En neen ik heb het gelukkig niet over onze buurt. Hier kan en mag een kind nog spelen! Wanneer je deze zomer een krant openslaat dan vind je altijd wel ergens een klacht over kinderoverlast!
Dan stel ik mij de vraag: "Aanvaarden we dat kinderen ruimte nodig hebben om te spelen, in het belang van hun ontwikkeling"?
Heisa, animo en heel veel meningen waren de voorbije dagen te horen en te lezen over het zogeheten lawaai' van spelende kinderen.
Onze perceptie op spelende kinderen is op korte tijd enorm veranderd. Toen ik in de jaren '50-'60 op straat rondhing met vriendjes kregen we af en toe een boze boer of buur achter ons aan omdat we een appel pikten of in de tarwe - of tabaksvelden gingen spelen. Maar iedereen vond dat normaal en we deden dat allemaal. Nu zie ik bijna geen kinderen meer rondhangen op straat of er op uit trekken en als het toch gebeurt, worden ze bijna beschouwd als kleine boefjes of hun ouders worden met de vinger gewezen. Kinderen moeten binnen blijven en dat zorgt dan voor een opgekropte energie die ze op andere manieren moeten uiten.
Spelen is een ruim begrip. In onze kindertijd vertaalde zich dat in het bouwen van een loopbrug over de beek, kampen bouwen in de bomen, gordijnen en brievenbussen maken voor die zelfgebouwde kampen , de draak opsteken , hinkelen of touwtje springen op straat, kastelen bouwen op de zanderige wegen, of gewoon een gezelschapsspelletje spelen .
Het besef dat elke dag kinderen in Vlaanderen hun speelkleren aantrekken om naar een speelpleinwerking te gaan, kan niet anders dan positief zijn. En dan hebben we het nog niet eens over het veelvoud aan kinderen dat deze zomer op kamp gaat met de jeugdbeweging, naar de kinderopvang gaat of deelneemt aan thema- en sportkampen.
Deze initiatieven stimuleren en ondersteunen zou een automatische reflex moeten zijn van elke ouder, buur of politicus. In de eerste plaats omdat we het spelen van de kinderen moeten stimuleren. Voor kinderen is dit spelen hun manier van zijn'.
De vraag of ze mogen gaan spelen' is voor kinderen hun manier om zelfbeschikking te vragen over hun vrije tijd. We moeten hen als volwassenen hiervoor de ruimte durven te geven en hen carte blanche geven om voor de volle honderd procent kind te mogen zijn. Bij dit spelen hoort onlosmakelijk geluid. Je kan het plezier of enthousiasme noemen, je kan het ook lawaai vinden. Geluid produceren is eigen aan spelen, net als af en toe een spat modder, een schram of een buil.
De essentie van het recente debat is niet of kinderen al dan niet geluid produceren en of dat vervelend of schadelijk kan zijn, de vraag is of deze samenleving dat van haar kinderen aanvaardt en haar kinderen de ruimte wil geven die ze nodig hebben om zichzelf te zijn en op te groeien?
Kinderspel is een universeel recht. Welke samenleving haalt het dan in haar hoofd haar kinderen te verbieden om te spelen? Uiteraard zijn er ruimtelijke beperkingen. Iedereen weet dat Vlaanderen volgestouwd is, alle wegen, huizen en voorzieningen zijn lekker samengepropt op een zakdoek. We zijn met veel en we willen veel. Daarom dan maar snel de eigen cocon in, de deur op slot, de tuin achter een hoog hek of haag, de rest van de wereld op de tv. Een oase van rust, privé-eigendom badend in stilte' wordt het hoogste goed en liefst geen geluid, want dat stoort.
Zo ontstaat er een gevoel van : Ik heb niks tegen rododendrons, wel als die van mijn buur zijn en een halve meter over mijn haag komen of ik heb niks tegen spelende kinderen, wel als dat vlak naast mijn oase van rust gebeurt. Naar de industriezone ermee ." En zo worden kinderen over dezelfde kam geschoren als machines en vrachtwagens. Not in my backyard' is de leuze!" We willen alle voorzieningen, dichtbij maar liefst geen hinder ervan. Alle voordelen, geen nadelen.
Hebben jullie ooit al eens de tijd genomen om spelende kinderen te observeren? Het gejoel en gelach van de kinderen is het beste wat onze hartkleppen kan overkomen.
En wat dan met het zogezegde lawaai?
Veel hangt gewoon af van de opvoeding. Ouders van kinderen hierover aanspreken en kinderen vragen of het ook niet wat minder kan, is de oplossing van het gezond verstand. Ouders die vinden dat kinderen overdag lawaai mogen maken en 's avonds als zij thuis zijn stil moeten zijn, zijn echt niet goed bezig. Maar.... overlast van sommige kinderen afdoen als normaal is ook niet de oplossing. Crèches inplanten in woonomgevingen waar vele ouderen en zieke mensen wonen ook niet. Deze personen hebben - anders dan men wil voorstellen - ook recht op stilte.
