De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
31-07-2014
Met mijn Poesje in de Zon
Vandaag heb ik de luierik uitgehangen. Meestal gebeurt dat opzettelijk, andere keren zijn het toevalligheden die me loom maken en me verplichten om niets te ondernemen. Gewoon stil zitten in het zonnetje achter een lekker biertje. Niet bewegen en zo min mogelijk transpireren. Aan plezante dingen denken en akelige gedachten verbannen.
Terwijl ik daar zo zit te genieten en te mijmeren in de wildernis - ik heb al verteld dat mijn tuin verwilderd is - komt het poesje van de buren mij gezelschap houden. Ze strekt zich languit naast me neer in het groene gras en begint dan uitvoerig aan een wasbeurt. Lek, lek, lek. Als ik haar wil strelen krijgen mijn vingers ook een wasbeurt en duwt ze met haar natte snoet tegen mijn hand. Overal waar ik ga of sta, volgt ze me. Ik kan nooit eens incognito in mijn eigen tuin ronddwalen.
Het beestje weet drommels goed dat ik een voorraad exclusief kattenvoer in huis heb. Heerlijke brokjes. En een speciaal poezenservies ook nog. Vandaag stond op haar menu een fricassee van konijn en eend, van zalm en garnalen, en van kalkoen en kalfsvlees. Eerst begint het beestje aan de saus te lekken, maar uiteindelijk eet ze toch alles op. Bordje leeg. Klaar voor de afwas.
Na de schranspartij rolt ze zich op, geeuwt met een wijd open mondje en maakt zich klaar voor een dutje. Ik voel het al. De genegenheid is afgelopen. Ik tel niet meer mee. Ze ziet me niet eens meer staan. Ook de liefde van een poesje gaat door het maagje.
Als er dan bij mij echt niets meer te beleven valt, vertrekt ze naar haar baasjes, die wonen hier even verderop. Tot morgen poesje!
Islamleraren, moslimleerlingen, hoofddoekgevallen, waggelganzen... ze zijn al allemaal aan de beurt gekomen in mijn verhaaltjes. Racistisch getint?! Bijlange niet! Leg me eerst eens uit wat 'racistisch' betekent. De moslimwereld zélf is racistisch, en het CGKR zou eens eindelijk die islamieters op hun nummer moeten zetten, en hen aanmanen om meer respect te tonen voor de westerse gebruiken en de westerse idealen, hen stimuleren om hun eigen bizarre identiteit aan de kant te schuiven om zich te assimileren met onze omgeving en daar empathisch in op te lossen. Zij zijn hier aangeland zonder onze toestemming, dus wordt er van hen een complete metamorfose verwacht, een islamloze versmelting moet er komen. Het is de taak van het Centrum om hen daarbij te helpen. Hoewel... hun opdringerige nederzetting die zich als een kankergezwel uitspreidt, heeft andere louche bedoelingen dan een vreedzame en verzoenende religie te belijden, niks religie, zij willen de westerse inboedel inpikken en die naar eigen maatstaven boetseren en kneden naar eigen goesting...
Tot daar mijn verzuchtende luchtspiegelingen over een utopische samenleving met andersgecultuurden die het niet goed menen met Europa en zijn westerlingen.
Nu terug naar het onderwijs waar ik vroeger halsbrekende stunten en stoten heb zien uithalen om de islam in de watten te leggen, om met een kruiperige onderdanigheid te knielen en te buigen voor moslimleerlingen, om de islamleraar te laten slapen tijdens de ramadan, om de islamisering in het onderwijs zijn verwoestende gangetje te laten gaan.
Medisch onderzoek. Moslimvaders kwamen op school protesteren omdat ze niet wilden dat een mannelijke dokter aan hun dochters frutselde. Met handen en voeten werd hen uitgelegd dat het medisch onderzoek verplicht was, en de wettekst werd erbij gehaald. Er volgde een moeizaam onderhoud met de verpleegster, waarbij de taak van de dokter beschreven werd en dat die professioneel en zonder bijbedoelingen zijn onderzoeken uitvoert. De moslimvaders waren moeilijk te overtuigen. En toen ging de school over tot een verregaande toegeving: "Meneer de Moslim, de verpleegster zal erbij aanwezig zijn wanneer de dokter uw dochter onderzoekt". De aanwezigheid van de verpleegster was een ongebruikelijke en ongekende luxe waarvan nooit één Vlaamse leerling heeft mogen genieten! Zwemlessen. Moslimmeisjes hielden niet van water en ook niet van badpakken. Ze verzonnen smoesjes om aan het zwemonderricht te ontsnappen, in samenwerking met hun corrupte huisartsen. Vaak gebeurde het dat ze slaagden in het zwemexamen, terwijl ze niet eens pootje konden baden! Aan turnlessen hadden ze ook een hekel. Hun fysieke conditie takelde af. En zo komt het dat deze meisjes later over onze straten zullen strompelen, geen blijf wetend met hun logge lijven.
Jaarlijkse barbecue. Deze traditie was een onvervalst smul- en drankfestijn, zo op z'n breugheliaans... totdat er een Turkse tolk aan deelnam. Die vertelde onomwonden dat ze van haar godsdienst niet alles mocht eten en drinken van wat er op tafel zou verschijnen, en toen besloten onnozele en achterlijke collega's om van de barbecue een uitgelezen islamitische aangelegenheid te maken. Uit solidariteit. En omdat de Turkse tolk een kleurrijke en leerzame toevoeging was aan ons dagelijks leven. Nonsens natuurlijk. Mijn protesten moest ik inslikken... Dus géén malse varkenslapjes om lekker te roosteren en géén spekjes bij de groentjes, voor niémand, uit sympathie voor de godsdienst van de Turkse indringster. Islamitische aanstellerij!
Arrogante islamleraren. Een islamleraar werd op zijn eerste werkdag op school vriendelijk begroet alsof hij een curiosum was. Toch bleef hij zich afstandelijk en vijandig opstellen. Zijn verwaandheid groeide evenredig met de vriendelijke bejegeningen van overtolerante leerkrachten die de islamleraar bleven steunen in zijn missiewerk. Missiewerk? Moslimleerlingen hersenspoelen en opjutten, dát was zijn missie, dat mocht ik wel dénken, maar niet uitspreken.
Stilaan heb ik moslims in de scholen hun wensen en verlangens zien opdringen. Eerst kleinschalig en incidenteel. Toén hadden de scholen consequent moeten vasthouden aan hun eigen gebruiken zonder enige toegeeflijkheid, het islamonderricht hadden ze moeten weren, of het behandelen als een ongewenste bijkomstigheid, als een te verwaarlozen muggenbeet. Neen, dat is niet gebeurd, ze hebben de moslimgemeenschap in de scholen macht gegeven. Nu is het te laat. We gaan ingepalmd en opgeslokt worden.
De Turkse vicepremier Bülent Arinc, partijgenoot van Erdogan, wil niet dat vrouwen lachen in het openbaar. Dat zei hij in een toespraak over het 'moreel verval' in Turkije: "Waar zijn onze vrouwen die licht blozen, het hoofd buigen en de ogen afwenden wanneer we ze in het gezicht aankijken, en zo een symbool van onze kuisheid worden."
Dit pleidooi voor emotieloosheid en zelfwegcijfering van de vrouw, doet me denken aan een berichtje over Turkse badgasten die aan de Zwarte Zee belaagd werden door religieuze bebaarde mannen in pofbroeken. Die leurden met een brochure met als titel "De vrouw die Allah wil". Er staan 72 punten in vermeld waaraan de vrouwen zich moeten houden. Zo staat er ook geschreven dat de vrouw bedekt moet zijn, onbekende mannen niet de hand mag geven, ze het huis niet uit mag zonder toestemming van haar echtgenoot, niet naar huwelijken mag gaan als daar muziek is en niet in openbare plekken mag zitten...Wel, wel... Gelukkig ben ik slimmer dan Allah!
TV-soaps zitten propvol drama's en intriges. In het werkelijke leven is het niet anders, en vaak veel erger en ingewikkelder. Ik zal eens vertellen over de zwartste bladzijde uit mijn hele loopbaan. Dat was in 1995 in het lyceum waar ik verstrikt raakte in een web van roddels, leugens, afgunst, achterklap en pure laster. Ik was aangewezen op juridische bijstand. Men adviseerde me om klacht neer te leggen wegens laster en eerroof, en ze zouden me daarbij helpen en steunen, ze zagen immers dat ik emotioneel een wrak was. En tóch heb ik geen klacht ingediend en dat spijt me nu nog ten zeerste. Met vijanden mag je nooit voorzichtig zijn, heb ik nu geleerd, je mag ze nooit ontzien.
Het begon allemaal met Marie-Jeanne B., maatschappelijk werkster en geobsedeerd door sociale randgevallen in het lyceum. Net zoals directrice Prutsmans, die familiale probleemsituaties tot op de draad kon uitpluizen en eindeloos erover kon zeuren en zagen, in plaats van haar school te leiden, maar daartoe was ze niet bekwaam. Extreme belangstelling voor goot- en richeltuig zegt al genoeg over je eigen aard...
Marie-Jeanne koos als begeleidingsgeval een gevaarlijk meisje, een eerstejaarsleerling van het lyceum. Annick was haar naam, en haar moeder Laura was al even onbetrouwbaar, achterbaks en belust op intriges. Moeder en dochter sloten innige vriendschap met begeleidster Marie-Jeanne. Later sloot directrice Prutsmans zich ook aan bij het vriendenclubje. Deontologisch kon dit niet, mocht dit niet, je kunt onmogelijk professioneel werken als de band tussen hulpverlener en patiënt innig en persoonlijk wordt. Denk maar aan de therapeut in de Tiense kliniek die precies door het te nauwe contact met zijn patiënten in de fout ging...
Ik distantieerde me van het clubje en wist dus niet wat ze bekokstoofden en hoe ze elkaar ophitsten met leugens en verzinsels over mijn persoon. Fantasieverhalen, overdrijvingen en verdraaiingen, ontsproten uit het brein van het duivelskind Annick, bereikten baas Horbert. Nog altijd voelde ik geen argwaan en werkte voort. Omdat ik niet deelnam aan het gezelschap en omdat ik Marie-Jeanne wees op haar achteropliggend werk werd ik een soort boeman. Marie-Jeanne weigerde taken uit te voeren die bij haar eigenlijke opdracht hoorden. Ze werkte zelfstandig en wilde niets vertellen over haar activiteiten, ze pikte mijn begeleidingsgevallen in, inclusief de dossiers, weigerde te overleggen, liet zich opslokken door Annick, door haar moeder Laura en door Prutsmans, ze geneerde zich ook niet om haar vijandigheid jegens mij openlijk te laten blijken. Onvoorstelbaar en raadselachtig!
Ondertussen had baas Horbert een resem van klaagzangen ontvangen vanuit het vrouwenclubje. Horbert was een goede biechtvader voor klagende vrouwen. Altijd zo geweest Zijn zalvende stem was de druppel op een hete plaat. Op een sombere dag ontving ik van hem een berispende nota waarin gedetailleerd alle opmerkingen van het vrouwenclubje vermeld stonden. Die nota was de kers op de taart van intriges. Dankzij juridische bijstand ben ik uit de ellende kunnen spartelen. Nu is Marie-Jeanne B. werkzaam in CLB Lommel. Welke slachtoffers zou ze daar uitgekozen hebben? Hoe zou ze nu omgaan met haar frustraties? Hoe zou ze die een fatsoelijke uitlaatklep kunnen geven? Zou ze zich eindelijk verzoend hebben met haar ondergeschikte positie? En zich aanpassen aan haar feitelijke job?... Allemaal vragen die me nu niet meer mogen interesseren. Het hele incident van vroeger is op een sisser uitgelopen, het verdampte alsof er niets gebeurd was. "Sorry Lieve, er is een beoordelingsfout gemaakt". Dat was alles...
