griekse salade. Nou alles dus. En scampibrochettes met  groene paprika waarvan de scampi taai waren en de paprika zwart verbrand, maar nog net niet verkoold. Teleurstellend. Lief had geen zin in wijn en bestelde water wat ik beter ook had gedaan, maar ik wilde wijn. Bij het zien van de kleur dacht ik eerst, de patiënt zou wat meer moeten drinken. Misschien was het Retsina maar dat was het niet. Retsina ruikt en smaakt naar afwaswater. Niet dat ik ooit afwaswater heb gedronken. Maar ik kan me voorstellen dat afwaswater smaakt zoals Retsina. Dit was geen Retsina. Afwaswater, weliswaar proper smaakt vast nog lekker vergeleken bij dit bocht. Bij navraag bleek het om een Bulgaarse witte wijn te gaan. Nou lekker was anders. Dit was ronduit smerig. “Ik drink dit niet op!” Siste ik, naar de andere kant van mijn lat.  Ondertussen werden wij in de gaten gehouden door Frankenstein’s monster en Plastic Zorba. Bangelijk! .............

29-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug van een lang weekend bij mijn vader in Amsterdam. Zaterdagmorgen na het ontbijt, het vaste gerommel in huis, boodschappen en ook even vlug over de markt in de Dapperstraat, ooit uitgeroepen tot de gezelligste markt van Amsterdam, een smeltkroes van verschillende culturen maar op dit uur van de dag nog bijzonder stil. Een aantal kramen zijn nog niet eens opgebouwd. Op de terugweg naar huis, worden wij opgeschrikt door gegil vanaf de vierde verdieping van een appartementengebouw waar een jonge vrouw op de vensterbank staat en dreigt naar beneden te springen. Ik schrik mij een hoedje en mijn hart begint  een ietsje sneller te kloppen en vraag mij af of wij getuigen zullen zijn van een poging-tot-scene. In gedachte hoor ik het doffe geluid al, dat een lichaam maakt wanneer het ter aarde stort. En ik bedenk dat ik hier echt geen zin in heb.“Nee hoor, ze springt niet” zegt een van de voorbijgangers, bijna met spijt in zijn stem. “Doet ze het of doet ze het niet?” Vraagt een ander . Dan zie ik beneden aan de raamscène een jonge man met in iedere hand een reistas. Hij smijt de tassen kwaad  op de grond en begint wild te gebaren naar de vrouw aan het raam.  Er komt een politiewagen aanrijden. De vrouw trekt zich terug naar binnen, het spektakel is afgelopen.

‘s Middags nog meer spektakel, Samen met honderdduizend hetero (en andere) juichers langs de Prinsengracht en de Amstel gestaan om over de koppen heen een glimp op te vangen van dansende en zingende homo's en lesbo's in roze pluimen, toeters en bellen op de fuifboten van de Canal Pride op de 16e Gay Pride die zaterdag in Amsterdam werd gehouden met als thema: Recht op Zichtbaarheid!

09-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa