|
Het Memorie stokje xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik kreeg het stokje van Camille (de link naar haar blog staat links bij mijn favorieten) een virtueel stokje, waar ik van begrepen heb dat het de bedoeling is, iets te schrijven over herinneringen van vroeger
....
Ik was net vier geworden en zou voor het eerst naar de kleuterschool gaan, ik herinner me die dag nog goed. Hoe ongeduldig ik was, toen ik moest wachten terwijl mijn moeder en mijn twee jaar jongere broertje zich klaar maakten om mij die eerste dag te begeleiden naar school. Al snel ging ik helemaal alleen naar de kleuterschool, dat dacht ik tenminste, want pas vele jaren later, hoorde ik, toen ik mij hier eens over verbaasde, dat een paar buurvrouwen die hun kinderen naar school brachten met mijn moeder hadden afgesproken om een oogje in het zeil te houden. In die tijd was de buurt trouwens nog rustig, nu loopt de ring tussen de wijk en de school, die naar mijn weten niet eens meer bestaat. En als ik toevallig aan die kant van de stad over de ring van Amsterdam rij, kijk ik wel eens (met een binnenpretje) naar de toren van de kerk die vlakbij de school stond. En dan zie ik ze nog vliegen!.......... Mijn moeder maakte vroeger mijn kleding zelf, ze maakte ze uit stoffen die soms over waren van kleren van mijn oma en meestal ging het om erg donkere jurkjes of rokjes, die ik haatte, ze maakte ook jassen, en het hoogtepunt van haar creaties was een donker groene cape, die ik eerst weigerde om aan te trekken. Maar tegen mijn moeders wil was niet veel in te brengen. Ik zou en moest de cape dragen die mij zo schattig stond! Die dag waaide het nog al, en ik ontdekte de mogelijkheden van die afschuwelijke cape. De cape, die best eens een supercape zou kunnen zijn. Als de wind er onder kwam, zou ik wel eens kunnen loskomen van de grond en wie weet zou ik er mee kunnen vliegen, vliegen zoals een vogel, hoog in de lucht! (Een soort van super Loewiesa!) Het opstijgen lukte niet erg goed, en ik besloot een paar knopen van de cape los te maken, zodat het beter zou gaan, ik ben wat sneller gaan lopen en besloot de laatste knopen ook open te maken. En toen gebeurde het onvermijdbare
de cape vloog weg! (zonder mij, helaas) Nog altijd zie ik ze stijgen en rond de kerktoren vliegen. En natuurlijk kreeg ik op mijn donder toen ik die middag naar huis kwam, zonder cape. J
Later zou blijken, dat ik in mijn leven nog vliegpogingen zou ondernemen, al of niet met succes
..
En nu geef ik het memorie-stokje door aan Eliza
Eliza???
|