Nu volgt er een verhaaltje over een ondeugend afleidingsmaneuver waaraan ik nu nog met veel plezier terugdenk. Een afleidingsmaneuver om mijn sympathie voor het Vlaams Blok te camoufleren. Als Turken mogen liegen om te overleven, mag Lieve ook wat foefelen om zich te handhaven.
Het ging om het vroegere maandblaadje 'Limburgs Mozaïek', uitgegeven door het Provinciaal Integratiecentrum, waarin nieuwtjes stonden over multicultureel Limburg, en waarin vreemdelingen geïnformeerd werden over integratiemogelijkheden, blabla... De integratiewerkers waren trots op de naam 'Mozaïek' die verwees naar een bonte mengeling van culturen in één mooi samenlevingsgeheel. De fantasten waren allemaal ezels die achter een worteltje liepen.
Het integratiecentrum gaf ook een gids uit over 'Nederlands leren in Limburg', om migranten uit hun 'sociaal isolement' te halen wanneer die bv. gingen solliciteren. De integratiewerkers hadden nog nooit een migrant van dichtbij gezien, anders wisten ze dat migranten niet staan te popelen om Nederlands te leren en zeker niet uit hun sociaal isolement gehaald wilden worden, én nog minder om te integreren. Wereldvreemde illusies koesteren doet geen pijn...
Vroeger, dat was sympathiseren met het Vlaams Blok terwijl niemand dat mocht weten... Ik abonneerde me dus op 'Limburgs Mozaïek'. Niet uit belangstelling, en ook niet uit liefde voor mijn bruine medemens, maar om de aandacht af te leiden van de heksenjagers in het lyceum die erop uit waren om Vlaamsblokkers te verklikken bij de directie. Als je dan stond te zwaaien met 'Limburgs Mozaïek', dan ontsnapte je aan alle verdachtmakingen. Heksenjagers misleiden en verschalken. Heerlijk! In het lyceum hadden Vlaamsblokkers de kwalijke reputatie van marginale verschoppelingen die door een geheimzinnige bacterie besmet waren, een imago dat door directrice Prutsmans gecreëerd en in stand gehouden werd, een soort sanitair cordonneke. Prutsmans, dat was die toverkol met kromme snavel die met een bezem naar school kwam. En later had ik ook nog af te rekenen met toverkol An Serpent, eveneens op jacht naar rechtse rechtvaardigen.
Alle maandblaadjes 'Limburgs Mozaïek', van wel vijf jaargangen bleven helemaal onaangeroerd. ik heb ze doen verdwijnen in een grote kartonnen doos met andere waardeloze oude papieren. Dat was hun verdiende lot. De gemeentelijke papierophalingen zorgden voor de complete vernietiging van alle Mozaïekblaadjes!... De maandblaadjeas van het Vlaams Blok heb ik nauwkeurig doorgenomen en bijgehouden...
Ik ergerde me vroeger mateloos aan het amateurisme en lichtzinnigheid waarmee mijn collega's ADHD-diagnoses stelden. Voor hen was diagnosestelling kinderspel en ze waren gecharmeerd omdat ze meetelden in de hype rond ADHD. Ze vroegen zich niet eens af waarom ADHD vroeger niet bestond, en nu ineens wel. Dwepen met de 'ziekte' ADHD en zwaaien met de medicatie Rilatine. Dat was de rage!
Van bij de aanvang had ik geen respect voor ouders die hun kinderen overleverden aan de farmacie in plaats van zélf hun kind op te voeden. Een aangepaste pedagogische aanpak, door ouders én leerkrachten, moet er zijn, en geen wonderpilletje waarop klakkeloos vertrouwd wordt. Het is gemakzuchtig en goedgelovig.
Nu blijkt dat ADHD geen ziekte is, ADHD is verzonnen, ADHD heeft nooit bestaan. ADHD is fictie! De ADHD-'ziekte' blijkt onbekend te zijn, even onbekend als de werking van de rilatine-medicatie ertegen. De bedenker van de ADHD-diagnose, psychiater Leon Eisenberg, bekent op zijn laatste levensdagen: "ADHD is een fictieve ziekte". Lees hierover en klik op de bovenste link.
Heer Haesbrouck bleef altijd consequent bij zijn correcte standpunt: "ADHD is een verzonnen aandoening waarvoor geen neurobiologische diagnosecriteria bestaan. Een verzonnen ziekte, omdat een ziekte voorgewend moest worden om een toxicomanie te mogen instellen. Verzonnen om van rilatine als psychoticum een kaskraker te maken. In rilatine zit de chemische stof methylfenidaat die onder de opiumwetgeving valt, daarom is rilatine schadelijk, het verwoest zenuwstelsels van kinderen, het doet controleverlies over het gedrag ontstaan, agressief gedrag dat dan weer bijgestuurd moet worden door antipsychotica. En door deze winstgevende bipolariteit zwijgt de medische wetenschap over het werkingsmechanisme van rilatine"...
De rilatine-rage en de verering van de wonderpil zijn vergeefse opvoedingspogingen, want de druktemakertjes kennen slechts een lichte tijdelijke opflakkering van rust, kalmte en bezinning. Pedagogisch comfortabel, maar de rapportcijfers van rilatinegebruikers heb ik nóóit zien verbeteren! Als gedrogeerde willoze automaten zitten ze in een klas samen met alerte medeleerlingen die geen rilatine nodig hebben!
Het Minderhedenforum dat de belangen verdedigt van etnisch-culturele minderheden in Vlaanderen, stapt naar de rechter met een strafklacht tegen burgemeester Debroux. Ook dj Jos zou medeplichtig zijn.
Het Minderhedenforum bundelt groeperingen van allochtonen, vluchtelingen, woonwagenbewoners, en wordt door de Vlaamse overheid (!) erkend.
De burgemeester kwam in opspraak toen hij koppige woonwagenbewoners van een industrieterrein wilde verdrijven met luide muziek... Muziek verzacht de zeden zeggen ze toch?
Eén van de doelstellingen van het Minderhedenforum is het verbeteren van de verstandhouding tussen bevolkingsgroepen. En tóch klagen ze de burgemeester aan?!
Zo zitten wij in elkaar, wij brave bange Vlamingen, die eigen medemensen aanvallen en rondtrekkende zigeuners vrijpleiten.
Eergisteren speelden zigeunerkinderen, van hetzelfde kamp dat 2 weken geleden uit Landen vertrok, op de spoorweg in Lommel. De kinderen werden aangemaand om elders te gaan spelen, maar er werd géén proces-verbaal opgemaakt... Doet me denken aan de straffeloosheid van jonge overtreders vroeger in school...
Er was eens een slaperig dorpje met landelijke weggetjes waarlangs je eindeloos kon fietsen zonder een mens tegen te komen. De verlaten kronkelpaadjes waren omzoomd door lange grassprieten die als verse korenaren meewiegden met het zachte zwoele lentebriesje. Ook korenbloemen en klaprozen in velden en weiden deinden vredig mee. Het geheel leek op een kleurrijk boeket dat regelrecht van een schilderspalet kwam. De sereniteit van het ogenblik nodigde uit om even te verpozen op een bankje bij een kapelletje. Even wegdoezelen, met enkel het geluid van de pure natuur onder een ijle helblauwe hemel. Er was het intense verlangen om dit moment vast te houden, om het niet te laten wegglippen.
Het landelijke weggetje had een tweesprong, en midden op de scheiding stond het lieflijke kapelletje, met bankjes errond en bloemversieringen die elke dag ververst werden. De oude buurtbewoners maakten er een pronkstuk van. Hún kapelletje! Bij mooi weer verzamelden de oudjes zich rondom het kapelletje, om gewoon wat te zitten en te keuvelen. Het ontroerende tafereeltje deed me denken aan 'Het Dorp' van Wim Sonneveld.
Even verderop was er het plaatselijke schooltje met allemaal kindjes die in de buurt woonden. Allemaal Jantjes en Miekes. In de loop van de jaren 80 evolueerde het schooltje naar een heuse concentratieschool. Alle Vlaamse kindjes werden verdreven, toen de migrantjes langzaam maar zeker de school kwamen bevolken. Vreemde gezinnen palmden brutaal hele buurten in rondom het schooltje. De buurt verloederde, en in de mooie tuintjes van weleer lag er alleen nog maar afval en rommel. Straten en pleintjes verloren hun uitstraling van eigenheid.
Soms vraag ik me af of het veldkapelletje er nu nog zou staan? Iets houdt me tegen om weer te gaan kijken naar de tweesprong op het landelijke weggetje waar het kapelletje stond. De schrik voor ontgoocheling houdt me tegen! Misschien is het Mariabeeldje weggenomen, of zijn de bankjes vervangen door bidmatjes, of is het kruisje weg, en staan er nu minaretjes op het dak? Een mini-moskeetje?... Moskeeën, minaretten, bidmatjes... het zijn vuiltjes in je ogen waar je niet goed bij kunt...
Niet te geloven! Moordenaar Volkert van der G. stelt eisen! Hij wil van zijn enkelband af. Die enkelband zou volgens hem een resocialisatie in de weg staan... Ja, ja.
Onbegrijpelijk dat Volkert steeds weer de aandacht voor zichzelf vraagt. Vandaag de enkelband en morgen weer iets anders. "Het mag nooit zo zijn dat hij zijn zin krijgt. Deze man heeft helemaal niets te willen"... "Deze schaamteloze figuur blijft tot aan zijn dood de belastingbetaler vermogens kosten door steeds maar weer te procederen op staatskosten."... "Te schandalig voor woorden dat het weer zoveel moet kosten, alleen om dit heerschap zijn zin te geven. Die Volkert wist allang dat hij die enkelband eerst moest toestaan om er daarna op terug te komen."
Ondanks de kosten van Volkerts gang naar naar de rechter, mag hij toch doorgaan met procederen op kosten van de belastingbetaler?!...
Ik ga gewoon door met PMS'ers, bendeleider Horbert, en alle toestanden daarrond in hun hemd te zetten.
Aflevering 6. De Taterende Theetantes
De dagelijkse herrie begon 's ochtends al. De zon was nog maar pas opgestaan en de kindjes in een duistere crèche gedumpt, of er verzamelde zich al een kliekje kwekkende theetantes in de refter van het PMS-gebouw. Tetteren en tateren over hun belevenissen van de vorige avond en de vorige nacht, over hun kinderen en over hun man. "Mijne man". Bezitterige collega's had ik toch. Al koffieslurpend ratelden ze maar door, alsof er peppillen in de koffie zaten. Ondertussen kletterde het lepeltje tegen de randen van het koffiekopje. Het kwam geen seconde in hen op om iets te gaan presteren, om iets te gaan doen waarvoor ze betaald werden.
Directeur Horbert sloeg het banale spektakel grinnikend gade en glimlachte instemmend. Hij was van mening dat het groepsgewijs tateren "de teamwerking bevordert" en zo van die zever. Hét Team! Dat was Horberts stokpaardje. Of dat team nu presteerde of niet, dat was bijkomstig, als er maar een geolied team klaarstond. Hij was vertederd door de giecheltrienen en door hun gekwebbel over onbenullige dingen, hij vond het formidabel... Ondertussen pruttelde de koffiezetmachine rustig voort ...
Nu gaat Lieve namen noemen van collega's die haar ferm geambeteerd hebben. Waarschijnlijk deden ze dat opzettelijk om mij te hinderen in mijn concentratie, en omdat ze wisten dat ik oordopjes (!) gebruikte om van hun luidruchtig gezaag af te zijn.
