Chiro en C°... van A tot Z of van het begin tot het einde..
For You wherever you are
Mijn wens? hopelijk een steuntje zijn...
19-03-2008
Bijna Pasen, 11 jaar later
Raar toch: als ik naar buiten kijk is er niets veranderd: de paaslelies zijn in bloei, de yacinthen, muscari's, viooltje, vergeet me nietjes.... alles komt terug tot leven. Alleen de bomen in de tuin zien er groter uit, en sterker.... Als ik in mezelf kijk is (bijna) alles veranderd, en verandert ieder jaar opnieuw in mijn "nieuwe leven" van 11 jaar bijna: ik kan weer genieten van de lente, van de geuren en de kleuren, van het zicht van de vogels druk op zoek naar mos en takjes om hun nest te bouwen, van een straaltje zon die door de donkere wolken ineens verschijnt, van de gezelschap en de warmte van echte vrienden en familie, van alle kleine dingen die een leven de moeite waarde maken...
maar nooit meer zoals vroeger "met volle tuigen" zoals geschreven op Steven zijn doodprentje, opnieuw en opnieuw krijg ik steken in mijn hart, wat het mooiste is blijft het meest pijnlijk, dieper en dieper in mij, naar anderen toe is het ieder jaar gemakkelijker om dat te verbergen, om gewoon te doen...
De vraag "wat doe IK hier nog", het gevoel van onrechtvaardigheid, het opnieuw horen of lezen van jonge mensen die terminaal verklaard worden, van anderen die zomaar weggerukt worden door (bijna) even jong roekeloze bestuurders.... laten mij niet los: ik blijf kwaad!!
Kwaad op anderen en kwaad op mezelf ook:
mijn verstand is heel blij dat Steven's Bonmama voor de derde keer na opnamen in kliniek coma en afkoeling terug thuis en wel is (haar tijd is nog niet gekomen), blij voor mijn echtgenoot en schoonbroers dat hun moeder beter is, blij dat de dokters "wonderen" kunnen verrichten.... mijn hart daartegenover kan er niet bij: hoe is het bij God mogelijk dat zoiets dan niet mogelijk is met jonge mensen??? waarom kon en kan dan geen wonder gebeuren?
En ik vecht tegen mezelf: ik vind het vreselijk, ik weet dat Bonmama er ook niets kan aan doen, ik ben blij maar ook zo kwaad en ontgoocheld: in God of ? .... en in mezelf...
Ik sta op de kade en kijk naar het wegzeilende schip. Het bolt zijn witte zeilen om de wind te vangen die het naar de blauwe oceaan zal drijven. De boot is een toonbeeld van schoonheid en sierlijke kracht, en ik blijf hem nastaren tot hij enkel nog een lint lijkt een wit wolkje daar waar de zee en de lucht onmerkbaar in elkaar overgaan. 'Kijk hij is verdwenen" zegt iemand naast mij. Verdwenen? Hoe verdwenen? Uit mijn gezicht verdwenen, dat is al. Maar hij vaart daar nog altijd, met romp en masten en zeilen, net zoals hij was toen we hem hier van ons zagen wegvaren, en net zo in staat om zijn levende vracht naar de plaats van bestemming te brengen. Maar dat zie ik niet meer, alleen maar omdat zijn beeld aan mijn ogen onttrokken is. En juist wanneer iemand naast mij zegt: "Kijk, hij is weg" gaan er ginds aan de andere kant blijde stemmen op die roepen: "Kijk, daar komt hij"
Ik heb haar nooit gezien: via skype en een veilingsite en skype heb ik haar leren kennen. Ze was zo positief ingesteld, zo sterk, zo lief.... Na een tijdje vertelde ze mij dat ze verleden jaar een operatie had gehad aan haar oog: kanker in een oog (dat had ik nooit gehoord!) en nog in behandeling was; we hielden contact; het ging moeizaam maar heel stilletjes aan beter. We babbelden, chatten, van alles en nog wat, leuke dingen, gewone dingen, de kinderen, mijn klein kinderen, triestere dingen: we werden vriendinnen.
Een maand of twee geleden moest ze terug om lenzen te krijgen: ze belde mij heel gelukkig: alles was heel goed, ze zag weer "normaal" en de specialist was heel tevreden...
