Hoe vaak kan je afscheid nemen van een geliefde persoon?? We hebben hier een paar dagen achter de rug die niet voor herhaling vatbaar zijn. Het begon al op vrijdagmorgen. Ik had de dag voordien een telefoontje gekregen dat ik in de voormiddag langs mocht voor het onderzoek in plaats van de namiddag en was blij dat het wachten zo wat ingekort was. We moesten er om 10u30 zijn en om 11u15 zaten we nog te nagelbijten. Eindelijk kwam de arts er aan en mocht ik mee... Door de bezorgdheid was ik vergeten om mij GSM af te zetten en gaat dat ding toch precies aan het bellen als ik mee mag zeker!! Het was mijn zus met de vraag om direct naar ons ma te komen. Het ziekenhuis had opgebeld dat haar toestand heel kritiek was..en verzocht de familie om te komen!! "Neen, nu toch niet" was mijn eerste reactie. Waarom moest uitgerekend nu ons ma haar uur kiezen?? De dokter zag dat er iets mis was en dacht dat ik even in paniek sloeg voor het onderzoek.Toen ik hem de ware reden zei, liet hij ons de keuze of we gingen door met het onderzoek of we verkozen om op een andere keer terug te komen. Maar ik had me al de avond voordien klaargemaakt voor het onderzoek en mijn darmen waren " gespoeld en gekuist" en ik liep al een paar weken ongerust rond omdat we zelfs na een scan nog steeds geen afdoende verklaring hadden voor mijn problemen. Een moeilijke keuze maar voor éen keer wilde ik zekerheid over mijn gezondheid en besloot ik het onderzoek toch te laten doen ... we riskeerden toch te laat te komen bij ma want de laatste tijd rijden we er gemiddeld 2u over om bij haar te geraken. " Ik zal een lichtere verdoving geven " , zei de dokter dan zou ik beter bij " de zinnen " zijn als we bij ma kwamen. Ik vroeg hem daar geen rekening mee te houden , ik zou in de auto wel de tijd hebben om helemaal wakker te worden. Het onderzoek verliep vlot , ttz ik heb er niets van gemerkt hoewel ik af en toe " grimassen" trok wist T te vertellen. We kregen onmiddellijk de uitslag en die was , gelukkig, positief. Moeten nu enkel nog de uitslag van een biopsie afwachten maar dat is meer om alle twijfel op kankercellen... uit te sluiten. Hoe ik beneden en in de auto geraakt ben, weet ik niet. Ik was enorm ontgoocheld dat ik niet meer uitleg gevraagd had aan de arts want hoewel het onderzoek goed afgelopen was, wist ik nu niet waar de pijn vandaan kwam..( zo dacht ik).. Blijkt dat ik dat WEL gevraagd heb en antwoord kreeg en had ik zelfs gevraagd waarom er een biopsie gedaan was en zoveel meer ..... Daar herinner ik mij dus niets meer van. Ik weet wel dat ik mierzoete koffie kreeg toen ik bijkwam maar wat ik daarna deed... het staat niet op mijn harde schijf. T heeft mij met de lift naar beneden geholpen en in de auto... dat weet ik niet. Blijkbaar heb ik zelfs de brief van de arts voor onze huisarts geopend en gelezen.... weet ik niets van. Ik heb bij de balie zelf alles geregeld... weet ik niets van!! Nu begrijp ik dat mensen die onder invloed zijn van bv rohypnol daden stellen die ze zich niet meer herinneren . Een heel akelige ervaring. Ik heb nog lachend tegen mijn vechtgenoot gezegd: " Je hebt je kans gemist om me van alles te laten tekenen, ik zou het zo gedaan hebben" ( tekenen bedoel ik!!).... Maar alle gekheid daar gelaten , we "vlogen" daarna direct naar ma . Toen we eraan kwamen was ze inderdaad heel slecht . Ze was totaal weg van deze wereld en herkende niemand. Ze was zelfs bezig met wat wij in het WW " pakjes maken " noemen bij mensen die aan het einde bezig zijn!! Het praten ging ook niet , ze probeerde wel maar het was onverstaanbaar