Maar kinderen moeten hun energie en frustraties kwijt, net zoals volwassenen. Zij die dat niet kunnen, worden depressief of gaan agressief gedrag vertonen. Dat is geen gevoel, dat is wetenschappelijk bewezen! Spelen kan en mag je niet beperken. Ook uitbundig joelen of krijsen, roepen, zingen of soms ook wel eens fluisteren of geheimzinnig stil doen, het hoort allemaal bij spelen zoals fluiten bij de vogeltjes hoort. Spelen is een manier van "zijn" voor kinderen, laten we hen dat aub niet ontnemen! Als we allemaal een klein stukje uit onze kindertijd zouden kunnen blijven meedragen zou de rest van het leven voor veel mensen lichter zijn.
Vroeger konden kinderen overal op straat spelen. Als een buurman of buurvrouw er een probleem mee had dan joeg hij of zij ze dan weg en gingen ze wel ergens anders spelen.Tegenwoordig moeten kinderen altijd op een vaste plaats spelen. De mensen die daar in de buurt wonen krijgen daar dus dagelijks 'last' van, terwijl anderen van doodstille straten kunnen 'genieten'. Conclusie: Er moet een evenwicht zijn met de buurt.
Ik denk dat als je de straten veiliger maakt voor de kinderen ze dan ook meer ruimte zullen hebben en dan zal het lawaai ook minder geconcentreerd zijn. Ik denk niet dat ik hier een pleidooi moet houden voor het spelen van kinderen. Iedereen vindt het zinvol, iedereen vindt het nodig. Kinderen moeten kunnen spelen, laat ons daar alstublieft niet over discussiëren. Maar wat als ze buiten gaan spelen?!? Hmm, dan moet het weer even wat minder zijn...
Maar leg mij dan eens uit hoe kinderen zouden moeten spelen? Als ze achter de computer zitten, is het niet goed, als ze buiten komen, is het niet goed. Zie jij jezelf kinderen een aanmaning geven dat ze minder hard mogen juichen als ze een goal scoren: "shht, jongens, vier in stilte!" of dat ze moeten gillen met een fluisterstemmetje als iemand hen nat maakt in de zomer?
Mijn voorstel? De maatschappij moet zorgen voor minder concentratie waar het spelende kinderen betreft door meer speelplaatsen aan te bieden en zo zal het geluid automatisch verminderen omdat de concentratie minder is. Wat denken jullie over dit onderwerp?
Zoals eerder gezegd gaan we verder nu met de letter C Culinair
Ik zal jullie niet verbazen zeker als ik zeg dat ik een lekkerbek ben maar ik ben zeker geen snob die haar neus ophaalt voor een eenvoudige hap. Ik doe niet aan fastfood en ben ook niet verslaafd aan snoep. Ik heb geen wijnkelder om te laten liggen wat er ligt dient eerder om op te drinken, ! Ik hou ervan om gezellig uit eten te gaan, maar ik hou nog meer van een dinertje bij ons thuis, in intieme kring gezellig tafelen met familie of vrienden met een lekker glaasje wijn erbij. Ik wil dat onze thuis een echte thuis is, een warm nest voor alle dierbaren /vrienden en daarbij is een lekkere maaltijd erg belangrijk! Moet ik dan niet af en toe diëten, vraag je dan? Er is maar één dieet dat helpt lieve mensen het FDHM- dieet= Fret Den Helft Minder.
- Carla, de vrouw van Hugo, had haar wang zodanig verbrand dat er een huidtransplantatie moest plaatsvinden! Er werd meteen gezocht naar een geschikte donor en Hugo besloot om een stuk van zijn zitvlak af te staan. De operatie werd uitgevoerd en alles verliep naar wens. Hugo was in zijn nopjes, vooral toen zijn schoonmoeder op bezoek kwam en zijn vrouw kuste...
Voor alle mama's en oma's een heel gezellige moederkensdag
De wind en de regen hebben het leven in hun greep, zij trekken mij over de streep van haasten, lopen, rennen en vliegen tot stilstand en rust naar een wiegen in mezelf.
Zo-even stond ik roerloos naast een regenplas zonder muts, zonder sjaal of jas, zonder haasten, lopen, rennen, vliegen koos ik heel bewust mee te wiegen met mezelf.
De wind streek door mijn haar en de regen streelde mijn huid, Ik was hun prooi , hun zachte buit zonder haasten, lopen, rennen, vliegen werd ik stil gekust bij het wiegen in mezelf.
De wolken vol van regen wegen zwaar op de daken zij en ik we wachten zonder haasten, lopen, rennen, vliegen op het stil ontwaken van de zon die ergens ligt te wiegen in een bed van rozen. Ik vluchtte het huis in en ik lachte naar mijn spiegelbeeld waarin ik stond te blozen....
