Ouderavond lyceum Hasselt, oktober 1996. Bijna herfstvakantie. De eerste toetsen en beoordelingen zaten erop, en nu nog even spartelen met moeilijke ouders. Het was een donkere herfstige avond, er hing onheil in de lucht, ik voélde het. Boze moeders kan ik nog wel aan, maar griezels als Suzanne Billen (foto) zijn een nachtmerrie die aan mijn controle ontsnappen.
Suzanne Billen was de naam van het kreng. Zij leek op een voorhistorische tante, zo eentje dat tourtel drinkt en dan zat wordt. De duivel stuurde haar naar de ouderavond, ofwel was ze op eigen houtje ontsnapt uit de hel. In ieder geval zat ze daar te wachten. In de donkere gang, als een logge zware gestalte, zat ze geduldig haar beurt af te wachten. De aanblik was dreigend en imponerend. Zelfbewust keek ze star voor zich uit. Eigenlijk had het mens hier totaal niets te zoeken, want ze was géén ouder, van geen enkele leerling. Haar rotverwende kleinzoon zat in het laatste middelbaar. En die vrijde zo'n beetje met een meisje uit zijn klas. Dat meisje was de oogappel van Suzanne Billen, hoewel beiden nog lang geen familie van elkaar waren.
Toen 'het gevaarte' eindelijk aan de beurt kwam, leek het alsof ze in de gang haar tirade al voorbereid had. Ze was agressief, verbaal agressief. Met priemende ogen protesteerde ze hevig tegen de lage screeningscijfers van haar toekomstige kleinkind, ze was het er niet mee eens en eiste een herziening. Als mensen een 'herziening' eisen, wil dat zeggen dat ze een vervalsing willen, corruptie dus! Suzanne Billen wou me het liefst te lijf gaan, maar haar schijnheilige burgerfatsoen belette haar dat.
Aanvankelijk luisterde ik naar de ergernissen van de boze vrouw. Maar het kwaad was geschied. De wortels van vijandigheid zaten al vast. Het mens zat zowat zinloos en doelloos te kibbelen en te krijsen, niet voor rede vatbaar. Een uitzichtloze situatie! De nachtmerrie eindigde toen ik haar hardhandig buitenzwierde en de deur met een klap achter haar dichtsloeg.
02-05-2024 om 10:41
geschreven door lieve
|