en ze volgde ons vragen niet. Ze had ook wat koorts en bleek dingen te zien die wij niet zagen. Nadat we daar allemaal een paar uur rond haar gestaan hadden en alle contact onmogelijk was, werd door de begeleidster van palliatieve zorgen de vraag gesteld of ma de laatste sacramenten zou willen. We hebben het haar gevraagd in een kort " helder " moment tussen twee afwezige momenten in en ze knikte " ja". Het was een korte maar serene zalving en dan begon het wachten.... Haar toestand bleef stabiel en uiteindelijk beseften we dat het einde nog niet voor dit moment was. Persoonlijk zijn we tot de laatsten bij haar gebleven maar om 23u viel ze in een rustige slaap en zat ik er zelf wat door na de commotie van de voorbije dagen dus besloten we bij vrienden in de buurt te overnachten ( die hadden dat al voorgesteld voor het geval). We konden zo heel vroeg opstaan en de volgende morgen terug naar ma toe of... waren in de buurt als de toestand erger werd. De volgend dag hoorden we dat ma een rustige nacht had, de koorts weg was en ze was in zo'n toestand dat ze iedereen even herkende en zelfs kon fluisteren. We zijn tot 16u bij haar gebleven en hoewel de verwarring stilaan weer groter werd, vermoedde de arts dat het einde nog even uitgesteld was.. Omdat op 6 september de oudste kleinzoon jarig is, besloten we dan maar om terug te keren en even nog een paar uurtjes aan het ventje te spenderen... Vannacht wordt het dus weer slapen met de telefoon naast het bed ... hoelang houden we dat nog vol maar vooral hoe lang houdt ons ma dat nog vol. Waar zij nog de kracht vandaan haalt om telkens opnieuw te vechten is mij een vraagteken. Nu begint ze ook nog doorligwonden te krijgen , gelukkig steekt ze zo onder de medicamenten en verdoving dat ze geen pijn meer voelt. Maar moet dat nu echt zo lang duren vooraleer een mens mag "gaan".... We zitten hier eventjes op ons tandvlees na die weken van spanning en zorgen om verschillende redenen maar ... het definitieve afscheid is blijkbaar nog niet daar en we zullen de komende dagen misschien nog heel vaak die E17 en de E40 enz op en af rijden...... Lieve mams ik laat je hand los, ga nu maar, ik hou je vast in mijn hart...
Reacties op bericht (11)
09-09-2008
Hey
Dag Natoke...gaat het een beetje ? Ik leef met je mee ...een lieve knuffel
09-09-2008 om 13:34
geschreven door Yolanda
...
Goed van je dat je het onderzoek in elk geval hebt doorgezet, want de spanning van het niet weten wat het is, is ook niet mis. Maar vervelend dat het niet goed gaat met je mama. Het blijft pijn doen om te zien dat het afscheid steeds nader komt en ik wens je dan ook heel veel sterkte hoor Natoken.
09-09-2008 om 07:58
geschreven door thea
08-09-2008
sterkte meid ...
ik leef met je mee ... zowel met je eigen situatie als met je mama ...ik weet hoe moeilijk het is ... sterkte hoor , je hebt gelukkig iemand die je steunt .een knuffelen een gemeende arm om je heen
08-09-2008 om 19:52
geschreven door ani
..
Reuze content dat het met jou de goede weg opgaat. Droevig voor de mama natuurlijk, moge ons lieve heereke voor een keer eens echt lief zijn en haar rustig laten gaan. Het gaat nog keihard aankomen maar je kan niet anders dan het onvermijdelijke aanvaarden. Meisje, we voelen hier echt erg met je mee. Met de broer van Lea op palliatieve gaat het ook die weg op, hij is nog steeds goed bij zijn verstand en ziet zich zelf wegkwijnen. Hopelijk gaat het snel. Hou je sterk bloggertje. Dikke Knuffel met een hoofdletter.
08-09-2008 om 00:38
geschreven door Ludovikus
07-09-2008
.... soms moeilijk om te kiezen hé....