Morgen ontvangen we voor een BBQ de schoonfamilie). Omdat het zo druk was met de tweeling van de zoon hier deze week zullen ze het allemaal met een in der haast gepoetst huis moeten stellen.
Nu bedacht ik in feite al eerder deze week, dat er eigenlijk een geurkaars moest bestaan met het aroma van "Pasgekuist Huis".
Ik zou het idee moeten mailen naar Procter & Gamble of wie er ook voor zorgt dat we die producten in huis hebben! Het zou ongetwijfeld een hit van formaat zijn.
Zonder enige moeite te doen een walm van Marseillezeep of Delicate Oppervlakken in huis. Het bezoek dat zich telkens weer afvraagt hoe je het toch voor elkaar krijgt om zo'n smetteloze atmosfeer te creëren zelfs na een invasie van de kleinkinderen! Als dan je "heerlijk geurend huis" ook nog een beetje opgeruimd is, zal er geen kat vermoeden dat je voor het laatst vorige week het huis een grondiger beurt gaf. Slechts mateloze bewondering zal je deel zijn.
Beste Ontwikkelaars van P&G, royalties mogen gestort worden op mijn rekening, die ik op een simpele vraag van uwentwege graag zal doorgeven. Geen dank, het genoegen is geheel mijnerzijds.
Maar ik zal toch maar stiekem wat opruimen in afwachting zeker?
Hier en daar waren er al vragen hoe de genezing van de schoonma van de dochter verloopt. Sinds gisteren was er stilaan beterschap en kon ze al eens een soepje of beschuitje binnenhouden en vandaag kon ze voor het eerst een kort bezoekje aan en een wandelingetje maken in de gang samen met de kinesist. Maar.....jullie geloven het nooit maar vanavond werd ze in aller ijl terug geopereerd omdat men een lekkage in de dikke darm vermoedde. Uiteindelijk ging het om een abces op de dunne darm precies op de plaats waar ze de tweede keer geopereerd werd nadat ze een fout begaan hadden bij het afsluiten van operatie 1. Volgen jullie nog? Hoeveel pech en tegenslag kan je hebben. Al met al staat ze terug bij af en kan de revalidatie opnieuw beginnen. ( 3 narcoses op 14 dagen!) Je zou al voor minder de moed verliezen. Het is logisch dat ze zich afvraagt wat ze toch misdaan heeft om zo'n lijdensweg mee te maken en zeggen dat het allemaal niet zou nodig geweest zijn hadden ze geen fout begaan bij de eerste operatie want de twee volgende zijn een gevolg daarvan!! We kunnen alleen blijven hopen en duimen!
De ochtend kriebelt aan mijn neus. Ik nies de nacht uit mijn gedachten.
In de diepzee van mijn gevoelens zwem ik
blindelings en op de tast maar doelbewust.
Met de tweeling hier sta je soms verbaasd hoe die kleine gasten soms zo'n juiste blik op het leven hebben. 't Is toch eigenaardig dat de waarheid vaak uit een kindermondje komt.
Maar ik stel mij de vraag als die mond dan groeit van kindermondje naar volwassen mond, komt daar dan geen waarheid meer uit? Kan mij dan iemand zeggen op welke leeftijd we leugenaars geworden zijn?
Toen ik nog een kleine snotter was met een kindermondje boven mijn speelse lijf, had ik op een dag een vriend van mijn pa gezien met een buurvrouw.
Niet dat daar iets speciaal aan was, maar mijn kindermondje vertelde dat graag.
Ik heb dan maar tegen mijn ma gezegd: ( de namen zijn fictief):
"Zeg ma, ik heb X gezien met Marie Louise van naast ons deur". " Awel en dan"? " Awel , ze liepen hand in hand"!!
" Euh....awel en dan, dat zal geweest zijn omdat ze niet zouden vallen zeker"! " Jamaar, hij zal haar dan toch niet goed vast gehouden hebben want ze zijn daar wel gevallen, juist in het tarweveld". "Potverdekke!, hoe kunt gij dat weten , kleine snotter"? "Awel , omdat ik ook juist in dat tarweveld zat om verstopperke te spelen.
En ik heb ook nog gezien dat ze elkaar aan het kussen waren". "Awel en dan! Als gij valt met uwe velo en ge komt al bleitende naar huis , dan geeft ik toch ook ne kus op uw blauwe plekken!" "
Euh......ja 't is waar!
Maar na een kwartier lagen ze daar wel in hunnen bloten zunne"!
"Dat zal zijn om te zien of ze niet geblesseerd waren!
En nu moet ge ne keer goed luisteren!!!
Ge moet stoppen met te zeveren en van alles uit uw duim te zuigen".
Ondertussen werden haar woorden kracht bijgezet door een paar goeie lappen op mijne kop.
Wat eigenaardig is, is dat telkens mijn kindermondje de waarheid vertelde ik er vaak een lap voor kreeg.
