Gisterenavond vermoedde ik al dat 15 november wel wat te ver kon liggen. Toen ik rond 23u wakker werd met buikpijn begon ik mij onzeker te voelen. Stilletjes kroop ik het bed uit, controleerde nog even de valies die toch al een paar weken klaar stond (:-) en besloot nog snel een pot soep te maken voor mijn ventje mocht ik de komende dagen even " weg " zijn!!! Er lag nog wat strijkwerk, dat kon ik best ook afwerken... Ieder heeft zijn manier om naar " le moment suprême" toe te leven hé , wel dat was mijn eindrush ( :twisted:) Prenatale oefeningen, daar hadden ze hier nog nooit van gehoord maar ik had wel boekjes gelezen en daardoor kon ik mijn " topmomenten" draaglijker maken. De weeën bleven komen en ik besloot T uiteindelijk wakker te maken want onze kleine kondigde zich aan, weliswaar 3 weken te vroeg, maar ik was er niet rouwig om! In de auto had ik reeds om de 5 min weeën en T sakkerde dat ik hem veel te laat had wakker gemaakt. Gelukkig was het nacht en geen verkeer en T heeft wellicht alle verkeerslichten genegeerd!!! We stonden in een recordtempo aan de kliniek maar vingen daar bot. Die was 's nachts gesloten dus moesten we 2x aanbellen voor er een bewaker kwam om open te doen.T stond door de glazen deuren in geuren en kleuren uit te leggen dat het dringend was want intussen was mijn water al gebroken. Als jullie dachten dat daarom de formaliteiten sneller zouden gaan.. vergeet het, eerst inschrijven en de nodige formulieren invullen, was de boodschap. !! Gelukkig was de kamer al op voorhand geboekt en hadden we al een voorschot betaald, dat was dan een probleem minder!!... De arts werd snel verwittigd en toen hij eraan kwam, sleurde hij mij haast mee naar een kamer. Daar werden in allerijl de laatste voorbereidingen gedaan ( ik bespaar jullie de details!!!!) en onder luid geroep dat ik niet mocht persen werd ik naar de verlossingskamer gerold. Hoewel het hier absoluut geen gewoonte is, had T toch de toestemming gekregen om bij de bevalling aanwezig te zijn. Alleen... we waren de valies met alle nodige spulletjes voor de kleine in de auto vergeten. :twisted: T donderde naar beneden want hij wilde het " sublieme " moment niet missen. Helaas toen hij terug boven was, lag de kleine al op de verzorgingstafel en ik aan het trillen als een espenblad van de doorstane emoties!!! Er werd een deken over mij gegooid maar veel haalde het niet uit.Tot daar in het kort wat veel vrouwen " in het lang" meemaken!!
Ik wist dat Kenny 49cm was en 2.940 kg woog en gezond was en .. de schoonste baby was die we ooit al gezien hadden!!! Daar hield het voorlopig op.
(klik op foto)
Na een vlotte bevalling bracht men mij terug naar de kamer. Het was hier niet de gewoonte om de baby op de kamer te hebben, dus lag ik daar " verweesd " te wachten tot de kleine eventjes bij ons zou gebracht worden. T pendelde op en neer tussen de kamer en de baby-afdeling en kwam telkens met een trotse grijns terug binnen...Hij kreeg maar niet genoeg van dit kleine wonder. Om 5u in de morgen had hij Nelly en Jan al opgebeld om hen het nieuws te vertellen. Aanvankelijk dachten ze dat het om een misplaatste grap ging- want 3 weken te vroeg- maar toen Nelly hoorde dat het menens was, kon ze haast niet wachten om haar " meetje lap " kindje te bezoeken. Ze was er dan ook als de kippen bij toen de kliniekdeuren opengingen!! Ik wilde ook wel eens tot aan de baby - afdeling wandelen maar " moest " in bed blijven!! Er liep hier een verpleegster rond die ik in gedachten al de naam " matronne" had gegeven en die duldde blijkbaar geen tegenspraak!!!! :roll: Het was pas in de late namiddag dat ik Kenny voor het eerst terugzag en dat voor een eerste borstvoeding of althans een poging daartoe!!! Het werd een geval van bloed , zweet en tranen zowel bij ons zoontje als bij mij en dat uit pure frustratie!! Omdat Kenny te vroeg was geboren, lag hij van de nek tot en met de voetjes ingebundeld! Hij leek bijna een mummie...Het enige wat we zagen waren zijn pikzwarte, lange haartjes tegen zijn bezweet hoofdje dat hij amper kon bewegen!! Dat krijsende bundeltje werd door " matronne" tegen mijn borst geduwd. De kleine zocht en tierde en schreeuwde zijn honger en frustratie uit .Intussen trokken en duwden matronne en nog een verpleegster aan mijn borst om die in het kleine mondje te duwen...Het zweet parelde langs mijn slapen tot het mij allemaal teveel werd. Was dat hier zo de gewoonte dan zou dat niet lang duren!!! Ik vroeg kordaat aan iedereen om de kamer te verlaten en mij met de kleine alleen te laten. Blijkbaar klonk het " menens" want Matronne en co verlieten " geshockeerd " de kamer en zelfs T volgde in hun " zog ". :-D.. Maar dat laatste was niet de bedoeling. Ik vroeg hem om bij mij te blijven.
