Nu ben ik terug thuis: mijn ingebouwde pc blijft draaien, geen herstelpunt mogelijk....rustiger ben ik ook niet: dezelfde beelden, dezelfde gevoelens, dezelfde woorden komen opnieuw.... wat mij nog meer "in de put" duwt is dat ik soms moeite heb om mijn geheugen scherp te houden: als ik probeer, met mijn ogen dicht, Steven te "zien" en te "horen" gebeurt het dat het mij niet meer lukt... en dat doet mij zoveel pijn; op andere momenten gaat het vanzelf: zonder dat ik erover denk: daar is hij terug.... ouder worden misschien? maar toch heb ik de indruk dat ik hem soms aan het "vergeten" ben: niet "echt" vergeten maar teveel afstand van hem neem....

5 jaar geleden was mijn keuze Steven "te ontmoeten" waar hij zo graag was, waar hij zeker was dat hij in die Paasvakantie ging kunnen gaan: naar zee, naar Bredene... dat was in een beperke kring, zonder viering, zonder afgesproken "doel": gewoon laten weten dat we samen kwamen om een bepaalde uur ... aan de Visserkapel van Bredene... we zijn daar een beetje gebleven, het was mooi weer; daarna hebben we samen een wandeling gemaakt langs de paden dat Steven zo goed kende: in het park, in de duinen, op het strand, in "zijn" Bredene ... Het heeft mij deugd gedaan: we waren echt samen: we spraken niet alleen over Steven maar hij was bij mij, bij ons.... de aanwezigen kenden hem persoonlijk, ik heb zelfs dingen gehoord die dag dat ik niet wist (ja: ik ben zijn moeder he: geen "maat" van hem: bepaalde dingen zeg je niet tegen je ouders... bevoorbeeld dat de meeste van zijn "maten" onze caravane kenden??? hoe? hij had een sleutel maar wist dat het uitsluitend was om, als we al sliepen, binnen te kunnen, niet om met "maten" te komen!!)... ik kon alleen maar glimlachen: ik was zelf blij voor hem dat het hem gelukt was....

Zaterdag zal het heel anders zijn: mijn echtgenoot heeft gekozen voor een viering, veel mensen weten het... ik vraag mij toch af: zal Steven ook zo dicht bij mij zijn als 5 jaar geleden? ik hoop het... maar ben er niet zeker van....