Nog geen maand later had ze enorm veel pijn in maag of lever of???? Ze vroeg eerst raad aan haar arts die haar medicatie gaf; ze verzwakte omdat ze niet kon slapen en altijd hevige pijn had.... ze ging op onderzoek.... uitzaaien in de lever.... ze moest eerst sterker worden en daarna gingen de behandelingen nog eens beginnen: ze was vol moed en vast beraden om zich nogmaals erdoor te slepen.
Eerst bleef ze thuis maar een maandag belde ze mij om te zeggen dat ze in de kliniek was, dat ze al minder pijn had, baxters had om haar ook sterker te maken....; ik belde haar de vrijdag en ze klonk heel goed: haar pijn was veel minder, ze kon weer eten, haar zoon ging voor een week-end naar huis komen en ze ging misschien zelfs naar huis mogen van de zaterdag tot de maandag.
De zaterdag wilde ik haar niet storen; de zondag namiddag belde ik haar op: haar echtgenoot was aan de lijn. Ik vroeg als Florrie thuis was en..... hij zei dat hij slecht nieuws, heel slecht nieuws had ; ik vroeg als ze slechter was en niet naar huis had mogen komen maar neen: Florrie was de zaterdag aan haar grootste reis begonnen...(zij die zo graag op reis ging).
Internet is raar: ik had nooit gedacht dat zoiets kon gebeuren: iemand die ik nooit gezien heb heft een plaats in mijn hart voor altijd....
Dag Florrie, tot weerziens
Iemand heeft die text gepost op de site waar we elkaar hebben ontmoet: beter zou ik het niet kunnen verwoorden:
We sit and we type, and we stare at our screens We all have to wonder, what this possibly means. With our mouse we roam, through the rooms in a maze Looking for something or someone, as we sit in a daze.
We chat with each other, we type all our woes Small groups we do form, and gang up on our foes. We wait for somebody, to type out our name We want recognition, but it is always the same.
We give kisses and hugs, and sometimes flirt In PMs we chat deeply, and reveal why we hurt. We do form friendships - but - why we don't know But some of these friendships, will flourish and grow.
Why is it on screen, we can be so bold Telling our secrets, that have never been told. Why is it we share, the thoughts in our mind With those we can't see, as though we were blind.
The answer is simple, it is as clear as a bell. We all have our problems, and need someone to tell. We can't tell real people, but tell someone we must So we turn to the 'puter, and to those we can trust.
Even though it is crazy, the truth still remains They are Friends Without Faces, and odd little names.
ik dacht soms "doe voort: schrijf daar nog iets!" ... maar wat? Ik heb hier alles geschreven wat ik kon, alles verteld zoals ik het voelde: meer kan ik niet doen...
Vanavond vind ik mij zo klein, zo nutteloos, zo kwaad ook (nog eens):
De laatste maanden ben ik omringd met berichten van mensen die kanker hebben: heel jonge mensen, jonge mensen, moeders, groot moeders... dat stopt niet: dat wordt erger en erger!
De strijd van die mensen ken ik zo goed, hun moed en kracht herken ik zo rap, hun reacties ook en hun hoop... en de gevoelens van hun naasten: sommigen vol moed en vertrouwen, anderen vol twijfels, nog anderen bijna zonder hoop.... maar allemaal bereid om hun deel te dragen (hoe klein dat ook mag zijn), hun steun te geven, het beste van hen naar boven te doen komen om een zonnestraal in de kamer mee te brengen....
... en nu juist weer de oproep van "kom op tegen kanker" op tv gehoord.... hoe ver ik ook van die toestel ben dat hoor ik altijd....
Meer dan 10 jaar na zijn dood is er nog niet veel vooruitgang vrees ik....veel geld ontvangen maar volgens de specialisten veel te weinig.... dat kan, maar ik hoop dat er in de eerste plaats geld genoeg is om die mensen zo weinig pijn mogelijkte laten hebben: dat verdienen ze in de eerste plaats!
Ik had het zelfs moeilijk om dat hier te schrijven vanavond, hopelijk zal ik een volgende keer meer positief zijn met mijn bericht maar nu gaat het niet, sorry.
We zijn aan de zee: tot deze namiddag met de klein kinderen en nu met twee, tot morgen... Deze avond nam ik de tijd om de krant te lezen en ook een beetje naar tv te kijken...