Het eerste wat ik deed was die kleine uit zijn bundel verlossen... Eindelijk kon ik hem keuren en bewonderen en dit kleine lijfje ontdekken voor we samen rustig " tot de orde van de dag " overgingen... Binnen de kortste tijd lag ons ventje gulzig te zuigen en keken we vertederd en gelukkig toe. Ik had geen zintuigen genoeg om ons zoontje in mij op te nemen. Ik snoof de geur van zijn kleine lichaampje op terwijl mij handen zijn kleine voetjes en vingertjes streelden. Mijn ogen, handen en hart verkenden elk plekje van ons wonder en T genoot intussen mee. Het was alsof al mijn zintuigen zich gulzig wilden verzadigen aan dit kleine wonder. Ik fluisterde heel stil om onze hongerige schat niet te storen: " Vanaf nu gaan we met zijn drietjes verder.." Maar lang duurde dat intieme moment niet. Matronne stond daar weeral, klaar om onze cocon te doorbreken. Ik vroeg haar of ik Kenny nog wat bij mij mocht hebben maar in plaats van een ja kreeg ik een hele tirade naar het hoofd.... Waarom had ik die omslagdoek losgemaakt??? Om de kleine warm te houden moest hij ingebundeld liggen en ze hadden geen tijd om dat telkens opnieuw over te doen. Ik vroeg haar of dat echt nodig was? Indien ik dat niet wilde dan moest T handschoentjes, sokjes een mutsje en een brede sjaal gaan kopen, zei ze . Vroeggeboren kindjes moeten warm gehouden worden!! Samen met Nelly heeft hij dat ook snel gedaan.
Het was pas de volgende morgen dat ik de kleine terugzag, men had mij een ganse nacht laten slapen. Onder de strenge blik van " matronne" ( ik kon amper een lach onderdrukken) werd de kleine in mijn armen gelegd. Geen gesleur of getrek meer van haar kant!!!!! Een knalgeel mutsje hing doorgezakt tot op het neusje van onze schat. De even knalgele sokjes waren groot genoeg om in elk 2 voetjes te bergen en met zijn idem gekleurde handschoentjes kon hij zo het verkeer regelen!!.. T begreep mijn glimlach en zei: " Het was de kleinste maat die we konden vinden.." Omdat de Venezolaanse vrouwen in normale omstandigheden de dag na de bevalling al naar huis gaan, vroeg " matronne " of ik problemen had want ik zou blijkbaar nog éen dag langer blijven? Ik vertelde haar dat T erop aangedrongen had om hier nog een extra dag uit te rusten om te wennen en te bekomen want eenmaal thuis zou ik er alleen voor staan . Hij kreeg maar 4 halve dagen om aan het vaderschap te wennen!!!!
Die dag werd het natuurlijk druk door de bezoekjes van de andere Belgen, zodat ik Kenny enkel zag voor de voeding ( en dan werd iedereen door matronne naar buiten gestuurd)!!
De derde morgen kwam mijn gynaecoloog langs met de nodige ontslagpapieren en instructies voor intieme verzorging.. Ook de kinderarts kwam nog eventjes uit de doeken doen wat er moest gebeuren met het naveltje en dito dinges , daarna was ik klaar om naar huis te gaan.
