Weet u, lieve blogvrienden, toen ik nog een eigenwijs kind was en later een opgroeiende tiener, vond ik de grote mensen soms hele rare wezens. Zij begrepen namelijk helemaal niks en wilden dat ook helemaal niet. Zij hadden altijd gelijk en wat kon ik er nu van weten, zeiden zij . . Ik, die nog helemaal niks beleefd had en nog geen ziertje meegemaakt had van wat zij allemaal al niet beleefd hadden. In de oorlog, toen hadden zij pas echte angst gehad met al de bombardementen en wat stelde die angst van mij daarbij nu voor: bang voor een buurjongen die mij dreigde te slaan of mijn haren uit mijn hoofd te rukken,?? . En waarom ik op een bepaalde leeftijd zo moest lachen? Om niks, vonden zij en ook mijn leerkrachten ergerden zich en zetten mij op de gang, waar ik kon uitlachen, wat natuurlijk niet lukte. Weet je, wat ik toen niet begreep? Dat zij zich ook niet eens een bult lachten! Maar nee, voor alles was een uur en een tijd, zeiden ze . Gelukkig ben ik nog steeds niet zon "droog" wezen geworden en hoop het ook nooit te worden . Aangezien mijn " jeugdige" leeftijd zit er nog weinig kans op " verandering" in hoop ik dan maar. Maar in één opzicht begin ik toch op hen te gelijken, tot mijn stomme verbazing. Dat is als ik nu net zo hard meeklets op wie onze kleindochter of-zoon lijkt. Dat is nu zo iets, waar ik mij vroeger zo aan ergerde en het belang er ook niet van inzag, laat staan dat ik überhaupt een gelijkenis zag tussen dat babybolletje en het kale koppie van een opa of het stijfgepermanente hoofdje van de een of andere tante. Ik kon nooit de familietrekken in de verschillende personen onderscheiden, maar en dat was de grootste ergernis- ik vond het ook dom en onbenullig om daarover te praten. Bovendien, was het zo prettig dat de nazaat ook zon knolneus zou krijgen of een dikke wrat of juist een stom piepklein neusje of die hele grote flaporen om nog maar niet over de karaktertrekken te spreken!! Ah zie, nu doe ik net zo goed mee zeker!. Wie had dat vroeger gedacht? Ik niet dus. Het kan verkeren zei...
Dit logje heb ik geschreven om te laten zien, dat men zich best kan relativeren, wat ik probeer te doen dat hoop ik dan toch .en intussen zoek ik heimelijk naar bekende trekjes in onze kleinkinderen!!:lol:
Reacties op bericht (7)
23-03-2009
*
Toen ik jong was kon ik maar niet begrijpen hoe volwassen mensen zo euforisch konden doen bij de geboorte van een baby. "Wat een mooi kindje, helemaal zijn....." Zelf vond ik die pasgeborenen maar lelijke verfrommelde mormels. Tot de geboorte van mijn eigen kinderen dan, want die waren de mooiste ter wereld. Dus ja, het kan verkeren. Veel plezier in de turnles, dikke knuffels en tot fleus.
23-03-2009 om 14:59
geschreven door huismusje
..
En dan maakt men van die vergelijkingen zoals" helemaal zijn vader" en dan gaat het over die man waar ze juist van gescheiden is. Kan ook wel "helemaal zijn moeder" zelfde geschiedenis. Liefst gelijken op iemand die we bewonderen of op een mooi exemplaar. We maken ons uiterlijk zelf niet, hoewel men daar toch goed naar op weg is. Wat karakter betreft, dat kan men soms niet wegsteken, je hebt het wel van iemand. Kuskes.
23-03-2009 om 14:19
geschreven door Ludovikus
..
Onze oudste kleinzoon, acht jaar, heeft ook zo'n vreselijke hekel aan die geijkte opmerkingen van de volwassenen rondom hem. Maar hij is assertief en zegt altijd wat hij denkt, m.a.w. : "ik heb dat niet graag dat ge zegt dat ik net zoals mijn papa ben!" of onlangs toen ik hem een compliment gaf omwille van zijn goed rapport! Weer steigerde hij. Ik probeerde hem uit te leggen dat een compliment altijd goed bedoeld was, maar hij had het toch echt niet graag. Toen ik zei dat ik samen met dat compliment van plan was geweest een centje te geven voor zijn W.I.I spaarpotje keek hij me heel tweifelend aan. "Geef dat dan zo maar nana, zonder die complimenten hé" zei hij poeslief. Ik zei dat ik daar toch eens flink over moest nadenken. Vervolgens gaf ik enkele dagen later het centje mee met zijn grootvader en zei hem dit gewoon aan kleinzoon te overhandigen met de woorden : "dit is van nana en zij heeft gezegd dat gij dat wel zou begrijpen". Wat later ging de telefoon : een schuchtere stem zei : "Hallo nana 't is hier met mij hé - om u te bedanken voor het centje en weet ge, als ge niet overdrijft moogt ge me af en toe wel een kleincomplimentje geven hoor, maar dan stillekes hé."
Out of the mouths of babes ..... nietwaar!
23-03-2009 om 12:40
geschreven door bojako
...
Het kan verkeren, dat zei Amor Fati hiervoor al en hij haalde me de woorden uit de mond.
Het kan verkeren hoe alles in het leven kan veranderen.
...... en dat zei Bredero ook al destijds maar dan denk ik in verband met één van zijn kluchten: de klucht van de koe of over een dief die een boer bedriegt en zijn koe steelt.
Eigenlijk komt je verhaal of je ervaring er op neer Natoken dat er nog maar weinig is veranderd tussen de generaties of moeten we toch lichtjes ook relativeren. Elkeen bekijkt die jeugdigen of opstandige tieners die al dan niet op de gang gezet worden met een gelijkaardige blik.....alhoewel tegenwoordig gaat het er in de scholen helaas ook heel anders aan toe....wat beslist niet goed te keuren valt. ( als jongeren al met messen of pistolen naar school trekken.... nooit gezien of gehoord )
22-03-2009 om 23:39
geschreven door Amor Fati
Ik zie het zelden
of nooit op wie een kind of volwassene trekt en ik doe ook niet alsof ik het zie. Zo zei ik eens tot een kennis , dat ik niet zag op wie hun dochter trok, op haar of op haar man. Ze bekeek me een beetje raar en ik vroeg haar, of ze dat maar niks vond. Neen , antwoordde ze, onze dochter is geadopteerd! Wist ik helemaal niet en ik zou me dus hopeloos belachelijk hebben gemaakt als ik over een gelijkenis gesproken had. Toch gebeurde dat regelmatig volgens mijn kennis. Zo zie je maar hé Warme groet van mij. Michelly
)
.