Soms kunnen al die verkeersborden langs onze wegen een mens behoorlijk op de zenuwen werken.... Ze worden soms hinderlijk om je aandacht op de weg te houden.
Dat was het gevoel dat ik vorige week had toen ik naar de school van de kleinzoon reed.. Maar er is nog veel meer.
Er is altijd wel wat te doen rond de verkeersreglementen, hé? Na de veiligheidsgordel, de flitspalen en het hands-free bellen, hebben we bv ook de zone 30.
Ja, een mens staat daar niet bij stil als hij zo een plakkaat ziet hoewel je tegen die snelheid bijna echt stilstaat.
Ik bedoel maar dat het een zone is met veel vragen rond. Ook hier in onze dorpskom hebben we een paar van die zones...en je zal het nooit geloven wat ik daar ooit beleefde...( ongelovigen gaan niet naar de hel!)
Gans in het begin, toen ze die plakkaten van 30 hadden gezet, was ik eens aan het rijden met mijn fiets.
Toen ik daar op een zeker moment op volle toeren aan de school "voorbijvloog", sprong er daar toch wel een agent voor mijn neus zeker, ik kon nog just mijn "freins "toeknijpen, terwijl mijn voorwiel al tussen zijn twee knieën stak.
-"Awel ,awel madammeke "!
-"Euh ..Ja "?
-"Je bent juist geflitst geweest". -"Wablieft ..geflitst, ikke met met mijn fiets"?
-"Ja ja,te rap is te rap ook met een velo".
-"Euh ..jamaar, ik .." -Niks te jamaren, geef maar je pas en je groene kaart en je inschrijvingsbewijs, je verzekerings- en keuringsbewijs. -Euh ..dat ligt in mijn auto.
-Allé ,t is goed voor ene keer.
Ppfffffffff jawadde zeg, ne mens rijdt dan eens sneller om het warm te krijgen.... Sinds die tijd pas ik natuurlijk altijd op en nu vrees ik zelfs een boete voor te traag rijden!!
-"Zeg Natoken, ben je aan het stilvallen "? -"Euh ..nee maar we rijden voorbij een school en je mag hier maar 30 hé.
- "Maar t is zondag, wie gaat er nu naar school ? -"Euh ..misschien die zondagsleerlingen van in mijn kindertijd, hé.
Het is pas na een tijdje dat men besloot een mouw te passen aan het zone 30 probleem.
Ze zouden er zone 30 van maken tijdens bepaalde uren.
Normaal gezien, van 7u s morgens tot 19u s avonds.
t Is net daarover dat ik mij nu vragen begin te stellen .
De zones 30 liggen aan scholen, of in wijken waar kinderen spelen.
Dus als ik het goed versta, moet je 30 rijden tijdens de dag als het klaar is en iedereen op de schoolbanken zit.
En als het donker is dan mag je weer 50 of 70.
Maar aan een home of een hospitaal, daar mag je af en toe nog 50 of rapper!!
Ja, je zal daar maar juist op krukken of in een rolstoel met je baxter moeten oversteken.
Pas op, je kan niet zeggen dat ze er in bepaalde gemeenten niks aan doen om de snelheid te minderen .
Eerst hebben ze een zebrapad geverfd, dan een verkeersdrempel er boven op, daarna nog wat bloembakken om tussen te slalommen en af en toe een paal met knipperlichten.
Tegen dat je daar allemaal op gelet hebt om nergens tegen te rijden, moet je nog wreed opletten voor die ene kleine die daar naar al je manoeuvres staat te kijken .
Onlangs reden we door een straat waar de vrouwen van plezier voor het raam zitten hé.
( Ik bespaar jullie het commentaar van de tweeling die juist bij ons in de auto zaten!) Wel, je gaat mij niet geloven, je mag er 70 rijden, maar bijna iedereen rijdt er maar 20.
Dat is de oplossing zie ! Die dames vragen soms erkenning voor hun werk en aan de andere kant roept men om meer blauw op straat.
Moesten ze nu eens die vrouwen een sexy blauw uniformpje aantrekken en ze op de gevaarlijke punten laten rondlopen, zou dat geen goed idee zijn... snelheidsbeperking verzekerd!! We kunnen er eens mee lachen maar .. nee, we moeten onze mentaliteit toch wat bijsturen!
Hoe vaak zitten we ons niet nerveus te maken op andere bestuurders ?