Later , toen mijn kindermondje verdwenen was en ingeruild was voor een " grotere mond", vroeg ma mij eens hoe dat juist in elkaar zat met met Marie Louise en die gast?.
"Dat is ook straf", dacht ik. Vroeger wilde ze er niks van weten als ik de waarheid sprak en zei ze dat het allemaal leugens waren en uit mijn duim gezogen.
En nu zoveel jaren later wilde ze die affaire nog eens horen omdat ze dacht dat het waar was.
Wanneer is die waarheid een leugen geworden en later terug waarheid? Waarmee ik maar bedoel, luister goed naar die kindermondjes, je kan er soms versteld van staan!
De bezoekers zijn weg, voldaan en content want we hadden al met al nog een redelijk zonnige dag. Alles is opgeruimd, de logeetjes liggen in dromenland en oma bekomt even van de drukte door hier wat te tokkelen....Ik ben jullie nog een antwoord verschuldigd hé?
Ik stel vast dat de meesten onder jullie nog een groot vertrouwen hebben in de behendigheid van biebie hier. Maar ...de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik blijkbaar een jaartje ouder word, want vroeger had niets of niemand mij tegengehouden. Nu is het al voldoende dat er een stoorzender op mijn schouder zit...
Sorry als ik jullie teleurgesteld he, maar ik heb -gelukkig - wat van dat roekeloze van vroeger afgeleerd en heb wijselijk het laatste stukje weg van op mijn zadel afgelegd.smile!! Mijn jongere "ik" zou de uitdaging zeker aangegaan hebben. "Het verstand komt niet voor de jaren en als het ervoor komt dan is het er maar naar", zei mijn ma altijd en met dat in het achterhoofd...
Ik zag het ook niet zitten om aan de kleinkinderen te vertellen dat oma gevallen is omdat ze van op de bagagedrager fietste... Mijn trots hé!! Trouwens, mijn rugje laat gekke toeren niet meer toe en een slag op mijn kop kan ik missen, ik ben al gek genoeg volgens de kleinkinderen.
Maar jullie vertrouwen gaf mij wel een boost, ik voel mij op slag een trammetje jonger ,zegt zij die al bekketrekkend rechtkomt omdat die rug wat opspeelt na een drukke dag.
Normaal is de zomer de periode waarop mijn stalen ros van stal gehaald wordt en we samen gezellig rondtoeren in de buurt. De laatste tijd waren de weersomstandigheden niet optimaal om te fietsen maar toen onze kapoentjes hier onlangs waren, gaf ik het ding toch maar de sporen en samen met de kleinkinderen hebben we toch al wat rondgetoerd, mijn ros en ik! Volgende week is de tweeling hier en dan maar hopen dat we ook wat kunnen fietsen.
Eergisteren gaf ik toch maar weer eens de voorkeur aan mijn tweewieler, de stijgende benzineprijzen indachtig evenals de gedachte fietsen is gezond. We genoten samen van het zacht windje en de stralende, eendaagse augustuszon en we gingen goed vooruit!
Eén van de redenen waarom ik niet zo gek ben op fietsen is zadelpijn. Niet het zadel doet pijn, maar wel mijn bibs !! Voor wie dat niet kent, klinkt het misschien lullig maar ik kan jullie verzekeren dat er aangenamere dingen bestaan. Ik heb al drie verschillende types van zadels uitgeprobeerd maar ik vrees dat het aan de fysiologie van mijn poepeke ligt want niets helpt.
Maar op die bewuste dag dacht ik misschien de oplossing gevonden te hebben!!
Toen ik met de boodschappen terug naar huis reed, stak dat knagende gevoel terug de kop op. Opeens herinnerde ik mij hoe we vroeger ( en dan ga ik weer eens terug naar de tijd van toen) spelenderwijze al fietsend op de bagagedrager gingen zitten. Waarom zou ik het niet eens wagen? Zou ik dan nog die zadelpijn hebben? En toen volgde een monologue intérieure.
Natoken, dat kan je niet maken, het is geen zicht een 66 jarige die zon fratsen uithaalt!
Jij hebt goed praten, jij zit daar op mij schouder te genieten van mijn zweet en tranen". Toe Natoken, gebruik je gezond verstand en laat dat maar. Stel dat je niet meer terug op het zadel kan?
Pfff, ik heb het honderden keren gedaan en het viel telkens reuze mee. Ja, toen was je nog lenig en jong en waren je reflexen optimaal.
Lap, dat had mij schoudergenoot niet mogen zeggen, nu was de uitdaging zeker zo groot al moest ik stiekem wel toegeven dat ik ook eventjes twijfelde aan die reflexen . Ik had toch nog steeds een alternatief? Ik kon het uitproberen daar waar de bossen eraan kwamen en ik niet zo in het oog viel en.. in het slechtste geval was er nog steeds T die mij wel met open armen zou opvangen als ik thuiskwam! Maar dan verscheen het beeld van een gierende slaapgenoot op mijn harde schijf .. Zou ik hem dat pretje gunnen in de wetenschap dat het wel als een lopend vuurtje openbaar nieuws wordt?
