De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
16-12-2024
Voorwaardelijke Celstraf voor Sven Pichal
Nu mag Sven Pichal terug naar huis, naar zijn man, de liefhebbende echtgenoot, en naar zijn twee adoptiekindjes (oei), om de draad des levens weer op te pakken.
Vandaag kreeg hij van de rechter zijn straf te horen voor het bezitten en verspreiden van beelden van seksueel kindermisbruik: drie jaar voorwaardelijke celstraf. En hij moet zich vijf jaar lang aan bepaalde voorwaarden houden. Dat is de keuze tussen een intensieve therapie of de gevangenis.
De voorwaardelijke straf is onmenselijk streng voor iemand met een ziekelijke interesse voor baby's, kindjes, minderjarigen. De voorwaarden die Pichal moet naleven zijn zo goed als onhaalbaar om er een nieuw leven mee op te bouwen.Niet meer mogen omgaan met minderjarigen, geen pintjes meer mogen drinken, van drugs afblijven, niet meer mogen internetten, en voor de rest van je leven in je ziel laten peuteren door psychiaters die zelf tureluurs worden van zoveel seksuele miserie.
Er rest Pichal alleen nog maar fantaseren en dromen over kinderen waaraan hij niet meer mag raken, ook niet naar kijken, niet mee spreken, en zeker geen kiekjes doorsturen naar andere kindervrienden. Kortom, een wereld zonder kinderen is een opperste kwelling voor iemand die verzot is op kindjes.
Een uitzichtloze therapie wacht Pichal. Ziekelijke neigingen die verankerd zitten in het DNA, in het brein,in alle vezels van het lijf van een hyperventilerende kindervriend zijn onbehandelbaar. Een patiënt met een pathologische belangstelling voor kinderen is voorgoed verloren voor de maatschappij. Zijn perverse brein is klaar voor recidive, levenslang...
Met andere woorden: Het zijn niet de slimsten die van geslacht veranderen, of die seks willen hebben met iemand van hetzelfde geslacht, en het zijn zeker niet de slimsten die ermee willen trouwen... Het zijn niet de slimsten die twijfelen aan hun eigen geslacht, of die uit de kast komen om de hele wereld te laten weten dat ze homo zijn... En met een regenboogvlag zwaaien is ook niet snugger...
Gisteravond hoorde ik Zuhal Demir in De Afspraak zeggen dat ze geen rankings van scholen wil. Het komt erop neer dat alle scholen gelijk zijn. Geen school mag de beste zijn. Demir volgt braaf het linkse iedereen-gelijk-principe. Vooral Turkse leerlingen en hun ouders hebben er voordeel bij. Door haar linkse kijk op het onderwijs is Demir misschien onderwijsminister geworden?
Ivan De Vadder had nog een ander 'warmmakertje' uitgevonden om aan zijn Afspraak te beginnen, met een uitspraak van Vlaamsbelanger Chris Janssens over Zuhal Demir. Doink!... Algemene commotie in het Vlaams Parlement! De thriller speelde zich af toen Demir aan de tand gevoeld werd over taal- en rekenachterstanden bij migranten. Toen zou Chris Janssens gezegd hebben dat Demir beter naar haar eigen land teruggekeerd was. Waarop onzekere Demir verontwaardigd reageerde.
Moeial Spionnencentrum (Unia) maakte er een heuse rel van en overweegt een heropening van het debat rond racisme.
Het 'incident' met de opmerking van Janssens over Demir is opgeblazen. Het loopt allemaal niet zo'n vaart. Eigenlijk zit Janssens er nog niet zo ver naast met zijn verwijzing naar Demirs etnische wortels die in Turkije liggen. Zij is niet geboren uit Vlaamse ouders. En er stroomt geen zuiver Vlaams bloed door haar Turkse aderen.
Ik ga nog eens vertellen over Prutsmans, directrice van het Hasseltse lyceum van 1993 tot 1996. Maar deze keer met meer onthullingen, zonder omwegen en zonder rond de pruttelende pot te draaien.