Maar hebben we ons zelf al eens de vraag gesteld hoeveel overtredingen we maken ?
Misschien moeten we agressiviteit omzetten in verstand en gewoon eens denken dat een wagen niet alleen onze vrijheid is.
Misschien moeten we gewoon eens denken aan onze eigen kinderen of kleinkinderen, gewoon eens denken aan het leed van een verlies.
Gewoon eens denken !
Dat zal ik in het vervolg ook proberen als de snelheidsborden mekaar om de haverklap de loef af steken..zelfs als ik aan een slakkengangetje moet rijden bij zones 30.
Van harte bedank voor dat schouderklopje dat jullie me gaven.. Blijkbaar is wat mij overkwam een algemeen probleempje als je " een ietsie pietsie" ouder wordt... En inderdaad dat "koppeke" van mij draait nogal vaak op volle toeren, vandaar ...
Maar of dat ouder worden nu zo'n geschenk is....? We zullen samen even stilstaan bij het volgende en dan rap de pagina omkeren...zeker...
Ouder worden : * dat is wisselstukken nodig hebben.
* dat is al eens denken hoe het einde zal zijn. * dat is minder eisen stellen.
* dat is liever zien.
* dat is een gezonde dosis " aanvaarding" inbouwen.
* dat is uiterst bescheiden worden over je "vermeende " (schitterende) prestaties. * dat is heel langzaam afscheid nemen...... van alles.
EN LETTERLIJK ...OUD WORDEN. * alles hangt 2 cm lager dan vroeger.
* je ogen worden kleiner, je neus wordt langer * je hals wordt korter. * je huis (vel) wordt veel te groot of veel te krap.
* en je staat nooit meer met je mond vol tanden
want ze liggen al lang in het spoelbakje van de tandarts.
Dat ik de laatste dagen met " een zotte kop" rondliep, heeft niets met mezelf te maken maar met die hangende verkoudheid. Maar het leven gaat door en de dagtaken moeten nog steeds gedaan worden en " hulp vragen" is niet mijn beste eigenschap dus.. biebie moddert maar voort!
Maar toch kreeg ik gisteren een enge ervaring... Ik kwam buiten bij de bank en wilde naar de auto stappen toen ik mij plots niet meer herinnerde waar ik die gelaten had! Ik sakkerde wat op mezelf en keek de straat in maar langs beide kanten was mijn auto niet te zien. Er waren twee mogelijkheden of de auto was weg of ik wist niet meer waar ik die gelaten had? Dat eerste was geen optie want daarvoor was het bezoekje aan de bank te kort; bleef dus het tweede open... Terwijl ik daar stond te dralen, maakte zich geleidelijk een onbehaaglijk gevoel van mij meester. Het kan toch niet dat ik niet meer weet waar ik een kwartier geleden de auto achterliet...
Alle demonen van dementie en Alzheimer begonnen door mijn koppeke te spoken en even ging mijn tikkertje toch over want als er iets is waar ik niet wil doorgaan dan is het de wereld van " niet meer weten"... Ik heb mij toen in een bushokje teruggetrokken en op de bank eens alles rustig overlopen. Ik wilde nog niet direct naar T bellen en zeggen dat ik niet meer wist waar de auto stond en dat hij mij maar moest komen halen!! Hoe was ik naar de bank gekomen? Waar had ik overgestoken? Dan moet mijn auto aan de overkant staan? Maar geen auto te zien!
Van waar kwam ik dan? .. Ha, bij de schoenmaker binnen geweest! Tiens ,dat is bij het begin van de baan.... Tot daar gestapt, maar geen auto te zien. Ik werd behoorlijk pissig op mezelf en precies op dat moment " sprong het licht op"!!
Oef, zucht, opluchting.. Natuurlijk de auto staat op de parking van een dichtbijgelegen supermarkt. Omdat ik door die verkoudheid de laatste dagen teveel stil zat en te weinig bewoog naar mijn zin, had ik voor een korte wandeling gekozen.. Probleem opgelost, eind van lichte paniek, ademhaling terug op normaal en ikke met stapjes licht naar de auto..
Kunnen jullie je dat gevoel van .. " Hé, ik weet het terug " voorstellen? Nog geen Alzheimer of dementie, gewoon even een moment van verstrooidheid. Daar ben ik nu mezelf mee aan het paaien.