Eerst waren er Annie en Huguette die de hele voormiddag doorbrachten met kwaken en schateren. Hele verhalen kwamen aan de beurt, en samen leken die verhalen op een soap.
Dan was er ook Marc F. die radio Donna op zijn luidst liet schetteren terwijl hij aan zijn koffie slurpte en de gazet doornam. Toen ie naar school vertrok 'vergat' ie de radio af te zetten die maar bleef doorratelen. Lieve trok toen met een boze ruk de stekker uit het contact om van het lawaai verlost te zijn. Dagelijks ritueel!
Er was ook nog Marleen W. die halftijds aanwezig was met wispelturige uren, net zo wispelturig als zijzelf. Horbert had haar nooit een concrete opdracht gegeven en daarom zat het mens zich halftijds te amuseren met het entertainen van haar mannelijke collega's. Het leek wel of die mannen gecharmeerd waren door haar hysterische kreten en zinloze lachbuien. Onnozelaars!
De interne keuken van het PMS-gebeuren werd te grabbel gegooid aan buitenstaanders wanneer er zich bezoek aankondigde aan de voordeur. Meestal waren dat ouders of leerlingen. Het belgerinkel was onhoorbaar vanwege het lawaai in de refter waar koffieslurpers heftig tekeer gingen. Daarom waren de wachtende bezoekers in de gang getuigen van het achterlijke kabaal in de refter. Pijnlijk! Genant!...
Begin jaren 90 werd er in het atheneum van Blauwbaard een containergebouwtje uit de grond gestampt, zo ergens achteraan in een donkere achtertuin van de school. Met brandalarm, inbraakalarm, zaagalarm, alles erop en eraan. Alles voor het migrantenteam! Alles onder impuls van de linkse en louche CLB-directeur Horbert. In samenwerking met andere aanbidders van de bruine cultuur, de schooldirecteurs Blauwbaard en 't Kabouterke. Later voegde de SS'er An Serpent zich ook nog bij het extreem-linkse broederschap, de bewierokers van de allochtone gemeenschap.
Alles voor de migranten, gebouwen en materialen, begrip en tolerantie, gunsten en privileges, inclusief alle geschenken die voor hen uit de hemel vielen. Ze hoefden het nog eens niet op te rapen, het belandde gewoon allemaal vanzelf in hun schoot.
Directeur Blauwbaard liep te koop met zijn overrijpe libido en oversekste sexappeal. Een vrouwenversierder met imagoproblemen dus. En directeur Kabouterke was bekend om zijn bureel zónder bezoekersstoel, waar zijn gesprekspartner al staande zijn zegje moest doen.
In het containergebouwtje huisde een stelletje koffieleuten, kletskousen, zwetsmadammen en roddeltantes : verpleegster L.D. als aanvoerster en dirigent, en haar volgelingen, de migrantenwerksters Natasja, Katleen, en tolk Gülnür. Hun opdracht was initieel om te werken aan integratiebevorderende activiteiten en aan ouderbetrokkenheid. En alles wat ze deden wat precies het tegenovergestelde van wat van hen verwacht werd. Prutsen en Knoeien. Krabben en ploeteren. Zeuren en zagen... Puzzelen en sleutelen aan activiteiten die Eigen Taal en Cultuur van allochtonen stimuleerden en in stand hielden...
Het Kiekenkot! Het plafond van het containertje dreigde soms naar omlaag te komen onder het lawaai en het getetter van de dames die eindeloze koffiekransjes hielden achter hun bureaus. Op de holle vloer hoorde je dan oorverdovend hoefgetrappel wanneer ze om het zoveelste kopje koffie gingen. Hun puberaal gegiechel overstemde zelfs de idiote klanken van radio donna... Deze stupide bezigheidstherapieën werden gesteund door belastinggelden, want de migrantenwerksters 'werkten' in dienst van de gemeente!
COC Nederland, de belangenorganisatie voor lesbiennes, homo's, biseksuelen en transgenders, kreeg een heel bijzondere donatie binnen van tien cent. Een 9-jarig jongetje moest dit bedrag van zijn ouders overmaken omdat hij het scheldwoord 'homo' gebruikte... ?!*?!*... 'Homo', een scheldwoord?!...
'Hetero' is toch ook geen scheldwoord?
'Homo' is een officieel Nederlands woord dat opgenomen is in de Woordenlijst van de Nederlands Taal. Het wijst op homofiel of homoseksueel, da's duidelijk. Maar een Nederlands koppel houdt er wel een heel andere en eigenaardige opvatting op na over 'homo'. Omdat hun zoontje het 'scheldwoord homo' gebruikte moest hij een geldboete betalen. Het jongetje zag zijn 10 cent verdwijnen in de zakken van een organisatie die het opneemt voor mensen met seksuele afwijkingen.
De homo-organisatie reageerde bovendien enthousiast op Facebook: "Wat een geweldige ouders! Zoon scheldt met 'homo' en moet als boete 10 cent betalen aan COC Nederland." De organisatie waardeerde de didactische aanpak van de ouders... (?!*?!*)... Didactische aanpak? Ja, ja...
Ik denk niet dat COC de moeite genomen heeft om aan de ouders én aan het kind uit te leggen dat 'homo' géén scheldwoord is, en om hen de exacte betekenis van 'homo' uit te leggen.
Kleine-Brogel was vandaag het heetste plekje van de hele aardbol. Riskeer niet om op het terras te gaan zitten van de Run Inn, want dan smelt je meteen weg, je bloed gaat koken, en dan begin je te raaskallen. Niet erg als je in je eentje bent, maar in gezelschap is het best genant. De parasols bieden geen soelaas meer, ze broeien onder de genadeloze zonnestralen die loodrecht mikken op de schuimende pintjes. Lezer, probeer één te worden met je biertje en drink het vlug leeg, anders is het binnen de vijf minuten verdampt. Weg! Vervlogen! Alsof je buurman aan je pint heeft gezeten. Vandaag een primeur meegemaakt. De terrasklanten werden aangemaand om hun bestellingen binnen aan de toog door te geven en ook om ze zelf mee naar buiten te nemen. Cafébazin Bertie, bekend om haar ondernemingszin en besluitvaardigheid, besloot om tot deze actie over te gaan, omdat ze half bewusteloos terugkeerde van het kokendhete terras, waar koppigaards nog steeds wensten bediend te worden. Bertie droeg een luchtig geraffineerd jurkje, maar de zon was nóg geraffineerder. 'De Zon' is vrouwelijk... Met een verhit aangezicht en een blos op haar wangen verscheen ze terug achter haar toog. Het stond haar wel goed...
Er is een overproductie aan mensen op deze aardbol, met als gevolg conflicten over de hele wereld, botsingen en onenigheden alom. Rebellen, agressors en veroveringszuchtigen... ze raken allen geagiteerd en prikkelbaar. Dat komt ervan als je met zovelen dicht bijeen moet leven. Een paar meter bewegingsvrijheid gaat er ooit nog resten. De irritante aanwezigheid van medemensen wiens adem we in onze nek voelen blazen, noemde ik recent nog: 'De Hel'!
Met 7 miljard mensen moeten we dit aardbolletje delen. Zeven miljard! Ethicus Etienne Vermeersch zei dat we niet blij moeten zijn met de 7 miljard mensen die op deze aardbol rondlopen. Het gedrum binnen die grote populatie is een bedreiging voor de natuur en voor de gezondheidszorg. Hij voegt eraan toe dat "migranten in ons land teveel kinderen hebben". Daarom pleit Vermeersch voor geboorteplanning die overal gepropageerd moet worden, in het belang van de hele wereldbevolking...
Maar wat gaat er dán gebeuren? Dan ga je zien dat de westerlingen nóg minder kinderen willen, en de rest zal blijven kweken zoals voorheen. Zo zal dat gebeuren. Bij hen werkt propaganda voor geboortebeperking niet. En dan gaan WIJ uitsterven en komt er een machtsuitbreiding van moslims, asielzoekers, kansarmen, goudzoekers, illegalen... "Kweek en Heers!"... De overbevolking zal ons terugbrengen naar de tijd van de holbewoners zonder technologische snufjes...
Zodra een moslimmadam haar hoofddoek, boerka of andere lakens naast zich neerlegt en de horizontale spreidstand aanneemt, begint de kermis. Die bruin mannen schieten er niet naast. Het is telkens recht in de roos, al die voltreffers. En zo leggen ze een bonte verzameling van kleine snotneuzen aan. Die extreme verzamelwoede was vroeger al duidelijk te merken aan de overkroostrijke allochtone gezinnen. Een stuk of acht, negen, tien kinderen was heel gewoon voor een migrantengezin... Waggelen, zwijgen en kweken, meer hoefde er niet te gebeuren in de broeinesten... En als Lieve dan luidop haar bedenkingen uitsprak over die overbevolkte gezinnen en de angstwekkende groei van de allochtone bevolking, noemden ze haar een racist. Wij zouden lijdzaam moeten toezien hoe de overrompeling van vreemd gespuis hier de samenleving aan het ontwrichten is en hoe ze al onze kostbaarheden vernietigen.
Waar ik ook naartoe wil, is de figuurlijke sprinkhanenplaag in Europa, de niet te stuiten instroom van sprinkhanen die door hun ijzersterke groepsgevoel in staat zijn om al onze velden met gewassen en granen en vruchten kaal te vreten. Rijke oogsten worden vernietigd. Het is een ramp voor de eigen bevolking. Aan onze overvloed zal echter ooit een einde komen! En als er niets meer te schransen valt, vliegt de destructieve zwerm naar andere oorden, om dáár alles kapot te maken.
Net zoals bij sprinkhanen, is er ook bij de mens een vernietigende invloed van de groep op het individu. In groep verandert de mens, is hij zichzelf niet meer. Zijn persoonlijkheid wordt wankel en hij raakt beïnvloedbaar. Hij wordt vatbaar voor extremiteiten en gekke ideologieën. Eigen standpunten moeten wijken voor die van de groep. Zij die maar losjes in hun schoenen staan, zijn de eerste slachtoffers. Kijk maar naar de gevallen van massahysterie, de kracht van indoctrinatie, de gevoeligheid voor hypnose... Kijk vooral ook naar de kracht waarmee het onzwikbare geloof van de islamaanhangers in stand gehouden wordt. Het geloof in krankzinnige denkbeelden wordt aangesterkt door de massa. Weg met het individu.
'Ze zijn zo lief mijnheer'. Onder deze titel verscheen op 25.03.2008 op de Angeltjesblog mijn artikeltje over: "Turkse tolken in de CLB's". Mijn schuilnaam was toen 'Sien'. Dat was de tijd dat ik met drempelvrees mijn blog betrad en mijn eigen naam niet durfde bekendmaken. Maar zodra ik merkte dat er dagelijks slechts een handjevol lezers mijn blog bezochten, werd ik dapperder, en gebruikte mijn eigen naam, 'Lieve'.
Toevallig vond ik gisteren tussen mijn oude papieren het Angeltjesstukje over Turkse tolken en wil het nu opnieuw plaatsen. Ik kan haast niet wachten, omdat ik daardoor een dwarsligger uit het verleden een loer wil draaien. Ik weet dat ze mijn blog volgt en dat ze sympathie-banden heeft met het CGKR. Veel leesgenot wens ik je Gülnür! En hetzelfde geldt voor An Serpent en voor Horbert! Genieten jullie allen van dit stukje proza en van alle andere stukjes die in de toekomst nog gaan volgen. Mijn zoete wraak zal geen grenzen kennen!
Het is nu meer dan 6 jaar geleden dat Duplo en Stradi - wat een nostalgie! - het stukje naar Angeltjes stuurden.