Meer dan 10 jaar al hoor ik en zie ik de akties rond "kom op tegen kanker"; meer dan 10 jaar al weet ik welke bedragen geschonken worden voor hulp, materiaal, onderzoek... vanavond dacht ik "en dan?" heeft dat zin? wat is er veranderd in meer dan 10 jaar? is het al beter? heeft dat geld iets opgebracht? is er wel degelijk meer hulp? hebben al die onderzoeken geholpen? hebben de patienten echt meer kansen dan 10 jaar geleden? ik lees regelmatig ook een "uitvinding in laboratorium" die een "doorbrak" zou kunnen betekenen... binnen??? jaren... wanneer? is het al gebeurd? waar? hoe? minder nieuwe gevallen? minder agressief? minder pijnlijk? Al die vragen... heeft dat zin?
Meer dan 1 jaar na de dood van Joe (en maanden na andere moorden van jongeren) vraag ik mij af "en dan?" Heeft dat zin? wat is er veranderd in dit jaar? is het al beter? is er al iets veranderd? Wat? Waar? Wie? Al die vragen.... heeft dat zin?
heb ik de hele dag niets gedaan: rondgelopen in de tuin, naar de kamer van Steven geweest, weer rondgelopen... echt onrustig.... neen, zelf niet met Steven in mijn hoofd, wel met die viering.
Ik wist dat Tom er iets speciaal ging van maken, een ECHTE viering: persoonlijk, dicht bij Steven en al de mensen die aanwezig waren; ik wist dat Ron ook met hart en ziel die viering ging opluisteren; ik wist wel dat de woorden dat Jan ging zeggen uit zijn hart gingen komen; ik hoopte dat ieder mens die daar aanwezig ging zijn er ECHT wilde zijn ... en niet MOEST... Maar ik wist NIET wat Tom ging zeggen, ik wist NIET wat Ron ging zingen, ik wist NIET wat Jan ging zeggen; ik wist NIET wie daar ging zijn... en ik was bang: bang van mijn reacties, bang van mijn houding, bang van mijn gedachten, bang van mijn gevoelens...
Als we terug thuis waren was de spanning weg: we waren alle twee rustig... en... hoe kan ik dat beschrijven? "tevreden"? ja en neen... "opgelucht"? ja en neen..."getroost"? ja en neen... ik vind de juiste woorden niet.... ons hart was verwarmd, ja zoiets: Steven was erbij, hij straalde in de kapel, hij bracht ons een prachtig geschenk: een gevoel van samenhorigheid, we waren allemaal samen in een cirkel, met hem.... zoals in "zijn" chiro.....
En, Tom: als de woorden "ga in vrede" betekenen hoe Jan en ikzelf (en hopelijk al de aanwezigen) waren als we O.L.V. van Vlaanderen verlieten weet dat het inderdaad zo was, en wees duizend maal bedankt ervoor samen met al de mensen die in onze warme cirkel waren!!
Hoe langer het geleden is
hoe meer we Steven missen.
Ze zeggen dat het went,
maar niemand zegt wanneer.
Dus we leven dag na dag en hij sterft telkens weer.
Jouw aandacht,
het noemen van zijn naam,
de herinneringen koesteren, ...
zijn als een zachte hand op onze schouders.
Steven, ... reeds 10 jaar -op Pasen 1997- "zonder jou"...
We willen onze Steven herdenken op
zaterdag 31 maart om 17.30 uur
in de kapel van het klooster O.L.V. van Vlaanderen, Beverlaai 75 te Kortrijk.
De eucharistieviering wordt gecelebreerd door priester Tom Flamez
en muzikaal opgeluisterd door Steffen Ron, de dagelijkse reisgezel van Steven op weg naar school en terug.
Je bent van harte welkom!