Toen ik het thuis aan T vertelde, zei dat laconiek..." Het is niet moeilijk dat je dat even niet meer wist, zoals jij de laatste dagen met een zotte kop rondloopt"! Bedankt lieve slaapgenoot, dat waren precies de woorden die ik nodig had .
Een bakker kreeg boter van een boer.
In ruil daarvoor kreeg de boer brood van de bakker.
Na een tijdje viel het de bakker op dat de stukken boter van de boer steeds lichter werden.
De boter zou steeds drie pond moeten wegen, maar het leek iedere keer minder te zijn.
De boer woog de boter op zijn weegschaal.
Die gaf hem gelijk en hij klaagde zijn boterleverancier aan bij de rechter.
"Uw stukken boter zouden niet het vereiste gewicht hebben", zei de rechter tegen de boer.
"Dit stuk zou drie pond moeten wegen, maar het weegt veel minder."
"Dat is uitgesloten, meneer de rechter", zei de boer. "Ik heb het elke keer nagewogen."
"Misschien kloppen uw gewichten niet", opperde de rechter.
"Hoezo gewichten?" vroeg de boer stomverbaasd. "Ik heb helemaal geen gewichten. Die gebruik ik nooit."
"Maar waar weegt u dan mee, als u geen gewichten heeft?", vroeg de rechter.
"Heel eenvoudig", zei de boer. "Ik krijg mijn brood van de bakker en hij krijgt boter van mij.
Een brood weegt drie pond.
Dan leg ik mijn boter links op de weegschaal en één brood rechts en zo weeg ik dat af."
Zo kan je dus een broodje van eigen deeg krijgen.
Maar vandaag geen eigen broodje maar een zelfgemaakte glutenvrije taart voor ons Prutsemieke dat vandaag 4j wordt! Zij sluit de rij van 6 kleinkinderverjaardagen af! OEF! Een heel dikke, dikke kus, lieve schat.
Neen, geen Babylonisch toestanden hier maar ik wilde in één woord weergeven hoe de twee voorbije dagen verlopen zijn! Formidabel schattig het optreden en fantastisch het voorlezen.( dixit de kleinzoon)
Amor Fati vreesde wel een beetje dat mijn West Vlaamse roots mijn voorleesbeurtje in de war zouden sturen maar "nougabollen " manneke, ik werd "gehoord en begrepen" en daarna door de kleinzoon en co geprezen.. " Oma deed het fantastisch, mama," zei hij en ik kreeg "stante pede" precies een vuiltje in mijn lodderoogskes.. Het kan natuurlijk ook aan die kopvalling liggen...
De dafalgannekes hielden mij recht en in de namiddag nog maar eens de apotheker gesponserd om het dansje van ons Hummeltje toch te kunnen gaan bekijken.. Bompa was er ook om alles te filmen want bomma moet maandag voor haar tweede chemo en wil niet het risico lopen om die beestjes van mij over te nemen. Trouwens tussen zo'n massa volk zitten is in haar geval geen aanrader! Spijtig voor haar dat ze dit optreden moest missen. We waren er alle 3 van overtuigd... onze Kit deed het ook "formitastisch"...maar dat zegt iedere grootouder zeker van een eigen kleinkind?
Hier onze Kit in actie ( het zonnetje in het midden)
Vandaag, vrijdag geen turn-en zwemles voor deze oma. Ik probeer toch wat uit te zieken want het is verdorie een hardnekkig beestje dat zich aan mij vergrepen heeft, dan ben ik hopelijk morgen weer ok om de verjaardag van Kit bij hen thuis te vieren en later op de avond mijn broer die 50 geworden is in de bloemen te zetten. Blijkbaar komt er aan deze drukke week geen einde . Maar ik ben er ééntje van juist na de oorlog, dus krijgen ze me niet zo rap kapot. Op de knieën misschien wel maar ik heb een pact gesloten met onze apotheker, ik de dafalgannekes en zij de centen. Eerlijk toch?