Intussen kwam ik aan de bewuste zone , deed mijn andere ik nog steeds een beroep op mijn gezond verstand. Maar in welke mate is dat verstand nog gezond als je op trammeke 6 zit?
Ik keek eerst de kat uit de boom (of uit het bos). Er was niet direct iemand te zien. Ik wriemelde wat op het zadel, verlegde mijn zwaartepunt wat meer naar achteren, voelde mijn evenwicht wat wankelen en zat intussen nog steeds in dubio.
Wat denken jullie deed ik het of deed ik het niet?
Even zien of jullie mij al wat kennen: de uitdaging of het gezond verstand?
Er is een weekboekje waar je het intiem alfabet van een BV kan lezen, zon echte roddelboel maar toch inspireerde het mij om hier even hetzelfde te doen en jullie kunnen allemaal jullie bedenkingen nalaten bij het alfabet als jullie er zin in hebben Ik zal elke week een letter nemen. Ben benieuwd naar jullie reactie Je mag gerust het alfabet aanpassen aan wat het bij jou oproept zoals bv : d = durven /dood ..
Ander geslacht
We geven wel eens een speldenprik naar mekaar toe maar eerlijk? Voor de meesten is dat andere geslacht onmisbaar in hun leven.
De auteur John Gray heeft een boek uit Mannen komen van Mars en vrouwen komen van Venus. Aan de hand van deze pakkende metafoor onthult John Gray een unieke, praktische manier waarop mannen en vrouwen hun relatie-kunnen verbeteren: door te begrijpen en te respecteren wat ze niet gemeen hebben.
Zelf vind ik dat mannen en vrouwen gelijkwaardig moeten zijn, maar we zijn absoluut niet gelijk aan elkaar. Met gelijkwaardigheid bedoel ik dat we dezelfde rechten, plichten en kansen moeten hebben en vooral aan dat laatste schort er soms nog wat. Maar anderzijds zijn we enorm verschillend en gelukkig maar, juist daarom vullen we mekaar zo goed aan.
Weet je niet hoe die afstand te overbruggen dames? Dan moet je het boek Hallo Tarzan van Gigi Sage lezen en daar krijg je de methode van een Mannenfluisteraar mee,
Mijn verzuchting bij die letter... Als ik voor één dag eens een man kon zijn, dan zou ik misschien eindelijk weten hoe mannen denken en... dan zou ik ook eens op mijn vingers kunnen fluiten!! En misschien moeten de mannen eens één dag vrouw zijn, dan zullen ze begrijpen waarom wij het niet zo voor spinnen hebben, wat denk je Amor Fati?
Zoals ik hier al zei heeft hier een vriendin/familielid vrijdag een zeer ernstige operatie ondergaan. Omdat ze veel pijn had, steeds misselijk was en moest overgeven en een te erg schommelende bloeddruk had, is ze tot maandagnamiddag op intensieve gebleven. We zijn nog niet op bezoek kunnen gaan want dat kan ze momenteel nog niet aan. Maandagnamiddag was die drang om over te geven er nog steeds en kreeg ze koorts. Toen de chirurg zijn ronde deed en even op de buik duwde, had ze enorm veel pijn op een plaats die volgens hem niet normaal was. Aan de stoma zag hij ook dat er iets fout liep. Er werd een staal genomen en 5 minuten later wist men al dat er iets mis was en moest ze terug onder narcose en opnieuw opengelegd worden. Dan zag men dat de dikke darm al aan het herstellen was maar.... de assistent die na de ingreep moest afsluiten, heeft op twee plaatsen met zijn naald de dunne darm doorprikt waardoor er een lekkage van galsappen in de buik terecht kwam vandaar de pijn en de koorts want er was een ontsteking ontstaan. Nog nooit in zijn loopbaan voorgehad, zei de prof/chirurg!! Waar hebben we dat 2 maanden geleden ook nog gehoord? Is dit nu toeval of wat dat de dochter en schoonfamilie beiden zo'n " unieke" tegenslag voorhebben of " lullen" die artsen er maar wat op los om hun " vergissingen" te verontschuldigen? Leuven, Gent... topziekenhuizen, topchirurgen als je de recensies mag geloven....Maar het zal je maar overkomen.. Je zou je vertrouwen in ziekenhuizen en artsen er nog bij verliezen. Vandaag komt de prof langs om uitleg te geven maar zoveel is zeker, de genezing is daardoor weer een flink stuk vertraagd en is al zo moeilijk. Komt daar dan nog bovenop dat er in die familie 6 jaar terug ook al een geval van lekkende pancreas geweest is ook na een ingreep in het Middelheim ziekenhuis met dodelijke afloop en dan begrijp je de paniek en de ongerustheid. Ieder geval is natuurlijk anders maar dat werkt niet bevorderlijk voor de gemoedsrust!!