..... ik kan me voorstellen hoe lastig het moet geweest zijn om een keuze te maken toen je telefoon kreeg met minder goed nieuws Natoken...... maar ik denk wel dat je een juiste keuze gemaakt hebt alhoewel dit een heel vervelend gevoel moet gegeven hebben. Gelukkig was je nog op tijd, maar goed, wat zal het morgen zijn? en is zoals je zegt , wanneer je de afstand van bij jou thuis moet overbruggen; je kan altijd te laat zijn....
wat betreft jezelf is het voorlopig toch al goed nieuws met wat je gehoord hebt of terug bevestigd is door je echtgenoot na je roes....(smile) nu nog even geduld voor je uitslag van de biopsie....en als dat ok is, is het uitkijken dat je van je last vanaf raakt .......
ik hoop dat de volgende dagen voor jullie niet al te lastig worden, en dat je moeder een zacht einde mag meemaken; niemand verdient dit om afscheid al lijdend mee te maken.
Rustige nacht Natoken !
07-09-2008 om 23:34
geschreven door Amor Fati
*
Lieve meid, ik ben blij dat je uitslag negatief is. Raar vind
ik die dokters termen altijd. Wanneer de uitslag negatief (kritisch of
afwijzend) is wil dat zeggen dat het positief (bevestigend)is. Een mens zou
er nog verward door raken. En euhben je wel zeker dat T je niets heeft laten
tekenen.? Misschien ondervind je dat nog wel de komende weken! Vooral niet
vergeten om het dan aan ons te vertellen he!!!
Nu kunnen we wel grappig doen, maar in feite zit jij
middenin een trieste periode. Mijn pleegvader heeft drie weken zo gelegen als
jouw mams. Elke dag, elk uur kon zijn laatste zijn, maar de man moet gevochten
hebben als een leeuw. Gelukkig lag het ziekenhuis waar hij verbleef dicht bij
huis. Maar het is slopend want je kent geen rust meer. Ik bijvoorbeeld hoorde
soms mijn telefoon rinkelen terwijl dat helemaal niet zo was. Onze enige troost
was ook dat hij geen pijn voelde door de vele medicatie. Ik hoop dat je mams
heel vlug de poort naar haar laatste weg vind. Hele lieve knuffels en hou je
taai meid.
07-09-2008 om 16:36
geschreven door huismusje
Hallo
Dag Natoken...Ik ben blij voor U dat je uitslag positief is..wat je ma betreft...ik hoop dat ze niet moet afzien en dat ze vredig kan gaan...de laatste zin ontroerd mij die je geschreven hebt....een lieve knuff van mij in deze moeilijke tijd voor U...ik weet dat je het nu moeilijk hebt....
07-09-2008 om 15:47
geschreven door Athea
Hallo blogmaatjes,
ik stuur je langs deze weg een heel dikke troostknuffel en inderdaad, loslaten is een ultiem bewijs van liefde. Hoop dat jullie allemaal niet te lang moeten afzien en ik brand een kaarsje niet alleen voor je moeder maar ook voor een goede uitslag voor jou. Toi, toi, toi, en dikke knuf. Michelly
07-09-2008 om 14:04
geschreven door Michelly
..
Het is inderdaad zo he Natoken,iemand graag zien ,is ze ook kunnen loslaten,en ik hoop met je mee dat je mams niet meer moet afzien,en voor jezelf,positief blijven is de boodschap,we hebben het er vrijdag nog over gehad ,omdat Nestje dus darmkanker heeft gehad,en hij geeft je de goede raad ,niets uitstellen!Dikke ,dikke knuffelkus van Lipske!
07-09-2008 om 11:47
geschreven door hotlips
ach toch
Wat een ellende... dan hoop je dat het maar vlug gedaan mag zijn... is geen schande... als er geen hoop meer is op beterschap... ik opteer altijd voor "korte pijn" Dikke troostende kus van me
07-09-2008 om 10:38
geschreven door Myette
..
Lieve Natoken - het lezen brengt me zo van slag - ik herleef alles met je mee... straks ga ik proberen om hier iets zinnig te schrijven want het lukt me nu even niet.
)