Wat een schone gewoonte om de grootouders te betrekken bij het schoolgebeuren van hun kleinkinderen! Met zes van die " apostels" in ons gezinnetje hebben we al wat kunnen mee feesten. Maar het is pas de eerste keer dat ze met het voorleesintiatief afkomen. Vorige week vroegen kleinzoon 2 en zijn zusje of oma wilde voorlezen in hun klasje? Wie kan daar nu neen tegen zeggen en zeker niet als je die stralende oogjes ziet bij een " ja, natuurlijk!" Morgen is het dus zover. Ik "mag" in de klas van onze kleinzoon (2e leerjaar) voorlezen in het kader van de grootoudersweek! Daar straks kreeg ik nog een telefoontje van de dochter dat er bij hen eentje hypercontent rondloopt en bijna niet meer kan wachten tot morgen. Het wordt dus spannend voor ons beiden. Niet dat oma met " plankenkoorts" zit maar wel met een verschrikkelijke "kopvalling " met lopende neus en zere keel en koppijn. Maar al moet ik mij ernaar toe sleuren, gaan doe ik, een paar dafalgannekes zullen mij wel in vorm houden, denk ik. Daarna komt ons hummeltje aan de beurt. Op donderdag mogen we nog eens langsgaan en in de namiddag voor een echt optreden van onze schat. We moeten er van profiteren want het wordt ons laatste grootoudersfeest. Bij de zoon geven ze enkel in de kleuterschool zo'n feest en nu ze sinds september alle 4 in de lagere school zitten, is dat liedje uit. Bij ons hummeltje is het maar om de twee jaar en nu ze in het tweede kleuterklasje zit, valt ze er de volgende keer juist buiten. Ik ken dus iemand die de volgende 2 dagen met volle teugen zal genieten , verkoudheid of niet.... Dat wil je toch voor geen geld ter wereld missen!
Weet je het nog hoe het werkt? Ik geef een letter op en wat die bij mij oproept en als je zin hebt doe jij hetzelfde..
I De I van Interesses. Ik ben geïnteresseerd in de meest uiteenlopende onderwerpen. Het is onmogelijk om alles te weten of om iets tot in de kleinste details te kennen, maar de interesse om te leren is er nog steeds! Ik heb steeds interesse gehad in andere culturen en hun verschillende denk-en leefwijzen. Vandaar wellicht dat ik spontaan alles achterliet toen T mij indertijd meevroeg om naar het buitenland te vertrekken.
Het is fris buiten, je merkt stilaan dat de winter er aan komt, maar gelukkig is het nog niet te koud om te wandelen want een herfstzonnetje zorgt voor een zuchtje warmte. De omgeving hier leent zich uitstekend om even de benen te strekken en dat hebben vandaag blijkbaar meerdere mensen gedacht! Je kan wel aan alles merken dat de herfst al een tijdje meedraait. In de straat zijn de kastanjes allang weg en ijverige straatbewoners - waaronder yours truly - proberen de laatste herfstbladeren op te ruimen. We hebben alle tijd van de wereld ( euh, euh!) en daarom maakten we nog maar eens een wandeling om te genieten van de kruidige geur die onder de bomen hangt. Even een sfeerbeeld..
Het is stil in het bos. De vogels kwetteren niet meer zo uitbundig als in de lente en de zomer. Een eenzame, oudere man zit op een bankje aan de ingang van het bos en een jonge moeder haast zich op de fiets ( en dit op een zondag) door de straat. Dat doet mij aan vroeger denken. Ik had ook altijd haast....Ach en het is nog niet veel verbeterd alleen kunnen we nu, als senioren, op ons dooie gemakje door het bos wandelen. Onze kinderen hebben hun eigen leven en we staan aan de kant en kijken toe zoveel mogelijk zwijgend, al is dat af en toe moeilijk. Ik zie hoe ze worstelen met dezelfde problemen die wij hadden toen we jong waren en ik zou niet graag in hun schoenen willen staan, want de problemen zijn er niet gemakkelijker op geworden... Als daar dan nog eens gezondheids- of andere problemen met een kind bijkomen dan weet ik dat het leven ook hen tekent!
Daarnaast lijk het alsof het leven vroeger toch iets rustiger was ook al hadden we niet die moderne communicatiemiddelen. Dat wil niet zeggen dat ik er niet van geniet. Televisie kijken doe ik graag en af en toe pik ik een mooie film of een interessant programma mee. Een ipod heb ik nog niet nodig , de natuurgeluiden zijn nog steeds voldoende voor mij. Een PC is geen overbodige luxe meer als je ziet hoe onze maatschappij meer en meer de internettoer opgaat! De GSM, tja, die heeft zo zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Het is zoals met alles en iedereen: aan alles en iedereen zijn twee kanten. Zo ook met het ouder worden.
Het is natuurlijk niet leuk om stilaan te merken dat het fysisch allemaal trager en moeilijker gaat zoals opstaan vb dat af en toe met gekreun gepaard gaat.