Prutsmans was geen vrouw van vlees en bloed, maar een giftige adder, een agressieve gifslang. Zij was een menssoort van het heks-achtige type. Spinnen en kevers verzamelen was haar hobby.
Ze deed me denken aan de toverkol uit de 'Tuf-Tuf-Club' van Willy Vandersteen. De toverkol met een vliegbezem en een zwarte raaf als metgezel, zo kwam Prutmans dagelijks naar school.
Zij heette in werkelijkheid Suzanne De Gandt. Als kind had ze eens veel te lang op de botsautokes gezeten, waardoor haar hersenen in een dubbele knoop geraakten. Met die knoop heeft ze leren leven want die kon niet meer ontward worden.
Ondanks een ongeneeslijke hersenaandoening kon ze toch nog haar scherpe klauwen zetten in gevallen van ontspoorde leerlingen en problematische gezinssituaties, met een buitengewone interesse voor sociale en etnische minderheden, voor marginalen, hopelozen en andere gootgevallen. Zij koos haar prooien uit om hen te viseren, te analyseren en uit te spitten, waarrond ze sinistere intriges breide om in te prutsen en te krabben.
Samen met haar kompaan Marie-Jeanne Bobbaers slaagde ze erin om mensen mee te slepen in een web van laster en eerroof. Ze genoten van de verwikkelingen. Hun boosaardigheid grensde aan het ongelooflijke. En aan de zijlijn stonden Laura Aelbrecht, Annick Ulburghs en Norbert De Bruyne te supporteren en hun volle medewerking te verlenen.
Syrië is vrij. Vrij van de tirannie door de Alawitische clans van de mediterrane kuststrook. Maar meer ook niet: een andere tirannie is onderweg. Na de familie al-Assad is het nu aan extremistische soennieten om met geweld te gaan heersen. Wat door hen wordt nagestreefd, is de bevrijding van westerse dwalingen als de gelijkheid van man en vrouw, respect voor andere vormen van geloof dan de islam en verderfelijke ideeën als democratie. Deze “islamistische” rebellen dromen van een kalifaat dat boven de ruïnes van Tel Aviv de vaandels van de jihad zal laten wapperen.
Overal in de redacties heerst pure vreugde. Alle propagandamedia aan deze en de andere kant van de Atlantische Oceaan verheugen zich op het hernieuwde “keerpunt in de geschiedenis” in Syrië. Eindelijk is hij ten val gebracht en in Russische ballingschap verdreven, de “mensenbeul” Bashar al-Assad! De vreugde daarover lijkt grenzeloos. Ze presenteren ons ook tegelijk zijn opvolger van het “al-Nusra-front” (sinds kort herbenoemd in “Hayat Tahrir al-Sham” – HTS).
De nieuwe minister van Justitie in Syrië, Shadi Alwaisi, liet weten dat er geen vrouwen meer als rechters zullen optreden en dat de rechtbanken alleen door mannen zullen worden geleid. Vrouwelijke rechters moeten hun zaken overdragen aan mannelijke rechters.
De Syrische hoofdstad Damascus werd veroverd door rebellen en daarmee is het regime van Assad omver gegooid.
Nu Syrië bevrijd is van Assad hoeven we geen nieuwe vluchtelingenstromen vanuit ginder meer te vrezen. Sterker, alle Syrische vluchtelingen die hier de OCMW's leegplunderden en royaal van hun leeflonen genoten, kunnen nu terugkeren om hun land weer op te bouwen. Gaan ze dat wel doen? Zou het niet leuker zijn om hier nog wat te blijven lanterfanten en te genieten van hun luilekker nieuwe leventje?
Heidi De Pauw hoeft niet meer terug te komen naar Child Focus om de draad van haar missie weer op te pakken. Als missiezuster met een ziekelijke obsessie voor het lot van kinderen van IS-strijders ijverde ze zich suf om potentiële terroristjes naar hier te halen. De tikkende tijdbommetjes gingen onzichtbaar op in de schoolbevolking, kwestie van inclusie en gelijkheid en zo.
