Midden in de nacht om kwart voor zeven opgestaan, wakker geworden van mijn rochelende buurman op zijn terras, ’s morgens vroeg rookt hij daar zijn eerste sigaretje. Het is te vroeg en te donker om te zien wat voor weer het is, maar het is in ieder geval droog, anders had de buurman niet op zijn terras gestaan. Zo simpel is mijn conclusie. Terwijl de koffie passeert maak ik mij twee bruine boterhammen klaar, ééntje met door mij zelfgemaakte pruimenjam en een andere met kaas. Terwijl ik mijn boterham eet en geniet van de eerste slok koffie bedenk ik mij dat het vandaag woensdag is en dus gehaktdag.

Ik kan mij niet herinneren dat wij vroeger thuis op woensdag gehakt aten of dat er over zo’n dag werd gesproken. Misschien was dat wel iets voor “gewone mensen” en mijn ouders waren nu eenmaal geen “gewone mensen”. We aten wel eens een gehaktbal maar of dat nou persé op woensdag was, dat geloof ik niet.

Mijn twijfel bracht mij er toe het eens uit te zoeken en wat bleek, uit die slogan schuilt een heel praktisch ritme van de slagers. Op maandag kwamen de nieuwe dieren binnen, die dezelfde dag nog werden geslacht. Dinsdag stond in het teken van uitbenen, de mooiste, stukken vlees zoals biefstukjes en karbonades, gingen apart. En op woensdag werden de restjes vermalen tot gehakt en die werden samen met de stukken vlees die minder in trek waren, tegen een lage prijs verkocht. Omdat mensen in die tijd nog geen koelkast hadden, kon het gehakt het beste dezelfde dag nog worden opgegeten. Op woensdag dus.

En zoals zo vaak werd het alledaagse pas echt onsterfelijk toen er woorden aan werden gegeven. In 1949 organiseerde de slagersbond een prijsvraag er moest een slogan bedacht worden waar 25 gld. mee te verdienen zou zijn. Het winnende idee was eenvoudig, maar krachtig: ”Woensdag gehaktdag.”

Terwijl ik die woorden herhaal, hoor ik opnieuw het rochelende hoestje van mijn buurman. Zijn sigaret gloeit als een mespunt in de ochtendschemer. Ik bedenk dat dit een ideale dag is om iemand te vermoorden, in stukjes te hakken en de restjes laten verdwijnen in een anonieme massa. Het is de dag waarop vlees zijn identiteit verliest en enkel nog gehakt heet. De ware gruwel van woensdag, het verdwijnen van het individu in de molen. En ik, ik schenk mezelf nog een tweede kop koffie in...