Gelukkig is na een minuut of tien en na een kopje thee, dit gejammer over en wanneer ik zoals vandaag door het bos kuier, marcheert alles weer prima. Ok, de uiterlijke zintuigen zijn misschien wat minder van kwaliteit geworden, maar de innerlijke zintuigen werken nog steeds op volle toeren. Geuren en kleuren worden in mijn ogen mooier en mooier met de jaren. En het mijmeren....menslief, wat zalig om te mogen mijmeren en dan gewoon blijven staan en naar de - in een plaatselijke vijver - spetterende eenden kijken of naar die ene dikke gans die over het natte gras waggelt of naar een groep van haar soortgenoten die in V-vorm naar warmere landen trekken en naar een spin die haar glanzend web in een waterzonnetje hangt te drogen. Daar wordt een mens poëtisch van maar dat zal voor een volgende keer zijn.
- Hij is niet meer zo vriendelijk als vroeger. Hij zegt nog wel een dag, maar geen goeie.
- Ze hebben daar een grote hond. Als er iemand van voor belt, begint hij vanachter te blaffen. - We hadden veel werk, want er waren boterkoeken voor 300 mensen die allemaal opengesneden en gesmeerd moesten worden.
- Velen gaan naar de winkel om een groot stuk vlees zoals mijn moeder.
- We mochten spelen met oude kleren van mijn grootouders die netjes gewassen en gestreken in hun kist liggen.
- We mochten een karretje maken met de overschotjes van grootvader. - Hoe noemt men de plaats waar beenderen samenkomen? (gewricht) De beenderen komen samen op het kerkhof. - Vader is een echte mopperaar. Hij kent altijd de laatste moppen.
- Gelukkig dat onze stofzuiger nogal langdradig is.
- Omdat het zo'n mooi weer was, mochten we nog enkele minuutjes overspel doen. - Toen ik de brug overreden had, sloeg ik rechtsaf.
- Spaghetti smaakt naar macaroni, maar een beetje langer.
- Ik denk dat ik al lang dood zal zijn tegen dat ik tachtig jaar ben.
- Als grootvader nog leefde, zou hij zich doodgelachen hebben. - Zus heeft pilletjes gekregen voor de afgang van de dokter.
- Ik ging mijn neef bezoeken die ziek was om hem geluk te wensen. - We gaven haar een klein pakje met een grote theepot erin.
- Mijn zus was verkleed als verpleegster. Dat was gemakkelijk, want ze is verpleegster. - "En nu, beste vrienden, gieten we het glas uit op onze dierbare jubilarissen."
- We speelden een leuk spelletje en wie won was dan de winnaar.
- Ik vind dat het gymnastiekuurtje het rapst voorbijgaat. Dat komt misschien omdat het maar een half uurtje is. - Ik zette er mijn naam op, zodat iedereen kan zien van wie ze is. Ze is namelijk van mij. - We mogen de speelplaats niet verlaten, want we zouden onder een auto kunnen lopen en verongelukken en daarvoor moeten we toelating hebben. - Hij vond de WC niet en gebruikte toen maar zijn zaklamp. - Er waren veel Engelsen aan de kust, vooral Duitsers.
Op een mooie dag in de vakantie toen het eens slecht weer was ....
Waar ik bijna gek van word en op termijn slaapstoornissen zal van krijgen, ( met of zonder knopje om om te draaien Amor Fati!) zijn die ongewenste spamberichten die om de haverklap mijn blog overladen. Ik heb eergisteren zo maar liefst weer eens 42 reclames over ugg boots van mijn blog gegooid . Ik ben daar meer dan een uur mee zoet geweest. Tot overmaat van ramp zaten headphones van één of ander merk in de namiddag ook mijn blog aan het verpesten... Is daar nu echt niets tegen te doen? Er zou een methode moeten bestaan om in één klap alle reacties met eenzelfde IP adres van gans je blog te kunnen verwijderen! Je zou denken dat ze enkel bij het laatste logje staan, maar neen, ze staan overal verspreid ( vanaf 2007 /2008 ... tot het recentste). Als je weet dat je eerst een code moet toevoegen voor je een reactie kan plaatsen dan vraag ik mij af hoe die mannen dat doen want het tijdstip verschilt effectief, er zit tijdsverschil tussen de spam!! De webmaster is op de hoogte maar tot nog toe heeft dat niet veel geholpen! Blijkbaar ben ik niet de enige die met dat probleem zit. Een regelrecht vorm van sluikreclame noem ik dat. Ik weet dat je zoiets kan blokkeren en dat doe ik ook elke keer maar ze komen steeds terug met een nieuw adres. Momenteel staan er hier al 24 adressen van dergelijke sluikreclame geblokkeerd. Ze gaan meestal over schoenen en handtassen, zijn steeds in het Engels en komen uit de UK. Dat ze eens daar de mensen " ambeteren" want what the F.... moeten die op mijn blog gaan zoeken!! Sorry voor mijn verbale uitschieter maar ik word er HORENDOL van!!
