Hier zit ik nu voor mijn pc op een leeg blad te staren en mij af te vragen waar ik in Gods naam de volgende dagen inspiratie moet vinden!! Ik voel mij een beetje als een uitgeperste citroen want heb alles afgeschreven wat er was blijven hangen in mijn herinnering, mijn dagboek en in mijn hart en dat was blijkbaar behoorlijk wat. Het heeft zoveel diepliggende gevoelens en emoties opnieuw losgemaakt dat ik hier nu met een zekere weemoed terugdenk aan toen en niet alleen omdat we toen zoveel jonger waren (38j) !!!! Ik ben ruim een maand lang ,telkens als ik hier bezig was, terug dat jonge verliefde meisje geweest dat alles achterliet om mij met mijn liefste in het avontuur te storten. Ik veranderde dag na dag en ervaarde opnieuw de cultuurshock van toen .. Ik heb het gemis aangevoeld, de eenzaamheid, de twijfel maar ook de verwondering en de openbaring van een immens boeiend volk en zijn onvergetelijke cultuur en rijkdom. Het is alsof ik een spons was die zich onverzadigbaar volzoog met alles wat op mij afkwam. Ik besef nu dat ik ergens verliefd geworden ben op dat mooie Mexico van toen en ontzettend blij en gelukkig ben dat we dit hebben mogen beleven, niettegenstaande de moeilijke momenten. Een unieke kans in ons jonge leven die ons zomaar in de schoot werd geworpen! Dankzij mijn blog en jullie allemaal die zo trouw zijn komen meelezen, heb ik die 17 maanden terug intens beleefd. Ik heb samen met jullie gewandeld door de straten van Mexico City en met open mond gekeken naar de wrakken en eigenaardigheden, mij opnieuw klein gevoeld bij de pyramides en waar ze voor staan. Ik hotste opnieuw naar onze eerste bestemming Aguascalientes in die gevaarlijke bussen en langs die godvergeten dorpjes. Ik voelde terug de warmte en vriendschap van de lokale vriendinnen en wenste dat ik hen nog éenmaal kon spreken. Ik leerde opnieuw de taal en heb gelachen om de verwarring die ontstond omdat ik nog zo weing kon zeggen . Ik heb de Mariachi horen spelen en genoten van hun opzwepend ritme in Guadalajara en Xochimilco, de klamme hitte van Tampico voelen wegen op mijn huid, genoten van de bange maar prachtige trip over de twee Sierras. Ik heb de zweetdruppels voelen parelen in Ciudad Obregon maar genoten van de rust van de uitgestrekte stranden van Guaymas. Ik heb de fiesta's opnieuw meegemaakt, de stierengevechten nog maar eens afgekeurd en genoten van de Charros en hun amazones. Ik heb in Acapulco nog maar eens met ingehouden adem naar de duikers gekeken , rondgevaren op het azuurblauwe water en opgekeken naar de stulpjes van menige diva. Ik heb opnieuw een volk leren kennen dat zo totaal anders was en toch zo rijk omwille van zijn verleden. Ik zag ons weer staan in de vlieghaven van MC toen we eraan kwamen, emotioneel op een roetsjbaan maar anderzijds zo vol verwachting maar onmondig om te communiceren omdat we de taal niet kenden. Ik zag ons daar ook staan toen we terug vertrokken, twee jonge mensen die mekaar zo totaal anders hadden leren kennen en waarderen. Onze relatie had in 17 m een sprong van wellicht 5j overbrugd. We waren veel zelfverzekerder, stukken zelfstandiger, zoveel ervaring en belevenissen rijker en toch vervuld met een zekere weemoed om wat we achterlieten want dit afscheid was definitief.! We mogen nog 100 keer terug gaan naar Mexico, het zal nooit meer zijn zoals toen. En ik had nog zo veel meer kunnen vertellen maar het was niet nodig om alle registers op te trekken. De gevoelens en de belevenissen zitten voor altijd verankerd in mijn geheugen en in mijn hart. De essentie heb ik neergeschreven en daar draaide het allemaal om. Dank trouwe bezoekers voor de vele en lieve reacties en het meereizen en ik hoop dat jullie meegenoten hebben en dat die reis ook voor jullie een klein beetje een openbaring was. Het zal wel eventjes stilliggen voor ik aan een ander land begin. Het voelt nu aan of ik een jetlag heb!!! Maar ooit komt ook hier een vervolg op, eerst Venezuela, dan Peru en uiteindelijk Afrika: Nigeria.
Ik wil afsluiten met een doordenkertje: Als er twee wegen zijn, neem dan de moeilijke. Want op de gemakkelijke is het meestal dringen.
