Soms vraag ik me af hoe het nu gaat met de zoon van schrijver Tom Naegels. Vijf jaar geleden, februari 2011, besloot Tom om zijn oudste zoon Eli (3,5) naar de dichtstbijzijnde kleuterschool, een concentratieschool, te sturen, een doelbewuste schoolkeuze. Hij was de school niet eerst gaan bezoeken, maar was blind overtuigd van de voordelen van een sociaal gemixte school. En dat de aanwezigheid van allochtonen op school geen indicator is voor de onderwijskwaliteit, voegde hij eraan toe.

De verhalen die de ronde deden over de taal- en leerachterstanden die je kind opdoet in een multiculturele klas, wees hij naar de fabeltjesafdeling.

"Wij wilden geen witte school! Wij wilden dat onze kinderen opgroeiden in het echte Antwerpen! Men had ons gezegd dat deze school een gezonde sociale mix had... Van jongsaf aan komen ze in contact met andere culturen, andere talen, andere religies... We willen graag een afspiegeling van de buurt zijn. Er wonen 30% kansrijken in deze buurt, dan willen we ook graag 30% kansrijke kinderen in onze school. Het is niet goed dat zij zich afzonderen in aparte scholen..."

Ik heb vroeger nog zo'n ouders gekend die uit snobisme hun kind bewust onderdompelden in een multiculturele klas, om het te 'verrijken', om het kennis te laten maken met vreemde talen en vreemde culturen, en om zich interessant te maken bij familie en vrienden. Exotische spanningen en sociale vibraties dropen van hun verhalen af. Maar dat was toen ook de tijd dat een migrant op school een curiosum was. Nu ligt dat helemaal anders, nu hebben migranten hun naam gemaakt in het onderwijs. En dat is geen meevaller. 

De uitholling van ons onderwijs begon toen de eerste multiculturele scholen, en later de concentratiescholen, door de overheid fors gesubsidieerd en in de watten gelegd werden. Opmerkingen als zou het lesniveau dalen als er allochtonen in de klas zitten, werden als racistisch bestempeld. En toch zijn er bewijzen dat Vlaamse leerlingen slechter presteren in een klas met allochtonen een, dat er een  kloof is tussen de schoolprestaties van autochtonen en allochtonen.

De schoolloopbaan van Vlaamse leerlingen in een concentratieschool verloopt doorgaans onopvallend. Een vlekkeloos parcours wordt afgelegd doorheen kleuter- en lagere school, met behoorlijke rapportcijfers en onberispelijk gedrag.

De problemen openbaren zich later, in de loop van het secundair onderwijs, vaak al in het eerste middelbaar waar de klassenraad probleemleerlingen signaleert die met onvoldoende leerstofbagage gestart zijn in het middelbaar. Deze kinderen kregen vanuit het lager onderwijs in de concentratieschool te weinig basis mee om het middelbaar onderwijs aan te kunnen.

En dan mogen ouders die de multicultuur, diversiteit, sociale mix... bejubelen, blij zijn dat hun kind niet thuiskomt en met een Turks accent begint te spreken. Ach, dat is een lichte 'verrijkende' bijwerking van multicultureel onderwijs.