Hier volgt nu de letterlijke tekst van 'Ze zijn zo lief mijnheer'.
Onze vriend Duplo verwees naar een blogje dat een sluier zachtjes oplicht over de integratie van de allochtone jeugd. Hier een bloemlezing van Sien. Prachtig.
Turkse tolken in de CLB's
Ooit is het begonnen met een tijdelijke aanstelling van 1 tolkje. We waren gerust, dat politieke windje zou wel overwaaien. Maar later kwamen ze met meer naar de grote honingpot, en de tijdelijkheid van hun job kreeg een rotsvast karakter... hoe tijdelijker, hoe steviger.
Natuurlijk gingen ze ervan naast hun schoentjes lopen, met het neuspuntje in de lucht. Niemand kon hen iets maken, ze waanden zich onfeilbaar... Niemand dúrfde hen iets in de weg leggen, uit schrik om racistisch te zijn. En daarvan hebben die tolkjes fijn genoten, van die onschendbaarheid!
Turkse tolk Gülnür was het lievelingetje van baas Horbert. Ze was klein, fijn, fragiel en was bedreven in slijmen en hielen likken. Die speciale talenten moet ze van jongsaf al ontwikkeld hebben, anders waren die nu niet zo verfijnd. Dus Gülnür kreeg nóóit kritiek, nóóit een blaam, maar wel een hele hoop faciliteiten, gunsten en complimentjes. Haar hele gedrag stevende af op die verwennerijtjes. De normale PMS'ers konden fluiten naar zo'n VIP-behandeling!
Gülnür ontwikkelde strategieën en verzon slagzinnen om haar bijzondere status binnen het CLB te beschermen. "Dat is mijn werk niet", "Daarvoor word ik niet betaald"... Met deze uitspraken lukte het haar om te ontsnappen aan vervelende klussen. Haar autochtone collega's zouden die wel klaren voor haar. En we trapten er allemaal in. Horbert viseerde iedereen die poogde een opdracht op de lange baan te schuiven, maar zijn helderziendheid door de vingers was enorm wanneer het om Gülnürke ging.
Gülnür hield van dure gesofisticeerde taalprogramma's, ze moesten sjiek zijn, duur, omslachtig, gebruiksonvriendelijk, dure snobprojecten dus. Ze haalde haar neus op voor goedkoop degelijk materiaal dat simpel was in gebruik en interpretatie. Dat was goedkope brol, vond ze. Dus de scholen spendeerden fortuinen aan taalprogramma's die, zo later bleek, parels voor de zwijnen waren!
Gülnür werkte mee aan het behoud van eigen taal en cultuur van allochtone leerlingen. Er was geen sprake van stimuleren van integratie, en ook niet van Nederlands taalgebruik. Ontelbare huisbezoeken legde ze af, in haar eigen taal, in het Turks... Misschien was dat de bedoeling van overheid en schooldirecties om het bruine volkje zichzelf te laten blijven en zich hier thuis te laten voelen?!...
Dames en heren van het CGKR! Ga eens loeren op de blog van Dyab Abou Jahjah. Dié man is pas de moeite waard om in de gaten te houden, NIET IK met mijn klein onschuldig blogje!
Aanzetten tot geweld is verboden en verwerpelijk. Toch slaagt Jahjah, ooit 's lands politieke vijand nr.1, erin om vrij te blijven rondlopen, hoewel hij lid was van de verboden terroristische organisatie Hezbollah, een strafbaar feit in België. Als gewezen leider van de AEL, waarbij hij opkwam voor de belangen van islamitische allochtonen in België, waren hij en zijn AEL een symbool voor maatschappelijke ontwrichting. De Libanese Belg, zoals de media hem plechtig noemen, lokte regelmatig controverse uit. Een onruststoker en een provocateur die hier vrij en vrolijk zijn gang mag gaan?...
Ook ontsnapte hij aan vervolging in 2002 na hevige rellen in Borgerhout, toen hij jongeren in Borgerhout ophitste en toen hij als razende tekeer ging tegen de Antwerpse korpschef Luc Lamine. De veroordeling die hij opliep, werd tenietgedaan.
Ook zijn pleidooi tégen integratie van allochtonen veroorzaakte onrust, en toch werd hij ongemoeid gelaten?...
Toen hij vorig jaar terugkeerde naar België, na een verblijf van 7 jaar in geboorteland Libanon, kondigde hij zijn Movement X-plannen aan die "sterker en efficiënter worden dan de AEL ooit geweest is." Een soort Libanese partij? Want N-VA lijkt op een racistische partij, en VB is allang irrelevant... zegt hij.
Politiek activist, columnist en gewezen leider van de Arabisch Europese Liga (AEL), Dyab Abou Jahjah, doet op zijn blog een oproep tot verzet tegen het "kolonialisme, de apartheid en het racisme" in Palestina. Dat verzet kan voor Abou Jahjah onder de vorm van een boycot, maar ook van gewapend verzet.
Volgens Abou Jahjah kan er enkel een oplossing en vrede komen als er een einde wordt gemaakt aan het "kolonialisme, de apartheid en het racisme" in Palestina. Maar om dat doel te bereiken moet Israël volgens Abou Jahjah eerst "ontmanteld en vervangen" worden door "een democratische staat op de historische grond van Palestina".
Om te komen tot vrede en een "rechtvaardige en humane oplossing" is er volgens Abou Jahjah "verzet op alle niveaus" nodig. "Verzet door wapens, woorden, kunst, een boycot, mobilisatie, protest, diplomatie", zo staat te lezen op de blog van Abou Jahjah.
In de glorietijd van de jaren 70 werden er meerdere ambtenaren aangesteld om dezelfde opdracht uit te voeren. Ze struikelden over elkaar, liepen elkaar in de weg en voor elkaars voeten. Zo ook in de PMS-centra waar verpleegsters en sociaal werksters overvloedig aanwezig waren en ronddoolden zonder echt te weten waarmee ze bezig waren. Meestal hadden ze niets om handen, maar dat probleem wisten ze heel vindingrijk op te lossen. Terwijl sommigen met de vingers bleven draaien, namen anderen het initiatief om toch iets nuttigs te presteren. Op sociaal vlak bijvoorbeeld gingen ze een zieke collega bezoeken (tijdens de diensturen), thuis of in het ziekenhuis. Dat kon gaan van een beenbreuk tot een bevalling, van een griepje tot een depressie, van een gebroken duim tot een overspanning. Alle ziektebeelden werden uitvoerig besproken wanneer ze weer plaatsnamen aan hun bureau. En even later was het tijd om naar huis te gaan. De werkdag was eindelijk voorbij.
Toen ik als jongste collega aan mijn loopbaan begon, heb ik met verbazing de meest uiteenlopende activiteiten aan de bureaus gadegeslagen. Kruiswoordraadsels oplossen, boodschappenlijstjes opstellen, kaarten, breien, nagels lakken, telefoneren, roken, koffie slurpen, kranten lezen, een dutje doen, dagdromen, of gewoon wat doelloos voor zich uit staren... Maar hét hoogtepunt van de hele week was voor de verpleegsters de wekelijkse markt. Voor die uitstap trokken ze een volle halve dag uit, en als ze dan moe maar voldaan terugkeerden, stelden ze hun lingerie en andere prullen tentoon op hun bureau. "Kijk eens wat wij allemaal gekocht hebben!".
Dat was het falderie-faldera-leventje van de PMS'ers uit de jaren 70. De Oude Baas zag alles gebeuren, maar keek de andere kant uit. Hij hield wel de agenda's in de gaten waarin iedereen zijn dagelijkse prestaties noteerde. Voor verpleegsters was dat niet zo moeilijk, die hadden hun verplichte medische onderzoeken, maar sociaal assistenten worstelden met wazige opdrachten, ze misten een duidelijke taakomschrijving. En daarom schreven ze elke dag 'administratie' in hun agenda. Dat ene woordje 'administratie' dekte alle activiteiten van die dag... Er was één sociaal assistentje dat zich helemaal geen zorgen hoefde te maken, zij was de dochter van de baas. Haar hele agenda stond bol gevuld met 'administratie'. De flowerpowerperiode kon niet blijven duren. Toen baas Horbert aan de macht kwam was het afgelopen met het liederlijke PMS-leven. De PMS'ers van de jaren 70 belandden regelrecht van de hemel in de hel!
'n verhaaltje : ..........."Ik had het allemaal"......
Deze morgen zat ik op een bank in het park naast een zwerver. ”Vorige week had ik nog alles.” zei hij. “Een kok maakte mijn eten klaar, mijn kamer werd gepoetst mijn kleren werden gewassen en ik had een dak boven het hoofd. Ik had toegang tot het internet, beschikte over een fitnessruimte en kon regelmatig een stapje in de wereld zetten. En als ik eens een dagje lekker wilde niksen deed ik dat gewoon.”
“Maar wat is er dan eigenlijk gebeurd?”, vroeg ik, “Drugs? Gokken? Een vrouw?”
“Neen”, antwoordde hij, ”Ik werd vrijgelaten uit een Belgische gevangenis.”
Het begon allemaal met een man, een slang en een flesje Verboden Vrucht. De brouwerij De Kluis had zich in het Aards Paradijs gevestigd. Adam hoefde maar een belletje te doen, of de brouwer kwam al aangerend met een flesje Verboden Vrucht. Ondanks de waarschuwingen van de slang, proefden Adam en Eva samen van het heerlijke rosbruine vocht, waarna ze het schuim van elkaars lippen likten. Toen ze hun gezamenlijke roes hadden uitgeslapen, schudde God hen wakker en verdreef hen uit het Aards Paradijs. De zondeval!
Na het vertrek van Adam en Eva veranderde de Tuin van Eden al spoedig in een wildernis. Adam was er niet meer om het gras te maaien of om de bomen te snoeien. En Eva was er niet meer om bloemetjes te plukken. Adam kreeg geen bloemetjes meer van Eva. De wildgroei nam toe en God liet de hele natuur in zijn oorspronkelijke staat betijen. Hij stuurde portiers van de hemelpoort naar het aards paradijs om er de brouwerij van de Verboden Vrucht te bewaken. In God zit alle goedheid, alle wijsheid, en alle goede smaak, dus hield Hij ook van een Verboden Vruchtje. Nu Adam en Eva er niet meer waren had Hij alle biertjes voor Zich alleen.
Na een tijdje kreeg God toch spijt van zijn beslissing om Adam en Eva uit het Paradijs te verdrijven, en Hij deed de brouwerij verhuizen naar Hoegaarden in België, daar waar Adam en Eva woonden... Adam en Eva leefden toen nog zat en gelukkig...
Aan het bestaan van de Hemel heb ik altijd getwijfeld, maar de Hel, die bestaat écht, dat is een zekerheid. In de onpeilbare afgronden van het Heelal moet die Hel zich ergens bevinden, waar alle ellendelingen, zonder tussenstop in het vagevuur, naartoe gestuurd worden wanneer ze hun zondige leven hier op aarde beëindigd hebben. Zij, die onze samenleving naar de knoppen geholpen hebben, overhoop gehaald hebben, onze rijkdommen verkwanseld en verklungeld hebben aan een legertje klaplopers en leeghangers die van alle uithoeken van de aardbol naar hier gestrompeld zijn om mee te snoepen van onze grote voederbak, een voeierbak met een bodemloze bodem.
Laat de helse vlammen likken aan de verdoemden die voor eeuwig gekweld worden door elkaars aanwezigheid... 'Gekweld door elkaars aanwezigheid'!... En zo belanden we bij mijn favoriete filosoof Jean-Paul Sartre, die in zijn befaamde 'Huis Clos' (1945) op meesterlijke wijze de benauwdheid beschrijft van mensen die van dichtbij met elkaar te maken hebben. "De Hel, dat zijn de anderen", of met de woorden van Sartre: "L'Enfer, c'est les Autres"... Professor Wylleman gaf vroeger het vak filosofie, en de wijze waarop hij Sartre en zijn Huis Clos behandelde, liet bij mij een onuitwisbare indruk achter.