Marie-Luce en Jan Meersman Marie-Ange en Serge
Matisse en Hélène
Nu ben ik terug thuis: mijn ingebouwde pc blijft draaien, geen herstelpunt mogelijk....rustiger ben ik ook niet: dezelfde beelden, dezelfde gevoelens, dezelfde woorden komen opnieuw.... wat mij nog meer "in de put" duwt is dat ik soms moeite heb om mijn geheugen scherp te houden: als ik probeer, met mijn ogen dicht, Steven te "zien" en te "horen" gebeurt het dat het mij niet meer lukt... en dat doet mij zoveel pijn; op andere momenten gaat het vanzelf: zonder dat ik erover denk: daar is hij terug.... ouder worden misschien? maar toch heb ik de indruk dat ik hem soms aan het "vergeten" ben: niet "echt" vergeten maar teveel afstand van hem neem....
5 jaar geleden was mijn keuze Steven "te ontmoeten" waar hij zo graag was, waar hij zeker was dat hij in die Paasvakantie ging kunnen gaan: naar zee, naar Bredene... dat was in een beperke kring, zonder viering, zonder afgesproken "doel": gewoon laten weten dat we samen kwamen om een bepaalde uur ... aan de Visserkapel van Bredene... we zijn daar een beetje gebleven, het was mooi weer; daarna hebben we samen een wandeling gemaakt langs de paden dat Steven zo goed kende: in het park, in de duinen, op het strand, in "zijn" Bredene ... Het heeft mij deugd gedaan: we waren echt samen: we spraken niet alleen over Steven maar hij was bij mij, bij ons.... de aanwezigen kenden hem persoonlijk, ik heb zelfs dingen gehoord die dag dat ik niet wist (ja: ik ben zijn moeder he: geen "maat" van hem: bepaalde dingen zeg je niet tegen je ouders... bevoorbeeld dat de meeste van zijn "maten" onze caravane kenden??? hoe? hij had een sleutel maar wist dat het uitsluitend was om, als we al sliepen, binnen te kunnen, niet om met "maten" te komen!!)... ik kon alleen maar glimlachen: ik was zelf blij voor hem dat het hem gelukt was....
Zaterdag zal het heel anders zijn: mijn echtgenoot heeft gekozen voor een viering, veel mensen weten het... ik vraag mij toch af: zal Steven ook zo dicht bij mij zijn als 5 jaar geleden? ik hoop het... maar ben er niet zeker van....
Terug: van woensdag namiddag tot vanavond ben ik "gevlucht", nog eens, zoals ieder jaar opnieuw...proberen naar "de bron" terug te gaan, mezelf terug vinden, rust terug vinden, tijd hebben om Steven terug dichter te voelen, mijn "ingebouwde pc" eindelijk eens te kunnen "uitschakelen", al een grote kuis te kunnen doen tussen al de bestanden die zoveel vrije ruimte nemen te wissen.... een herstelpunt proberen... van 10 jaar....
Ik was juist buiten, planten gaan verplaatsen: ik keek naar de hemel en zag al die sterren, ik deed mijn ogen dicht en ruikte de geur van de lente: fris, zuiver, aarde, yacinthen, paaslelies al.... bijna geen wind, geen geluiden: rust; niet lang hoor: enkele seconden en daarna, aansluitend aan die vrede kwam het terug: MAAR WAAROM DAN????
Waarom moest Steven sterven? Waarom moesten andere jonge mensen voor hun ouders sterven (en voor echte prullen soms!)? Waarom komt het altijd terug? Waarom is het altijd rond die periode dat er akties zijn voor kom op tegen kanker? Waarom? is dat mijn verbeelding of is het inderdaad zo dat ik ieder jaar na zijn dood rond die periode zelf meer geconfronteerd ben met mensen die ik ken en die ook die ziekte hebben, of kunnen hebben, of gehad heben? met mensen die ook een dierbaar verloren hebben?....
WAAROM
En neen: ik ben zelf niet kwaad... op wie? op wat? wel ontmoedigd: het is soms heel moeilijk om te geloven dat ieder leven zin heeft, dat het mooi is, van hoop te kunnen geven aan anderen... en aan jezelf....en toch... blijf ik hopen....
Voor de eerste keer ben ik niet met bloemen naar zijn graf geweest met bloemen: ik had er geen behoefte van; maar al wat ik wel gedaan heb(soms met uitstel of met moeite) tegen Kerst en Nieuwjaar aan "feestelijke" versieringen in en bij onze woning en mijn "probaties" om vriendelijk en "normaal" te zijn beschouw ik als evenveel bloemen voor hem.... ik blijf hopen dat hij dat ziet en voelt...
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