Geen kwetsbare Syrische vluchtelingen meer, geen Heidi De Pauw meer, en ook geen gammele wiebelbootjes meer waarmee vluchtelingen de woelige baren van de woeste zeeën trotseerden. Vluchtelingen hoeven zich niet meer vast te klampen aan glibberige relingen van bootjes die elk moment dreigen te kapseizen. Pechvogels verloren hun evenwicht en tuimelden per ongeluk overboord, pardoes het koude water in, recht naar de zeebodem, als prooi voor hongerige vissen, of om er langzaam weg te rotten.
Als we hier nu Syriërs hun koffers zien pakken om naar hun thuisland te reizen, is dat om er vakantie te vieren en nog wat spullen thuis ophalen, niet om er hun land weer op de been te helpen, want ze willen zo vlug mogelijk terug naar de rozengeur en zonneschijn van het barmhartige België waar ze alles krijgen zonder zich fel pijn te doen.
En nu is het de beurt aan een luchtig fantaserietje over het scheppingsverhaal, met een knipoog naar 'spotproza'.
In den beginne was er niets. Daarom schiep God hemel en aarde, licht en duisternis, het uitspansel, aarde en zeeën, zon en maan en sterren, vogels en vissen, landdieren... En tenslotte maakte God de mens naar Zijn evenbeeld... God bekeek alles wat hij gemaakt had en zag dat het goed was. Hij voltooide Zijn meesterwerk in zes dagen. Op de zevende dag, een zondag, rustte God.
Allah pakte het anders aan. Die sloeg de eerste zes werkdagen over en begon al onmiddellijk te rusten op zondag. Dat was zo vermoeiend dat hij voor de rest van de week ook nog eens moest uitrusten. En zo komt het dat de volgelingen van Allah, de moslims, ook zeven dagen per week nodig hebben om te rusten.
WIJ hebben een bijbels scheppingsverhaal, maar hoe zit dat met het islamitische scheppingsverhaal, als Allah al die tijd moest rusten zonder iets te presteren? Korankenners zullen het wel weten.
Al loopt mijn fantasie nog zo snel, ik achterhaal haar nooit...
Dalende onderwijskwaliteit door diversiteit in de klas
Twintig jaar geleden waren Vlaamse 10-jarigen Europees kampioen voor wiskunde. Nu zijn er nieuwe cijfers opgedoken die laten zien hoe dramatisch de primussen van weleer fors gezakt zijn naar het Europese gemiddelde.
Het mag ons niet verbazen. Primitieven die vers uit de brousse komen of andere vreemde exemplaren die kleur geven aan een klas, zij sleuren onze Vlaamse leerlingen mee in de afgrond, een diepe ravijn van waaruit geen redding van boven meer valt te verwachten. Goede Vlaamse leerlingen worden afgeremd door de aanwezigheid van probleemleerlingen die alle aandacht van de leerkracht opeisen. Steeds meer kinderen slagen niet voor het lager onderwijs. Gebrek aan taalvaardigheid is de belangrijkste oorzaak.
En zo krijgen we minder toppresteerders en meer wanpresteerders.
Onderwijsminister Demir slaat alarm, maar dat deden vorige ministers ook al, aan alarmbellen trekken en miljarden investeren, het heeft allemaal niets uitgehaald. Neerwaartse spiralen en dalende trends kunnen niet doorbroken worden. De schoolbevolking is omvolkt en het ziet er niet naar uit dat de regering daaraan iets gaat veranderen. Sociale mix blijft heilig intact en 'apart' onderwijs is taboe. Jammer voor onze Vlaamse bollebozen.
Demir heb ik niets horen zeggen over de aanpak van ouders die het onderwijs minachten, die koppig een vreemde thuistaal blijven handhaven. Zij zweeg ook over een schoolpicht vanf het eerste kleuterklasje. Wel wees ze op het belang van het kleuteronderwijs dat minder een 'crèche' moet worden, maar dat is oud nieuws. Heel oud nieuws.