Illustratie van 'Gekweld door elkaars aanwezigheid'.
Zet een hoop mensen dicht bijeen in een kleine ruimte, dan duurt het niet langer dan drie minuten eer de eerste spanningen vlijmscherp te voelen en te snijden zijn. Het gezelschap begint met hoffelijke begroetingen, meestal niet gemeend, daarna wordt het benauwd en komen er nevelen aandrijven van ongenoegen, van vijandigheid, die overgaan in donderwolken, waarna onzichtbare onweders losbarsten. Gevoelens van afgunst en hoopvolle verwachtingen wisselen elkaar af. De onderlinge irritaties zijn niet merkbaar, onopvallend verschuilen ze zich achter een schuine mop, een luchtige opmerking of een geforceerd geflikflooi met de vrouw van een ander. Hoe anderser, hoe beter... En intussen droomt iedereen van zijn pantoffels en een biertje in zijn zetel voor de tv... Of van zijn vertrouwde barkruk in zijn stamcafé... Of van intiem vreemdgaan... Alles beter dan dit broeinest van naarlingen die als sardientjes in een blikje opgepropt zitten...
Ik heb een 'thuisfiets'. Zo eentje zonder wielen. Alleen de pedalen draaien rond. Hoe hard ik ook trap, ik geraak er geen millimeter mee vooruit. En aan het stuur is er ook geen beweging te krijgen, het is wel handig om me eraan vast te klampen wanneer ik doortrap, wanneer ik de pedalen verlies. Zoals op mijn blog waarin ik ook niet altijd vast in het zadel zit en de greep op de essentie van mijn verhalen verlies. En dan verdwaal ik in andere onderwerpen dan 'schoolperikelen'. Zal ik eens vertellen over de voordelen van mijn thuisfiets, de voordelen van het ter plaatse pedaleren?
-Er zijn geen ambetanteriken die m'n pad kruisen. -Er zijn geen rode lichten waarvoor ik moet stoppen. -Ik hoef geen alcoholcontroles te vrezen. -En snelheidscontroles ook niet. -Mijn rijbewijs en de hele papierwinkel hoef ik niet bij me te hebben. -Ik mag gsm'en terwijl ik fiets, ik mag eten terwijl ik fiets, ik mag drinken terwijl ik fiets, en tv-kijken ook nog. -Ik hoef me geen zorgen te maken over mijn eindbestemming want die is er niet. -Ik hoef geen gordel te dragen. -Ik hoef niet te tanken. -Ik hoef aan niemand voorrang te verlenen. Eigen 'ik' eerst!
Aan alle Vlaamse ouders die de multiculturaliteit liefhebben
Blanke ouders, stuur uw kindjes naar een turkenschool waar het lesniveau zó laag is dat uw kindjes niets bijleren. Laat uw lieve bengeltjes naast een Turk in de klas zitten, als ze dan thuiskomen spreken ze Nederlands met een Turks accent.
Het is ook niet zo erg als er tuig of ander minderwaardig gespuis in de klas zit, dat hoort nu eenmaal bij hun cultuur, die sociale eigenaardigheden moeten we leren accepteren, leren begrijpen, we moeten verdraagzaam zijn.
Uw kindjes zullen heel veel leren van hun andersoortige klasgenootjes en van hun vreemde culturen en rare gebruiken. Uw kindjes zullen leren hoe ze moeten spijbelen, hoe ze de klas op stelten moeten zetten, hoe ze later vlot aan hun dopcenten kunnen geraken, en meer van die cultuurgebonden rariteiten. Echt boeiend om te weten hoor, in een blanke school leren ze daarover niets.
Uw kindjes hoeven in een turkenschool ook niet meer te wedijveren met gelijksoortige medeleerlingen, ze hoeven alleen maar de allochtoontjes te overtroeven, en dat is een fluitje van een cent.
Het onderwijspeil vaart er wel bij, er gaat een mooie nivellering komen, naar de afgrond toe, maar we doen ons best, die afgrond is nog ver weg. Uw blanke kindjes zullen de eersten zijn die in de afgrond tuimelen, daarvoor zullen de concentratiescholen wel zorgen, want die beschermen eerst hun eigen migrantjes, en daarna uw blanke indringertjes die toch niets kunnen bijbrengen aan de allochtoontjes, omdat die allochtoontjes eigenwijs en eigengereid niets willen aannemen van hun nieuwe blanke klasgenootjes.
Vlaamse ouders, vergeet vooral niet om uw kindjes een zwemvest mee te geven, dan zullen ze niet verdrinken in het minderwaardige multiculturele moeras.
Studenten van vroeger waren nog lange tijd groen achter hun oren. Ontmaagding op 25 jaar was toen heel normaal. Nonnen en paters zeiden immers dat we ons lichaampje alleen maar mochten schenken aan de Ware Jacob... En dan maar afwachten wanneer die ons pad zou kruisen.
Professor Nuttin was de favoriete prof van vele studenten. Toen zijn lessen over 'seksualiteit' gingen, waren er géén brossers. De hele aula was tot aan het plafond gevuld. Want iedereen was er gretig op uit om over seks te horen vertellen... met rode oortjes en blozende wangetjes.
Nuttin sprak over de seksuele behoefte als 'een drang die gericht is op lichamelijk contact met individuen van dezelfde soort'. Het woord 'drang' vond ik prachtig, het had iets dierlijks, iets wilds, iets onbeheersbaars. En het woord 'soort' impliceerde al dat er perversies konden bestaan, of andere zorgelijke afwijkingen.
De prof vervolgde: 'De seksuele bevrediging veronderstelt een intiem contact met een ander mens, en gaat gepaard met een intens gevoel van lust, een intens genotsgevoel, een lustbeleving, die ons hele biologisch wezen doet ontplooiien. In geen andere lichamelijke ervaring ondervindt de mens een zulkdanig gevoel van expansie en volkomenheid. Daarom is er een zeer nauwe band tussen de seksuele behoefte en de behoefte tot zelfverwezenlijking. Het genot verbonden aan de bevrediging vertoont een graad van geheimzinnigheid, beroering en complexiteit evenredig aan het mysterie van het lichaam en de geïncarneerde persoonlijkheid zelf'.
Dit laatste bracht de prof in verband met het lichaam van de partner, 'het lichaam van de andere is niet te scheiden van zijn totale persoonlijkheid'... 'De seksuele vereniging is uiteindelijk een behoefte aan vitale ontplooiing en levensvolheid. De vrees voor seksuele impotentie is daarom diep kwetsend voor het Ik. Seksualiteit wint aan psychologische rijkdom als ze geïntegreerd wordt in de grote behoefte aan psycho-sociaal contact met een geliefd persoon...' De studenten begonnen zenuwachtig te worden, ze zaten ontgoocheld te wachten op pikante verhaaltjes of op seksuele voorlichting die ze thuis nooit gekregen hadden. In plaats daarvan stond er een poëtische prof een dichterlijke uiteenzetting te geven over 'de seksuele behoefte'...
Er is een plekje in mijn tuin waar ik wel honderd jaar kan worden. Ik noem het 'mijn prieeltje'. Als ik er zit te mijmeren staat de tijd stil en stopt de aarde met ronddraaien. Het is een lommerrijk hoekje waar je met een lekker drankje weer helemaal tot jezelf kan komen. Bomen en struiken werpen een donkere schaduw over mijn 'holletje' dat helemaal omringd is door het gebladerte van laurierbomen. De zon kan er niet bij met haar hete stralen.
Mijn tuin is een wildernis. Hij is nu zomer-rijp. Ik laat de natuur haar gang gaan. Lange grassprieten slingeren rond mijn benen als ik me een weg baan naar mijn prieeltje. Dan zie ik wilde bloemen in allerlei kleuren. De bloemenpracht wordt afgewisseld met wispelturige grassoorten die ongeremd met hun stengels naar de lucht reiken. Zelfs de netels passen harmonieus in de wildgroei.Ik zie ook waterjuffertjes en libelletjes zwierig heen en weer vliegen. En witte fladdervlindertjes die met elkaar flikflooien. En kikkertjes die regelrecht van de waterrand op een waterlelie springen.
Ik zei dus dat mijn tuin een wildernis is. Geen gesnoei, geen grasmaaier die met het geluid van een straaljager alle grassprietjes vernietigt. Neen, geen kunstmatige ingrepen.Mijn buren klagen ook niet over de lange afhangende takken van mijn bomen over hun tuin, ze zeggen niets over mijn uitbundige struikgewas dat tot ver door de omheiningsdraad gegroeid is.En de blaadjes van mijn lauriers mogen hun gladgestreken gazonnetjes ook nog strelen.
Mijn tekst van gisteren is nog niet afgekoeld of ik heb alweer iets te vertellen over kinderrijke gezinnen. Een actueel nieuwtje: "Kinderbijslag blijft nog drie jaar ongewijzigd". Er verandert dus niets. De Vlaamse onderhandelaars gaan pas in 2017 hun nieuwe bevoegdheden concrete vorm geven.
Toch was er een paar dagen geleden sprake van een hervorming van het systeem van kinderbijslag, om te komen tot een gelijke kinderbijslag voor elk kind. Het huidige systeem is progressief: het minst (90 euro) voor het eerste kind, en het meest (249 euro) voor het derde kind en voor elk volgend kind.
Vanaf het derde kind begint de hoorn des overvloeds dus op volle toeren te draaien. Voor welke gezinnen? Welke gezinnen hebben doorgaans 3 of meer kinderen? Juist!
Hoe komt het toch dat onze verse medemensen hier zo goed de weg kennen naar het geld? België, zo klein als een muizenkeuteltje, maar met de uitbundige gulheid van een sinterklaas, stippelt die weg zélf uit voor migranten die in hun thuisland over het bestaan gehoord hebben van België, het Beloofde Land.
Het zijn onze eigen beleidsmensen die het welzijn betrachten van zoveel mogelijk nieuwelingen. "Welkom iedereen" staat er geschreven op alle grenspalen rondom ons land.
Begin 2010 besloot de overheid om 'Vlaamse inburgeringspakketten' te gaan verspreiden in de landen waar de meeste migranten vandaan komen. Zo konden buitenlanders zich in hun thuisland al voorbereiden op hun integratie in Vlaanderen. Waarom hen niet ineens allemaal met een taxi gaan ophalen en hen hier installeren?!
In 1999 publiceerde PRIC (Provinciaal Integratiecentrum) een brochure 'Wegwijs in België', een praktische gids voor nieuwe Limburgers. Opgepast lezer, die 'nieuwe Limburgers' zijn vermomde migranten die niét in België geboren zijn, maar halverwege hun leven besloten hebben om hier aan te schuiven aan de rijkgevulde maatschappelijke tafel. De brochure 'Wegwijs in België' begint met een wereldvreemde inleiding: "Wie naar een ander land emigreert, wil graag snel vertrouwd geraken met de andere leefgewoonten, met het aanbod aan voorzieningen en met de regels die de samenleving ordenen"... Ja, ja, daar zitten die gasten echt naar uit te kijken.
