Als de bomen konden spreken zouden ze ons vertellen wat de
wind hen kwam
zeggen?
Als de bloemen konden spreken zouden ze ons
overstelpen met
over schoonheid en
liefde te spreken?
Als het gras kon spreken, zou het mos dan toelaten dat de woorden tot ons komen?
Als de dierenkonden spreken zouden ze vertellen in wat
voor een paradijs we elke dag leven?
Maar de bomen
spreken niet. Ze
geven ons enkel elke
dag zuurstof om te leven.
En de wind die
geeft ons alleen
maar een strelend
gevoel.
Ook de bloemen
spreken niet, maar
hun schoonheid
en liefde laat
menig hart
herleven.
Het gras
zal niets zeggen want zal
steeds met mos
alles blijven
delen.
De dieren echter
spreken wel maar
in een andere
taal die wij
helaas niet
kunnen verstaan!
De zon is de
enige die zonder
woorden kan spreken
door haar warme
stralen over de
natuur te laten
neerdalen en
de natuur te laten herleven!
En al kan die natuur
dan niet spreken, toch zal ze zonder woorden menig
hart doen bloeien.
En naar de warmte van die zonen het ontluiken van de natuur begin nu toch stilaan iedereen uit te kijken of niet?
Reacties op bericht (3)
26-02-2009
Hi Natoken
Zijt maar zeker dat ik het stilaan kotsbeu word die winterse toestanden. Koude, sneeuw, regen en wind, ik word al bleek als ik eraan denk. Wat zou ik nu graag op een zonnig strand liggen met een cocktail in mijn hand. Nu, die cocktail is geen groot probleem........;)))) Het gedicht dat jij nu op je blog hebt staan heb ik ooit gelezen in een boek dat over Indianen legendes ging. Ik meen dat de titel van het boek: "Witte veder" was, maar pin me er nu niet op vast hoor. Wat ook een prachtig boek is, is "Amerikaanse Indiaanse Verhalen" Het is geschreven door Gertrude Simmons Bonnin ( 1876-1938) en is autobiografisch. Haar Indiaanse naam is Zitkala- Sa, wat zoveel betekent als "Rode Vogel".
..... dat het lente wordt Natoken..... alhoewel vandaag hebben we al een voorsmaakje gehad en naar het schijnt wordt het dit weekend heel mooi... voor mijn part niet gelaten hoor, laat maar komen
)
.