|
Op deze nationale feestdag wil ik het over een totaal andere boeg gooien... ver van politiek en zo..
Het leven is een doolhof van deuren Soms stel ik mij vragen bij de doodeenvoudigste dingen en onlangs toen ik onze voordeur opende was het weer van dat. Ik vroeg mij in feite af hoeveel keer ik die deur al had geopend en hoeveel keren ik in mijn leven al een deur had geopend om de één af andere reden. Sommige deuren gingen vlot open en bij andere moest ik heel hard duwen terwijl er zelfs deuren waren die ik op mijn neus gekregen heb. 
De eerste deur die ze voor mij geopend hebben moet deze in de kliniek van Izegem geweest zijn toen ze mij daar uit de verloskamer gevoerd hebben. Daarna draaiden mijn ouders de sleutel in het sleutelgat van ons huis in Ingelmunster. Zeer eigenaardig was dat die voordeur meestal gesloten was en maar juist werd geopend als de gang gekuist moest worden en voor de rest kwam iedereen via de achterdeur in de veranda binnen. Ja, in de tijd dat de Oostbloklanden nog verder van bij ons lagen stonden de deuren altijd op een kier en liepen familie, buren en kennissen binnen zonder kloppen. Dat was nog in de tijd waar de deur voor iedereen openstond en dat terwijl een deur een beetje de grens van het huis is.
Sommige deuren hadden iets speciaals, De wc die buiten stond was ook voorzien van een deur en wat er mij opviel was dat er kleine opening in de vorm van een hartje in gemaakt was. Was dat om naar binnen te kijken en te zien hoe je op de troon zat of was het om de stank naar buiten te laten en de vliegen een vluchtroute naar binnen te geven?
Ja, elke deur had wel zijn eigen karakter, sommigen waren vernist anderen geverfd . Er waren deuren die een schurend scharniertje hadden en waar we met de snelheid van het openen wisten wie er binnen gekomen was. Op bepaalde uren moest men de deuren voorzichtig openen en stilletjes sluiten omdat er nog iemand sliep of je stiekem naar binnen kwam...en als op een zomerse dag alle deuren openstonden om te verluchten dan was het vaak de wind die de deur met een harde smak dichtsloeg. Bij fel onweer rammelden sommige deuren en af en toe moest je dan met een mes een steentje van onder de deur verwijderen omdat ze anders bleef haperen en knarsen. En hoewel het verhaal de Ronde deed dat Sinterklaas door de schouw gekropen kwam om mijn pop en mijn puzzel in mijn twee schoenen te steken, kwam hij meestal met een harde klop op de deur en met veel zwier de snoep naar binnen gooien. Ja, iedereen kwam via de deur naar binnen, meneer Pastoor, meneer de dokter, de buren en zoveel anderen die hun voeten aan dezelfde mat wreven.
Naarmate het modernisme zijn intrede deed, zijn ook de deuren geëvolueerd. Een modern huis vroeg trendy deuren en sommigen werden zelfs van een naamplaatje zoals keuken, badkamer, slaapkamer enz voorzien. De herenhuizen hadden grote hoge deuren volgens de standing van de bewoners en op een boerenhof was een kleine deur voldoende om de warmte binnen te houden.
Maar niet alleen het huis opent zijn deuren ook de kleerkast, de koelkast, de keukenkast, allen hebben ze deuren om iets af te schermen. De auto, de tram, de trein hebben allen hun eigen deur met aangepast klinken. Duizenden keren heb ik al een deur geopend en gesloten en je kan het zo zot niet bedenken of je staat wel ergens voor een deur. Ja, er bestaan zelfs virtuele deuren waar je via de computer de digitale klink kunt bedienen om in een andere wereld of bij anderen binnen te stappen.
Men staat er niet bij stil welke functie en invloed een deur op ons leven wel heeft. Men voelt zich veiliger bij het afsluiten van de deur ’s avonds en als ik zo eens goed nadenk heeft een groot gedeelte van mijn jeugd zich afgespeeld tussen twee soorten deuren. De deuren thuis maar ook op op internaat waar ik opgesloten zat, zelfs al vloog ik voor straf in de gang en stond ik plots aan de andere kant van de deur. Voor sommige deuren stond ik met schrik zoals de deur van de dokter toen ik met buikpijn op visite ging en direct naar het ziekenhuis gevoerd werd met een accute appendix. Of de deur bij de tandarts waar de deur tussen de wachtzaal en de praktijk de grens was van schudden en beven.
En dan zijn er nog van die dagen waar ze in het leven voor u een deur openen terwijl er helemaal geen deur te bespeuren valt en dat zullen dus eerder ingebeelde deuren zijn.
Geen mens die kan zeggen hoeveel deuren hij al geopend heeft en niemand die ooit statistieken zag van de deurgang in ons leven. Ik weet het ’t is misschien onnozel omdat niemand er bij stilstaat en toch stel ik er mij vragen bij. En blijkbaar zal je als je je kaars uitgeblazen hebt ook nog voor een deur komen te staan .. die van Sint Pieter of is dat eerder een poort? Maar ja, over poorten ga ik niet uitweiden want dat is weer een ander verhaal, zeker als men weet dat men sommige deuren of poorten beter gesloten houdt.
|
)
.
.