Doelstellingen en activiteiten van PRIC (gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap!) getuigen van een 'belangeloze' behartiging en bekommernis om 'de migrant'. Zoveel Samaritaanse goedheid ben ik nergens zo edelmoedig tegengekomen als in de brochure 'Wegwijs in België'. Het grenst aan zelfachterstelling, aan zelfverloochening. Het aast op een "open Limburgse samenleving met respect voor ieders identiteit en cultuur, volwaardig burgerschap en inspraak en participatie, menselijke opvang en begeleiding van allochtonen, vluchtelingen en woonwagenbewoners". Nieuwkomerscursussen werden georganiseerd om de introductie van migranten in onze samenleving te stimuleren... En nog andere aanbiedingen om het de nieuwkomers zo comfortabel mogelijk te maken in hun nieuwe omgeving, zodat ze niet van de stress ineen verschrompelen of wegkrimpen van verwaarlozing.
Dan zijn er ook nog de Migrantendiensten van de OCMW's die zich uitsloven voor het welzijn van 'de migrant'. Op zulke diensten, ten dienste van de migrant, werken hoofdzakelijk vrouwen, die zich het lot van de verschoppelingen van onze maatschappij persoonlijk aantrekken. Zij steunen en pleiten voor de migrant, en als allochtone scholieren hun beklag komen maken over de school, krijgen ze steevast gelijk van die vrouwen. Migrantendiensten die het gezag van de scholen ondermijnen!!!
Ali Ait was een middelbare scholier van een klein plattelandsschooltje. Hij was de oudste zoon uit een kroostrijk Marokkaans gezin. Kroostrijk en kleurrijk, zoals we allochtone gezinnen kennen. Ali had een heleboel jongere broertjes en zusjes die in de lagere school van directeur Mosselmans zaten. Als oudste broer van een lange sliert kleine Marokkaantjes, voelde Ali zich belangrijk, hij kreeg stilaan de kapsones van een bendeleider.
Mijn eerste kennismaking met het gezin gebeurde via een formulier, door het gezinshoofd in te vullen. Het was echter Ali die de vragenlijst invulde omdat zijn ouders geen Nederlands verstonden. Tolken waren toen nog niet uitgevonden. De gezinssamenstelling telde zes lijntjes op het formulier, uiteraard niet genoeg om alle kinderen van de Ait-familie een plekje te geven, daarom kribbelde Ali onderaan in de rand nog een aantal namen van zijn broers en zusjes.
In de straat van Ali woonden nog andere Marokkaanse jongens, die het spijbelen goed onder de knie hadden. Ali liet zich meeslepen. Zo nu en dan bleef hij ook al eens weg uit school, zomaar, 'onwettig afwezig'. Over de draagwijdte van zulke dingen werd bij hem thuis nooit gesproken.
Corrupte Mosselmans toverde hocus pocus de onwettige afwezigheden om in legale afwezigheden met behulp van twijfelachtige doktersattesten. Ook riep hij de hulp in van een maatschappelijk werkster om het Marokkaanse gezin te begeleiden toen bleek dat Ali's ouders helemaal geen ambities koesterden voor hun kinderen. De jongens zouden later gaan doppen net zoals hun vader, en de meisjes werden voorbereid om te trouwen en om kindjes te krijgen. Zo eenvoudig stippelden ze de toekomst uit van hun kinderen. En naïeve Mosselmans droomde van een wonder in het Marokkaanse gezin.
De maatschappelijk werkster, een soort straathoekwerkster, en de plaatselijke migrantendienst sloegen de handen in elkaar en vanaf toen was er alleen maar veel blabla en eindeloos geklets en gezwets, gezeur en geleuter. Het spijbelprobleem raakte natuurlijk niet opgelost. Integendeel, álles deden de dames verkeerd. Ze maakten de ouders wegwijs naar allerlei instanties die hen hielpen profiteren, die hen hielpen met zich te nestelen in een nest dat niet van hen was. Ali's ouders werden met alles geholpen, behalve met integreren. Hen werd gesproken over hun rechten en over faciliteiten om hun leventje in dit paradijs te veraangenamen. Migrantenwerk, maatschappelijk werk, onderwijs, allen hebben in het verleden veel verknoeid, onherstelbaar!
Op kousenvoeten afkomen bij allochtone ouders mag je nooit doen, je mag hen zeker nooit gelijk geven en je moet er altijd van uitgaan dat ze hier zijn voor zichzelf, om een stukje hemel op aarde te veroveren zonder zelf enige bijdrage te leveren aan die welstand. Geloof nooit in hun goede wil om onze taal te leren, geloof nooit in hun goede wil om te gaan werken, geloof nooit in hun goede wil om zich aan te passen. En blijf vooral koppig hameren op hun plichten en verantwoordelijkheden, zwijg over hun rechten, daar komen ze vanzelf wel achter.
Gelezen op de rilatineblog van apotheker Fernand Haesbrouck http://blog.seniorennet.be/rilatine : Je kind vertellen dat er iets mis is met zijn hersenen - je hebt adhd - is niet wetenschappelijk onderbouwd en derhalve onaanvaardbaar.
In het prille begin van mijn blogbestaan kwam geen kat kijken naar wat ik te vertellen had. Toén had ik de kans om ongegeneerd en schromeloos te schrijven over wat ik wou, en daarbij alle regels van fatsoen overtredend, geen haan die ernaar zou kraaien. Maar ik greep mijn kans niet, ik bleef braaf schrijven over brave belevenissen. Tot ik op een dag besloot om mijn artikels over een andere boeg te gooien. Mijn teksten moesten pikanter worden, smeuiiger, meer waarheidsgetrouw. De mensen die me vroeger dwarsboomden, mocht ik niet meer ontzien. Gedaan met rond de pot te draaien.
Mijn voorzichtige blog kreeg stilaan een andere wending... Tot ik op een dag een stapje te ver ging met de gewaagde titel: 'Haatprozaïsch Tussendoortje'... Doink!!! Het ging over werkloze allochtonen, waarbij ik me afvroeg: "Hoe komt het toch dat er zoveel allochtone werklozen zijn?". De inhoud van mijn artikel strookte met de realiteit, maar de titel was een klinkende miskleun van jewelste die niet meer te herstellen was. Ik vergaloppeerde me al, nog voor het verhaal goed en wel begonnen was. Een betere titel ware geweest: "Er was eens...". Dan was er niemand over gestruikeld, dan had ik niet de hele tekst moeten herzien om allochtonen in een gunstiger daglicht te stellen.
Ja, blogmaster redpoppy tikte me op de vingers met de mededeling: "Racistisch getinte berichten op de blogs zijn verboden, er zijn klachten over binnengekomen. Gelieve het bericht van 14.12.10 dan ook onmiddellijk te verwijderen."... Met de cgkr-belevenis was ik dus niet aan mijn proefstuk toe, lieve lezer.
Mijn 'racistisch getint' berichtje heb ik niét verwijderd, ik heb het gewoon in een andere vorm gegoten ("mijn mening is... mijn ervaring is..."). Een herziening is altijd jammer, de eerste impulsieve zinnen moeten hun creatieve karakter kunnen behouden. Dat is ook zo gebeurd met de koran, die is toch ook profetisch neergepend en nooit meer gewijzigd. Waarom is een herziening van de koran niet nodig? IK doe mijn best en corrigeer. En de profeet hoeft dat niét te doen?!
Ik vraag me af waarom er geen blogmaster toezicht hield toen de Koran opgesteld werd. In die openbaringen staan er heel wat meer uitspraken waarover gestruikeld kan worden, die onaanvaardbaar zijn, die moordlustig en haatdragend zijn. Vergeleken met de koran zijn seniorennetblogs brave sprookjes.
In mijn eerste middelbaar van de nonnenschool kregen we het vak Nederlands van juffrouw Bertrand. In werkelijkheid heette ze Hilde Bertrand. Toen was ze nog niet gelukkig getrouwd. Maar later veranderde haar naam in Hilde Houben-Bertrand, ex-gouverneur van Limburg. Het schijnt dat als vrouwen trouwen, dat hun persoonlijkheid zich dan gaat ontdubbelen, ze krijgen dan een dubbele naam. Behalve die gespleten persoonlijkheid stelt een vrouw maar weinig voor als je bedenkt dat een man die tweede naam niet nodig heeft als hij trouwt. Die blijft uit één stuk bestaan, één stevige brok pikzekerheid! Hij hoeft zelfs zijn trouwring niet te dragen, en zijn trouwboekje ligt misschien ergens ver weg onderin de linnenkast, of in de berging achter een hoop oude planken bij de dozen oud papier...
Terug naar juffrouw Bertrand. Lieve was niét haar lievelingsleerling. Hoe dat kwam? Wel, ik heb het al eens verteld dat één van mijn specialiteiten is : vijanden maken! Daar is nooit een aanleiding voor, die vijandschap komt er vanzelf, of door onbeduidende voorvalletjes. Ik zal eens vertellen over de futiele aanleiding van de verstoorde relatie tussen mij en lerares Bertrand.
Om te beginnen was ik in die tijd een braaf, naïef en meegaand meisje. Dus een makkelijke prooi voor een bazige leerkracht. Ondertussen ben ik wél geëvolueerd naar een assertieve rebel. Kwam vanzelf. Maar dat weet juffrouw Bertrand nu niet. Wél zal ze het weten als ik ze morgen of zo in Hasselt tegen het lijf loop. Mijn geheugen laat me niet in de steek! Vervolgens was mijn verlangen vroeger altijd om onopvallend en onzichtbaar door het leven te gaan, en daarom begon ik er al vroeg mee. Zo koos ik in het begin van het schooljaar voor een opvallend dik opstelschrift met stijve kaft. Een kanjer van een schrift! Niet om mijn medeleerlingen te overtroeven of zo, maar omdat ik grootse plannen had met mijn schrijverijtjes.
Juffrouw Bertrand was er niet gelukkig mee. Zij prees de kleine lichtgewichtschriftjes van mijn medeleerlingen en maakte haar beklag over mijn zware boek dat niet in haar boekentas paste. Haar ongenoegen, persoonlijk aan mij gericht, keerde wekelijks terug, week na week, maand na maand, het liefst wou ik onder de bank kruipen wanneer alle ogen in de klas op mij gericht waren. Op een dapper moment waagde ik het om haar beduusd en bedremmeld te vragen of het nodig was om een klein schriftje te kopen en al mijn opstelletjes daarin over te schrijven... Neen, het was niet nodig. Sindsdien was mijn dikke opstelschrift plotseling geen bezwaar meer.
Vlaming, kom in opstand, kom uit je schuilplaats. Klaag de Vlaamse discriminatie aan. Kom uit je nederige positie en meld je massaal aan bij het Centrum, met toeters, klaroengeschal, trompetten en tromgeroffel. Schud de detectives daar wakker, overrompel hen met verhalen over de bevoorrechting van allochtonen in het onderwijs en in de maatschappij. Kom op voor je éigen rechten!
Vlamingen zijn éérsterangsburgers die fier met opgeheven hoofd de ereplaats in de loge van de Vlaamse samenleving verdienen, de meest exclusieve plaats waar ze recht op hebben! Schud die typisch-Vlaamse nederigheid van je schouders, wacht niet op gunsten in onderdanige bescheidenheid, wees alert voor onderdrukking en achterstelling, verloochen jezelf niet, verloochen je eigenheden niet, verscherp je vechtlust, herstel je aangetast zelfrespect, versterk je gevoel van eigenwaarde, kom op voor jezelf en voor je soort- en rasgenoten, en hou eindelijk op met toegeeflijk 'ja' te knikken en alles goed te vinden!
Ik veronderstel dat mijn CGKR-avontuur beëindigd is, dat het Centrum mijn dossier afgesloten heeft en begrepen heeft dat het GEbruikt werd, of liever MISbruikt door een aantal engerds die niets liever wilden dat mijn blog zou verdwijnen. Begrijpelijk, na de onthullingen van pijnlijke details over Horbert als psychopaat, over de Turkse tolk die mij met omhoog geheven vingertje trachtte wijs te maken dat ik 'een kat een kat moest noemen' en zich verheven voelde boven collega's en leerkrachten, onthullingen over An Serpent en haar corrupte pogingen om de allochtoontjes in haar school gratis logopedielessen cadeau te geven...