Slaapstoornissen. Je hoort er hier en daar over praten en inderdaad dat is een probleem om geen oog van toe te doen!!
Vroeger hadden ze mij gezegd dat als je echt wilt goed slapen, je dan een klop van den hamer moest krijgen!! Wacht tot ik "den diene" die dat verteld heeft,tegenkom!! Zo'n zeer aan mijne kop dat ik die nacht na het experiment gehad heb.
Vroeger toen ik nog een kleine pagadder was, had ik ook al slaapstoornissen en dan begon ik s'nachts zo gemeend te zingen dat de tranen er van in mijn ogen kwamen. Door dat "gebleit" had mijn pa dan ook slaapstoornissen en duwde mijn ma een tutter -die ze eerst in de honing gestoken had - in mijn mond in plaats van de borst en van pure frustratie had ik geen goesting meer om nog een oog toe te doen. Tegen 's morgens viel ik dan toch in slaap, terwijl mijn ouders met zakken onder hun ogen aan het werk moesten.
In het begin dat ik kattenkwaad begon uit te halen, deed ik ook geen oog toe 's nachts van de schrik dat "die kat" nog kwaad zou zijn. En toen ik mijn liefste leerde kennen, had ik ook veel slaapstoornissen, zelfs tijdens de dag.
Ik heb nu nog sporadisch wat slaapstoornissen, vooral als mijn slaapgenoot zalig ligt te snurken,
maar dat is een voordeel van samen ouder te worden, denk ik!!
Nacht of avond, middag of morgen,
maak je om de tijd geen zorgen.
Kraaienpoten, grijze haren
laat je drijven door de jaren.
En zeg maar foert tegen de kalender
als je maar kunt zeggen
:IK BEN ER.
Een klein, scheef zonnetje beschijnt de met mos begroeide bodem waarop de vele paddenstoelen welig tieren. De blaadjes vallen geruisloos neer uit de bomen die door de herfst prachtig gekleurd zijn en eigenlijk voor zo diep in November, nog goed in het blad staan te pronken met hun schoonheid.
Zo´n wandeling door het bos zoals een paar dagen terug, is een aanrader het doet een mens deugd. De natuur geneest. Aan alle mensen die met een herfstdepressie zitten, zou ik willen aanraden om eens een goede natuurwandeling te maken.
Je bekomt dan als mens van de pijnlijke aanvaringen met de maatschappij, waarin mensen als gekken rondspringen om de beste, de mooiste, de geniaalste te zijn, een wereld waarin mensen alles doen om maar rijk, beroemd en gelukkig te worden op andermans nek, maar in plaats van gelukkig te zijn, ´s avonds als gestresseerde konijnen doodmoe in bed te vallen.
Een wereld waar mensen in haat en nijd "vooruit" willen komen; een wereld waarin - door oorlogen - dood, verminking en vernieling wordt gebracht om de heerschappij van olie, geld en macht, waarin baby-zeehondjes levend gevild worden, waarin kinderen, zwakkeren, minderbegaafden verhongeren, verwaarloosd en/of mishandeld worden, waar in het idiote verkeer elke dag tientallen verkeersdoden vallen, waar de ijskappen smelten, de ozonlaag verdwijnt en het milieu naar de vaantjes gaat. Een wereld waar de ministers ons dagelijks aanmanen om nog harder te werken om de economie aan te zwengelen en om nog meer belastingen te betalen...
Ergens op een weide staan nog koeien te grazen, hoewel veel te grazen zal er niet meer zijn. Met hun vochtige, vriendelijke ogen kijken ze me aan en ondergaan geduldig hun lot en ik moet denken aan de dierenriem waarin "de Stier/koe" het dierenriemteken bij uitstek is van trouw, werkzaamheid, geduld en nuttig zijn.
