Een echtpaar Roma-zigeuners riskeert een werkstraf en een geldboete omdat hun kinderen te vaak afwezig waren op school. De ouders verzonnen allerlei uitvluchten, maar volgens het openbaar ministerie gaan de kinderen gewoon te laat slapen en kunnen ze de volgende ochtend niet op tijd uit hun bed geraken. De Roma-beklaagden kregen eerder al waarschuwingen, maar sloegen die telkens in de wind. De spijbelende tieners staan al meer dan 2 jaar onder toezicht van de jeugdrechter.
De spijbelproblematiek zal in de toekomst escaleren en gigantische vormen aannemen wanneer er nóg meer zineugers van het Roma-achtige type en andere Oost-Europeanen naar onze contreien afgezakt komen. Zij zullen de oude Turkse en Marokkaanse spijbelrecords vlot breken.
Excessen bij onze nieuwe medemensen zijn er niet alleen op gebied van spijbelen, hun hele leefpatroon is doordrenkt van afwijkende gewoonten en rariteiten waarvan wij vinden dat ze niet passen bij ons en onze cultuur. Dat volk komt hier ook zomaar binnenwaaien met heel andere opvattingen over 'samenleven', met een gebrekkig norm- en plichtsbesef, zonder respect voor onze voorschriften.
Waarom ik dit verhaal over de spijbelende Roma's in het zonnetje zet? Wel, als Vlaamse ouders hun kinderen een paar dagen van school houden om vroeger op vakantie te kunnen vertrekken, haalt dat krantenkoppen en uitvoerige nieuwsitems, plus een interview met de onderwijsminister. In geuren en kleuren herhaalt zich het verslag over 'de spijbelende Vlaming'. 'Eigen volk eerst' in de nieuwsberichten, maar dan alleen om het in een negatief daglicht te stellen. Het chronisch spijbelen van onze vreemde maatschappijgenoten blijft echter onopvallend en wordt het liefst ver weggestopt achter 'aanpassingsmoeilijkheden' of 'mislukte integratiepogingen', en nog zowat van die flauwe excuusjes om vreemdelingen te verdedigen en hun fout gedrag goed te praten. En liefst ook nog om ons te wijzen op ons gebrek aan verdraagzaamheid.
Ik heb vroeger geen enkel spijbelactieplan weten werken, simpel omdat de klemtoon lag op 'begeleiding', en niet op 'straffen'. Alle begeleidingsmaatregelen waren veel te vriendelijk, veel te voorzichtig, veel te braaf. Nu zal Lieve eens uit de doeken doen wat de bedoeling was van 'begeleiding'. Om te beginnen wijst het woord zelf al op een zachte aanpak van de overtreders die alleen maar naar school komen als ze zin hebben, of als er op straat niets te beleven valt. Hoe komt het toch dat dit nonchalante en gewetenloze plichtsbesef eigen is aan allochtonen? Hoort het bij hun cultuur of bij hun verwrongen denkpatroon, of worden ze zo geboren, als potentiële delinquenten met afwijkend gedrag? Het is een werkelijkheid waar niet naast gekeken kan worden: met de komst van migrantenleerlingen nam de spijbelproblematiek reusachtige vormen aan. 'Zomaar niet naar school komen', een fenomeen dat ongekend was toen onze Vlaamse scholen nog egaal roomblank gekleurd waren.
Dus ik zou gaan verklappen welke de bedoelingen waren van spijbelbegeleiding. Vriendelijke gesprekjes met hardnekkige spijbelaars en hun ouders, zeuren over onwettige afwezigheden... het diende allemaal als dekmantel om spijbelaars te beschermen tegen gerechtelijke stappen, tegen inhouding van kindergeld, tegen ontzegging van studietoelagen, tegen het verdacht maken van ouders. Spijbelaars die zich lieten 'begeleiden' waren beschermd tegen eventuele harde sancties van buitenaf, ze waren onschendbaar, men kon hen niks maken. En ondertussen bleven hun afwezigheden zich opstapelen...
|