Mijn zoektocht naar de laffe melders die mijn blog signaleerden bij het Centrum, heeft geleid naar de Lokale Scholenraad Midden-Limburg, een soort jeugdbeweging, of misschien wel een sekte, of een duistere vereniging, of een louche club, wie weet, waarvan een aantal volgelingen zich hebben laten manipuleren door bendeleider Horbert die de kunst verstond om het CGKR in zijn wurggreep te houden.
Ja hoor, psychopaten zijn bedreven in het manipuleren van hun medemensen!
Na briefwisseling, persoonlijk onderhoud, inclusief dreigen en intimideren, is er de emotionele uitputting, en wie gaat dat vergoeden?... Ik ga het nog eens zeggen: als ik over de magische krachten van Carrie White zou beschikken, dan zouden de melders hun weg naar het CGKR zich levenslang beklagen!...
Als toemaatje volgt nu een toffe passage uit de laatste brief van het CGKR (na het cgkr-avontuur klinkt dit zoetgevooisd in de oren):
"Het Centrum vraagt geenszins dat u de gehele blog zou verwijderen, laat staan dat u met het schrijven van artikels zou stoppen. Het recht op vrijheid van meningsuiting is een fundamenteel mensenrecht en u hebt dan ook het recht om bepaalde zaken op een krachtige manier te verwoorden of aan te klagen. Wat wel verboden is, is het aanzetten tot haat, discriminatie en geweld..."
En om te eindigen: "Een kopie van dit schrijven wordt verzonden naar de verantwoordelijke beheerders van seniorennet.be."
De hele historie en heisa leverde me een heleboel nieuwe supporters op: de medewerkers van het CGKR én de webmaster van seniorennet, die allemaal over mijn schouder mijn perikelen die ik neerpen, meelezen.Aangenaam om te weten.
"Amper 10 procent slaagt voor toelatingsproef geneeskunde"
Dat stond gisteren in de krant te lezen. Met een foto d'r bij van een 'mens van Afrikaanse afkomst' op de voorgrond. Natuurlijk.
Dus slechts 1 op 10 van alle afgestudeerde middelbare scholieren blijkt bekwaam om doktersstudies aan te kunnen. Da's een pak minder dan de vorige twee jaren. En aangezien er een artsentekort is, bestaat de mogelijkheid dat universiteiten hun opleidingen gaan versoepelen en het niveau gaan aanpassen aan de gemiddelde student van tegenwoordig. Met als gevolg dat we in de toekomst meer en meer kwakzalvers zullen tegenkomen in het dokterskabinet.
Vraagt nu echt niemand zich af waaróm er zo weinig studenten slagen in de toelatingsproef? Waaróm het middelbaar onderwijs zo weinig vijfsterrenleerlingen kan afleveren?
Het secundair onderwijs is al lang geleden begonnen met de aftakeling van de leskwaliteit. Het begon allemaal met het binnensijpelen van enkele andersgetinten, en toen hun aantal bleef stijgen, zakte het lespeil vanzelf, anders was iedereen gebuisd.
Middelbare scholen die hun scholieren niet voorbereiden op hoger onderwijs, moeten ontmaskerd worden. De kloof tussen middelbaar en hoger onderwijs, ik zeg het nog eens, wordt in de hand gewerkt door middelbare scholen die hun leerlingen slecht voorbereiden op het hoger onderwijs, middelbare scholen die diploma's en rapportcijfers te grabbel gooien, die hun leerstof aanpassen aan de zwaksten, die geen hoge eisen willen of durven stellen, die niet streven naar het afleveren van eersteklasleerlingen.
Rik Torfs, rector KU Leuven, zei vorig jaar nog dat universiteiten zich mogen moeien met de kwaliteit van het secundair onderwijs. "Er zijn grote verschillen tussen middelbare scholen, maar men durft dat niet te meten", zei hij voorzichtig. Nadien heb ik er niets meer over gehoord. Een heikel punt blijkbaar.
Het is bekend dat middelbare concentratiescholen helemáál uit de boot vallen bij de voorbereiding op het hoger onderwijs. In de jaren 80 en 90 werden witte leerlingen zelfs meegesleurd naar het onderste treetje, omdat ze niet de leerstof kregen die ze verdienden, die ze aankonden, omdat de leerkrachten hun handen vol hadden aan de Turken en Marokkanen in de klas. Zó heb ik het zien gebeuren.
Lezer, ga eens piepen op http://blog.seniorennet.be/rechts Daar is blogbaas Houzee incognito opnieuw aan het bloggen. Het zal niet lang meer duren of hij zit met zijn spiksplinternieuwe blog alweer te spartelen tegen de top 10 van de Seniorennetblogs. Hij staat nu al op 274 in de top 1000.
Om van mijn blogverslaving af te geraken breng ik dagelijks een bezoekje aan een ontwenningskliniek voor blogverslaving, waar cafébazin Bertie mijn therapeute is.
Zij beweert echter dat ik niet vatbaar ben voor een ontwenningskuur. Een therapie is aan mij niet besteed, zegt ze, want ik zou toch steeds hervallen, ze noemt me een recidivist, en daarbij ook nog een blogpiraat.
Ga dan al op café, geplaagd door ontwenningsverschijnselen, en dan krijg je zoiets te horen. Nog erger: ik zou een innige band met mezelf hebben en met m'n blog. En een narcist kan je niet zomaar van een verslaving genezen.
Nadat therapeute Bertie mij het nieuwe 'biertje van de maand' aangeprezen had, rolden we vanzelf in het onderwerp 'Voetbal'. Wij volgden de matchen van de Rode Duivels, niet voor de match, niet voor het spel, niet voor de spelers... wél om een glimp op te opvangen van Marc Wilmots! Om hem te bewonderen als MAN, niet als trainer van de Rode Duivels. Wat een spetter van een vent! Ik denk dat vele vrouwen daarom voetbal volgen, niet geïnteresseerd in speltechnieken of balmanipulaties of nog zo van die typische voetbalaangelegenheden, maar voor de énige man in het hele stadion: trainer Marc Wilmots!
Met zijn karakteristieke kop en gespierd lijf straalt Wilmots wilskracht en doorzettingsvermogen uit, capabel om de prestatiedrang van zijn elftal te optimaliseren. Tijdens interviews met Marc Wilmots zet ik het geluid van de tv af, en kijk begerig naar zijn lichaamstaal en gelaatsuitdrukkingen. Zijn neus staat wel niet helemaal recht, maar dat siert hem. Bertie is ook een Wilmotsfan, net als ik, we zitten op dezelfde golflengte, wat voetbal betreft toch.
Ik wil terugkomen op 'het biertje van de maand', de Chimay Dorée, een trappist die oorspronkelijk alleen door de monniken gedronken werd, een 'intra muros'-biertje dus, dat achter slot en grendel van de abdij gebrouwen werd. Nu vindt het zijn weg naar het publiek, en ook naar mij.
Therapeute Bertie zette het biertje niet zómaar voor me, ze houdt er een vast serveerritueel op na. Liefdevol zet ze flesje, glas en viltjes op tafel, en ook nog een schaaltje met echte Chimaykaas. Een hapje en een slokje doen je in de zevende hemel wanen, om alles bij te vergeten, zelfs aan mijn blog denk ik dan niet. Een trappist met therapeutische werking!
Toch zie ik me genoodzaakt om straks een nieuwe sessie in 't café te gaan afspreken, om mijn abonnement te vernieuwen. Dat komt ervan als je niet gelooft in een ontwenningskuur, als je je blogverslaving in stand wilt houden.
Ilse en Helga maakten zich op voor het jaarlijks medisch onderzoek in school. Daar zou dokter Zhivago op hen wachten, op Ilse en Helga, zijn verpleegstertjes.
Dokter Zhivago
Dokter Zhivago was de schoolarts, een verleidelijke dokter zoals die alleen in de doktersromannetjes bestaat. Een levensgenieter en eeuwige vrijgezel. Zijn mening over vrouwen stak hij niet onder stoelen of banken. "Als je met vrouwen de wereld ingaat, dan val je er van af, want dan is de wereld plat... met vrouwen niks dan gesodemieter... een vrouw betekent miserie en problemen... kijk maar naar Adam, toen de vrouw nog niet uitgevonden was moest Adam al een rib afgeven, hij kreeg dan wel een appel om in te bijten, maar dat was een duivelse streek van Eva, God gaf Adam de schuld, het was zijn fout, hij had maar niet moeten bijten... Toén al was de man de schuldige..."
Ilse en Helga
Uitdagend gehuld in lederen kleding en hoge dijlaarzen, begaven Ilse en Helga zich op weg naar school. Ze droegen een koffertje bij zich waarin naast injectienaalden en pleisters ook het zweepje en nog zo van die sadi-maso-attributen zaten. Ze bewogen zich moeilijk omdat hun ondergoed knelde, de lederen beha had een irriterende sluiting tussen hun twee borsten, en het lederen broekje schuurde in plaats van genoeglijk te strelen over hun intieme plekje.
Dokter Zhivago
De schoolarts startte zijn onderzoek met de leerlingen tot de orde te roepen. Jongens hier. Meisjes daar. Alle kleren uit, aan de kapstok, enkel onderbroekje en hemdje aanhouden, en zo komen jullie één voor één tot bij mij. En stilte in het kleedhokje!... De leerkracht die toezicht hield kon natuurlijk haar gezag niet doen gelden en dus taterden de kinderen er maar op los. Er waren al leerlingen bij met een gezonde belangstelling voor het andere geslacht, en die vonden het jammer dat jongens en meisjes gescheiden werden, zelf straalden ze ook al wat sexappeal uit.
Dokter Zhivago en Ilse en Helga
De dokter en de verpleegstertjes onderzochten de leerlingen op: ogen, oren, fysieke conditie en lichaamshouding. Afwijkingen werden aan de ouders gesignaleerd. In hun ondergeschikte rol deden Ilse en Helga hun best om het medisch onderzoek in goede banen te leiden. Ja, daar rekende de schoolarts op, dat zijn meisjes een vlotte gang van zaken regelden voor hun baas.
Ilse en Helga overmeesteren Dokter Zhivago
In gedachten zaten Ilse en Helga echter al bij het verwenritueel waarmee ze dokter Zhivago in de watten gingen leggen na het medisch onderzoek. Wanneer alle leerlingen weer naar hun klas vertrokken waren, ruimden Ilse en Helga alles op, instrumenten, onderzoekstafel, handdoeken, alles weer netjes op zijn plaats en de deur van het kabinet op slot... En dán brak het moment aan dat de rollen verwisseld werden. Dokter Zhivago werd de slaaf, en Ilse en Helga werden de baas! Ilse en Helga ontpopten zich als bazige vrouwen, als slavendrijvers die van hun dokter een minderwaardige prooi maakten. Alle kanten en uithoeken van verwennerijen hebben ze aan de dokter laten zien. Om hem het zwijgen op te leggen voerden ze hem eerst schor en willoos met hele scheuten cognac, zodat hij niet kon tegenstribbelen. Daarna haalden ze uit hun koffertje het boeiensetje en andere marteltuigen. De dokter genoot intens van zijn 'lijdensweg'. Golven van wellust stroomden over zijn glanzende gespierde lijf. Tergend langzaam voerden de meesteressen de zinnelijkheid en seksuele opwinding bij de dokter naar een hoogtepunt, naar een ontoerekeningsvatbare extase!!!
Na de ADHD-pil is er nu ook de Stotterpil ! Rilatine !