Soit, na drie kwartier was de buik gespoeld en de darm gedicht en kan de herstelling nog maar eens van nul herbeginnen !! De genezing van die snee zal nu wat langer duren want moest terug opengemaakt worden. Er wordt nu ook antibiotica toegediend en nu maar hopen dat het tij eens keert!
Dat zij stilaan de moed verliest , is te begrijpen als je beseft hoeveel tegenslag ze ook heeft, temeer omdat dit niet had mogen gebeuren. Ik weet het wel dat dokters ook maar mensen zijn maar toch vraag ik mij af hoe ernstig sommigen met hun vak bezig zijn? Hoe kan je nu op twee plaatsen door een darm prikken en dat niet zien? Die zullen wel te druk aan het kletsen geweest zijn, mijn gedacht! Alsof de ingreep nog niet drastisch genoeg was!!
Dat is nu twee keer in evenveel maanden dat er een medische fout begaan werd. Eerst bij ons hummeltje toen ze vergaten om naast het knietje ook in het enkeltje een spuit te geven tegen reuma en nu bij de bomma waar men bij het dichtmaken twee maal een darm doorprikte!! Je zou al schrik krijgen om in handen van een dokter te komen! En zeggen dat heel die miserie er misschien niet zou geweest zijn hadden ze in oktober geen kijkoperatie gedaan bij die baarmoederkanker maar een klassieke operatie, dat had men gezien dat er meer aan de hand was want de kanker die er nu zat moet er toen ook geweest zijn!. Dat is de mening van de chirurg in Gent. Donderdag weten we de uitslag van het labo maar nu staat al vast dat er chemo volgt.
Normaal hadden we vandaag, dinsdag, een kort bezoekje gepland bij onze zieke maar dat zal nu ook nog niet kunnen wegens te zwak. Het wordt dringend tijd dat die lieve mensen eens iets positiefs te horen krijgen!
Bojako sneed in haar logje een pijnlijk onderwerp aan en ik herinnerde mij dat ik ooit eens iets in die aard gelezen had. Prompt ging dat in mijn hoofd een eigen leven leiden.
Misschien een onderwerp dat niet prettig aankomt, maar wel om over na te denken, of om over te discussiëren? Niemand hoeft het met me eens te zijn...en ik vrees dat velen zullen geshockeerd zijn met wat hier volgt, maar het is gewoon een spontane reactie op uitlatingen van sommige jongeren!
Naar het schijnt worden wij mensen langzaamaan te oud en zijn we te duur!
Dat zeg ik niet, dat lees ik uit de commentaren van jonge mensen over de zorg voor ouderen, die te duur wordt. We genieten te lang van onze pensioenen tegenwoordig en veel jongeren vinden niet dat zij daar moeten voor opdraaien. Wat zij vergeten is dat de meesten van onze generatie zelf een leven lang afgedragen hebben om nu van dat pensioen te genieten. Is het onze schuld dat die gelden verkeerd aangewend zijn? Doordat we langer leven, moeten we ook veel langer een beroep doen op de verzorgings- en verpleegkosten niettegenstaande de voortdurende onderzoeken om ons nog ouder te laten worden, de peperdure specialisten en de operaties op mensen die feitelijk al te broos en te oud zijn... de weigering van artsen, specialisten, verpleging en paraverpleging om zich te houden aan de wensen van patiënten die willen sterven als het leven niet meer menswaardig geleefd kan worden.
Dokters hebben een eed afgelegd, De Eed van Hippocrates die zegt en ik citeer: 'Ik zweer bij Apollo de genezer, bij Asclepius, en Panacea en neem alle goden en godinnen tot getuige, om naar mijn beste oordeel en vermogen de volgende eed te houden:
Ik zal naar mijn beste oordeel en vermogen en om bestwil mijner zieken hun een leefregel voorschrijven en nooit iemand kwaad doen.
Nooit zal ik, om iemand te gerieven, een dodelijk middel voorschrijven of een raad geven die - als hij wordt gevolgd- de dood tot gevolg heeft."..
Ik denk niet, maar eerlijk gezegd weet ik dat niet, want ik ben geen dokter....dat er nog gezworen wordt bij Apollo, bij Asclepius en Panacea en alle goden en godinnen ter getuige....
Er zou een nieuwe eed in het leven geroepen zijn die als volgt luidt: 'Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten.
Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.
Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen.
Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.'
Ik lees daar niet in dat dokters tegen de wensen van een patiënt moeten ingaan, zeker niet als tijdens de eed gezegd wordt dat de opvattingen van de patiënt geëerbiedigd moeten worden. Ik lees daar ook niet in, zoals in de eed van Hippocrates, dat artsen geen dodelijk middel zouden mogen voorschrijven voor diegenen die door mensonwaardige omstandigheden uit het leven willen stappen.