Matronne kwam nog even langs voor een laatste intieme verzorging. Ik bedankte haar en gaf haar een zakje " doopsuiker ". Heel even zag ik de verwarring op haar gezicht en toen kruisten onze blikken zich in een moment " van vrouw tot vrouw "... daarna was ze weer haar eigenste zelf en met een waardig: " Gracias señora que te vaya bien y mucha suerte"... haastte ze zich naar de deur. Heel even had ik een glimp mogen werpen op de vrouw/moeder in die verpleegster en besefte ik dat haar aanpak wellicht de enige juiste was in dit land. Als ik hoorde hoe in de aanpalende kamers het " kreunen en kermen " van moedertjes in spé ondersteund werd door even luide kreten van echtgenoten , ouders en schoonouders en de decibels in koor toenamen naar mate het uur der waarheid naderde, dan was er inderdaad maar éen houding de juiste en dat was die van " matronne". T bracht ons naar huis en Nelly kwam eventjes bijspringen want in de namiddag moest T lesgeven. De volgende dagen stond het weekend voor de deur maar vanaf maandag was het gewoon: " My little King and I "....
Reacties op bericht (7)
16-02-2009
Smile ... heb hier zo fijn kunnen genieten van je beeldende teksten Natoken ... sommige gebeurtenissen staan gewoon in het geheugen gegrifd alsof het gisteren was ...!
Hallo Natoken !! Ben graag en met veel plezier eens komen zien ... t was hier biezonder aangenaam om vertoeven , je bent dus altijd een reismus geweest ... smile , fijn om je ervaring te mogen lezen , je schrijvelingskes zijn aangenaam en vlot om lezen ...alsof het gisteren was .... knipoogje ! ! Veel liefs ... dikke knuff ... XXX Dierenopvoedster & Magnetiseur Miryam
16-02-2009 om 15:12
geschreven door Miryam
13-02-2009
gewoontes kunnen verschillen....
..... en ieder zijn cultuur zeker......
Heel mooi en nogal goed gedetailleerd je ervaringen weergegeven Natoken, maar ja, dit zijn dan ook van die gebeurtenissen die bijblijven en zeker van die eerste keer. en de naam van de "Matronne" vind ik wel leuk gekozen, heb daar zowat een beeld voor ogen waarvan ik nu niet weet of die Venezolaanse er ook echt zo uitzag ....
13-02-2009 om 22:02
geschreven door Amor Fati
Lieve groetjes
Ik heb op een stil moment enkele blogs bezocht en ben hier blijven stilstaan bij je mooie tekst over de geboorte ven je kindje. Deze tekst heeft me zeker gefascineerd , maar ik weet als man niet zo goed wat ik er moet op zeggen.
Vriendelijke groetjes van Erwin
13-02-2009 om 19:43
geschreven door Erwin
..
Moet toch een raar gevoel geweest zijn , te bevallen in een vreemd land. En jij dan met je West Vlaamse kracht die weet barenspijnen in stilte te dragen, tegen al die Zuid Amerikaanse die huilen en krijsen zelfs als het niet nodig is. Die matronne wist niet waar ze het had. Dat goed gevoel als je die kleine schat kon uitpakken moet zalig geweest zijn. Kuskes.
13-02-2009 om 16:15
geschreven door Ludovikus
oeps...
lees en tepel
Uilenspiegel
13-02-2009 om 15:40
geschreven door Uilenspiegel
Waarom het gemakkelijk maken als het moeilijk ook kan?
ik zie die borstvoeding toestanden zó voor mijn ogen
wild trekken en sleuren aan borst een tepel
ze wisten hem precies niet hangen de klepel
de moeder gelukkig wel en werd er snel aan gezogen
Groetjes, Uilenspiegel
13-02-2009 om 15:38
geschreven door Uilenspiegel
heel mooi
....zal zeker spannend geweest zijn, natoken, met die wilde rit en de spanning om nog tijdig in het ziekenhuis te komen.... ik vind het wel heel moedig, dat jij je instinct durfde te volgen, iedereen wegstuurde en het kindje uit zijn stijve bussel losmaakte om te kunnen voelen en voeden! denk dat veel jonge moeders zo niet zouden durven handelen hebben met een eerste kindje. ik voelde mij destijds in elk geval erg onzeker en zou niet tegen zo'n autoriteit durven ingaan hebben, uit schrik om fouten te maken. terwijl die mensen "het toch wel beter zouden weten". nog eens proficiat met uwe kleine!
)