Reacties op bericht (6)
12-08-2008
..... als er twee wegen zijn.....
.... lijkt wel zo te zijn dat het op de makkelijke wegen meestal dringen kan zijn...
alhoewel, je kan het ook zo bekijken die wellicht de meesten hebben ondervonden:
"De mens heeft drie wegen om verstandig te handelen: ten eerste door na te denken, ten tweede door te imiteren en ten derde door ervaring. Dat laatste is het pijnlijkst." <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
ik ben benieuwd voor de overige landen en denk ook aan Nigeria.... euhh hmm
p.s.: je maakt nog eens een mooie samenvatting ook Natoken....
12-08-2008 om 15:32
geschreven door Amor Fati
*
Het was heerlijk om met je mee te reizen door dat prachtige land. Dank zij jou heb ik heel wat geleerd over Mexico wat ik anders nooit zou geweten hebben. Ik weet drommels goed wat herinneringen en ze afschrijven met je kan doen, je voelt je achteraf een beetje leeg en uitgeblust. In tegenstelling tot velen heb ik nooit een dagboek bijgehouden, ook nu doe ik dat nog niet, maar alles zit nog in mijn hoofd. In tegenstelling tot velen wil ik liever niet herinneren en heel veel zo vlug mogelijk vergeten.Ik geniet veel meer van de mooie herinneringen en belevenissen van anderen. Door jouw herinneringen wandelen bracht warmte, vreugde en kennis. Ik hoop dus dat je snel dat wit blad vol typt. Ondertussen, geniet van je kleine logees, dikke knufffff
12-08-2008 om 15:21
geschreven door huismusje
..
Veel mensen kijken verwonderd op als ik zeg dat ik al sinds mijn veertiende een dagboek bijhoud. Ik schreef niet elke dag natuurlijk en nu is mijn blog een voortzetting van dat dagboek. Intieme zaken komen er natuurlijk niet op. Ik zou het heerlijk gevonden hebben moest ik ooit een dagboek hebben kunnen lezen van één van mijn grootouders of ouders. Zelfs de schaarse oude brieven die ze niet vernietigd hebben koester ik en herlees ik. Ik vind het zo spijtig dat ze het nodig hebben geacht om voor hun dood alles te vernietigen alhoewel ik er ook begrip voor kan opbrengen. Ik ben ook blij dat ik mijn moeder op video haar hele leven heb laten vertellen - interview style en mijn schoonmoeder ook. Ik denk toch dat onze kinderen en kleinkinderen dat later ook ooit boeiend zullen vinden. Ik moet het nu wel snel van video naar DVD laten overzetten want het is niet digitaal opgenomen en binnenkort zijn er geen video's meer. Uw blog en mijn blog zullen mettertijd verdwijnen, maar hetgeen we afgedrukt en bewaard hebben op papier zal later toch misschien toch gelezen worden door onze kleinkinderen. Ik heb voor onze beide zonen een eigen dagboek samengesteld toen ze dertig werden, allemaal stukjes over hen uit mijn dagboeken, opgefleurd met oude foto's en bv. hun briefjes naar sinterklaas, hun tekeningen enz. Ze waren er heel blij mee en veel zaken waren ze zelf al vergeten.
Ik begrijp dat je nu even een adempauze inlast. Stof voor een vervolg zal jij zeker wel hebben na zo'n boeiend leven. Na een wachttijd zullen we des te meer genieten! Toch bedankt dat je ons meenam op je reis door het verleden.
Lieve groetjes,
12-08-2008 om 13:51
geschreven door bojako
evaluatie....
Dit vond ik nog het mooiste stukje van al! dikke, dikke kus
12-08-2008 om 10:43
geschreven door paz
Hallo
Ik denk ook dat je niet lang op een wit blad zult staren...de woorden vloeien uit uw pen...( toetsenbord..ha ha ) Ik kom hier nog niet lang maar ik denk dat ik mij hier niet ga vervelen....knuff
Wat een mooie dag... de vrolijke nar beziet het met een lach... zuigt zijn longen vol met een mooi melodietje... weer zo'n eigen symfonietje....liefs
12-08-2008 om 03:11
geschreven door Athea
..
Dat gevoel komt me bekend voor. Je sluit een periode van je leven af voor de tweede keer. Maar lang zal jij niet op een leeg blad staren. Daarom vertel je te gemakkelijk. Een waterval dring je niet terug. Je bouwt wel een dam, maar je moet wel altijd water lozen. Je hebt nog zo veel te zeggen. En dan is er nog het leven van alle dag. We hebben veel genoten en opgestoken van je verhalen. Groetjes.
)