Bij haar leven geeft de koe liters en liters melk, schenkt ze de boer ieder jaar een kalf en na haar dood wordt haar hele hebben en houden benut. Haar vlees voedt de mens, haar huid beschermt tegen kou of hitte, zelfs de haren van haar staart vinden we terug in borstels en bezems en van haar beenderen wordt lijm gemaakt.
In de winkels kopen we allemaal die lekkere, voedzame melk, die goede boter die van elke boterham een feest maakt en een "broodje kaas" gaat er bij iedereen wel in!
Wat een geschenk van de natuur die koe.
Morgen eet ik mijn stukje kaas met iets meer dankbaarheid dan anders. Ergens heeft een koe de nodige melk ervoor gemaakt en ergens heeft een boer het geduld en de werkzaamheid gehad om met die koebeesten om te gaan! Ik zei het al in het begin.. de herfst brengt iets in mij los...
En als afsluiter: Een heel dikke knuffel voor onze olijke tweeling die vandaag zes wordt, twee schattige zonnetjes, voor deze oma 2 schatjes uit de duizend ....
Ik botste daar net toevallig op een tekst van een song van één of andere groep met als titel 26000 Dagen . Ik plak die hier neer... Vind het echt de moeite en het stemt tot nadenken...
Kinderen die mogen spelen In luchtkastelen die bestaan en nooit zullen vergaan. Vroeg of laat gaat zand vervelen, moet je daar niet blijven spelen Je kunt als je wilt ook op zoek naar de rand van de zandbak gaan.
Jong zijn dat is uitproberen, leren balanceren, blijven staan, vallen ,verder gaan. Je kunt volwassen willen lijken, alvast naar rijtjeshuizen kijken. Je kunt als je telt voor hetzelfde geld naar het eind van de wereld gaan.
Je hebt zo'n 26.000 dagen tussen niets en eeuwigheid Je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt
Volwassen, evenwichtig lijken, niks laten blijken, nog geen traan maar twijfel blijft bestaan. Gelukkig zijn is uit de mode, zomaar lachen streng verboden. Je kunt ook hup voor de lol nog een keer gewoon op je kop gaan staan.
Eenmaal oud en grijs geworden in bejaardenoorden van de baan op een zijspoor staan. Klaverjassend tijd verkwisten, laat je niet voortijdig kisten. Je kunt als je wil ook gewoon zonder pil lekker aan het vrijen slaan.
Je hebt zo'n 26.000 dagen tussen niets en eeuwigheid Je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt
26.000 dagen, 26.000 dagen, 26.000 dagen, 26.000 dagen 26.000 dagen tussen niets en eeuwigheid Je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt. Je hebt zo'n 26.000 dagen tussen niets en eeuwigheid
Vanavond kreeg ik een telefoontje van kleinzoon 2. "Oma ,gaan jullie zaterdag mee eten bij de Chinees, bomma en bompa komen ook?" Wie kan daar neen tegen zeggen als je weet dat het ventje zo ontzettend geniet van dat samenzijn en met al de problemen die bomma de laatste tijd had, hebben we veel gezellige momenten gemist! Toen ik toegezegd had, vloog hij naar een ander onderwerp. " Oma , ik moet je iets vertellen maar het zal lang duren". "Oma heeft alle tijd ,vriendje".... En ik kreeg daar een uitgebreide vertelling van de eerste wereldoorlog, van de koning die ook meevocht met de soldaten om België te verdedigen en van een stuk van België dat overstroomd was om zo de Duitse soldaten tegen te houden en van de loopgraven en de vele soldaten die gestorven waren... Hij moet heel goed geluisterd hebben naar zijn juf toen die vertelde waarom ze vrijaf hadden. "Wapenstilstand , weet jij wat dat is , oma"? En onze zevenjarige bleef maar vertellen en dat maakte mij zo weemoedig....want er komt een tijd dat het ventje geen 7 meer is en oma niet de eerste persoon zal zijn naar wie hij belt om te vertellen wat ze op school geleerd hebben.....Er komt zelfs een tijd dat hij ook niet meer naar oma zal kunnen bellen en dan hoop je maar dat die tijd nog ver af is..
Ach, iedereen kent wel dat gevoel van melancholie of weemoed. Het gaat om een gevoel dat iedereen al wel eens heeft, sommigen verdringen of ontkennen het, anderen maken er een levenswijze van.