Mensen met een bekende wens tot euthanasie, zelfs tot actieve euthanasie, zouden dus nooit in de steek gelaten hoeven te worden. Ik heb een paar concrete gevallen in mijn hoofd van mensen die wel in de steek gelaten werden en ik heb er niet de beste herinneringen aan!
Jaren geleden las ik een science fictionboek over dit onderwerp. Mensen werden steeds ouder en de dan regerende lieden van jongere of middelbare leeftijd vaardigden een wet uit die mensen tot hun 65e verjaardag met rust liet.... Maar op die dag ontvingen zij een brief en een kaartje van regeringswege. Niet met een felicitatie, maar met de opdracht zich binnen een maand volgend op hun 65ste verjaardag, te melden in een instelling met een mooie naam. Een instelling die een fabriek bevatte die voor hun totale destructie zou zorgen. Waardoor hun zorgvuldig gescheiden resten nog van nut zouden zijn voor de levenden. Bijv. de huid, het lichaamsvet, de botten, alles kon gerecycled worden ten nutte van het algemeen. De overgebleven as als mest voor de landbouw... 'Bij de melding gelieve de kaart mee te nemen.' (Je mocht eens vrijwillig te vroeg gaan).
Als je je dan meldde kreeg je van een vriendelijke receptioniste een kamertje toegewezen, waar aangenaam licht, zachte muziek en plezierige tijdschriften op je wachtten.
Waarmee je, terwijl een verpleegster je 'medicijnen' toediende en een infuus gaf, langzaam kon wegzakken in de eeuwige slaap.
Hoe het afliep in dat boek?
Een paar mensen besloten te vluchten, maar aangezien de landsgrenzen grotendeels verdwenen waren bij de globalisering van de Aarde werd het een vlucht zonder einde... (Of ze het haalden weet ik niet meer).
En nu de eerbied voor de ouderdom toch aan het verdwijnen is, durf ik op mijn leeftijd een heel cynische opmerking hieraan toe te voegen:
Voor diegenen die het wensen en niet de volledige aftakeling willen meemaken, is dit misschien iets ( maar niet op 65j) voor de regering om de tekorten mee te lijf te gaan en bezuinigingen verder door te voeren? We horen momenteel toch niets anders dan " bezuinigen" !
Nou ja, het is maar een idee hoor. We hebben in de voorbije, moeilijke tijden van onze regering al zoveel meegemaakt dat we nergens meer moeten van verschieten..
Het bovenstaande zal wellicht de nodige weerstand opwekken...maar ik wil het niet meemaken om op mijn 80ste bv ( als ik het zolang trek) als een financiële last voor de maatschappij beschouwd te worden omdat ik lichamelijk niet meer naar behoren functioneer!
Om misverstanden te voorkomen, wil ik wel nog zeggen dat ik enorm veel bewondering en eerbied heb voor diegenen die vechten om in leven te blijven en voor wie elke dag een geschenk is. Levenswil is de individueelste beleving in onze maatschappij en dat zou zich niet mogen laten dicteren door die gemeenschap want voor sommigen kan het leven te lang duren! Ik ben bang dat ik mij hier op glas ijs begeef, maar momenteel worden we hier geconfronteerd met een situatie waarin iemand vecht voor haar leven en nog zoveel ervan verwacht terwijl een andere ,die een lang leven achter de rug heeft, nu al drie jaar totaal dement vanuit haar bed en rolstoel steeds verder aftakelt en wacht op de verlossing hoewel ze 3 jaar geleden gesmeekt heeft om euthanasie.....Daar word je wel een beetje opstandig van!
De Danaïden waren de 50 dochters van Danaos koning van Agros ( en dan krabben wij al in ons haar als we horen over gezinnen met 5 dochters!!) . Ze werden gedwongen te trouwen met hun neven, de 50 zonen van Danaos' broer Aegyptos. Maar tijdens de huwelijksnacht brachten 49 onder hen hun echtgenoot om het leven. Ze moesten daarvoor na hun dood een eeuwigdurende straf ondergaan. In de onderwereld moesten ze een vat vullen met water, maar de bodem van het vat was lek en zo geraakt het vat nooit vol! Een echte tantaluskwelling als je het mij vraagt .
Bedankt voor de positieve energie gisteren Ani, Loewiesa, Jeske, Nikki, Paz, Gita , Freddy & Patty, Fjak@ en Amor Fati.
De operatie duurde 8 u! Lang hé als je zit te wachten op een telefoontje!! Op zich is die goed geslaagd. Het gezwelletje op de long was nog het minst ingrijpend. De buik heeft meer aandacht gevraagd en er is behoorlijk wat weggenomen. Alles dat er niet normaal of verdacht uitzag, heeft de chirurg verwijderd en dat wordt nu in het labo onderzocht. Daarna weten we meer over de chemo die wellicht volgt. Er is ook een tijdelijke ( 6 weken) stoma gestoken. Nu wordt het nog even afwachten op die labo-resultaten. We zijn er nog niet , er wacht nog een lange , moeilijke weg, maar de eerste stap naar herstel is gezet. We houden die handen nog even samen, niet?