Ik las op de rilatineblog van apotheker Haesbrouck http://blog.seniorennet.be/rilatine dat rilatine ook goed is tegen stotteren. Tegen van alles en nog wat is rilatine dus goed. Om te studeren, om te fuiven, om te sporten, om te vermageren...
Op school heb ik vroeger gezien hoe leerkrachten en moeilijke moeders verlost wilden worden van hun druktemakertjes. 'Pedagogische onmacht'! zoals heer Haesbrouck het zo treffend noemt. Ze laten hun kinderen dan maar pillen slikken, zijn ze van alle toezicht af en geven ze de opvoeding gemakshalve in handen van de medicatie.
Dus rilatine kan stotteren verhelpen?... Daar! Dat is zéér goed nieuws voor CLB'ers!
CLB's, als dealers van rilatine, hebben nu een extra mogelijkheid om hun territorium uit te breiden naar stotteraars. Aanvankelijk stelden ze hun rilatineshops wagenwijd open voor alle leerlingen die maar een heel klein beetje buiten de lijntjes durfden kleuren, die écht kind waren dus. Mijn collegaatjes, gedrogeerd door de instructies van Horbert, van leerkrachten en hulpeloze ouders, verwezen moedertjes naar de huisarts met de vraag naar rilatine. Het dwingende karakter van die verwijzingen naar huisarts en rilatine, stoorde me enorm. Ik weigerde om mee te spelen, en werd algauw de outcast van de CLB-bende. Zeker na mijn opmerkingen over de voorkeursbehandeling van migrantenleerlingen. Daarmee maakte ik ook al geen goede beurt bij collega's, directies en leerkrachten. Om van dicht te klappen!
Daarom is mijn blog nu een uitlaatklep, ik kan mijn ergernissen kanaliseren, in de juiste richting. Als er ooit nog eens een naarling mijn blog durft aan te vallen, zal het zijn beste dag niet zijn! En ja! Dit is een dreigement!
Terug naar de stotterpil.
Ik heb al eerder verteld hoe An Serpent vroeger sjoemelde met onderzoeksresultaten om gratis logopedie los te peuteren voor haar allochtoontjes. Wel, zou ze nu ook weer op de frauderende toer gaan, en naarstig speuren naar stotterende allochtoontjes voor gratis logopedie? Zie je haar al sluipen en schuifelen als een slang door de gangen, door de klaslokalen, op de speelplaats, op zoek naar stotterende allochtoontjes? Als ze d'r geen vindt, zal ze die wel uit haar duim zuigen, of zomaar uitvinden. En dan samenzweerderig met Horbert valse IQ-cijfers verzinnen om de mutualiteiten om de tuin te leiden.
Lezer, heb je al ooit een allochtone stotteraar meegemaakt? Ik niet. En toch zal de nieuwe wending in het onderzoek naar de rilatinepil gebruikt worden om allochtoontjes gratis logopedielessen te laten volgen. Hoe ze dat gaan aanpakken zal ik nooit te weten komen. In het verleden heb ik wel de gekste toeren zien uithalen om allochtoontjes te laten genieten van bijlessen en spraaklessen, waarbij Jantje en Jefke plaats moesten ruimen voor Mehmet en Rachid.
Lieve is in het bezit van een lijst waarop alle mogelijke fobieën bijeen staan. Honderdén! Maar nergens is 'islamfobie' of 'islamofobie' terug te vinden. Alsof een fobie voor de islam onbestaand is. Bestaat ook niet. Ik zie daar wel 'venustrafobie' staan, dat betekent angst voor mooie vrouwen, en 'autoglossofobie' = angst voor de eigen taal, of: 'anuptafobie' = angst om vrijgezel te blijven, enz. enz... Maar géén islamfobie te bespeuren.
Tegenstanders van zwarte knechten van Sinterklaas begonnen vorig jaar een rechtszaak: "Pieten zijn racistisch, ze benadrukken het slavernijverleden... een Zwarte Piet is een karikatuur die respectloos is voor mensen van Afrikaanse afkomst."
"Mensen van Afrikaanse afkomst"? Ik denk dat ze 'negers' bedoelen.
Nu is daar een rechter in Amsterdam die gisteren oordeelde dat "Zwarte Piet een negatieve stereotypering is van de zwarte medemens en dus kwetsend." De anonieme rechter oordeelt dat Zwarte Piet niet meer bij Sinterklaas mag horen... Misschien is dat wel de eerste stap in de richting van blanke slaven in dienst van Sinterklaas? En nog een stap verder zijn het blanken in dienst van hun medemensen met vreemde wortels? Ja, zo ongeveer zal het er wel gaan uitzien.
Burgemeester van der Laan moet nu de Sinterklaasintocht opnieuw bekijken. Hij overweegt om in beroep te gaan. Ik stel voor dat hij een petitie laat ondertekenen door alle kinderen die vol verwachting en met kloppend hartje uitkijken naar de komst van de Sint én zijn Zwarte Piet. Die twee zijn toch onlosmakelijk met elkaar verbonden!
Wat mij opviel in het krantenberichtje was dat de namen van de rechter en de klagers niet vernoemd werden. Wie is de rechter? Wie zijn de klagers? Geen woord hierover! Mogen we dat niet weten? De rechter is alleszins een bange laffe blanke. Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat rasechte Amsterdammers gaan klagen over een Zwarte Piet. Ik denk eerder in de richting van een paar donkergetinten die hier in een kant-en-klare welvaartsmaatschappij gedropt zijn, hun zin gekregen hebben, op een stellage geplaatst, en nu denken onze aloude tradities te mogen manipuleren. Onze eigen schuld. Moeten we maar wijzen op de ondergeschikte positie van binnensluipers zodra die aan onze grenzen aankloppen.
In het kader van een geldverslindend migrantenproject belandde ik op zekere dag in een klas vol Turkse leerlingen, voor een screening van hun capaciteiten en schoolvorderingen. Mijn eerste vaststelling was de sterke onderlinge solidariteit die van hen een machtige groep maakte, in staat om een hele klas om te toveren in collectieve chaos waar geen plaats is voor discipline en presteerzucht. Bij het betreden van zo'n klas met opgeschoten pubers krijg je de indruk dat je in een oerwoud beland bent. Hun aanwezigheid in een klas heb ik altijd ervaren als niet passend in ons traditioneel onderwijssysteem.
Ze kwamen met z'n allen van de islamles en gedroegen zich als wilden, als 'baas in eigen klas'. Toen al vermoedde ik dat de islamleraar op hen ingewerkt had waardoor ze zich superieur en zelfverzekerd gedroegen.
Aanvankelijk was de klas rustig. Het duurde echter niet lang of een herrieschopper gaf het startsein om lol te trappen, en omdat het bij Turken ontbreekt aan taakgerichtheid en concentratie, is er niet veel nodig om een klas op stelten te zetten.
Op een bank zag ik een lange lat liggen, nam die vast, en ging zonder nadenken naar de relschopper waarmee alles begon. Ik gaf mijn belager een stevige klap met de lange lat op zijn hoofd, waarna ze allen schrokken van de hevige dreun, alsof ze kordate acties niet gewend waren. Plotseling was de klas rustig en de rest van het lesuur verliep ongestoord. Mijn impulsieve ingreep kende een onverwacht geslaagd effect, een stunt om trots op te zijn!
CLB-directeur Horbert was een kettingroker en een kettingzeveraar. Zijn patroonheilige was Sint-Horror. Dat zegt genoeg over het kwaadaardige karakter dat hij bij zijn geboorte meekreeg.
Tussen zijn vaalbruine vingers stak er een afgelebberd vies sigarettenpeukje, waarmee hij theatraal zwaaide om zijn woorden kracht bij te zetten. Het vieze peukje en de dichte rookwalm rondom hem, gebruikte hij als 'wapen', om te imponeren, om te pesten, om zichzelf te manifesteren. Iets anders had hij niet om zich te doen gelden.
Horbert haatte niet-rokers. Spottend wuifde hij hun klachten weg en stak hij contesterend een verse sigaret op. Demonstratief en uitdagend. Naast zich legde hij ook nog een ongeopend pakje, klaar voor gebruik. Hij inhaleerde nog eens heel diep en blies dan een giftige walm over de tafel in de refter, in ieders gezicht. Het kon hem niet schelen dat de collega's beneveld werden door zijn rookgordijn.
Het officiële rookverbod in het hele gebouw was niet naar de zin van Horbert. Hij was woest en vastbesloten om zich te verzetten tegen het algemene rookverbod. Lachwekkend waren zijn kinderachtige pogingen om het rookverbod aan zijn laars te lappen.
De stickers 'Verboden te roken' plakte hij ondersteboven. Tijdens vergaderingen stak hij de ene sigaret na de andere op, en liet collega-rokers toe om hetzelfde te doen. Zijn obsessie voor de sigaret nam extreme vormen aan toen hij bezoekjes bracht aan de bureaus van niet-rokers. Provocerend stak hij een sigaret op en pakte een stoel. Daarna startte hij een vermoeiend en warrig verhaal, zoals alleen hij dat kon vertellen, zonder rode draad, zonder doel, eentonig, moeilijke woorden, zinnen zonder begin noch einde, contradicties, herhalingen... Hij werd haast onzichtbaar door de walgelijke mist voor zijn gezicht, alleen zijn contouren waren nog te zien, en natuurlijk ook zijn kromme neus en geniepige oogjes... De rook om zijn hoofd is nooit verdwenen...
Vanmiddag juffrouw Irène gezien toen ze in het café stilletjes aan haar koffie zat te nippen. Zij begon haar carrière in een roomblank atheneum waar ze Turkjes en Marokkaantjes één voor één zag binnensijpelen. En toen ging het snel bergafwaarts met het onderwijspeil. Blauwbaard verplichtte haar om haar lespeil aan te passen aan het zwakke allochtone niveau, maar ze weigerde.
Juffrouw Irène zag er niet goed uit. Bedrukt en depri. Wallen onder de ogen, verward kapsel, en geen make-up. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik, "waar is de tijd dat we zo konden lachen met het multicultureel gezwets van vroeger in school?" drong ik verder aan...
"Ach Lieve, vannacht heb ik weer geen oog dichtgedaan. Mijn buren zijn moslims, en die vieren 's nachts luidruchtig feest, als een stelletje wildemannen, uitgelaten en onbesuisd. De kinderen doen mee, en dat is dan een kakofonie van geluiden en kreten, om gék van te worden! Als het nu geen vakantie was, dan zouden die snotapen met slaapogen naar school komen, waar ze natuurlijk te laat aankomen, ofwel verschijnen ze helemaal niét. Na zonsondergang begint het kabaal al. Overdag zijn ze stil, dan kan ik wel even een dutje doen. Ik heb geen leven meer, ik wil verhuizen maar mijn man heeft hier zijn werk. Neem jij mijn borreltje maar, ik heb nergens meer zin in. En de wijkagent wilt niets ondernemen, die staat aan de kant van de moslims"...
Haar verhaal deed me denken aan het flutfoldertje dat vroeger in alle scholen verspreid werd, waarin met klem beweerd werd dat "de nachtelijke overlast tijdens de ramadan wel meevalt, en dat er geen noemenswaardige klachten zijn over nachtelijk lawaai. De moslimcultuur en het islamitisch geloof zijn best verenigbaar met onze westerse samenleving"... En zo ging het indoctrinerende geleuter maar door. Tot aan de apotheose, toen ze ons wilden wijsmaken dat "moslims gevoelig zijn voor redelijke argumenten en rekening houden met onze gewoonten. Communicatie tussen beide groepen en verdraagzaamheid vereisen echter wederzijdse inspanningen"... Het leek eerder op een of andere nieuwjaarstoespraak.