Melancholie wordt door het woordenboek omgeschreven als :" Een mistroostige gemoedstoestand, iets wat zeker en vast onwaar is, melancholie is een verzameling van emoties, van het diepste verdriet tot het zaligste gevoel."
Waarom wordt weemoed verdrongen? Omdat weemoed vragen oproept, vragen waar niemand een antwoord kan op vinden, melancholie is dus zeker en vast een filosofisch probleem. Je voelt het op een regenachtige laatzomeravond bij een rode wolkenhemel, je voelt het aan het einde van een zwoele zomerdag onder een rijke sterrenhemel, je voelt het als je eindeloos naar een snel voorbijrazende wolkenmassa kijkt, je voelt het als je met de auto bij avond over de snelweg raast en in de verte de lichten van een druk bevolkte stad ziet, je voelt het bij een zacht en melodisch liedje, je voelt het op een late herfstavond na een telefoontje van je kleinzoon....
Melancholie is het bewijs dat niet alles is te bewijzen aan de hand van de wetenschap, melancholie blijft je ervan overtuigen dat er iets meer is, het is je ziel die uit de grenzen van je lichaam wil breken, misschien wel vluchten wil. De vraag is...wat is er? Wat zou er zijn? Wat geeft je dat gevoel van verbondenheid met iets dat je niet kan zien of aanraken? De grote levenslange reis met één enkel doel...het antwoord op de vraag te vinden. ,
Toen de kleinkinderen hier " op logement" waren, stonden hun mondjes niet stil ... De waarheid komt uit de kindermond zeggen we dan!
Ik denk dat ik het thema zeer goed kan beschrijven, want ik heb nog steeds een kindermondje.
Daarom schrijf en zeg ik nog elke dag de waarheid .
Spijtig dat jullie dat misschien niet geloven.
Toen ik nog een kleine pagadder was, vertelde mijn kindermondje dat ik geen spinazie mocht!!
Maar mijn pa heeft mij nooit willen geloven!!
Dus was ik toch verplicht om spinazie te eten.
Mijn kindermondje vertelde thuis dat de non op school het altijd op mij gemunt had, maar ze wilden mij niet geloven!! t'Was maar toen ik met een opmerking in mijn schrift naar huis kwam dat ik het bewijs had.
Maar aan mijn billen te voelen, geloofden ze het thuis nog steeds niet.
Mijn kindermondje zoende mijn eerste vriendje en ik vertelde op 10 jarige leeftijd de waarheid thuis!! "Ik ga trouwen"!!!
Aan de hand van mijn ma te voelen, geloofde zij mij weer niet.
Mijn kindermondje was steeds verbonden met mijn hart, maar moest ik nu telkens liegen om de waarheid te zeggen?
Misschien is het daarom dat ik steeds met volle aandacht luister naar de kindermondjes als ze bij ons zijn!
En als je goed luistert dan sta je verbaasd over de waarheid die eruit komt!
De zomer is nu echt voorbij. Herfstkleuren stralen en geven ons een laatste glimp van de zonnewarmte. Het duurt niet lang meer of de natuur trekt zich terug en laat ons achter met kale bomen en guur herfstweer. De dagen worden dan donker en koud en de warmte en koestering die we 's zomers van de zon krijgen, is weg. We zullen onze warmte ergens anders vandaan moeten halen,misschien best ons innerlijke kacheltje opstoken.
En dat kacheltje brandt op iets heel eenvoudigs: een glimlach. Probeer het maar eens. Laat je mondhoeken opkrullen, voel je wangen omhoog komen en voel de twinkeling in je ogen, dan voel je tegelijkertijd je kacheltje een graadje hoger branden. En dat doet je misschien wel weer glimlachen.
Mijn devies voor de herfst is: glimlach zoveel je kan. Glimlach bij alles wat je doet en voel hoe je licht en warm wordt van binnen. Glimlach tijdens het koken, tijdens het opvouwen van de was. Glimlach naar iedereen die je tegenkomt. Glimlach als je rilt van de kou, glimlach als de regen in je gezicht slaat. En glimlach vooral als het koud wordt van binnen. Wij hebben hier de laatste dagen vaak geglimlacht met onze kapoenen die een paar dagen logeerden!!
Maar vandaag glimlach ik voluit want het is precies 42 jaar geleden dat "mijn halfbedde" en ik de grote stap zetten...en we stappen nog steeds samen verder...
)
 "Wink"){kind=icon}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}