Vandaag staat een heel dierbare persoon/ schoonmama van de dochter een heel ingrijpende, minstens zes uur durende operatie te wachten. Het wordt een lange, bange dag voor iedereen en vooral voor haar! Daarom vraag ik aan elke bezoeker om vandaag even een stukje energie door te sturen naar het UZ Gent. Ze zal zeker alle steun en positief denken nodig hebben om door te bijten en te vechten. In gedachten houd ik haar hand vast. Houden jullie die van mij vast dan vormen we in gedachten een kring rond haar om haar te beschermen en te steunen want ik geloof in de kracht van positief denken!
Soms zijn er zo van die kleine dingen die op bepaalde dagen op je systeem werken en dat zal niemand vreemd zijn ,denk ik . Zo ergerde ik mij vandaag aan...
- Verkeerslichten die op ring van Lier niet gesynchroniseerd zijn. Hoe moeilijk is dat om de verkeerslichten op elkaar af te stellen? Maar neen, je mag er donder op zeggen dat je meestal in de remmen moet bij het volgende licht. Je zou eens vlotjes moeten kunnen doorrijden! Neen, het is stukken beter voor het milieu dat je telkens moet stilstaan en terug optrekken... zo jaag je liters extra benzine door je carburator en dat komt vadertje staat goed uit want de autobrandstof is toch de melkkoe van onze regering als je onze prijzen vergelijkt met die van andere landen!
- En dan heb je ook nog die wisselende verkeersborden 90km/70km/90km...waarbij je je afvraagt waartoe dat accordeon gedoe eigenlijk dient? Maar ja, dan denk je weer aan het rendement van die "koe" bij het optrekken en afremmen en alles is duidelijk...
- Of die abnormaal hoge verkeersdrempels op secundaire wegen waar je zelfs met de toegestane snelheid ter plaatse, nog niet zonder "een geschoren buik" overheen kan. Als je de stevigheid van je autoplaat en uitlaat wil testen, dan zijn onze Belgische verkeersdrempels vaak de ultieme testzones! Je kan beter stilstaan, een eresaluut brengen aan die engerds en daarna terug de staatskas spijzen.
En als jullie ook weten dat ik geen melk drink, dan begrijpen jullie dat ik ook geen sympathie heb voor die koe!! En als jullie vinden dat ik zaag, héwel het is jullie goeie recht. En als jullie denken dat die bui rap zal over zijn, vergeet het maar. Dat is wat regenweer onder anderen met mij doet! En als jullie vinden dat ik beter ophoud.... dan hebben jullie groot gelijk!
Sommige dingen zijn best wel grappig, al ben ik misschien de enige die er de grap van inziet. Wie soms rijdt langs de E40 tussen Brugge en Brussel, komt over het algemeen Gent tegen. Mocht dit niet zo zijn, dan zit u in alle geval verkeerd. Hoe dan ook, Gent is herkenbaar aan het bord van de Ikea, dat is duidelijk. Onlangs reden we daar ook voorbij en ter hoogte van die winkelketen, zagen we een nieuwbouw in aanbouw. Een groot ding, ernaast kijken was bijna onmogelijk, tenzij men over een zeer eng blikveld beschikt en zich ten volle op de E40 concentreert.
Op het moment dat we er voorbijkwamen, bereikte dit gebouw zijn hoogste punt. En wat wil de traditie als men het hoogste punt van een huis bereikt (of toch de hoogte van de nokbalk, want de schouw komt hiervoor niet in aanmerking)? Dan zet men daar een tak op of een halve boom, het hangt er een beetje van af hoe sterk de constructie is en hoe sterk de man die die naar boven draagt. Het is een traditie die ik nog ken van de tijd dat ik nog thuis was. Misschien is het buiten West- Vlaanderen ook een gewoonte? Ik heb geen idee. Wat ik wel nog weet, is dat het iets te maken heeft met geluk, vrede en voorspoed.
Een halve boom op je nok zetten in de hoop dat vlagen miserie nooit je deel zullen zijn, lijkt mij een beetje belachelijk, om maar niet te zeggen: zwaar masochistisch.
En, nu komt de clue: bovenop dat extreem groot kantoorgebouw (extreem groot voor de Vlaanders), stond zo'n halve boom. Het was een redelijk stuk want je zag hem goed. Om maar te zeggen dat het geen twijgje was.
Dat vind ik dus grappig en ook wel een beetje ontroerend eigenlijk. Dat iemand in een dergelijk grote bouwfirma denkt: hier gaan we eens een boom/tak op zetten zie voor voorspoed, of geluk, of whatever zolang het maar niet slecht is. Dat is schoon... Toch?
Vandaag reden we er weer langs en waar de boom stond, had men nu een reuzegrote kraan bovenop het dak gezet. Eerlijk? Ik geef toch de voorkeur aan die boom!
)
! 
.