Een degelijke voorbereiding op de lagere school is belangrijk. Kleuteronderwijs is niet meer een 'bewaarschool' of 'papschool' zoals vroeger, maar wel een 'schoolrijp maken', een klaarstomen om te leren lezen en schrijven, om kennis te maken met rekenkundige begrippen, met motorische, sociale en taalvaardigheden, met tijdsbegrippen, er wordt ook gewerkt aan lichaamsbesef, ruimtelijke oriëntatie, visuele en auditieve waarneming, onderscheid essentie-detail, enz. Er wordt de BASIS gelegd van de hele schoolloopbaan van het kind... Demir heeft deze dingen bijlange niet genoeg beklemtoond.
De pedalen verliezen, of nog erger: je hoofd verliezen, het kan iedereen overkomen, of de controle verliezen over het stuur van je leven, een psychologisch ongeval, niemand kan eraan ontsnappen. Je innerste binnenste zit dan in een knoop, en de puinhoop van je logisch denken is niet te overzien. Mentaal naar de knoppen dus. Een emotionele rotzooi d'r bovenop, het gevoelsleven in de vernieling, en een verfomfaaid egogevoel blijft er over.
Stuurloos crashen tegen obstakels die je mentale en fysieke leven versplinteren, geeft je het gevoel van een bejaarde oldtimer die bij het grofvuil op straat gezet wordt, of als klein gevaarlijk afval in de container belandt.
Deze pathetiek illustreert hoe belangrijk het is om uit een benevelde geestelijke toestand te ontwaken en je leven weer tussen de lijntjes kleur te geven. Voor de heropstanding uit een mentale ontreddering moet je klauteren uit valstrikken, valkuilen en alle andere kuilen, om je gelouterd en gesterkt te voelen. Herboren en herrezen... We gaan verder op de pathetische toer... Uit diepe geestelijke dalen klimmen om op de begane grond weer in optimale conditie te functioneren, dat geeft je leven weer drijfkracht, het geeft je de kracht om het stuur des levens weer bij de horens te vatten.
De multiculturele scholen van de jaren 70, 80 en 90 waren een flop, een fiasco, een miskleun in het kwadraat. Er ontstonden witte scholen en zwarte scholen, in de hand gewerkt door intensieve migrantenwerking die Vlaamse leerlingen wegjoeg naar witte scholen. Het hoopje schroot dat er restte was een stelletje achterlijke migranten met de islamleraar op kop en een gehersenspoelde schoolbegeleider als een soort onthaalmoeder.
Het was de tijd dat allochtone leerlingen vertroeteld werden, in de watten gelegd en overbeschermd werden. Het was de tijd van Paula D'Hondt, patrones van alle allochtonen, en van Johan Leman, CGKR-voorzitter van de fanclub van allochtonen (nu Unia).
De integratie van allochtone leerlingen kwam in 't gedrang door de opkomst van migrantenwerksters, welzijnswerksters en andere zweverige wezens die zich met ongeziene ijver en hevigheid stortten op het welzijn van de migrant. Met de Vlaamse leerlingen wilden ze niets te maken hebben... De start van de discriminatie van de Vlaamse leerling!
Migrantenwerksters begaven zich dagelijks met het idealisme van een zendeling naar de scholen. Ze droomden van een serene en vredige multicultuur in de schoolgemeenschap. Al slaapwandelend verloren ze uit het oog dat Vlaamse leerlingen, in de minderheid, aan het wegkwijnen waren te midden van de allochtone doelgroep van de lopende projecten. Projecten als een financiële last voor de belastingbetaler. Projecten als kostbare parels voor de zwijnen!
Integratieproblemen bij allochtone leerlingen zag ik toenemen naarmate er meer gezeverd werd over 'eigen taal en cultuur', over koran en islam en zo... Over Vlaamse cultuur, tradities en eigenheden werd er uiteraard niet gesproken, die pasten niet in het project. Zo was er eens een project dat eigen taal en cultuur van de allochtoon naar voren schoof, het OETC-project (Onderwijs in Eigen Taal en Cultuur). Multiculturele scholen gingen ervan uit dat het dichtaanleunen bij de leefwereld van de migrant integratiebevorderend zou werken. In die hersenkronkel kon ik mij niet vinden. Ik protesteerde. Toen noemde men mij een racist.
Leerstof en schoolgebeuren laten aanleunen bij de leefwereld van de migrant heeft geleid tot een multiculturele mislukking.
